Χαλκοκονδύλη 35, τηλ-φαξ: 2105232553 email: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

Και ως γνω­στόν η προ­σέγ­γι­ση με τη συ­γκε­κρι­μέ­νη νε­ο­χι­τλε­ρι­κή υ­περ­δύ­να­μη, τον πλέ­ον ε­πι­κίν­δυ­νο ι­μπε­ρια­λι­στι­κό πό­λο της ε­πο­χής μας, ταυ­τί­ζε­ται μα­κρο­πρό­θε­σμα με την α­πορ­ρό­φη­ση και τε­λι­κά με την α­ποι­κιο­ποί­η­ση.

Στη Μα­κεδο­νί­α κυ­βερ­νά έ­να κόμ­μα της κλασ­σι­κής - πα­λιού τύ­που δεξιάς, το κόμ­μα του ση­με­ρι­νού πρω­θυ­πουρ­γού της χώ­ρας Νί­κο­λα Γκρουέφ­σκι. Ο τε­λευ­ταί­ος σε ζη­τή­μα­τα πο­λι­τι­κής φυ­σιο­γνω­μί­ας πα­ρου­σιά­ζε­ται ως νε­ο­συντη­ρη­τι­κός και ε­θνι­κι­στής. Έ­χει προ­χω­ρή­σει μά­λι­στα και σε μια εκ­στρα­τεί­α “ε­ξο­πλι­σμού” της γει­το­νι­κής χώ­ρας και ει­δι­κά της πρω­τεύ­ου­σάς της (Σκόπια) με ο­μοιώ­μα­τα αρ­χαί­ων μα­κε­δο­νι­κών και ρω­μα­ϊ­κών έρ­γων τέ­χνης και αρ­χιτε­κτο­νι­κής. Πρό­κει­ται για έ­να βή­μα πί­σω  σε σχέ­ση με τη δη­μο­κρα­τι­κή πο­λι­τική του πρώ­του προ­έ­δρου της Μακε­δο­νί­ας, Κί­ρο Γκλι­γκό­ροφ, που το­πο­θε­τούσε τα γεν­νη­τού­ρια του μα­κε­δο­νι­κού έ­θνους στη σύγ­χρο­νη ε­πο­χή και ξε­σκέ­παζε έ­τσι τους μύ­θους των Ελ­λή­νων σο­βι­νι­στών και φα­σι­στών ό­τι τά­χα η Δη­μοκρα­τί­α της Μα­κε­δο­νί­ας έ­χει “ε­πε­κτα­τι­κές βλέ­ψεις” προς τη χώ­ρα μας στο ό­νομα αρ­χαί­ων μύ­θων.

Ω­στό­σο, τό­σο η δη­μο­κρα­τι­κή - εκ­συγ­χρο­νι­στι­κή πλευ­ρά της α­στι­κής τά­ξης που κά­πο­τε εί­χε αρ­χη­γό της τον Γκλι­γκό­ροφ, ό­σο και η πιο κα­θυ­στε­ρημέ­νη πο­λι­τι­κά, ε­θνι­κι­στι­κή τά­ση Γκρουέφ­σκι ή­ταν - γε­νι­κά - μα­χη­τι­κά φι­λο­δυτι­κές και κα­τάγ­γελ­λαν πά­ντα  - και δί­καια - την Ελ­λά­δα  ό­τι με το ε­ντε­λώς ψευ­δε­πί­γρα­φο ζή­τη­μα του “ο­νό­μα­τος της Μα­κε­δο­νί­ας που εί­ναι η ψυ­χή μας” έ­κοβε ε­ντε­λώς α­δι­καιο­λό­γη­τα τους δε­σμούς της μι­κρής σλα­βι­κής χώ­ρας με την Ευ­ρώ­πη.

Η Ο­ΑΚ­ΚΕ α­πό το 1992 α­κό­μα κα­τάγ­γελ­λε ό­τι ο ελ­λη­νι­κός σω­βι­νι­σμός χρησι­μο­ποιού­νταν α­πό το ρώ­σι­κο σο­σια­λι­μπε­ρια­λι­σμό σαν πι­στό σκυ­λί του ώ­στε η Μα­κε­δο­νί­α να α­πορ­ρο­φη­θεί α­πό το ορ­θό­δο­ξο τό­ξο  Σερ­βί­ας - Ελ­λά­δας και να κο­πούν οι δε­σμοί της με τη δη­μο­κρα­τι­κή Ευρώ­πη.

