Χαλκοκονδύλη 35, τηλ-φαξ: 2105232553 email: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

Τίποτα το περίεργο δεν υπάρχει με το ότι την ειρήνη στη Γάζα κατάφερε να τη φέρει ο πιο αποκρουστικός όσο και γελοίος τύπος, ο πρόεδρος των ΗΠΑ, καθώς ήδη αρχίζει να γίνεται αντιληπτό ότι δεν πρόκειται για κάποια αληθινή ειρήνη παρά μόνο για μια εύθραυστη ανακωχή. Η ανακωχή διαφέρει από την ειρήνη στο ότι οι δύο πλευρές δεν έχουν παραιτηθεί από το βασικό στόχο τους που είναι η κάθε μια να εξουδετερώσει την άλλη, και στο ότι ταυτόχρονα διατηρούν τα μέσα για να πραγματοποιήσουν αυτό το στόχο. Τίποτα δεν δείχνει ότι ο «ειρηνοποιός» σκοπεύει να αφαιρέσει αυτά τα μέσα από κάποια από τις δύο πλευρές. Αντίθετα κάνει ότι μπορεί για να τις ενισχύσει να τα διατηρήσουν. Γενικά δεν υπάρχει τίποτα το ανεξήγητο στο ότι ένας υποψήφιος δικτάτορας των ΗΠΑ και κυρίως ένας φίλος και θαυμαστής του Πούτιν, σταματάει προσωρινά έναν πόλεμο στον οποίο και οι δύο πλευρές του τουλάχιστον σε επίπεδο ηγεσίας, εν προκειμένω η Χαμάς και η κλίκα Νετανιάχου είναι ανοιχτά φιλοπουτινικές. Αυτή είναι η θεμελιώδης διαφορά του πόλεμου της Γάζας με τον πόλεμο της Ουκρανίας όπου οι δύο εχθροί ανήκουν σε πραγματικά παγκόσμια ανταγωνιστικά στρατόπεδα όποτε δεν υπάρχει έδαφος για ψεύτικους ειρηνοποιούς σαν τον Τραμπ *.

Μό­λις τερ­μα­τί­στηκε με μια νέ­α ε­κε­χει­ρί­α ο δεύ­τε­ρος “πό­λε­μος  των ρου­κε­τών” Ισ­ρα­ήλ-Χα­μάς με­τά α­πό τον πρώ­το του 2008-9   Το πο­λι­τι­κό και δι­πλω­μα­τι­κό α­πο­τέ­λε­σμα  ή­ταν και αυ­τή τη φο­ρά μια κα­τα­στρο­φι­κή ήτ­τα για το Ισ­ρα­ήλ, ε­νώ το στρα­τιω­τι­κό α­πο­τέ­λε­σμα α­πλά δεν ή­ταν νί­κη.  Ό­μως σε αυ­τού του εί­δους τους πο­λέ­μους αυ­τό που με­τρά­ει εί­ναι το πο­λι­τι­κό-δι­πλω­μα­τι­κό α­πο­τέ­λε­σμα, ό­πως αρκε­τά διε­ξο­δι­κά το α­να­λύ­ουμε στο ση­μα­ντι­κό άρ­θρο της Νέ­ας Α­να­το­λής του Γε­νά­ρη του 2009 που α­να­δη­μο­σιεύ­ου­με πα­ρα­κά­τω.

