Χαλκοκονδύλη 35, τηλ-φαξ: 2105232553 email: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

Το κί­νη­μα “συ­μπα­ρά­στα­σης στους ο­μή­ρους του κρά­τους” σο­σιαλ­φα­σίστες της 17Ν, πά­νω στο ο­ποί­ο ι­δρύ­θη­κε τό­τε η “Α­ντιε­ξου­σια­στι­κή Κί­νη­ση”, μπό­λια­σε πολ­λούς νε­ο­λαί­ους με γνή­σιες δια­θέ­σεις με ό­λη τη ρώ­σι­κη ε­θνι­κο­σο­σιαλι­στι­κή γραμ­μή του Κου­φο­ντί­να, δη­λα­δή τε­λι­κά τη γραμ­μή “α­ρι­στε­ρού λα­ϊκού” ΠΑ­ΣΟΚ - κνί­τι­κης η­γε­σί­ας ΣΥΝ - ψευ­τοΚ­ΚΕ. Κι αυ­τό πα­ρά το γε­γο­νός ό­τι η αναρ­χί­α εί­χε κρα­τή­σει α­πο­στά­σεις καθ’ ό­λη τη διάρ­κεια της δρά­σης της 17Ν, θε­ωρώ­ντας την ε­θνι­κι­στι­κή, μι­λι­τα­ρι­στι­κή και γε­νι­κά σκο­τει­νή ι­στο­ρί­α.

 

Με τη δρά­ση τους το ε­ξά­μη­νο της δια­κυ­βέρ­νη­σης ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ­ΝΕΛ και ειδι­κά τις μέ­ρες που προ­η­γη­θή­κα­νε του πρα­ξι­κο­πη­μα­τι­κού ψευ­το­δη­μο­ψη­φί­σματος που διορ­γά­νω­σε ο Τσί­πρας, κά­ποιοι νε­ο­κνί­τες που έ­χου­νε κα­βα­λή­σει το ά­λο­γο του α­ναρ­χι­σμού πέ­ρα­σαν σε νέ­α ποιό­τη­τα.

Έ­φτα­σαν να γί­νουν - έμ­με­σα αλ­λά εμ­φα­τι­κά - πρω­το­πα­λί­κα­ρα του μπλοκ ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ - Α­ΝΕΛ - να­ζί της “Χρυ­σής Αυ­γής”, α­να­λαμ­βά­νο­ντας τον βρώ­μι­κο ρό­λο της τρο­μο­κρά­τη­σης ό­σων αν­θρώ­πων ε­πέ­λε­ξαν να πά­ρουν μέ­ρος σε μα­ζι­κές εκ­δηλώ­σεις υ­πέρ του ΝΑΙ, στο­χο­ποιώ­ντας τους ως “γερ­μα­νο­τσο­λιά­δες” και α­πει­λώ­ντας τους, τώ­ρα αλ­λά κυ­ρί­ως για το μέλ­λον, με φυ­σι­κή βί­α.

Πα­ρά το γε­γο­νός ό­τι, ό­πως σω­στά ε­κτι­μή­σα­με, η μό­νη σω­στή στά­ση αρ­χής σε αυ­τό το α­ντι­συ­νταγ­μα­τι­κό έ­κτρω­μα - δί­λημ­μα που έ­βα­λε ο Τσί­πρας στο λα­ό - ή­ταν η α­πο­χή α­πό το ψευ­το­δη­μο­ψή­φι­σμα, πολ­λοί άν­θρω­ποι, εί­τε α­πό ά­πο­ψη εί­τε υ­πό την ε­πιρ­ρο­ή των η­γε­σιών ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - Πο­τα­μιού, ε­πέ­λε­ξαν τη συμ­με­το­χή με το στρα­τό­πε­δο του ΝΑΙ, θε­ω­ρώ­ντας (λα­θε­μέ­να σε με­γά­λο βαθ­μό) ό­τι έτσι θα ε­πέ­φε­ραν έ­να χτύ­πη­μα στους φαιο-”κόκ­κι­νους” συ­γκυ­βερ­νή­τες και θα εξα­σφά­λιζαν την πα­ρα­μο­νή της χώ­ρας στο ευ­ρω­πα­ϊ­κό, α­στι­κο­δη­μο­κρα­τι­κό στρα­τό­πε­δο.

