Χαλκοκονδύλη 35, τηλ-φαξ: 2105232553 email: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

O Τραμπ μπορεί να είναι ένα ναζιστόμουτρο αλλά οι ΗΠΑ είναι ακόμα μια αστοδημοκρατική χώρα. Αντίθετα δηλαδή με τη Ρωσία, την Κίνα και τη Βόρεια Κορέα όπου οι πληθυσμοί δεν είναι σε θέση να ξέρουν τι γίνεται στον κόσμο επειδή οι σοσιαλφασιστικές δικτατορίες τους ασκούν απόλυτο έλεγχο στην ενημέρωσή τους, ο αμερικάνικος λαός έχει την πολιτική ισχύ να ξέρει αφού ο πουτινικός Κουίσλιγκ Τραμπ έχει την κυβερνητική αλλά όχι όλη την κρατική. Δηλαδή καθώς ούτε ο στρατός, ούτε η δικαστική εξουσία, ούτε πάνω απ όλα ο τύπος, είναι στα χέρια του. Έτσι η εξουσία Τραμπ διαρκώς φθείρεται. Γι αυτό το λόγο ο ρωσοκινεζικός Άξονας βιάζεται να αξιοποιήσει όσο είναι καιρός τις διευκολύνσεις που αυτή η εξουσία του κάνει σε διεθνές επίπεδο με αλλεπάλληλες προβοκάτσιες, προσφέροντας του χωρίς κόπο τις ενδιάμεσες παγκόσμιες δυνάμεις τύπου Ινδίας, Βραζιλίας και χτυπώντας τις εχθρικές του, με πρώτες την Ευρώπη και τον Καναδά, οι οποίες ως χθες ήταν οι καλύτεροι σύμμαχοι των ΗΠΑ.

Η προσωρινή πολιτική ανακωχή στη Γαλλία, με την επιβίωση στο κοινοβούλιο της κυβέρνησης Λεκορνί, που την εξασφάλισε με τη δέσμευσή της για αναστολή του νόμου για το Ασφαλιστικό μέχρι τον Ιανουάριο του 2028, μετά δηλαδή τις προεδρικές εκλογές του 2027, είναι αναμφισβήτητα μια ήττα του ρωσόφιλου/ρωσόδουλου φασιστικού και σοσιαλφασιστικού μπλοκ Λεπέν-Μελανσόν. Γιατί εάν αυτό το μπλοκ αναλάβει την εξουσία με το πρώτο, κλασικό ακροδεξιό και ιστορικά εθνοπροδοτικό σκέλος της (βλ. φιλοχιτλερικοί του καθεστώτος του Βισύ), τον Εθνικό Συναγερμό της Λεπέν, απειλεί να διαλύσει την αστική δημοκρατική αντιπουτινική και αντιτραμπική ενότητα στην Ευρώπη, να καταπουλήσει την Ουκρανία και να ανοίξει διάπλατα το δρόμο για τον Γ’ Παγκόσμιο Πόλεμο στο νεοχιτλερικό Άξονα Ρωσίας - Κίνας.

Μπροστά σ’ αυτή την τερατωδία, το πολιτικό μπλοκ του Μακρόν, στο οποίο ανήκει και ο νέος πρωθυπουργός Λεκορνί, εκπροσωπεί οπωσδήποτε μια σχετική πρόοδο. Κι αυτό δεν είναι παράλογο. Ο Μακρόν, ολοένα και περισσότερο μετά την απώλεια των τελευταίων ψηγμάτων των παλιών, γαλλικών αποικιοκρατικών ερεισμάτων στο Σαχέλ της Αφρικής (Μάλι, Μπουρκίνα Φάσο, Νίγηρας) από ανοιχτά υποστηριζόμενα από τη Ρωσία στρατιωτικά πραξικοπήματα, κινείται όλο και περισσότερο μακριά από την παλιά, μπατίρικη γαλλική ιμπεριαλιστική επεμβατική γραμμή στον Τρίτο Κόσμο, που ήταν ισχυρή ακόμη και επί Σαρκοζί και Ολάντ, σε μια γραμμή ευρωπαϊκής κι ακόμη περισσότερο δευτεροκοσμικής ενότητας απέναντι στη Μόσχα και στο Πεκίνο. Αυτό βέβαια πάντα με τις ταλαντεύσεις που είναι αναπόφευκτες για τη γερασμένη δυτικοευρωπαϊκή μονοπωλιακή αστική τάξη.

