Χαλκοκονδύλη 35, τηλ-φαξ: 2105232553 email: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

Το ηρωϊκό πνεύμα της ουκρανικής αντίστασης μετέφερε στο κέντρο μιας παγερής επίσημης Ελλάδας με τη συγκέντρωση της στο Σύνταγμα η ουκρανική κοινότητα τη Δευτέρα στις 11 Νοέμβρη. Και λέμε παγερής γιατί ιδιαίτερα με ευθύνη του νέου δήμαρχου της Αθήνας Δούκα, του πρώτου δημάρχου που έχει τόσο στενές σχέσεις με το σοσιαλφασισμό, παραχωρήθηκε την ίδια ώρα η πλατεία σε μία εθνοσοβινιστική άγνωστη στο πανελλήνιο «Κίνηση Πολιτών Πρώτα η Ελλάδα» που έκανε μία συγκέντρωση με δέκα άτομα, μία μικροφωνική εγκατάσταση, και μία οθόνη υπολογιστή. Λόγω αυτής της μεθόδευσης οι ουκρανοί υποχρεώθηκαν να μεταφέρουν τη δική τους στο πεζοδρόμιο στο πάνω μέρος της πλατείας. 

Θυμίζουμε ότι στην προηγούμενη κινητοποίηση της ουκρανικής κοινότητας στις 24/8 στην πλατεία Συντάγματος είχε επιτραπεί στους αντισημίτες φίλους της Χαμάς να κάνουν αντισυγκέντρωση στο πάνω μέρος της πλατείας με προκλήσεις και προπηλακισμούς ενάντια στη συγκέντρωση των Ουκρανών.

Με τους αεροπορικούς βομβαρδισμούς στη Συρία η ρωσική υπερδύναμη κάνει για πρώτη φορά τη δική της ανοιχτή στρατιωτική επέμβαση στη Μέση Ανατολή που προετοίμασε επιμελώς και για μια μακρά περίοδο με διάφορες προβοκάτσιες χωρίς η ίδια να φαίνεται σαν επιθετική δύναμη.

«Εθνική ανεξαρτησία πάει να πει πρώτα απ’ όλα νάσαι οικονομικά ανεξάρτητος, και αυτό θα το πετύχουμε όταν δίπλα στη λύση του αγροτικού, βάλουμε στο δρόμο της πραγματοποίησης και την ανάπτυξη για τις εσωτερικές παραγωγικές δυνάμεις – ηλεκτρισμός, σίδερο, ατσάλι, νίκελ και άλλα – που θα αξιοποιήσει όχι μονάχα τον ελληνικό πλούτο μα – πράμα που είναι πιο σημαντικό ακόμα – και τη δουλειά του Έλληνα εργάτη, σηκώνοντάς τον οικονομικά, τεχνικά και πολιτικοοικονομικά σε διευθύνουσα θέση και δύναμη» (Συνέντευξη του Ν.Ζαχαριάδη στο Ριζοσπάστη, 31 Μάη 1945).

Ο ρώσικος σοσιαλιμπεριαλισμός κερδίζει την Ασία, διεισδύει στη Δύση

Mια πετυχημένη προβοκάτσια έχει γενικά το εξής περιεχόμενο: Ο δημιουργός της προκαλεί στο θύμα του ένα πλήγμα τέτοιο που να το αποπροσανατολίζει,

Ως τώρα η Ουκρανία είχε τα όπλα της Ευρώπης, από χθες έχει και την καρδιά της. Το ακόμα πιο σπουδαίο: Η Ουκρανία γίνεται το σύμβολο μιας νέας ευρωπαϊκής αντιφασιστικής πατρίδας. 

Η θρασύδειλη ενέδρα που ο Κουίσλιγκ Τραμπ και ο Βανς-Πούτιν έστησαν στο γενναίο ηγέτη της ηρωικής Ουκρανίας δεν θα αργήσει να μετατραπεί σε πολιτικό Βατερλό τους.

Στο μεταξύ οι λαοί της Ευρώπης πρέπει να ετοιμάζονται για πόλεμο. Τα τσιράκια δεν θα αποτολμούσαν την ενέδρα χωρίς το αφεντικό τους να είχε αποφασίσει να επιταχύνει  την επίθεση του στην Ευρώπη μετά την αρπαγή από αυτά της προεδρίας των ΗΠΑ.

