Επίσημη σελίδα ΟΑΚΚΕ

 Χαλκοκονδύλη 35, τηλ-φαξ: 2105232553 email: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ-ΣΥΖΗΤΗΣΗ "ΟΧΙ ΣΤΟΥΣ ΔΥΟ ΠΟΛΕΜΟΥΣ ΤΟΥ ΧΙΤΛΕΡ-ΠΟΥΤΙΝ" - Ουκρανία - Ισραήλ - Χαμάς, 22/12

 

 

 

ΝΕΑ ΑΝΑΤΟΛΗ

Νέα Ανατολή αρ.φ.559 (εδώ μπορείτε να βρείτε τα φύλλα από φ.486-Μάρτης 2013-και νεώτερα)

  Που μπορείτε να βρείτε την έντυπη έκδοση της Νέας Ανατολής

1pag559

 

crisis russia

Άρθρα Αναφοράς

OAKKE WEB TV

Εκδόσες Μεγάλη Πορεία

ΑΝΤΙΝΑΖΙΣΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ

http://www.antinazi.gr/ 

www.antinazi.gr

ΑΝΤΙ ΝΑΖΙ

 

ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΚΑΙ ΜΥΘΟΙ ΓΙΑ ΤΟ ΚΥΠΡΙΑΚΟ

Στις 20 Ιούλη έκλεισαν 40 χρόνια από την τούρκικη εισβολή και διαμελισμό της Κύπρου. Με αφορμή αυτή την επέτειο αναδημοσιεύουμε τρία άρθρα για το Κυπριακό: α) ένα για τις αλήθειες και τους «εθνικούς» μύθους που δημοσιεύσαμε στα 23 χρόνια από τον Ιούλη του 1974, β) ένα ενάντια στο πρώτο σχέδιο Ανάν και την ένταξη της Κύπρου στη ΕΕ που είχαμε γράψει το 2002 και γ) για τη χρεωκοπία της Κύπρου το 2013 που ήταν και η πιο πρόσφατη καταστροφή που προκάλεσε η Ρωσία στο νησί.
Κλείναμε αυτό το άρθρο τότε με την επισήμανση που είναι επίκαιρη και σήμερα: «Και πείνα λοιπόν και διαμελισμός, αυτά δίνει σήμερα το τέρας (σημ. η Ρωσία) που τόσο διεστραμμένα λατρεύει τόσες δεκαετίες η κυπριακή άρχουσα τάξη. Ήρθε ο καιρός ο κυπριακός λαός να σταματήσει να ακολουθεί αυτό το βίτσιο της γερασμένης αστικής του τάξης. Αρκετά με τα καμώματα και αυτηνής και της καθόλου ανιδιοτελούς μεγαλύτερης ελληνικής αδελφής της που από παράδοση την εκπορνεύει».     
 
Α) Το παρακάτω άρθρο δημοσιεύτηκε στο φ. 286/01.08.1997 της Νέας Ανατολής
 
23 χρόνια από το πραξικόπημα και την εισβολή
ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΚΑΙ ΜΥΘΟΙ ΤΟΥ ΚΥΠΡΙΑΚΟΥ
 
 Ό­πως κά­θε χρό­νο έ­τσι και φέ­τος τον Ιού­λη ο ελ­λη­νι­κός σο­βι­νι­σμός κάνει θό­ρυ­βο για την Κύ­προ. Θό­ρυ­βο κά­νουν πά­ντα και οι ρω­σό­φι­λοι. Οι πρώ­τοι κατη­γο­ρούν τους Τούρ­κους και την ει­σβο­λή. Οι δεύ­τε­ροι τους Α­με­ρι­κά­νους, λιγό­τε­ρο τους Τούρ­κους και πιο λί­γο τους σο­βι­νι­στές για το πρα­ξι­κό­πη­μα Σαμψών. 
Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα ο Ιού­λης του ’74 συ­μπύ­κνω­σε τις α­μαρ­τί­ες ό­λων των πα­ραγό­ντων της μα­κριάς κυ­πρια­κής κρί­σης, αλ­λά η α­λή­θεια που βγαίνει από τα γεγονότα εί­ναι πο­λύ­πλο­κη και α­κό­μα δεν έ­χει α­πλω­θεί πλα­τειά μπρο­στά στον ελ­λη­νι­κό λα­ό. Σ’ αυ­τό ε­δώ το σύντομο ση­μεί­ω­μα μό­νο να τη συ­μπυ­κνώ­σου­με μπο­ρού­με αυ­τή την α­λή­θεια, α­ναιρώ­ντας ό­πως γί­νε­ται πά­ντα με την α­λή­θεια τους α­ντί­στοι­χους κυ­ρί­αρ­χους μύ­θους.
Τον Ιού­λη του ’74 έ­χου­με το πρα­ξι­κό­πη­μα Ιω­αν­νί­δη για την α­να­τρο­πή του Μα­κάριου και την ουσιαστική κή­ρυ­ξη της Έ­νω­σης με την Ελλάδα. 
Η Έ­νω­ση εί­ναι το ι­στο­ρι­κό α­λυ­τρω­τι­κό αί­τη­μα του ελ­λη­νι­κού σο­βι­νι­σμού, αλ­λά ό­χι το δί­καιο αί­τη­μα που α­ντι­στοι­χού­σε στο νέ­ο κυ­πρια­κό κρά­τος. Η Κύ­προς α­νή­κει στους Κύ­πριους και ό­χι στην Ελ­λά­δα. Υ­πάρ­χει έ­να μι­κρό κυ­πρια­κό έ­θνος που έ­χει συ­γκρο­τη­θεί ξε­χω­ρι­στά α­πό το ελ­λη­νι­κό έθνος, στο οι­κο­νο­μικό κυ­ρί­ως ε­πί­πε­δο. Ε­σω­τε­ρι­κός φο­ρέ­ας της γραμ­μής της Έ­νω­σης εί­ναι ο α­ντιδρα­στι­κός κυ­πρια­κός κλή­ρος που γί­νε­ται το ι­στο­ρι­κό όρ­γα­νο του ελ­λη­νι­κού σο­βι­νι­σμού. 
Η Έ­νω­ση προ­ϋ­πο­θέ­τει κα­τα­πί­ε­ση της τούρ­κι­κης ε­θνι­κής μειο­νό­τη­τας της Κύπρου. 
Ο αγ­γλι­κός ι­μπε­ρια­λι­σμός πα­τά­ει στην Έ­νω­ση και στην τούρ­κι­κη ε­θνι­κή μειο­νό­τη­τα και ε­μπο­δί­ζει την α­ντια­ποι­κια­κή α­νε­ξαρ­τη­σί­α της Κύ­πρου. Ταυ­τόχρο­να γεν­νά­ει στην τούρ­κι­κη α­στι­κή τά­ξη το πρώ­το με­τα­κε­μα­λι­κό ό­νει­ρο τούρκι­κης ε­δα­φι­κής ε­πέ­χτα­σης. Ο α­ντια­ποι­κια­κός α­γώ­νας της Κύ­πρου διε­ξά­γεται κά­τω α­πό την η­γε­σί­α της φε­ου­δαρ­χι­κής εκ­κλη­σί­ας και έ­χει ε­πι­κε­φα­λής του τον φι­λο­να­ζι­στή έλ­λη­να σο­βι­νι­στή Γρί­βα. Πρό­κει­ται για έ­ναν α­ντι­δρα­στικό α­ντια­ποι­κια­κό α­γώ­να α­πό τους ε­λά­χι­στους στον με­τα­πο­λε­μι­κό κό­σμο. 
Ο κυ­πρια­κός α­ντια­ποι­κια­κός α­γώ­νας εί­ναι τμή­μα του πα­γκό­σμιου α­ντε­πα­να­στα­τι­κού α­ντι­κομ­μου­νι­στι­κού στρα­το­πέ­δου του ελ­λη­νι­κού με­τεμ­φυ­λια­κού κα­θε­στώ­τος και ό­χι τμή­μα του πα­γκό­σμιου α­ντι­ϊ­μπε­ρια­λι­στι­κού στρα­το­πέ­δου.
 
Γι’αυ­τό η Κύ­προς δεν γί­νε­ται ποτέ α­νε­ξάρ­τη­τη αλ­λά υ­πάρ­χει σαν ε­πι­τη­ρού­μενη α­πό τον αγ­γλι­κό ι­μπε­ρια­λι­σμό, τον ελ­λη­νι­κό και τον τούρ­κι­κο σο­βι­νι­σμό. Α­νά­με­σα σ’αυ­τές τις δυ­νά­μεις α­να­πτύσ­σο­νται α­δύ­να­μες, οπ­πορ­του­νι­στι­κές και α­ντι­φα­τι­κές οι δυ­νά­μεις της κυ­πρια­κής α­στι­κής τά­ξης που έ­χουν σαν εκφρα­στή τους έ­ναν και­ρο­σκό­πο μι­σο-φε­ου­δάρ­χη και μι­σο-α­στό, τον Μα­κά­ριο. 
Σαν μι­σο-φε­ου­δάρ­χης πα­πάς ο Μα­κά­ριος εί­ναι έλ­λη­νας σο­βι­νι­στής και τουρ­κο­φά­γος και κά­νει ε­θνι­κή εκ­κα­θά­ρι­ση σε βά­ρος της τούρ­κι­κης μειο­νό­τη­τας στην Κύ­προ. Η πρώ­τη ε­θνο­εκ­κα­θά­ρι­ση με σφα­γές και η πρώ­τη δι­χο­τό­μη­ση στην Κύ­προ δεν γί­νε­ται α­πό τους Τούρ­κους αλ­λά α­πό τους Ελ­λη­νο­κύ­πριους στα 1964. Με αυ­τό τον τρό­πο ο μοι­ραί­ος Μα­κά­ριος κα­ταρ­γεί α­πό τα δε­ξιά το συμ­βι­βα­σμό της Ζυ­ρί­χης. 
Σαν μι­σο-α­στός όμως ο Μα­κά­ριος αρ­νεί­ται και την προ­σάρ­τη­ση της Κύ­πρου α­πό την Ελ­λά­δα. Αυ­τή εί­ναι η προ­ο­δευ­τι­κή του πλευ­ρά. Πέ­φτει α­πό το πρα­ξι­κό­πημα -ε­πέμ­βα­ση των ελ­λή­νων συ­νταγ­μα­ταρ­χών εξ αι­τί­ας αυ­τής του της πλευ­ράς, αλλά α­νοί­γει το δρό­μο στην τούρ­κι­κη ει­σβο­λή εξ αι­τί­ας της άλ­λης του πλευράς, δη­λα­δή της ά­γριας κα­τα­πί­ε­σης που ά­σκη­σε στην τούρ­κι­κη μειο­νό­τη­τα. Έτσι το νη­σί δι­χο­το­μεί­ται ε­πει­δή δεν υ­πήρ­ξε κα­νέ­να τμή­μα της κυπριακής α­στι­κής τά­ξης και κα­νέ­να λα­ϊ­κό κόμ­μα που να α­ντι­στα­θεί α­πό τη δη­μο­κρα­τι­κή α­ντι­ϊ­μπε­ριαλι­στι­κή πλευ­ρά στον εγ­γλέ­ζι­κο ι­μπε­ρια­λι­σμό, στον ελ­λη­νι­κό σο­βι­νι­σμό και στον τούρ­κι­κο σο­βι­νι­σμό. 
Α­ντί­θε­τα αυ­τή η κυ­πρια­κή ά­θλια και δί­χως χα­ρα­κτή­ρα άρ­χου­σα τά­ξη έ­παι­ξε με ό­λους α­νε­ξαί­ρε­τα. Εί­ναι λί­γο γνω­στό στον κό­σμο ό­τι ο Μα­κά­ριος μόλις έ­πε­σε α­πό το ελ­λη­νι­κό πρα­ξι­κό­πη­μα Σαμ­ψών ζη­τού­σε την τούρ­κι­κη ε­πέμ­βα­ση στο νη­σί.
Κυ­ρί­ως ό­μως αυ­τήν η α­δύ­να­τη άρ­χου­σα τά­ξη έ­παι­ξε με τις δύ­ο υ­περ­δυ­νάμεις και πιο πο­λύ με τη Ρω­σί­α. Ό­πως προ­σπα­θού­σε να ζή­σει α­ντι­πα­ρα­θέ­το­ντας την Ελ­λά­δα στην Κύ­προ, έ­τσι α­ντι­πα­ρέ­θε­τε και τη μί­α στην άλ­λη υ­περ­δύ­ναμη. 
Ο Μα­κά­ριος εκ­κα­θά­ρι­ζε τους τουρ­κο­κύ­πριους στη­ρι­ζό­με­νος πά­ντα στο ό­τι οι Η­ΠΑ δεν θα ά­φη­ναν τους Τούρ­κους να μπουν στο νη­σί ε­πει­δή θα φο­βό­ντου­σαν σ’ αυ­τή την πε­ρί­πτω­ση έ­ναν ελ­λη­νο­τουρ­κι­κό πό­λε­μο.
Ταυ­τό­χρο­να για να α­πο­φύ­γει την έ­νω­ση-α­πορ­ρό­φη­ση α­πό την Ελ­λά­δα στη­ρι­ζό­ταν πά­ντα στην Ρω­σί­α που ή­θε­λε μια α­νε­ξάρ­τη­τη Κύ­προ μό­νο και μό­νο για να την κα­τα­βρο­χθί­σει η ί­δια
Έ­τσι υ­πήρ­χε πά­ντα μια πο­λι­τι­κή των Η­ΠΑ για ελ­λη­νο­τουρ­κι­κή συ­νεν­νό­η­ση και ταυ­τό­χρο­νη τυ­πι­κή κα­τάρ­γη­ση της α­νε­ξαρ­τη­σί­ας της Κύ­πρου, δη­λα­δή κά­ποιες μορ­φές δι­πλής έ­νω­σης. 
Και υ­πήρ­χε πά­ντα μια πο­λι­τι­κή της Ρω­σί­ας για ελ­λη­νο­τουρ­κι­κή σύ­γκρου­ση και υ­πο­νό­μευ­ση α­πό τα μέ­σα της α­νε­ξαρ­τη­σί­ας της Κύ­πρου. Έ­τσι υ­πήρ­χε το ρώ­σι­κο κόμ­μα της κυ­πρια­κής α­στι­κής τά­ξης, το Α­ΚΕΛ, το δυ­τι­κό φι­λο­αγ­γλι­κό και φι­λο­α­με­ρι­κά­νι­κο κόμ­μα (το ΔΗ­ΣΥ του Κλη­ρί­δη) και το ε­θνι­κο- οπ­πορ­του­νι­στι­κό κόμ­μα ( το ΔΗ­ΚΟ) που σερ­νό­ταν πό­τε α­πό τον έ­να και πό­τε α­πό τον άλ­λο ι­μπε­ρια­λι­στι­κό πό­λο. 
Η ει­σβο­λή της Τουρ­κί­ας στην Κύ­προ α­πο­σά­θρω­σε κι άλ­λο την κυ­πρια­κή αστι­κή τά­ξη και την έ­κα­νε τε­λεί­ως α­νί­κα­νη και δί­χως κύ­ρος. Στρα­τη­γι­κά την έ­κα­νε να γο­να­τί­σει μπρο­στά στη ρώ­σι­κη προ­στα­σί­α, ε­νώ έ­στρε­ψε και την Ελ­λά­δα για τα κα­λά στη ρώ­σι­κη τρο­χιά. 
Ο μύ­θος λέ­ει ό­τι η Α­με­ρι­κή ή­θε­λε την ει­σβο­λή. Δεν υ­πάρ­χει με­γα­λύ­τε­ρο ψέμ­μα. 
Η Α­με­ρι­κή ή­ταν η μό­νη που δεν εί­χε συμ­φέ­ρον α­πό την ει­σβο­λή. Για­τί η τούρ­κι­κη ει­σβο­λή σή­μαι­νε α­νε­πού­λω­το πλήγ­μα στον ελ­λη­νι­κό σο­βι­νι­σμό, μό­νιμο και εκ­δι­κη­τι­κό α­ντι­τουρ­κι­σμό και μό­νι­μο ρήγ­μα στη νο­τιο­α­να­το­λι­κή πτέ­ρυ­γα του ΝΑ­ΤΟ. Ε­κεί­νο που δεν ή­θε­λε η Α­με­ρι­κή ή­ταν μια μη να­το­ϊ­κή Κύ­προς, πράγ­μα που την έ­κα­νε πά­ντα να συ­νο­μω­τεί για να μοι­ρά­σει την Κύ­προ α­νά­μεσα στον ελ­λη­νι­κό και τον τούρ­κι­κο σο­βι­νι­σμό. 
Γι’ αυτό το λόγο, η Αμερική δεν ήθελε και το πραξικόπημα του Σαμψών. Το πραξικόπημα αυτό ήταν μονόπλευρο έργο του ακραίου ελληνικού σοβινισμού που εκφραζόταν από την φράξια Ιωαννίδη, φράξια που ήρθε σε σύγκρουση με την υπόλοιπη φιλονατοϊκή πλειοψηφική τάση Παπαδόπουλου της ίδιας σοβινιστικής χούντας. 
Η κλίκα Ιωαννίδη έπαιξε πόκερ στηριγμένη στην εκτίμηση ότι οι ΗΠΑ θα πετύχαιναν να εμποδίσουν την Τουρκία να επέμβει, όπως ήδη είχαν κάνει προηγούμενα το 1964 και το 1967 όταν ο ελληνικός σοβινισμός και ο Μακάριος εθνοεκκαθάριζαν τους Τούρκους στο νησί και αναιρούσαν τη Ζυρίχη από τα δεξιά.
Σε αυτό το πόκερ η κλίκα αυτή συνετρίβη. 
Το βασικό λάθος της έγκειται στο ότι οι ΗΠΑ ήταν πια το 1974 μια υπερδύναμη σε πτώση και δεν μπορούσε να εμποδίσει την Τουρκία να κάνει εισβολή. Πόσο μάλλον που η Τουρκία είχε τότε στο πλευρό της την ανερχόμενη υπερδύναμη που λέγεται Ρωσία. 
Η Ρωσία, αντίθετα από το μύθο, ήταν η μόνη μεγάλη δύναμη που έδωσε πράσινο φως και υποστήριξε ανοιχτά και ρητά την τούρκικη εισβολή. Εκείνο που δεν ήθελε καθόλου η Ρωσία ήταν το πραξικόπημα του Σαμψών, δηλαδή τη βίαιη ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα, οπότε και την απώλεια του νησιού για την ίδια. 
Η Ρω­σί­α ή­θε­λε την τούρ­κι­κη ε­πέμ­βα­ση για τρείς λό­γους: Ο έ­νας ή­ταν για να τσα­κι­στεί το ελ­λη­νι­κό πρα­ξι­κό­πη­μα Σαμ­ψών. Ο δεύ­τε­ρος ή­ταν για να βα­θύνει το δια­λυ­τι­κό για τη Ν. Α­να­το­λι­κή πτέ­ρυ­γα του ΝΑ­ΤΟ ελ­λη­νο­τουρ­κι­κό ρήγμα. Ο τρί­τος για­τί α­πό το 1971 και πέ­ρα η Ρω­σί­α ύ­φαι­νε πο­λι­τι­κο­στρα­τιω­τι­κή συμμα­χί­α με τον τούρ­κι­κο σο­βι­νι­σμό και τη γραμ­μή Ε­τσε­βίτ , που ση­μαί­νει ό­τι έ­πρε­πε να προ­σφέ­ρει στον τούρ­κι­κο σο­βι­νι­σμό α­νταλ­λάγ­μα­τα προ­κει­μέ­νου τα δι­κά της πο­λε­μι­κά πλοί­α να περ­νά­νε α­πό τα τούρ­κι­κα Στε­νά. 
Σε αυ­τούς τους τρείς λό­γους χρω­στά­με την κρυμ­μέ­νη σή­με­ρα α­πό τους έλλη­νες σο­βι­νι­στές πα­ρα­κά­τω α­να­κοί­νω­ση του σο­βιε­τι­κού πρα­χτο­ρεί­ου ΤΑΣΣ της 21. 9. 1974. 
“Την 20ή Ιου­λί­ου η Τουρ­κί­α απε­βί­βα­σε τα στρα­τεύ­μα­τά της στην Κύπρο. Έ­νο­πλες συ­γκρού­σεις άρ­χι­σαν με­τα­ξύ των τούρ­κι­κων στρα­τευ­μά­των και ομά­δων πρα­ξι­κο­πη­μα­τιών. Η τούρ­κι­κη κυ­βέρ­νη­ση εί­χε σαν κί­νη­τρα αυ­τού του μέ­τρου την α­νά­γκη να προ­στα­τεύ­σει την τούρ­κι­κη κοι­νό­τη­τα στη νή­σο και δη­λώ­νει ό­τι έ­χει προ­χω­ρή­σει σ ’αυ­τό το βή­μα α­φού βε­βαιώ­θη­κε ό­τι ό­λοι οι ει­ρη­νι­κοί τρό­ποι για τη διευ­θέ­τη­ση της σύ­γκρου­σης εί­χαν ε­ξα­ντλη­θεί. ”
Αν α­να­ρω­τιέ­ται κα­νείς για­τί αυ­τή η τρο­μα­χτι­κή δή­λω­ση εί­ναι πνιγ­μένη πρέ­πει να α­να­ζη­τή­σει τους λό­γους που κά­νουν την Ελ­λά­δα σή­με­ρα πι­στό κολα­ού­ζο της Ρω­σί­ας.
Η ε­ξή­γη­ση βρί­σκε­ται στο βά­θος της στο στρα­τη­γι­κό ρήγ­μα που έ­φε­ρε στο ΝΑΤΟ ε­κεί­νη η ει­σβο­λή. Αλ­λά η ι­στο­ρί­α ε­ξε­λί­χθη­κε πρα­χτι­κά ως ε­ξής: 
Α­πό το 1974 ως το 1980 η Ρω­σί­α έ­παι­ξε με την Τουρ­κί­α των Ε­τσε­βίτ - Ερ­μπα­κάν. Στα 1980 έ­να α­με­ρι­κα­νό­φι­λο πρα­ξι­κό­πη­μα των τούρ­κων στρα­τη­γών έ­φε­ρε την Τουρ­κί­α πά­λι στο να­το­ϊ­κό στρα­τό­πε­δο. Έ­να χρό­νο με­τά ήρ­θε στην Ελ­λά­δα η ρω­σό­φιλη φρά­ξια της ελ­λη­νι­κής α­στι­κής τά­ξης με ε­πι­κε­φα­λής τον Πα­παν­δρέ­ου που αξιο­ποί­η­σε τη δυ­τι­κή στρο­φή της τούρ­κι­κης α­στι­κής τά­ξης για να κά­νει η ελ­λη­νι­κή τη φι­λο­ρώ­σι­κη δι­κή της στρο­φή. Η με­τα­τρο­πή της υ­πο­τι­θέ­με­νης κόκ­κι­νης ΕΣ­ΣΔ σε “ορ­θό­δο­ξη” Ρω­σί­α, και το υ­πο­τι­θέ­με­νο τέ­λος του ψυ­χρού πο­λέ­μου έ­δω­σαν την δυ­να­τό­τη­τα στο σύ­νολο της ελ­λη­νι­κής α­ντί­δρα­σης, α­ντι­κομ­μου­νι­στές, ψευ­το­κομ­μου­νι­στές, σο­βινι­στές, και ό­λη την πα­λιά βρώ­μι­κη συμ­μο­ρί­α να στρα­φεί προς το Κρεμ­λί­νο για να βρει το δί­κιο του α­πέ­να­ντι στον “τούρ­κι­κο κίν­δυ­νο” και να πά­ρει την εκ­δί­κη­σή του για την α­πώ­λεια της Κύ­πρου. Γι’ αυ­τό δεν μι­λά­ει κα­νείς για την α­να­κοί­νω­ση του ΤΑΣ. Ο ελ­λη­νι­κός σο­βι­νι­σμός, ο τούρ­κι­κος σο­βι­νι­σμός, η ά­θλια κυ­πρια­κή άρ­χουσα τά­ξη και οι υ­περ­δυ­νά­μεις συ­νε­χί­ζουν το μα­κά­βριο παι­χνί­δι τους σε βά­ρος της ει­ρή­νης στην α­να­το­λι­κή Με­σό­γειο. Εδώ πάντως και μερικά χρόνια έχουμε μπεί στην εποχή όπου το πρώτο βιολί του πολέμου τον το σέρνει στο κυπριακό το μέτωπο του “ορθόδοξου τόξου”. Το μέτωπο αυτό δεν θέλει καθόλου λύση του κυπριακού δηλαδή ανεξαρτησία για το νησί, αποχώρηση των τούρκικων στρατευμάτων και ασφάλεια για την τούρκικη μειονότητα. Εκείνο που θέλει είναι μόνιμη κρίση, μόνιμη κατάσταση “ούτε πολέμου ούτε ειρήνης”, για να εγκαταστήσει τους πυραύλους της, τις επιχειρήσεις της και τη μαφία της στο στρατηγικής σημασίας αυτό νησί. 
Όμως η Ρωσία είναι ο εξωτερικός παράγοντας της κυπριακής τραγωδίας, παρ’ όλη την ύπαρξη του πρακτόρικου ΑΚΕΛ, όπως εξωτερικός παράγοντας είναι στο βάθος και ο τούρκικος σοβινισμός παρ’ όλη την ύπαρξη της τούρκικης μειονότητας,. Το αληθινό εσωτερικό πρόβλημα για την Κύπρο παραμένει ακόμα ο ελληνικός σοβινισμός. 
Αυτόν πρέπει να μην ξεχνάμε πάνω απ’ όλα κάθε Ιούλη του 1974.
Δίχως πάλη ενάντια σ’ αυτόν δεν θα μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε το ρώσικο σοσιαλιμπεριαλισμό, ούτε να βάλουμε στην σωστή του διάσταση το ζήτημα της τούρκικης εισβολής και κατοχής.
-------------------------------------------------------------------------------
 
Β) Το παρακάτω άρθρο δημοσιεύθηκε στο φ. 385/11.12.2002 της Νέας Ανατολής
 
ΟΧΙ ΣΤΟ ΣΧΕΔΙΟ ΑΝΑΝ
ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΕΝΤΑΞΗ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ ΣΤΗΝ Ε.Ε.
 