Η σφαγή των 35 παλαιστινίων διαδηλωτών στη Γάζα και ο τραυματισμός εκατοντάδων άλλων από τον ισραηλινό στρατό στη διάρκεια των πρόσφατων μαζικών κινητοποιήσεων που οργάνωσε η Χαμάς στα σύνορα με το Ισραήλ είναι ένα ακόμα πολιτικό έγκλημα του επεκτατικού αντιπαλαιστινιακού και ουσιαστικά προβοκατόρικου δίδυμου Νετανιάχου Λίμπερμαν

Ένας αντισημιτικός όχλος επιτέθηκε στις 7 του Μάη στην Αθήνα σε ένα ξενοδοχείο όπου μένουν τουρίστες του Ισραήλ κι έσπασε τα τζάμια του. Αυτή η επίθεση έγινε στο τέλος μια διαδήλωσης για συμπαράσταση στη Γάζα που έγινε στο Σύνταγμα και οργανώθηκε διαδικτυακά χωρίς κανένα κόμμα να αναλάβει την ευθύνη της διοργάνωσης της. Το συγκλονιστικό στην επίθεση της Αθήνας ήταν ότι ο στόχος της δεν ήταν το Ισραηλινό κράτος και η πρεσβεία του αλλά ο ίδιος ο ισραηλινός τουρίστας που θεωρείται ένοχος και τρομοκρατείται μόνο και μόνο επειδή υπερασπίζει το κράτος που νοιώθει σαν το καταφύγιο του απέναντι στα πογκρόμ που έγιναν και αυτά που έρχονται.

H διακομματική κάλυψη της αντισημιτικής επίθεσης σε καθηγήτρια του ΕΚΠΑ μετά και την ανάλογη κάλυψη της πραξικοπηματικής άλωσης της μεγαλύτερης ομοσπονδίας εργαζομένων της χώρας από τους αντισημίτες του ψευτοΚΚΕ δείχνει πόσο ανησυχητικά γρήγορα προχωράει ο εκφασισμός της χώρας

Η επίθεση των αντισημιτών μπορεί να αναχαιτιστεί και στη χώρα μας αλλά και παγκόσμια μέσα από λαϊκά αντιφασιστικά μέτωπα ενάντια στο ρωσοκινέζικο νεοχιτλερικό άξονα και στους υποτακτικούς του

 

Λίγες μέρες πριν από τη μέρα μνήμης του Ολοκαυτώματος, στις 21/1 μια ομάδα τραμπούκων αντισημιτών βανδάλισαν το γραφείο της καθηγήτριας της Φιλοσοφικής του Πανεπιστημίου της Αθήνας Βάνας Νικολαΐδου.

Στην ανακοίνωσή της 16/6/2025 για τον πόλεμο Ισραήλ–Ιράν,* η ΟΑΚΚΕ προειδοποιούσε ότι οι βομβαρδισμοί του Ισραήλ, «κάτω από την πολιτική επίβλεψη του πουτινικού προβοκάτορα προέδρου των ΗΠΑ», όχι μόνο δεν θα αποδυναμώνανε το αντιδραστικό καθεστώς της Τεχεράνης, αλλά θα το σπρώχνανε βαθύτερα στην αγκαλιά της Ρωσίας και της Κίνας, ενισχύοντας τις πιο φιλοπουτινικές και εθνοφασιστικές πτέρυγές του. Συγκεκριμένα η ανακοίνωση τόνιζε πως:

«η επίθεση αυτή δεν θα κινητοποιήσει το δημοκρατικό κίνημα του Ιράν εναντίον του καθεστώτος των μουλάδων. Αντίθετα θα το προβοκάρει και θα ανοίξει το δρόμο στον απόλυτο έλεγχο του εθνοφασιστικού αντισημιτικού και επεκτατικού καθεστώτος του από τους πολύ ισχυρούς, αλλά όχι ακόμα κυρίαρχους μέσα σε αυτό, υποτακτικούς της νεοχιτλερικής Ρωσίας».

Πρόσφατα σε ένα γεωπολιτικό κείμενο που δημοσιεύτηκε στο Capital.gr** επιβεβαιώνεται πλήρως αυτή η εκτίμηση.