Την κρι­τι­κή της Ο­ΑΚ­ΚΕ στους διορ­γα­νω­τές του κι­νή­μα­τος ΜΕ­ΝΟΥ­ΜΕ ΕΥ­ΡΩ­ΠΗ, κα­θώς και τους λό­γους για τους ο­ποί­ους η ορ­γά­νω­ση δεν συμ­με­τεί­χει σε αυ­τό, τα έ­χου­με δη­μο­σιεύ­σει ή­δη α­πό τις μέ­ρες πριν το ψευ­το­δη­μο­ψή­φι­σμα. Κεί­νο που πρέ­πει να ει­πω­θεί ε­δώ εί­ναι ό­τι η βάση του κι­νή­μα­τος αυ­τού, στην πλειο­ψη­φί­α της, κι­νή­θη­κε α­πό σε γε­νι­κές γραμ­μές δη­μο­κρα­τι­κά και φιλο­ευ­ρω­πα­ϊ­κά αι­σθή­μα­τα, ε­νώ δεν χρη­σι­μο­ποί­η­σε βί­α και δεν κά­λε­σε σε βί­αι­η α­ντι­πα­ρά­θε­ση ού­τε με τους υ­πο­στη­ρι­κτές του Ο­ΧΙ, ού­τε και με κα­νέ­ναν άλ­λο.

Α­ντι­θέ­τως, οι δια­δι­κτυα­κοί τρα­μπού­κοι του με­τώ­που ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ - Α­ΝΕΛ - Α­ΝΤΑΡ­ΣΥΑ και το τμή­μα του ψευ­το­α­ναρ­χι­σμού που μπή­κε μα­χη­τι­κά στο στρα­τόπε­δο του Ο­ΧΙ (έ­να άλ­λο μέ­ρος της α­ναρ­χί­ας α­ντι­στά­θη­κε κι ε­πέ­λε­ξε την α­ποχή), ορ­γί­α­σαν με έ­ναν ο­χε­τό ύ­βρε­ων και α­πει­λών κα­τά ο­ποιου­δή­πο­τε α­πέ­κλι­νε α­πό την “ιε­ρή ε­θνι­κή γραμ­μή” του τσι­πρι­κού α­ντιευ­ρω­πα­ϊ­σμού.

Με προστάτη την Κωνσταντοπούλου

Αν κά­τι έ­χει α­ξί­α σε σχέ­ση με αυ­τή τη νέ­α αρ­χι­κνί­τι­κη τά­ση μέ­σα στον ε­ντός ή ε­κτός ει­σα­γω­γι­κών α­ναρ­χι­σμό, εί­ναι η ε­ντε­λώς ξε­τσί­πω­τη κά­λυψη που της πα­ρεί­χε α­πό την αρ­χή της εμ­φά­νι­σής της ο πιο α­νοι­χτά φι­λο­χρυ­σαυ­γί­τι­κος πό­λος ε­ξου­σί­ας μέ­σα στο νέ­ο κρά­τος που στή­νουν οι ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ­ΝΕΛ, δη­λα­δή η σο­σιαλ­φα­σί­στρια πρό­ε­δρος της Βου­λής Κων­στα­ντο­πού­λου. Αυ­τή, ό­ταν η πιο γνω­στή συλ­λο­γι­κό­τη­τα αυ­τής της κνι­το­ει­δούς τά­σης μέ­σα στον ελ­λη­νικό ψευ­το-α­ναρ­χι­σμό (“Α­ναρ­χι­κή Ο­μά­δα Ρου­βί­κω­νας”) ει­σέ­βα­λε στο προ­αύ­λιο της Βου­λής και έ­κλει­σε για κά­ποια ώ­ρα την κε­ντρι­κή εί­σο­δο στο κτί­ριο στο όνο­μα της αλ­λη­λεγγύ­ης σε κρα­τού­με­νους - κυ­ρί­ως για συμ­με­το­χή στη “Συ­νω­μοσί­α Πυ­ρή­νων της Φω­τιάς” - την 1η του Α­πρί­λη, τους πα­ρεί­χε κά­λυ­ψη.

Για να το πού­με αλ­λιώ­τι­κα, ο τρί­τος πο­λι­τεια­κός πα­ρά­γο­ντας της χώ­ρας ά­νοι­ξε την α­γκα­λιά του και, με­τά τη Χρυ­σή Αυ­γή, την ο­ποί­α θω­πεύ­ει ως “αντι­μνη­μο­νια­κή δύ­να­μη”, α­να­γνώ­ρι­σε τους φί­λους των ΣΠΦ ως α­πό­λυ­τα νο­μι­μοποι­η­μέ­νους να ξε­φτι­λί­ζουν το α­στι­κό κοι­νο­βούλιο, α­πει­λώ­ντας το ου­σιαστι­κά με με­γα­λύ­τε­ρη ά­σκη­ση βί­ας αν δεν ι­κα­νο­ποι­η­θούν τα αι­τή­μα­τα τους.