Στην ώ­ρα του και το σχέ­διο Α­νάν. Έ­να έ­κτρω­μα που σά­πι­ζε για κά­μποσα χρό­νια στην κοι­λιά του Συμ­βού­λιου Α­σφα­λεί­ας του Ο­Η­Ε ήρ­θε στο φως τη στιγ­μή που εί­χε γί­νει  ι­κα­νο­ποι­η­τι­κά σά­πιο και το  δι­πλω­μα­τι­κό πε­ρι­βάλ­λον που θα το δε­χό­ταν.
Το σχέ­διο Α­νάν δεν εί­ναι μια χει­ρό­τε­ρη έκ­δο­ση της Ζυ­ρί­χης, ό­πως λένε οι σο­βι­νι­στές ε­πι­κρι­τές του, εί­ναι μια ε­πα­νέκ­δο­ση του ε­κτρώ­μα­τος της Βο­σνί­ας. Η συ­ντα­γή για τη δη­μιουρ­γί­α ε­νός τέ­τοιου ε­κτρώ­μα­τος εί­ναι α­πλή: Τε­μα­χί­ζου­με έ­να ζω­ντα­νό κρά­τος, δη­λα­δή το ακρω­τη­ριά­ζου­με μέ­σα στο αί­μα και τον πό­νο χι­λιά­δων αν­θρώ­πων που τους έ­χου­με ξε­ρι­ζώ­σει και τους έ­χου­με κα­τα­στρέ­ψει τον πλού­το.  Με­τά, και ε­νώ οι άν­θρω­ποι ξα­ναβρί­σκουν μια ζω­ή και α­να­ζη­τούν έ­να δί­κιο, συ­γκολ­λά­με τα νε­κρά μέ­λη πά­νω σε ό­τι υ­πάρ­χει ζωντα­νό. Και μά­λι­στα τα συ­γκολ­λά­με έ­τσι ώ­στε να δι­καιω­θούν οι τε­μα­χι­στές χει­ρούρ­γοι. Δη­λα­δή βά­ζου­με ό­τι ζω­ντα­νό έ­χει α­πο­μεί­νει να κου­βα­λά­ει στις πλά­τες του και να ζει διαρ­κώς με το σά­πιο.
Α­κά­θε­κτοι, αφ’ ό­του δη­μιούρ­γη­σαν τον Φραν­κεν­στά­ιν της Βο­σνί­ας, οι χει­ρούρ­γοι του Συμ­βού­λιου Α­σφα­λεί­ας του Ο­Η­Ε, κά­τω α­πό την κα­θο­δή­γη­ση του δό­κτο­ρα Μέν­γκε­λε, δη­λα­δή του ρώ­σι­κου σο­σια­λι­μπε­ρια­λι­σμού που μό­νο αυ­τός ξέ­ρει να ε­νώ­νει τό­σο κα­λά, ε­πει­δή μό­νο αυ­τός ξέ­ρει και τό­σο κα­λά να τε­μα­χί­ζει, δη­μιουρ­γούν τώ­ρα το ε­πο­νο­μα­ζό­με­νο “Κρά­τος της Κύ­πρου”.
 
Η καρδιά του σχεδίου, το ζήτημα της διακυβέρνησης
 
Το σχέ­διο Α­νάν προ­σπα­θεί μέ­σα σε 150 σε­λί­δες να πε­ρι­γρά­ψει με τις πιο α­πί­θα­νες λε­πτο­μέ­ρειες τη μελ­λο­ντι­κή ζω­ή του ε­κτρώ­μα­τος και τους μη­χα­νι­σμούς με το ο­ποί­ο θα συ­νερ­γά­ζο­νται τα σά­πια με τα ζω­ντα­νά μέ­λη και οι ζω­ντα­νοί άν­θρω­ποι με τη φρί­κη του πα­ρελ­θό­ντος τους κά­τω α­πό την κα­θο­δήγη­ση των χει­ρούρ­γων. Πρό­κει­ται για λε­πτο­με­ρείς ο­δη­γί­ες χρή­σης οι οποί­ες, ό­πως εί­ναι γνω­στό, α­φο­ρούν μη­χα­νή­μα­τα και ό­χι ζω­ντα­νούς ορ­γα­νι­σμούς. Στους ζω­ντα­νούς ορ­γα­νι­σμούς η ζω­ή πα­ρα­σταί­νε­ται με την καρ­διά. Σε έ­να κρά­τος η καρ­διά εί­ναι η ι­κα­νό­τη­τά του να παίρ­νει πο­λι­τι­κές α­πο­φά­σεις, δη­λαδή να δια­θέ­τει την ε­σω­τε­ρι­κή ι­κα­νό­τητα να κα­τευ­θύ­νει την ύ­παρ­ξή του λύνο­ντας τις α­ντι­θέ­σεις του με τις άλ­λες κρα­τι­κές ο­ντό­τη­τες και λύ­νο­ντας τις ε­σω­τε­ρι­κές του α­ντι­φά­σεις. Α­πό το έ­κτρω­μα λεί­πει α­κρι­βώς η καρ­διά και γι αυ­τό δεν χρειά­ζε­ται να δια­βα­στούν 150 σε­λί­δες. Το κα­τα­λα­βαί­νει κα­νείς καλά α­πό τα λί­γα ση­μεί­α του που α­φο­ρούν το κε­ντρι­κό του σύ­στη­μα διακυ­βέρ­νη­σης. Ό­ταν μι­λά­με για κε­ντρι­κό σύ­στη­μα δια­κυ­βέρ­νη­σης εν­νο­ού­με το σύ­στη­μα δια­κυ­βέρ­νη­σης του κε­ντρι­κού ο­μα­σπον­δια­κού κρά­τους το ο­ποί­ο περι­λαμ­βά­νει τα δύ­ο ο­μό­σπον­δα κρα­τι­κά μορ­φώ­μα­τα, ε­κεί­νο της βό­ρειας τουρ­κοκυ­πριακής και ε­κεί­νο της νό­τιας ελ­λη­νο­κυ­πρια­κής κοι­νό­τη­τας, τα ο­ποί­α το σχέ­διο ο­νο­μά­ζει “συ­στα­τι­κά κρά­τη”. Αυ­τό το κε­ντρι­κό σύ­στη­μα λοι­πόν συ­γκρο­τεί­ται α­πό μια νο­μο­θε­τι­κή και μια ε­κτε­λε­στι­κή ε­ξου­σί­α. Η νο­μο­θε­τική ε­ξου­σί­α εκ­φρά­ζε­ται με δύ­ο σώ­μα­τα, τη Γε­ρου­σί­α και τη Βου­λή των Α­ντι­προ­σώ­πων. Η Γε­ρου­σί­α θα α­πο­τε­λεί­ται α­πό ί­σο α­ριθ­μό Γε­ρου­σια­στών α­πό κά­θε συ­στα­τι­κό κρά­τος, ε­νώ η Βου­λή των Α­ντι­προ­σώ­πων θα εκ­φρά­ζει με κά­ποια προσέγ­γι­ση την α­να­λο­γί­α πλη­θυ­σμού των δύ­ο υ­πο­κρα­τι­δί­ων ή “συ­στα­τι­κών κρατών”, ό­πως ο­νο­μά­ζο­νται στο σχέ­διο. Τέ­τοια δι­πλά νο­μο­θε­τι­κά σώ­μα­τα και τέ­τοιες α­να­λο­γί­ες μέ­σα σε αυ­τά, υ­πάρ­χουν σε πολ­λά ο­μο­σπον­δια­κά κρά­τη, μο­νο­εθνι­κά ή πο­λυε­θνι­κά. Ε­κεί­νο που δεν υ­πάρ­χει που­θε­νά, σε κα­νέ­να κρά­τος του κόσμου, ο­πό­τε και σε κα­μιά Ελ­βε­τί­α και σε κα­νέ­να Βέλ­γιο, ού­τε α­σφα­λώς υ­πήρξε πο­τέ, εί­ναι η πα­ρα­κά­τω πα­ρά­γρα­φος του σχε­δί­ου ό­ταν α­φο­ρά μό­νο δύ­ο ε­θνό­τη­τες:
“Οι α­πο­φά­σεις θα α­παι­τούν την έ­γκρι­ση των δύ­ο Σω­μά­των με α­πλή πλειο­ψη­φί­α, που θα πε­ρι­λαμ­βά­νει το έ­να τέ­ταρ­το των γε­ρου­σια­στών που ψηφί­ζουν α­πό κά­θε “συ­στα­τι­κό κρά­τος””. Αυ­τό ση­μαί­νει ό­τι κά­θε νο­μο­θε­τική α­πό­φα­ση πρέ­πει να ψη­φί­ζε­ται και α­πό τα δύ­ο σώ­μα­τα. Αλ­λά κα­μιά α­πό­φα­ση δεν θα βγαί­νει αν δεν την ψη­φί­ζει υ­πο­χρε­ω­τι­κά του­λά­χι­στον το έ­να τέ­ταρ­το, το 25%, των εκ­προ­σώ­πων κά­θε υ­πο­κρα­τι­δί­ου. Αυ­τό ση­μαί­νει ό­τι ό­πο­τε η μία α­πό τις δύ­ο ε­θνό­τη­τες εί­ναι κά­πως συ­μπα­γής στη δια­φω­νί­α της με την άλ­λη, νό­μος και νο­μο­θε­τι­κή ε­ξου­σί­α δεν θα υ­πάρ­χουν.
Και δεν θα υ­πάρ­χει στην πε­ρί­πτω­ση μη συ­μπα­γούς πλειο­ψη­φί­ας και των δύ­ο ε­θνο­τή­των ού­τε ε­κτε­λε­στι­κή ε­ξου­σί­α. Για­τί η κυ­βέρ­νη­ση, το λε­γό­με­νο “Προ­ε­δρι­κό Συμ­βού­λιο”, που θα α­πο­τε­λεί­ται α­πό 6 υ­πουρ­γούς, 4 ελ­λη­νο­κύ­πριους και 2 τουρ­κο­κύ­πριους θα μπο­ρεί να α­ποφα­σί­ζει μό­νο αν στην πλειο­ψη­φί­α, δηλα­δή τους 4 ψή­φους θα πε­ρι­λαμ­βά­νε­ται ο­πωσ­δή­πο­τε και έ­νας ψή­φος τουρ­κο­κύπριου, ή α­να­λο­γι­κά αν δί­νει τη συ­γκα­τά­θε­σή της η μι­σή τουρ­κι­κή κοι­νό­τη­τα. Έχου­με λοι­πόν έ­να κρά­τος σε ό­λες τις α­πο­φά­σεις του ο­ποί­ου θα ι­σχύ­ει το ουσια­στι­κό βέ­το της μιας ε­θνό­τη­τας πά­νω στην άλ­λη. Για να μην υ­πάρ­χει αμ­φιβο­λί­α ό­τι αυ­τή εί­ναι η πρό­θε­ση των χει­ρούρ­γων οι τε­λευ­ταί­οι έ­χουν φρο­ντίσει να την εκ­δη­λώ­σουν, α­πό την πρώ­τη στιγ­μή που αυ­τό το έ­κτρω­μα θε­λή­σει να υπάρ­ξει, με την ε­ξής πρό­βλε­ψη: Για τα τρί­α πρώ­τα χρό­νια της ύ­παρ­ξης του κρά­τους θα υ­πάρ­χει ό­χι έ­νας, αλ­λά δύ­ο α­κρι­βώς ι­σό­τι­μοι αρ­χη­γοί κρά­τους, ένας α­πό κά­θε ε­θνό­τη­τα που για να πουν και να κά­νουν κά­τι θα πρέ­πει να συμ­φωνούν με­τα­ξύ τους. Η σύγ­χρο­νη χει­ρουρ­γι­κή χω­ρί­ζει πά­ντα τα σια­μαί­α α­να­λαμ­βάνο­ντας μά­λι­στα τον κίν­δυ­νο να τερ­μα­τί­σουν την α­νυ­πό­φο­ρη ζω­ή τους. Α­ντί­θε­τα οι χει­ρούρ­γοι του Ο­Η­Ε ε­νώ­νουν δυο πλά­σμα­τα, τραυ­μα­τι­σμέ­να εί­ναι αλή­θεια, για να δη­μιουρ­γή­σουν έ­να σια­μαί­ο. Ε­πει­δή ω­στό­σο δια­βλέ­πουν την διε­θνή κα­τα­κραυ­γή χω­ρί­ζουν και οι ί­διοι τα σιαμαί­α με­τά α­πό τα τρί­α χρόνια. Αλ­λά τώ­ρα α­ντί για έ­ναν πρω­θυ­πουρ­γό με δυο κε­φά­λια, δη­μιουρ­γούν έ­ναν πρω­θυ­πουρ­γό για κά­θε δέ­κα μή­νες. Σύμ­φω­να δη­λα­δή με το σχέ­διο ο πρό­ε­δρος του κρά­τους ε­ναλ­λάσ­σε­ται με τον α­ντι­πρό­ε­δρο κά­θε δέ­κα μή­νες, ε­νώ πά­νω α­πό 20 μή­νες δεν μπο­ρεί να πα­ρα­μέ­νει έ­νας πρό­ε­δρος α­πό την ί­δια ε­θνό­τη­τα. Έ­τσι τη θέ­ση του δι­κέ­φα­λου τέ­ρα­τος την παίρ­νει το πρα­κτι­κά α­κέ­φα­λο κρά­τος, δη­λα­δή μια κρα­τι­κή ε­ξου­σί­α χω­ρίς συ­νέ­χεια και στα­θε­ρή έκ­φρα­ση, έ­να κρά­τος με μια κι­νη­μα­το­γρα­φι­κά ε­ναλ­λασ­σό­με­νη κε­φα­λή.
Οι δη­μιουρ­γοί του, για να προ­λά­βουν τις α­ντιρ­ρή­σεις του έκ­πλη­κτου πα­ρα­τη­ρη­τή που α­μέ­σως θα τους προ­βά­λει την έν­στα­ση ό­τι αυ­τό το δη­μιούρ­γη­μα διαρ­κώς θα πα­ρα­λύ­ει α­πό τα α­μοι­βαί­α βέ­το, έ­χουν φρο­ντί­σει να εν­σωμα­τώ­σουν μέ­σα του και το ξε­πέ­ρα­σμά αυ­τής της πα­ρά­λυ­σης: Έ­χουν προ­βλέ­ψει έ­να όρ­γα­νο που θα λύ­νει τις δια­φο­ρές και θα ξε­περ­νά­ει διαρ­κώς κά­θε ε­μπλο­κή. Έ­χουν λοι­πόν ε­φεύ­ρει έ­ναν υ­πέρ­τα­το διαι­τη­τή ο ο­ποί­ος ο­νο­μά­ζε­ται Α­νώτα­το Δι­κα­στή­ριο και το ο­ποί­ο θα α­πο­τε­λεί­ται α­πό τρεις τουρ­κο­κύ­πριους, τρεις ελ­λη­νο­κύ­πριους και τρεις μη Κύ­πριους δι­κα­στές που θα διο­ρί­ζο­νται σε αυ­τή τη θέ­ση με ευ­θύ­νη του Συμ­βού­λιου Α­σφα­λεί­ας του Ο­Η­Ε. Κά­θε μπλο­κάρι­σμα στη λει­τουρ­γί­α του κρά­τους θα ση­μαί­νει χο­ντρι­κά ό­τι οι τρεις ελ­λη­νοκύ­πριοι θα ε­ξου­δε­τε­ρώ­νο­νται α­μοι­βαί­α α­πό τους τρεις τουρ­κο­κύ­πριους, που ση­μαί­νει ό­τι την τε­λι­κή α­πό­φα­ση θα την παίρ­νουν οι υ­πό­λοι­ποι τρεις, δηλα­δή το Συμ­βού­λιο Α­σφα­λεί­ας του Ο­Η­Ε. Νά­τος λοι­πόν ο χει­ρούρ­γος στη θέ­ση του πραγ­μα­τι­κού κυ­βερ­νή­τη, πράγ­μα που θα έ­πρε­πε να το πε­ρι­μέ­νει κα­νείς από την αρ­χή, α­φού αυ­τός εί­ναι ο δη­μιουρ­γός του κρά­τους.. Σαν κυ­βερ­νή­της που εί­ναι αυ­τός κρα­τά­ει και την στρατιω­τι­κή ε­ξου­σί­α. Το κε­ντρι­κό κρά­τος και τα υ­πο­κρα­τί­δια α­φο­πλί­ζο­νται στα­δια­κά και μό­νο στρα­τιω­τι­κά υ­πο­λείμ­μα­τα ε­πι­βιώ­νουν α­πό τους δύ­ο ως χθες α­ντι­μέ­τω­πους σο­βι­νι­σμούς, τον τούρ­κικο και τον ελ­λη­νι­κό δί­πλα στις λί­γες στρα­τιω­τι­κές δυ­νά­μεις του Ο­Η­Ε. Αλ­λά ο Ο­Η­Ε δεν χρειά­ζε­ται πολ­λές δυ­νά­μεις, α­φού υ­πο­τί­θε­ται δεν φο­βά­ται κα­μιά δύ­να­μη α­νώ­τε­ρη α­πό αυ­τόν. Σαν υ­πό­λειμ­μα ω­στό­σο α­πό την  προ­η­γού­με­νη ε­ποχή μέ­νει λί­γος στρα­τός α­πό κά­θε πλευ­ρά και μια συν­θή­κη εγ­γύ­η­σης, δη­λα­δή η γε­νι­κή δυ­να­τό­τη­τα α­νά­μει­ξης και ε­πέμ­βα­σης στο νη­σί ό­λων των πα­λιών το­πι­κών και δεύ­τε­ρης γραμ­μής προ­στα­τών και τρα­μπού­κων, της Ελ­λά­δας, της Τουρ­κί­ας και της Αγ­γλί­ας. Αυ­τή η συ­μπυ­κνω­μέ­νη ε­πι­κύ­ρω­ση της α­νύ­παρ­κτης κρα­τι­κής κυ­ριαρ­χί­ας της Κύ­πρου που εκ­θέ­σα­με, αυ­τή η έλ­λει­ψη ε­σω­τε­ρι­κής δημο­κρα­τί­ας με την από­λυ­τη κυ­ριαρ­χί­α του ε­θνο­τι­κού βέ­το και αυ­τή η κα­τά­στα­ση του θε­σμο­ποι­η­μέ­νου προ­τε­κτο­ρά­του δεν υ­πάρ­χει σε κα­μιά Ελ­βε­τί­α και κα­νέ­να Βέλ­γιο και δεν υ­πήρ­ξε σε κα­μιά Κύ­προ της Ζυ­ρί­χης. Για­τί σε κα­μί­α α­πό αυ­τές τις πε­ρι­πτώ­σεις δεν υ­πάρ­χει πα­ρα­λυ­τι­κό βέ­το σε ό­λες τις πλευ­ρές της κρα­τι­κής ζω­ής. Στην Ελ­βε­τί­α α­πο­φα­σί­ζει η πλειο­ψη­φί­α των κα­ντο­νιών ή των κα­τοί­κων. Στο Βέλ­γιο τα κε­ντρι­κά σώ­μα­τα α­πο­φα­σί­ζουν με πλειο­ψη­φί­α και στη Ζυ­ρί­χη το βέ­το πε­ρι­λάμ­βα­νε μό­νο με­ρι­κές, εί­ναι α­λή­θεια ση­μα­ντι­κές, πλευ­ρές της δρά­σης του κράτους, ό­πως εί­ναι οι βα­σι­κές α­πο­φά­σεις της εξω­τε­ρι­κής πο­λι­τι­κής. Το ό­τι τα ση­μεί­α του βέ­το και της κυ­ριαρ­χί­ας του Ο­Η­Ε εί­ναι και τα ου­σια­στι­κά α­πο­δει­κνύ­ε­ται α­πό το ό­τι εί­ναι και αυ­τά που προτεί­νο­νται α­πό τον Α­νάν σαν τα πιο ι­σχυ­ρά και α­δια­πραγ­μά­τευ­τα αυ­τού του σχε­δί­ου. Για­τί το σχέ­διο προ­τεί­νε­ται λί­γο πο­λύ σαν βά­ση συ­ζή­τη­σης και πίσω α­πό την σχε­τι­κό­τη­τα της δια­τύ­πω­σης “βά­ση συ­ζή­τη­σης” κρύ­βο­νται ό­λοι οι και­ρο­σκό­ποι που το υ­πο­στη­ρί­ζουν. Ό­μως οι ί­διοι αυ­τοί, και πρώ­τοι και κα­λύτε­ροι οι ε­πι­κε­φα­λής των δύ­ο κυ­πριακών κοι­νο­τή­των, εκ­φρά­ζουν τις λι­γότε­ρες εν­στά­σεις του ή και κα­θό­λου εν­στά­σεις. Πά­νω σε αυ­τά τα ση­μεί­α. Το έ­δαφος στο ο­ποί­ο έ­χουν δια­λέ­ξει να συ­γκρου­στούν με το σχέ­διο οι δύ­ο σο­βι­νι­σμοί εί­ναι μό­νο ε­κεί­νο στο ο­ποί­ο συ­γκρού­ο­νται και με­τα­ξύ τους, δη­λα­δή στο εδαφι­κό και στους ε­ποί­κους, δη­λα­δή στα ε­ξω­τε­ρι­κά και δευ­τε­ρεύ­ο­ντα σημεί­α του και ό­χι στην ου­σί­α του. Αυ­τό εί­ναι φυ­σι­κό για­τί αν δια­φω­νού­σαν στο ζή­τη­μα της δια­κυ­βέρ­νη­σης θα συ­γκρού­ο­νταν με το σχέ­διο στο βά­θος του, δηλα­δή με τον ι­μπε­ρια­λι­σμό και θα ε­νώ­νο­νταν μετα­ξύ τους. Αλ­λά τό­τε δεν θα ήταν σο­βι­νι­στές και αυ­τό δεν θα ή­ταν το Κυ­πρια­κό, θα ή­ταν έ­να άλ­λο πρό­βλη­μα.
 
Το σχέδιο Ανάν και ο ιμπεριαλισμός. Τι δεν βλέπουν οι φιλελεύθεροι αντιεθνικιστές
 
