H εισβολή των ταγμάτων εφόδου του Τραμπ στο Καπιτώλιο είναι μια ιστορικής σημασίας επίθεση του φασισμού σε μια χώρα που αν και ιμπεριαλιστική δεν είχε ποτέ στη σύγχρονη ιστορία της αντιμετωπίσει τη σοβαρή αμφισβήτηση των πιο στοιχειωδών δημοκρατικών μορφών διακυβέρνησης και πιο ειδικά της αρχής της ομαλής εναλλαγής των πολιτικών κομμάτων στην εξουσία. Αυτή η εναλλαγή έχει αμφισβητηθεί πριν την εισβολή από τον ισχυρισμό του απερχόμενου προέδρου ότι η προεδρία Μπάιντεν έχει κλαπεί από τον ίδιο, οπότε παρόλο που είναι πια δεδομένη από άμεση πρακτική άποψη αυτή η προεδρία θα αντιμετωπίζεται από ένα μεγάλο κομμάτι του αμερικανικού λαού σαν προεδρία ενός σφετεριστή και θα εμποδίζεται σε κάθε βήμα της και με κάθε δυνατή μορφή.

Η ελληνική αστική τάξη κι ακόμη περισσότερο η φιλοϊμπεριαλιστική ελληνική ψευτοαριστερά, δηλαδή ο σοσιαλφασισμός, δεν είχαν ποτέ αντιιμπεριαλιστικές τάσεις και σκοτούρες. Ήξεραν πάντα, η πρώτη να ξεπουλιέται στον κυρίαρχο ηγεμονιστή κι αργότερα ιμπεριαλιστή κάθε εποχής ή ακόμη χειρότερα στη μεγάλη εκείνη δύναμη που μυριζόταν ότι βαδίζει προς την κυριαρχία, η δε δεύτερη να αποτελεί από το 1956 τσιράκι των Ρώσων σοσιαλμπεριαλιστών μεγαλοαστών και αργότερα (λόγω υποταγής στις διεθνείς συμμαχίες της φασιστικής Μόσχας) και των Κινέζων ομολόγων τους.

Η Πελοπόννησος χρειάζεται σταθεροποίηση της τάσης και επιπλέον φορτίο γιατί λείπουν δύο γραμμές που δεν τις φτιάχνει ο ΑΔΜΗΕ, προβλήματα από τα οποία βγάζουν πολλά λεφτά οι παραγωγοί ηλεκτρικής ενέργειας που χρησιμοποιούν φυσικό αέριο, επειδή γεμίζουν το κενό ενέργειας στα πλαίσια του νέου συστήματος κοστολόγησης της παραγόμενης ηλεκτρικής ενέργειας, του λεγόμενου τάργκετ μόντελ (target model). Ανάμεσά τους από τους πιο ευνοημένους και ο ανατολικός ολιγάρχης Μυτιληναίος.

Η ελληνική αστική τάξη κι ακόμη περισσότερο η φιλοϊμπεριαλιστική ελληνική ψευτοαριστερά, δηλαδή ο σοσιαλφασισμός, δεν είχαν ποτέ αντιιμπεριαλιστικές τάσεις και σκοτούρες. Ήξεραν πάντα, η πρώτη να ξεπουλιέται στον κυρίαρχο ηγεμονιστή κι αργότερα ιμπεριαλιστή κάθε εποχής ή ακόμη χειρότερα στη μεγάλη εκείνη δύναμη που μυριζόταν ότι βαδίζει προς την κυριαρχία, η δε δεύτερη να αποτελεί από το 1956 τσιράκι των Ρώσων σοσιαλμπεριαλιστών μεγαλοαστών και αργότερα (λόγω υποταγής στις διεθνείς συμμαχίες της φασιστικής Μόσχας) και των Κινέζων ομολόγων τους.