Ζήτω η ενότητα των ευρωπαϊκών λαών και χωρών. Κάτω η πέμπτη φάλαγγα του Πούτιν στην ΕΕ. Ενότητα με τις χώρες και τους λαούς του τρίτου κόσμου. Ψωμί και όπλα για μια νικηφόρα αντίσταση στο ρωσοκινέζικο νεοναζιστικό Άξονα !!!

Το στρατιωτικό πραξικόπημα στο Νίγηρα με την καθαίρεση της εκλεγμένης κυβέρνησης του Μοαμέντ Μπαζούμ, αποτελεί μία κρίσιμη εξέλιξη στον πόλεμο του ενεργειακού στραγγαλισμού που έχει εξαπολύσει η Ρωσία ενάντια στην Ευρώπη. Το ότι το πραξικόπημα αυτό ήταν ρωσοκίνητο φάνηκε από την πρώτη στιγμή. Οι πραξικοπηματίες οργάνωσαν συγκέντρωση έξω από τη γαλλική πρεσβεία με ρώσικες σημαίες στα χέρια και με συνθήματα υπέρ του Πούτιν, ενώ κινήθηκαν επιθετικά ενάντια στη γαλλική πρεσβεία και έβαλαν φωτιά σε μία πόρτα της. (1) Ο Νίγηρας είναι ένας από τους μεγαλύτερους προμηθευτές ουρανίου της ΕΕ.

Πρόκειται για την τρίτη χώρα της στρατηγικής περιοχής του Σαχέλ στην Αφρική που μετά το Μαλί και τη Μπουρκίνα Φάσο περνάει με πραξικόπημα στον έλεγχο της Ρωσίας. Το βασικό όμως είναι ότι πρόκειται για τη μόνη χώρα του Σαχέλ που είχε φιλοουκρανική και όχι φιλορώσικη ή ψευτοουδέτερη θέση. Με την κατοχή μέσω αντιπροσώπων του Νίγηρα η Ρωσία ελέγχει το Σαχέλ και τελικά μια απέραντη λωρίδα γης που κόβει οριζόντια την Αφρική στη μέση και η οποία ξεκινάει από τον Ατλαντικό και φτάνει ως την Ερυθρά Θάλασσα. Αυτό σημαίνει ότι από σήμερα η Ρωσία ελέγχει τις συγκοινωνιακες καρωτίδες της Αφρικής σε ότι αφορά τις στρατηγικές πρώτες ύλες και τις μεταναστευτικές ροές.

Αυτή η ιστορικής σημασίας εξέλιξη επιβεβαιώνει δυστυχώς με δραματικό τρόπο μία πολύ διεξοδική ανάλυση της ΟΑΚΚΕ για την παγκόσμια στρατηγική του νεοχιτλερικού άξονα στο βασικότερο κείμενο της για το ουκρανικό, που είχε δημοσιευτεί στην ιστοσελίδα της στις 24 Μάη 2022, τρεις μήνες μετά τη ρώσικη εισβολή στην Ουκρανία με τίτλο «Ο θερμός κεντρικός και ο ενεργειακός κυκλωτικός - ΟΙ ΔΥΟ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΟΙ ΠΟΛΕΜΟΙ ΤΗΣ ΡΩΣΙΑΣ ΔΟΚΙΜΑΖΟΥΝ ΣΚΛΗΡΑ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ» (https://www.oakke.gr/global/item/1484- ) το οποίο αναδημοσιεύουμε σήμερα. Συγκεκριμένα στην εισαγωγή εκείνου του άρθρου παρουσιαζόταν η εκτίμηση ότι : «η κτηνώδης εισβολή της στην Ουκρανία ενώ αποτελεί την αρχή του προετοιμαζόμενου κατακτητικού της πολέμου ενάντια στην Ευρώπη, είναι ταυτόχρονα και ένα μέσο, ένας πρόσχημα, για την επιτάχυνση του μεσοπρόθεσμου πολιτικού στόχου της που είναι το κλείσιμο των στροφίγγων του φυσικού αέριου, οπότε η ενεργειακή πολιορκία και η πολιτική διάσπαση της Ευρώπης». Στη συνέχεια υπάρχει εκτεταμένη αναφορά για τη ρώσικη στρατηγική στον Τρίτο Κόσμο και ανάμεσα στα άλλα αναφέρονται τα εξής: «Αυτή η περικύκλωση εκδηλώνεται σήμερα πιο εκκωφαντικά στο ζήτημα της ενέργειας, αλλά ισχύει ευρύτερα στο ζήτημα των στρατηγικών πρώτων υλών, όπου ισχύει ο εξής καταμερισμός ανάμεσα στις δύο χώρες του πολεμικού Άξονα Ρωσίας-Κίνας: Η μεν Ρωσία ελέγχει στην κύρια πλευρά τους υδρογονάνθρακες και τα σιτηρά και μια σειρά στρατηγικά μέταλλα, ενώ η Κίνα ελέγχει ειδικά τις σπάνιες γαίες που είναι κρίσιμες για την κατασκευή των μπαταριών, είναι απαραίτητες για την λειτουργία των ΑΠΕ καθώς και για μια σειρά βιομηχανικά εξαρτήματα. Για παράδειγμα αν κυριαρχήσει η Ρωσία και στο Νίγηρα (που τον έχει από παντού περικυκλώσει μετά από τις πρόσφατες δικτατορίες της στο Μάλι, στη Μπουργκίνα Φάσο και την πολιτική κρίση στο Τσαντ) θα μπορέσει να ελέγξει το 75% της παγκόσμιας παραγωγής του ουράνιου αφού ουσιαστικά ήδη ελέγχει το Καζακστάν και το Ουζμπεκιστάν. Έτσι θα μπορεί την κατάλληλη στιγμή να στερήσει από τη Γαλλία το ουράνιο που τροφοδοτεί τους πυρηνικούς της αντιδραστήρες».

