Επίσημη σελίδα ΟΑΚΚΕ

 Χαλκοκονδύλη 35, τηλ-φαξ: 2105232553 email: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

Karl Marx"Οι αστικές επαναστάσεις, σαν τις επαναστάσεις του δέκατου όγδοου αιώνα, ορμούν γρήγορα από επιτυχία σε επιτυχία, τα δραματικά τους αποτελέσματα ξεπερνούν το ένα το άλλο, άνθρωποι και πράγματα φαίνονται σαν σε φωτιές διαμαντιών. Η έκσταση είναι το πνεύμα κάθε ημέρας. Μα η ζωή τους είναι μικρή. Σε λίγο φτάνουν κι όλας στο ανώτατο σημείο τους και μια μακρυά αποχαύνωση κυριεύει ύστερα την κοινωνία πριν μάθει να αφομειώνει νηφάλια τα αποτελέσματα της ορμητικής και θυελλώδικης εποχής της. 

Αντίθετα οι προλεταριακές επαναστάσεις, όπως οι επαναστάσεις του δέκατου ένατου αιώνα, κάνουν αδιάκοπη κριτική στον ίδιο τον εαυτό τους, διακόπτουν κάθε στιγμή την πορεία τους, γυρίζουν πάλι σε εκείνο που φαίνεται πως έχει πραγματοποιηθεί για να το ξαναρχίσουν από την αρχή, χλευάζουν με ωμή ακρίβεια τις ασυνέπειες, τις αδυναμίες και τις ελεεινότητες που παρουσιάζουν οι πρώτες δοκιμές τους, φαίνονται πως ξαπλώνουν κάτω τον αντίπαλό τους μόνο για να αντλήσει καινούργιες δυνάμεις από τη γη και να σηκωθεί μπροστά τους πιο γιγάντιος, οπισθοχωρούν ολοένα μπροστά στην απροσδιόριστη απεραντοσύνη των ίδιων των σκοπών τους, ώσπου να δημιουργηθούν οι όροι που κάνουν αδύνατο κάθε πισωγύρισμα και οι ίδιες οι περιστάσεις φωνάζουν: Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα". 


Κ. Μάρξ. 18η Μπρυμέρ

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ-ΣΥΖΗΤΗΣΗ "ΟΧΙ ΣΤΟΥΣ ΔΥΟ ΠΟΛΕΜΟΥΣ ΤΟΥ ΧΙΤΛΕΡ-ΠΟΥΤΙΝ" - Ουκρανία - Ισραήλ - Χαμάς, 22/12

 

 

 

ΝΕΑ ΑΝΑΤΟΛΗ

Νέα Ανατολή αρ.φ.559 (εδώ μπορείτε να βρείτε τα φύλλα από φ.486-Μάρτης 2013-και νεώτερα)

  Που μπορείτε να βρείτε την έντυπη έκδοση της Νέας Ανατολής

1pag559

 

crisis russia

Άρθρα Αναφοράς

OAKKE WEB TV

Εκδόσες Μεγάλη Πορεία

ΑΝΤΙΝΑΖΙΣΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ

http://www.antinazi.gr/ 

www.antinazi.gr

ΑΝΤΙ ΝΑΖΙ

 

ΤΟ ΥΠΟΥΛΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΣΥΝΤΑΞΙΟΥΧΟΥΣ

 

H συμ­μο­ρί­α Τσί­πρα κά­νει πά­ντα το ί­διο. Βρί­σκει έ­να ση­μεί­ο που το ο­νομά­ζει κόκ­κι­νη γραμ­μή και α­πο­φα­σί­ζει ε­κεί να συ­γκρου­στεί με τους δα­νει­στές με δύ­ο στό­χους: ο έ­νας εί­ναι να δεί­ξει στο λα­ό ό­τι συ­γκρού­ε­ται με αυ­τούς και ο άλ­λος εί­ναι μπας και μπο­ρέ­σει να τους δια­σπά­σει σε αυ­τό το ση­μείο, δη­λα­δή να δια­σπά­σει την ΕΖ, και να α­πο­μο­νώ­σει τη Γερ­μα­νί­α.

Αν δεν τα κα­ταφέ­ρει ε­γκα­τα­λεί­πει τρέ­χο­ντας την κόκ­κι­νη γραμ­μή, πα­ρα­δέ­χε­ται ό­τι οι δανει­στές που έ­τσι κι αλ­λιώς εί­ναι κτή­νη, τη νί­κη­σαν αλ­λά αυ­τή έ­πε­σε η­ρω­ι­κά και τέλος πά­ντων εί­ναι η μό­νη που πά­λε­ψε σε σχέ­ση με ό­λους τους άλ­λους που­λη­μέ­νους.

