Επίσημη σελίδα ΟΑΚΚΕ

 Χαλκοκονδύλη 35, τηλ-φαξ: 2105232553 email: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

Karl Marx"Οι αστικές επαναστάσεις, σαν τις επαναστάσεις του δέκατου όγδοου αιώνα, ορμούν γρήγορα από επιτυχία σε επιτυχία, τα δραματικά τους αποτελέσματα ξεπερνούν το ένα το άλλο, άνθρωποι και πράγματα φαίνονται σαν σε φωτιές διαμαντιών. Η έκσταση είναι το πνεύμα κάθε ημέρας. Μα η ζωή τους είναι μικρή. Σε λίγο φτάνουν κι όλας στο ανώτατο σημείο τους και μια μακρυά αποχαύνωση κυριεύει ύστερα την κοινωνία πριν μάθει να αφομειώνει νηφάλια τα αποτελέσματα της ορμητικής και θυελλώδικης εποχής της. 

Αντίθετα οι προλεταριακές επαναστάσεις, όπως οι επαναστάσεις του δέκατου ένατου αιώνα, κάνουν αδιάκοπη κριτική στον ίδιο τον εαυτό τους, διακόπτουν κάθε στιγμή την πορεία τους, γυρίζουν πάλι σε εκείνο που φαίνεται πως έχει πραγματοποιηθεί για να το ξαναρχίσουν από την αρχή, χλευάζουν με ωμή ακρίβεια τις ασυνέπειες, τις αδυναμίες και τις ελεεινότητες που παρουσιάζουν οι πρώτες δοκιμές τους, φαίνονται πως ξαπλώνουν κάτω τον αντίπαλό τους μόνο για να αντλήσει καινούργιες δυνάμεις από τη γη και να σηκωθεί μπροστά τους πιο γιγάντιος, οπισθοχωρούν ολοένα μπροστά στην απροσδιόριστη απεραντοσύνη των ίδιων των σκοπών τους, ώσπου να δημιουργηθούν οι όροι που κάνουν αδύνατο κάθε πισωγύρισμα και οι ίδιες οι περιστάσεις φωνάζουν: Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα". 


Κ. Μάρξ. 18η Μπρυμέρ

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ-ΣΥΖΗΤΗΣΗ "ΟΧΙ ΣΤΟΥΣ ΔΥΟ ΠΟΛΕΜΟΥΣ ΤΟΥ ΧΙΤΛΕΡ-ΠΟΥΤΙΝ" - Ουκρανία - Ισραήλ - Χαμάς, 22/12

 

 

 

ΝΕΑ ΑΝΑΤΟΛΗ

Νέα Ανατολή αρ.φ.559 (εδώ μπορείτε να βρείτε τα φύλλα από φ.486-Μάρτης 2013-και νεώτερα)

  Που μπορείτε να βρείτε την έντυπη έκδοση της Νέας Ανατολής

1pag559

 

crisis russia

Άρθρα Αναφοράς

OAKKE WEB TV

Εκδόσες Μεγάλη Πορεία

ΑΝΤΙΝΑΖΙΣΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ

http://www.antinazi.gr/ 

www.antinazi.gr

ΑΝΤΙ ΝΑΖΙ

 

ΣΥΝΑΓΕΡΜΟΣ! - Πάνε να κοιμίσουν τους μεταλλωρύχους! Τα μεταλλεία της Χαλικιδικής πάνε για κλείσιμο εάν δεν ξεκινήσει μακρύς αγώνας για τη διαφώτιση του ελληνικού λαού

Η πορεία των μεταλλωρύχων στην Αθήνα Η πορεία των μεταλλωρύχων στην Αθήνα

 

Ο ερ­χο­μός των με­ταλ­λω­ρύ­χων στην Α­θή­να και η με­γά­λη τους πο­ρεί­α τον Α­πρί­λη ε­νά­ντια στην κυ­βέρ­νη­ση που θέ­λει να τους κό­ψει το ψω­μί βρή­κε πολύ με­γά­λη συ­μπά­θεια στο λα­ό και κέρ­δι­σε την κοι­νή γνώ­μη. Η δια­μαρ­τυ­ρί­α τους,

που σ’ ό­λες της τις πλευ­ρές έ­βγα­ζε ερ­γα­τικό πο­λι­τι­σμό, πνεύ­μα ει­ρή­νης και σε­βα­σμό για το λα­ό κέρ­δι­σε τον κό­σμο, για­τί ή­τα­νε το α­κρι­βώς α­ντί­θετο α­πό τον “πο­λι­τι­σμό” των τρα­μπού­κων ε­χθρών των ερ­γα­τών και των με­ταλ­λεί­ων, που το μό­νο που ξέ­ρουν εί­ναι η βί­α, τα μπου­λό­νια με τις σφε­ντό­νες, το κάψι­μο, το σπά­σι­μο, το ξύ­λο και η τρο­μο­κρα­τί­α. Οι ερ­γά­τες έ­βα­λαν το ψω­μί και τη ζω­ή τους, το μέλ­λον τους, σαν κε­ντρι­κό πο­λι­τι­κό θέ­μα στο κέ­ντρο της χώ­ρας και κερ­δί­σα­νε πολ­λούς πό­ντους στην προ­σπά­θεια να γί­νει το με­ταλ­λεί­ο χρυ­σού, να α­να­πτυ­χθεί και να προ­κό­ψει ο τό­πος τους κι οι ί­διοι μα­ζί του.

Το κα­θε­στώς και πιο ει­δι­κά η κυ­βέρ­νη­ση ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ - Α­ΝΕΛ έ­πα­θε χο­ντρή ζη­μιά και βρέ­θη­κε σε ά­μυ­να. Α­φού έ­βα­λε ό­λα τα φε­ρέ­φω­νά της να βρί­ζουν τους ερ­γά­τες για “τσά­τσους του α­φε­ντι­κού τους” με την πιο με­γά­λη ξε­δια­ντρο­πιά, έ­βα­λε για ξε­κάρ­φω­μα την Κων­στα­ντο­πού­λου και το Μη­τρό­που­λο, πρόε­δρο και α­ντι­πρό­ε­δρο της Βου­λής α­ντί­στοι­χα, να κά­νου­νε τά­χα τους συ­μπαρα­στά­τες των ερ­γα­τών, ε­νώ αυ­τοί οι δύ­ο πο­τέ τό­σα χρό­νια δεν εί­χα­νε πει μια κα­λή κου­βέ­ντα για τον α­γώ­να των με­ταλ­λω­ρύ­χων και δεν εί­χα­νε βγά­λει ά­χνα ό­ταν το κόμ­μα τους, ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, στή­ρι­ζε κά­θε βί­α και συ­κο­φα­ντί­α των τρα­μπού­κων κα­τά του ερ­γα­τό­κο­σμου της Χαλ­κι­δι­κής.