Με­ρι­κοί ή­συ­χοι άν­θρω­ποι α­πο­κα­μω­μέ­νοι α­πό την α­τέ­λειω­τη εν­δο­κυπρια­κή και ελ­λη­νο­τουρ­κι­κή διέ­νε­ξη τρέ­φουν την ελ­πί­δα ό­τι ί­σως έ­τσι γλιτώ­σουν α­πό τα βά­σα­νά τους α­φού η Κύ­προς θα γί­νει έ­να διε­θνές προ­τε­κτο­ρά­το, δη­λα­δή έ­νας ι­σχυ­ρός τρί­τος θα ε­πι­βά­λει την ι­σχύ του α­πέ­να­ντι στους δυο α­διόρ­θω­τους μι­κρο­τρα­μπού­κους της πε­ριο­χής. Δυ­στυ­χώς αυ­τή η ελ­πί­δα δεν αντέ­χει λε­πτό στην ε­ξέ­τα­ση της πραγ­μα­τι­κό­τη­τας. Αυ­τός ο ι­σχυ­ρός τρί­τος δεν εί­ναι έ­νας ενιαί­ος τρί­τος, αλ­λά ο ί­διος σπα­ράσ­σε­ται α­πό α­ντι­θέ­σεις και μά­λι­στα ευ­ρύ­τε­ρες και βα­θύ­τε­ρες α­πό αυ­τές τις το­πι­κές α­ντι­θέ­σεις που κα­μώ­νε­ται πως θέ­λει να λύ­σει ή που θέ­λει να λύ­σει. Α­κό­μα χει­ρό­τε­ρα αυ­τές οι τε­λευ­ταί­ες εί­ναι α­ντα­νά­κλα­ση, εί­ναι α­πο­τε­λέ­σμα­τα, και α­κό­μα πε­ρισ­σό­τερο για με­ρι­κά α­πό τα μέ­λη του, εί­ναι ερ­γα­λεί­ο των δι­κών τους πα­γκό­σμιων πολε­μι­κών και η­γε­μο­νι­κών σχε­δί­ων.  Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα το Συμ­βού­λιο Α­σφαλεί­ας του Ο­Η­Ε εί­ναι ο κατ’ ε­ξο­χήν χώ­ρος στον ο­ποί­ο εκ­φρά­ζο­νται στο ψη­λό­τερο δυ­να­τό πο­λι­τι­κό επίπε­δο οι εν­δο­ϊ­μπε­ρια­λι­στι­κές α­ντι­θέ­σεις και, πιο ει­δι­κά, οι α­ντι­θέ­σεις α­νά­με­σα στις δυο υ­περ­δυ­νά­μεις. Ύ­στε­ρα α­πό αυ­τά κατα­λα­βαί­νει κα­νείς ό­τι το τα­λαι­πω­ρη­μέ­νο νη­σά­κι δεν εί­ναι για τους κυ­ρί­αρχούς του το α­ντι­κεί­με­νο της συ­νερ­γα­σί­ας του, αλ­λά το λά­φυ­ρο και το ερ­γαλεί­ο του στρα­τη­γι­κού α­ντα­γω­νι­σμού τους. Η Κύ­προς στο βά­θος φεύ­γει με αυ­τό το σχέ­διο α­κό­μα πε­ρισ­σό­τε­ρο α­πό τα χέ­ρια των το­πι­κών τρα­μπού­κων για να ανα­λά­βουν απ’ ευ­θεί­ας να την ξε­σκί­σουν και να την χρη­σι­μο­ποι­ή­σουν οι ε­ντολείς των τε­λευ­ταί­ων, οι με­γά­λοι τρα­μπού­κοι και δυ­νά­στες του πλα­νή­τη. Πιο συ­γκε­κρι­μέ­να η Κύ­προς, με το σχέ­διο Α­νάν περ­νά­ει στην κύ­ρια πλευ­ρά στην υ­πη­ρε­σί­α του με­γα­λύ­τε­ρου και κτη­νω­δέ­στε­ρου α­πό αυ­τούς τους τε­λευ­ταίους, του ρώ­σι­κου σο­σια­λι­μπε­ρια­λι­σμού. Η πρώ­τη και πιο ου­σια­στι­κή δια­φο­ρά των Η­ΠΑ με τη Ρω­σί­α στη συ­γκε­κρι­μέ­νη υ­πό­θε­ση εί­ναι ό­τι οι Η­ΠΑ συμ­με­τείχαν στην κα­τα­σκευ­ή ε­νός τέ­ρα­τος για να δια­τη­ρή­σουν σε σχε­τι­κή ι­σορ­ρο­πί­α αυ­τό που υ­πάρ­χει, ε­νώ η Ρω­σί­α συ­νέ­λα­βε πρώ­τη και η­γή­θη­κε ι­στο­ρι­κά αυ­τής της κα­τα­σκευ­ής για να α­να­τρέ­ψει μέ­σα α­πό αυ­τήν, κά­θε ι­σορ­ρο­πί­α, κά­θε ε­νότη­τα και κά­θε υ­γεί­α, που μπο­ρού­σε α­κό­μα να ε­πι­βί­ω­νε στις διε­θνείς σχέ­σεις. Η δεύ­τε­ρη δια­φο­ρά βρί­σκε­ται στο ό­τι ε­νώ οι Η­ΠΑ και η φί­λη τους η Αγ­γλί­α εμφα­νί­ζο­νται σαν οι μο­να­δι­κοί δη­μιουρ­γοί του σχε­δί­ου, η Ρω­σί­α, ο βα­σι­κός δη­μιουρ­γός του έ­χει δου­λέ­ψει στο πα­ρα­σκή­νιο και μέ­σω τρί­των και έ­χει φρο­ντί­σει η πα­ρου­σί­α του να εί­ναι σχε­δόν α­ό­ρα­τη. Δεν εί­ναι τυ­χαί­ο ό­τι οι θερμό­τε­ροι υ­πε­ρα­σπι­στές του σχε­δί­ου στην Κύ­προ, στην Ελ­λά­δα και την Τουρ­κί­α, εί­ναι οι ρω­σό­φι­λοι Α­ΚΕΛ, Ση­μί­της, Κω­στα­ντό­πουλος, και στην Τουρ­κί­α το το­πι­κό ψευ­το­κομ­μου­νι­στι­κό κόμ­μα και ο Ερ­ντο­γκάν.
Βε­βαί­ως με­γά­λη θέρ­μη γι’ αυ­τό το σχέ­διο έ­χουν και τα αιώ­νια θύ­ματά και βα­πο­ρά­κια της ρώ­σι­κης δι­πλω­μα­τί­ας, οι φι­λε­λεύ­θε­ροι, που α­να­γνω­ρί­ζουν ό­λα τα αρ­νη­τι­κά του σχε­δί­ου, με ε­ξαί­ρε­ση ως συ­νή­θως την ε­πέμ­βα­ση της Ρωσί­ας που ού­τε καν την υ­πο­πτεύ­ο­νται, αλ­λά θε­ωρούν αυ­τά τα αρ­νη­τι­κά το α­ναπό­φευ­κτο κα­κό που υ­πάρ­χει μέ­σα σε κά­θε κα­λό. Εί­ναι γε­γο­νός ό­τι στην Ελ­λάδα ο πιο χα­ρα­κτη­ρι­στι­κός τους εκ­πρό­σω­πος ο Μά­νος δεν έ­πε­σε σε αυ­τήν την παγί­δα και με λε­πτό τρό­πο κα­τα­δί­κα­σε το σχέ­διο, ό­μως η γε­νι­κή διά­θε­ση αυ­τού του φι­λε­λεύ­θε­ρου ρεύ­μα­τος εί­ναι να το υ­πο­στη­ρί­ξει. Αυ­τή εί­ναι και η διάθε­ση ό­λων ε­κεί­νων που με ι­δε­ο­λο­γι­κή α­φε­τη­ρί­α τον κα­θυ­στε­ρη­μέ­νο μι­κρο­αστι­κό α­ντι­κα­πι­τα­λι­σμό εί­ναι πά­νω απ’ ό­λα α­ντιε­θνι­κι­στές. Οι πιο συνε­πείς α­πό αυ­τούς στο Κυ­πρια­κό και σε ό­λα τα άλ­λα μέ­τω­πα της ελ­λη­νι­κής ε­ξω­τε­ρικής πο­λι­τι­κής θε­ω­ρούν πη­γή ό­λων των δει­νών τον ελ­λη­νι­κό  σο­βι­νι­σμό. Κά­τι α­ντί­στοι­χο εν­νο­εί­ται ι­σχύ­ει και για τους Τούρ­κους α­ντιε­θνι­κι­στές. Οι αντιε­θνι­κι­στές, α­στο­φι­λε­λεύ­θε­ροι ή μικρο­α­στοί ρι­ζο­σπά­στες α­ντιε­θνικι­στές, έ­χουν στον ο­ρί­ζο­ντά τους κύ­ρια τη δι­κιά τους α­στι­κή τά­ξη και ού­τε βλέ­πουν ού­τε πο­λυ­νοιά­ζο­νται να δουν αυ­τή την τά­ξη και τη σο­βι­νι­στι­κή της πτέ­ρυ­γα κά­τω α­πό το φως των πα­γκό­σμιων α­ντι­θέ­σε­ων και των πα­γκό­σμιων κύριων ε­χθρών των λα­ών. Α­ντί­θε­τα οι προ­λε­τά­ριοι διε­θνι­στές, οι μό­νοι που μπο­ρούν να εί­ναι συ­νε­πείς διε­θνι­στές, ε­νώ συ­γκρού­ο­νται και αυ­τοί α­πό θέ­ση αρ­χής και στρα­τη­γι­κά με τον ε­θνι­κι­σμό της δι­κιάς τους α­στι­κής τά­ξης, ξεχω­ρί­ζουν αυ­τόν τον ε­θνι­κι­σμό α­πό τον ι­μπε­ρια­λισμό και τον σο­σια­λι­μπερια­λι­σμό και α­να­ζη­τούν στο διε­θνές ε­πί­πε­δο, στο ε­πί­πε­δο του ι­μπε­ρια­λι­σμού τον κά­θε φο­ρά κύ­ριο ε­χθρό τους. Κά­τω α­πό αυ­τήν την ε­ξέ­τα­ση α­πο­φα­σί­ζουν ποια τα­κτι­κή θα τη­ρή­σουν κά­θε φο­ρά α­πέ­να­ντι στους ε­θνι­κι­στές και τους σοβι­νι­στές της δι­κιάς τους α­στι­κής τά­ξης. Η στά­ση της Ο­ΑΚ­ΚΕ α­πέ­να­ντι στους έλ­λη­νες ε­θνι­κι­στές και σω­βι­νι­στές ε­ξαρ­τιέ­ται πά­ντα α­πό τη συ­γκε­κρι­μένη στά­ση τους α­πέ­να­ντι στη συ­γκε­κρι­μέ­νη πο­λι­τι­κή του ι­μπε­ρια­λι­σμού, ι­διαί­τε­ρα του ι­μπε­ρια­λι­σμού που εί­ναι κά­θε φο­ρά κύ­ριος ε­χθρός. Τώρα αυ­τός εί­ναι ο ρώ­σι­κος σο­σια­λι­μπε­ρια­λι­σμός, κέ­ντρο της πα­γκό­σμιας α­ντί­δρα­σης και κύ­ριος ε­χθρός ό­λων των λα­ών της γης. Κά­τω α­πό αυ­τό το πρί­σμα α­να­λύ­ουμε και τις ε­ξε­λί­ξεις στο Κυ­πρια­κό και ε­πει­δή αυ­τό εί­ναι το πρί­σμα με το ο­ποί­ο μπο­ρεί κα­νείς να α­να­λύ­σει σωστά το φως που α­κτι­νο­βο­λούν τα γε­γο­νό­τα, μπο­ρού­με να δού­με πιο κα­θα­ρά α­πό τους α­ντιε­θνι­κι­στές και την το­πι­κή και την γε­νι­κή κα­τά­στα­ση.
Για τους α­ντιε­θνι­κι­στές λοι­πόν το σχέ­διο Α­νάν α­πο­δει­κνύ­ει σχεδόν την ορ­θό­τη­τά του και μό­νο για το λό­γο ό­τι ε­ξε­γέρ­θη­καν ε­να­ντί­ον του οι σο­βι­νι­στές στην Ελ­λά­δα και την Τουρ­κί­α. Ό­ντως αυ­τοί ε­ξε­γέρ­θη­καν, αλ­λά δεν ε­ξε­γέρ­θη­κε ε­να­ντί­ον του κα­νέ­να α­πό τα μό­νι­μα μέ­λη του Συμ­βου­λί­ου Α­σφαλεί­ας. Αυ­τός εί­ναι ο λό­γος για τον ο­ποί­ο ε­μείς εί­δα­με α­μέ­σως το έ­κτρω­μα που δεν εί­δαν οι α­ντιε­θνι­κι­στές και που το προ­πα­γαν­δί­ζουν με μα­νί­α οι ρω­σό­δου­λοι οι με­ταμ­φιε­σμέ­νοι σε φι­λε­λεύ­θε­ρους Μπί­στης και Κύρ­κος. 
Το βα­σι­κό ε­πι­χεί­ρη­μα των υ­πε­ρα­σπι­στών του σχε­δί­ου εί­ναι ό­τι αυ­τό μπο­ρεί να λει­τουρ­γή­σει αν ε­μπο­δι­στούν να το υ­πο­νο­μεύ­ουν οι σο­βι­νι­στές από τις δύ­ο πλευ­ρές. Σύμ­φω­να με αυ­τή την λο­γι­κή δεν θα υ­πάρ­χει κα­νέ­να βέ­το και κα­μιά πα­ρά­λυ­ση του κρά­τους αν κά­θε πλευ­ρά εμ­φα­νί­ζε­ται δια­σπα­σμέ­νη ε­θνι­κά μπρο­στά σε ό­λες τις α­πο­φά­σεις, αν δη­λα­δή και στις δυο πε­ριο­χές οι εθνι­κι­στές έ­χουν χά­σει την πο­λι­τι­κή η­γε­μο­νί­α υ­πέρ των δη­μο­κρα­τών και ειρη­νό­φι­λων. Πραγ­μα­τι­κά τό­τε μπο­ρούν να δημιουρ­γη­θούν α­πο­τε­λε­σμα­τι­κές και ά­νε­τες δη­μο­κρα­τι­κές πλειο­ψη­φί­ες.  Ό­μως έ­τσι προ­ϋ­πό­θε­ση για την ε­φαρ­μογή του σχε­δί­ου γί­νε­ται το να λυ­θεί το πρό­βλη­μα που το σχέ­διο έρ­χε­ται να λύσει, δη­λα­δή το πρό­βλη­μα της έ­χθρας και της διά­σπα­σης των δύ­ο λα­ών. Στην πραγμα­τικότη­τα έ­πρε­πε να συμ­βεί α­κρι­βώς το α­ντί­θε­το. Πρώ­τα έ­πρε­πε να λυθεί το πρό­βλη­μα της έ­χθρας και της διά­σπα­σης των δύ­ο λα­ών και ύ­στε­ρα να γίνει η ε­νό­τη­τα των δύ­ο κρα­τι­δί­ων. Πρώ­τα δη­λα­δή θα έ­πρε­πε στη διάρ­κεια μιας μα­κριάς πε­ριό­δου να έρ­θουν σε ε­πα­φή οι δύ­ο πληθυ­σμοί, ε­πα­φή ε­μπο­ρι­κή, παρα­γω­γι­κή, ε­πα­φή προ­σώ­πων και τέ­λος πο­λι­τι­κή ε­πα­φή, και α­φού μέ­σα α­πό αυ­τή την ε­πα­φή θα εί­χαν γεν­νη­θεί νέ­ες κοι­νω­νι­κές και πο­λι­τι­κές δυ­νά­μεις και νέες ει­κό­νες α­πέ­να­ντι στα πα­λιά στε­ρε­ό­τυ­πα και στις δύ­ο ό­χθες των συ­νό­ρων θα μπο­ρού­σαν οι δυο λα­οί να κυ­βερ­νή­σουν α­πό κοι­νού τη μοί­ρα τους. Α­πένα­ντι σε αυ­τή την προ­φα­νή το­πο­θέ­τη­ση οι υ­πε­ρα­σπι­στές του σχε­δί­ου α­ντα­παντά­νε λέ­γο­ντας ό­τι πο­τέ δεν θα ε­πι­τρέ­ψουν οι ε­θνι­κι­στές των δύ­ο πλευ­ρών στους δύ­ο λα­ούς και τα δύ­ο κρα­τί­δια να έρ­θουν σε ε­πα­φή. Ό­μως α­πα­ντώ­ντας έτσι το μό­νο που ε­πι­βε­βαιώ­νουν εί­ναι ό­τι κα­μιά λύ­ση δεν θα υ­πάρ­ξει πο­τέ αν δεν νι­κη­θούν προ­η­γού­με­να σε κά­ποια  με­γά­λη πο­λι­τι­κή μά­χη οι σο­βι­νι­στές των δύ­ο πλευ­ρών. Αλ­λά αυ­τοί δεν λέ­νε ό­τι οι σο­βι­νι­στές πρέ­πει να νι­κη­θούν, λέ­νε ό­τι πρέ­πει να προ­χω­ρή­σουν σε έ­να συμ­βι­βα­σμό α­νά­με­σά τους και ό­τι ο συμ­φι­λιω­τής τους, αυ­τός που θα τους ε­πι­βά­λει τον συμ­βι­βα­σμό θα εί­ναι ο ιμπε­ρια­λι­σμός.
Για τους πα­ρα­πά­νω, ει­δι­κά για τους φι­λε­λεύ­θε­ρους α­ντιε­θνι­κι­στές αυ­τή η στιγ­μή του συμ­βι­βα­σμού εί­ναι τώ­ρα. Αυ­τό εν­νο­ούν ό­ταν λέ­νε ευ­καιρί­α. Ευ­και­ρί­ες αυ­τοί ο­νο­μά­ζουν ό­λες τις προ­η­γού­με­νες πε­ρι­πτώ­σεις που ο ιμπε­ρια­λι­σμός κα­τέ­βη­κε με έ­να σχέ­διο για να ε­πι­βάλει στους σο­βι­νι­στές της Ελ­λά­δας και της Τουρ­κί­ας την συμ­βι­βα­στι­κή ε­πα­νέ­νω­ση του νη­σιού. Ει­δικά σή­με­ρα αυ­τή φαί­νε­ται να εί­ναι η κα­λύ­τε­ρη α­πό τις ευ­και­ρί­ες α­φού υ­πο­τίθε­ται ό­τι τώ­ρα ο ι­μπε­ρια­λι­σμός εί­ναι ε­νω­μέ­νος κα­θώς μό­νο τώ­ρα Η­ΠΑ, Ευ­ρώπη και Ρω­σί­α φαί­νο­νται ε­νω­μέ­νες πί­σω α­πό το σχέ­διο Α­νάν. Στο βά­θος λοι­πόν οι α­ντιε­θνι­κι­στές αυ­τού του εί­δους α­να­κα­λύ­πτουν τώ­ρα μια θέ­λη­ση α­νώ­τε­ρη α­πό τους σο­βι­νι­στές Ελ­λά­δας και Τουρ­κί­ας που θα μπο­ρού­σε με μια σειρά εκβια­σμούς να ε­πι­βλη­θεί πά­νω τους για να τους ο­δη­γή­σει στο συμ­βι­βα­σμό. Ανα­φε­ρό­μα­στε στον εκ­βια­σμό στην Τουρ­κί­α ό­τι θα βρε­θεί ε­κτός Ευ­ρώ­πης, αν δεν υ­πο­γρά­ψει μια λύ­ση, και τον εκ­βια­σμό στην Ελ­λά­δα ό­τι θα χά­σει για πά­ντα τη βό­ρεια Κύ­προ.
Αλ­λά αυ­τή η ε­πέμ­βα­ση του Ο­Η­Ε δεν έ­χει σαν στό­χο να νι­κή­σει τους δύ­ο σο­βι­νι­σμούς και ού­τε θέ­λει να το κά­νει. Ε­κεί­νο που θέ­λει να κά­νει, ακρι­βώς α­ντί­θε­τα, εί­ναι να ο­δη­γή­σει τους δύ­ο σο­βι­νι­σμούς που ζουν στα χω­ριστά τους ε­δά­φη τραυ­μα­τι­σμέ­νοι α­πό την πα­λιά τους σύ­γκρου­ση σε μια νέ­α ελεγ­χό­με­νη σύ­γκρου­ση, δη­λα­δή πά­ει να βγά­λει ξα­νά στο γή­πε­δο τις δύ­ο ο­μά­δες που βρί­σκο­νται στα α­πο­δυ­τή­ρια και τις χω­ρί­ζει έ­χθρα χω­ρίς να έ­χει α­ποβλη­θεί κα­νείς α­πό τους τρα­μπού­κους που προ­κά­λε­σαν τις προ­η­γού­με­νες συρ­ρά­ξεις. Στο πο­δό­σφαι­ρο η διαι­τη­σί­α α­πο­βά­λει κα­τά κα­νό­να τους τρα­μπού­κους. Ε­δώ στη διε­θνή πο­λι­τι­κή και πιο πο­λύ στο κυ­πρια­κό η διαι­τη­σί­α στη­ρί­ζεται για τη συ­νέ­χι­ση του παι­χνι­διού α­κρι­βώς στους τρα­μπού­κους ε­πει­δή ο βασι­κός διαι­τη­τής θέ­λει την α­νά­φλε­ξη του γη­πέ­δου και της πό­λης ο­λό­κλη­ρης.   
 
Λύση του κυπριακού μόνο μετά από μια ήττα του ελληνικού σοβινισμού ή αλλιώς μετά από μια ήττα της Ρωσίας.
 
Ε­μείς λοι­πόν πι­στεύ­ου­με ό­τι α­ντί­θε­τα με τις ο­νει­ρο­φα­ντα­σί­ες των ει­ρη­νό­φι­λων α­στών και μι­κρο­α­στών κα­μιά προ­σέγ­γι­ση των δύ­ο ε­θνο­τή­των στην Κύ­προ δεν εί­ναι δυ­να­τή χω­ρίς μια ήτ­τα του ι­μπε­ρια­λι­σμού, ι­διαί­τε­ρα του ρώ­σι­κου ο ο­ποί­ος έ­χει συ­στη­μα­τι­κά προ­κα­λέ­σει και κα­θο­δη­γή­σει την έντα­ση και έ­χει ε­πω­φε­λη­θεί α­πό αυ­τήν. Βέ­βαια, ό­πως εί­πα­με πα­ρα­πά­νω καμιά λύ­ση δεν εί­ναι δυ­να­τή και χω­ρίς την ήτ­τα των δύ­ο σο­βι­νι­σμών. Ό­μως και ε­δώ πρέ­πει να ξε­κα­θα­ρί­σου­με το ε­ξής: Α­πό τους δυο σο­βι­νι­σμούς, τον τούρ­κι­κο και τον ελ­λη­νι­κό αυ­τός που πρώ­τα  πρέ­πει να νι­κη­θεί εί­ναι ο δεύ­τε­ρος για­τί αυ­τός εί­χε πά­ντα την κύ­ρια ευ­θύνη στην εν­δο­κυ­πρια­κή σύρ­ρα­ξη. Σε αυ­τό το ση­μεί­ο κρί­νε­ται το ποιος εί­ναι πραγ­μα­τι­κά α­ντιε­θνι­κι­στής στη χώ­ρα μας. Σε ό­σο λοι­πόν βαθ­μό δεν έ­χου­με μια με­γά­λη ήτ­τα ού­τε του ρώ­σι­κου ι­μπε­ρια­λισμού, ού­τε του ελ­λη­νι­κού σο­βι­νι­σμού μό­νο κα­κό κά­νει και ό­χι κα­λό κά­θε προ­σπά­θεια ε­πι­βο­λής ή πί­ε­σης για μια ε­πα­νέ­νω­ση του νη­σιού. Ό­σο δεν υ­πάρ­χει αυ­τή η δι­πλή α­να­γκαί­α συν­θή­κη εί­ναι κα­λύ­τε­ρη η δι­χο­τό­μη­ση α­πό ο­ποια­δήπο­τε ε­νο­ποί­η­ση. Αυ­τό δε ση­μαί­νει ό­τι η δι­χο­τό­μη­ση εί­ναι μια δί­και­η ή μια στα­θε­ρή και α­σφα­λής κα­τά­στα­ση. Η δι­χο­τόμη­ση εί­ναι μια α­νοι­χτή πλη­γή α­πό μια ι­μπε­ρια­λι­στι­κή και σο­βι­νι­στι­κή βί­α και πά­ντα θα δη­λη­τη­ριά­ζει την ειρή­νη στην ευ­ρω­πα­ϊ­κή ή­πει­ρο. Ε­πί­σης πο­τέ οι δυο ε­θνό­τη­τες της Κύ­πρου και ποτέ οι λα­οί και τα κρά­τη του κό­σμου δεν θα α­πο­δε­χτούν αυ­τό το τε­τε­λε­σμέ­νο για­τί θα έ­χουν α­πο­δε­χτεί έ­να τρο­μα­χτι­κής βα­ρύ­τη­τας προ­η­γού­με­νο, το δια­με­λι­σμό ε­νός κρά­τους με την ε­ξω­τε­ρι­κή βί­α. Αυ­τό τον δια­με­λι­σμό τέ­λος δεν θα τον δε­χτούν τέ­λος ού­τε οι α­νά­γκες της πρα­κτι­κής ζω­ής των κα­τοί­κων ενός μι­κρού νη­σιού. Ε­κεί­νο που λέ­με κο­ντο­λο­γίς είναι ό­τι δεν ήρ­θε η ώ­ρα να ε­πα­νορ­θω­θεί η α­δι­κί­α για­τί δεν ήρ­θε α­κό­μα η ώ­ρα να τι­μω­ρη­θούν οι φταί­χτες και ό­τι ως τό­τε κα­λύ­τε­ρα οι φταί­χτες να κρα­τιού­νται χω­ρι­στά.
 
Η νέα ιστορία που γράφει ο σοσιαλφασισμός και η αλήθεια
 
Σε ό­τι α­φο­ρά τους φταί­χτες. Οι “α­ντιε­θνι­κι­στές” κά­θε εί­δους πα­ραδέ­χο­νται την ευ­θύ­νη και των δύ­ο σο­βι­νι­σμών οι δε ρω­σό­φι­λοι α­νά­με­σά σε αυτούς συ­μπλη­ρώ­νουν αυ­τές τις ευ­θύ­νες α­πο­δί­δο­ντας τον ρό­λο του κύ­ριου υπο­κι­νη­τή των α­ντι­πα­ρα­θέ­σε­ών τους στις Η­ΠΑ και προ­η­γού­με­να στην Αγ­γλί­α. Τέτοιου εί­δους “α­να­λύ­σεις” και “ι­στο­ρι­κές α­να­σκο­πή­σεις” πα­ρα­κο­λου­θεί κα­νείς ά­φθο­νες τε­λευ­ταί­α α­πό τα κρα­τι­κά κα­νά­λια , ει­δι­κά α­πό τη ΝΕΤ. Ξαφ­νι­κά, από τη μια στιγ­μή στην άλ­λη ε­ξα­φανί­στη­καν ό­λα τα α­νε­ξή­γη­τα μο­νό­πλευ­ρα δίκια του “μαρ­τυ­ρι­κού ελ­λη­νι­σμού” της Κύ­πρου, και ό­λη η α­νε­ξή­γη­τη ως χθες “φρι­κα­λε­ό­τη­τα” του Ατ­τί­λα κα­θώς τύ­ποι σαν τον πα­λιό κνί­τη Τσί­μα άρ­χι­σαν να γρά­φουν τη νέ­α ι­στο­ρί­α για το ελ­λη­νι­κό κοι­νό, τη ρώ­σι­κη ι­στο­ρί­α, ό­πως την έ­χει γρά­ψει ε­δώ και χρό­νια στο ί­διο το νη­σί το Α­ΚΕΛ. 
 
Τα βα­σι­κά ω­στό­σο στοι­χεί­α της α­λη­θι­νής ι­στο­ρί­ας εί­ναι τα ε­ξής: 
 
Α) Για την διά­σπα­ση των δύ­ο ε­θνο­τή­των την ι­στο­ρι­κή ευ­θύ­νη δεν την έ­χουν οι άγ­γλοι αλ­λά η τσα­ρι­κή δι­πλω­μα­τί­α που α­πό το 1804 έ­στρε­ψε την κυ­πριακή ορ­θό­δο­ξη εκ­κλη­σί­α και μέ­σω αυ­τής το ελ­λη­νι­κό στοι­χεί­ο σε εμ­φύ­λιο ε­νάντια στον τούρ­κι­κο πλη­θυ­σμό. Ως τό­τε οι δύ­ο λα­οί ζού­σαν δί­χως ε­θνο­θρη­σκευ­τι­κές ε­ντά­σεις και οι α­γώ­νες τους ή­ταν κοι­νοί ε­νά­ντια στον ο­θω­μα­νό δυ­νάστη, τον έλ­λη­να φο­ρο­ει­σπρά­κτο­ρα του και τον με­γα­λύ­τε­ρο φε­ου­δάρ­χη που ήταν ο έλ­λη­νορ­θό­δο­ξος κλή­ρος. Α­πό ε­κεί­νη τη σύρ­ρα­ξη και πέ­ρα διερ­ρά­γη η ψυχι­κή ε­νό­τη­τα α­νά­με­σα στους δύ­ο λα­ούς α­κρι­βώς ό­πως έ­γι­νε στην Ελ­λά­δα με­τά τα ορ­λω­φι­κά και βέ­βαια με­τά την ο­λο­κλη­ρω­τι­κή γε­νο­κτο­νί­α του τούρ­κι­κου πλη­θυ­σμού το 1821.
 
Β) Ού­τε στον ει­κο­στό αιώ­να η εν­δο­κυ­πρια­κή διά­σπα­ση έ­χει την πηγή της στις μα­νού­βρες της αγ­γλι­κής α­ποι­κιο­κρα­τί­ας ό­πως λέ­νε οι ρω­σό­φι­λοι, αλ­λά στον τρό­μο της τουρ­κο­κυ­πρια­κής κοι­νό­τη­τας μπρο­στά στο εν­δε­χό­μενο της Έ­νω­σης της Κύ­πρου με την Ελ­λά­δα κι’ ό­λας α­πό τα 1930. Η Έ­νω­ση δεν ή­ταν μέρος του πα­γκό­σμιου α­ντια­ποι­κια­κού α­γώ­να, αλ­λά μια α­κό­μα ε­φαρ­μο­γή της φε­ου­δαρ­χι­κής (ρώ­σι­κης κα­πο­δι­στρια­κής έ­μπνευ­σης)  Με­γά­λης Ι­δέ­ας που α­πό τα τέ­λη του 19ου αιώ­να, αρ­χές του 20ου έ­γι­νε μέ­ρος και ερ­γα­λεί­ο των εν­δο­ϊ­μπε­ριαλι­στι­κών α­ντα­γω­νι­σμών. Εί­ναι η ί­δια η τουρ­κο­κυ­πρια­κή κοι­νό­τη­τα που προσέ­φυ­γε στον τούρ­κι­κο ε­θνι­κι­σμό και στην Τουρ­κί­α α­να­ζη­τώ­ντας προ­στα­σί­α για να μην έ­χει την τύ­χη των τούρ­κων της Κρή­της ό­ταν η Κρή­τη ε­νώ­θη­κε με την Ελ­λά­δα και δεν ή­ταν η Τουρ­κί­α,  ού­τε η Αγ­γλί­α που ξε­σή­κω­σαν τους Τουρ­κο­κύπριους ε­νά­ντια στους ελ­λη­νο­κύ­πριους. Μά­λι­στα η Τουρ­κί­α δί­στα­σε πο­λύ πριν α­να­μει­χθεί. Ό­σο για την Αγ­γλί­α αυ­τή πράγ­μα­τι χρη­σι­μο­ποί­η­σε δια­σπα­στικά την Τουρ­κί­α και την έ­βα­λε για τα καλά στο παι­χνί­δι του κυ­πρια­κού περισ­σό­τε­ρο για να πε­τύ­χει ευ­νο­ϊ­κούς ό­ρους με­τά­βα­σης και στρα­τιω­τι­κές θέσεις στο με­τα­α­ποι­κια­κό κα­θε­στώς του νη­σιού πα­ρά για να ε­πι­βά­λει μια πραγ­μα­τι­κή α­ποι­κιο­κρα­τι­κή λύ­ση.
 
