Χαλκοκονδύλη 35, τηλ-φαξ: 2105232553 email: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

Σε προηγούμενο άρθρο με τίτλο «Γκουαϊδό: Πολύ ξαφνικός και πολύ αποδεκτός ήρωας για να είναι αληθινός εχθρός της φασιστικής δικτατορίας Μαδούρο» (δημοσιεύτηκε στις 1/2 στην ιστοσελίδα μας, https://www.oakke.gr/global/item/1106-), είχαμε επισημάνει ορισμένα στοιχεία που μας κάνουν να αμφιβάλουμε για το δημοκρατικό χαρακτήρα του νέου αρχηγού της αντιπολίτευσης στη Βενεζουέλα.

 

Δεν εί­ναι η πρώ­τη φο­ρά που στη Νέ­α Α­να­το­λή α­να­φε­ρό­μα­στε στον βρώμι­κο ρό­λο του προ­έ­δρου της Ου­κρα­νί­ας Πο­ρο­σέν­κο και μιας στε­νής αλ­λά ι­σχυρής δια­κομ­μα­τι­κής η­γε­τι­κής φρά­ξιας ρω­σό­φι­λων προ­βο­κα­τό­ρων μέ­σα στην κυ­βέρ­νη­ση της μι­σο­κα­τε­χό­με­νης α­πό τη Ρω­σί­α Ου­κρα­νί­ας.

Tα πλήγματα των ΗΠΑ και των συμμάχων τους στη Συρία δεν έχουν καμμιά σχέση με οποιαδήποτε απελευθέρωση του συριακού λαού ή έστω ελάφρυνση του ζυγού του από τις κατοχικές δυνάμεις της ρώσικης υπερδύναμης που με τη βοήθεια του κτηνώδους Ασσαντ και του επεκτατικού Ιράν ματοκυλούν και βασανίζουν εδώ και χρόνια τη μαρτυρική Συρία. Αντίθετα πρόκειται για μια ακόμα προβοκάτσια (*) του Τραμπ υπέρ της πουτινικής διπλωματικής μηχανής που τον έφερε στην εξουσία καθώς τα όποια πλήγματα που θα καταφέρει η υπό τον Τραμπ πολεμική αρμάδα στις δυνάμεις του Άσαντ έρχονται αφού έχει προηγούμενα καταπροδοθεί από τη Δύση και έχει εγκαταλειφθεί στα χέρια των κατοχικών δυνάμεων και των προβοκατόρων φασιστών της Αλ Νούσρα η δημοκρατική και πατριωτική συριακή αντίσταση.

 

H Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-Πούτιν κλιμακώνει τον εκβιασμό της στην Ευρώπη κάνοντας το πρώτο βήμα στην κήρυξη χρεωκοπίας. Όπως κάθε σοσιαλ-φασισμός που σέβεται τον εαυτό του έτσι και ο συριζέικος εμφανίζει τον πόλεμό που έχει κηρύξει στην ενωμένη Ευρώπη σαν ιερή άμυνα του υπέρ των ελλήνων μισθωτών και συνταξιούχων. Όμως είναι  ο ίδιος ο προβοκάτορας Σύριζα που έχει χτυπήσει τελευταία όσο ποτέ άλλοτε την υλική βάση από την οποία αντλούν τους πόρους  τους οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι, δηλαδή τη γενική παραγωγή της χώρας.

Σε πολλούς δημοκράτες, εχθρούς του φασισμού και φίλους του αγωνιζόμενου για την εθνική του λευτεριά και ανεξαρτησία ουκρανικού λαού επικρατεί ενθουσιασμός για τις τελευταίες νίκες του ουκρανικού στρατού στην επαρχία του Χάρκοβο, καθώς και για τις φαινομενικά αλλοπρόσαλλες κινήσεις του πουτινικού καθεστώτος, με τη μερική επιστράτευση κληρωτών από το σύνολο - πλέον - της ρωσικής επικράτειας, δηλαδή ακόμα και από τα μεγάλα αστικά κέντρα τύπου Μόσχας και Λένινγκραντ (Αγ. Πετρούπολη, όπως το έχουν ονομάσει ξανά οι νεοτσαρικοί).

Είναι αλήθεια ότι ο ουκρανικός λαός έχει συγκινήσει βαθιά κι έχει προκαλέσει τον θαυμασμό σε κάθε φίλο της λευτεριάς των λαών και της ανεξαρτησίας εθνών και κρατών ανά τον κόσμο, με το μεγαλειώδη αγώνα του ενάντια στο ρώσικο νεοχιτλερισμό. Πρόκειται στην ουσία για έναν παλλαϊκό πόλεμο και για ασύλληπτο ηρωισμό ο οποίος, ακόμη κι αν δεχτούμε ότι το Κρεμλίνο τον είχε κάπως υπολογίσει όταν ξεκίναγε τη δολοφονική εκστρατεία του, σίγουρα άλλαξε σε σημαντικό βαθμό τα πολιτικά και επιχειρησιακά σχέδια των Ρώσων, τουλάχιστον σε επίπεδο τακτικής.

