Χαλκοκονδύλη 35, τηλ-φαξ: 2105232553 email: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

- Όποιες και να είναι οι ποινές, θα είναι πολύ μικρότερες από αυτές που αξίζουν σε ναζιστές δολοφόνους γιατί τα κοινοβουλευτικά κόμματα με πρωτοστάτη το ΣΥΡΙΖΑ μεθόδευσαν την τεράστια ελάφρυνση τους

- Οι μεγάλες μάχες με τους ναζιστές είναι μπροστά μας

Το γενικό εκλογικό αποτέλεσμα χαρακτηρίζεται κύρια από την μεγάλη άνοδο του κλασικού φασισμού, ιδιαίτερα της απεχθέστερης μορφής του που είναι ο ναζισμός. Καθόλου τυχαία ανέβηκε και εκείνη η πλευρά του σοσιαλφασισμού που συμμαχεί με τον εθνικιστικού τύπου αντιευρωπαϊσμό (ψευτοΚΚΕ, Κωνσταντοπούλου) ενώ έπεσε παραπέρα η πιο μαζική πλευρά του σοσιαλφασισμού που εμφανίζεται σαν υποτίθεται διεθνιστική (ΣΥΡΙΖΑ, Βαρουφάκης). Τίποτα το απροσδόκητο δεν υπάρχει σε μια τέτοια εξέλιξη σε μια χώρα που οι φιλελεύθεροι της είναι περήφανοι γιατί έχουν για αρχηγό τους έναν τουρκοφάγο που βάζει βέτο στην ΕΕ υπέρ του Πούτιν, και που κατακεραυνώνει με πάθος όποιον ισχυρίζεται ότι υπάρχει τουρκική ή ακόμα περισσότερο μακεδονική εθνική μειονότητα.

Οι να­ζι­στές της “Χρυ­σής Αυ­γής” δεν λυ­πή­θη­καν τα γλυ­κό­λο­γα και τους ε­παί­νους για τη νέ­α, “α­ντι­μνη­μο­νια­κή” (τό­τε α­κό­μη δεν εί­χε υ­πο­γρά­ψει ό­τι σέ­βε­ται το μνη­μό­νιο), κυ­βέρ­νη­ση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ με τους Α­ΝΕΛ, κα­τά τη διάρ­κεια της συ­ζή­τη­σης ε­πί των προ­γραμ­μα­τι­κών δη­λώσεων, ό­πως ση­μειώ­νε­ται σε ρεπορ­τάζ της Ε­φη­με­ρί­δας των Συ­ντα­κτών της 12ης του Φλε­βά­ρη.

Με την ευκαιρία της δημοσίευσης του φιλοσοφικού δοκιμίου του Μάο Τσε Τουνγκ  «Για την Πράξη»

Δη­μο­σιεύ­σα­με σε δύ­ο συ­νέ­χειες στα φύλ­λα 483 και 484 της Νέ­ας Α­νατο­λής το σπου­δαί­ο φι­λο­σο­φι­κό δο­κί­μιο «Για την πρά­ξη» που έ­γρα­ψε ο Μά­ο Τσε Τουν­γκ το 1937 στη διάρ­κεια του α­ντι­για­πω­νέ­ζι­κου ε­θνι­κο­α­πε­λευ­θε­ρω­τικού πο­λέ­μου. Στο κά­θε κομ­μά­τι εί­χα­με γρά­ψει και α­πό έ­να μι­κρό πρό­λο­γο. Τώ­ρα το δη­μο­σιεύ­ου­με ό­λο μα­ζί στην ι­στο­σε­λί­δα της Ο­ΑΚ­ΚΕ. 

Αρ­χι­κά εί­χα­με την πρό­θε­ση να ε­νο­ποιή­σου­με κά­πως τους δύ­ο προ­λό­γους, με έ­ναν τρί­το ε­πί­σης ο­λι­γό­λο­γο. Αρ­χί­ζοντας όμως να γρά­φου­με αυ­τόν τον τε­λευ­ταί­ο, αι­σθαν­θή­κα­με την α­νά­γκη να δια­τυ­πώ­σου­με κά­ποιες σκέ­ψεις για το γε­νι­κό­τε­ρο πλαί­σιο μέ­σα στο ο­ποί­ο κα­τά τη γνώ­μη μας ε­ξε­λίσ­σε­ται η ση­με­ρι­νή πά­λη για την α­νά­πτυ­ξη της μαρ­ξιστι­κής γνώ­σης και τε­λι­κά της πρά­ξης. Δεν εί­ναι τυχαί­ο  ό­τι α­πό ό­λα τα θεω­ρη­τι­κά κεί­με­να του Μά­ο Τσε Τουν­γκ δια­λέ­ξα­με αυ­τό για να δη­μο­σιεύ­σου­με σε αυ­τή τη φά­ση και μά­λι­στα το με­τα­φρά­σα­με και α­πό το γαλ­λι­κό πρω­τό­τυ­πο των πα­λιών κι­νέ­ζι­κων εκ­δό­σε­ων του Λα­ού για να εί­ναι πιο α­κρι­βές.