Γ) Για την ε­δα­φι­κή δι­χο­τό­μη­ση της Κύ­πρου την κύ­ρια ευ­θύ­νη φέ­ρει ε­πί­σης ο ελ­λη­νι­κός σο­βι­νι­σμός. Εί­ναι αυ­τός που α­νέ­τρε­ψε χω­ρίς πραγ­μα­τική αι­τί­α το πρώ­το σύ­νταγ­μα της Κύ­πρου για να πραγ­μα­το­ποι­ή­σει ε­θνο­κά­θαρ­ση των Τουρ­κο­κύ­πριων το 1964 και για να συ­γκε­ντρώ­σει ό­λον τον τουρ­κο­κυ­πριακό πλη­θυ­σμό σε θύ­λα­κες που κα­τα­λάμβα­ναν το 5% του κυ­πρια­κού ε­δά­φους, διαμε­λί­ζο­ντας α­πό τό­τε το νη­σί. Πρό­κει­ται για την πρώ­τη με­τα­πο­λε­μι­κή ε­θνο­κάθαρ­ση σε ευ­ρω­πα­ϊ­κό έ­δα­φος και την πρώ­τη δι­χο­τό­μη­ση του νη­σιού. Η τούρ­κικη ει­σβο­λή στο νη­σί το 1974 εί­ναι μια ε­πε­κτα­τι­κή κί­νη­ση του τούρ­κι­κου σο­βινι­σμού και ό­ντως το πραγ­μα­τι­κό της κί­νη­τρο δεν ή­ταν η προ­στα­σί­α των τουρ­κο­κυ­πρί­ων, αλ­λά α­κό­μα και αυ­τή α­πο­τε­λεί α­πά­ντη­ση στο πρα­ξι­κό­πη­μα -ε­πέμ­βαση της χού­ντας Ιω­αν­νί­δη το ο­ποί­ο α­νέ­τρε­ψε το Μα­κά­ριο και εί­χε σαν στό­χο την προ­σάρ­τη­ση του νη­σιού. Α­ξί­ζει ε­πί­σης ε­δώ να ση­μειω­θεί ό­τι την πιο υστε­ρι­κή και α­πο­φα­σι­στι­κή θέ­ση υ­πέρ της ει­σβο­λής την εί­χε ο ι­σλα­μο­φα­σί­στας Ερ­μπα­κάν και το κόμ­μα του που το 1974 συμ­με­τεί­χε στην κυ­βέρ­νη­ση Ε­τζε­βίτ.
 
Δ) Α­ντί­θε­τα α­πό ό­τι ι­σχυ­ρί­ζο­νται οι ρω­σό­δου­λοι και οι σο­βι­νι­στές ο αμε­ρι­κά­νι­κος ι­μπε­ρια­λι­σμός δεν προ­σπά­θη­σε πο­τέ να ο­ξύ­νει τις εν­δο­κυ­πριακές ε­θνο­τι­κές, ού­τε και τις ελ­λη­νο­τουρ­κι­κές α­ντι­θέ­σεις για­τί αυ­τές προκα­λού­σαν έ­να χρό­νιο και βα­θύ πρό­βλη­μα στη συ­νο­χή του ΝΑ­ΤΟ και διαρ­κείς κρί­σεις στις δι­με­ρείς σχέ­σεις των Η­ΠΑ με την Ελ­λά­δα και την Τουρ­κί­α. Η ιμπε­ρια­λι­στι­κή φύ­ση των Η­ΠΑ δεν εκ­δη­λώ­νε­ται με την θέ­λη­σή της να ο­ξύ­νει τις ελ­λη­νο­τουρ­κι­κές α­ντι­θέ­σεις, αλ­λά με το να ε­πεμ­βαί­νει α­στα­μά­τη­τα στα εσω­τε­ρι­κά ό­λων των ε­μπλε­κο­μέ­νων χω­ρών και να ε­πι­διώ­κει διαρ­κώς συμ­βι­βα­σμούς α­νά­με­σα στον ελ­λη­νικό και τον τούρ­κι­κο σο­βι­νι­σμό, κα­θη­συ­χά­ζο­ντας και δί­νο­ντας α­νταλ­λάγ­μα­τα μια στον έ­να και μια στον άλ­λο προ­κει­μέ­νου να πε­τύ­χει ο­ποια­δή­πο­τε ει­ρή­νη α­κό­μα και σε βά­ρος κά­θε αρ­χής διε­θνούς δι­καίου και κά­θε α­νε­ξάρ­τη­της ύ­παρ­ξης της Κύ­πρου. Μέ­σα σε αυ­τά τα πλαί­σια ήταν και οι λύ­σεις τύ­που δι­πλής έ­νω­σης που δο­κί­μα­σαν οι Η­ΠΑ το 1964 και το 1967. Αυτής της φύ­σης, δη­λα­δή “ει­ρή­νη χω­ρίς αρ­χές” ή­ταν πά­ντα και συ­νε­χί­ζει να εί­ναι και η δυ­τι­κο­ευ­ρω­πα­ϊ­κή ε­πέμ­βα­ση στην Κύ­προ.      
 
Ε) Α­ντί­θε­τα με την α­με­ρι­κά­νι­κη η Ρώ­σι­κη ε­πέμ­βα­ση, (που για δε­κα­ετί­ες πή­ρε τη μορ­φή της σο­βιε­τι­κής ε­πέμ­βα­σης), εί­χε α­πό την αρ­χή σαν στό­χο την ό­ξυν­ση των ελ­λη­νο­τουρ­κι­κών α­ντι­θέ­σε­ων. Αυ­τή η ό­ξυν­ση ή­ταν η μο­να­δική μέ­θο­δος με την ο­ποί­α η Ρω­σί­α μπο­ρού­σε να α­να­τρέ­ψει το στά­τους κβο στις ελλη­νο­τουρ­κι­κές σχέ­σεις και γε­νι­κό­τε­ρα στα Βαλ­κά­νια και τη νο­τιο­α­να­τολι­κή Με­σό­γειο και να ο­ξύ­νει τις σχέ­σεις των Η­ΠΑ με ό­λες τις χώ­ρες της πε­ριοχής. Η ρώ­σι­κη δι­πλω­μα­τί­α ε­ρέ­θι­ζε πά­ντα τους δύ­ο το­πι­κούς σο­βι­νι­σμούς τον ελ­λη­νι­κό και τον τούρ­κι­κο στρέ­φο­ντας πά­ντα τη μια χώ­ρα ε­νά­ντια στην άλλη και πλη­σιά­ζο­ντας πιο πο­λύ πό­τε τη μια  και πό­τε την άλ­λη. Η μό­νη φρο­ντίδα της Ρω­σί­ας ή­ταν να μην λυ­θεί πο­τέ αυ­τός ο α­ντα­γω­νι­σμός με μια ο­ρι­στι­κή διχο­τό­μη­ση του νη­σιού α­νά­με­σα σε Ελ­λά­δα και Τουρ­κί­α- τη λε­γό­με­νη δι­πλή έ­νω­ση- πράγ­μα που θα μπο­ρού­σε να ι­κα­νο­ποι­ή­σει τους δυο σο­βι­νι­σμούς και να ση­μά­νει μια σχε­τι­κή παύ­ση του α­ντα­γω­νι­σμού τους. Γι’ αυ­τό η Ρω­σί­α υ­πο­στή­ρι­ζε πά­ντα μια πλα­σμα­τι­κή ε­νό­τη­τα και μια πλα­σμα­τι­κή α­νε­ξαρ­τη­σί­α της Κύ­πρου ε­νά­ντια σε μια α­νοι­χτή δι­χο­τό­μη­ση και μια α­νοι­χτή δι­πλή έ­νω­ση. Η από­λυ­τη ρώ­σι­κη αρ­χή στο κυ­πρια­κό ή­ταν και εί­ναι: “πά­ντα διά­σπα­ση πο­τέ χω­ρισμός, ού­τε ει­ρή­νη ού­τε πό­λε­μος”. Δεν εί­ναι τυ­χαί­ο που η πο­λι­τι­κή βά­ση κά­θε με­τέ­πειτα α­νώ­μα­λης “μη λύ­σης” στο κυ­πρια­κό και μά­να της ση­με­ρι­νής ε­κτρω­μα­τι­κής πρό­τα­σης του Ο­Η­Ε, η πε­ρί­φη­μη “Δι­ζω­νι­κή Ο­μο­σπον­δί­α”, εί­ναι σο­βιετι­κή πρό­τα­ση του Γκρο­μύ­κο το 1965. Η Δι­ζω­νι­κή ση­μαί­νει για την Κύ­προ μό­νι­μη διά­σπα­ση και έ­χθρα, μό­νι­μο α­διέ­ξο­δο. 
Ό­πως και σή­με­ρα με την πρό­τα­ση Α­νάν η Ρω­σί­α α­πο­φεύ­γει να εμ­φα­νίζε­ται δι­πλω­μα­τι­κά η ί­δια, ό­πως κά­νουν οι Η­ΠΑ για­τί προ­τι­μά­ει να λει­τουρ­γεί μέ­σω τρί­των ή πρα­κτό­ρων. Εί­ναι λοι­πόν η Ρω­σί­α που τορ­πι­λί­ζει το σχέ­διο Άτσε­σον σπρώ­χνο­ντας το Μα­κά­ριο σε α­διαλ­λα­ξί­α το 1964 και χρη­σι­μο­ποιώ­ντας τον προ­βο­κά­το­ρά της Α. Πα­παν­δρέ­ου για να ε­μπο­δί­σει τον ελ­λη­νι­κό σο­βι­νι­σμό να το δε­χτεί. Εί­ναι α­πο­κλει­στι­κά η Ρω­σί­α που έ­σπρω­ξε τον τούρ­κι­κο σο­βινι­σμό να μπει στην Κύ­προ το 1974 και αυ­τό α­πο­δει­κνύ­ε­ται α­πό την α­νοι­χτή έκ­φρα­ση υ­πο­στή­ρι­ξης της τούρ­κι­κης ει­σβο­λής α­πό τα πρα­κτο­ρεί­ο ΤΑΣ τον Ιού­λη του 1974.  
Εί­ναι η Ρω­σί­α που μέ­σω του Α. Πα­παν­δρέ­ου και του Α­ΚΕΛ τορ­πί­λι­σε το 1988 το σχέ­διο Γκά­λι που εί­χε α­πο­δε­χτεί ο Κυ­πρια­νού και ευ­ρύ­τε­ρα η κυ­πρια­κή αστι­κή τά­ξη.
 
Το σχέδιο Ανάν, οι συγκεκριμένοι στόχοι και η τακτική της ρώσικης διπλωματίας
 
Η ί­δια ι­στο­ρι­κή σχέ­ση α­νά­με­σα στην α­με­ρι­κά­νι­κη και στη ρω­σι­κή επέμ­βα­ση εκ­φρά­ζε­ται σή­με­ρα και με το σχέ­διο Α­νάν. Για τις Η­ΠΑ το έ­κτρω­μα αυτό εί­ναι μια μέ­θο­δος για να κλεί­σει το κυ­πρια­κό, δη­λα­δή για να κλεί­σει για πά­ντα η ελ­λη­νο­τουρ­κι­κή α­ντί­θε­ση και να ε­πα­νε­νω­θεί το ΝΑ­ΤΟ. Εί­ναι ε­πίσης έ­νας α­πα­ραί­τη­τος ό­ρος για να μην υ­πάρ­ξει ρήγ­μα και να μην συ­νε­χί­ζο­νται τα α­διέ­ξο­δα στις σχέ­σεις του Ευ­ρω­στρα­τού με το ΝΑ­ΤΟ. Για τη Ρω­σί­α το έ­κτρωμα εί­ναι μια μέ­θο­δος για να μεί­νει α­νοι­χτό το κυ­πρια­κό, για να συ­νε­χί­ζει να δη­λη­τη­ριά­ζει τις ελ­λη­νο­τουρ­κι­κές και τις εν­δο­να­το­ϊ­κές σχέ­σεις, για να ο­ξύ­νει τις σχέ­σεις Ευ­ρω­στρα­τού  και ΝΑ­ΤΟ, δη­λα­δή Ε.Ε και Η­ΠΑ, και, και­νούργιο αυ­τό ε­πί­τευγ­μα της ρώ­σι­κης δι­πλωμα­τί­ας, για να ο­ξύ­νει τις α­ντι­θέσεις μέ­σα στην ί­δια την Τουρ­κί­α, και μέ­σα στην Ε. Ε. 
Σε α­ντί­θε­ση με ό­λα τα προ­η­γού­με­να σχέ­δια “ε­πί­λυ­σης” του κυ­πρια­κού α­πό τον Ο­Η­Ε αυ­τό εί­ναι το μό­νο που εκ­φρά­ζει τα ρώ­σι­κα συμ­φέ­ρο­ντα και ό­χι τα συμ­φέ­ρο­ντα της Δύ­σης γι’ αυ­τό εί­ναι το μό­νο α­πό αυ­τά που γί­νε­ται δε­κτό και μά­λι­στα εν­θου­σιω­δώς α­πό την πα­σο­κι­κή δι­πλω­μα­τί­α και το Α­ΚΕΛ. Ό­λες οι ε­πι­φυ­λά­ξεις που εκ­φρά­ζουν οι η­γε­σί­ες αυ­τών των δύ­ο κομ­μά­των εί­ναι για να έ­χουν δια­σφα­λί­σει τα νώ­τα τους στην πε­ρί­πτω­ση μιας πε­τυ­χημέ­νης ε­ξέγερ­σης των σο­βι­νι­στών στην Ελ­λά­δα και την Κύ­προ. Αν κα­νείς α­να­ρω­τιέ­ται που εκ­δη­λώ­νε­ται η α­νά­μει­ξη της Ρω­σί­ας σε αυ­τό το σχέ­διο δεν έ­χει πα­ρά να προ­σέ­ξει το ό­νο­μά του. Δεν υ­πήρ­ξε πο­τέ ου­δέ­τε­ρος γε­νι­κός γραμ­μα­τέ­ας του Ο­ΗΕ. Αν με­τά α­πό δε­κα­ε­τί­ες δυτικό­φι­λων γραμ­μα­τέ­ων ήρ­θε στην με­τα­ψυ­χροπο­λε­μι­κή ε­πο­χή έ­νας τρι­το­κο­σμι­κός και αρ­κε­τά φι­λο­ρώ­σος γραμ­μα­τέ­ας του ΟΗ­Ε, ο Μπού­τρος Γκά­λι, ο διά­δο­χός του, ο  Κό­φυ Α­νάν,  παι­δί της α­με­ρι­κα­νο­ρω­σικής συμ­μα­χί­ας,  εί­ναι μέ­χρι και την τε­λευ­ταί­α λε­πτο­μέ­ρεια της δρά­σης του και των λό­γων του έ­νας πι­στός υ­πη­ρέ­της της δι­πλω­μα­τί­ας του Κρεμ­λί­νου. Αν το σχέ­διο έ­χει πά­νω του και την σφρα­γί­δα του Χά­νε­ϋ, δη­λα­δή της Αγ­γλί­ας, είναι για να εκ­φρά­ζε­ται και η Δύ­ση σε αυ­τό, εν­νο­εί­ται η χει­ρό­τε­ρη δυ­να­τή Δύ­ση, που εκ­προ­σω­πεί­ται α­πό μια Αγ­γλί­α η ο­ποί­α χει­ρί­ζε­ται στην Κύ­προ έ­να από τα τε­λευ­ταί­α υ­πο­λείμ­μα­τα του α­ποι­κιο­κρα­τι­κού και αυ­το­κρα­το­ρι­κού της πα­ρελ­θό­ντος. Πραγ­μα­τι­κά μό­νο η α­ποι­κιο­κρα­τι­κή Αγ­γλί­α, με­τά την τσα­ρι­κή Ρω­σί­α έ­χει τέ­τοια μα­κρά ε­ξει­δί­κευ­ση στην τέ­χνη της διά­σπα­σης και του τεμα­χι­σμού ε­θνών και κρα­τών.
Αλ­λά η διά­σπα­ση της Κύ­πρου και ο χει­ρι­σμός των ελ­λη­νο­τουρ­κι­κών α­ντι­θέ­σε­ων εί­ναι οι ε­λά­χι­στοι στό­χοι της ρώ­σι­κης δι­πλω­μα­τί­ας στο κυ­πρια­κό. Το δι­πλω­μα­τι­κό πε­ριε­χό­με­νο και οι στό­χοι του σχέ­διου Α­νάν εί­ναι πελώ­ριοι. Και μό­νο τα πρώ­τα α­πο­τε­λέ­σμα­τα και οι χει­ρισμοί που ξε­δι­πλώ­νο­νται τώ­ρα δα μπρο­στά μας προ­κα­λούν ί­λιγ­γο. Ας προ­σπα­θή­σου­με να τα βά­λου­με σε μια τά­ξη.
Το σχέ­διο έρ­χε­ται σε μια στιγ­μή που η πο­λι­τι­κή ει­σο­δι­σμού της Ρω­σίας στη Δύ­ση έ­χει προ­χω­ρή­σει πα­γκό­σμια και το­πι­κά σε πρω­το­φα­νή ε­πί­πε­δα. Έ­χου­με μια Ρω­σί­α στον προ­θά­λα­μο του ΝΑ­ΤΟ, που μπο­ρεί να ε­πεμ­βαί­νει ου­σιαστι­κά στην στρα­τη­γι­κή και τα­κτι­κή του. Έ­χου­με μια Α­με­ρι­κή που δεν προ­χωρά­ει σε κα­νέ­να ση­μεί­ο του πλα­νή­τη δί­χως την έ­γκρι­ση της Ρω­σί­ας και μια ε­σωτε­ρικά πα­ρα­λυ­μέ­νη Ευ­ρώ­πη που δι­πλω­μα­τι­κά και ε­νερ­γεια­κά εί­ναι συμ­βιβα­σμέ­νη και ε­ξαρ­τη­μέ­νη ό­σο πο­τέ άλ­λο­τε α­πό τη Ρω­σί­α. Α­πό το­πι­κή ά­πο­ψη έ­χουμε μια Ρω­σί­α που ε­νώ α­πό χρό­νια έ­χει κερ­δί­σει την Ελ­λά­δα, για πρώ­τη φο­ρά, με τον ι­σλα­μο­φα­σί­στα Ερ­ντο­γκάν παίρ­νει και ένα κομ­μά­τι ε­ξου­σί­ας στην Τουρ­κί­α. Την ί­δια στιγ­μή η νε­ο­τσα­ρι­κή δι­πλω­μα­τί­α έ­χει ε­ξα­σφα­λί­σει μέ­σω του πιο ι­σχυ­ρού Α­ΚΕΛ ό­λων των ε­πο­χών την πο­λι­τι­κή η­γε­μο­νί­α στο νό­το της Κύπρου ε­νώ έ­χει πε­τύ­χει, με την “ευ­ρω­πα­ϊ­κή” της γραμ­μή να δια­σπά­σει και τον τουρ­κο­κυ­πρια­κό βορ­ρά, δη­λα­δή να αμ­φι­σβη­τή­σει την η­γε­μο­νί­α του τούρ­κου σο­βι­νι­στή Ντεν­κτάς μέ­σα στο δι­κό του έ­δα­φος. 
Αυ­τήν α­κρι­βώς τη στιγ­μή έρ­χε­ται λοι­πόν στην ε­πι­φά­νεια έ­να σχέ­διο που θα έ­χει έ­να βα­σι­κό α­πο­τέ­λε­σμα: να με­τα­φέ­ρει το σύ­μπλεγ­μα Κύ­πρου, Ελ­λάδας, Τουρ­κί­ας στο ε­σω­τε­ρι­κό και μά­λι­στα στο κέ­ντρο της ευ­ρω­πα­ϊ­κής πο­λιτι­κής.
Ή­δη η ελ­λη­νι­κή δι­πλω­μα­τί­α, δη­λα­δή η Ρω­σί­α, έ­χει κα­τα­φέ­ρει α­πό το 1999 με τη βο­ή­θεια του Κλί­ντον τον ά­θλο να δε­σμεύ­σει την τυ­φλή Ευ­ρώ­πη να κα­ταπιεί κά­ποια στιγ­μή την ω­ρο­λο­για­κή βόμ­βα που λέ­γε­ται Κύ­προς. Με τη μι­σή Κύ­προ μέ­σα της η Ε. Έ­νω­ση εί­ναι υ­πο­χρε­ω­μέ­νη να α­ντι­με­τω­πί­ζει και το ζή­τη­μα της Τουρ­κί­ας α­φού αυ­τή κρα­τά­ει στα χέ­ρια της το υ­πό­λοι­πο μι­σό του νη­σιού. Πα­ρά την πο­λι­τι­κή πα­ρα­λυ­σί­α και την τύ­φλα της η Ε. Έ­νω­ση δεν θα δε­χό­ταν να κα­τα­πιεί μια Νό­τια Κύ­προ με έ­ναν τρό­πο που θα έ­στρε­φε μό­νι­μα την Βό­ρεια Κύ­προ και την Τουρ­κί­α ε­νά­ντια στην Ευ­ρώ­πη. Δη­λα­δή δεν θα μπο­ρού­σε η Ε. Ε να κα­τα­πιεί την Κύ­προ χω­ρίς σε έ­ναν βαθ­μό να μπο­ρεί αυ­τό να το α­πο­δε­χτεί η Τουρκία. Α­κρι­βώς αυ­τό το πράγ­μα ε­ξα­σφά­λι­σε λί­γο πριν το τέ­λος της θη­τείας του ο Κλί­ντον, δη­λα­δή μια υ­πό­σχε­ση ό­τι με­τά την Κύ­προ θα μπει αρ­γό­τε­ρα και η Τουρ­κί­α στην Ευ­ρώ­πη. Με αυ­τή την υ­πό­σχε­ση η τούρ­κι­κη α­στι­κή τά­ξη, ι­διαί­τε­ρα η δυ­τι­κό­φι­λη κε­μα­λι­κή, α­πο­δέ­χτη­κε την έ­ντα­ξη της Κύ­πρου στην Ε.Ε. Ό­μως η προ­γραμ­μα­τι­σμέ­νη έ­ντα­ξη της Τουρ­κί­ας στην Ε.Ε σή­μαι­νε μια μό­νι­μη κρί­ση για την Τουρ­κί­α, μια μό­νι­μη κρί­ση για το κε­μα­λι­κό ρεύ­μα και μια ώ­θηση στον ι­σλα­μο­φα­σι­σμό. Για­τί η ευ­ρω­πα­ϊ­κή πο­λι­τι­κή α­πό τη μια δεν προ­χώ­ρησε καθόλου τη δια­δι­κα­σί­α της έ­ντα­ξης της Τουρ­κί­ας και έ­τσι α­πο­γο­ή­τευσε και υ­πο­νό­μευ­σε πο­λι­τι­κά τα πιο προ­ο­δευ­τι­κά φι­λο­ευ­ρω­πα­ϊ­κά ρεύ­μα­τα της Τουρ­κί­ας. Α­πό την άλ­λη η Ε. Ε α­παι­τού­σε διαρ­κώς α­πό την Τουρ­κί­α να συμ­μορ­φώνε­ται στις α­παι­τή­σεις της για φι­λε­λεύ­θε­ρες πο­λιτι­κές και οι­κο­νο­μι­κές αλ­λα­γές. Αλ­λά ε­πει­δή δεν την βο­η­θού­σε ταυ­τό­χρο­να ού­τε στο πο­λι­τι­κό, ού­τε στο υ­λι­κό σκέ­λος, αυ­τές οι αλ­λα­γές ή­ταν κα­τάλ­λη­λες μό­νο για να α­πο­κτή­σουν πο­λι­τι­κές  ε­λευ­θε­ρί­ες οι ι­σλα­μο­φα­σί­στες και οι κούρ­δοι σο­σιαλ­φα­σί­στες και να τις εκ­με­ταλλεύ­ο­νται στη δη­μα­γω­γί­α τους ε­νά­ντια στα δυ­τι­κό­φιλα ρεύ­μα­τα που διαρ­κώς πα­ράκ­μα­ζαν. Το α­πο­τέ­λε­σμα ή­ταν να έρ­θουν τε­λι­κά στην ε­ξου­σί­α οι ι­σλα­μο­φα­σί­στες που στο με­τα­ξύ εί­χαν ε­φαρ­μό­σει την πε­τυ­χημέ­νη ευ­ρω­πα­ϊ­κή συ­ντα­γή Α. Πα­παν­δρέ­ου- Ση­μί­τη. Ξαφ­νι­κά δη­λα­δή το 1997 αυ­τοί οι ορ­γι­σμέ­νοι α­ντι­δυ­τι­κοί, και φι­λο­ϊ­ρα­νοί φα­σί­στες, πα­λιά και έ­μπει­στα στε­λέ­χη του Ερ­μπα­κάν, που α­νά­με­σά τους υ­πήρ­χαν και αρ­κε­τά πρώ­ην μ-λ σο­σιαλφα­σι­στι­κά στε­λέ­χη με­τα­τρά­πη­καν ξαφ­νι­κά σε φα­να­τι­κούς ευ­ρω­παί­ους, ε­νώ με­τρί­α­σαν κά­πως και τον α­ντια­μερικα­νι­σμό τους. Έ­νας α­πό τους πιο φα­νατι­κούς ι­σλα­μο­φα­σί­στες, ο Ερ­ντο­γκάν μπή­κε ε­πι­κε­φα­λής αυ­τής της στρο­φής και έ­γι­νε δή­μαρ­χος της Κων­στα­ντι­νού­πο­λης. Η βα­σι­κή τους γραμ­μή ω­στό­σο, προνο­μια­κές σχέ­σεις με το Ι­ράν και τη Ρω­σί­α (σαν δί­αυ­λο προς την Κα­σπί­α και την Κε­ντρι­κή Α­σί­α) δεν έ­χει αλ­λά­ξει. Η πο­λι­τι­κή τους εί­ναι κο­ντο­λο­γής η ισλα­μι­κή Τουρ­κί­α “γέ­φυ­ρα” Ευ­ρώ­πης-Α­σί­ας, ό­πως α­κρι­βώς εί­ναι η πο­λι­τι­κή των Ση­μί­τη- Γ. Πα­παν­δρέ­ου ε­κεί­νη της ορ­θό­δο­ξης Ελ­λά­δας “γέ­φυ­ρας” της Ε. Ε προς την Α­να­το­λή. Οι “γέ­φυ­ρες” εί­ναι τα αγα­πη­μέ­να τε­χνι­κά έρ­γα κά­τω α­πό τα ο­ποία κρύ­βο­νται και ζουν ό­λοι οι κε­ντρι­στές, οι δι­πρό­σω­ποι και οι και­ρο­σκό­ποι πο­λι­τι­κοί του κό­σμου.
Ό­ταν λοι­πόν, σύμ­φω­να με το Ελ­σίν­κι, ήρ­θε ή ώ­ρα να δε­χτεί η Ε. Ε στους κόλ­πους της την Κύ­προ, α­πέ­να­ντι της δεν εί­χε την κε­μα­λι­κή Τουρ­κί­α, αλ­λά τους με­ταμ­φιε­σμέ­νους σε ευ­ρω­παί­ους ι­σλα­μο­φα­σί­στες. Τώ­ρα, για να μην τα­λα­ντευ­τεί η Ευ­ρώ­πη στο με­γά­λο της κυ­πρια­κό άλ­μα και να δε­χτεί χω­ρίς ό­ρους και ε­πι­φυ­λά­ξεις την ω­ρο­λο­για­κή βόμ­βα χρεια­ζό­ταν μια συμ­φω­νί­α της Τουρ­κί­ας.  Με μια τέ­τοια συμφω­νί­α ό­μως ό­χι μό­νο η ελ­λη­νορ­θό­δο­ξη και ρω­σό­φι­λη Κύπρος θα έ­μπαι­νε στην Ευ­ρώ­πη, αλ­λά θα μπο­ρού­σε ε­πί­σης να γί­νει δε­κτή στην Ευρώ­πη και η χει­ρό­τε­ρη δυ­να­τή, δη­λα­δή η νέ­α ι­σλα­μι­κή Τουρ­κί­α. 
Ό­μως αυ­τή η Τουρ­κί­α του Ερ­ντο­γκάν, σαν ρω­σό­φι­λη, ή­ταν και η πιο πρό­θυ­μη α­πό κά­θε άλ­λη για να α­πο­δε­χτεί την έ­ντα­ξη της Κύ­πρου. Και ή­ταν τώρα ε­κεί ντυ­μέ­νη ευ­ρω­παί­α. Ή­ταν ε­πί­σης και πιο έ­τοιμη α­πό κά­θε άλ­λον εκεί, την ί­δια στιγ­μή, σμι­λευ­μέ­νη α­πό πριν και για δε­κα­ε­τί­ες η ι­δα­νι­κό­τερη Ελ­λά­δα με τον ρω­σό­δου­λο Γ. Πα­παν­δρέ­ου στο υ­πουρ­γεί­ο ε­ξω­τε­ρι­κών και τον Κα­ρα­μαν­λή-Πα­παρ­ρή­γα στην η­γε­σί­α της ΝΔ. Ή­ταν τέ­λος, και το ση­μα­ντι­κό­τε­ρο ε­κεί η ι­δα­νι­κό­τε­ρη Κύ­προς με το πιο ι­σχυ­ρό Α­ΚΕΛ ό­λων των ε­πο­χών στην προ­ε­δρί­α της Βου­λής, με έ­ναν Κλη­ρί­δη που γέ­μι­σε την Κύ­προ ρώ­σι­κα ό­πλα και ρώ­σι­κή ε­πιρ­ρο­ή και με τον πιο α­δύ­να­μο ελ­λη­νο­κυ­πρια­κό σο­βι­νι­σμό ό­λων των επο­χών. Το μό­νο που έ­λει­πε ή­ταν ο κα­τα­λύ­της που θα διο­χέ­τευε ό­λο αυ­τό το τρι­πλό δη­λη­τη­ρια­σμέ­νο κο­κτέ­ιλ στην καρ­διά της Ευ­ρώ­πης. Αυ­τό ή­ταν το σχέδιο Α­νάν που κα­θό­λου μα κα­θό­λου τυ­χαί­α ήρ­θε στο τρα­πέ­ζι α­κρι­βώς την ώ­ρα του. Ήρ­θε λί­γο πριν την κρί­σι­μη συ­νε­δρί­α­ση της Κο­πεν­χά­γης  για την έ­ντα­ξη της Κύ­πρου και κυ­ρί­ως λί­γο με­τά την ά­νο­δο του Ερ­ντο­γκάν για να χρη­σι­μεύ­σει σαν έ­να πε­λώ­ριο πο­τή­ρι νε­ρό με το ο­ποί­ο η Ε.Ε μι­σο­ζα­λι­σμέ­νη έ­πρε­πε με την ί­δια γου­λιά να κα­τα­πιεί ό­χι έ­να αλ­λά δύ­ο τρο­με­ρά χά­πια, την Κύ­προ και την Τουρ­κί­α. Δεν θέ­λει με­γά­λη φα­ντα­σί­α για να κα­τα­λά­βει κα­νείς τι ση­μαί­νουν ταυ­τό­χρο­να μια δια­σπα­σμέ­νη Κύ­προς, μια ρω­σό­φι­λη Ελ­λά­δα και μια ι­σλα­μική Τουρ­κί­α μέ­σα σε μια Ε. Ευ­ρώ­πη που εί­ναι ή­δη μι­σο­δια­λυ­μέ­νη πο­λι­τι­κά. Αρ­κεί να α­να­λο­γι­στεί κα­νείς ό­τι μό­νη η πα­ρου­σί­α μιας ρω­σό­φι­λης Ελ­λά­δας μέ­σα της ή­ταν ι­κα­νή να δη­μιουρ­γήσει τό­σα προ­βλή­μα­τα στην Ε. Ε ό­λα αυ­τά τα χρόνια, ό­πως μη α­να­γνώ­ρι­ση και ε­σω­τε­ρι­κή διά­σπα­ση της Δη­μο­κρα­τί­ας της Μα­κεδο­νί­ας, διαρ­κή προ­βλή­μα­τα της Ε.Ε με την Τουρ­κί­α, α­δυ­να­μί­α του ευ­ρω­στρα­τού να λει­τουρ­γή­σει, για να συλ­λά­βει αυ­τό που πε­ρι­μέ­νει την Ε.Ε με την εί­σοδο μέ­σα της, της Κύ­πρου και της Τουρ­κί­ας. Αυ­τό που την πε­ρι­μέ­νει εί­ναι ό­τι σχε­δόν ό­λη την πο­λι­τι­κή ε­νέρ­γεια της Ε.Ε θα την α­πορ­ρο­φά­νε τα προ­βλή­μα­τα και οι δια­θέ­σεις αυ­τού του θο­ρυ­βώ­δους α­να­το­λι­κού σκέ­λους της και το βα­σικό­τε­ρο ό­τι θα εί­ναι η ρώ­σι­κη δι­πλω­μα­τί­α που μέ­σα α­πό τους χει­ρι­σμούς αυ­τού του σκέ­λους θα ρυθ­μί­ζει την ευ­ρω­πα­ϊ­κή συ­νο­χή και την ευ­ρω­πα­ϊ­κή ε­ξωτε­ρι­κή πο­λι­τι­κή.  
Αυ­τός εί­ναι ο λό­γος που αυ­τή η με­γά­λη στιγ­μή εί­χε προ­ε­τοι­μα­στεί τόσο κα­λά και α­πό τό­σο πο­λύ και­ρό. Ό­μως αυ­τό δε σή­μαι­νε κα­θό­λου ό­τι η ε­πι­χεί­ρη­ση θα ή­ταν εύ­κο­λη για­τί σε τέ­τοιες στιγ­μές έ­να λά­θος, μια α­πρό­βλε­πτη αντί­δρα­ση θα μπο­ρού­σε να προ­κα­λέ­σει κα­τάρ­ρευ­ση ό­λου του σχε­δί­ου.
 
