ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ-ΣΥΖΗΤΗΣΗ "ΟΧΙ ΣΤΟΥΣ ΔΥΟ ΠΟΛΕΜΟΥΣ ΤΟΥ ΧΙΤΛΕΡ-ΠΟΥΤΙΝ" - Ουκρανία - Ισραήλ - Χαμάς, 22/12
ΝΕΑ ΑΝΑΤΟΛΗ
Νέα Ανατολή αρ.φ.559 (εδώ μπορείτε να βρείτε τα φύλλα από φ.486-Μάρτης 2013-και νεώτερα)
Που μπορείτε να βρείτε την έντυπη έκδοση της Νέας Ανατολής
Οι τελευταίες εξελίξεις επιβεβαιώνουν την ανάλυσή μας σχετικά με την πελώρια οξύτητα της αντίθεσης της πολιτικής τάσης Ερντογάν και της τάσης Γκιουλέν μέσα στο κυβερνητικό κόμμα της Τουρκίας και γενικότερα μέσα στο τουρκικό κράτος.
(Δες το άρθρο στρατηγικής ανάλυσης της Ν.Α «Η Ταξίμ ήταν τελικά πιο κοντά στην Ταχρίρ» στο φ. 488).
Αυτήν την αντίθεση, παρόλο που είχε εκδηλωθεί καλυμμένα με το κίνημα της πλατείας Ταξίμ, μπορέσαμε τότε να την εντοπίσουμε σαν κυρίαρχη και να την αναλύσουμε. Ο Γκιουλέν είναι ένας σκοτεινός ισλαμοφασίστας τάχα ιεροκήρυκας που ελέγχει ένα πελώριο δίκτυο σχολείων, φιλανθρωπικών ιδρυμάτων και μέσων ενημέρωσης με την επωνυμία «Χιζμέτ» και έχει κεντρικό πολιτικό εκφραστή στο κράτος τον πρόεδρο Γκιουλ. Ο Γκιουλέν είναι μεγάλος εισοδιστής, ειδικά στην αστυνομία και τη δικαιοσύνη και τα περισσότερα πολιτικά στοιχεία της κόντρας με τον Ερντογάν δείχνουν ότι είναι ρωσόδουλος. Ερντογάν και Γκιουλέν σε στενή πολύχρονη συμμαχία κατάφεραν να απομακρύνουν τους κεμαλικούς εθνικιστές από την εξουσία ενώ οι γκιουλενικοί κατάφεραν να κλείσουν με αστυνομικο-δικαστικές ραδιουργίες και συκοφαντίες ηγετικά στελέχη του τούρκικου στρατού καθώς και δημοσιογράφους και πολιτικούς στη φυλακή. Τώρα τα δύο αυτά πολιτικά ρεύματα βρίσκονται στα μαχαίρια.
Η πρώτη μεγάλη μάχη δόθηκε στην πλατεία Ταξίμ όπου οι ισλαμοφασίστες του Γκιουλέν ενώθηκαν με κάποιους προδότες κεμαλιστές ηγέτες, καθώς και με τους ψευτοαριστερούς σοσιαλφασίστες. Αυτοί κάλεσαν σε ένα κίνημα που στην πλειοψηφία της η βάση του ήταν δημοκρατική, αντιισλαμική και στην κορυφή της, που είναι και το βασικό, ήταν κατάμαυρη. Σε αυτή την πρώτη μάχη η τάση Ερντογάν κατήγαγε σημαντική νίκη.
