Στις 30 Μάρτη το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (ΕΔΑΔ) καταδίκασε την Ελλάδα για τις «ματωμένες φράουλες» της Μανωλάδας, μια σημαντική απόφαση για το εργατικό κίνημα στη χώρα μας αλλά και στην Ευρώπη. Το δικαστήριο αποφάσισε ομόφωνα   ότι υπήρξε παραβίαση του άρθρου 4 § 2 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου.

Η υπουργός Πολιτισμού Λυδία Κονιόρδου έγκρινε ως κατεπείγουσα και δημοσίευσε στο ΦΕΚ την πρόσληψη 2.338 υπαλλήλων με 8μηνες συμβάσεις για τις ανασκαφές σε ορυχεία της ΔΕΗ για αρχαία, που θα τους πληρώνει η ΔΕΗ τη στιγμή που βρίσκεται στα πρόθυρα χρεοκοπίας.

Η σφαγή 300 ανθρώπων, κυρίως μαθητών, σε σχολείο του Μπεσλάν της Β. Οσσετίας το 2004 σηματοδότησε ίσως την αρχή του τέλους για την τσετσενική ένοπλη αντίσταση απέναντι στο ρώσο χίτλερ καταχτητή. Χάρη σ’ αυτή την πανούργα όσο και εγκληματική προβοκάτσια και με την πολύτιμη βοήθεια του Μπασάγιεφ, του ανθρώπου που το Κρεμλίνο διευκόλυνε να ηγηθεί στην κατασφαγμένη τσετσένικη αντίσταση, ο εγκληματίας Πούτιν κατάφερε να απομονώσει διεθνώς την ηρωική πατριωτική και δημοκρατική αντίσταση του τσετσενικού λαού παρουσιάζοντάς την σαν απάνθρωπη.

Ο σοσιαλφασισμός είναι «κομμουνισμός» και «δημοκρατία» στη μορφή και μαύρη ιμπεριαλιστική αντίδραση και φασισμός στο περιεχόμενο. Γι’ αυτό και μια από τις βασικές του ιδιότητες είναι η διαστροφή και η χρήση της επαναστατικής ιστορίας με τρόπο που να βολεύει τα μαύρα σχέδιά του για εξανδραποδισμό του λαού και υποταγή του στις χειρότερες μερίδες του παγκόσμιου ιμπεριαλισμού και του κεφαλαίου (σήμερα στο ρωσοκινέζικο σοσιαλιμπεριαλιστικό Άξονα).

Για να μπορέσει να ανασάνει οικονομικά ο λαός από την πείνα και τη δυστυχία που τον κατατρώνε εφτά χρόνια τώρα δεν υπάρχει άλλος δρόμος από το ξεμπλοκάρισμα της παραγωγής και από τον τερματισμό της οργανωμένης από τους σαμποταριστές διαδικασίας της καταστροφής της. Το άνοιγμα των παλιών εργοστασίων που έκλεισαν και το άνοιγμα νέων είναι ο μόνος δρόμος για να δημιουργηθούν θέσεις εργασίας και να παραχθεί κοινωνικός πλούτος. Αυτή είναι μια αναγκαιότητα, είναι ένας νόμος της κοινωνικής ύπαρξης των κατοίκων της χώρας μας ανεξάρτητα από κοινωνικό σύστημα. Είτε καπιταλισμός είτε σοσιαλισμός, χωρίς παραγωγή ή με ελάχιστη παραγωγή μια χώρα αργοπεθαίνει.

Η κατάσταση στα Βαλκάνια μυρίζει μπαρούτι. Ιδιαίτερα στη γειτονική Δημοκρατία της Μακεδονίας, όπου οι σχέσεις της πλειοψηφικής μακεδονικής εθνότητας και της αλβανικής εθνικής μειονότητας τραβούν απ’ το κακό στο χειρότερο, η πιθανότητα ανάφλεξης, διαμελισμού και φασιστικής εκτροπής είναι κάθε άλλο παρά μακρινή.

Λόγω ενός τυχαίου γεγονότος και αναζητώντας τις άπειρες μεταμορφώσεις του συριζέικου σοσιαλφασισμού από το 1989 μέχρι σήμερα, πέσαμε πάνω σε ένα μικρό σημείωμα σε ένα φύλλο της Νέας Ανατολής από το 1997. Εκεί αναφερόμασταν στην παρουσία ενός στελέχους του ΣΥΝ ονόματι Θόδωρος Ψαλιδόπουλος, ο οποίος είχε χαιρετίσει μία σύναξη Βορειοηπειρωτών (Ελλήνων μειονοτικών της νότιας Αλβανίας). Ο Ψαλιδόπουλος, σε μια εποχή που ο ΣΥΝ περνούσε την «αντιεθνικιστική» φάση του και έστηνε τα «Μέτωπα Λογικής κατά του Εθνικισμού» για να ψαρεύει δημοκράτες και να τους απονευρώνει πολιτικά υπέρ της ρώσικης πολιτικής, είχε χαιρετίσει τη σύναξη με συνθήματα όπως «Έχω μια αδελφή, κουκλίτσα αληθινή, τη λένε Βόρειο Ήπειρο, την αγαπώ πολύ» κι άλλα εμετικά χουντοσωβινιστικά.