Χαλκοκονδύλη 35, τηλ-φαξ: 2105232553 email: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

Μπορεί η ελληνική πολιτική ηγεσία να καταγγέλλει με έμφαση την αναθεωρητική στάση της Τουρκίας – έγινε αναθεωρητική μετά τα 2020 όταν οι ρωσόφιλοι ενίσχυσαν τη θέση τους μέσα σε αυτήν εξαιτίας της προβοκατόρικης αντιτουρκικής πολιτικής των ελλήνων ρωσόφιλων- και να ζητά τη διπλωματική-στρατιωτική απομόνωσή της από τη Δύση, αλλά η συνολικότερη στάση της προδίδει τις πραγματικές προθέσεις της. Όχι μόνο γιατί η ίδια αυτή ηγεσία έχει αντιταχθεί σε κάθε σοβαρή προσπάθεια επίλυσης των χρόνιων διαφορών, αλλά και γιατί επιχειρεί τεχνηέντως να αμβλύνει τις αντιστάσεις των δυτικών κρατών απέναντι στην επιθετικότητα της Νο.1 αναθεωρητικής δύναμης στον πλανήτη που είναι η νεοχιτλερική Ρωσία, η χώρα που επιτίθεται και προσαρτά ανοιχτά εδάφη άλλων κρατών αρνούμενη μάλιστα τον εθνικό τους χαρακτήρα, όπως κάνει τώρα στην Ουκρανία.

Έχουμε αναφερθεί πολλές φορές στη θεωρία που διακινούν οι ευρασιατιστές - νεοναζιστές του Κρεμλίνου από τη δεκαετία του 1990 και εξής περί της υποτιθέμενης «περικύκλωσης της Ρωσίας από το ΝΑΤΟ», η οποία τάχα δικαιολογεί κάθε πολεμική εξόρμηση των Ρώσων νεοτσαρικών όχι μόνο ενάντια στις χώρες που βρίσκονται στην Ευρώπη αλλά οπουδήποτε στον πλανήτη, ιδιαίτερα στη Μέση Ανατολή και την Αφρική.

  Φαί­νε­ται ό­τι η «νέ­α ε­πο­χή» στο ελ­λη­νι­κό πο­δό­σφαι­ρο, η οποί­α εί­ναι δε­μέ­νη «νύ­χι-κρέ­ας» με τις γε­νι­κό­τε­ρες ε­ξε­λί­ξεις στη χώ­ρα μας, ήρ­θε μια ώ­ρα αρ­χύ­τε­ρα στη Θεσ­σα­λο­νί­κη και ει­δι­κό­τε­ρα στο «νέ­ο» ΠΑ­ΟΚ του ρώ­σου που­τι­νι­κού ο­λι­γάρ­χη Ι­βάν Σαβ­βί­δη.

Ο λαός μας κινδυνεύει να δοκιμάσει ασύλληπτη οδύνη και δυστυχία αν δεν αντισταθεί στην κυβέρνηση Τσίπρα. Η αντίσταση αυτή είναι δυνατή μόνο αν δεν την αντιμετωπίσει σαν κάτι το μεμονωμένο, αλ­λά σαν τον «ε­θνι­κό» εκ­φρα­στή ε­νός ο­λό­κλη­ρου κα­θε­στώ­τος που α­πο­τε­λεί­ται πο­λι­τι­κά α­πό τις πιο στε­νές η­γε­τι­κές ο­μά­δες ό­λων α­νε­ξαί­ρε­τα των κοι­νο­βου­λευ­τι­κών κομ­μά­των, και οι­κο­νο­μι­κά α­πό ό­λους τους κρα­τι­κο­ο­λι­γάρ­χες και, κυ­ρί­ως, τα ρώ­σι­κα και κι­νέ­ζι­κα μο­νο­πώ­λια που α­γο­ρά­ζουν τη με σχέ­διο πτω­χευ­μέ­νη χώ­ρα μας.

Ο υπουργός Εξωτερικών Δένδιας υποδέχτηκε με μια χαρά που δεν μπορούσε να κρύψει τον υπουργό εξωτερικών της ρώσικης υπερδύναμης Λαβρόφ. Η συνάντηση Δένδια-Λαβρόφ ήρθε να επιβεβαιώσει το σταθερό προσανατολισμό των ελληνικών κυβερνήσεων στη στρατηγική συμμαχία με τη Ρωσία που συνεχίζει με τη μεγαλύτερη θέρμη η κυβέρνηση Μητσοτάκη. Το ότι μπόρεσε να γίνει μια τέτοια συνάντηση τη στιγμή που αυτή η κυβέρνηση εμφανίζεται να έχει τους πιο στενούς δεσμούς με την Ευρώπη και ακόμα πιο πολύ τελευταία με τις ΗΠΑ χωρίς να προκαλέσει την έντονη αντίδρασή τους οφείλεται στο ότι η Ελλάδα εμφανίζεται σήμερα σα θύμα μίας επίθεσης της Τουρκίας, που δεν μπόρεσαν να αποτρέψουν ούτε η ΕΕ ούτε οι ΗΠΑ, οπότε η Ελλάδα επικαλείται το δικαίωμα της να αξιοποιήσει οποιαδήποτε διαθέσιμη βοήθεια, δηλαδή και της Ρωσίας που σήμερα εκλαμβάνεται αν όχι ακόμα σαν εχθρός αλλά έστω σαν αντίπαλος και στην ΕΕ και στις ΗΠΑ.

Με αφορμή το περιστατικό που ανάγκασε την ελληνική κυβέρνηση να παραδεχτεί την πρακτόρικη ανάμιξη της Μόσχας στα εσωτερικά της χώρας μας, η κυπριακή εφημερίδα «Πολίτης», με άρθρο του συντάκτη Μ. Καλατζή που έχει τίτλο «Ορθοδοξία, Ρωσία, μπίζνες και κυπριακή αφέλεια» στις 15/7, αναδεικνύει ορισμένες πτυχές της ρωσικής παρέμβασης στην Κύπρο που και πολύπλευρη και αρκετά βαθιά είναι.

Το τεράστιο σκάνδαλο του εκτεταμένου ντόπινγκ στο ρωσικό στίβο, που οδήγησε στον αποκλεισμό της Ρωσίας από τις διεθνείς αναμετρήσεις, φέρνει σε πρώτο πλάνο και οξυμένες στο έπακρο τις αντιφάσεις που διέπουν τον αθλητισμό στην εποχή του ιμπεριαλισμού, δηλ. τον αθλητισμό-πόλεμο που έχει σαν σύνθημα το «όλα για τη νίκη».