 

Τώ­ρα, ό­πως πά­ντα σχε­δόν, αυ­τή η κόκ­κι­νη γραμ­μή βρί­σκε­ται σε έ­να ση­μεί­ο που την α­πώ­λειά του θα τη  νιώ­θουν ά­με­σα οι φτω­χές μά­ζες στο πε­τσί τους. Μό­νο σε τέ­τοια ση­μεί­α  η  συμ­μο­ρί­α, ό­πως και γε­νι­κό­τε­ρα ο «ε­πα­να­στα­τι­κός» σο­σιαλ­φα­σι­σμός (ψευ­τοΚ­ΚΕ) στή­νει τις κόκκι­νες γραμ­μές του. Αυ­τό για να μπο­ρεί να πε­τυ­χαί­νει την πλα­τύ­τε­ρη πο­λι­τι­κή στή­ρι­ξη σε κά­θε του σύ­γκρου­ση και σε κά­θε βρώ­μι­κο πό­λε­μο. Η α­πά­τη και ο κυ­νι­σμός  στην πε­ρί­πτω­ση του Σύ­ρι­ζα εί­ναι ό­τι ε­πι­διώ­κει συμ­μα­χί­α α­πό αυ­τούς, που με τη μά­χη που δί­νει, θέ­λει α­κρι­βώς να τους ε­ξο­ντώ­σει, και τους ε­ξο­ντώ­νει.

Συ­γκε­κρι­μέ­να.  Την ώ­ρα που ο Σύ­ρι­ζα κα­λεί το λα­ό να τον στη­ρί­ξει στην ε­θνι­κή μά­χη για να μην πέ­σουν ού­τε μια δραχ­μή πα­ρα­κά­τω οι συ­ντά­ξεις κατα­στρέ­φει την ου­σια­στι­κή και μο­να­δι­κή προ­ϋ­πό­θε­ση πά­νω στην ο­ποί­α στη­ρίζο­νται οι συ­ντά­ξεις, δη­λα­δή την πα­ρα­γω­γή. Ό­ταν πά­νω στην κο­ρύ­φω­ση της  κρί­σης διώ­χνει τη με­γα­λύ­τε­ρη και πιο ζω­ντα­νή βιο­μη­χα­νι­κή ε­πέν­δυ­ση, τη με­ταλλουρ­γί­α χρυ­σού, ό­ταν κλεί­νει, με ό­πλο το πα­νά­κρι­βο φυ­σι­κό α­έ­ριο και το πανά­κρι­βο η­λε­κτρι­κό σχε­δόν ό­λη τη χα­λυ­βουρ­γί­α και την υ­πό­λοι­πη βα­ριά βιομη­χα­νί­α της χώ­ρας, ό­ταν στα­μα­τά­ει τις έ­ρευ­νες για πε­τρέ­λαια στην Κρή­τη, όταν στα­μα­τά­ει τον α­γω­γό ΤΑΡ, ό­ταν  χρε­ο­κο­πεί ε­κα­το­ντά­δες ε­ξα­γω­γι­κές βιο­μη­χα­νί­ες με τα capital controls που ο ί­διος προ­κά­λε­σε, και πά­νω απ’ ό­λα α­πό μια πο­λύ πιο ά­με­ση σκο­πιά σχε­τι­κά με την υ­γεί­α των α­σφα­λι­στι­κών τα­μεί­ων, ό­ταν σκοτώ­νει με πρα­κτι­κό δι­πλα­σια­σμό της φο­ρο­λο­γί­ας τους τις μι­κρο­με­σαί­ες ε­πιχει­ρή­σεις, τό­τε δεν κά­νει τί­πο­τα άλ­λο α­πό το να κα­τε­βά­ζει α­πό σή­με­ρα τις συ­ντά­ξεις. Για­τί οι συ­ντά­ξεις, τώ­ρα που ό­λα τα α­πο­θε­μα­τι­κά ό­λων των τα­μείων έ­χουν φα­γω­θεί α­πό το σά­πιο κρά­τος του πα­παν­δρε­ϊ­σμού και τώ­ρα α­πό το πολύ πιο σά­πιο του συ­ρι­ζα­ϊ­σμού, πα­ρά­γο­νται α­πο­κλει­στι­κά α­πό τις  ει­σφορές των ερ­γο­δο­τών και των ερ­γα­ζο­μέ­νων, δη­λα­δή ά­με­σα α­πό την πα­ρα­γω­γή. Ό­ταν αυ­τή η πα­ρα­γω­γή μειώ­νε­ται αυ­τό­μα­τα μειώ­νο­νται οι συ­ντά­ξεις.