Η “κουτσή” (δηλαδή χωρίς αυτοδύναμη, φιλική προς τον ίδιο πλειοψηφία στη Βουλή) δεύτερη πενταετής προεδρία Μακρόν ήταν αποτέλεσμα μιας κάποιας σοφίας που επέδειξε ο γαλλικός λαός όταν το ’22 έδωσε στο Μακρόν τη νίκη στο β’ γύρο των προεδρικών ενάντια στη φασίστρια και φιλοπουτινική Λεπέν. Αυτό, που έγινε λίγους μόλις μήνες μετά την έναρξη του πολέμου της Ρωσίας στην Ουκρανία, συνδυάστηκε με την παράλληλη απώλεια της κοινοβουλευτικής αυτοδυναμίας από το πολιτικό του στρατόπεδο, και οφειλόταν κύρια στα μέτρα Μακρόν στο πεδίο της οικονομίας και ειδικότερα στη μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού, που αύξανε τα όρια συνταξιοδότησης. Στην οικονομία, ο Μακρόν ακολουθούσε μέχρι τώρα, από την αρχή ουσιαστικά της προεδρίας του το 2017, τη φιλελεύθερη “ορθοδοξία”, την οποία κληρονόμησε από τα δύο ρεύματα που ουσιαστικά συγκρότησαν το μακρονικό κόμμα-μπλοκ το 2016‑17 (την οικονομικά - και πολιτικά - φιλελεύθερη, κεντρώα πτέρυγα που αποσχίστηκε από τους Σοσιαλιστές της εποχής της προεδρίας Ολάντ και τους αποσκιρτήσαντες της πιο ευρωπαϊστικής πτέρυγας της κλασικής γαλλικής Δεξιάς).

Σήμερα κλείνουν τριάντα χρόνια από τη σφαγή των Βοσνίων αμάχων της Σρεμπρένιτσα από του Σέρβους εθνοεκκαθαριστές.

Με την ευκαιρία, αναδημοσιεύουμε εδώ την αφίσα της ΟΑΚΚΕ που κυκλοφόρησε λίγες μέρες μετά τη σφαγή του Ιούλη με τίτλο «ΝΑ ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΣΕΡΒΟΥΣ ΝΑΖΙ» και κολλήθηκε στην Αθήνα (δημοσιεύτηκε στο φ. 238 της Νέας Ανατολής, 21/7/1995). Το κείμενο της αφίσας:

Για μια ακόμη φορά επιχειρείται από την ελληνική πλευρά να απομονωθεί η Τουρκία από την ΕΕ και να στραφεί ακόμη περισσότερο στη Ρωσία

Στις 16 Απριλίου εκδόθηκε, με πρωτοβουλία του υπουργείου Περιβάλλοντος και Ενέργειας και σε συνεργασία με το υπουρ­γείο Εξωτερικών και τα συναρμόδια υπουργεία, η πράξη συγκρότησης της Εθνικής Χωρικής Στρατηγικής για το Θα­λάσσιο Χώρο (ΕΧΣΘΧ), με την οποία εξειδικεύεται και αποτυπώνεται σε χάρτη ο Θαλάσσιος Χωροταξικός Σχεδια­σμός (ΘΧΣ) της χώρας. Η κυβέρνηση ανήγγειλε την κατάθεση του σχετικού χάρτη στην Ευρωπαϊκή Ένωση με πολύ θόρυβο και τυμπανοκρουσίες, παρουσιάζοντάς τον ως το ελληνικό θέσφατο ως προς τα «απώτατα όρια της ελληνικής ΑΟΖ» (υπουργός Εξωτερικών Γεραπετρίτης). Την ευκαιρία άρπαξε στο σύνολό του ο Τύπος, αναπαράγοντας το κυβερ­νητικό αφήγημα για τετραπλασιασμό της Ελλάδας, αφού η θαλάσσια περιοχή που καλύπτει αυτός ο σχεδιασμός περι­λαμβάνει περίπου 480.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα. Πρόκειται στην ουσία για την ελληνική εκδοχή της τουρκικής «Γα­λάζιας Πα­τρίδας».