Ό­μως, το κα­θε­στώς έ­χει κι άλ­λούς άσ­σους στο μα­νί­κι του για να προλά­βει να σκο­τώ­σει το με­ταλ­λεί­ο και το ερ­γο­στά­σιο χρυ­σού, πριν προ­λά­βουν οι ερ­γά­τες να κα­τα­λά­βου­νε α­πό πού τους ήρ­θε το χτύ­πη­μα. Έ­τσι τώ­ρα τε­λευ­ταί­α το κα­θε­στώς ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ τους ρί­χνει κα­θη­συ­χα­στι­κές κου­βέ­ντες, που τις λέ­νε και κα­λό­πι­στοι άν­θρω­ποι, ό­τι “πά­με κα­λά”, “το Συμ­βού­λιο της Ε­πι­κρα­τεί­ας μας δι­καί­ω­σε”, “τα άλ­λα κόμ­μα­τα ε­κτός των ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ - Α­ΝΕΛ εί­ναι μα­ζί μας”. Ο στόχος εί­ναι έ­νας: οι ερ­γά­τες να κά­τσουν ή­συ­χα - ή­συ­χα πε­ρι­μέ­νο­ντας ν’ αρ­χίσει η δου­λειά για την ε­ξό­ρυ­ξη χρυ­σού και το ερ­γο­στά­σιο, νο­μί­ζο­ντας ό­τι το πράγ­μα πά­ει καλά, μέ­χρι η κυ­βέρ­νη­ση με χί­λια δυο προ­σχή­μα­τα να α­να­γκά­σει τους Κα­να­δούς να ση­κω­θού­νε να φύ­γου­νε, α­φή­νο­ντας σύ­ξυ­λους και στην ανερ­γί­α ε­κα­το­ντά­δες με­ταλ­λω­ρύ­χους.

 Το βασικό πρόσχημα με το οποίο θα κλείσουν το μεταλλείο είναι ο “εμφύλιος στη Χαλκιδική”

 Το κα­θε­στώς των ψευ­τών και α­πα­τε­ώ­νων, κυ­ρί­ως των υ­πο­τι­θέ­με­νων “αρι­στε­ρών” που ε­δώ και 20 χρό­νια δεν α­φή­νου­νε να γί­νει ε­ξό­ρυ­ξη χρυ­σού στη Χαλκι­δι­κή, δεν μπο­ρεί να πα­τή­σει για να κλεί­σει το με­ταλ­λεί­ο στη θε­ω­ρί­α ό­τι τά­χα θα μο­λύ­νει και θα γε­μί­σει καρ­κί­νο την πε­ριο­χή. Για­τί αυ­τή, πα­ρό­λο που έ­χει πε­ρά­σει σ’ έ­να κομ­μά­τι του λα­ού α­πό το ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και α­πό κά­ποια μέ­σα ε­νη­μέ­ρω­σης, ε­πι­στη­μο­νι­κά έ­χει γί­νει κου­ρέ­λι α­πό τους πιο α­ξιό­λο­γους ε­πιστή­μο­νες στην Ελ­λά­δα και στο ε­ξω­τε­ρι­κό, ε­νώ μέ­σα στις στη­μέ­νες “ε­πι­στη­μονι­κές ε­πιτρο­πές” κα­τά των με­ταλ­λεί­ων ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ έ­χει μό­νο έ­ναν δι­κό του μεταλ­λειο­λό­γο μη­χα­νι­κό να ε­πι­μέ­νει ό­τι η με­ταλ­λουρ­γί­α χρυ­σού εί­ναι ε­πι­κίνδυ­νη για την υ­γεί­α των κα­τοί­κων.

Η θε­ω­ρί­α την ο­ποί­α θα πλα­σά­ρει, ή­δη πλα­σά­ρει, ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και κυ­ρί­ως ο αρ­μό­διος υ­πουρ­γός Λα­φαζά­νης, για να μα­ταιώ­σει την ε­πέν­δυ­ση εί­ναι α­κόμη πιο βρώ­μι­κη: “δεν ξέ­ρου­με”, λέ­ει, “ε­άν μο­λύ­νει ή δε μο­λύ­νει, πά­ντως ο κό­σμος ε­πά­νω στη Χαλ­κι­δι­κή έ­χει χω­ρι­στεί σε δυο στρα­τό­πε­δα. Ξύ­λο, συ­γκρού­σεις, ΜΑΤ, βί­α, μέ­σα σε τέ­τοιο πε­ρι­βάλ­λον πώς μπο­ρεί να γί­νει η ε­πέν­δυ­ση; Ε­πεν­δύ­σεις με ΜΑΤ και α­στυ­νο­μί­α, με εμ­φύ­λιο στη Χαλ­κι­δι­κή δε γί­νο­νται. Ά­ρα για το κα­λό του λα­ού και για να μη θρη­νή­σου­με κα­νέ­να θύ­μα, ας πά­ει στο κα­λό και το με­ταλ­λεί­ο και βλέ­που­με τι θα γί­νει με τους ερ­γά­τες”. Αυ­τή τη θέ­ση έκφρα­σε στη συ­νέ­χεια και ο α­ντι­πρό­ε­δρος της κυ­βέρ­νη­σης Δρα­γα­σά­κης λέ­γοντας ό­τι “δεν θέ­λου­με άλ­λες Σκου­ριές, δη­λα­δή ε­πεν­δύ­σεις που θα στη­ρί­ζο­νται στα ΜΑΤ”.