Το άρθρο σημειώνει ευθύς εξαρχής ότι, παρά τις προσδοκίες για ρήξη Ιράν–Ρωσίας:

«Στην πραγματικότητα, συνέβη το αντίθετο: ο δωδεκάημερος πόλεμος έσπρωξε την Τεχεράνη ακόμη πιο κοντά στη Μόσχα και οδήγησε σε νέες συμφωνίες συνεργασίας, συμπεριλαμβανομένου του πυρηνικού τομέα». Δηλαδή το προβοκατόρικο χτύπημα ενίσχυσε τη ρωσική επιρροή, αντί να την περιορίσει.

Μία από τις μεγαλύτερες υπηρεσίες που προσφέρει ο αντιδραστικός Νετανιάχου στη χιτλερική Χαμάς είναι ότι με την κτηνώδη αδιαφορία του απέναντι στις ζωές των παλαιστίνιων αμάχων καταφέρνει να περισπά την προσοχή της διεθνούς κοινής γνώμης από τα γνήσια ναζιστικά εγκλήματα των δολοφόνων της αντισημιτικής νεοχιτλερικής συμμορίας, στα οποία εγκλήματα συγκαταλέγονται συστηματικοί βιασμοί και ακρωτηριασμοί γεννητικών οργάνων εβραίων γυναικών. Ειδικά στα διεθνή φόρα όπου αλωνίζει η ρωσική ιμπεριαλιστική διπλωματία και ακόμα περισσότερο στις πολιτικές οργανώσεις που πρόσκεινται στην ψευτοαριστερά, η αδιαφορία απέναντι στα δεινά του ισραηλινού λαού και η άρνησή τους να θίξουν την τιμή και υπόληψη των χιτλερικών ινδαλμάτων τους είναι εξοργιστική.

ΠΑΡΑΘΕΤΟΥΜΕ ΕΔΩ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΗΣ ΑΦΙΣΑΣ:

 

ΟΧΙ ΣΤΟΥΣ ΔΥΟ ΠΟΛΕΜΟΥΣ ΤΟΥ ΧΙΤΛΕΡ-ΠΟΥΤΙΝ

Όχι στον πόλεμο του στην Ουκρανία που προετοιμάζει τη μεγάλη επίθεσή του στην Ευρώπη

Όχι στον πόλεμο που άναψε με τους λακέδες του ναζήδες γενοκτόνους της Χαμάς για να απαντήσει ο φίλος του φασίστας Νετανιάχου με τρόπο που να φουντώνει τον αντισημιτισμό και την έχθρα ανάμεσα στον Αραβικό κόσμο και στις δυτικές χώρες

Η εικόνα που ερχόταν στις τηλεοράσεις ήταν το πιο βασικό μέρος του πολέμου Ισραήλ-Χαμάς, γιατί σε αυτόν τον πόλεμο νικητής θα ήταν αυτός που θα κέρδιζε τις εντυπώσεις. Η κυρίαρχη πολιτική εικόνα που βγήκε λοιπόν από τον πόλεμο ήταν ότι

Ό­λες οι ως τώ­ρα δι­πλω­μα­τι­κές νί­κες των προ­βο­κα­τό­ρων η­γε­τών της Χαμάς έ­χουν στο βά­θος να κά­νουν με το με­γά­λο σύμ­μα­χο του ρω­σι­κού σο­σια­λι­μπε­ρια­λι­σμού που εί­ναι η κυ­βέρ­νη­ση συ­νερ­γα­σί­ας κύ­ρια α­νά­με­σα στο σο­βι­νιστι­κό κόμ­μα Λι­κού­ντ του πρω­θυ­πουρ­γού Μπ. Νε­τα­νιάχου και το ε­θνο­ρα­τσιστι­κό Γισ­ρα­έλ Μπε­ϊ­τε­νού του ρώ­σι­κης κα­τα­γω­γής και ε­θνο­ρα­τσι­στή υ­πουρ­γού ε­ξω­τε­ρι­κών Α. Λί­μπερ­μαν. Αυ­τή προ­έ­κυ­ψε