Η πλή­ρης κά­λυ­ψη της Κων­στα­ντο­πού­λου σε αυ­τή την τά­χα “δυ­να­μι­κά α­ντιε­ξου­σια­στι­κή” α­ναρ­χι­κή τά­ση δεί­χνει βέ­βαια, για ό­ποιον μπο­ρεί να βλέπει κα­θα­ρά, τον δε­ξιό, στην ου­σί­α ε­ντε­λώς ρε­φορ­μι­στι­κό (με την έν­νοια της προ­σπά­θειας κα­τά­λη­ψης και ό­χι συ­ντρι­βής του α­στικού κρά­τους) χα­ρα­κτή­ρα των Ρου­βί­κω­να και συ­ντρο­φιάς. Για­τί ό­ποιος έ­χει την πρό­ε­δρο της Βου­λής στο πλά­ι του, έ­χει στην ου­σί­α μια ο­λό­κλη­ρη πο­λι­τι­κή τά­ση της νέ­ας “α­ντι­νε­οφι­λε­λεύ­θε­ρης” (σε τε­λι­κή α­νά­λυ­ση α­ντιευ­ρω­πα­ϊ­κής α­πό τα δε­ξιά) ε­ξου­σί­ας, τελι­κά βρί­σκε­ται στο πλευ­ρό του νέ­ου, φαιο-”κόκ­κι­νου” α­στι­κού κρά­τους το ο­ποί­ο χτί­ζε­ται γορ­γά α­πό το Γε­νά­ρη και δώ­θε.

Πρωτοπόροι στη ρώσικη αντιγερμανική γραμμή

Στις 23 του Α­πρί­λη, οι “Ρου­βί­κω­νες”, μα­ζί με άλ­λες έ­ξι ο­μά­δες με τις οποί­ες συ­νυ­πο­γρά­φουν πλειά­δα κει­μέ­νων πλή­ρους πο­λι­τι­κής ε­νό­τη­τας ε­δώ και μή­νες, με κά­ποιες απ’ αυ­τές να αυ­το­το­πο­θε­τού­νται στο χώ­ρο του “(α­ναρ­χο)κομ­μου­νι­σμού”, πραγ­μα­το­ποί­η­σαν πο­ρεί­α στην πρε­σβεί­α της Γερ­μα­νί­ας στην Α­θή­να, με μια γραμ­μή πλή­ρους ταύ­τι­σης με την κυ­βερ­νη­τι­κή ε­θνι­κο­φα­σι­στι­κή α­ντιευ­ρω­πα­ϊ­κή - α­ντι­γερ­μα­νι­κή ρη­το­ρεί­α, χωρίς την πα­ρα­μι­κρή αιχ­μή ού­τε για τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, ού­τε για τον ε­θνι­κο­φα­σί­στα, ρω­σό­φι­λο συ­γκυ­βερ­νή­τη Καμ­μέ­νο.

Μά­λι­στα, υ­πήρ­χε στην προ­κή­ρυ­ξή τους και μια α­να­φο­ρά στα “α­στι­κά κόμ­μα­τα”, τα ο­ποί­α, α­πό ό­λη την υ­πό­λοι­πη προ­κή­ρυ­ξη, προ­έ­κυ­πτε ό­τι εί­ναι μό­νον ό­σα, έ­στω δια­κη­ρυ­κτι­κά, εμ­φα­νί­ζο­νται ως φι­λο­ευ­ρω­πα­ϊ­κά. Κά­τι που ση­μαίνει ό­τι τα α­ντιευ­ρω­πα­ϊ­κά κόμ­μα­τα ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ Α­ΝΕΛ, ψευ­τοΚ­ΚΕ και οι να­ζή­δες μα­χαι­ρο­βγάλ­τες της Χρυ­σής Αυ­γής εί­ναι, αν ό­χι σύ­ντρο­φοι, του­λά­χι­στον φίλοι των α­ναρ­χο­κνι­τών στον “κοι­νό α­ντιευ­ρω­ε­νω­σί­τι­κο α­γώ­να”. Αυ­τή η ε­ντε­λώς χω­ρίς κα­λύ­ψεις φι­λο­κυ­βερ­νη­τι­κή ε­νέρ­γεια - ε­νί­σχυ­ση της τό­τε υ­πο­τι­θέ­μενης “ε­θνι­κής α­ντί­στα­σης” των ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ­ΝΕΛ ε­νά­ντια στην Ευ­ρώ­πη δεί­χνει πό­σο α­νη­συ­χη­τι­κά έ­χει προ­χω­ρή­σει η ι­δε­ο­λο­γι­κή διά­βρω­ση του α­ναρ­χι­κού χώ­ρου α­πό τη φαιο-”κόκ­κι­νη” γραμμή και σε ε­πί­πε­δο βά­σης.