Αυ­τή η “θε­ω­ρί­α” εί­ναι η με­γα­λύ­τε­ρη πα­λιαν­θρω­πιά, για­τί ο Λα­φα­ζά­νης ξέ­ρει κα­λά ό­τι το κλί­μα “εμ­φύ­λιου” το έ­φτια­ξε ο ί­διος ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, που ξεσή­κω­σε και κα­θο­δη­γά­ει ό­λους τους τρα­μπού­κους ε­νά­ντια στο με­ταλ­λεί­ο και στους ερ­γά­τες. Μά­λι­στα, ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ έ­χει μα­ζί τους και τους ψευ­το­α­ναρ­χι­κούς “πα­λι­κα­ρά­δες”, που λέ­νε α­νοι­χτά ό­τι δεν εί­ναι κα­τά του με­ταλ­λεί­ου ε­πει­δή μο­λύ­νει, αλ­λά ε­πει­δή θε­ωρού­νε κά­θε βιο­μη­χα­νί­α κα­κό πράγ­μα και ε­πέμ­βα­ση στη φύ­ση. Ό­μως ο άν­θρω­πος α­πό τό­τε που κα­τέ­βη­κε α­πό τα δέ­ντρα πα­ρεμ­βαί­νει στη φύ­ση, την αλ­λά­ζει για να βελ­τιώ­νει τη ζω­ή του, αλ­λά κοι­τά­ει πά­ντα να ‘ναι και σε αρ­μο­νί­α μα­ζί της και να μην την κα­τα­στρέ­φει με τις αλ­λα­γές που της κά­νει. Αλ­λιώ­τι­κα, αν η αν­θρω­πό­τη­τα δεν προ­χω­ρού­σε έ­τσι, α­κό­μα θα τρώ­γαμε βε­λα­νί­δια, θα κυ­νη­γού­σα­με ζώ­α με το κο­ντά­ρι, θα φο­ρά­γα­με προ­βιές α­ντί για ρού­χα και θα μέ­να­με σε κα­λύ­βες α­πό ά­χυ­ρα και ξύ­λα.

Αυ­τή τη θε­ω­ρί­α του εμ­φύ­λιου, λοι­πόν, οι ερ­γά­τες πρέ­πει να τη χτυ­πή­σου­νε, κυ­ριο­λε­κτι­κά να την τσα­κί­σου­νε για να σώ­σου­νε το με­ταλ­λεί­ο, τη δου­λειά τους και το μέλ­λον των ί­διων και των παι­διών τους. Κι αυ­τό μπο­ρεί να γί­νει μο­νά­χα ά­μα βου­τή­ξου­νε μέ­σα στη μά­χη για να κά­νουν γνω­στό στο λα­ό ό­τι ε­πι­στη­μο­νι­κά η με­ταλ­λουρ­γί­α χρυ­σού, με τη μέ­θο­δο που θα γί­νει στις Σκου­ριές, δε μο­λύ­νει το πε­ρι­βάλ­λον και δεν εί­ναι κίν­δυ­νος για τους κα­τοί­κους.

 Οι εργάτες μπροστά στη μάχη για τη διαφώτιση του λαού ενάντια στους σαμποταριστές και τη “θεωρία” τους ότι η μεταλλουργία θα σπείρει το θάνατο

 Πολ­λοί ερ­γά­τες, α­πό κα­λή πρό­θε­ση, σκέ­φτο­νται ό­τι δεν εί­ναι δι­κιά τους δου­λειά να α­πο­δεί­ξου­νε ό­τι το με­ταλ­λεί­ο χρυ­σού δε θα μο­λύ­νει το περι­βάλ­λον. Νο­μί­ζου­νε ό­τι αυ­τό εί­ναι δου­λειά μο­νά­χα της ε­ται­ρεί­ας και των επι­στη­μό­νων της. Οι ί­διοι, με τα στοι­χεί­α που έχου­νε δει α­πό τις με­λέ­τες των ε­πι­στη­μό­νων και που έ­χουν συ­ζη­τή­σει, έ­χου­νε πει­στεί ό­τι δεν υ­πάρ­χει κίν­δυ­νος, αλ­λά θε­ω­ρού­νε ό­τι προς τον έ­ξω κό­σμο το βα­σι­κό εί­ναι να βά­ζουν μπρο­στά το ζή­τη­μα του ψω­μιού και της δου­λειάς τους. Θε­ωρούν ό­τι αυ­τό α­πό μο­νά­χο του, σε μια ε­πο­χή τέ­τοιας α­νερ­γί­ας και πεί­νας για το λα­ό, φτά­νει και πε­ρισ­σεύ­ει για να κερ­δί­σου­νε τη συ­μπά­θεια του κό­σμου.

Κι ό­μως, αυ­τό α­κρι­βώς εκ­με­ταλ­λεύ­ο­νται οι κλει­σο­ερ­γο­στα­σιά­κη­δες του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ για να πουν σε έ­ναν προ­ο­δευ­τι­κό κό­σμο: “τους κα­τα­λα­βαί­νου­με τους αν­θρώ­πους, τη δου­λειά τους θέ­λου­νε να σώ­σου­νε, αλ­λά δε γί­νε­ται για να σώ­σου­νε το ψω­μί τους 2.000 οι­κο­γέ­νειες με­ταλ­λωρύ­χων να γε­μί­σει καρ­κί­νο ό­λη η Χαλ­κι­δι­κή. Προ­έ­χει η υ­γεί­α των κα­τοί­κων, α­κό­μα και των ί­διων των με­ταλ­λωρύ­χων”. Έ­τσι αυ­τοί οι α­πε­ρί­γρα­φτοι ψεύ­τες βγαί­νου­νε κι α­πό πά­νω, πα­ρου­σιά­ζο­ντας τους ερ­γά­τες σαν τό­σο κα­θυ­στε­ρη­μέ­νους και ά­ξε­στους αν­θρώ­πους, που να προ­τι­μά­νε να πά­θουν καρ­κί­νο και να πε­θά­νουν οι ί­διοι και τα παιδιά τους, προ­κει­μέ­νου νά ‘χου­νε με­ρο­κά­μα­το για πέ­ντε ή δέ­κα χρό­νια.

