ΕΙΔΙΚΑ ΣΤΟΝ ΠΕΙΡΑΙΑ ΜΑΥΡΟ ΣΤΟ ΜΩΡΑΛΗ

Ο πρώτος γύρος των δημοτικών και περιφερειακών εκλογών σημαδεύτηκε από δύο αντικρουόμενες μεταξύ τους τάσεις. Η πρώτη ήταν η αποτυχία των φαιο-«κόκκινων», παρά το ότι γενικά ανέβασαν τις δυνάμεις τους, να πετύχουν έναν πολιτικό θρίαμβο απέναντι στην κλασσική κάπως φιλοευρωπαϊκή, μη φαιο-«κόκκινη» αστική τάξη.

Τα τάγματα εφόδου χτυπήσανε ουσιαστικά ανενόχλητα στη Σταυρούπολη, ενώ προχθές, στην Παλιά Κοκκινιά ξεκίνησαν να κάνουν αντιμεταναστευτικά πογκρόμ τραυματίζοντας και κυνηγώντας επί τρεις ώρες, χωρίς η αστυνομία να επέμβει, πακιστανούς εργάτες που ζουν χρόνια δεμένοι με τον υπόλοιπο λαό σ αυτήν την ιστορική γειτονιά.

Πριν ένα χρόνο στη μεγαλειώδη συγκέντρωση μπροστά στο Εφετείο, όπου ανακοινωνόταν η φυλάκιση των αρχιναζί και το πιο μεγάλο κομμάτι αυτού που λέγεται αντιφασιστικό κίνημα έριχνε το σύνθημα ότι η “Χρυσή Αυγή τέλειωσε”, η Αντιναζιστική Πρωτοβουλία και η ΟΑΚΚΕ ύψωναν το πολύ τολμηρό για εκείνη τη στιγμή πανώ, που προειδοποιούσε τους δημοκράτες αντιφασίστες ότι «η μεγάλη μάχη με τους ναζιστές είναι μπροστά μας» (δες τη φωτογραφία στην αρχή αυτού του κειμένου). Τότε αυτή η άποψη είχε θεωρηθεί στην καλύτερη περίπτωση σαν μια παραδοξολογία και στη χειρότερη σαν μεμψίμοιρη ή ηττοπαθής. Σήμερα οι αντιφασίστες αναρωτιούνται με αληθινή ανησυχία τι σημαίνει η επανεμφάνιση των ναζιστικών ταγμάτων εφόδου και πόσο βάρος έχει αυτή.

Οι να­ζι­στές της “Χρυ­σής Αυ­γής” δεν λυ­πή­θη­καν τα γλυ­κό­λο­γα και τους ε­παί­νους για τη νέ­α, “α­ντι­μνη­μο­νια­κή” (τό­τε α­κό­μη δεν εί­χε υ­πο­γρά­ψει ό­τι σέ­βε­ται το μνη­μό­νιο), κυ­βέρ­νη­ση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ με τους Α­ΝΕΛ, κα­τά τη διάρ­κεια της συ­ζή­τη­σης ε­πί των προ­γραμ­μα­τι­κών δη­λώσεων, ό­πως ση­μειώ­νε­ται σε ρεπορ­τάζ της Ε­φη­με­ρί­δας των Συ­ντα­κτών της 12ης του Φλε­βά­ρη.