Κινητήριος μοχλός όλου του σχεδίου η ελληνική διπλωματία
 
Κατ’ αρ­χήν έ­πρε­πε να λει­τουρ­γή­σει σω­στά ο κι­νη­τή­ριος μο­χλός ό­λης της δια­δι­κα­σί­ας, η ελ­λη­νι­κή δι­πλω­μα­τί­α. Η Ρω­σί­α ε­λέγ­χει α­πό­λυ­τα μό­νο αυτήν. Δη­λα­δή δεν ε­λέγ­χει α­κό­μα ού­τε την κυ­πρια­κή, ού­τε πο­λύ πε­ρισ­σό­τε­ρο την τούρ­κι­κη που εί­ναι στα χέ­ρια των κε­μα­λι­στών στρα­τη­γών. Η ελ­λη­νι­κή διπλω­μα­τί­α έ­χει δύ­ο βα­σι­κά κα­θή­κο­ντα. Το πρώ­το εί­ναι να μπει η Κύ­προς χω­ρίς όρους και α­με­τά­κλη­τα στην Ευ­ρώ­πη, δη­λα­δή α­νε­ξάρ­τη­τα α­πό το αν θα λύ­νε­ται στο με­τα­ξύ το κυ­πρια­κό και α­νε­ξάρ­τη­τα α­πό το τι θα γί­νε­ται α­νά­με­σα στην την Τουρ­κί­α και την Κύ­προ, ή την Ε. Ε και την Τουρ­κί­α. Το δεύ­τε­ρο εί­ναι να βά­λει πό­δι μέ­σα στην Ε.Ε η νέ­α ι­σλα­μι­κή Τουρ­κί­α. Αλ­λά α­κό­μα και αν αυ­τό το δεύτε­ρο δεν κα­τορ­θω­θεί θα πρέ­πει η ελ­λη­νι­κή δι­πλω­μα­τί­α να φα­νεί ό­τι εί­ναι η μό­νη που δεν ευ­θύ­νε­ται γι’ αυ­τό. Ό­τι δη­λα­δή η Ελ­λά­δα έ­κα­νε ό­τι μπο­ρού­σε για να μπει η Τουρ­κί­α στην Ευ­ρώ­πη, αλ­λά η ί­δια η Ευ­ρώ­πη, ε­κεί­νη που πε­ρι­φρο­νεί τά­χα την ορ­θό­δο­ξη Ελ­λά­δα, πε­ρι­φρο­νεί και δεν δέ­χε­ται στους κόλ­πους της την ι­σλα­μι­κή Τουρ­κί­α. Αυ­τό εί­ναι α­κό­μα πιο α­πα­ραί­τη­το στο βαθ­μό που αν γί­νει σή­με­ρα η έ­ντα­ξη μό­νο της μι­σής Κύ­πρου και η Τουρ­κί­α δεν πλη­σιά­σει στην Ε. Ε , τό­τε κιν­δυ­νεύ­ουν σε βά­θος χρόνου να ο­ξυν­θούν ξα­νά οι ελ­λη­νο­τουρκι­κές σχέ­σεις και να ναυα­γή­σει η πο­λι­τι­κή Γ. Πα­παν­δρέ­ου, δη­λα­δή η πο­λι­τική διείσ­δυ­σης και διά­σπα­σης της Τουρ­κί­ας. Άλ­λω­στε αυ­τό εί­ναι και το πρό­βλη­μα της ί­διας της Ευ­ρω­πα­ϊ­κής Έ­νω­σης. Αν τώ­ρα που δέ­χε­ται μέ­σα της τη νό­τια Κύπρο α­φή­σει απ’ έ­ξω της την Τουρ­κί­α α­να­πό­φευ­κτα οι ευ­ρω­τουρ­κι­κές σχέσεις θα ο­ξυν­θούν.
Για να πε­τύ­χει αυ­τούς τους στό­χους η ελ­λη­νι­κή δι­πλω­μα­τί­α θα πρέ­πει να εί­ναι και μά­λι­στα να φαί­νε­ται σαν ο πρώ­τος και με­γα­λύ­τε­ρος υ­πε­ρα­σπιστής του σχε­δί­ου Α­νάν, και βέ­βαια θα πρέ­πει να εί­ναι αυ­τή που θα το ε­πι­βά­λει στις άλ­λες δύ­ο πλευ­ρές, την Κύ­προ και την Τουρ­κί­α που πε­ρισ­σό­τε­ρο δι­στά­ζουν να το α­πο­δε­χτούν. 
Αυ­τό ση­μαί­νει ό­τι το σχέ­διο έ­πρε­πε πρώ­τα απ’ ό­λα να πε­ρά­σει στην ίδια την Ελ­λά­δα. Αυ­τός εί­ναι ο λό­γος που έ­κα­νε τον Ση­μί­τη να βγει πριν α­πό τον κα­θέ­να και να το υ­πο­στη­ρί­ξει με εν­θου­σια­σμό. Αυ­τή η κί­νη­ση του στοί­χισε κά­πως για­τί τον ε­ξέ­θε­σε α­πέ­να­ντι στο σοβι­νι­σμό, αλ­λά ή­ταν α­πα­ραί­τη­τη για να πα­ρα­λύ­σει τις α­ντι­στάσεις των δι­στα­κτι­κών και των εν­διά­με­σων και στην Ελ­λά­δα και στην Κύ­προ, και μά­λι­στα πιο πο­λύ μέ­σα στο ί­διο του το κόμμα. Ε­πί­σης ή­ταν ση­μα­ντι­κή και α­πό δι­πλω­μα­τι­κή ά­πο­ψη για­τί έ­πει­θε την Ε.Ε για τις α­γα­θές προ­θέ­σεις της κυ­βέρ­νη­σης Ση­μί­τη και έ­σερ­νε την κεμα­λική Τουρ­κί­α στο να α­πο­δε­χτεί και αυ­τή το σχέ­διο για να μην α­πο­μο­νω­θεί.  Δί­πλα του σε αυ­τή την κρί­σι­μη στρο­φή ο Ση­μί­της εί­χε ό­πως πά­ντα και τον Κα­ρα­μαν­λή. Αυ­τός δεν χρειά­στη­κε να εί­ναι τό­σο φα­να­τι­κά υ­πέρ του σχε­δί­ου, α­πλά να είναι υ­πέρ του για να δε­σμευτεί με την κατ’ αρ­χήν α­πο­δο­χή του ό­λη η ΝΔ και να στα­θεί δί­πλα στο Ση­μί­τη, χω­ρίς να προ­κλη­θούν έ­ντο­νες α­ντι­δρά­σεις α­πό το σο­βι­νι­στι­κό ρεύ­μα μέ­σα της. Αν προ­σθέ­σει κα­νείς σε αυ­τήν την ο­μο­φω­νί­α και τον Κω­στα­ντό­που­λο κα­θώς και το δρα­στή­ριο τη­λε­ο­πτι­κά ει­σο­δι­στικό από­σπα­σμα του ΣΥΝ που λέ­γε­ται Α­Ε­ΚΑ, μα­ζί και τα υ­πε­ρε­ντα­τι­κά α­ντιε­θνι­κι­στι­κά μα­θή­μα­τα της ΝΕΤ για το κυ­πρια­κό θα έ­χει την πρώ­τη ε­ξή­γη­ση της α­προσ­δό­κη­της για πολ­λούς πα­ρά­λυ­σης των σο­βι­νι­στών σε Ελ­λά­δα και Κύ­προ. Η βα­θύτε­ρη ε­ξή­γη­ση εί­ναι ό­τι ο σο­βι­νι­σμός ήταν κα­λός για να φέ­ρει στην ε­ξουσί­α ό­λα αυ­τά τα φι­λό­δο­ξα τρω­κτι­κά του δη­μό­σιου πλού­του που α­πο­τε­λούν τον πο­λι­τι­κό στρα­τό του ΠΑ­ΣΟΚ ή της ΝΔ, αλ­λά αυ­τά τα τρω­κτι­κά δεν τα­λα­ντεύ­ο­νται πο­τέ α­πό ι­δε­ο­λο­γι­κές λε­πτο­μέ­ρειες, ό­ταν φα­νεί ποια εί­ναι η νέ­α γραμ­μή της κομ­μα­τι­κής διεύ­θυν­σης. Έ­τσι έ­μει­ναν μό­νοι τους να α­ντι­στέ­κο­νται στον Α­νάν στα δυο με­γά­λα κόμ­μα­τα κά­ποιοι σο­βι­νι­στές μι­σο­χρε­ω­κο­πη­μέ­νοι ή τουρ­κό­φο­βοι με χα­ρα­κτή­ρα, ό­πως ο Πα­πα­θε­με­λής, ο Κρη­τι­κός, ο Πά­γκα­λος και ο Αρ­σέ­νης α­πό το ΠΑ­ΣΟΚ ή ο Κύρ­τσος α­πό τη ΝΔ. Πιο ε­πι­κίν­δυ­νος α­πό ό­λους σαν διευ­θυ­ντής ε­φη­με­ρί­δας ή­ταν ο τε­λευ­ταί­ος που γι’ αυ­τό το λό­γο εκ­πα­ρα­θυρώ­θη­κε α­πό τον “Ε­λεύ­θε­ρο Τύ­πο” σε χρό­νο μη­δέν. Στο ση­μεί­ο αυ­τό ή­ταν α­πο­φα­σιστι­κή η μα­χαι­ριά που έ­δω­σε πι­σώ­πλα­τα στον κλασ­σι­κό σο­βι­νι­σμό ο Χρι­στό­δουλος, που α­πόδει­ξε ε­δώ ό­τι δεν εί­ναι σο­βι­νι­στής αλ­λά ρω­σό­δου­λος. Το μο­ναδι­κό πρό­βλη­μα που θα μπο­ρού­σε να προ­κύ­ψει με τους πα­ρα­πά­νω ή­ταν το να ε­πιχει­ρή­σουν να σχη­μα­τί­σουν έ­ναν νέ­ο πο­λι­τι­κό ορ­γα­νι­σμό. Αυ­τός θα μπο­ρού­σε να δια­τα­ρά­ξει την ι­σχύ­ου­σα τε­τρα­κομ­μα­τι­κή διά­τα­ξη και να προ­κα­λέ­σει αρ­γό­τε­ρα στρα­τη­γι­κά προ­βλή­μα­τα στη νέ­α κα­θε­στω­τι­κή γραμ­μή. Έ­νας τέ­τοιος κίν­δυ­νος ή­ταν α­κό­μα πε­ρισ­σό­τε­ρο υ­παρ­κτός κα­θώς ή­ταν ή­δη δια­θέ­σι­μος και ε­πιρ­ρε­πής για μια τέ­τοια συ­γκρό­τη­ση ο σο­βι­νι­στι­κός πυ­ρή­νας του ΔΗΚ­ΚΙ. Αλ­λά γι’ αυ­τό το εν­δε­χό­με­νο εί­χε δια­φυ­λα­χθεί σε έ­να ρό­λο που του ται­ριάζει το ψευ­τοΚ­ΚΕ το ο­ποί­ο ή­δη έ­χει προσ­δέ­σει πί­σω α­πό το άρ­μα του και έ­χει εξαρ­τή­σει σε με­γά­λο βαθ­μό το ΔΗΚ­ΚΙ.  Στην προ­κει­μέ­νη πε­ρί­πτω­ση το ψευ­τοΚ­ΚΕ κρά­τη­σε τις πρώ­τες κρί­σι­μες ώ­ρες και μέ­ρες της εμ­φά­νι­σης του σχεδί­ου Α­νάν μια ε­πι­φυ­λα­κτι­κή στά­ση. 
Ό­ταν έ­γι­νε σα­φές ό­τι οι α­ντι­στά­σεις ή­ταν μικρές και α­νί­κα­νες να α­να­τρέ­ψουν τη γε­νι­κή κί­νη­ση α­πο­δο­χής του σχε­δί­ου το ψευ­τοΚ­ΚΕ υ­ιο­θέ­τη­σε την τα­κτι­κή της κα­ταγ­γε­λί­ας του και μπή­κε ε­πι­κε­φα­λής του α­νί­σχυ­ρου με­τώ­που που μά­ταια θα ε­πι­χει­ρού­σε να το α­να­τρέ­ψει. Με αυτή την τα­κτι­κή το ψευ­τοΚ­ΚΕ μπο­ρού­σε να ε­λέγ­ξει πο­λι­τι­κά, να με­τριά­σει και να κα­να­λι­ζά­ρει στη ρώ­σι­κη στρα­τη­γι­κή ό­λο αυ­τό τον σο­βι­νι­στι­κό συρ­φε­τό. Η “πα­τριω­τι­κή κί­νη­ση πο­λι­τών” που κρά­χτης της και ά­με­σος ορ­γα­νω­τής της είναι ο Τσο­βό­λας βρί­σκε­ται α­κρι­βώς στη γραμ­μή του ψευ­τοΚ­ΚΕ. Δεν εί­ναι λοι­πόν δύ­σκο­λο σε αυ­τό με ε­ξέ­χο­ντα στε­λέ­χη του που μπή­καν γρή­γο­ρα στην “πατριω­τι­κή κί­νη­ση” ό­πως ο Κο­λο­ζώφ, να την κα­θο­δη­γή­σουν. Η γραμ­μή του ψευ­τοΚ­ΚΕ θα εί­ναι απ’ ε­δώ και πέ­ρα κοι­νή για ό­λους τους “σκλη­ρούς” σο­βι­νι­στές και ε­θνι­κι­στές κά­θε χώ­ρας που ε­μπλέ­κε­ται στο πρό­βλη­μα. Κά­θε έ­γκλη­μα, κά­θε αδι­κί­α, κά­θε πα­ρά­λυ­ση και κά­θε α­διέ­ξο­δο που θα προ­κα­λεί το σχέ­διο Α­νάν, και βέ­βαια και η α­θλιό­τη­τα του ί­διου του σχε­δί­ου θα α­πο­δί­δε­ται στις Η­ΠΑ, την Αγγλί­α και την Ε.Ε. Στη χώ­ρα μας αυ­τές οι χώ­ρες θα κα­τη­γο­ρού­νται α­νά­με­σα στα άλ­λα και για το ό­τι ευ­νο­ούν δή­θεν την δυ­τι­κό­φι­λη κε­μα­λι­κή Τουρ­κί­α. Ποτέ αυ­τοί οι πο­λι­τι­κοί α­πα­τε­ώ­νες δεν θα α­να­γνω­ρί­σουν το α­πλό γε­γο­νός ό­τι αυ­τό το σχέ­διο εί­ναι προ­ϊ­όν του Συμ­βού­λιου Α­σφα­λεί­ας και ό­τι σαν τέ­τοιο πο­τέ δεν θα έ­βλε­πε το φως χω­ρίς την έ­γκρι­ση της Ρω­σί­ας. Άλ­λω­στε και αν στριμω­χθούν για να το πα­ρα­δε­χτούν θα α­πα­ντή­σουν με το γνω­στό τρό­πο με τον ο­ποί­ο έ­χει φρο­ντί­σει να κα­λύ­πτε­ται το α­φε­ντι­κό τους α­πό την ε­πο­χή της πε­ρεστρό­ικα. Η Κα Γκε Μπε έ­χει κα­τα­σκευά­σει δυο Ρω­σί­ες, την ε­πί­ση­μη Ρω­σί­α του κά­θε Πού­τιν που χρε­ώ­νε­ται με ό­λες τις α­χρειό­τη­τες ε­πει­δή εί­ναι τά­χα που­λη­μέ­νη στη Δύ­ση, και την πραγ­μα­τι­κή Ρω­σί­α, τη Ρω­σί­α της φαιο­κόκ­κι­νης α­ντι­πο­λί­τευ­σης που πα­ρι­στά­νει πως βρί­σκε­ται στο πλευ­ρό των λα­ών και σαν τέ­τοια πά­ντα θέ­λει να συ­γκρού­ε­ται με τη Δύ­ση, αλ­λά δυ­στυ­χώς ε­μπο­δί­ζε­ται από τους ε­κά­στο­τε Πού­τιν. Για να εί­ναι λοι­πόν κα­λυμ­μέ­νη για κά­θε κα­τα­στροφή που α­πορ­ρέ­ει για τους λα­ούς α­πό μια συ­νερ­γα­σί­α της με τη Δύ­ση, ό­πως τώ­ρα με τη “λύση” Α­νάν, η Ρω­σί­α κά­θε­ται πά­ντα στη δεύ­τε­ρη γραμ­μή και ό­πο­τε είναι για κα­κό στέ­κε­ται σαν η κα­κή “δυ­τι­κή” Ρω­σί­α. Αυ­τή η μέ­θο­δος έ­χει δο­κι­μαστεί με υ­πέ­ρο­χα α­πο­τε­λέ­σμα­τα στη Βο­σνί­α, στη Σερ­βί­α, στη Δη­μο­κρα­τί­α της Μα­κε­δο­νί­ας και στο Αφ­γα­νι­στάν. Ε­κεί η Ρω­σί­α ει­σπράτ­τει ό­λα τα κα­λά των επεμ­βά­σε­ων, και βα­σι­κά την ε­ξου­σί­α, ε­νώ η Δύ­ση ει­σπράτ­τει κά­θε κα­κό και την γε­νι­κή κα­τα­κραυ­γή. Έ­να κί­νη­μα λοι­πόν ε­νά­ντια στο σχέ­διο Α­νάν που θα έ­χει στην η­γε­σί­α του το ψευ­τοΚ­ΚΕ θα φρο­ντί­ζει πά­ντα δύ­ο πράγ­μα­τα: πρώ­το να μην γί­νει ποτέ τό­σο δυ­να­τό  ώ­στε να α­να­τρέ­ψει το σχέ­διο και να κιν­δυ­νεύ­σει ο συ­νο­λι­κός ρώ­σι­κος σχε­δια­σμός και δεύ­τε­ρο ό­λη τη δυ­σα­ρέ­σκεια α­πό την εφαρ­μο­γή του σχε­δί­ου να την ει­σπράτ­τει η Δύ­ση.   
Η πο­λυ­πρό­σω­πη τα­κτι­κή των ρω­σό­φι­λων στην Ελ­λά­δα α­πο­δεί­χτη­κε ως τα σή­με­ρα α­πο­τε­λε­σμα­τι­κή και έ­τσι η Ελ­λά­δα έ­χει παί­ξει πο­λύ κα­λά τον καί­ριο ρό­λο της α­τμο­μη­χα­νής του συ­νο­λι­κού προ­τσές που της έ­χει α­να­θέ­σει η ρωσι­κή δι­πλω­μα­τί­α.
 