Αυτό είναι το ανοιχτό χτύπημα που δίνεται σήμερα στην Ευρώπη με το πραξικόπημα στο Νίγηρα να είναι το αποτέλεσμα μίας μεθοδικής ρώσικης στρατηγικής.

(1) Ενημέρωση 23/9/2023: Ενημερώνουμε το άρθρο με την απάλειψη της φράσης «Ταυτόχρονα ο στρατηγός που ανέλαβε την εξουσία ο Αμπτνουραχμάν Τιανί, ανακοίνωσε ότι αναστέλλει τις εξαγωγές ουρανίου και χρυσού στη Γαλλία». Η συγκεκριμένη είδηση μεταδόθηκε από το BBCτο οποίο έχει διορθώσει το σχετικό άρθρο του σε αυτό το σημείο με την εξής παρατήρηση (https://www.bbc.com/news/world-africa-66358951): «Διόρθωση: Αυτό το άρθρο έχει τροποποιηθεί με την απάλειψη αναφοράς ότι η χούντα διακόπτει τις εξαγωγές ουρανίου στη Γαλλία» («Correction: This article has been amended to remove a reference to the junta stopping uranium exports to France» ).

Η Ευρωπαϊκή Ένωση πρέπει έστω και την τελευταία στιγμή να πάψει να ταλαντεύεται για το αν θα μείνει μόνη της απέναντι στον Πούτιν και τον Σι και να νομίζει ότι θα την σώσει η αδύναμη μισοδημοκρατική μειοψηφία του ρεπουπλικανικού κόμματος των ΗΠΑ ή ακόμα χειρότερα οι νεοναζί της Κίνας του Σι. Η Ευρώπη πρέπει να στηριχθεί στον εαυτό της, στα δημοκρατικά αντιφασιστικά κινήματα και στις δημοκρατικές αντιφασιστικές δυνάμεις σε όλο τον κόσμο, ανάμεσα τους και σε αυτές των ΗΠΑ. Κυρίως όμως στην εποχή που τόσο οι κλασικοί φασίστες, όσο κυρίως οι φασίστες με "αριστερές" σημαίες οδηγούν το όλο και πιο εξαθλιωμένο παγκόσμιο προλεταριάτο σε έχθρα με τις αστικές δημοκρατίες και σε φιλία με το νεοναζιστικό Άξονα Ρωσίας-Κίνας και με τον αμερικανό κουίσλιγκ φίλο τους Τραμπ και την κλίκα του, το πιο κρίσιμο και ζωτικό καθήκον των αριστερών δημοκρατών και των πραγματικών κομμουνιστών είναι το να αντισταθούν στον Άξονα συσπειρώνοντας και όχι χτυπώντας το ευρωπαϊκό αλλά και το τριτοκοσμικό προλεταριάτο. Αυτό σημαίνει να αποδείξουν στην πράξη ότι δεν μπορεί ο πατριωτικός πόλεμος της Ευρώπης απέναντι στους νεοναζί, που έχει αρχίσει στο ηρωϊκό ουκρανικό μέτωπο, να γίνει με τους μεγαλοαστούς να συσσωρεύουν όλο και πιο μεγάλο πλούτο και τους λαούς να πληρώνουν μόνοι τους και μάλιστα κύρια για το κόστος της άμυνας τόσο σε χρήμα σήμερα όσο και σε ζωές αύριο. Αυτό