Χαλκοκονδύλη 35, τηλ-φαξ: 2105232553 email: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

 

«ΚΑΤΑΝΟΗΣΗ» ΕΝΟΣ ΕΝΔΕΧΟΜΕΝΟΥ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΟΥ ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑΤΟΣ

 

Όσο περνάνε οι μέρες τόσο μαζεύονται νέα ανησυχητικά στοιχεία για το ότι το δικαστικό και πολιτικό καθεστώς δεν θέλουν να συντρίψουν την κτηνώδη συμμορία.

  Παντού η εργοδοσία  ποδοπατεί τα εργατικά δικαιώματα, άλλά μόνο στην COSCO οι εργαζόμενοι δουλεύουν σα δούλοι. Αυτό γίνεται γιατί τους αποικιοκράτες της COSCO τους καλύπτει  η κυβέρνηση, η αντιπολίτευση, τα δικαστήρια, η επιθεώρηση εργασίας, η ΓΣΕΕ και το ΠΑΜΕ.

Τι κάνουμε λοιπόν; Τι προτείνει και τι κάνει η συνειδητή εργατική τάξη στη χώρα μας; 

Η μεγάλη κρίση είναι πια εδώ. Δεν είναι ολόκληρη, δεν έχει ξεδιπλώσει όλη της την καταστροφική μανία, αλλά τα βασικά ποιοτικά της στοιχεία της έχουν ήδη εμφανιστεί. Αυτά συμπυκνώνονται σε δύο.

Αν υπάρχει σήμερα ένα αληθινό πολιτικό αίνιγμα που τοποθετείται επίμονα και απαιτεί τη λύση του από τους συνειδητούς αριστερούς είναι η στρατηγική σύμπτωση θέσεων ανάμεσα σε αυτό που λέμε γενικά κομμουνιστική και επαναστατική αριστερά και σ΄ αυτό που ονομάζουμε κλασσική σοβινιστική και φασιστική ακροδεξιά.

Η ΟΑΚΚΕ καταγγέλλει την αντισυγκέντρωση που οργάνωσε το ψευτοΚΚΕ στις 23 Νοέμβρη ενάντια στην αναγγελμένη ειρηνική εκδήλωση της ουκρανικής κοινότητας στη Μάνδρα Αττικής για να τιμήσει τα θύματα μιας ιστορικής  για τους Ουκρανούς εθνικής τραγωδίας που ήταν ο Μεγάλος  Λιμός του 1932-33. Η εκδήλωση έγινε στο μνημείο του εθνικού ποιητή της Ουκρανίας Τάρας Σεβτσένκο. Το ψευτοΚΚΕ κατέλαβε εκείνο το χώρο πριν ακόμα εμφανιστούν οι Ουκρανοί ενώ στη συνέχεια αποδοκίμασε με συνθήματα όπως “καθάρματα, φασίστες” τους συγκεντρωμένους ανάμεσα στους οποίους υπήρχαν και πολλά παιδιά και μάλιστα χειροδίκησε και τραυμάτισε διπλωμάτη της ουκρανικής πρεσβείας. Η αστυνομία δεν προστάτευσε όπως όφειλε την εκδήλωση εμποδίζοντας την προαναγγελμένη αντισυγκέντρωση στον ίδιο χώρο και δεν συνέλαβε ούτε απηύθυνε κατηγορία ως τώρα σε κανέναν τραμπούκο. Μάλιστα ο ίδιος ο υπουργός Δημόσιας Τάξης βγήκε ουσιαστικά να τους δικαιολογήσει λέγοντας: "Κατά καιρούς υπάρχουν τέτοιες κινηματικές δραστηριότητες που ορισμένες φορές υπερβαίνουν τη δημοκρατική διάσταση που πρέπει να έχουν αυτά τα κινήματα». Είπε δηλαδή  ότι αυτή η επίθεση δεν ήταν παρά μία από τις συνηθισμένες «υπερβάσεις» που κάνουν τα «λαϊκά κινήματα» στη χώρα μας απέναντι στις οποίες οι υπουργοί δημόσιας τάξης δείχνουν γενικά κατανόηση. 