Κα­τάγ­γελ­λε α­κό­μη ό­τι, ό­ταν αυ­τό θα γι­νό­ταν κα­τορ­θωτό, ξαφ­νι­κά θα άρ­χι­ζαν α­πό πλευ­ράς των Ελ­λή­νων σο­σιαλ­φα­σι­στών κυ­βερ­νη­τών οι γλύ­κες και οι α­γά­πες, τα “ό­λοι α­δέρ­φια Μα­κε­δό­νες εί­μα­στε” και ο νέ­ος ψευ­το­διε­θνι­σμός, που εί­ναι η άλ­λη ό­ψη του κτη­νώ­δους ε­πι­θε­τι­κού σω­βι­νι­σμού. Αυ­τά η Ο­ΑΚ­ΚΕ τα εί­χε πει ε­πί­σης σε ανύ­πο­πτο χρό­νο (πριν τις ε­κλο­γές του “λε­φτά υ­πάρ­χουν” το 2009, στην κε­ντρι­κή πο­λι­τι­κή ο­μι­λί­α του γραμ­μα­τέ­α της για την τη­λε­ό­ραση, που υ­πάρ­χει και σή­με­ρα στο youtube). Ή­δη αυ­τή η ε­πι­χεί­ρη­ση έ­χει ξε­κι­νή­σει α­πό την κυ­βέρ­νη­ση ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ.

Η­γέ­της της αμ­φι­σβή­τη­σης του ε­θνι­κι­στή αλ­λά μέ­χρι χτες φι­λο­δυτι­κού Γκρουέφ­σκι εί­ναι ο αρ­χη­γός της Σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τι­κής Έ­νω­σης Μα­κε­δονί­ας, Ζό­ραν Ζά­εφ. Αυ­τός πράγ­μα­τι έ­χει μια στε­λε­χι­κή, αλ­λά και ο­πα­δι­κή βά­ση πιο προ­ο­δευ­τι­κή α­πό ε­κεί­νη του Γκρουέφ­σκι, α­φού η­γεί­ται του πά­λαι πο­τέ ρεύ­μα­τος Γκλι­γκό­ροφ. Ω­στό­σο, ό­λη του η ε­πί­θε­ση εί­ναι α­κρι­βώς του τύ­που “ρώ­σι­κης σκού­πας”, ώ­στε ο Πού­τιν να μα­ζέ­ψει τον Γκρουέφ­σκι σαν φα­ρά­σι: κα­τηγο­ρί­ες χω­ρίς πο­λι­τι­κό - ι­δε­ο­λο­γι­κό βά­θος, αλ­λά με γε­νι­κές κο­ρώ­νες για διαφθο­ρά, α­πο­κά­λυ­ψη μυ­στι­κών η­χο­γρα­φη­μέ­νων συνομι­λιών του Γκρουέφ­σκι και υ­πουρ­γών του, που ο Ζά­εφ δεν α­πο­κα­λύ­πτει πο­τέ α­πό πού τις προ­μη­θεύ­τη­κε, πρό­σκλη­ση των Α­με­ρι­κα­νών αλ­λά και της Ε.Ε. να πα­ρευ­ρί­σκο­νται α­νοι­χτά σε κά­θε πο­λι­τι­κή δια­βού­λευ­ση των πο­λι­τι­κών αρ­χη­γών της Μα­κε­δο­νί­ας, πρά­ξη που κα­θι­στά τον Γκρουέφ­σκι ό­μη­ρο και κη­δε­μο­νευό­με­νο και τον στρι­μώ­χνει στον τοί­χο.

Την ί­δια ώ­ρα, ξαφ­νι­κά και α­πό το που­θε­νά, και ε­νώ α­κό­μη και οι η­γέτες του α­ντι­δρα­στι­κού αλ­βα­νι­κού α­ντάρ­τι­κού στο βορ­ρά της Μα­κε­δο­νί­ας το 2001 ό­πως ο Α­λί Αχ­μέ­τι (συ­γκυ­βερ­νών με τον Γκρουέφ­σκι Αλ­βα­νός πο­λι­τι­κός η­γέτης στη Μα­κε­δο­νί­α) έ­χουν α­πο­δε­χθεί την α­κε­ραιό­τη­τα της χώ­ρας και δεν θέτουν πια θέ­μα α­πό­σχι­σης και έ­νω­σης με Κό­σο­βο και Αλ­βα­νί­α, μια ο­μά­δα πα­λιών ου­τσε­κά­δων ει­σήλ­θε α­πό το έ­δα­φος του Κο­σό­βου στη Μα­κε­δο­νί­α κι έ­στη­σε ο­λάκε­ρη μά­χη μέ­σα στην πό­λη Κου­μά­νο­βο, α­να­θερ­μαί­νο­ντας την ε­σω­τε­ρι­κή ε­θνο­τι­κή δια­μά­χη της σλα­βι­κής μα­κε­δο­νι­κής πλειο­ψη­φί­ας και της αλ­βα­νι­κής μειο­νό­τη­τας.