Βε­βαί­ως μπο­ρεί κάλ­λι­στα έ­να κρά­τος να δώ­σει λε­φτά το ί­διο για να συμπλη­ρώ­σει τα λε­φτά στα α­σφα­λι­στι­κά τα­μεί­α, αλ­λά και αυ­τά τα λε­φτά, τα λε­φτά του κρα­τι­κού προ­ϋ­πο­λο­γι­σμού που σή­με­ρα τά­χει γλεί­ψει ως τον πά­το ο Σύρι­ζα, προ­έρ­χο­νται α­πό τους φό­ρους, δη­λα­δή είτε α­πό τους ερ­γα­ζό­με­νους τους ί­διους εί­τε, α­πό την υ­πε­ρα­ξί­α, εί­τε α­πό τον  πα­λιό συσ­σω­ρευ­μέ­νο πλού­το. Αλ­λά με την πτώ­ση της πα­ρα­γω­γής μειώ­νο­νται ό­λοι αυ­τοί οι πό­ροι. Σε βά­θος χρό­νου δη­λα­δή ού­τε έ­τσι μπο­ρούν οι συ­ντά­ξεις να κρα­τη­θούν στο πα­λιό τους ύ­ψος. Το μό­νο που μπο­ρεί να γί­νει α­πό μια προ­ο­δευ­τι­κή κυ­βέρ­νη­ση εί­ναι να γί­νει α­να­δια­νο­μή του πα­λιού πλού­του με την πε­ριουσί­α της εκ­κλη­σί­ας,  που ό­μως δεν την κά­νει με τί­πο­τα ο Σύ­ρι­ζα, ή με μια α­να­δια­νο­μή στην υ­πε­ρα­ξία που μπο­ρεί να γί­νει α) με μια φο­ρο­λο­γί­α σε βά­ρος της με­γά­λης α­γρο­τι­κής γαιο­κτη­σί­ας που ό­μως ο Σύ­ρι­ζα την α­θω­ώ­νει με το να την α­να­κα­τεύ­ει  με τη μικρο­με­σαί­α α­γροτι­κή πα­ρα­γω­γή, β) με το χτύ­πη­μα της φο­ρο­δια­φυ­γής των χιλιά­δων με­γά­λων και μι­κρών λα­μο­γιών, ι­διαί­τε­ρα  των κρα­τι­κο­ο­λι­γαρ­χών. Αλ­λά τα κά­θε λο­γής λα­μό­για α­πο­τε­λούν την πι­στή  κοι­νω­νι­κή βά­ση κά­θε φα­σι­σμού, ο­πό­τε και της κυ­βέρ­νη­σης Σύ­ρι­ζα.

 Αλ­λά ο­ποια­δή­πο­τε και αν εί­ναι η α­να­δια­νο­μή της υ­πε­ρα­ξί­ας ή του παλιού πλού­του, χω­ρίς πα­ρα­γω­γή νέ­ου πλού­του, δη­λα­δή χω­ρίς α­να­νε­ού­με­νη βιο­μηχα­νι­κή πα­ρα­γω­γή δεν θα μπο­ρούν να υ­πάρ­χουν συ­ντά­ξεις ού­τε σε αυ­τό το πολύ μι­κρό ύ­ψος για αρ­κε­τό και­ρό α­κό­μα. Ει­δι­κά σήμε­ρα με μια πο­λι­τική ανα­δια­νο­μής υ­πέρ των πα­ρα­σί­των που ε­φαρ­μό­ζει ο Σύ­ρι­ζα μό­νο να πέ­φτουν μπορούν οι συ­ντά­ξεις και ε­κεί­νο που μπο­ρεί να ε­πι­βρα­δύ­νει την πτώ­ση τους για τους πιο φτω­χούς συ­ντα­ξιού­χους εί­ναι να ε­πι­τα­χυν­θεί η πτώ­ση για τους πιο εύ­πο­ρους.

Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα αυ­τό το μέ­τρο έ­χει ή­δη ε­ξαγ­γεί­λει η κυ­βέρ­νη­ση ό­ταν μας δια­βε­βαιώ­νει ό­τι θα πέ­σουν κα­τα­κό­ρυ­φα οι συ­ντά­ξεις των ερ­γα­ζομέ­νων που σύ­ντο­μα θα βγουν στη σύ­ντα­ξη (των λε­γό­με­νων νέ­ων συ­ντα­ξιού­χων). Πως ε­ξη­γεί­ται αυ­τή η α­ντί­φα­ση; Α­γα­πά­ει ο Τσίπρας πιο πο­λύ τους πα­λιούς συ­ντα­ξιού­χους α­πό αυ­τούς που έρ­χο­νται; Ό­χι, κα­θό­λου. Α­πλά εί­ναι πο­λύ πιο δύ­σκο­λο να πά­ρεις α­πό κά­ποιου την τσέ­πη  σί­γου­ρο ει­σό­δη­μα που ει­σέ­πρατ­τε ως χθες, πα­ρά να πεις σε κά­ποιον: φί­λε ε­τοι­μά­σου να ζή­σεις χει­ρό­τε­ρα του χρό­νου α­πό ό­σο νό­μι­ζες ό­τι θα ζήσεις. Δη­λα­δή τα κυ­βερ­νη­τι­κά μού­τρα ξέ­ρουν ό­τι εί­ναι πο­λύ κα­λύ­τε­ρο να έ­χεις έ­να φα­να­τι­κό σύμ­μα­χο για μια τω­ρι­νή μά­χη πα­ρά έ­ναν αυ­ρια­νό ε­χθρό. Ε­πί­σης ο Τσί­πρας έ­χει δια­λέ­ξει τους εν ε­νερ­γεί­α συ­ντα­ξιού­χους για­τί πράγ­μα­τι α­πό αυ­τούς ζουν και τα ά­νερ­γα παι­διά τους, δη­λα­δή έ­νας πολ­λα­πλά­σιος πλη­θυ­σμός, σχε­δόν η μι­σή χώ­ρα. 

Εν­νο­εί­ται ό­τι α­φού η κυ­βέρ­νη­ση εί­ναι δια­τε­θει­μέ­νη να ε­ξα­σφα­λί­σει ό­σο-ό­σο μια τω­ρι­νή συμ­μα­χί­α με τους εν ε­νερ­γεί­α συ­ντα­ξιού­χους, α­κρι­βώς για­τί στο ό­νο­μά τους θα δώ­σει τη μά­χη ε­νά­ντια στην ΕΖ, εί­ναι δια­τε­θει­μέ­νη να κά­νει και άλ­λους ε­χθρούς και μά­λι­στα μέ­σα από το λα­ό, και μά­λι­στα ε­νάντια στην πα­ρα­γω­γή. Έ­τσι η πρό­τα­ση για έ­ναν «έ­ντι­μο» συμ­βι­βα­σμό, δη­λα­δή για μια πο­λε­μι­κή α­να­κω­χή της με  την ΕΖ ό­χι μό­νο δεν πε­ρι­λαμ­βά­νει ού­τε την ε­λά­χι­στη α­πε­λευ­θέ­ρωση της πα­ρα­γω­γής, ό­χι μό­νο μια α­να­δια­νο­μή πλού­του σαν αυ­τή που πε­ρι­γρά­ψα­με, αλ­λά ζη­τά­ει έ­να μέ­τρο μεί­ω­σης της πα­ρα­γω­γής που ε­πι­πλέ­ον α­φαι­ρεί α­πό το ει­σό­δη­μα ε­κεί­νων των προ­λε­τά­ριων που το έ­χουν πε­ρισ­σό­τε­ρο α­νά­γκη.

Πρό­κει­ται για τη γνω­στή της ξαφ­νι­κή «ε­θνι­κή α­παί­τη­ση»,  α­πό τη μια να αυ­ξη­θούν οι α­σφα­λι­στι­κές ει­σφο­ρές των ερ­γο­δο­τών, που στη συ­ντρι­πτι­κή τους πλειο­ψη­φί­α, σε ό­τι α­φο­ρά το συ­νο­λι­κό α­ριθ­μό των ερ­γα­ζο­μέ­νων που α­πασχο­λούν εί­ναι μι­κρο­με­σαί­οι ε­μπο­ρο­βιο­τέ­χνες, και α­πό την άλ­λη να αυ­ξηθούν σε α­να­λο­γί­α  οι ει­σφο­ρές των χει­ρό­τε­ρα α­μοι­βό­με­νων ερ­γα­ζο­μέ­νων αυτής της χώ­ρας. Το πρώ­το ση­μαί­νει να πέ­σουν κι άλ­λο οι δου­λειές ή να στραγ­γιχτούν οι μι­κρο­με­σαί­οι, το άλ­λο ση­μαί­νει να χά­σουν κι άλ­λες δου­λειές οι ασφα­λι­σμέ­νοι προ­λε­τά­ριοι, για να πά­ρουν τη θέ­ση τους οι ανα­σφά­λι­στοι προλε­τά­ριοι, δη­λα­δή οι ερ­γα­σια­κές γα­λέ­ρες να γί­νουν α­κό­μα πιο γα­λέ­ρες και οι ά­γρια εκ­με­ταλ­λευό­με­νοι να γί­νουν α­κό­μα πιο εκ­με­ταλ­λευό­με­νοι.