Πά­ντα, α­κό­μα κι ό­ταν α­ναρ­χι­κές τά­σεις γί­νο­νταν ου­ρά του σο­σιαλ­φα­σι­σμού (με­τά το 1985), φρό­ντι­ζαν με σχο­λα­στι­κό­τη­τα να βρί­σκο­νται “δυο βή­μα­τα” μα­κριά α­πό τις κα­θε­στω­τι­κές δυ­νά­μεις με τις ο­ποί­ες συ­μπο­ρεύ­ο­νταν. Τους α­σκού­σαν του­λά­χι­στον μια πολ­λές φο­ρές ε­πι­δερμι­κή κρι­τι­κή, έ­στω για τα μά­τια.

Το γε­γο­νός ό­τι οι ε­φτά συλ­λο­γι­κό­τη­τες (με πρώ­τον τον Ρου­βί­κω­να) υπό­γρα­ψαν έ­να κεί­με­νο το ο­ποί­ο θα μπο­ρού­σε ά­νε­τα - και χω­ρίς ν’ αλ­λα­χτεί ούτε έ­να κόμ­μα - να το εί­χε γρά­ψει ή συ­νυ­πο­γρά­ψει ο κα­θε­στω­τι­κός κνί­της Λα­φαζά­νης ή και ο Κου­τσού­μπας, σε συν­δυα­σμό με τα πρα­ξι­κο­πη­μα­τι­κά “σχέ­δια επί χάρ­του” της “Α­ρι­στε­ρής Πλατ­φόρ­μας” του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ που α­πο­κα­λύ­φτη­καν πρό­σφα­τα, πρέ­πει να γε­μί­ζει με προ­βλη­μα­τι­σμό κά­θε πα­τριώ­τη, δη­μο­κρά­τη και α­ριστε­ρό, αλ­λά και κά­θε τί­μιο α­ναρ­χι­κό.

Το πέρασμα στο νεογκοτζαμανισμό και στις αντισυγκεντρώσεις

Δεν θα α­σχο­λού­μα­σταν ι­διαί­τε­ρα με αυ­τό το ρεύ­μα, αν στις 23 του Ιούνη, στον “κο­λο­φώ­να” της φι­λο­κυ­βερ­νη­τι­κής δρά­σης τους, 40 μέ­λη του Ρου­βί­κω­να (και πι­θα­νό­τα­να και άλ­λων φι­λι­κών του ο­μά­δων , μιας και οι ί­διοι α­να­φέ­ρουν ό­τι στη δρά­ση συμ­με­τείχαν και “κομ­μου­νιστές”) ει­σήλ­θαν στη δια­δή­λω­ση του “Μέ­νου­με Ευ­ρώ­πη” στο Σύ­νταγ­μα κρα­τώ­ντας (πα­ρα­πλα­νη­τι­κά) ση­μαί­ες της Ε.Ε. και, φτά­νο­ντας κο­ντά στα σκα­λιά της Βου­λής, ξάφ­νι­κά τις πέ­τα­ξαν χά­μω και τις έ­κα­ψαν, ά­νοι­ξαν πα­νώ με το γνω­στό σύν­θη­μα του ψευ­τοΚ­ΚΕ για “α­πο­δέ­σμευση α­πό την Ε.Ε.” (σύν­θη­μα που πο­τέ δεν προ­έ­βαλ­λε τα κλασ­σι­κά α­ντι­κρα­τι­κά αναρ­χι­κά ρεύ­μα­τα) και άρ­χι­σαν να φω­νά­ζουν το α­ντι­κομ­μου­νι­στι­κό, σο­σιαλ­φασι­στι­κό σύν­θη­μα “Έ­νας εί­ναι ο δρό­μος, λα­έ για να νι­κάς, Ε­ΑΜ Ε­ΛΑΣ Με­λι­γα­λάς”, κα­θώς και το “Λα­έ θυμή­σου το χώ­μα που πα­τάς λευ­τέ­ρω­σε ο Ά­ρης και ο (sic) Ε­ΑΜ ΕΛΑΣ”.

Προ­χώ­ρη­σαν μά­λι­στα και σε (πε­ριο­ρι­σμέ­νους) τρα­μπου­κι­σμούς κα­τά δια­δη­λω­τών, ε­νώ πε­ριέ­λου­σαν κά­ποιους απ’ αυ­τούς με το πε­ριε­χό­με­νο πυ­ρο­σβε­στή­ρα. Οι ί­διοι οι Ρου­βί­κω­νες μά­λι­στα δια­φή­μι­σαν με δη­μο­σιο­ποί­η­ση στο Δια­δί­κτυο σχε­τι­κού βί­ντε­ο α­πό τη συ­γκε­κρι­μέ­νη δράση τους, υ­πό τον τί­τλο “40 α­ναρ­χι­κοί και κομ­μου­νι­στές ε­να­ντί­ον 5.000 φι­λο­ευ­ρω­πα­ϊ­κών ζό­μπι. Δυ­να­μική πα­ρέμ­βα­ση της Α­ναρ­χι­κής Ο­μά­δας Ρου­βί­κω­νας”.

