Χαλκοκονδύλη 35, τηλ-φαξ: 2105232553 email: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

Με­τά τη πα­ρα­βί­α­ση του σου­η­δι­κού και φι­λαν­δι­κού ε­να­έ­ριου χώ­ρου, την α­πα­γω­γή ε­νός ε­σθο­νού μυ­στι­κού πρά­κτο­ρα και την κα­τά­σχε­ση μιας λι­θουα­νι­κής ψα­ρό­τρα­τας, οι χι­τλε­ρι­κοί σο­σια­λι­μπε­ρια­λι­στές  συ­νε­χί­ζουν τις προ­κλή­σεις τους στη Σκαν­δι­να­βι­κή χερ­σό­νη­σο και Στη Βαλτι­κή. Αυ­τή τη φορά στέλ­νουν πο­λε­μι­κό τους υ­πο­βρύ­χιο στο αρ­χι­πέ­λα­γος της Στοκ­χόλ­μης.

 

Τα χημικά και η επαπειλούμενη επίθεση των ΗΠΑ στη Συρία φέρνουν πιο κοντά την «Γενεύη 2». Αν αυτή πραγματοποιηθεί, η Ρωσία θα γίνει ρυθμιστής και πυροδότης των βασικών αντιθέσεων σε όλο τον κόσμο

 Το φρικτό χτύπημα με χημικά όπλα έξω από τη Δαμασκό, που κόστισε τη ζωή εκατοντάδων αμάχων ήταν ένας ποιοτικός κρίκος στην αλυσίδα του αντιδραστικού και ατέλειωτου εμφύλιου στη Συρία και προοιωνίζει ακόμα μεγαλύτερη βαρβαρότητα σε αυτόν.

 

Οι τε­λευ­ταί­ες ε­ξε­λί­ξεις στο ου­κρα­νι­κό κα­τα­δει­κνύ­ουν, αν μη τι άλλο, τον ά­θλιο χα­ρα­κτή­ρα της ευ­ρω­πα­ϊ­κής μο­νο­πω­λια­κής α­στι­κής τά­ξης - και ι­διαί­τε­ρα της δια­βρω­μέ­νης στην η­γε­σί­α α­πό το ρω­σι­κό σο­σια­λι­μπε­ρια­λι­σμό γερ­μα­νό-γαλ­λι­κής δι­πλω­μα­τί­ας - σε σχέ­ση με τη ρωσική σε ε­ξέ­λι­ξη ει­σβο­λή στην Ου­κρα­νί­α.

Το Κρεμλίνο χρησιμοποιεί την τρομοκρατική επίθεση στη Μόσχα για να κλιμακώσει την επίθεση της στην Ουκρανία και σε όλη την Ευρώπη δείχνοντας την πρώτη σαν υπεύθυνη για αιματοκύλισμα και τη δολοφονία αμάχων. 

Το μεγάλο ζήτημα ποιος έχει διατάξει τελικά μια μαζική σφαγή αμάχων η οποία με τα σημερινά τεχνικά μέσα γίνεται μπροστά στα μάτια όλης της ανθρωπότητας και γι αυτό είναι ότι το πιο πολιτικά αποκρουστικό έχει υπάρξει στην ανθρώπινη ιστορία, ο καλύτερος οδηγός δεν είναι η αστυνομική ανάλυση αλλά η πολιτική. Δηλαδή το ερώτημα που πρέπει να τίθεται είναι ποιος έχει το πολιτικό συμφέρον να δώσει ένα τέτοιο χτύπημα, ποιος έχει την αστυνομική δυνατότητα να το δώσει πολιτικά ατιμώρητα και ποιος έχει αποδείξει στο παρελθόν ότι δεν έχει καμιά ηθική αναστολή στο να δίνει τέτοια μαζικά χτυπήματα κατά αμάχων. Ο μόνος παγκόσμιος παράγοντας που συγκεντρώνει όλα αυτά τα χαρακτηριστικά είναι το ρώσικο πουτινικό κράτος και κανένας άλλος. Είναι αυτό που για να αιτιολογήσει την ισοπέδωση της πρωτεύουσας Γκρόζνυ της Τσετσενίας, τη μαζική σφαγή των κατοίκων του και στη συνέχεια την υποδούλωση της ηρωικής Τσετσενίας αλλά και του γειτονικού της δημοκρατικού Νταγκεστάν οργάνωσε δύο προβοκατόρικες σφαγές των ίδιων των ρώσων πολιτών του. Η πρώτη ήταν η ανατίναξη τεσσάρων πολυκατοικιών της Μόσχας το 1999 με 300 νεκρούς και 1000 τραυματίες, που την είχαν καταγγείλει σαν οργανωμένη από την FSB δύο ηρωικοί ρώσοι δημοκράτες: ο Λιτβινένκο και η Πολιτκόφσκαγια και πλήρωσαν με τη ζωή τους γι αυτό, η δεύτερη ήταν η σφαγή εκατοντάδων θεατών στο θέατρο της Μόσχας το 2002 που την οργάνωσαν ισλαμοφασίστες αποστάτες της δημοκρατικής και πατριωτικής ηγεσίας Μασκάντοφ του τσετσένικου εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα που πέτυχαν με αυτόν τον τρόπο να τον εκθέσουν και να τον απομονώσουν διεθνώς. 