Κα­θα­ρές κου­βέ­ντες. Οι με­ταλ­λω­ρύ­χοι δεν θα μπο­ρέ­σουν να νι­κή­σουν αν δεν α­ξιο­ποι­ή­σουν τους πιο έ­γκυ­ρους ει­δι­κούς ε­πι­στή­μο­νες της με­ταλ­λουρ­γί­ας χρυ­σού στην Ελ­λά­δα και σε ό­λο τον κό­σμο, που μπο­ρούν  να ε­πι­βε­βαιώσουν σή­με­ρα σε η­με­ρί­δες και σε συ­νέ­δρια ό­τι  η μέ­θο­δος ε­ξό­ρυ­ξης στις Σκουριές (α­κα­ριαί­α τή­ξη σε κλει­στό φούρ­νο) εί­ναι η πιο σύγ­χρο­νη που υ­πάρ­χει σε ό­λο τον κό­σμο στη με­ταλ­λουρ­γί­α χρυ­σού (με πρω­το­πό­ρα στη χρή­ση της τη Φιν­λαν­δί­α) και ό­τι εί­ναι ε­ντε­λώς α­κίν­δυ­νη για το πε­ρι­βάλ­λον. Οι ερ­γα­ζό­μενοι στις Σκου­ριές ο­φεί­λουν κυ­ρί­ως και μπο­ρούν να α­παι­τή­σουν α­πό τα κα­νά­λια πριν τα ε­λέγ­ξει ή τα κλεί­σει ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, να πραγ­μα­το­ποι­ή­σουν εκ­πο­μπές ό­που θα εμ­φα­νι­στούν μπρο­στά στο λα­ό οι ει­δι­κοί των δύ­ο πλευ­ρών να μι­λήσουν δια μα­κρών για το ζή­τη­μα και ε­κεί θα φα­νεί η γύ­μνια των διά­φο­ρων αντι­γκόλ­ντ. Αυ­τό για­τί οι πραγ­μα­τι­κοί ε­πι­στή­μο­νες και οι πραγ­μα­τι­κοί ει­δικοί ξέ­ρουν να εκ­φρά­ζουν και να ε­κλα­ϊ­κεύ­ουν τις βα­σι­κές έν­νοιες της ε­πι­στή­μης και της τε­χνο­λο­γί­ας ε­νώ οι κο­μπο­γιαν­νί­τες α­πο­κα­λύ­πτο­νται μπρσστά τους. Η κυ­βέρ­νη­ση ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ δεν πρό­κει­ται να ε­πι­τρέ­ψει τη με­ταλ­λουρ­γί­α στις Σκου­ριές,  πα­ρά μό­νο αν υ­πο­χρε­ω­θεί α­πό έ­να παλ­λα­ϊ­κό κί­νη­μα υ­πέρ της επέν­δυ­σης και μά­λι­στα πα­νελ­λα­δι­κής εμ­βέ­λειας που θα ξε­ση­κώ­σουν οι με­ταλ­λω­ρύ­χοι  γύ­ρω τους.

Αυ­τός εί­ναι ο μό­νος τρό­πος να κερ­δη­θού­νε πο­λι­τι­κά και οι κα­λοί άν­θρω­ποι της Ιε­ρισ­σού και της Θεσ­σα­λο­νί­κης, να κα­τα­λά­βου­νε την α­λή­θεια και να μεί­νου­νε μό­νοι τους οι τρα­μπού­κοι του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και του ψευ­το­α­ναρ­χι­σμού, α­πο­μο­νω­μέ­νοι και α­πα­ξιω­μέ­νοι α­πό το λα­ό της πε­ριο­χής, σαν ψεύ­τες και α­πα­τε­ώ­νες που εί­ναι. 

 Για τη θεωρία ότι η επιστήμη είναι πουλημένη στο κεφάλαιο

 Οι ε­χθροί του με­ταλ­λεί­ου και της α­νά­πτυ­ξης, σ΄ αυ­τά τα ε­πι­χει­ρήμα­τα, α­πα­ντά­νε σαν τά­χα μου “μαρ­ξι­στές” ό­τι το τι λέ­νε οι ε­πι­στή­μο­νες δεν έχει κα­μιά ση­μα­σί­α, α­φού αυ­τοί πλη­ρώ­νο­νται α­πό το κε­φά­λαιο και α­πό το κράτος, που ε­πί­σης α­νή­κει στο κε­φά­λαιο, για να λέ­νε ψέ­μα­τα υ­πέρ των ε­πι­χει­ρη­ματιών.

Αυ­τή η θε­ω­ρί­α έ­χει μια με­γά­λη α­χίλ­λεια φτέρ­να: η ε­πι­στή­μη εί­ναι η σω­ρευ­μέ­νη γνώ­ση και πεί­ρα των αν­θρώ­πων, που γί­νε­ται θε­ω­ρί­α και γε­νι­κοί κα­νό­νες για το πώς κι­νεί­ται η φύ­ση και η κοι­νω­νί­α. Α­πό τό­τε που υ­πάρ­χει ε­πιστή­μη, α­πό τα αρ­χαί­α χρό­νια, η κοι­νω­νί­α είχε πλού­σιους και φτω­χούς, εκ­μεταλ­λευ­τές και εκ­με­ταλ­λευό­με­νους, πα­τρί­κιους και πλη­βεί­ους. Με βά­ση τη θε­ωρί­α αυ­τή, η ε­πι­στή­μη δεν έ­πρε­πε να εί­χε κάνει ού­τε έ­να βή­μα μπρο­στά όλ’ αυτά τα χρό­νια, α­φού σαν όρ­γα­νο των κυ­ρί­αρ­χων κά­θε φο­ρά τά­ξε­ων θα έ­πρε­πε να υπο­θέ­σου­με ό­τι ό­λοι οι ε­πι­στή­μο­νες έ­λε­γαν και λέ­νε ψέ­μα­τα που συμ­φέ­ρουν μό­νο τα α­φε­ντι­κά κά­θε ε­πο­χής.