Α­κό­μη κι ο χα­ρα­κτη­ρι­σμός που τους έ­δω­σαν α­πο­καλύ­πτει τον κα­θαρό γκο­τζα­μα­νι­σμό τους: κα­τη­γο­ρούν τα θύ­μα­τα της ε­πί­θε­σής τους ως ζό­μπι, δη­λα­δή ως “φι­λε­λεύ­θε­ρους η­λί­θιους”, οι ο­ποί­οι, αν και ΔΕΝ α­σκούν βί­α σε κα­νέναν και δια­δη­λώ­νουν ει­ρη­νι­κά, α­ξί­ζουν να τους α­νοί­ξει κα­νείς το κε­φά­λι, α­φού δεν κα­τα­λα­βαί­νουν το “αυ­το­νό­η­το” α­ντιευ­ρω­πα­ϊ­κό δί­κιο του σκλη­ρού πυρή­να του νέ­ου κρα­τι­κού κα­θε­στώ­τος, δη­λα­δή του Τσί­πρα, του χου­ντο­φα­σί­στα Καμ­μέ­νου, τε­λι­κά του Κου­τσού­μπα, α­πό τον ο­ποί­ο δα­νεί­ζο­νται πλέ­ον ό­λα τα συν­θή­μα­τά τους οι Ρου­βί­κω­νες και οι “κομ­μου­νι­στές” και “α­ναρ­χο­κομ­μου­νιστές” φί­λοι τους.

Στις 30 του Ιού­νη, μί­α α­πό τις έ­ξι (πλην Ρου­βί­κω­να) ο­μά­δες που συ­μπορεύ­ο­νται στον δρό­μο του α­πό­λυ­του φι­λο­συ­ρι­ζα­ϊ­σμού, το “Α­ντι­φα­σι­στι­κό Μέ­τωπο Μο­σχά­του - Καλ­λι­θέ­ας”, γέ­μι­σε το κέ­ντρο της Α­θή­νας με τρι­κά­κια - φέ­ιγ βολάν, στα ο­ποί­α α­πει­λού­σε ό­σους ε­πρό­κει­το να συμ­με­τά­σχουν ε­κεί­νο το βράδυ στη δια­δή­λω­ση του ΜΕ­ΝΟΥ­ΜΕ ΕΥ­ΡΩ­ΠΗ με τα ε­ξής λό­για: “Γερ­μα­νο­τσο­λιά­δες, Δο­σί­λο­γοι, Προ­δό­τες. Σύ­ντο­μα θα λο­γα­ρια­στού­με”. Αυ­τή η βρώ­μι­κη α­πει­λή ταύ­τι­ζε τους πο­λί­τες που ζη­τού­σαν την πα­ρα­μο­νή της Ελ­λάδας στην Ε.Ε. με τους ελ­λη­νό­φω­νους προ­δό­τες - μα­ριο­νέ­τες των Γερ­μα­νών να­ζί στην Κα­το­χή του 41-44.

Εί­ναι η ί­δια βρω­με­ρή κα­τη­γό­ρια που ε­κτό­ξευ­σε ε­νά­ντια στους ψη­φοφό­ρους του ΝΑΙ ο έ­μπει­ρος σο­σιαλ­φα­σί­στας, Α­ΝΤΑΡ­ΣΥΑς Δε­λα­στίκ, το γνω­στό αυ­τό τσι­ρά­κι της φα­σι­στι­κής Ρω­σί­ας, που έ­γρα­φε ως κνί­της δη­μο­σιο­γρά­φος βι­βλί­α υ­πέρ της ρώ­σι­κης ει­σβο­λής στο Αφ­γα­νι­στάν και της ρω­σό­δου­λης δικτα­το­ρί­ας Με­γκί­στου στην Αι­θιο­πί­α.