Η ουκρανική κυβέρνηση δεν μπορούσε να πιστέψει επί πολλές ώρες ότι οι Ρώσοι εγκατέλειψαν τη Χερσώνα χωρίς να έχουν στήσει κάποια μεγάλη παγίδα στον ουκρανικό στρατό. Πραγματικά από καθαρά στρατιωτική άποψη είναι αρκετά δύσκολο να εξηγηθεί ότι η Ρωσία εγκατέλειψε τη μεγαλύτερη πόλη-λάφυρο της εισβολής της από την οποία περνάει η χερσαία οδική αρτηρία που συνδέει τη Ρωσία με την Κριμαία και που μόλις πριν λίγο είχε ανακηρύξει σε ρωσική πόλη χωρίς να δώσει εκείνες τις μάχες που αντιστοιχούν στην κρισιμότητα και στο πολιτικό βάρος της θέσης που κρατούσε. Όσο περνάνε οι ώρες και αποδεικνύεται ότι δεν έχει στηθεί μια στρατιωτική παγίδα ο ουκρανικός λαός αρχίζει να πανηγυρίζει όλο και πιο ξέφρενα και όλοι οι δημοκρατικοί άνθρωποι στον κόσμο χαίρονται μαζί του. Ο γενναίος αυτός λαός έχει πετύχει πραγματικά την πιο σημαντική ίσως στρατιωτική του νίκη ενάντια στη ρώσικη υπερδύναμη. Όμως πάντα τονίζουμε ένα πράγμα: ότι τα στρατιωτικά μέσα που χρησιμοποιεί σ’ αυτό τον πόλεμο η Ρωσία δεν ανταποκρίνονται από την αρχή στο ύψος του εχθρού που ήξερε ότι θα αντιμετωπίσει. Έτσι ναι μεν επιτίθεται για να αρπάξει ότι μπορεί, αλλά είναι πάντα έτοιμη να υποχωρήσει και υποχωρεί ως εκεί και σε εκείνη τη στιγμή που η γενική της στρατηγική δεν ανατρέπεται αλλά αντίθετα μπορεί και να ευνοηθεί από αυτή την υποχώρηση. Όπως τονίζουμε από την αρχή της εισβολής αλλά και πριν από αυτήν ο βασικός στρατηγικός στόχος της πουτινικής Ρωσίας δεν ήταν η κατοχή όλης της Ουκρανίας, αλλά ο καταβασανισμός, το μισοάδειασμα, το διαρκές μάτωμα της σαν ένα εργαλείο που θα συνδυαζόταν κυρίως με την ενεργειακή περικύκλωση της Ευρώπης για να πετύχει τον κεντρικό στόχο αυτού του πολέμου που ήταν να διασπάσει και να διαλύσει την Ευρώπη ώστε να μπορούν μετά η Ρωσία και η Κίνα, που αποτελούν ένα νεοχιτλερικό Άξονα να εξαπολύσουν το μεγάλο τους πόλεμο ενάντια της σε συνεργασία με όλες τις πέμπτες φάλαγγές τους μέσα στην Ευρώπη, στις ΗΠΑ και σε συνεργασία με τις σύμμαχες τους φασιστικές δικτατορίες σε όλο τον κόσμο.