Ό­μως η ε­πι­στή­μη, α­κρι­βώς ε­πει­δή εί­ναι α­να­γκαί­α σε κά­θε κοι­νω­νί­α για να α­να­πτύσ­σει τις δυ­νά­μεις της πα­ρα­γω­γής, τις μη­χα­νές, τα ερ­γα­λεί­α και την πα­ρα­γω­γι­κό­τη­τα της δου­λειάς, αλ­λά και να βελ­τιώ­νει τη ζω­ή, πρώ­τα για τους εκ­με­ταλ­λευ­τές αλ­λά σε έ­να ση­μεί­ο της εξέ­λι­ξης και μέ­σα α­πό την ταξι­κή πά­λη και για τους φτω­χούς, έ­χει και τη σχε­τι­κή α­νε­ξαρ­τη­σί­α της. Ειδι­κά στον κα­πι­τα­λι­σμό του σχε­τι­κά ε­λεύ­θε­ρου α­ντα­γω­νι­σμού, δεν μπο­ρεί ένα κε­φά­λαιο, π.χ. της με­ταλ­λουρ­γί­ας, να βγά­ζει μο­να­χό του ψεύ­τι­κα ε­πι­στη­μονι­κά πο­ρί­σμα­τα ό­τι ό­λα πά­νε πρί­μα, ε­νώ γε­μί­ζει καρ­κί­νο την πε­ριο­χή. 

Για­τί ε­κεί θα έρ­θει έ­νας άλ­λος κε­φα­λαιο­κρά­της της πε­ριο­χής, που δε θέ­λει να πε­θά­νει ού­τε ο ί­διος σαν πρό­σω­πο ού­τε σαν οι­κο­νο­μι­κή δρα­στηριό­τη­τα και θα α­πο­κα­λύ­ψει την α­πά­τη, κά­νο­ντας με­λέ­τη με δι­κούς του ε­πι­στήμο­νες. Ε­πί­σης, θα έρ­θει η Ευ­ρω­πα­ϊ­κή Έ­νω­ση, που οι λα­οί της με μά­χες και αίμα έ­χουν κα­τα­κτή­σει να μην τους σπέρ­νει καρ­κί­νο ο κά­θε α­στός ε­πι­χει­ρη­μα­τίας και θα κά­νει δι­κή της με­λέ­τη και θα βά­λει τέ­τοια ε­μπό­δια σ’ αυ­τόν που μολύ­νει, που θα του κά­νει α­σύμ­φο­ρη τη δου­λειά και τε­λι­κά θα τον κλεί­σει. Τέλος και πά­νω απ’ ό­λα θα έρ­θουν οι ί­διοι οι ερ­γά­τες που - ό­ταν δε ζουν σε συν­θήκες δι­χτα­το­ρί­ας - θα ση­κώ­σουν τον κό­σμο στο πό­δι για­τί θέ­λουν μεν να δου­λέψουν, αλ­λά δε θέ­λουν να πε­θά­νουν α­πό τις αρ­ρώ­στιες για έ­να με­ρο­κά­μα­το.

Έ­τσι, το γε­νι­κό το συ­νο­λι­κό κε­φά­λαιο, του­λά­χι­στον στις κά­πως πιο α­να­πτυγ­μέ­νες και πιο δη­μο­κρα­τι­κές χώ­ρες, α­ντί να κοι­τά­ει να κερ­δί­σει δυο πε­ντα­ρο­δε­κά­ρες μην τη­ρώ­ντας τα πε­ρι­βαλ­λο­ντι­κά μέ­τρα, σκέ­φτε­ται: “θα δώ­σω κά­τι πα­ρα­πά­νω για την πε­ρι­βαλ­λο­ντι­κή προ­στα­σί­α, ώ­στε να μη με ε­νο­χλήσει κα­νείς και να μπο­ρώ να βγά­ζω κέρ­δος για πολ­λά χρό­νια χω­ρίς ε­μπό­δια και συ­γκρού­σεις”. Εί­ναι α­λή­θεια ό­τι δε σκέ­φτε­ται κά­θε κε­φα­λαιο­κρά­της έ­τσι, αλ­λά γι’ αυ­τό υ­πάρ­χου­νε τα κι­νή­μα­τα του λα­ού, οι ει­δι­κοί ε­πι­στή­μο­νες, α­κόμα και οι κρα­τι­κές υ­πη­ρε­σί­ες ε­λέγ­χου πού ΄χουνε φτια­χτεί με την πί­ε­ση του λα­ού για να ε­λέγ­χου­νε τον κά­θε με­μο­νω­μέ­νο α­στό ώ­στε να μη σπέρ­νει α­μέρι­μνος αρ­ρώ­στια και κα­τα­στρο­φή.

Αυ­τά ό­λα ού­τε τα λέ­νε ού­τε θέ­λου­νε να τ’ α­κού­σου­νε οι ΣΥ­ΡΙ­ΖΑί­οι και οι κου­κου­λο­φό­ροι τρα­μπού­κοι, για­τί δε τους βο­λεύ­ου­νε στην προ­σπά­θειά τους να κλεί­σου­νε το με­ταλ­λεί­ο.

 Προσοχή στους ψεύτικους φίλους Σαμαρά - Στ. Θεοδωράκη - Κουτσούμπα

 Ε­μείς σαν Ο­ΑΚ­ΚΕ, που βρι­σκό­μα­στε δί­πλα στους με­ταλ­λω­ρύ­χους της Χαλ­κι­δι­κής α­πό τα μέ­σα της δε­κα­ε­τί­ας του ’90, ε­πί ε­πο­χής TVX, τους πα­ρο­τρύ­νουμε να στη­ρι­χτούν κυ­ρί­ως στις δυ­νά­μεις τους και στην α­λή­θεια που κου­βαλά­ει το κί­νη­μά τους, α­ξιο­ποιώ­ντας ό­σες δυ­νά­μεις, μέ­σα στους ε­πι­στή­μο­νες, στους δη­μο­σιο­γρά­φους, στους το­πι­κούς και πα­νελ­λα­δι­κούς φο­ρείς θέ­λουνε και μπο­ρού­νε να στα­θού­νε δί­πλα τους.