Όμως η κόντρα πήρε ανοιχτά εμφυλιοπολεμικά χαρακτηριστικά όταν ο Ερντογάν τόλμησε και έκλεισε τα ιδιωτικά προπαρασκευαστικά φροντιστήρια για το πανεπιστήμιο, τα οποία ελέγχει ο Γκιουλέν και τα οποία είναι τα στρατηγικά φυτώρια των εισοδιστών του μέσα στο κράτος. Η αντίδραση του Γκιουλέν, που προφανώς ήταν έτοιμη από καιρό ήρθε με ένα κύμα συλλήψεων, τουλάχιστο 52 ατόμων που σχετίζονται με το κόμμα του πρωθυπουργού Ερντογάν, με την κατηγορία της οικονομικής διαφθοράς. Επλήγησαν μεταξύ άλλων οι γιοι των υπουργών εσωτερικών, οικονομίας, και περιβάλλοντος, ο δήμαρχος της συνοικίας Φατίχ αλλά και η Λαϊκή Τράπεζα της Τουρκίας της οποίας τα γραφεία ερευνήθηκαν από τις αρχές. Αυτή τη δουλειά την ξέρουν καλά. Όπως όλοι οι φασίστες όλη την πολιτική τους την περνάνε μέσα από την πάλη κατά της διαφθοράς, εκεί όπου βρίσκουν όλα τα μαύρα σημεία των εχθρών τους και τελικά κατασκευάζουν και άπειρα ψεύτικα στοιχεία εναντίον τους και τους συντρίβουν. Γι αυτό η εισαγγελική και αστυνομική έρευνα κινήθηκε με τέτοια μυστικότητα εντός του γκιουλενικού δικτύου-συμμορίας, ώστε ούτε οι ανώτατες δικαστικές, ούτε οι αστυνομικές αρχές δεν ενημερώθηκαν και βέβαια ούτε ο ίδιος ο πρωθυπουργός. Η ποιότητα του χτυπήματος του Χιζμέτ δείχνει και πόσο βαθιά έχει διεισδύσει αυτό το κατάμαυρο δίκτυο μέσα στην αστυνομία και τη δικαιοσύνη και πόσο ύπουλα και μεθοδικά προετοιμάζει τα χτυπήματά του, όπως έδειξε και η μεγάλη φασιστική επιχείρηση Εργκενεκόν με την οποία εξοντώθηκαν κύρια μέσα από συκοφαντίες οι κεμαλικοί στρατηγοί και πολλοί πολιτικοί και δημοσιογράφοι. Σαν απάντηση οι επικεφαλείς πέντε τμημάτων της αστυνομίας – ανάμεσά τους και εκείνοι του οικονομικού εγκλήματος, του οργανωμένου εγκλήματος και της πειρατείας – καρατομήθηκαν αμέσως για κατάχρηση εξουσίας από την τάση Ερντογάν (El Pais, 18/12).
Πίσω από την κόντρα Γκιουλέν και Ερντογάν, που σωστά είδαμε σαν κύρια στην Ταξίμ και όλοι πλέον αναγνωρίζουν σαν τέτοια, βρίσκεται η προσπάθεια του διπλωματικού μετώπου Ρωσίας και Ομπάμα– στο βάθος της ρωσικής υπερδύναμης – να ελέγξει η Ρωσία την Τουρκία και όλη τη Μέση Ανατολή. Ο Ερντογάν σε συνεργασία με τον ανατραπέντα πρόεδρο της Αιγύπτου Μόρσι, τη Σαουδική Αραβία, αλλά ακόμα και το Ιράν είχε προσπαθήσει να συστήσει ένα περιφερειακό μέτωπο για την επίλυση της συριακής κρίσης στο οποίο δε θα συμμετείχαν οι δύο υπερδυνάμεις. Αυτή του η σχετική ανεξαρτησία ιδιαίτερα από το Κρεμλίνο έφερε τον Ερντογάν σε σύγκρουση με τον Γκιουλέν, ο οποίος είναι στη μορφή μόνο φιλοδυτικός και διευκολύνεται σε αυτό από την προεδρία Ομπάμα.
Τα πράγματα θα ήταν πολύ πιο ξεκάθαρα για τους δημοκράτες της Τουρκίας εάν ο Γκιουλέν δε χρησιμοποιούσε τον υφεσιασμό της αμερικανικής υπερδύναμης και τους τυφλούς και διαβρωμένους από τη ρώσικη διπλωματία ευρωπαίους φιλελεύθερους καθώς και μια «φιλο-ισραηλινή» ρητορική για να χτυπήσει τον Ερντογάν. Από την άλλη και αυτός είναι ένας αντιδραστικός που έχει μεγάλη κλίση στο να μετατρέψει την Τουρκία σε μια ισλαμική δικτατορία. Απλά αποδείχτηκε ότι αυτός σε αυτή τη φάση δεν είναι με το νεοναζιστικό κέντρο της παγκόσμιας αντίδρασης, τη Ρωσία του Πούτιν. Όμως όσο ο Γκιουλέν παριστάνει τον άνθρωπο του Ομπάμα και έχει τη στήριξη του Ομπάμα, ο Ερντογάν γίνεται όλο και πιο αντιδυτικός οπότε τελικά δεν αποκλείεται να βρει και αυτός την προστασία του στη Ρωσία, δηλαδή με σκούπα τον Ομπάμα και τον Γκιουλέν να μπει στο ρώσικο φαράσι. Σε ισλαμιστή και αντισημίτη δεν μπορεί κανείς να έχει εμπιστοσύνη. Το μόνο για το οποίο δεν αμφιβάλουμε είναι ότι ο πιο μεγάλος κίνδυνος για την Τουρκία, τη Μεσόγειο και τη Μέση Ανατολή προέρχεται από το μέτωπο των γκιουλενικών με τον προδότη των κεμαλιστών σημερινό ηγέτη του Ρεπουμπλικανικού Λαϊκού Κόμματος Κιλιντζάρογλου.