Ό­μως, η μό­νη χι­τλε­ρι­κή υ­περ­δύ­να­μη, ο οι­κο­νο­μι­κά λι­γό­τε­ρο ι­σχυ­ρός ι­μπε­ρια­λι­σμός ο ο­ποί­ος έ­χει ως μό­νο μέσο για την α­να­δια­νο­μή των σφαιρών ε­πιρ­ρο­ής στον πλα­νή­τη τον πό­λε­μο α­ποι­κια­κού τύ­που σή­με­ρα δεν εί­ναι βέβαια η α­στι­κή α­ντι­φα­σι­στι­κή Γερ­μα­νί­α, αλ­λά η νε­ο­χιτλε­ρι­κή, α­στι­κή φα­σιστι­κή Ρω­σί­α, την ο­ποί­α υ­πο­στη­ρί­ζουν με τα μπού­νια οι προ­στά­τες των Ρου­βίκω­να και συ­ντρο­φιάς, κυ­βερ­νη­τι­κοί κνί­τες του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Δο­σί­λο­γοι και προ­δότες δεν εί­ναι οι ευ­ρω­παιό­φι­λοι, αλ­λά οι ρω­σό­δου­λοι κα­τα­στρο­φείς της βιομη­χα­νι­κής βά­σης της χώ­ρας, αυ­τοί που πα­ρα­δί­νουν την ε­νέρ­γεια, τις τρά­πεζες και τα λι­μά­νια στους ρω­σο­κι­νέ­ζους νε­ο­α­ποι­κιο­κρά­τες και τους έλ­λη­νες κο­μπρα­δό­ρους τους κρα­τι­κο­κα­πι­τα­λι­στές, και που νο­μι­μο­ποιούν τους ναζή­δες της Χ.Α. δη­λα­δή τους πραγ­μα­τι­κούς και α­νοι­χτούς πο­λι­τι­κούς α­πο­γόνους των ταγ­μα­τα­σφα­λι­τών ως φι­λο­λα­ϊ­κή δύ­να­μη, θε­ω­ρώ­ντας ως κύ­ριο ε­χθρό τους πραγ­μα­τι­κούς ή (συ­νή­θως) φα­ντα­στι­κούς “νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρους” (στην πραγ­ματι­κό­τη­τα τους κά­πως πο­λι­τι­κά δη­μο­κρα­τι­κούς α­στούς).

Η νέα ακροδεξιά “ποιότητα”

Το γε­γο­νός ό­τι άν­θρω­ποι που αυ­το­προσ­διο­ρί­ζο­νται ως α­ναρ­χι­κοί ή και α­ναρ­χο­κομ­μου­νι­στές δέ­χο­νται να δια­βούν τον “ρου­βί­κω­να” της απει­λής ά­σκη­σης βί­ας σε κά­ποιον άλ­λο ε­κτός α­πό τους να­ζή­δες δεί­χνει ό­τι έ­να μέρος τους εί­ναι πλέ­ον συ­νει­δη­τά α­ντι­δρα­στι­κοί, νε­ο­α­κροδε­ξιοί τρα­μπού­κοι. Βέ­βαια η βί­α που ά­σκη­σαν στους ευ­ρω­παιό­φι­λους δεν ή­ταν με­γά­λης κλί­μακας ού­τε ο­δή­γη­σε σε τραυ­μα­τι­σμούς, αλ­λά σε ε­πί­πε­δο γραμ­μής και πρά­ξης ο κατή­φο­ρος αυ­τός ξε­κί­νη­σε και δεν βρή­κε κα­ταγ­γε­λί­α ού­τε α­πό την ρω­σό­δου­λη κυ­βέρ­νη­ση, ού­τε α­πό την γλοιώ­δη και ρω­σό­φι­λη η­γε­σί­α της α­ντι­πο­λί­τευ­σης. Αν αυ­τή η πο­ρεί­α συ­νε­χι­στεί, θα ση­μά­νει μοι­ραί­α τη δη­μιουρ­γί­α ε­νός νέ­ου πα­ρακρά­τους το ο­ποί­ο θα α­σκεί βί­α σε “πα­ρεκ­κλί­νο­ντες” κά­θε εί­δους, στο όνο­μα του “πα­τριω­τι­κού και τα­ξι­κού α­ντιευ­ρω­πα­ϊ­κού με­τώ­που”.

(Στην α­ντι­συ­γκέ­ντρω­ση νω­ρί­τε­ρα την ί­δια μέ­ρα κα­τά του ΜΕ­ΝΟΥ­ΜΕ ΕΥ­ΡΩ­ΠΗ πρω­το­στά­τη­σαν οι αρ­χι­ρώ­σοι τρο­τσκι­στές της “Κομ­μου­νι­στι­κής Ε­πανα­στα­τι­κής Δρά­σης”, οι ο­ποί­οι α­πο­τε­λούν συ­νέ­χεια της πα­λιάς ορ­γά­νω­σης “Κομμου­νι­στι­κός Σύν­δε­σμός - Ερ­γα­τι­κή Ε­ξου­σί­α”. Πρό­κειται για τους πιο φανα­τι­κούς υ­πο­στη­ρι­κτές της κα­το­χής Πού­τιν στην α­να­το­λι­κή Ου­κρα­νί­α και για τους ι­δε­ο­λο­γι­κούς πα­τέ­ρες της θε­ω­ρί­ας της βί­ας κα­τά της “α­στο­φι­λε­λέδι­κης α­ντί­δρα­σης”, ό­πως α­πο­κα­λούν τους ευ­ρω­παιό­φι­λους).