Α­μέ­σως η Ρω­σί­α εμ­φα­νί­στη­κε δή­θεν α­θώ­α στο προ­σκή­νιο και, ό­πως κάνει πά­ντα, εί­πε με δι­πλω­μα­τι­κή γλώσ­σα: “σα να μας φαίνε­ται ό­τι οι Α­με­ρι­κάνοι, που έ­χουν παί­ξει με τον αλ­βα­νι­κό ε­θνι­κι­σμό το ’99 στο Κό­σο­βο, παί­ζουν παι­χνί­δι για να ε­ξά­ψουν τα ό­νει­ρα της Με­γά­λης Αλ­βα­νί­ας, για να μας κό­ψουν τον α­γω­γό που θα περ­νά­ει α­πό Ελ­λά­δα και Σερ­βί­α και τον ο­ποί­ο ο Γκρουέφ­σκι γλυ­κο­κοι­τά­ει και σκέ­φτε­ται να τον α­φή­σει να πε­ρά­σει μέ­σα κι α­πό τη Μα­κε­δονί­α”.

O Γκρουέφ­σκι δεν κα­τη­γό­ρη­σε τη Δύ­ση, δη­λώ­νο­ντας σε σχε­τι­κές ε­ρωτή­σεις ό­τι εί­ναι α­νυ­πό­στα­τες οι αι­τιά­σεις ό­τι τα γε­γο­νό­τα στη χώ­ρα του με α­ντι­πο­λί­τευ­ση και ου­τσε­κά­δες ή­ταν δυ­τι­κή προ­βο­κά­τσια. Ω­στό­σο, στις δια­δη­λώ­σεις των ο­πα­δών του, που έ­γι­ναν σαν α­πά­ντη­ση στις τύ­που “Α­γα­να­κτι­σμέ­νων” α­ντι­κυ­βερ­νη­τι­κές δια­δη­λώ­σεις του Ζά­εφ, η σέρ­βι­κη ση­μαί­α και οι φωτο­γρα­φί­ες του Πού­τιν πή­γαι­ναν σύν­νε­φο!

 Η πά­ντα ρω­σό­φι­λη (σε με­ρι­κές της πτυ­χές και ρω­σό­δου­λη) σερ­βι­κή πολι­τι­κή η­γε­σί­α δι­πλά­ρω­σε τον Γκρουέφ­σκι πα­ρέ­α με τον “αιώ­νιο” κνί­τη, α­νοιχτό ρω­σό­δου­λο- υ­πουρ­γό Ε­ξω­τε­ρι­κών της Ελ­λά­δας Κο­τζιά και άρ­χι­σαν να του τά­ζουν πο­λι­τι­κή στή­ρι­ξη, βο­ή­θεια, άρ­ση ε­μπο­δί­ων και στραγ­γα­λι­σμού της μι­κρής Μα­κε­δο­νί­ας, αρ­κεί - προ­φα­νώς - να συ­νε­χί­σει και να εμ­βα­θύ­νει τη ρώσι­κη στρο­φή του.