Δεν εί­ναι ό­τι δεν έ­χουν ι­δέ­α α­πό οι­κο­νο­μί­α οι «ι­δε­ο­λη­πτι­κοί και δογμα­τι­κοί» συ­ρι­ζαί­οι, ό­πως λέ­νε συ­νει­δη­τά ή α­συ­νεί­δη­τα οι α­βα­ντα­δό­ροι τους φι­λε­λεύ­θε­ροι. Εί­ναι ό­τι αυ­τή  εί­ναι η στρα­τη­γι­κή τους, δη­λα­δή ο τε­μα­χισμός βή­μα-βή­μα του λα­ού. Κά­θε ε­πάγ­γελ­μα, κά­θε το­μέ­ας, κά­θε ει­δι­κό­τη­τα, κάθε ε­λάτ­τω­μα στην ώ­ρα του, πά­ντα με τη βο­ή­θεια των που­λη­μέ­νων συν­δι­κα­λι­στών ό­πως προ­χθές με αυ­τούς της ΓΣΕ­ΒΕ­Ε,  μέ­χρι που αν­θρώ­πι­νη θέ­ση στην κοινω­νί­α θα υ­πάρ­χει μό­νο για τους νε­ο-ταγ­μα­τα­σφα­λί­τες της υ­περ­δύ­να­μης η ο­ποία αρ­γά αλ­λά στα­θε­ρά, σαν το βό­α κα­τα­πί­νει και χω­νεύ­ει τη χώ­ρα. Αυ­τό που θέλει αυ­τή η χο­λέ­ρα που εί­ναι στην ε­ξου­σί­α, είναι χρό­νο.  Χρό­νο για να δια­λύσει την Ευ­ρώ­πη, χρό­νο για να ε­πι­βά­λει την πο­λι­τι­κή της δι­κτα­το­ρί­α νέ­ου τύπου στην Ελ­λά­δα. Νέ­ου τύ­που ση­μαί­νει α) έ­λεγ­χος των κα­να­λιών με ε­ξό­ντω­ση των πα­λιών ι­διο­κτη­τών με «α­ντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή» και «α­ντι-δια­φθο­ρά» δη­μαγω­γί­α και πα­ράλ­λη­λο  πού­λη­μα των κα­να­λιών στους και­νούρ­γιους α­να­το­λικούς ε­γκά­θε­τους, β) έ­λεγ­χος της δι­κα­στι­κής ε­ξου­σί­ας με αλ­λε­πάλ­λη­λα συ­νταγμα­τι­κά πρα­ξι­κο­πή­μα­τα που α­στα­μά­τη­τα ε­ξε­λίσ­σο­νται δί­πλα μας, γ) έ­λεγ­χος του στρα­τού με τις δρα­στή­ριες μα­ζι­κές α­πο­στρα­τεί­ες-εκκαθα­ρί­σεις που πραγ­μα­το­ποιεί  α­κρι­βώς γι αυ­τή τη δου­λειά ο το­πο­θε­τη­μέ­νος φα­σί­στας υ­πουργός, και τε­λι­κά γ) έ­λεγ­χος της πο­λι­τι­κής α­στυ­νο­μί­ας.

Αυ­τό το χρό­νο ζη­τά­ει πά­νω απ’ ό­λα ο Τσί­πρας, στη­ριγ­μέ­νος στους η­θικούς και πο­λι­τι­κούς συ­ναυ­τουρ­γούς του α­λη­θι­νούς να­ζή­δες, ψεύ­τι­κους κομμου­νι­στές, κάλ­πι­κους ευ­ρω­παί­ους.  Αυ­τόν το χρό­νο δεν πρέ­πει ε­πί ποι­νή θανά­του να του το δώ­σου­με. Πο­τέ μα­ζί του, ού­τε για μια στιγ­μή και σε τί­πο­τα.