Ό­πως δη­λα­δή οι ά­θλιοι τρα­μπού­κοι της φα­σι­στι­κής α­κρο­δε­ξιάς τρομο­κρα­τού­σα­νε και δέρ­να­νε δη­μο­κρά­τες και α­ρι­στε­ρούς τη δε­κα­ε­τί­α του ’50 και του ’60 στο ό­νο­μα της “ε­θνι­κο­φρο­σύ­νης και του α­ντι­κομ­μου­νι­στι­κού α­γώ­νος”, ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και γε­νι­κά το φαιο-”κόκ­κι­νο” μέ­τω­πο ετοι­μά­ζει τα δι­κά του τάγ­μα­τα μα­τσου­κο­φό­ρων, α­φού τα έ­χει πο­τί­σει με το ι­δε­ο­λο­γι­κό α­φιό­νι “θά­να­τος στον φι­λε­λεύ­θε­ρο”, που θα πει θά­να­τος ή έ­στω βί­α σε κά­θε φι­λο­ευ­ρω­παί­οι αστό δη­μο­κρά­τη και τε­λι­κά σε κά­θε πραγ­μα­τι­κό πα­τριώ­τη ή και α­ρι­στε­ρό και ε­πα­να­στά­τη κομ­μου­νι­στή. Για­τί πλέ­ον αυ­τοί οι α­κρο­δε­ξιοί σο­σιαλ­φα­σί­στες και ψευ­το­α­ναρ­χι­κοί θα κα­τη­γο­ρούν ως “προ­δό­τη” κά­θε προ­ο­δευ­τι­κό άν­θρω­πο ή κά­θε πο­λι­τι­κή δύ­να­μη που θα υ­πε­ρα­σπί­ζε­ται τους φι­λε­λεύ­θε­ρους α­πέ­ναντι (και μό­νο α­πέ­να­ντι) στη σο­σιαλ­φα­σι­στι­κή βί­α, κι ας έ­χει - ό­πως η Ο­ΑΚ­ΚΕ - χα­ώ­δη στρα­τη­γι­κή α­ντί­θε­ση με τους φι­λε­λεύ­θε­ρους σε ζη­τή­μα­τα τα­ξι­κού προσα­να­το­λι­σμού, και κοι­νω­νι­κού και πο­λι­τι­κού προ­γράμ­μα­τος, κο­σμο­θε­ω­ρίας και α­ξιών, την ώ­ρα που οι σο­σιαλ­φα­σί­στες έ­χουν με τους φι­λε­λεύ­θε­ρους α­ντί­θε­ση μό­νο εν­δο­α­στι­κού και εν­δο-ι­μπε­ρια­λι­στι­κού τύ­που.

Στις 23 του Ιού­λη, ο Ρου­βί­κω­νας προ­χώ­ρη­σε στην τε­λευ­ταί­α πο­λι­τι­κή του πα­ρέμ­βα­ση έ­ξω α­πό το Μα­ξί­μου, με τρι­κά­κια τα ο­ποί­α εί­χε ως συ­νή­θως “δανει­στεί” προ­φα­νώς α­πό τον Πε­ρισ­σό, αλ­λά­ζο­ντας α­πλώς την υ­πο­γρα­φή: “Έ­ξο­δος από την Ε.Ε. - Δια­γρα­φή του Χρέ­ους - Στα λόγια ε­πα­νά­στα­ση δε γί­νε­ται λα­έ”, ενώ κα­τη­γό­ρη­σε τον Τσί­πρα για “κο­λο­τού­μπα” (κά­τι που εί­ναι μια κοι­νο­το­πί­α χω­ρίς τα­ξι­κό και πο­λι­τι­κό περιε­χό­με­νο).