Τι είναι ο Θαλάσσιος Χωροταξικός Σχεδιασμός;

Σε επίπεδο Ευρωπαϊκής Ένωσης ο Θαλάσσιος Χωροταξικός Σχεδιασμός (ΘΧΣ) εμφανίστηκε για πρώτη φορά το 2007 στη «Γαλάζια Βίβλο» για μια ολοκληρωμένη θαλάσσια πολιτική της ΕΕ. Νομοθετική ισχύ απόχτησε με την Οδηγία 2014/89/Ε.Ε., την οποία υποχρεούνται να εφαρμόσουν όλα τα παράκτια κράτη-μέλη. Πρόκειται για μια διαδικασία κατά την οποία οι δημόσιες Αρχές αναλύουν και προχω­ρούν σε χωροταξική και χρονική κατανομή των ανθρώπινων δραστηριοτήτων στις θαλάσσιες περιοχές, για να πετύχουν οικολογικούς, οικονομικούς και κοινωνικούς στόχους. Ειδι­κότερα, απαιτείται από τα παράκτια κράτη-μέλη να καταρτί­σουν θαλάσσια χωροταξικά σχέδια για τα θαλάσσια ύδατα που εντάσσονται στη δικαιοδοσία τους και να τα αναθεω­ρούν τουλάχιστον κάθε δέκα χρόνια.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση πρέπει έστω και την τελευταία στιγμή να πάψει να ταλαντεύεται για το αν θα μείνει μόνη της απέναντι στον Πούτιν και τον Σι και να νομίζει ότι θα την σώσει η αδύναμη μισοδημοκρατική μειοψηφία του ρεπουπλικανικού κόμματος των ΗΠΑ ή ακόμα χειρότερα οι νεοναζί της Κίνας του Σι. Η Ευρώπη πρέπει να στηριχθεί στον εαυτό της, στα δημοκρατικά αντιφασιστικά κινήματα και στις δημοκρατικές αντιφασιστικές δυνάμεις σε όλο τον κόσμο, ανάμεσα τους και σε αυτές των ΗΠΑ. Κυρίως όμως στην εποχή που τόσο οι κλασικοί φασίστες, όσο κυρίως οι φασίστες με "αριστερές" σημαίες οδηγούν το όλο και πιο εξαθλιωμένο παγκόσμιο προλεταριάτο σε έχθρα με τις αστικές δημοκρατίες και σε φιλία με το νεοναζιστικό Άξονα Ρωσίας-Κίνας και με τον αμερικανό κουίσλιγκ φίλο τους Τραμπ και την κλίκα του, το πιο κρίσιμο και ζωτικό καθήκον των αριστερών δημοκρατών και των πραγματικών κομμουνιστών είναι το να αντισταθούν στον Άξονα συσπειρώνοντας και όχι χτυπώντας το ευρωπαϊκό αλλά και το τριτοκοσμικό προλεταριάτο. Αυτό σημαίνει να αποδείξουν στην πράξη ότι δεν μπορεί ο πατριωτικός πόλεμος της Ευρώπης απέναντι στους νεοναζί, που έχει αρχίσει στο ηρωϊκό ουκρανικό μέτωπο, να γίνει με τους μεγαλοαστούς να συσσωρεύουν όλο και πιο μεγάλο πλούτο και τους λαούς να πληρώνουν μόνοι τους και μάλιστα κύρια για το κόστος της άμυνας τόσο σε χρήμα σήμερα όσο και σε ζωές αύριο. Αυτό σημαίνει ότι τώρα είναι η ώρα να ξεπηδήσει μια νέα δημοκρατική και επαναστατική αντιφασιστική αριστερά και ένα νέο μαζικό αντισοσιαλφασιστικό κομμουνιστικό κίνημα. Γιατί η αστική τάξη, ακόμα και όταν εκτελεί από τις συνθήκες πατριωτικά καθήκοντα αντλεί τη δύναμη της αντίστασής της από την αποφασιστικότητα των μαζών. Η ίδια ακόμα και στην καλύτερη της εκδοχή έχει την τάση του συμβιβασμού, ιδιαίτερα όταν σε μια πρώτη φάση ο φασισμός κερδίζει ένα μεγάλο κομμάτι των μαζών όπως γίνεται σήμερα στην Ευρώπη, ιδιαίτερα στη χώρα μας, και πιο πολύ στις ΗΠΑ.

Ο πόλεμος που έχει ξεκινήσει ο ρωσοκινέζικος Άξονας εναντίον της Ουκρανίας και γενικότερα της Ευρώπης δεν παίρνει μόνο την κλασική μορφή της στρατιωτικής επίθεσης, αλλά είναι και υβριδικός, δηλαδή πολυεπίπεδος. Ο Άξονας έχει αποδείξει επανειλημμένα ότι διαθέτει μεγάλη φαντασία σʼ αυτόν τον τομέα. Παράδειγμα η ενεργειακή περικύκλωση της Ευρώπης, που έχει προκαλέσει μεγάλες αυξήσεις σε είδη πλατιάς κατανάλωσης.