Μετά το 2004 και την καταψήφιση του σχέδιου Ανάν από την ελληνοκυπριακή πλευρά είναι η δεύτερη φορά που μια νέα απόπειρα ενοποίησης της Κύπρου αποτυγχάνει με την κύρια ευθύνη των ρωσόφιλων και σοβινιστικών μερίδων της ελληνοκυπριακής ηγεσίας της Κύπρου και πιο πολύ της Ελλάδας. Το 2004 αυτή η ευθύνη ήταν πιο καθαρή καθώς είναι η ελληνοκυπριακή πλευρά που καταψήφισε το σχέδιο Ανάν ενώ η τουρκοκυπριακή το υπερψήφισε. Στην τελευταία αποτυχία των συνομιλιών στο Κρανς Μοντανά η ευθύνη ανήκει συντριπτικά στην ελληνική κυβέρνηση Τσίπρα και δευτερευόντως στην ελληνοκυπριακή κυβέρνηση.

Και ξαφνικά η υπόθεση Ηριάννα έγινε ζήτημα πανεθνικής σημασίας και απόλυτο κριτήριο δημοκρατισμού: από τους κυβερνώντες ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ μέχρι τους φιλελεύθερους κι από τα υπόγεια του μπρεζνιεφικού Περισσού μέχρι τα καφενεία των Εξαρχείων, το ζήτημα της 29χρονης γυναίκας που κρατείται καταδικασμένη σε 13 χρόνια φυλακή σαν μέλος της «Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς» θεωρήθηκε αυτόματα κορωνίδα της απονιάς των «άτεγκτων καθεστωτικών» δικαστών μπροστά στα αθώα νιάτα.

ΠΡΟΤΟΥ υπεισέλθουμε σε μια ανάλυση του φυλλαδίου που τιτλοφορείται «Αλήθεια δεν είναι παρά η αλήθεια, εφόσον είναι επίκαιρη»,

Ο υ­πουρ­γός Ε­ξω­τε­ρι­κών Κο­τζιάς, πρώην ηγετικό στέλεχος του ψευτοΚΚΕ, πέτυχε μία σκανδαλώδη απόφαση στο Εφετείο Αθηνών που επικυρώθηκε με μία κατάπτυστη απόφαση του Αρείου Πάγου κα­τά της ε­φη­με­ρί­δας Athens Review of Books (ARB) με διευ­θυ­ντή έκ­δο­σης το Μα­νώ­λη Βα­σιλά­κη. Αυτές οι αποφάσεις υποχρεώνουν την εφημερίδα σε αποζημίωση του υπουργού για συκοφαντική δυσφήμηση επειδή μια επιστολή που δημοσίευσε  η εφημερίδα τον κατάγγειλε ως πολιτικό υποστηρικτή των σο­σιαλ­φα­σι­στι­κών κα­θε­στώ­των Για­ρου­ζέλ­σκι και Χό­νε­κερ (για τον ε­πι­στο­λο­γρά­φο στα­λι­νι­κών καθεστώτων).

Ένας νέος γύρος επίθεσης της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ εναντίον της πλειοψηφίας των δικαστών ξεκίνησε πρόσφατα γιατί το ΣτΕ επιχείρησε με μία απόφαση του να σταματήσει το καθεστώς της λεγόμενης «φορολογικής ομηρίας» προσώπων και επιχειρήσεων με ελέγχους από την Εφορία και τους φοροελεγκτικούς μηχανισμούς (ΣΔΟΕ, ΚΕΦΟΜΕΠ κλπ) που γίνονται αναδρομικά σε βάθος δεκαετίας μετά από συνεχείς παρατάσεις της παραγραφής που ισχύει από το νόμο και η οποία είναι συνήθως πενταετής.