Πιστεύουμε όμως ότι η γενική στρατηγική των νέων τσάρων σε αυτό το πρελούδιο του Γ’ Παγκόσμιου Πολέμου, το οποίο ξεκίνησαν ήδη από το φθινόπωρο του 2021 πριν την ωμή και απροσχημάτιστη ναζιστική εισβολή τους στην Ουκρανία με το σταδιακό μισοκλείσιμο της στρόφιγγας του φυσικού αερίου στην Ευρώπη και το οποίο κλιμάκωσαν στις 24 του Φλεβάρη, με αυτή την εισβολή, βασικά δεν έχει αλλάξει. Δηλαδή στον πόλεμο που διεξάγει η Ρωσία στην Ουκρανία για λόγους στρατηγικής παραπλάνησης των εχθρών της, αυτή δεν έχει εκδηλώσει εσκεμμένα τις δυνατότητες που έχει στη χρήση όλων των υλικών και έμψυχων πόρων, αλλά και όλων των πολιτικών και ιδεολογικών εργαλείων που αυτή και οι σύμμαχοί της μπορούν να διαθέσουν. Οι περισσότεροι ειδικοί στην ανάλυση της ρωσικής τακτικής από την αρχή της εισβολής κάνουν την εξής παρατήρηση που συμπυκνώνει ένας από αυτούς, ο διευθυντής ρωσικών μελετών στο ινστιτούτο Άμυνας CNA, Μάικλ Κόφμαν που δηλώνει σύμφωνα με άρθρο των Τάιμς της Νέας Υόρκης: «Σε αυτόν τον πόλεμο υπάρχει μια διαρκής διάσταση ανάμεσα στους πολιτικούς στόχους του Πούτιν και τα στρατιωτικά μέσα για την επίτευξή τους. Σε σημαντικές αποφάσεις ο Πούτιν αποδείχθηκε ότι αρνείται να αναγνωρίσει την πραγματικότητα μέχρι που οι επιλογές του να εξελιχθούν από κακές σε χειρότερες».

 

Τη γαλακτοβιομηχανία Δωδώνη αγόρασε ο ρώσικος όμιλος Strategic Ιnitiatives (SI-CP) που έχει τη βάση του στη Μόσχα και πρόεδρο τον Γιούρι Ζέκτσερ (Yuri Zektser), σύμβουλο του προέδρου της ρώσικης κρατικής Τράπεζας Επενδύσεων (VEB), και πρώην στέλεχος της ρώσικης κρατικής αυτοκινητοβιομηχανίας Avtovaz κατασκευάστριας των Lada. Η εξαγορά της Δωδώνης έγινε με διεθνή διαγωνισμό που κράτησε σχεδόν ένα χρόνο. Στη διάρκεια του έγιναν διάφορες μεθοδεύσεις που απέκλεισαν κάθε άλλο ενδιαφερόμενο,

Ο Ερντογάν κάλεσε στην Κωνσταντινούπολη τους Πούτιν, Μακρόν, Μέρκελ σε ένα κονκλάβιο με αποκλειστικό θέμα το μέλλον της Συρίας.

Πραγματικός οικοδεσπότης βέβαια ήταν ο Πούτιν, ο οποίος, έχοντας πια τον στενό φασίστα φίλο (ή και χαφιέ του) Τραμπ να διασπάει με κάθε πιθανό τρόπο την ενότητα ΗΠΑ – Ευρώπης, έχει την ευκαιρία να οργανώνει απερίσπαστος το μαύρο μέλλον του πλανήτη μαζί με τη φίλη του, σταζίτισσα Μέρκελ, έχοντας ως κομπάρσο τον υφεσιακό, μικρομεσαίο ιμπεριαλιστή Μακρόν.

Οι δυνάμεις του στρατηγού Χαφτάρ, υποστηριζόμενου από τη ρωσική υπερδύναμη, τη φασιστική Αίγυπτο, τα φιλοπουτινικά πλέον λόγω έχθρας με τους αδελφούς μουσουλμάνους  ΗΑΕ και Σαουδική Αραβία, καθως και τη Γαλλία, που στην Αφρική βγάζει το χειρότερο ιμπεριαλιστικό εαυτό της όπου αυτός αφορά τους υδρογονάνθρακες,

 

Η χιτλερική εισβολή της Μόσχας στην Ουκρανία και η προσάρτηση της Κριμαίας σ’ αυτήν στα 2014 είχε το θετικό ότι επέτρεψε στoυς λαούς της Ευρώπης να συνειδητοποιήσουν για πρώτη φορά μετά τον ψυχρό πόλεμο το θανάσιμο κίνδυνο που αντιπροσωπεύει για αυτούς η ρωσική ανερχόμενη υπερδύναμη. Ετσι μια σειρά δυτικών κρατών και διακρατικών οργανισμών επέβαλαν τότε στον επιθετιστή οικονομικές και πολιτικές κυρώσεις. Ανάμεσά τους, η κοινοβουλευτική συνέλευση του Συμβουλίου της Ευρώπης (PACE) είχε αναστείλει τη δυνατότητα ψηφοφορίας και ανάληψης ανώτερων θέσεων από τη Ρωσία.