Ο αδύνατος κρίκος του σχεδίου η ίδια η Κύπρος
 
Κατ’ αρ­χήν η λί­γο πο­λύ συ­μπα­γής στά­ση των ελ­λη­νι­κού πο­λι­τι­κού κό­σμου υ­πέρ του σχε­δί­ου Α­νάν πα­ρέ­λυ­σε τις ελ­λη­νο­κυ­πρια­κές α­ντι­στά­σεις που στην συ­γκε­κρι­μέ­νη πε­ρί­πτω­ση μπο­ρού­σαν να α­να­τι­νά­ξουν ό­λο τον διε­θνή πο­λι­τι­κό σχε­δια­σμό. Για­τί στη συ­γκε­κρι­μέ­νη πε­ρί­πτω­ση η ελ­λη­νο­κυ­πριακή πλευ­ρά θα εί­ναι ο πρώ­τος και με­γα­λύ­τε­ρος ζη­μιω­μέ­νος του σχε­δί­ου. Και δεν α­να­φε­ρό­μα­στε ε­δώ τό­σο στον ελ­λη­νι­κό σο­βι­νι­σμό στο νη­σί που χά­νει για πά­ντα την ελ­πί­δα μιας ελ­λη­νι­κής Κύ­πρου, ό­σο στα ά­με­σα και στοι­χειώ­δη πο­λιτι­κά και υ­λι­κά συμ­φέ­ροντα του συ­νό­λου σχε­δόν του ελ­λη­νο­κυ­πρια­κού πλη­θυ­σμού. Α­πό τα γκά­λοπ και α­πό ό­λες τις α­ντα­πο­κρί­σεις α­πό την Κύ­προ που έχουν έρ­θει σε γνώ­ση μας, βγαί­νει το συ­μπέ­ρα­σμα ό­τι η με­γά­λη πλειο­ψη­φί­α του πλη­θυ­σμού φο­βά­ται αυ­τή τη “λύ­ση”. Και, ό­πως ε­ξη­γή­σα­με, με το δί­κιο της, α­φού με την ε­φαρ­μο­γή αυ­τού του σχε­δί­ου ο ση­με­ρι­νός πλού­σιος νό­τος του νη­σιού θα πά­ψει να έ­χει τον α­πό­λυ­το πο­λι­τι­κό έ­λεγ­χο του κομ­μα­τιού στο ο­ποί­ο ζει την ώ­ρα που θα χρειά­ζε­ται να εν­σω­μα­τώ­νει μέ­σα του έ­να άλ­λο κρα­τί­διο, ε­χθρι­κό ως χθες, και ταυ­τό­χρονα να εν­σω­μα­τώ­νε­ται α­πό αυ­τό. Και ό­λα αυ­τά ταυ­τό­χρο­να με την έ­ντα­ξη αυ­τού του α­βέ­βαιου συ­νό­λου σε έ­να άλ­λο πο­λυε­θνι­κό ορ­γα­νι­σμό, ό­πως εί­ναι η Ε.Ε και με πέ­ντε έ­ξη χώ­ρες (Ελ­λά­δα, Τουρ­κί­α, Αγ­γλί­α, Η­ΠΑ και Ρω­σί­α) να δια­χει­ρί­ζο­νται, συ­γκρουό­με­νες με­τα­ξύ τους, όλη αυ­τή τη ρευ­στό­τη­τα. Μπο­ρεί λί­γοι Κύ­πριοι να φα­ντά­ζο­νται τι α­κρι­βώς τους πε­ρι­μένει, αλ­λά ο κα­θέ­νας κα­τα­λα­βαί­νει ό­τι πρό­κει­ται του­λά­χι­στον για μια αιώ­ρηση της χώ­ρας τους στην κυ­βι­κή δύ­να­μη. Μό­νο κά­τω α­πό την ελ­λη­νι­κή πί­ε­ση, και βε­βαί­ως με τη συμ­φω­νί­α του ΑΚΕΛ στά­θη­κε δυ­να­τόν στον Κλη­ρί­δη, και το ΔΗ­ΚΟ  να πού­νε με την ά­κρη των χει­λιών τους το αρ­χι­κό ναι στο σχέ­διο. Ο α­λη­θινός τους τρό­μος ή­ταν το κέ­ντρο του σο­βι­νι­σμού, η κυ­πρια­κή εκ­κλη­σί­α που θα μπο­ρού­σε να η­γη­θεί ό­λης αυ­τής της δυ­σα­ρέ­σκειας. Για να με­τριά­σει τέ­τοιες α­ντι­δρά­σεις το σχέ­διο Α­νάν έ­κα­νε ό­τι κά­νουν ό­λοι οι ι­μπε­ρια­λι­στές ό­ταν θέ­λουν να τα­λα­ντεύ­σουν σο­βι­νι­στές: προ­σέ­φε­ρε στο νό­το λί­γη πα­ρα­πά­νω γη. Δη­λα­δή πε­ριό­ρι­ζε στο 28,5% το έ­δα­φος της βό­ρειας Κύ­πρου και πα­ρα­χώ­ρη­σε στο νό­το τη Μόρ­φου. 
Αλ­λά το κόλπο δεν έ­πια­σε. Ποιος θα δε­χό­ταν λί­γο έ­δα­φος με α­ντάλ­λαγ­μα τη συ­νταγ­μα­τι­κή διά­λυ­ση, δη­λα­δή την α­πώ­λεια κά­θε κυ­ριαρ­χί­ας. Οι πα­πά­δες έ­χουν πολ­λά ε­λατ­τώ­μα­τα, αλ­λά του­λά­χι­στον εί­ναι εγ­γράμ­μα­τοι. Έ­τσι η εκ­κλη­σί­α της Κύ­πρου δεν πεί­στη­κε α­πό το σχέ­διο. Ό­μως, προ­φανώς όχι τυ­χαί­α, στε­κό­ταν ε­κεί α­μή­χα­νη και α­πο­δυ­να­μω­μέ­νη α­πό ε­σω­τε­ρι­κές διε­νέξεις, δεν εί­χε Αρ­χιε­πί­σκο­πο και το κυ­ριό­τε­ρο βρέ­θη­κε την κρί­σι­μη στιγ­μή χω­ρίς στή­ρι­ξη α­πό την μη­τέ­ρα εκ­κλη­σί­α του “ε­θνι­κού κέ­ντρου”. Ε­δώ φαί­νε­ται πό­σο καί­ριος ή­ταν ο ρό­λος του Χριστόδου­λου και α­κό­μα πό­σο πιο καί­ρια η με­γά­λη ε­πί­θε­ση της κυ­βέρ­νη­σης Ση­μί­τη πριν ε­νά­μι­ση χρό­νο στους σο­βι­νι­στές της ελ­λη­νι­κής εκ­κλη­σί­ας που έ­χουν ε­πι­κε­φα­λής τους την ο­μά­δα του Καλ­λίνι­κου. Μό­λις τώ­ρα α­πέ­δει­ξε την α­να­γκαιό­τη­τά της η “μά­χη των ταυ­το­τή­των” και πόσο α­πα­ραί­τη­τη ή­τα­νε για τους ρω­σό­δου­λους μια τα­πει­νω­τι­κή ήτ­τα των σο­βι­νι­στών της εκ­κλη­σί­ας. Εν­νο­εί­ται ό­τι ο Χρι­στό­δου­λος δεν θα ά­φη­νε πο­τέ τον ε­αυ­τό του να μεί­νει ε­κτε­θει­μέ­νος και να κα­ταγ­γελ­θεί α­πό την κυ­πριακή εκ­κλη­σί­α και τον Καλ­λί­νι­κο σαν ε­θνι­κός μειοδότης. Κα­νό­νι­σε λοι­πόν να μι­λή­σει με δυο γλώσ­σες, ό­πως συ­νη­θί­ζει κά­θε α­δί­στα­κτος και­ρο­σκό­πος. Aρχι­κά λοι­πόν α­πέ­σπα­σε α­πό την Ιε­ρά Σύ­νο­δο μια α­πό­φα­ση υ­πέρ του σχεδί­ου Α­νάν, δη­λα­δή υ­πέρ του ου­σια­στι­κού σε αυ­τή τη φά­ση που εί­ναι η α­πο­δο­χή του σχε­δί­ου σα βά­ση για συ­ζή­τη­ση. Αυ­τή  η α­πό­φα­ση ή­ταν με­σο­βέ­ζι­κα και ε­ξαιρε­τι­κά α­ντι­φα­τι­κά δια­τυ­πω­μέ­νη (Ε­λευ­θε­ρο­τυ­πί­α, 21 Νο­έμ­βρη), αλ­λά ή­ταν αρκε­τά σα­φής για να κό­ψει τα πό­δια της Ιε­ράς Συ­νό­δου της “Με­γα­λο­νή­σου” της οποί­ας μά­λι­στα δύ­ο α­ντι­πρό­σω­ποι, συμ­με­τεί­χαν στη συ­νε­δρί­α­ση της ελ­λη­νικής Ιε­ράς Συ­νό­δου. Την ε­πό­με­νη μέ­ρα ο μη­τρο­πο­λί­της Πά­φου Χρυ­σό­στο­μος που ε­κτε­λεί χρέ­η προ­σω­ρι­νού Αρ­χιε­πι­σκό­που, προ­φα­νώς α­πο­γο­η­τευ­μέ­νος α­πό τον Χρι­στό­δου­λο έ­κα­νε την ε­ξής κα­τα­πλη­κτι­κή ευ­χή: “να εμ­μεί­νει ο Ντεν­κτάς στην α­διαλ­λα­ξί­α του, ώ­στε να μπο­ρέ­σει να σω­θεί ο κυ­πρια­κός Ελ­λη­νι­σμός. Επα­νέ­λα­βε ό­τι το σχέ­διο Α­νάν α­ντί­κει­ται σε κά­θε έν­νοια δι­καί­ου και αν­θρωπί­νων δι­καιω­μά­των και δεν θα κα­τα­στεί λει­τουρ­γι­κό” (Ε­λευ­θε­ρο­τυ­πί­α, 22 Νο­έμ­βρη). Αυ­τή η το­πο­θέ­τη­ση δεί­χνει ό­τι το σχέ­διο Α­νάν εί­ναι ο μό­νος δρό­μος για να ε­νω­θούν οι δύ­ο πλευ­ρές του νη­σιού, δη­λα­δή να το πο­λε­μή­σουν α­πό κοι­νού. Αυ­τή η το­πο­θέ­τη­ση του κύ­πριου πα­πά έκ­φρα­ζε μια τό­σο ε­πι­κίν­δυ­νη ροπή των πνευ­μά­των που α­νά­γκα­σε τον Χρι­στό­δου­λο να κα­τέ­βει λί­γες μέ­ρες μετά στο νη­σί και να βγά­λει έ­ναν νέ­ο λό­γο, αυ­τή τη φο­ρά ε­νά­ντια στο σχέ­διο. Αλλά η α­πό­φα­ση της Ελ­λη­νι­κής Ιε­ράς Συ­νό­δου δεν άλ­λα­ξε. (Τέ­τοιες τού­μπες χωρίς πρα­κτι­κό α­πο­τέ­λε­σμα εί­χε α­να­γκα­στεί να κά­νει και ο ρω­σό­φι­λος σο­βι­νιστής του ΔΗ­ΚΟ Τά­σος Πα­πα­δό­που­λος, ε­νώ έ­να μέ­ρος του Α­ΚΕΛ α­νέ­λα­βε να παί­ξει στην Κύ­προ το ε­κτο­νω­τι­κό παι­χνί­δι της “α­διαλ­λα­ξί­ας” που έ­παι­ζε το ψευτοΚ­ΚΕ στην Ελ­λά­δα). Προ­φα­νώς ο Χρι­στό­δου­λος δρα­πέ­τευ­σε α­πό την α­πό­φα­ση της Ι. Συ­νό­δου α­φή­νο­ντας την ευ­θύ­νη της “μειο­δο­σί­ας” σε άλ­λους πα­πά­δες και βέ­βαια στη “δυ­τι­κή” κυ­βέρ­νη­ση Ση­μί­τη. Αυ­τή εί­χε φρο­ντί­σει με τον Γ. Πα­παν­δρέ­ου να ε­νη­με­ρώ­σει ε­πι­δει­κτι­κά τον Χρι­στό­δου­λο πριν την συ­νεδρί­α­ση της Ιε­ράς Συ­νό­δου, ώ­στε και να πιέ­σει την Ιε­ρά Σύ­νο­δο και να εμφα­νί­σει τον Χρι­στό­δου­λο ως “υ­πο­χω­ρού­ντα σε κρα­τι­κές πιέ­σεις” και έ­τσι να τον κα­λύ­ψει.
Ε­κεί­νο που έ­χει ση­μα­σί­α εί­ναι ό­τι ύ­στε­ρα α­πό αυ­τές τις πιέ­σεις έ­σπα­σε ο βα­σι­κός α­δύ­να­μος κρί­κος της ό­λης ε­πι­χεί­ρη­σης που ή­ταν οι ελ­λη­νοκυ­πρια­κές α­ντι­στά­σεις. Α­πό την ώ­ρα που η κυ­βέρ­νη­ση Κλη­ρί­δη, και μα­ζί του τα υ­πό­λοι­πα κόμ­μα­τα στο ε­θνι­κό συμ­βού­λιο της Κύ­πρου, συμ­φώ­νη­σαν να δε­χτούν το σχέ­διο Α­νάν σαν βά­ση συ­ζή­τη­σης, ό­λο το νη­σί εί­χε πια­στεί στο δό­κα­νο και μα­ζί με αυ­τό η Τουρ­κί­α. Για­τί αν δεν ή­ταν θε­τι­κή η α­πά­ντη­ση του Ντεν­κτάς και της Τουρ­κί­ας, τό­τε η Βό­ρεια Κύ­προς και η Τουρ­κί­α θα μέ­να­νε έ­ξω α­πό την Ε. Ε, χω­ρίς να έ­χουν το ε­πι­χεί­ρη­μα ό­τι ή­τα­νε η Ε. Ε που έ­φται­γε γι’ αυ­τό. Αφού δη­λα­δή η νό­τια Κύ­προς συμ­φω­νού­σε με μια λύ­ση που υ­πο­τί­θε­ται έ­νω­νε το νη­σί  δεν θα μπο­ρού­σε κα­νείς να κα­τη­γο­ρή­σει την Ε.Ε ό­τι έ­ντα­ξε στο ε­σω­τε­ρικό της μό­νο αυ­τήν. Ά­ρα η βό­ρεια Κύ­προς ή­ταν υ­πο­χρε­ω­μέ­νη να α­κο­λου­θή­σει αν δεν ή­θε­λε να έρ­θει τε­λικά σε α­πο­μό­νω­ση α­πό την Ε.Ε. Αλ­λά α­πο­μό­νω­ση της βόρειας Κύ­πρου ση­μαί­νει αυ­τό­μα­τα α­πο­μό­νω­ση της Τουρ­κί­ας α­πό την Ε.Ε, α­φού η ση­με­ρι­νή βό­ρεια Κύ­προς εί­ναι έ­να πο­λι­τι­κό και στρα­τιω­τι­κό προ­τε­κτο­ράτο της Τουρ­κί­ας. Μια τέ­τοια α­πο­μό­νω­ση θα εί­χε έ­να ά­με­σο και συ­ντριπτικό αρ­νη­τι­κό α­πο­τέ­λε­σμα πά­νω σε αυ­τό που α­πο­τε­λεί τον πρώ­το στρα­τη­γι­κό στόχο της τούρ­κι­κης α­στι­κής τά­ξης: την έ­ντα­ξη στην Ε.Ε. Αυ­τό σή­μαι­νε ό­τι ό­σες ευ­χές και να έ­κα­νε ο μη­τρο­πο­λί­της της Πά­φου για να εί­ναι α­διάλ­λα­κτος ο Ντεν­κτάς, αυ­τός με­τά το “ναι” του Κλη­ρί­δη δεν θα μπο­ρού­σε να εί­ναι. Αλ­λά και αν κά­τω α­πό άλ­λες πε­ρι­στά­σεις θα μπο­ρού­σαν οι τούρ­κοι στρα­τη­γοί, που εκ­προ­σω­πεί ο Ντεν­κτάς, να τη­ρή­σουν μια α­διάλ­λα­κτη στά­ση για να εκ­βιά­σουν αυτοί την Ε.Ε την ο­ποί­α πά­ντα φο­βί­ζει μια ρή­ξη με την Τουρ­κί­α, δεν θα μπορού­σαν τώ­ρα με κυ­βέρ­νη­ση Ερ­ντο­γκάν. Αυ­τός μι­λώ­ντας πα­ράλ­λη­λα και στο ί­διο μή­κος κύ­μα­τος με το Ση­μί­τη βρή­κε το έ­κτρω­μα θε­τι­κό και ε­ξέ­θε­σε στα μά­τια της Ε. Ε τους κε­μα­λι­στές για τους ο­ποί­ους έ­γι­νε α­δύ­να­τος στη συ­νέ­χεια ο­ποιοσ­δή­πο­τε σκλη­ρός ε­λιγ­μός. Στη συνέ­χεια ο Ερ­ντο­γκάν άλ­λα­ξε την αρ­χι­κή του το­πο­θέ­τη­ση, αλ­λά τη ζη­μιά την εί­χε κά­νει. Ο  Ντεν­κτάς έ­κα­νε ό­τι μπο­ρούσε για να α­να­βά­λει την α­πά­ντη­σή του στο σχέ­διο πε­ρι­μέ­νο­ντας και αυ­τός τις ελ­λη­νο­κυ­πρια­κές α­ντι­δρά­σεις. Αλ­λά αυ­τές δεν μπο­ρού­σαν να αλ­λά­ξουν την πορεί­α των πραγ­μά­των, πό­σο μάλ­λον που στη βό­ρεια Κύ­προ εί­χε δυ­να­μώ­σει στη βά­ση του πλη­θυ­σμού η θέ­ση υ­πέρ του “ναι”. Α­σφα­λώς ού­τε το ρεύ­μα Ερ­ντο­γκάν, ού­τε η δρα­στη­ριό­τη­τα των φι­λο­ρώ­σων του νό­του εί­ναι ά­σχε­τη με την σχετι­κή δη­μο­τι­κό­τη­τα αυ­τής της θέ­σης. Ό­μως εί­ναι ε­πί­σης γε­γο­νός ό­τι οι συν­θή­κες της πο­λι­τι­κής ε­ξάρ­τη­σης και της πο­λι­τι­κής κα­τα­πί­ε­σης α­πό την Τουρ­κί­α, κα­θώς και η οι­κο­νο­μι­κή πα­ρακ­μή που ο­φεί­λε­ται στον διε­θνή α­πο­κλει­σμό αυ­τού του κομ­μα­τιού του νη­σιού, ο­δη­γεί μια με­γά­λη με­ρί­δα του πλη­θυσμού ε­κεί να α­ναζη­τή­σει μια σω­τη­ρί­α στην έ­νω­ση με τον πλού­σιο νό­το και με την Ευ­ρώ­πη. Αυ­τό το ρεύ­μα εκ­θέ­τει α­κό­μα πε­ρισ­σό­τε­ρο την Τουρ­κί­α στα μάτια της Δύ­σης, αν α­πο­τολ­μού­σε να δεί­ξει α­διαλ­λα­ξί­α. Έ­τσι τε­λι­κά α­να­γκά­στηκαν Ντεν­κτάς και Τουρ­κί­α να α­πα­ντή­σουν και αυ­τοί με ένα “ναι” στο σχέ­διο Α­νάν σα βά­ση συζ’ή­τη­σης, έ­να “ναι” εί­ναι α­λή­θεια δι­φο­ρού­με­νο και με ό­ρους, αλλά πά­ντως έ­να “ναι”.
 