Αυ­τοί που εμ­φα­νί­ζο­νται α­πό το κε­ντρι­κό πο­λι­τι­κό κα­θε­στώς τώ­ρα δα σαν φί­λοι τους, ό­πως ο Σα­μα­ράς, ο Θε­ο­δω­ρά­κης του Πο­τα­μιού και α­κό­μα περισ­σό­τε­ρο ο Κου­τσού­μπας του ψευ­τοΚ­ΚΕ εί­ναι οι με­γα­λύ­τε­ροι υ­πο­κρι­τές και ε­χθροί των με­ταλ­λεί­ων, το ί­διο με τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Κι αυ­τό γιατί κα­νείς τους δε λέ­ει α­νοι­χτά, κα­θα­ρά και ξά­στε­ρα τη φρά­ση “να γί­νει το ερ­γο­στά­σιο μεταλ­λουρ­γί­ας χρυ­σού”.

Ο μεν Σα­μα­ράς λέ­ει “εί­μαι υ­πέρ των με­ταλ­λευ­τι­κών δρα­στη­ριο­τή­των”, αν και α­πο­φεύ­γει να λέ­ει τη φρά­ση “με­ταλ­λουρ­γί­α χρυ­σού”, που εί­ναι η βά­ση για την ε­πι­βί­ω­ση των με­ταλ­λεί­ων. Ού­τε ε­ξη­γεί για­τί δυό­μι­σι χρό­νια που κυβερ­νού­σε δεν έ­δω­σε ορ­μη­τι­κά και κυ­ρί­ως πο­λι­τι­κά, δια­φω­τι­στι­κά τη μάχη υ­πέρ της ε­πέν­δυ­σης, δη­λα­δή δεν έ­βγα­λε τους βου­λευ­τές του μα­ζι­κά να την υπε­ρα­σπι­στούν, δεν βο­ή­θη­σε την υ­πό­θε­ση των ερ­γα­τών, αυ­τός ο “με­γά­λος υ­ποστη­ρι­κτής” της δου­λειάς και της α­νά­πτυ­ξης. Έ­βα­λε μπρο­στά την α­στυ­νο­μί­α η οποί­α, χω­ρίς την πά­λη στο πο­λι­τι­κό και στο ε­πι­στη­μο­νι­κό ε­πί­πε­δο, εί­ναι σκέτη προ­βο­κά­τσια.

Ο Θε­ο­δω­ρά­κης λέ­ει “εί­μαι υ­πέρ της α­νά­πτυ­ξης” γε­νι­κά κι α­ό­ρι­στα και δεν υ­πε­ρα­σπί­ζε­ται κα­θό­λου τη θέ­ση ό­τι το με­ταλ­λεί­ο δε μο­λύ­νει. Άλ­λω­στε, στο πρό­γραμ­μα του Πο­τα­μιού έ­χει πει ό­τι ως πα­ρά­δειγ­μα και μο­χλό α­νά­πτυ­ξης για τη χώ­ρα μας θε­ω­ρεί το λά­δι, τον του­ρισμό τις “μπου­γά­τσες ποιό­τη­τας”, δεν λέ­ει κου­βέ­ντα για βιο­μη­χα­νί­α ε­νώ στην ε­ντε­λώς α­πο­βιο­μη­χα­νο­ποι­η­μένη Ελ­λά­δα θε­ω­ρεί ό­τι βα­σι­κό πρό­βλη­μα εί­ναι “η μό­λυν­ση των θα­λασ­σών” α­πό τις πα­ρα­γω­γι­κές δρα­στη­ριό­τη­τες... 

Ο δε Κου­τσού­μπας - ψευ­τοΚ­ΚΕ έ­χει την πιο ύ­που­λη θέ­ση. Λέ­ει ό­τι θέλει με­ταλ­λεί­ο χρυ­σού, αλ­λά μο­νά­χα ά­μα γί­νει σο­σια­λι­στι­κό ή έ­στω κρα­τι­κό που ση­μαί­νει ό­τι δεν θέ­λει το συ­γκε­κριμ­μέ­νο κε­φα­λαιου­χι­κά και τε­χνι­κά ώ­ρι­μο να φτια­χτεί ερ­γο­στά­σιο αλ­λά έ­να άλ­λο μελ­λο­ντι­κό, δη­λα­δή έ­να ε­ντε­λώς α­νύ­παρ­κτο ι­δε­α­τό ε­ρη­γο­στά­σιο. Δη­λα­δή τώ­ρα θέ­λει τους με­ταλ­λω­ρύ­χους άνερ­γους και μό­νο με­τά θά­να­το τους θέ­λει  κύ­ριους του ο­ρυ­κτού πλού­του. Κυ­ρίως ό­μως κα­τη­γο­ρεί τους ερ­γάτες ό­τι εί­ναι όρ­γα­να της Eldorado Gold, ό­ταν λέ­ει ό­τι στη Χαλ­κι­δι­κή συ­γκρού­ε­ται ου­σια­στι­κά το κε­φά­λαιο του χρυ­σού με το κε­φά­λαιο των ξε­νο­δό­χων. Με τον τρό­πο του δη­λα­δή το ψευ­τοΚ­ΚΕ λέ­ει: “έ­χου­νε βέ­βαια ά­δι­κο οι τρα­μπού­κοι που σας δέρ­νου­νε και σας πε­τά­νε μπουλό­νια, για­τί τους βά­ζου­νε οι ξε­νο­δό­χοι της Ιε­ρισ­σού. Αλ­λά κι ε­σείς προ­σέξ­τε, για­τί ε­πιμέ­νο­ντας να γί­νει τώ­ρα το ερ­γο­στά­σιο γί­νε­στε όρ­γα­νο της άλ­λης πλευ­ράς. Πε­ρι­μέ­ντε λοι­πόν νά ‘ρθω ε­γώ στην ε­ξου­σί­α και τό­τε θα φτιά­σου­με μα­ζί το λα­ϊκό χρυ­σω­ρυ­χεί­ο”. Ά­ρα, το ση­με­ρι­νό με­ταλ­λεί­ο δεν πρέ­πει να γί­νει. Δη­λα­δή το ψευ­τοΚ­ΚΕ έ­χει την ί­δια πο­λι­τι­κή με τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ μό­νο που α­ντί να πε­τά­ει μπου­λό­νια τους ρί­χνει σφαί­ρες α­πό ζά­χα­ρη, ή αλ­λιώς πα­λεύ­ει α­πό τα μέ­σα για τη διά­σπα­ση των ερ­γα­τών. Α­πο την πλευ­ρά μας δεν μπο­ρού­με να μην σκε­φτούμε ό­τι το ψευ­τοΚ­ΚΕ  σα­μπό­τα­ρε σκλη­ρά με τρα­μπου­κι­σμούς  ε­πί χρό­νια τα μεταλ­λεί­α της TVX και μα­ζί με το ΣτΕ μα­ταί­ω­σε τε­λι­κά τη με­ταλ­λουρ­γί­α χρυ­σού.  Μόλις πή­ρε ο Μπό­μπο­λας τα με­ταλ­λεί­α δεν τα πο­λέ­μη­σε αλ­λά ό­ταν τα πή­ρε η Ε­ντορά­ντο η Πα­πα­ρή­γα το 2013 μί­λη­σε στην Ιε­ρισ­σό κα­θα­ρά κα­τά του με­ταλ­λεί­ου και υ­πέρ του τά­χα μου “πε­ρι­βαλ­λο­ντι­κού” κι­νή­μα­τος των τρα­μπού­κων. Α­πλώς το ψευ­τοΚ­ΚΕ κα­θό­τα­νε πιο πί­σω α­πό τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ για να μην ε­κτί­θε­ται στους εργά­τες, ώ­στε σή­με­ρα να τους κά­νει το φί­λο και να τους κα­τα­στρέ­ψει α­πό τα μέ­σα. Έ­χου­με ε­κτι­μή­σει ό­τι αν φύ­γει η Ελ­ντο­ρά­ντο, α­φε­ντι­κό με τον έ­ναν ή τον άλ­λον τρό­πο πο­λύ πι­θα­νά θα γί­νει ο Μπό­μπο­λας και ξέ­ρου­με κα­λά ό­τι στα ερ­γο­τά­ξια του Ά­κτω­ρα κυ­ριαρ­χούν οι συν­δι­κα­λι­στές του ψευ­τοΚ­ΚΕ. Έ­να κόμ­μα ή εί­ναι φί­λος των ερ­γατών ή εί­ναι α­πέ­να­ντί τους. Αν εί­ναι σε  α­πό­στα­ση και τους κοι­τά­ει να χα­ρο­πα­λεύ­ουν εί­ναι γύ­πας και τους πε­ρι­μέ­νει.