σημαίνει ότι τώρα είναι η ώρα να ξεπηδήσει μια νέα δημοκρατική και επαναστατική αντιφασιστική αριστερά και ένα νέο μαζικό αντισοσιαλφασιστικό κομμουνιστικό κίνημα. Γιατί η αστική τάξη, ακόμα και όταν εκτελεί από τις συνθήκες πατριωτικά καθήκοντα αντλεί τη δύναμη της αντίστασής της από την αποφασιστικότητα των μαζών. Η ίδια ακόμα και στην καλύτερη της εκδοχή έχει την τάση του συμβιβασμού, ιδιαίτερα όταν σε μια πρώτη φάση ο φασισμός κερδίζει ένα μεγάλο κομμάτι των μαζών όπως γίνεται σήμερα στην Ευρώπη, ιδιαίτερα στη χώρα μας, και πιο πολύ στις ΗΠΑ.

Τόσο από τα συγκεκριμένα στοιχεία της υπόθεσης όσο κι απ’ το ιστορικό της εύκολα μπορεί κανείς να συμπεράνει ότι στο στρατιωτικό επεισόδιο Τουρκίας – Ρωσίας, το δίκιο είναι με την πρώτη. Από την πρώτη στιγμή της στρατιωτικής της επέμβασης στη Συρία η ρώσικη αεροπορία προχωράει συστηματικά σε παραβιάσεις του τούρκικου εναέριου χώρου

Στη Συ­ρί­α απο­κα­λύ­πτε­ται μέ­ρα με τη μέ­ρα όλη η βρω­μιά του ιμπε­ρια­λι­στι­κού κό­σμου, όχι μο­νά­χα του φα­σι­στι­κού ανα­το­λι­κού, αλλά και του φι­λε­λεύ­θε­ρου δυ­τι­κού.

Ένα άρθρο της Wall Street Journal φαίνεται να ενισχύει τις αρχικές εκτιμήσεις μας ότι η «ανταρσία Πριγκόζιν» ήταν ένα από τα πολλά πραξικοπήματα που κατά καιρούς έχει σκηνοθετήσει η ΚαΓκεΜπε και ότι από μεν τακτική άποψη είχε σαν στόχο να επιτρέψει στον Πούτιν να συνεχίσει να δρα με τη Βάγκνερ στην Αφρική, ενώ στρατηγικά είχε σαν στόχο να ενισχύσει την εικόνα που από την πρώτη στιγμή του πολέμου στην Ουκρανία κατασκευάζει αυτός για τη Ρωσία, δηλαδή μιας υπερδύναμης και επιθετικής και σχετικά ανήμπορης να πετύχει τους στόχος της, ώστε να μπορεί και να απειλεί αλλά και να καθησυχάζει, να περικυκλώνει και να διασπάει τη Δύση. Το δεύτερο στόχο φαίνεται η «ανταρσία» να τον ικανοποιεί από την πρώτη στιγμή καθώς δεν έχουμε δει ως τώρα ούτε έναν από τους «έγκυρους αναλυτές» της ρώσικης πολιτικής σκηνής που να μην βλέπει τα «μεγάλα και πρωτοφανή ρήγματα» στο καθεστώς που φανέρωσε αυτή η «ανταρσία», ιδιαίτερα μετά την «εξευτελιστική» απόφαση του Πούτιν να συνδιαλλαγεί με τον «προδότη πραξικοπηματία» και να του εξασφαλίσει μια αξιοπρεπή υποχώρηση στην υποτελή του Λευκορωσία.