Η μεγάλη κατάποση
 
Ύ­στε­ρα α­πό αυ­τό το δεύ­τε­ρο καί­ριο “ναι” ήρ­θε η ώ­ρα της Ε.Ε για τη δικιά της με­γά­λη κί­νη­ση, που εί­ναι και ο κε­ντρι­κός στό­χος ό­λου του σχε­δί­ου. Έ­πρε­πε τώ­ρα η Ε.Ε να δε­χτεί χω­ρίς ό­ρους στους κόλ­πους της τη δια­σπα­σμέ­νη Κύ­προ και να δε­σμευ­τεί ταυ­τό­χρο­να ό­τι θα δε­χτεί να ξε­κι­νή­σει σε μια συ­γκεκρι­μέ­νη η­με­ρο­μη­νί­α ε­ντα­ξια­κές δια­πραγ­μα­τεύ­σεις για την Τουρ­κί­α. Αυτό εί­ναι το νό­η­μα των δια­τυ­πώ­σε­ων του τύ­που “έ­ντα­ξη χω­ρίς ου­ρές και υ­πο­ση­μειώ­σεις”  που ε­πα­να­λαμ­βά­νουν σαν μη­χα­νά­κια οι ρω­σό­δου­λοι για την Κύ­προ, και το “η­με­ρο­μη­νί­α για μια η­με­ρο­μη­νί­α” που έ­χει κα­θιε­ρω­θεί για την Τουρ­κί­α. Από τα δύ­ο αυ­τά χά­πια το βα­σι­κό είναι το πρώ­το. Αν η Ε.Ε κα­τα­πιεί το πρώ­το ο­λό­κλη­ρο εί­ναι α­δύ­να­το να α­πο­φύ­γει να κα­τα­πιεί και το δεύ­τε­ρο. Α­κό­μα και αν δεν το κα­τα­πιεί στην Κο­πεγ­χά­γη θα το κα­τα­πιεί ο­πωσ­δή­πο­τε στην Α­θή­να το 2003. Για­τί έ­ντα­ξη της Κύ­πρου χω­ρίς ό­ρους ση­μαί­νει : έ­ντα­ξη χω­ρίς λύση του κυ­πρια­κού, δη­λα­δή έ­ντα­ξη της μι­σής Κύ­πρου σε σύ­γκρου­ση με την άλ­λη μι­σή, δη­λα­δή εί­σο­δος στην Ε.Ε μιας θε­σμο­ποι­η­μέ­νης σύ­γκρου­σης με την Τουρ­κί­α και μιας διε­θνούς κρί­σης. Α­πέ­να­ντι σε αυ­τή την διαρ­κή κρί­ση η Ε.Ε έ­χει δύ­ο διεξό­δους:  ή να α­να­στεί­λει την έ­ντα­ξη της Κύ­πρου ή να δια­λέ­ξει τη με­γα­λύτε­ρη κα­τα­στρο­φή να αρ­χί­σει να  ε­ντάσ­σει και την Τουρ­κί­α. Κα­νο­νι­κά πρέ­πει να κά­νει το πρώ­το. Αλ­λά για να ε­μπο­δί­σει αυ­τή τη διέ­ξο­δο εί­ναι ε­δώ η Ελ­λά­δα του Ση­μί­τη που εκ­βιά­ζει την Ε.Ε με έ­να καί­ριο βέ­το, ό­τι αν δη­λα­δή δεν κα­ταπιεί α­μά­ση­τη την Κύ­προ τό­τε η Ελ­λά­δα δεν θα ε­πι­τρέ­ψει την διεύ­ρυν­ση της Ε.Έ με τις χώ­ρες της κε­ντρι­κής και α­να­το­λι­κής Ευ­ρώ­πης. Αλ­λά γυ­μνή η βί­α δεν εί­ναι πο­τέ α­σφα­λής, γι’ αυ­τό χρειά­ζε­ται και το πρό­σχη­μά της βί­ας. Ο Ση­μί­της λε­ει στην Ε.Ε:  Κύ­ριοι η Ελ­λά­δα, η Κύ­προς και η Τουρ­κί­α δέ­χο­νται να συ­ζητή­σουν το σχέ­διο Α­νάν. Ει­δι­κά η Ελ­λά­δα και η Κύ­προς κά­νουν θυ­σί­ες γι’ αυ­τό, εσείς λοι­πόν για­τί  δεν δε­χό­σα­στε του­λά­χι­στον την Κύ­προ; Λυ­πού­με­θα αλ­λά θα υ­πο­στεί­τε το βέ­το μας.
Για να α­ντι­στα­θεί σε αυ­τό το βέ­το η Ε.Ε πρέ­πει να εί­ναι ε­νω­μέ­νη, όπως πρέ­πει να εί­ναι ε­νω­μέ­νες ε­νά­ντια στην Ελ­λά­δα και να την θε­ω­ρή­σουν υ­πεύ­θυ­νη για τον α­πο­κλει­σμό τους στην πε­ρί­πτω­ση του βέ­το οι 9 προς έ­ντα­ξη χώρες πλην της Κύ­πρου. Ο­λό­κλη­ρη η προ­σο­χή της ελ­λη­νι­κής δι­πλω­μα­τί­ας τα τελευ­ταί­α χρό­νια εί­ναι προ­σα­να­το­λι­σμέ­νη στο να δια­σπά­σει έ­να τέ­τοιο εν­δεχό­με­νο μέ­τω­πο. Αυ­τό εί­ναι το νό­η­μα ό­λων των φαι­νο­με­νι­κά α­νε­ξή­γη­των αλ­λε­πάλλη­λων τα­ξι­διών και συ­να­ντή­σε­ων του Ση­μί­τη με τους η­γέ­τες ό­χι μόνο των με­γά­λων χω­ρών της Έ­νω­σης, αλ­λά και των μι­κρών για τις ο­ποί­ες αυ­τό το κα­θεστώς πο­τέ δεν έ­δει­ξε πο­λι­τι­κό εν­δια­φέ­ρον ή συ­μπά­θεια. Εί­ναι χα­ρα­κτη­ρι­στικές οι πε­ρι­πτώ­σεις της Σλο­βε­νί­ας, της Ουγ­γα­ρί­ας της Σλο­βα­κί­ας, η  μι­κρών χω­ρών της ευ­ρω­πα­ϊ­κής πε­ρι­φέ­ρειας σαν την Πορ­το­γα­λί­α. Στον κα­θέ­να υ­πό­σχο­νται κά­τι και κά­ποιο α­ντάλ­λαγ­μα προ­σφέ­ρουν για έ­να “ναι” στην έ­ντα­ξη της Κύ­πρου.
Παρ’ ό­λα αυ­τά οι α­ντιρ­ρή­σεις για την ά­νευ ό­ρων έ­ντα­ξη της Κύ­πρου υ­πάρχουν και πρέ­πει να εί­ναι έ­ντο­νες. Άλ­λω­στε δεν έ­χουν κρυ­φτεί οι έντο­νες α­ντιρ­ρή­σεις της Ολ­λαν­δί­ας ή της Δα­νί­ας και η ελ­λη­νι­κή δι­πλω­μα­τί­α πά­ντα φο­βά­ται μή­πως πί­σω α­πό αυ­τούς τους δυο μι­κρούς εί­ναι κρυμ­μέ­νοι και κά­ποιοι πιο με­γά­λοι, ι­διαί­τε­ρα η Γαλ­λί­α και η Αγ­γλί­α που α­πό ό­λες τις με­γά­λες ευρω­πα­ϊ­κές χώ­ρες εί­ναι ε­κεί­νες που πε­ρισ­σό­τε­ρο δρουν και σκέ­φτο­νται με όρους πα­γκό­σμιας πο­λι­τι­κής. Για να καμ­φθούν τέ­τοιου εί­δους α­ντι­στά­σεις χρη­σι­μο­ποιεί­ται έ­να ερ­γα­λεί­ο που την τρο­μα­κτι­κή του δι­πλω­μα­τι­κή α­πο­τελε­σμα­τι­κό­τη­τα την δί­δα­ξε πρώ­τος ο Αν­δρέ­ας Πα­παν­δρέ­ου. Πρό­κει­ται για τις στρατιωτι­κές πα­ραγ­γε­λί­ες για τις ο­ποί­ες οι αρ­χη­γοί ό­λων των με­γά­λων κρα­τών που πα­ρά­γουν ό­πλα έ­χουν γί­νει οι πιο α­πο­τε­λε­σμα­τι­κοί πλα­σιέ­δες. Όταν 15 μέ­ρες πριν α­πό την κρί­σι­μη συ­νε­δρί­α­ση στην Κο­πεγ­χά­γη το ΚΥ­ΣΕ­Α, δη­λα­δή η κυ­βέρ­νη­ση, α­πο­φα­σί­σει να α­γο­ρά­σει α­πό την Γαλ­λί­α, την Αγ­γλί­α, την Γερ­μα­νί­α και την Ολ­λαν­δί­α ό­πλα συ­νο­λι­κής α­ξί­ας 1,5 δι­σε­κα­τομ­μυ­ρί­ων Ευ­ρώ ξέ­ρει κα­λά ό­τι θα κά­νει πολ­λούς α­πό τους τε­λευ­ταί­ους να δουν πιο αι­σιό­δο­ξα την κα­τά­πο­ση της Κύ­πρου. Αν δεν το κά­νουν τό­τε το συμ­βό­λαιο πώ­λη­σης δεν θα υ­πογρα­φεί για­τί τί­πο­τα δεν υ­πο­χρε­ώ­νει το ΚΥ­ΣΕ­Α να ε­πι­μεί­νει στην α­πό­φασή του, ι­διαί­τε­ρα αν πρό­κει­ται για το ύ­ψι­στο ε­θνι­κό συμ­φέ­ρον το ο­ποί­ο τώ­ρα εί­ναι η έ­ντα­ξη της Κύ­πρου στην Ε.Ε, και μά­λι­στα ά­νευ ό­ρων. Αυ­τός εί­ναι λοιπόν έ­νας δεύ­τε­ρος ελ­λη­νι­κός εκ­βια­σμός και δε­λε­ασμός για τις τε­λευ­ταί­ες κρί­σι­μες μέ­ρες.
Έ­τσι οι έλ­λη­νες σο­σιαλ­φα­σί­στες, υ­πο­νο­μευ­τές της Ευ­ρω­πα­ϊ­κής ε­νότη­τας α­ντι­με­τω­πί­ζουν με κά­ποια α­νη­συ­χί­α, αλ­λά και αι­σιο­δο­ξί­α το ευ­ρω­πα­ϊκό συμ­βού­λιο της Κο­πεγ­χά­γης. 
Δεν εί­ναι τυ­χαί­ο πά­ντως το γε­γο­νός ό­τι ό­σο ε­ξε­λίσ­σο­νται θε­τι­κά γι’ αυ­τούς τα πράγ­μα­τα με την έ­ντα­ξη της Κύ­πρου τό­σο ε­ξε­λίσ­σο­νται θε­τι­κά και σχε­τι­κά με την έ­ντα­ξη της Τουρ­κί­ας. Εί­ναι γε­γο­νός ό­τι α­πό τα δυο αυ­τά ζητή­μα­τα το δεύ­τε­ρο εί­ναι που συ­ζη­τιέ­ται πε­ρισ­σό­τε­ρο α­νοι­χτά και πε­ρισ­σότε­ρο έ­ντο­να στους κόλ­πους της Ε.Ε προ­φα­νώς ε­πει­δή ό­λοι φο­βού­νται να συ­ζητή­σουν το α­λη­θι­νό πρό­βλη­μα που εί­ναι η έ­ντα­ξη της Κύ­πρου για να μην ε­μπλα­κούν σε μια διέ­νε­ξη με την Ελ­λά­δα, ο­πό­τε το πρό­βλη­μα θα γί­νει εν­δο­ευ­ρω­παϊ­κό. Αλ­λά το ό­τι αυ­τή η συ­ζή­τη­ση ά­να­ψε μό­λις πρό­σφα­τα εί­ναι α­κρι­βώς ε­πειδή λό­γω του κυ­πρια­κού μπή­κε με ορ­μή το ζή­τη­μα της έ­ντα­ξης της Τουρ­κί­ας. Τώρα λοι­πόν πε­τά­χτη­κε ο Ζι­σκάρ ντ Ε­στέν ε­πι­κε­φα­λής του ορ­γα­νι­σμού που ετοι­μά­ζει το ευ­ρω­πα­ϊ­κό σύ­νταγ­μα (Συν­θή­κη για το μέλ­λον της Ευ­ρώ­πης) για να πει ό­τι η εί­σο­δος της Τουρ­κί­ας θα σή­μαι­νε “το τέ­λος της Ευ­ρώ­πης”. (Συ­νέ­ντευ­ξη στην Μο­ντ, 9 του Νο­έμ­βρη). Μέ­χρι ε­κεί­νη τη στιγ­μή η πα­ρά­λυ­τη Ευ­ρώ­πη πί­στευε ό­τι το ζή­τη­μα δεν θα έ­μπαι­νε πο­τέ. Έ­τσι ε­νώ αρ­νιό­ταν κά­θε τό­σο στους κε­μα­λι­στές την εί­σο­δο, δεί­χνο­ντας πραγ­μα­τι­κή πε­ρι­φρό­νη­ση στην πιο δυτι­κή πλευ­ρά της Τουρ­κί­ας που προ­σπα­θεί με πά­θος να εφαρ­μό­σει τους ό­ρους της έ­νταξης και δεί­χνο­ντας τό­ση α­συ­νέ­πεια στις υ­πο­σχέ­σεις της, τώ­ρα βρέ­θη­κε ξαφ­νι­κά μπρο­στά σε μια Τουρ­κί­α του Ερ­ντο­γκάν να χτυ­πά­ει δυ­να­τά την πόρ­τα της, ό­χι α­πλά για να την α­νοί­ξει αλ­λά για να την σπά­σει. Έ­τσι λοι­πόν, για την ευ­κο­λί­α τους και την μα­νί­α τους, μα­νία ό­λων των α­στών να ξε­σπά­νε στους πιο α­δύ­να­μους κά­θε φο­ρά, αρ­χί­σα­νε να συ­ζη­τά­νε το πρό­βλη­μα α­νά­πο­δα με α­πο­τέ­λε­σμα να γί­νο­νται α­πω­θη­τι­κοί στην Τουρ­κί­α, δη­λα­δή στην πλευ­ρά που ως χθες πί­στε­ψε σε αυ­τούς πε­ρισ­σό­τε­ρο. Α­πό την άλ­λη η Ελ­λά­δα, η πλευ­ρά που τους υπονο­μεύ­ει και που για τό­σες δε­κα­ε­τί­ες τους έ­κο­βε την ε­νό­τη­τα με την Τουρ­κί­α, ση­κώ­νει τώ­ρα δί­πλα στην Τουρ­κί­α την ση­μαί­α της έ­ντα­ξης της και γί­νε­ται έ­τσι στα μά­τια της ο με­γα­λύ­τε­ρος φί­λος και προ­στά­της της. 
Αλ­λά δεν εί­ναι μό­νο η Τουρ­κί­α και η Ελ­λά­δα που πιέ­ζουν για την έ­νταξη της Τουρ­κί­ας. Έ­χει μπει στο παι­χνί­δι με πε­ρισ­σό πά­θος ως συ­νή­θως ό­ταν πρό­κει­ται για να υ­πο­νο­μεύ­σει τα ί­δια τα στρα­τη­γι­κά της συμ­φέ­ρο­ντα η η­λι­θιωδέ­στε­ρη η­γε­σί­α που εί­χε πο­τέ μια υ­περ­δύ­ναμη. Η προ­ε­δρί­α Μπους α­φο­σιω­μένη ό­σο κα­νείς άλ­λος στο σχέ­διο Α­νάν και στη συμ­μα­χί­α με τη Ρω­σί­α προ­σπαθεί να πεί­σει την Ε.Ε να δε­χτεί μέ­σα της την Τουρ­κί­α. Η στρα­τη­γι­κή αρ­χή των ΗΠΑ ή­ταν πά­ντα η ε­νό­τη­τα της Ε.Ε με την Τουρ­κί­α. Σω­στή αρ­χή, αλ­λά ε­δώ έ­χου­με να κά­νου­με με την έ­ντα­ξη της Τουρ­κί­ας μέ­σα στην Ευ­ρώπη κά­τω α­πό ό­ρους που θα ο­ξύ­νουν διαρ­κώς τις ευ­ρω­τουρ­κι­κές σχέ­σεις και ό­πως εί­πα­με θα α­πο­συν­θέ­τουν την ί­δια την Ευ­ρώ­πη.  Αλ­λά υ­πάρ­χει μια ε­πι­πλέ­ον αι­τί­α που κά­νει τις ΗΠΑ να πιέ­ζουν α­φό­ρη­τα και να βιά­ζο­νται να βά­λουν την Τουρ­κί­α μέ­σα στην Ε.Ε. Θέ­λουν  να πείσουν την Τουρ­κί­α να μπει στο πλευ­ρό τους στον πό­λε­μο ε­νάντια στο Ι­ράκ και αυ­τή, και σω­στά, ως τώ­ρα α­ντι­στέ­κε­ται. Η έ­ντα­ξη στην Ε.Ε είναι το α­ντάλ­λαγ­μα που πρέ­πει να πλη­ρώ­σουν οι Η­ΠΑ στην Τουρ­κί­α για να ελ­πίζουν να την σύ­ρουν στον πό­λε­μο. Αυ­τή εί­ναι δι­πλωμα­τί­α: Να πιέ­ζεις την Τουρ­κί­α να α­πο­δε­χτεί έ­να σχέ­διο που κά­νει τη Ρω­σί­α η­γε­μό­να στην Κύ­προ και το Αι­γαί­ο, να πιέ­ζεις την Ευ­ρώ­πη να χώ­σει αυ­τόν τον η­γε­μό­να στα σπλά­χνα της και να κά­νεις ό­τι μπο­ρείς για να πα­ρα­δώ­σεις το Ι­ράκ και ό­λο τον κόλ­πο μια ώρα αρ­χύ­τερα στο Κρεμ­λί­νο.
 
Αυ­τή εί­ναι η ι­μπε­ρια­λι­στι­κή πα­ρακ­μή. Στη βά­ση της βρί­σκε­ται η κοι­νό­τη­τα ι­δε­ο­λο­γί­ας και σε έ­να βαθ­μό συμ­φε­ρό­ντων α­νά­με­σα στους δυ­τικούς ι­μπε­ρια­λι­στές και τους α­να­το­λι­κούς φα­σί­στες σο­σια­λι­μπε­ρια­λι­στές. Η κοι­νή εκ­με­ταλ­λευ­τι­κή τους φύ­ση και ο κοι­νός τους φό­βος α­πέ­να­ντι στους λα­ούς, ι­διαί­τε­ρα α­πέ­να­ντι στους λα­ούς του τρί­του κό­σμου, δί­νει στους σοσια­λι­μπε­ρια­λι­στές την δυ­να­τό­τη­τα να γί­νο­νται οι ε­πί­ση­μοι δια­χει­ρι­στές ό­λων αυ­τών των α­ντιθέ­σε­ων για­τί στα δι­κά τους σπλά­χνα αυ­τές οι α­ντι­θέσεις έ­χουν την με­γα­λύ­τε­ρη έ­ντα­ση, και για­τί αυ­τοί έ­χουν έρ­θει στην ε­ξου­σία σαν ει­δι­κοί στην κα­τά­πνι­ξη ε­πα­να­στά­σε­ων.
Μπο­ρεί έ­να δη­μο­κρα­τι­κό κί­νη­μα να εκ­με­ταλ­λευ­τεί τις α­ντι­θέ­σεις, αντι­θέ­σεις που σε μα­κρο­πρό­θε­σμη βά­ση θα ο­ξύ­νο­νται, α­νά­με­σα στους δυ­τι­κούς και τους α­να­το­λι­κούς ι­μπε­ρια­λι­στές, αλ­λά δεν μπο­ρεί να στη­ρί­ζε­ται σε αυτές. Πρέ­πει να στη­ρί­ζε­ται στις δι­κές του δυ­νά­μεις και στις δι­κές του αρ­χές. Στην προ­κει­μέ­νη πε­ρί­πτω­ση, στο κυ­πρια­κό, μό­νο έ­να δη­μο­κρα­τι­κό κί­νη­μα των λα­ών, της Ελ­λά­δας, της Κύ­πρου και της Τουρ­κί­ας μπο­ρεί να υ­ιο­θε­τή­σει μια στά­ση αρ­χής και να κα­τα­δι­κά­σει το σχέ­διο Α­νάν. Φαι­νο­με­νι­κά δεί­χνουν και οι σο­βι­νι­στές σε ό­λες αυ­τές τις χώ­ρες να εί­ναι σε θέ­ση να κά­νουν το ί­διο. Ό­μως δεν μπο­ρούν να εί­ναι συ­νε­πείς σε αυ­τή τη θέ­ση και α­να­γκά­ζο­νται είτε να την ε­γκα­τα­λεί­ψουν εί­τε να γί­νουν ε­ντε­λώς ά­δι­κοι και να α­πο­μο­νω­θούν. Οι Τούρ­κοι σο­βι­νι­στές κα­τα­δι­κά­ζουν το σχέ­διο αλ­λά θέ­λουν την Τουρ­κί­α μέσα στην Ε.Ε την ώ­ρα που έ­χουν προ­σαρ­τή­σει έ­δα­φος μιας τρί­της χώ­ρας. Οι Έλλη­νες σο­βι­νι­στές κα­τα­δι­κά­ζουν το σχέ­διο, αλ­λά θέ­λουν την έ­ντα­ξη της Κύπρου, δη­λα­δή να με­τα­φέ­ρουν στο κέ­ντρο της Ευ­ρώ­πης, δί­χως έ­μπρα­κτη αυ­το­κριτι­κή, τις πα­λιές α­μαρ­τί­ες τους. Αλ­λά αυ­τή η α­παί­τη­σή τους δεν στέ­κει ού­τε από την ά­πο­ψη του πο­λι­τι­κού ρε­αλι­σμού. Αυ­τός εί­ναι  λό­γος για τον ο­ποί­ο αυ­τοί κα­τα­τρο­πώ­θη­καν στην ΚΕ του ΠΑ­ΣΟΚ πριν με­ρι­κές μέ­ρες. Ή­δη ο πιο έ­ξυ­πνος α­πό τους α­ντι­πά­λους του σχε­δί­ου, ο Πά­γκα­λος α­να­γκά­στη­κε να δη­λώ­σει εν ό­ψει της Κο­πεγ­χά­γης ό­τι δεν πρέ­πει η Ελ­λά­δα να α­πορ­ρί­ψει το σχέ­διο. Εννο­ού­σε ό­τι έ­πρε­πε η Ελ­λά­δα να κά­νει την α­πα­τε­ω­νιά να βά­λει πρώ­τα την Κύ­προ μέ­σα και με­τά να κα­ταγ­γεί­λει το σχέ­διο. Η ί­δια α­πα­τε­ω­νί­στι­κη διά­θε­ση παρα­λύ­ει και ό­λη τη νό­τια Κύ­προ α­πέ­να­ντι στο σχέ­διο. Αλ­λά με τέ­τοιες α­πά­τες μι­κρο­με­σαί­ων δεν γί­νε­ται διε­θνής διπλω­μα­τί­α. Παίρ­νω την Ε.Ε, αλ­λά α­φή­νω τον Α­νάν δεν γί­νε­ται. Η μό­νη α­στι­κή θέ­ση που έ­χει κά­ποια συ­νέ­πεια εί­ναι η θέ­ση του Μά­νου για δι­χο­τό­μη­ση και έ­ντα­ξη της νό­τιας Κύ­πρου. Αλ­λά αυ­τή δι­καιώ­νει ι­στο­ρι­κά και τον ελ­λη­νι­κό και τον τούρ­κι­κο σο­βι­νι­σμό, νο­μι­μο­ποιεί την πο­λι­τι­κή των ε­θνο­κα­θάρ­σε­ων και α­πό την ά­πο­ψη του πο­λι­τι­κού ρε­αλι­σμού κα­ταρ­ρέ­ει σαν ευ­ρω­πα­ϊ­κή θέ­ση μπρο­στά στο πρό­βλη­μα της Τούρ­κι­κης έντα­ξης.
Αν σή­με­ρα η Ο­ΑΚ­ΚΕ εί­ναι σε θέ­ση να εκ­φρά­σει μια σα­φή και πει­στι­κή θέ­ση ε­νά­ντια στο σχέ­διο Α­νάν εί­ναι για­τί α­πό την πρώ­τη στιγ­μή που άρ­χι­σε να γί­νε­ται λό­γος για την εί­σο­δο της Κύ­πρου στην Ε.Ε, α­πό το 1995, α­πο­κά­λυ­ψε και κα­τήγ­γει­λε τις κα­τα­στρο­φι­κές συ­νέ­πειες που θα εί­χε για ό­λους τους λα­ούς της πε­ριο­χής και πιο πο­λύ για τους ευ­ρω­πα­ϊ­κούς, μια τέ­τοια ε­ξέ­λι­ξη. Αυτή εί­ναι μια το­πο­θέ­τη­ση που δεν μπο­ρεί να την κά­νει κα­νείς ε­θνι­κι­στής. Για­τί φαί­νε­ται σή­με­ρα στα μά­τια του και στα μά­τια των ί­διων των κα­τοί­κων της νό­τιας Κύ­πρου, ό­τι α­φού το νό­τιο κομ­μά­τι του νη­σιού λει­τουρ­γεί αυ­τό­νομα και α­φού έ­χει δη­μο­κρα­τί­α και ψη­λά οι­κο­νο­μι­κά στά­νταρ, δι­καιού­ται να μπει στην Ε.Ε. Ό­μως αυ­τό εί­ναι το με­ρι­κό και το με­ρι­κό εί­ναι πά­ντα φαι­νο­με­νικό. Έ­να κομ­μέ­νο χέ­ρι δεν εί­ναι χέ­ρι για­τί δεν εί­ναι ζω­ντα­νό. Κα­νείς δεν θα μπο­ρεί να δει την νό­τια Κύ­προ αν δεν τη δει σε σχέ­ση με την Ελ­λά­δα και σε σχέ­ση με το βό­ρειο κομ­μά­τι της. Η ση­με­ρι­νή α­θλιό­τη­τα του λα­ού της βό­ρειας Κύ­πρου δεν εί­ναι α­πο­τέ­λε­σμα μό­νο της τουρ­κι­κής βί­ας, αλ­λά α­κό­μα πε­ρισ­σό­τε­ρο και πο­λύ πιο πριν α­πό αυ­τήν εί­ναι προ­ϊ­όν της ελ­λη­νι­κής και ελ­λη­νοκυ­πρια­κής βί­ας. Αν ο νό­τος εί­ναι πιο πλού­σιος α­πό το βο­ρά δεν εί­ναι μόνο χά­ρη στο α­ναμ­φι­σβή­τη­τα ψη­λό­τε­ρο μορ­φω­τι­κό του ε­πί­πε­δο και τον πιο α­νοι­χτό στον έ­ξω κό­σμο  χα­ρα­χτή­ρα του, εί­ναι και ε­πει­δή δέ­χτη­κε τε­ρά­στια κε­φά­λαια α­πό το ο­νο­μα­ζό­με­νο ε­θνι­κό κέ­ντρο, δη­λα­δή α­πό τον πα­ρά­γο­ντα που κα­τα­πίε­σε το βο­ρά και διέ­σπα­σε ε­θνο­τι­κά το νη­σί, εί­ναι και σε έ­να μέ­ρος ε­πειδή δέ­χτη­κε να γί­νει βά­ση ε­νός ε­ξαι­ρε­τι­κά βρώ­μι­κού χρη­μα­τι­στι­κού κε­φά­λαιου που εί­ναι ε­κεί­νων των ρώ­σι­κων οφ-σορ ε­ται­ρειών. Το πιο βα­σι­κό ω­στό­σο είναι ό­τι η δη­μο­κρα­τί­α της εί­ναι δη­μο­κρα­τί­α που οι­κο­δο­μή­θη­κε και ε­ξα­κο­λουθεί να εί­ναι δο­μη­μέ­νη πά­νω στην ε­θνι­κή υ­πε­ρο­χή και α­κό­μα πε­ρισ­σό­τε­ρο πά­νω στο ε­θνι­κό α­παρ­τχά­ι­ντ και την ε­θνο­κά­θαρ­ση. Σαν τέ­τοια η κυ­πρια­κή δημο­κρα­τί­α εκ­φρά­ζε­ται ε­ξω­τε­ρι­κά με μια φω­νή που α­νή­κει στην με­γά­λη διε­θνή χο­ρω­δί­α του φα­σι­σμού και της φρί­κης. Με τους σέρ­βους σφα­γείς ε­νά­ντια στη Βο­σνί­α και στο Κόσ­σο­βο, με τη Ρω­σί­α ε­νά­ντια στην Τσε­τσε­νί­α και με τους ισλα­μο­φα­σί­στες ε­νά­ντια στο Ισ­ρα­ήλ και τη Δύ­ση. Ε­κεί χτυ­πά­ει σή­με­ρα η καρ­διά της Κύ­πρου ό­ποιους ε­λιγ­μούς και αν κά­νουν οι η­γέ­τες της για να κα­λύ­πτονται. Θα πα­ρα­τηρή­σει κα­νείς ό­τι ί­δια και χει­ρό­τε­ρα χτυ­πά­ει και η καρ­διά της Ελ­λά­δας και ό­μως ε­κεί­νη μπή­κε στην Ευ­ρώ­πη. Ό­μως η Ελ­λά­δα μπή­κε στην Ευρώ­πη ε­πει­δή ε­κεί­νη την ε­πο­χή έ­βγαι­νε α­πό μια πε­λώ­ρια ήτ­τα ο σο­βι­νι­σμός της στην Κύ­προ και γι αυ­τό το λό­γο ή­ταν και η πιο δη­μοκρα­τι­κή Ελ­λά­δα ό­λων των ε­πο­χών. Εί­ναι η λι­γό­τε­ρο σο­βι­νι­στι­κή Ελ­λά­δα που μπή­κε στην Ε.Ε και μάλι­στα α­πό το λι­γό­τε­ρο σο­βι­νι­στι­κό και πε­ρισ­σό­τε­ρο δυ­τι­κό­φι­λο κομ­μά­τι της α­στι­κής της τά­ξης που τό­σο σκλη­ρά συ­γκρού­στη­κε με το ρω­σό­φι­λο και το σο­βι­νι­στι­κό α­κρι­βώς στο ζή­τη­μα της έ­ντα­ξης της Ελ­λά­δας στην Ε.Ε. Α­ντί­θετα τώ­ρα η Κύ­προς μπαί­νει στην Ευ­ρώ­πη κά­τω α­πό την κα­θο­δή­γη­ση της Ρω­σί­ας και των ρω­σό­φι­λων στην Κύ­προ και στην Ελ­λά­δα. Και μπαί­νει σε μια ε­πο­χή που η σο­βι­νι­στι­κή με­γα­λο­ϊ­δε­α­τι­κή ι­δε­ο­λο­γί­α και ο α­ντι­δυ­τι­κι­σμός έχουν δυνα­μώ­σει ό­σο πο­τέ πριν και έ­χουν αρ­χί­σει να ζη­τά­νε ι­στο­ρι­κή εκ­δί­κη­ση α­πό τη Δύ­ση, ει­δι­κά α­πό την Αγ­γλί­α και τις Η­ΠΑ, για το κυ­πρια­κό. Η εί­σο­δος τώ­ρα της Κύ­πρου στην Ε.Ε θα α­πο­τε­λέ­σει μια πε­λώ­ρια εν­θάρ­ρυν­ση και μια ε­πι­βρά­βευ­ση στον ελ­λη­νι­κό σο­βι­νι­σμό. Έ­τσι θα κα­θυ­στε­ρή­σει και η δια­δι­κα­σί­α α­ληθι­νής ε­πί­λυ­σης του κυ­πρια­κού, που ό­πως εί­πα­με πα­ρα­πά­νω έ­χει σαν βα­σι­κή του προ­ϋ­πό­θε­ση μια με­γά­λη ήτ­τα του ελ­λη­νι­κού σο­βι­νι­σμού, και α­κό­μα πε­ρισ­σό­τε­ρο μια με­γά­λη ήτ­τα του με­γά­λου και ι­στο­ρι­κού προ­στά­τη του που είναι η ι­μπε­ρια­λι­στι­κή Ρω­σί­α.
Αρ­κε­τή εί­ναι για την Ευ­ρώ­πη μια ση­με­ρι­νή, μια α­ντιευ­ρω­πα­ϊ­κή και ρω­σό­φι­λη Ελ­λά­δα, δεν χρειά­ζε­ται και μια τέ­τοια Κύ­προς και μια τέ­τοια Τουρκί­α, ού­τε βέ­βαια χρειά­ζε­ται και το δια­βα­τή­ριο ό­λων αυ­τών που εί­ναι το σχέ­διο Α­νάν.
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
 
Γ) Το παρακάτω άρθρο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα της ΟΑΚΚΕ στις 2 Απριλίου 2013 
 
Η ΚΥΠΡΟΣ ΣΕ ΕΡΕΙΠΙΑ
 
Η αποθέωση μιας ρώσικης προβοκάτσιας με ευρωπαϊκή υπογραφή  
Κύπριοι και Έλληνες πατριώτες και δημοκράτες πάρτε τη μοίρα σας στα χέρια σας  
 
Τελικά τα πράγματα για την Κύπρο και την Ευρώπη, ιδιαίτερα μετά το "όχι" των ρωσόφιλων στο πρώτο σχέδιο διάσωσης, πήγαν ακόμα χειρότερα από όσο φαινόταν την προηγούμενη εβδομάδα. Το νησί έχει στην ουσία δεχτεί ένα πλήγμα ιστορικής οπισθορόμησης όχι απλά χρηματιστικού αλλά παραγωγικού χαρακτήρα, ενώ η Ευρωζώνη έχει πάθει τη μεγαλύτερη ως τώρα ηθική, πολιτική, και μεσοπρόθεσμα θα πάρει και τη μεγαλύτερη οικονομική ζημιά από τις μέχρι τώρα διασώσεις της. Οι δυτικοευρωπαίοι μονοπωλιστές του χρηματιστικού κεφάλαιου αποδεικνύονται όλο και πιο ανίκανοι να καταλάβουν την παραγωγική κίνηση, την πραγματική δηλαδή κίνηση της οικονομίας κάθε ξεχωριστής χώρας που διασώζουν και τις ιδιαίτερες πραγματικές ανάγκες κάθε μιας από αυτές. Επίσης επειδή είναι εντελώς αδιάφοροι για τους λαούς, ιδιαίτερα εκείνους των πιο μικρών χωρών, και κυρίως επειδή συνεργάζονται με τους ανατολικούς φασίστες στην καταπίεση των υπόλοιπων λαών της Ανατολής και του Νότου, είναι πολιτικά τυφλοί. Είναι φυσικό λοιπόν που μέσα από αυτήν την πολιτικο-οικονομκή παρακμή θριαμβεύει ο πιο συνειδητός ιμπεριαλιστικός παράγοντας, αυτός που σε μεγάλο βαθμό αξιοποιεί υπέρ του τις αυθόρμητες κρίσεις του καπιταλισμού αλλά που σε επιμέρους χώρες της επιρροής του, όπως στην Ελλάδα και στην Κύπρο, τις προκαλεί και τις οργανώνει κιόλας. Μιλάμε για τη ρώσικη κρατικομονοπωλιακή ολιγαρχία που είναι και ο ηγέτης της παγκόσμιας στρατηγικής νεοναζιστικής συμμαχίας Ρωσίας- Κίνας. Είναι αυτή που όταν κατακάτσει ο κουρνιαχτός, θα φανεί ότι έχει κερδίσει τα πάντα στην Κύπρο χάνοντας ελάχιστα, γιατί μόνο αυτή θα μπορέσει να αγοράσει τζάμπα και να υποδουλώσει το κατεστραμμένο νησί όσο και αυτό να είναι σήμερα απογοητευμένο με τη στάση της. Εννοούμε ότι όσο και να είναι απογοητευμένος ο κυπριακός πληθυσμός από την άρνηση της Ρωσίας να δώσει ακόμα και την πιο μικρή βοήθεια στις κρίσιμες ώρες της διαπραγμάτευσης με την Ευρωζώνη, αυτός που εμφανίστηκε να χτυπάει ενεργητικά και ανοιχτά την Κύπρο, και που θα συνεχίσει να το κάνει, είναι οι χώρες της Ευρωζώνης και κύρια η Γερμανία. Αν η νεοτσαρική διπλωματία είναι η καλύτερη στον κόσμο αυτό οφείλεται στο ότι , όπως είχε παρατηρήσει ο Μαρξ και για την παλιά τσαρική, αυτή χτυπάει τα θύματά της μέσω ενός άλλου εχθρού της οπότε η ίδια παριστάνει το φίλο του θύματος. Σήμερα μάλιστα η ρώσικη διπλωματία χάρη στο όπλο της προβοκάτσιας που χειρίζεται τέλεια, μετατρέπει ακόμα και τις φιλικές δυνάμεις του θύματος, εδώ τις χώρες της ΕΖ, σε κύριους εχθρούς του. Αυτή είναι η περίπτωση της Κύπρου. Αυτή η διπλωματία πρέπει να αποκαλυφθεί και από τη ζωή και από τη θεωρητική ανάλυση.
 