Σα­μα­ράς, Θε­ο­δω­ρά­κης και Κου­τσού­μπας θέ­λου­νε να κλεί­σου­νε το μεταλ­λεί­ο ό­σο και ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και οι τρα­μπού­κοι, α­πλώς τα λέ­νε με άλ­λη γλώσ­σα μπας και α­πο­κοι­μί­σουν τους ερ­γά­τες μέ­χρι η Eldorado να βα­ρε­θεί, να αι­μορ­ρα­γεί οικο­νο­μι­κά και να φύ­γει. Και τό­τε μην τους εί­δα­τε.

Ά­μα έ­χεις τέ­τοιους φί­λους, τι τους θέ­λεις τους ε­χθρούς...

 Τώρα είναι η ώρα  - Η μόνη πιθανότητα για να σωθούν τα μεταλλεία

 Έ­χου­με πει α­πό και­ρό α­νοι­χτά στους ερ­γα­ζό­με­νους της Χαλ­κι­δι­κής ό­τι για μας ο λό­γος που το κρά­τος, δη­λα­δή τα βα­σι­κά πο­λι­τι­κά κόμ­μα­τα, πο­λεμά­νε τό­σο λυσ­σα­σμέ­να κα­τά των με­ταλ­λεί­ων εί­ναι ό­τι στην Ελ­λά­δα ό­λες οι κομμα­τι­κές η­γε­σί­ες, τό­σο των α­νοι­χτά α­ντι­δυ­τι­κών ΣΥΡΙ­ΖΑ, ψευ­τοΚ­ΚΕ, Α­ΝΕΛ και να­ζί της Χρυ­σής Αυ­γής, ό­σο και των υ­πο­τι­θέ­με­νων φί­λων της Ευ­ρώ­πης ΝΔ, ΠΑ­ΣΟΚ, Πο­τα­μιού θέ­λου­νε, α­νοι­χτά ή κα­λυμ­μέ­να, τη στρο­φή της χώ­ρας μας προς τη Ρω­σί­α.

Η Ρω­σί­α θέ­λει το Ά­γιο Ό­ρος, την “Κι­βω­τό της Ορ­θο­δο­ξί­ας”, δι­κό της, για να ε­ξυ­πη­ρε­τή­σει τα σχέ­διά της για πα­γκό­σμια κυ­ριαρ­χί­α. Έ­τσι, για κάθε φί­λο της Ρω­σί­ας, για κά­θε Λα­φα­ζά­νη και ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, εί­ναι πρό­κλη­ση έ­να κα­να­δικό, δη­λα­δή έ­να δυ­τι­κό κε­φά­λαιο, να στή­σει μια τό­σο σύγ­χρο­νη με­ταλ­λουρ­γί­α χρυ­σού λί­γα χι­λιό­με­τρα πα­ρα­πέ­ρα α­πό το Ά­γιο Όρος που ο Πού­τιν το θέ­λει για πα­γκό­σμια εκ­κλη­σια­στι­κή βά­ση. Για­τί με­ταλ­λεί­ο με σύγ­χρο­νους ευ­ρωπα­ϊ­κούς και βο­ρειο­α­με­ρι­κά­νι­κους ό­ρους και στά­νταρ πα­ρα­γω­γής ση­μαί­νει σύγ­χρο­νη τε­χνο­λο­γι­κά α­νά­πτυ­ξη, ψη­λά πε­ρι­βα­λο­ντι­κά στά­νταρ συ­γκε­ντρω­μένοι ερ­γά­τες με συν­δι­κα­λι­στι­κά δη­μο­κρα­τι­κά δι­καιώ­μα­τα και με πο­λι­τι­κή δύ­να­μη που α­ντι­κει­με­νι­κά θα ε­πη­ρε­ά­ζει τις ε­ξε­λί­ξεις προς α­ντί­θε­τη κατεύ­θυν­ση απ’ αυ­τήν που θέ­λει η Ρω­σί­α και οι φί­λοι της. Αυ­τό τους πο­νά­ει, και ό­λα τ’ άλ­λα για τη μό­λυν­ση εί­ναι στά­χτη στα μά­τια και κο­ρο­ϊ­δί­ες που δεν τις πι­στεύ­ουν στο βά­θος ού­τε οι ί­διοι οι φι­λο­ρώ­σοι ΣΥ­ΡΙ­ΖΑί­οι.