 

Πο­λύς κό­σμος με προ­ο­δευ­τι­κές α­νη­συ­χί­ες α­να­ρω­τιέ­ται και προ­βλημα­τί­ζε­ται για το ε­ξής : για­τί ε­νώ η κυ­βέρ­νη­ση ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ­ΝΕΛ συ­νε­χί­ζει με με­γαλύ­τε­ρη έ­ντα­ση την ε­φαρ­μο­γή μέ­τρων πεί­νας και οι­κο­νο­μι­κής α­σφυ­ξί­ας σε σχέ­ση με τις προ­η­γού­με­νες κυ­βερ­νή­σεις των κλασ­σι­κών α­στι­κών κομ­μά­των, η λα­ϊ­κή α­ντί­δρα­ση εί­ναι σε κε­ντρι­κό, αλ­λά εν πολ­λοίς και σε το­πι­κό ε­πί­πε­δο, α­πό υ­πο­τυ­πώ­δης ως α­νύ­παρ­κτη;

 

Οι να­ζι­στές της “Χρυ­σής Αυ­γής” δεν λυ­πή­θη­καν τα γλυ­κό­λο­γα και τους ε­παί­νους για τη νέ­α, “α­ντι­μνη­μο­νια­κή” (τό­τε α­κό­μη δεν εί­χε υ­πο­γρά­ψει ό­τι σέ­βε­ται το μνη­μό­νιο), κυ­βέρ­νη­ση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ με τους Α­ΝΕΛ, κα­τά τη διάρ­κεια της συ­ζή­τη­σης ε­πί των προ­γραμ­μα­τι­κών δη­λώσεων, ό­πως ση­μειώ­νε­ται σε ρεπορ­τάζ της Ε­φη­με­ρί­δας των Συ­ντα­κτών της 12ης του Φλε­βά­ρη.

 

Αναδημοσιεύουμε άρθρο που δημοσιεύτηκε στο φ. 406 της Νέας Ανατολής, Οκτώβρης 2005

Κάθε χρόνο μπροστά στο Πολυτεχνείο συντελείται ένα έγκλημα. Συνειδητά παραποιείται ένα μέρος της ιστορίας του λαού μας και αλλοιώνεται η μνήμη του. Όλοι αυτοί που μίσησαν βαθιά το Πολυτεχνείο,

Το ψευτοΚΚΕ έχει μακρά καριέρα εθελοδουλίας προς τα μεγαλορώσικα αφεντικά του, αλλά ταυτόχρονα και εκμετάλλευσης – υπέρ του σοσιαλιμπεριαλισμού – όλων των εθνικιστικών απατών της αστικής τάξης, με τις οποίες αυτή αφιονίζει εδώ και δεκαετίες το προλεταριάτο και το λαό.

 Το πιο με­γά­λο πο­λι­τι­κό πρό­βλη­μα σ’ αυ­τή τη χώ­ρα δεν εί­ναι ό­τι έ­χουμε έ­να πρω­θυ­πουρ­γό που α­πρό­κλη­τα χρε­ω­κό­πη­σε τις τρά­πε­ζες, διέ­λυ­σε το πιστω­τι­κό σύ­στη­μα και το σύ­στη­μα πλη­ρω­μών δί­νο­ντας το τε­λειω­τι­κό χτύ­πη­μα σε μια ή­δη λι­πό­θυ­μη πα­ρα­γω­γι­κή μη­χα­νή, τέ­τοιο που μό­νο μια ξέ­νη κα­το­χή θα έ­δι­νε. Ού­τε εί­ναι ό­τι αυ­τός ο πρω­θυ­πουρ­γός έ­χει σαν βα­σι­κή του α­πο­στολή να πα­ρά­γει διαρ­κώς νέ­ο πε­λώ­ριο χρέ­ος για τη μι­κρή χώ­ρα του ώ­στε να δια­σπά­ει τον οι­κο­νο­μι­κά ι­σχυ­ρό αλ­λά πο­λι­τι­κά α­σύν­δε­το δα­νει­στή του.