Ο λαός μας κινδυνεύει να δοκιμάσει ασύλληπτη οδύνη και δυστυχία αν δεν αντισταθεί στην κυβέρνηση Τσίπρα. Η αντίσταση αυτή είναι δυνατή μόνο αν δεν την αντιμετωπίσει σαν κάτι το μεμονωμένο, αλ­λά σαν τον «ε­θνι­κό» εκ­φρα­στή ε­νός ο­λό­κλη­ρου κα­θε­στώ­τος που α­πο­τε­λεί­ται πο­λι­τι­κά α­πό τις πιο στε­νές η­γε­τι­κές ο­μά­δες ό­λων α­νε­ξαί­ρε­τα των κοι­νο­βου­λευ­τι­κών κομ­μά­των, και οι­κο­νο­μι­κά α­πό ό­λους τους κρα­τι­κο­ο­λι­γάρ­χες και, κυ­ρί­ως, τα ρώ­σι­κα και κι­νέ­ζι­κα μο­νο­πώ­λια που α­γο­ρά­ζουν τη με σχέ­διο πτω­χευ­μέ­νη χώ­ρα μας.

Τον τε­λευ­ταί­ο χρό­νο η στρα­τιω­τι­κή δρα­στη­ριό­τη­τα της Ρω­σί­ας έχει αυ­ξη­θεί ση­μα­ντι­κά σε πα­γκό­σμιο επί­πε­δο, προ­κα­λώ­ντας ανη­συ­χί­α σε ορι­σμέ­νες κυ­βερ­νή­σεις και λα­ούς της Δύσης.

Δημοσιεύουμε ένα πολύ διαφωτιστικό κείμενο για τη λεγόμενη ποντιακή γενοκτονία του ιστορικού Γ. Νακρατζά. Ο Γ. Νακρατζάς έχει γράψει πολλά για την αποκάλυψη των μύθων του ελληνικού εθνικισμού. Το παρακάτω κείμενο του είναι η απάντηση του σε μια τηλεοπτική πρόκληση που έκανε το 2006 σε βάρος του ο γνωστός εθνοσοβινιστής δημοσιογράφος Ν. Χατζηνικολάου.

Με τους αεροπορικούς βομβαρδισμούς στη Συρία η ρωσική υπερδύναμη κάνει για πρώτη φορά τη δική της ανοιχτή στρατιωτική επέμβαση στη Μέση Ανατολή που προετοίμασε επιμελώς και για μια μακρά περίοδο με διάφορες προβοκάτσιες χωρίς η ίδια να φαίνεται σαν επιθετική δύναμη.

Στην πρώ­τη μας α­να­κοί­νω­ση για το ε­κλο­γι­κό α­πο­τέ­λε­σμα της 20ης του Σε­πτέμ­βρη, ση­μειώ­να­με ό­τι α­πο­τέ­λε­σε μια νί­κη της γραμ­μής «μέ­σα στην Ευ­ρώ­πη ε­νά­ντια στην Ευ­ρώ­πη» (ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και λι­γό­τε­ρο Α­ΝΕΛ) έ­να­ντι της γραμμής «έ­ξω α­πό την Ευ­ρώ­πη ε­νά­ντια στην Ευ­ρώ­πη» (ΛΑ­Ε του Λα­φα­ζά­νη) και «μέ­σα στην Ευ­ρώ­πη με μι­κρο­α­ντι­στά­σεις σε αυ­τήν» (κύ­ριος εκ­φρα­στής της η ΝΔ).

Α­μέ­σως με­τά την α­να­κοί­νω­ση του σα­μπο­τα­ρι­στή Σκουρ­λέ­τη, στα μέ­σα του Αυ­γού­στου,  για την ανά­κλη­ση των α­δειών της κα­τα­σκευ­ής της  με­ταλ­λουρ­γί­ας χρυ­σού, οι ερ­γά­τες των με­ταλ­λεί­ων α­πο­φά­σι­σαν να ε­ντεί­νουν τον α­γώνα τους. Α­πό την πρώ­τη στιγ­μή η Ο­ΑΚ­ΚΕ, ό­πως πά­ντα άλ­λω­στε τα τε­λευ­ταί­α 20 χρόνια, βρέ­θη­κε στο πλευ­ρό των με­ταλ­λω­ρύ­χων. Α­ντι­προ­σω­πεί­α της ορ­γά­νω­σής μας ε­πι­σκέ­φτη­κε τα με­ταλ­λεί­α στην Ο­λυ­μπιά­δα και το Στρα­τώ­νι

Ε­μείς ό­ταν λέ­με συ­μπα­ρά­στα­ση σε έ­ναν α­γώ­να, δεν εν­νο­ού­με να βγάλου­με μια α­να­κοί­νω­ση που να λέ­ει εί­μα­στε με τους ερ­γά­τες και πά­ει τε­λεί­ωσε. Αυ­τά τα κά­νουν οι πο­λι­τι­κοί α­πα­τε­ώ­νες που σκο­πό έ­χουν να ε­ξα­πα­τή­σουν τους ερ­γά­τες για τα δι­κά τους σκο­τει­νά σχέ­δια. Συ­μπα­ρά­στα­ση για μας θα πει να εί­σαι πα­ρών στους α­γώ­νες και να πα­σχί­ζεις γι αυ­τούς και κυ­ρί­ως να προπαγαν­δί­ζεις το δί­κιο τους και να μοι­ρά­ζε­σαι σκέ­ψεις και ε­μπει­ρί­ες με τους αν­θρώ­πους που α­γω­νί­ζο­νται.