 Σή­με­ρα ό­μως, που ο λα­ός μας, μέ­σα στην α­νέ­χεια που τον ρί­ξα­νε κύ­ρια οι ί­διες αυ­τές φι­λι­κές προς τη Ρω­σί­α δυ­νά­μεις ι­διαί­τε­ρα τα τε­λευ­ταί­α πέ­ντε χρό­νια με το κλεί­σι­μο των ερ­γο­στα­σί­ων πα­ράλ­λη­λα με τη χρε­ω­κο­πί­α, διψά­ει για έ­να πραγ­μα­τι­κό, ει­ρη­νι­κό, τα­ξι­κό ερ­γα­τι­κό κί­νη­μα για ψω­μί, δουλειά, πραγ­μα­τι­κή α­ξιο­πρέ­πεια, δη­μο­κρα­τί­α κι α­νά­πτυ­ξη. Οι Λα­φα­ζά­νη­δες και οι ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ­ΝΕΛ δεν μπο­ρούν να κλεί­σουν χω­ρίς πο­λι­τι­κό κό­στος το σπί­τι 2.000 μεταλ­λω­ρύ­χων και των οι­κο­γε­νειών τους. Ε­πί­σης, ε­πει­δή οι ρω­σό­φι­λοι ΣΥ­ΡΙΖΑ­ΝΕΛ θέ­λου­νε τα­κτι­κή συμ­μα­χί­α με τις Η­ΠΑ του Ο­μπά­μα κα­τά της Ευ­ρώ­πης, τους εί­ναι δυ­σκο­λό­τε­ρο να διώ­ξουν “στην ψύ­χρα” μια κα­να­δι­κή ε­ται­ρεί­α, η ο­ποί­α σε γε­νι­κές γραμ­μές προ­στα­τεύ­ε­ται δι­πλω­μα­τι­κά και α­πό την ι­σχύ της Α­μερι­κής. Μό­νο γι αυ­τόν τον τε­λευ­ταί­ο λό­γο, δη­λα­δή ε­πει­δή πε­ρι­μέ­νουν να τε­λειώ­σει αυ­τή η φά­ση των δια­πραγ­μα­τεύ­σε­ων με τους δα­νει­στές, ό­που έ­χουν μαζί τους την προ­ε­δρί­α των Η­ΠΑ, πι­στέ­υου­με ό­τι κρα­τά­νε α­νοι­χτό το εν­δε­χό­μενο της με­ταλ­λουρ­γί­ας χρυ­σού. Μό­λις α­πο­δε­σμευ­τούν θα τη μα­ταιώ­σουν ε­κτός αν α­ντι­με­τω­πί­σουν ως τό­τε πιο δυ­να­τό, πιο ευ­ρύ το ή­δη α­γα­πη­τό στο λαό κί­νη­μα των με­ταλ­λω­ρύ­χων. Ο μό­νος δη­λα­δή τρό­πος οι με­ταλ­λω­ρύ­χοι να κα­ταφέ­ρου­νε να νι­κή­σου­νε και να γί­νει το με­ταλ­λεί­ο εί­ναι να κά­νουν τον ΣΥ­ΡΙΖΑ να φο­βη­θεί ό­τι θα έ­χει πιο με­γά­λο πο­λι­τι­κό κό­στος μέ­σα στο λα­ό αν κλείσει το με­ταλ­λεί­ο απ’ ό­τι αν το α­φή­σει να ζή­σει. Αυ­τό πρέ­πει να εκ­με­ταλ­λευ­τού­νε οι με­ταλ­λω­ρύ­χοι προ­χω­ρώ­ντας στο πιο πλα­τύ μέ­τω­πο για την ε­πι­στη­μο­νική ε­νη­μέ­ρω­ση, για να πεί­σουν τον α­πλό κό­σμο και στη Χαλ­κι­δι­κή και σε όλη την Ελ­λά­δα για το δί­κιο τους στο ζή­τη­μα του πε­ρι­βάλ­λο­ντος.

Ε­μείς με την ει­ρή­νη, τον ερ­γα­τι­κό πο­λι­τι­σμό, τη δη­μο­κρα­τί­α, την ανά­πτυ­ξη, την ε­πι­στή­μη, την πρό­ο­δο και το μέλ­λον κι αυ­τοί με τις σφε­ντό­νες, τα μπου­λό­νια, τις κου­κού­λες, τη βί­α, τις κραυ­γές, το μί­σος, τη λα­τρεί­α για την πι­σω­δρό­μη­ση και την ε­πι­στρο­φή στη βαρβα­ρό­τη­τα.

Αν αυ­τή η ει­κό­να φτά­σει να γί­νει κτή­μα του λα­ού, τί­πο­τα δε θα μπορέ­σει να στα­θεί ε­μπό­διο στο να νι­κή­σει η α­λή­θεια. Οι με­ταλ­λω­ρύ­χοι, α­πό την εποχή του Μπο­δο­σά­κη α­κό­μα, ξέ­ρου­νε τι θα πει σκλη­ρές τα­ξι­κές μά­χες για το δί­κιο, ε­νό­τη­τα, ερ­γα­τι­κός η­ρω­ι­σμός, πά­λη μέ­χρι τη νί­κη, που θα εί­ναι νί­κη των με­ταλ­λω­ρύ­χων και κά­θε α­λη­θι­νού τους φί­λου, νί­κη ο­λό­κλη­ρης αυ­τής της όμορ­φης και τό­σο βα­σα­νι­σμέ­νης χώ­ρας που κά­ποιοι προ­σπα­θού­νε να τη γκρεμί­σου­νε α­πό τα μέ­σα για λο­γα­ρι­σμό ξέ­νων και ντό­πιων α­φε­ντι­κών.

 Α­θή­να, 9 Μα­ΐ­ου 2015