Εί­ναι χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό ό­τι α­κό­μη και πέρ­σι η Μα­κε­δο­νί­α εί­χε σταθεί στο πλευ­ρό της Δύ­σης, υ­περ­ψη­φί­ζο­ντας στον Ο­Η­Ε το ψή­φι­σμα κα­τά της ρώσι­κης κα­το­χής στην Ου­κρα­νί­α. Ω­στό­σο, η βρώ­μι­κη “α­ρα­βο­α­νοι­ξιά­τι­κη” πο­λι­τική Ο­μπά­μα, δη­λα­δή η υ­πο­στή­ρι­ξη σε κά­θε βρώ­μι­κο σο­σιαλ­φα­σι­στι­κό κί­νη­μα με φι­λε­λεύ­θε­ρη φα­σά­δα ε­νά­ντια σε ε­σω­τε­ρι­κά αυ­ταρ­χι­κούς η­γέ­τες μι­κρών χωρών του Τρί­του Κό­σμου (π.χ. Μπεν Ά­λι, Μου­μπά­ρακ, Κα­ντά­φι, Ερ­ντο­γάν) που ό­μως εί­ναι ε­θνο­α­νε­ξαρ­τη­σια­κοί σε διε­θνές ε­πί­πε­δο, δού­λε­ψε και στη μα­κε­δο­νική πε­ρί­πτω­ση: τό­σο οι Η­ΠΑ, ό­σο και η ε­ντε­λώς βρώ­μι­κη και φι­λο­ρώ­σι­κη γρα­φειοκρα­τί­α της “υ­πουρ­γού Ε­ξω­τε­ρι­κών” της Ε.Ε. και υ­φι­στά­με­νης του Γιούν­κερ, Μογκε­ρί­νι, στά­θη­καν α­μέ­σως στο πλευ­ρό του Ζά­εφ και ζη­τούν συ­νε­χώς α­πό τον Γκρουέφ­σκι, ο ο­ποί­ος εί­ναι ε­κλεγ­μέ­νος με ευ­ρεί­α πλειο­ψη­φί­α, να υ­πο­τα­χθεί στις πρα­ξι­κο­πη­μα­τί­στι­κες α­παι­τή­σεις του πρώ­του.

Ο πρω­θυ­πουρ­γός της Δη­μο­κρα­τί­ας της Μα­κε­δο­νί­ας έ­χει δε­χτεί ε­κλογές μέ­χρι τον Α­πρί­λιο του 2016, ω­στό­σο τώ­ρα ο Ζά­εφ (που μπο­ϊ­κοτά­ρει το κοι­νοβού­λιο α­πό το 2014) βά­ζει νέ­ους ό­ρους για ε­κλο­γές α­πό υ­πη­ρε­σια­κή κυ­βέρ­νη­ση, ζη­τώ­ντας ου­σια­στι­κά τα­πεί­νω­ση του Γκρουέφ­σκι, με τις φι­λο­ρώ­σι­κες (ή έ­στω υ­φε­σια­κές προς τη Ρω­σί­α) κλί­κες που α­λω­νί­ζουν στη δια­χεί­ρι­ση της α­με­ρι­κανι­κής και ευ­ρω­πα­ϊ­κής ε­ξω­τε­ρι­κής πο­λι­τι­κής να μην παίρ­νουν κα­θα­ρή θέ­ση και τε­λι­κά να σπρώ­χνουν τον Γκρουέφ­σκι στην α­γκα­λιά της Μό­σχας και - σε τελι­κή α­νά­λυ­ση - σε α­κό­μη με­γα­λύ­τε­ρο ε­σω­τε­ρι­κό αυ­ταρ­χι­σμό (που εί­ναι, μα­ζί με τον ι­δε­ο­λο­γι­κά πο­λύ α­ντι­δρα­στι­κό ε­θνι­κι­σμό του, η α­χίλ­λεια φτέρ­να του).

 Ό­πως και να έ­χει ω­στό­σο, το ζή­τη­μα δεν έ­χει κλεί­σει. Η μα­κε­δο­νι­κή α­στι­κή τά­ξη έ­χει πο­λύ­χρο­νη ε­μπει­ρί­α α­πό τα παι­χνί­δια των Ελ­λή­νων τρα­μπού­κων εκ­βια­στών, που ξαφ­νι­κά της κά­νουν τον φί­λο στο βρώ­μι­κο πρό­σω­πο του Κο­τζιά.

Έ­χου­με δει ε­πί­σης, α­κό­μη και ι­διαί­τε­ρα φι­λο­ρώ­σους ε­θνι­κι­στές δι­χτά­το­ρες, ό­πως ο Λου­κα­σέν­κο της Λευ­κο­ρω­σί­ας, να παίρ­νουν τις α­πο­στά­σεις τους α­πό τον Πού­τιν ό­ταν κα­τα­λα­βαί­νουν ό­τι ε­κεί­νος εί­ναι ι­κα­νός να τους που­λή­σει και να τους ρί­ξει, σε συ­νερ­γα­σί­α με τη μυω­πι­κή ε­πεμ­βα­τι­κή Δύ­ση, μέ­σα σε πέ­ντε λε­φτά.