Ενώ το μακροχρόνιο όργιο αποβιομηχάνισης συνεχίζεται με μεγαλύτερη από ποτέ ένταση και από την κυβέρνηση Μητσοτάκη, αυτός προανάγγειλε πρόσφατα με περηφάνεια μία «εμβληματική», όπως τη χαρακτήρισε, επένδυση για την παραγωγή ηλεκτρικών αυτοκινήτων στη χώρα μας. Αυτή η ξαφνική στροφή της κυβέρνησης υπέρ της βιομηχανικής παραγωγής έχει σίγουρα μπερδέψει πολλούς ανθρώπους που έχουν δει τη μανία με την οποία αυτή η κυβέρνηση επιχειρεί να αποτελειώσει την ήδη ασθενική βιομηχανική βάση της εγχώριας οικονομίας, ειδικά στον τομέα της ηλεκτρικής ενέργειας με το απότομο κλείσιμο των λιγνιτικών.

Η ανακάλυψη ασφαλών και αποτελεσματικών εμβολίων για το νέο κορονοϊό μέσα σε ελάχιστους μήνες από την εμφάνισή του είναι γεγονός συγκλονιστικό. Πρόκειται για μια ακόμα μεγάλη νίκη της ανθρωπότητας στην πάλη της ενάντια στις τυφλές και συχνά καταστροφικές δυνάμεις της φύσης. Το μέχρι τώρα γρηγορότερα αναπτυγμένο εμβόλιο στην ιστορία της ανθρωπότητας είναι αυτό της παρωτίτιδας, που πήρε την άδεια κυκλοφορίας στο πλατύ κοινό το 1967, μετά από τέσσερα ολόκληρα χρόνια δουλειάς. Ένας πιο τυπικός χρόνος παρασκευής ενός εμβολίου είναι τα 10 χρόνια. Αυτή τη φορά το γονιδίωμα του νέου κορονοϊού χαρτογραφήθηκε μέσα σε λιγότερο από 40 ώρες και το πολύ αποτελεσματικό στις κλινικές δοκιμές εμβόλιο της εταιρείας Μοντέρνα, σχεδιάστηκε μέσα σε μόλις δύο μέρες από τη δημοσίευση του γονιδιώματος του ιού στις 11 Γενάρη. Δύο μήνες αργότερα είχε παρασκευαστεί, είχαν τελειώσει οι δοκιμές σε απομονωμένα στο εργαστήριο κύτταρα και σε ζώα και ξεκινούσε η πρώτη φάση των κλινικών δοκιμών σε ανθρώπους (https://nymag.com/intelligencer/2020/12/moderna-covid-19-vaccine-design.html).

Καθώς συμπληρώνονται 25 χρόνια από την υπογραφή της συμφωνίας του Ντέιτον, με την οποία συμφωνία τερματίστηκε ο πόλεμος αλλά όχι και ο διαμελισμός της Βοσνίας, οι αντιθέσεις ανάμεσα στις τρεις βασικές εθνότητες της χώρας έρχονται ξανά στο προσκήνιο. Ολοένα και περισσότερο γίνεται αντιληπτό ότι η συμφωνία αυτή αντί να αποκαταστήσει την ενότητα και κυριαρχία του βοσνιακού κράτους, παγίωσε τα κεκτημένα του σέρβου εισβολέα, του έδωσε ρυθμιστικό ρόλο στις βοσνιακές υποθέσεις και φυσικά οδήγησε σε μόνιμη ψυχική διάσπαση σε εθνοτική βάση του βοσνιακού λαού. Ήταν μια συμφωνία που όπως έλεγε η ΟΑΚΚΕ από την πρώτη στιγμή της, τιμωρούσε το θύμα και επιβράβευε το θύτη. Από τότε μέχρι σήμερα βλέπουμε τη δυτική υφεσιακή διπλωματία να συνεχίζει την ίδια γουρονόπετση ιμπεριαλιστική πολιτική και να προσφέρει τους ευρωπαϊκούς λαούς στο πιάτο του ρωσοκινεζικού άξονα, παραδίνοντας του σε πρώτη φάση μία-μία τις χώρες του Τρίτου αλλά και του Δεύτερου κόσμου.