Πρό­κει­ται για ο­λο­κλη­ρω­μέ­νη γραμ­μή ό­χι βέ­βαια μιας έ­στω ε­θνι­κο­ανε­ξαρ­τη­σια­κής, τρι­το­κο­σμι­κού τύ­που ρή­ξης με τη Δύ­ση τύ­που Σα­ντάμ ή Κα­ντάφι, αλ­λά για ο­λό­πλευ­ρο κά­λε­σμα πε­ρά­σμα­τος στη σφαί­ρα ε­πιρ­ρο­ής της Ρω­σί­ας και της Κί­νας, μιας και α­κό­μα και οι “ρου­βί­κω­νες” λο­γι­κά γνω­ρί­ζουν ό­τι με το ση­με­ρι­νό ε­πί­πε­δο διά­λυ­σης της πα­ρα­γω­γι­κής βά­σης της χώ­ρας, μια ο­λότε­λα α­πο­μο­νω­μέ­νη κα­πι­τα­λι­στι­κή ή “σο­σια­λι­στι­κή” λα­φα­ζα­νι­κή Ελ­λά­δα δε θα μπο­ρού­σε να κα­λύ­ψει τις α­νά­γκες του πλη­θυ­σμού της ού­τε για τρεις η­μέ­ρες.

Στο Indymedia, α­ναρ­χι­κοί που δεν κα­λο­βλέ­πουν αυ­τό το “νέ­ο φρού­το” στις γραμ­μές τους, έ­χουν κα­τη­γο­ρή­σει συ­γκε­κρι­μέ­νες α­πό τις προ­α­να­φερ­θεί­σες συλ­λο­γι­κό­τη­τες και ο­μά­δες (κυ­ρί­ως τις “κομ­μου­νι­στι­κές”) ό­τι στα μου­λω­χτά μι­λά­νε για “βο­ή­θεια α­πό τη Ρω­σί­α για πέ­ρασμα στο ε­θνι­κό νό­μι­σμα”. Ε­μείς δεν εί­μα­στε Σέρ­λοκ Χολ­μς για να γνω­ρί­ζου­με κα­τά πό­σον αυ­τά έ­χουν ει­πω­θεί και ζυ­μω­θεί α­νοι­χτά μέ­σα στον “χώ­ρο”, ω­στό­σο η α­πό­λυ­τη ταύ­τι­ση των νε­ο­κνιτών “α­ναρ­χο­κομ­μου­νι­στών” με τους λα­φα­ζα­νι­κούς σο­σιαλ­φα­σί­στες δεν α­φή­νει και πολ­λές αμ­φι­βο­λί­ες ό­τι τέ­τοιες α­πό­ψεις σί­γου­ρα θα έ­χουν “πέ­σει” στα τρα­πέ­ζια των κρα­τι­κών “ε­πα­να­στα­τών”.

Πολ­λές πα­λιαν­θρω­πιές και α­νό­σιες πρά­ξεις έ­χουν γί­νει τα τε­λευταί­α χρό­νια στο ό­νο­μα του α­ναρ­χι­σμού, ό­πως άλ­λω­στε και του ψεύ­τι­κου, α­ντεστραμ­μέ­νου “κομ­μου­νι­σμού”. Δεν εί­ναι α­νά­γκη ό­σοι γνή­σια α­γκα­λιά­ζουν τα αναρ­χι­κά ο­ρά­μα­τα μιας κοι­νω­νί­ας χω­ρίς κρά­τος και κατα­πί­ε­ση, έ­στω με μικρο­α­στι­κό και ου­το­πι­κό τρό­πο, να κυ­λι­στούν στη λά­σπη α­πό τα κνι­το­ει­δή, που φι­λο­δο­ξούν να τους με­τα­τρέ­ψουν σε πρω­το­πό­ρους στην υ­πο­τα­γή της χώ­ρας μας σε μια νε­ο­χι­τλε­ρι­κή, φα­σι­στι­κή υ­περ­δύ­να­μη και στο α­ποι­κια­κό κρά­τος που αυ­τή θα στή­σει, και τε­λι­κά σε δει­λούς τρα­μπού­κους και βα­σα­νι­στές δη­μοκρα­τι­κών αν­θρώ­πων. Ο κα­θέ­νας - και η ό­ποια τί­μια βά­ση του α­ναρ­χι­σμού - πρέπει να α­να­λά­βει τις ευ­θύ­νες του.

Κι α­πό κει και πέ­ρα, ε­μείς σαν κομ­μου­νι­στές θα συ­νε­χί­σου­με ει­ρηνι­κά την ι­δε­ο­λο­γι­κή και πο­λι­τι­κή πά­λη στους κόλ­πους του λα­ού, με συ­ζή­τη­ση και δια­φώ­τι­ση, ε­νά­ντια στον - για μας - α­ντιε­πι­στη­μο­νι­κό και τε­λι­κά ο­πι­σθοδρο­μι­κό χα­ρα­κτή­ρα α­κό­μη και της μη νε­ο­κνίτι­κης α­ναρ­χι­κής γραμ­μής και κο­σμο­θε­ω­ρί­ας.