ΠΑΡΑΘΕΤΟΥΜΕ ΕΔΩ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΗΣ ΑΦΙΣΑΣ:

 

ΟΧΙ ΣΤΟΥΣ ΔΥΟ ΠΟΛΕΜΟΥΣ ΤΟΥ ΧΙΤΛΕΡ-ΠΟΥΤΙΝ

Όχι στον πόλεμο του στην Ουκρανία που προετοιμάζει τη μεγάλη επίθεσή του στην Ευρώπη

Όχι στον πόλεμο που άναψε με τους λακέδες του ναζήδες γενοκτόνους της Χαμάς για να απαντήσει ο φίλος του φασίστας Νετανιάχου με τρόπο που να φουντώνει τον αντισημιτισμό και την έχθρα ανάμεσα στον Αραβικό κόσμο και στις δυτικές χώρες

(Άρθρο ανάλυσης αμέσως μετά τη σφαγή του Παρισιού)

Για δεύτερη φορά μέσα σε δέκα μήνες το Παρίσι γίνεται στόχος των αιμοσταγών χιτλερικών δολοφόνων του «ισλαμικού κράτους» (ΙΚ) και τα ερωτήματα που ζητούν άμεση απάντηση είναι γιατί εκεί, γιατί τώρα και, το κυριότερο, ποιος ευνοείται απ’ αυτή τη μαζική ανθρωποσφαγή;

 

Η πολιτική μεταβολή στην Ιταλία – ένα από τα ιδρυτικά κράτη-μέλη της ΕΕ – είναι για την Ευρώπη ένα πολύ ισχυρό πλήγμα, ισχυρότερο ακόμα κι από τη βρετανική αποχώρηση η οποία ήταν περισσότερο μια αντίδραση του αγγλικού αυτοκρατορικού ιμπεριαλιστικού πνεύματος των τόρηδων ενάντια στην υποταγή στην ηπειρωτική Ευρώπη, η οποία ενισχύθηκε από τη Ρωσία (Φάρατζ), παρά μια στρατηγική στροφή προς το νεοχιτλερικό στρατόπεδο. Στην περίπτωση των πρόσφατων ιταλικών κοινοβουλευτικών εκλογών

Δεν μπορούμε να ξέρουμε πόσο μέρος από το σιδερόφρακτο κορμί του θα ξεδιπλώσει αυτή τη φορά στο έδαφος της Ουκρανίας το φίδι του Κρεμλίνου. Πιθανά να είναι τόσο λίγο όσο χρειάζεται για να διασπάσει τα υποψήφια θύματα του, τους λαούς και τις χώρες της Ευρώπης και τόσο πολύ ώστε να τα τρομοκρατήσει σε συνδυασμό με την ενεργειακή ομηρία στην οποία τα έχει υποβάλλει.

Αυτή τη φορά όμως πολύ πιο ανησυχητικά από τις πράξεις είναι τα λόγια. Ήταν σε ένα χιτλερικού τύπου διάγγελμα του που ο Πούτιν προανήγγειλε πόλεμο εξόντωσης ενάντια στο Ουκρανικό έθνος των 45 εκατομμυρίων ανθρώπων πριν προσαρτήσει για δεύτερη φορά μέσα σε οκτώ χρόνια ένα κομμάτι του, χωρίς να έχει δεχτεί προηγούμενα την παραμικρή απειλή από αυτό.

Η ξαφνική διπλωματική επίθεση και ο οικονομικός αποκλεισμός του Κατάρ από τη Σαουδική Αραβία, τα Ενωμένα Αραβικά Εμιράτα (ΕΑΕ), την Αίγυπτο, τη Λιβύη και μια σειρά από μικρότερες χώρες δεν έχουν μέσα τους τίποτα το προοδευτικό παρόλη τη μακρόχρονη αντιδραστική πολιτική που προώθησε το Κατάρ σε όλο το μεσανατολικό και αραβο-μουσουλμανικό κόσμο.