Το εξοντωτικό χτύπημα της Κύπρου σε τρεις φάσεις
 
Ας δούμε το ρώσικο χτύπημα που δόθηκε σε τρεις φάσεις κύρια από τους πράκτορές της Ρωσίας και το τελευταίο και από την ίδια τη Ρωσία και χρεώθηκε και στις τρεις φάσεις στην ΕΖ γιατί η Ε Ζ βγήκε μπροστά να αναλάβει την πλήρη πολιτική ευθύνη γι αυτό.
Το πρώτο χτύπημα ξεκίνησε με τη μαζική αγορά ελληνικών τοξικών ομολόγων από τις δύο μεγάλες κυπριακές τράπεζες, κυρίως από τη Λαϊκή Τράπεζα Κύπρου. Αυτή αγόρασε μαζικά ελληνικά ομόλογα το 2009 και το 2010, δηλαδή αφού είχε προαναγγελθεί η ελληνική χρεωκοπία από την κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου και όλη η Ευρώπη ήταν σε κατάσταση σοκ! Δηλαδή την ώρα που όλες οι τράπεζες της Ευρώπης πουλούσαν τα ελληνικά ομόλογα για να τα ξεφορτωθούν, η Λαϊκή Τράπεζα Κύπρου αγόρασε 3 δις Ευρώ από αυτά, δηλαδή ένα ποσό όσο περίπου το 18% του κυπριακού ΑΕΠ. Αυτή την αγορά την έκανε ένα ΔΣ της Λαϊκής που ήταν τότε εντελώς υποχείριο του γνωστού μας ανατολικού κρατικο-ολιγάρχη Βγενόπουλου. Με σειρά άρθρων μας στη Νέα Ανατολή έχουμε περιγράψει τους τρόπους με τους οποίους αυτός εκτοξεύτηκε από το πουθενά στο κέντρο της κυπριακής οικονομίας, ωθούμενος από το ρωσοθρεμμένο Χριστόφια, και μετά άρχισε να γιγαντώνεται στην Ελλάδα καταβροχθίζοντας τις πιο σύγχρονες επιχειρήσεις σε όλους τους τομείς, κυρίως κρατικές συγκοινωνίες και επικοινωνίες με μια σειρά σκανδαλώδεις εξαγορές και επανα-μεταβιβάσεις κλπ που θα ήταν αδύνατες αν δεν ήταν μαζί του σύσσωμο το ρωσόδουλο διακομματικό σύστημα κορυφής και βασικά οι Σημίτης, Καραμανλής, Γ. Παπανδρέου, Τσίπρας.
Αφού αγόρασε ο Βγενόπουλος τα άχρηστα ελληνικά ομόλογα βγήκε έγκαιρα από τη Λαϊκή Τράπεζα Κύπρου, δηλαδή βγήκε πριν το PSI. Έτσι η Λαϊκή έχασε κοντά στο 75% της ονομαστικής αξίας των ελληνικών κρατικών ομολόγων των 3 δις, δηλαδή 2,3 δις Ευρώ περίπου, ενώ μαζί με την Κύπρου έχασαν περίπου 4 δις Ευρώ, δηλαδή κάτι λιγότερο από το 25% περίπου του κυπριακού ΑΕΠ. Είναι γεγονός ότι μόνο του το PSI δεν αρκούσε για μια χρεωκοπία αν το κυπριακό κράτος μπορούσε να σώσει τις τράπεζές του. Αλλά δεν μπορούσε να τις σώσει γιατί είχε μπει και αυτό στο δρόμο της χρεωκοπίας για τους ίδιους λόγους που είχε μπει και το ελληνικό κράτος: Είχε πίσω του ένα πρωτοφανές στην ΕΕ εμπορικό έλλειμμα και ένα πολύ μεγάλο έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών, δηλαδή είχε ένα κράτος που εξαγόραζε την κοινωνία, ιδιαίτερα την κρατική υπαλληλία, με οικονομικές παροχές την ίδια ώρα που το ίδιο κράτος σαμπόταρε, όπως και το ελληνικό, την παραγωγή, ιδιαίτερα τη βιομηχανική. Αυτή ήταν μια επανέκδοση της ανδρεοπαπανδρεϊκής συνταγής καταστροφής μιας χώρας από το ΑΚΕΛ του Χριστόφια. Το πλυντήριο του βρώμικου ρώσικου χρήματος, που ήταν σε πολύ μεγάλο βαθμό οι κυπριακές τράπεζες, ήταν απλά μέρος αυτής της διαδικασίας πολιτικής εξαγοράς και διαφθοράς του πληθυσμού, αλλά δεν ήταν με κανένα τρόπο η αιτία για την κατάρρευση των δύο κυπριακών τραπεζών. Όσο για την ύποπτη έκρηξη του φορτίου της Χεζμπολάχ που κατέστρεψε το μεγαλύτερο ηλεκτροπαραγωγικό σταθμό της Κύπρου, αυτή αποτέλειωσε τη βιομηχανία του νησιού, αλλά δεν έφτανε μόνη της να προκαλέσει τη χρεωκοπία.
Θα μπορούσε να πει κανείς ότι αυτή η αγορά ελληνικών ομολόγων ήταν απλά ζήτημα σαμποτάζ από έναν άνθρωπο και από μια σπείρα γύρω του. Όμως δεν θα μπορούσε ποτέ μια σπείρα να κάνει ένα τέτοιου όγκου οικονομικό έγκλημα χωρίς να ανησυχήσει η Κεντρική Τράπεζα και το Υπουργείο οικονομικών της χώρας, πόσο μάλλον που υπήρχαν ανάλογες σκανδαλώδεις αγορές ομολόγων και από την Τράπεζα Κύπρου, αν και σε μικρότερο όγκο. Κυρίως υπάρχει το εξής μεγάλο πολιτικό σκάνδαλο: Πώς έγινε να περάσει το PSI από την Ευρωζώνη στα τέλη του 2011 χωρίς η Κύπρος να βάλει κεντρικά και εναγώνια ζήτημα χρεωκοπίας των δύο μεγαλύτερων κυπριακών τραπεζών αν γίνει το PSI; Δηλαδή γιατί η κυβέρνηση του ΑΚΕΛ δεν ζήτησε κάποιες αντισταθμιστικές διευκολύνσεις από την ΕΖ και την ΕΚΤ (Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα) για τις δύο συστημικές για τα κυπριακά μέτρα τράπεζές της προκειμένου να ψηφίσει το PSI; Αυτή θα έπρεπε να είναι μια απαίτηση που δεν θα την έβαζε μόνη της η Κύπρος αλλά θα έπρεπε να υποχρεωθεί να τη βάλει στα διάφορα Γιούρογκρουπ, και η «αδελφή» Ελλάδα που αποκλειστικά και απόλυτα θα επωφελείτο από το PSI. Εδώ φαίνεται καταρχήν πόσο βαθύ εσωτερικό, πόσο ελληνοκυπριακό και όχι κυρίως ευρωζωνικό-γερμανικό ήταν το χτύπημα στις κυπριακές τράπεζες με το ελληνικό PSI.
Φαίνεται ότι στο σημείο αυτό βρίσκεται και μια ακόμη αιτία για τη σύναψη του ρώσικου δανείου των 2,5 δις που ζήτησε ο Χριστόφιας εκείνη την εποχή από τη Ρωσία και που εκείνη αμέσως του το έδωσε. Έχουμε γράψει ότι αυτό το δάνειο το έδωσε η Ρωσία για να εμφανιστεί απέναντι στην ΕΖ κάποια στιγμή σαν ένας συν-ανάδοχος του κυπριακού χρέους, δηλαδή να μπορεί να συναποφασίζει με την ΕΖ για τη σωτηρία της κυπριακής οικονομίας ή αλλιώς να έχει ένα κοινό παιδί με την ΕΖ, δηλαδή να χωθεί μέσα της. Πέρα όμως από αυτήν την αναμφισβήτητη στρατηγική χρησιμότητα του ρώσικου δανείου, υπήρχε μια άλλη πολύ πιο άμεση χρησιμότητα του για το ΑΚΕΛ και τη Ρωσία. Πρόκειται για το ότι αυτό το δάνειο έκλεινε τα μάτια και τα στόματα των Κυπρίων που δίχως αυτό θα διαμαρτύρονταν οπωσδήποτε για το επερχόμενο ελληνικό PSI. Μόνο δηλαδή με το ρώσικο δάνειο το κυπριακό κράτος μπορούσε να σώσει προσωρινά τις δύο τράπεζες ώστε να μην χρειαστεί τότε παρέμβαση από την ΕΖ που θα ήταν υποχρεωμένη να δώσει λύση και στην υπερχρέωση των κυπριακών τραπεζών, πράγμα που θα τις προστάτευε από τότε έγκαιρα. Βέβαια υπήρχε και μια άλλη τακτική χρησιμότητα του ρώσικου δανείου, αλλά νομίζουμε ότι δεν ήταν τόσο βασική. Αυτή ήταν ότι έδινε χρόνο στο ΑΚΕΛ να τελειώσει την προεδρία του και η βόμβα της χρεωκοπίας να σκάσει στα χέρια του ΔΗΣΥ και του ΔΗΚΟ, δηλαδή στα χέρια των θεωρητικά πιο δυτικόφιλων φιλελεύθερων ή σχετικά πιο εθνικών κομμάτων της Κύπρου. Βέβαια με το ΔΗΣΥ φαίνεται να συμβαίνει στην Κύπρο ότι και στην Ελλάδα με τη ΝΔ, δηλαδή το κόμμα να είναι γενικά δυτικόφιλο αλλά ο αρχηγός του, ο Αναστασιάδης, να είναι ρωσόφιλος, όπως είναι και ο Σαμαράς. Σύμφωνα με άρθρο των Φαϊνάνσιαλ Τάιμς της 22 του Μάρτη το δικηγορικό γραφείο Αναστασιάδη εκπροσωπεί τα συμφέροντα δύο ρώσων δισεκατομμυριούχων! Αλλά δεν χρειάζεται να ξέρουμε τι δεσμούς έχει ο Αναστασιάδης σαν δικηγόρος για να καταλάβουμε ότι σαν πρωθυπουργός έδρασε σαν ρώσος προβοκάτορας, όπως ακριβώς και το ΑΚΕΛ.
Έχουμε περιγράψει στο προηγούμενο άρθρο για την Κυπριακή χρεωκοπία τον τρόπο με τον οποίο η Κύπρος είπε το «όχι» στο ουσιαστικά δεύτερο σχέδιο διάσωσης της ΕΖ. Είχαμε πει ότι αυτό ήταν ένα ρώσικο, ένα προβοκατόρικο «όχι» που θα έκανε την Κύπρο υποτελή της Ρωσίας και ότι δεν ήταν ένα «όχι» της εθνικής ανεξαρτησίας. Σήμερα τα πράγματα έχουν ξεκαθαριστεί και μπορούμε να δούμε πόσο βρώμικα δούλεψε ο Αναστασιάδης, το ΑΚΕΛ, και η ελληνική κυβέρνηση στην τελική φάση των διαπραγματεύσεων διάσωσης της Κύπρου. Βασικό σύμμαχό τους οι ρώσοι σε αυτή τη φάση είχαν κυρίως το ΔΝΤ. Η ηγεσία του, μετά τον Στρος Καν (ο οποίος κατήγγειλε ότι τον «έφαγε» η Ρωσία), είναι πια εντελώς εξυπηρετική προς το μέτωπο Ρωσίας-Κίνας (σαν BRΙCS), και με την προεδρία Ομπάμα, είναι σε διαρκή σύγκρουση με την ΕΖ. Γι αυτό η ίδια η γενικά ευρωπαία Λαγκάρντ παίζει όλο και μικρότερο ουσιαστικό ρόλο στη χάραξη γραμμής σε αυτό (δες Φαϊνάνσιαλ Τάιμς, 31 Μάρτη άρθρο με τίτλο «η Κύπρος δείχνει τη σκλήρυνση του ΔΝΤ απέναντι στην ΕΖ»).
 
Από την πρώτη σχετικά πιο καλή πρόταση, στη δεύτερη του προβοκατόρικου «όχι» και από εκεί στην «τρίτη και φαρμακερή»
 
Πριν από την τελική φάση των διαπραγματεύσεων ΕΖ-Κύπρου που ξεκίνησαν στα μέσα του 2012 δεν υπήρχε η κατεύθυνση μέσα στη Γερμανία και γενικά στη Βόρεια Ευρώπη να μην διασωθούν οι κυπριακές τράπεζες ή να επιβαρυνθούν οι καταθέσεις. Φαινόταν δηλαδή ότι και σε αυτή την περίπτωση θα γινόταν αυτό που είχε γίνει στην Ιρλανδία και στην Ισπανία όπου οι τράπεζες διασώθηκαν από την ΕΖ και μάλιστα, στην περίπτωση της δεύτερης, χωρίς να χρειαστεί να μπει σε προγράμματα διάσωσης το ίδιο το κράτος. Μάλιστα με καθαρά τραπεζικά κριτήρια είχε περισσότερους λόγους η τραπεζική διάσωση να γίνει στην Κύπρο παρά στις παραπάνω χώρες . Αυτό γιατί στην Κύπρο οι τράπεζες, πέρα από την προβοκάτσια με τα ελληνικά ομόλογα είχαν πολύ πιο υγιή σύνθεση καταθέσεων σε σχέση με τα δάνεια που έδιναν από όση οι ιρλανδικές και οι ισπανικές και δεν θα γκρεμίζονταν από εσωτερική πλευρά όπως εκείνες. Χώρια από αυτό εκείνες οι τράπεζες είχαν ανάγκη εκατοντάδων δις από την ΕΚΤ (Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα) για να διασωθούν ενώ οι δύο κυπριακές είχαν μόνο 5,8 δισ. Αυτή η γραμμή της μη διάσωσης των κυπριακών τραπεζών μπήκε στη γερμανική πολιτική σκηνή ξαφνικά από τα παιδιά του προέδρου της γερμανικής Γκάζπρομ και πρώην αρχηγού του SPD Γκ. Σρέντερ, δηλαδή τους εξίσου ρωσόφιλους Σταϊνμάγιερ, Στάινμπρουκ και Γκάμπριελ. Αυτοί έβαλαν μαχητικό πολιτικό βέτο στη Μέρκελ να μην διασώσει τις δύο κυπριακές τράπεζες γιατί αλλιώς θα την κατηγορούσαν ότι διέσωζε τα βρώμικα λεφτά των ρώσων ολιγαρχών. Αν δηλαδή η Μέρκελ ήθελε να δώσει η ΕΖ εκτός από τα 10 δις Ευρώ για τη διάσωση του κυπριακού κράτους και 5 δις ακόμα για τη διάσωση των κυπριακών τραπεζών τότε θα έχανε τις εκλογές που έρχονται. Το πόσο βρώμικο και ύποπτο πολιτικά ήταν αυτό το βέτο αποδεικνύεται από το ότι το SPDενοχλήθηκε από τις ρώσικες καταθέσεις στην Κύπρο την ώρα που έχει με πάθος διευκολύνει τους ρώσους ολιγάρχες να εξαρτήσουν ενεργειακά την ίδια τη Γερμανία από τη Ρωσία, πράγμα για το οποίο ακριβώς η Γκάζπρομ αντάμειψε τον τελευταίο καγκελάριο του SPD με την προεδρία της Γκάζπρομ της Γερμανίας. Αλλά αυτή η στενή σχέση στα ενεργειακά έχει πίσω της το γεγονός ότι το SPD σχεδόν σε όλα τα ζητήματα εξωτερικής πολιτικής αποδέχεται στην πράξη την επιθετική, σφαγιαστική και διαμελιστική πολιτική της Ρωσίας, ιδιαίτερα στην εξωτερική της περίμετρο.
Με αυτήν λοιπόν την πολιτική παρέμβαση του SPD η πρόταση της Γερμανίας έγινε: σώνουμε το κυπριακό κράτος αλλά όχι τις δύο κυπριακές τράπεζες. Αυτή ήταν η πρώτη από τις τρεις προτάσεις της ΕΖ στο κυπριακό κράτος στη διάρκεια της δραματικής εβδομάδας διαπραγματεύσεων από τις 15 ως τις 25 του Μάρτη.
Σύμφωνα με αυτήν την πρώτη πρόταση η Λαϊκή και η Κύπρου θα έπρεπε να σωθούν πληρώνοντας το χρέος τους με λεφτά που θα τα πάρουν από τους καταθέτες όλων των κυπριακών τραπεζών, ντόπιων και ξένων, που έχουν καταθέσεις πάνω από 100.000 Ευρώ. Αυτός ο φόρος θα ήταν ένα κούρεμα από 15%-20% για όλες τις καταθέσεις στην Κύπρο πάνω από 100.000 Ευρώ. Αυτό το ποσοστό σήμαινε ότι ναι μεν οι μεγάλοι καταθέτες θα έτρωγαν ένα ισχυρό χτύπημα, ναι μεν η αξιοπιστία του κυπριακού τραπεζικού συστήματος θα μειωνόταν και ένα μεγάλο μέρος του ξένου κατατεθειμένου κεφάλαιου, ρώσικου, ευρωπαϊκού, και μεσανατολικού θα έφευγε από την Κύπρο, αλλά κανένας καταθέτης δεν θα έχανε πάνω από 15-20% του κεφαλαίου του, οπότε και ο συντριπτικά μεγαλύτερος όγκος του κάπως μεγάλου κυπριακού παραγωγικού κεφάλαιου που ήταν σε χρηματική μορφή, πχ σαν κεφάλαιο κίνησης δεν θα πάθαινε τίποτα, ακόμα και αν προσωρινά έφευγε από τις κυπριακές τράπεζες. Με λίγα λόγια οι τράπεζες θα συρρικνώνονταν, αλλά το κυπριακό κεφάλαιο που ήταν σε χρηματική μορφή θα σωνόταν και η παραγωγική λειτουργία στο νησί θα χτυπιόταν μόνο σε ένα μικρό βαθμό. Βεβαίως και αυτή η πρόταση, όπως και κάθε άλλη που περιλάμβανε κούρεμα καταθέσεων θα μείωνε τη γενική τραπεζική αξιοπιστία της Ευρωζώνης και τελικά του Ευρώ, αλλά αυτό το είχαν ήδη αποφασίσει οι λογιστές ευρωπαίοι οικονομολόγοι, που δεν βλέπουν πέρα από τη μύτη τους και που δεν λογαριάζουν καθόλου πάνω σε τι πολιτικό και στο βάθος οικονομικό ηφαίστειο κάθονται.
Αυτήν λοιπόν την πρώτη πρόταση, την καλύτερη όπως αποδείχτηκε για την Κύπρο, αλλά και για την ΕΖ, από όλες τις επόμενες την αρνήθηκε ο Αναστασιάδης μέσα στο Γιούρογκρουπ και την ακύρωσε αντιπροτείνοντας μια άλλη, μια δεύτερη πρόταση στην οποία αντιστάθηκε έντονα η Γερμανία και όλη η Ευρωζώνη, αλλά μπροστά στην επιμονή του Αναστασιάδη τη δέχτηκαν. Αυτή έλεγε ότι οι κάτω των 100.000 Ευρώ καταθέσεις κουρεύονται κατά 6,75% και οι πάνω από 100.000 κουρεύονται κατά 9,9%.
Αποδεχόμενη την αντιπρόταση του Αναστασιάδη η ΕΖ έπεσε ουσιαστικά σε μια πολιτική παγίδα γιατί αυτή εύκολα ξεσήκωνε όχι μόνο τη μαζική και οργισμένη αντίθεση των εκατοντάδων χιλιάδων μικροκαταθετών της Κύπρου, αλλά αύξαινε τη χρηματοπιστωτική αναξιοπιστία, οπότε και την ανασφάλεια όλων των μικρομεσαίων καταθετών της Ευρωζώνης. Μάλιστα ήταν αντίθετη στη δέσμευση της ΕΖ στην παγκόσμια κρίση του 2008 ότι όλες οι καταθέσεις ως τις 100.000 ήταν διασφαλισμένες. Με λίγα λόγια η δεύτερη πρόταση ήταν ειδικά φτιαγμένη για να μην περάσει ούτε στην Κύπρο ούτε στο εξωτερικό και αποδείχτηκε ότι γι αυτό την είχε αντιπροτείνει ο Αναστασιάδης, μιας και ούτε και αυτός την ψήφισε στη συνέχεια στην κυπριακή Βουλή κάνοντας αποχή. Αυτό ήταν το νόημα του περίφημου ηρωικού «όχι», το οποίο ακύρωσε αυτήν την απόφαση που ήταν η δεύτερη καλύτερη απόφαση της ΕΖ μετά την πρώτη, και έτσι άνοιξε το δρόμο να περάσει η τρίτη και φαρμακερή πρόταση- απόφαση, εκείνη δηλαδή η καταστροφική «λύση» που γνωρίζουμε η οποία συνέτριψε και εξαφάνισε μέσα σε λίγα λεπτά το μεγαλύτερο μέρος του κυπριακού χρηματικού κεφάλαιου.
Ο προβοκάτορας Αναστασιάδης και οι ρωσόφιλοι σαμποταριστές στην Κύπρο και στην Ελλάδα, όπως και αυτοί μέσα στην ΕΖ τύπου Όλι Ρεν, όπως και οι εγκάθετοι της τριάδας ΗΠΑ, Ρωσίας, Κίνας που κινούν σήμερα το ΔΝΤ και που λυσσάξανε να χρεωκοπήσουν τις δύο μεγάλες κυπριακές τράπεζες, ισχυρίζονται ότι προτίμησαν αυτή την Τρίτη πρόταση γιατί έσωνε τις καταθέσεις των μικρομεσαίων καταθετών. Αλλά τις καταθέσεις αυτές τις έσωνε και η πρώτη πρόταση του Γιούρογκρουπ που απέρριψε ο Αναστασιάδης. Τις έσωνε γιατί στην πρώτη πρόταση πλήρωναν το χρέος των τραπεζών όλες οι τράπεζες της Κύπρου ντόπιες και ξένες, δηλαδή όλοι οι καταθέτες της Κύπρου μοιράζονταν τη ζημιά ενώ στην τρίτη, την αναλάμβαναν μόνο οι δύο μεγάλες κυπριακές και γι αυτό εξατμίζονταν οι καταθέσεις τους και συντρίβονταν οι καταθέτες τους. Αυτό δεν θα το υπέγραφε ποτέ καμιά κυβέρνηση και δεν θα το ανεχόταν ποτέ καμιά αντιπολίτευση που δεν αποτελούνταν από σιχαμερούς προδότες. Και δεν ήταν υποχρεωμένοι να υπογράψουν ή να ανεχτούν μόνο αυτή για να μην χρεωκοπήσει τάχα εντελώς η Κύπρος γιατί μπορούσαν να υπογράψουν ή να ανεχτούν μια πρόταση παρεμφερή με την πρώτη-πρώτη που είχαν άτυπα απορρίψει.
Επίσης ούτε η ΕΖ είχε ισχυρό λόγο να τη θελήσει. Το επιχείρημα που πρόβαλε και ο Σόιμπλε ότι ήταν τάχα είναι πιο δίκαιο να την πληρώσουν δύο τράπεζες που φταίνε γιατί υπερχρεώθηκαν και όχι οι άλλες που δεν υπερχρεώθηκαν δεν στέκει. Και δεν στέκει γιατί όπως είπαμε ο υπεύθυνος γι αυτή την ειδική ζημιά των δύο τραπεζών είναι από τη μια τα ελληνικά ομόλογα και το κούρεμα που τους έκανε η ΕΖ κάτω από την πίεση της Ελλάδας, και από την άλλη, και κύρια, η κυβέρνηση Χριστόφια που ευθύνεται πολιτικά και για τη μαζική αγορά αυτών των ομολόγων όταν ήταν ήδη γνωστά σαν τοξικά, και, ακόμα περισσότερο, για την άνευ εξισοροπητικών όρων υπέρ των δύο τραπεζών αποδοχή του PSΙ. Αλλά το σίγουρο είναι ότι δεν είναι λάθος των καταθετών τους το ότι αγόρασαν οι δύο τράπεζες ελληνικά ομόλογα, και το ότι αυτοί δεν ενημερώθηκαν ποτέ για τους κινδύνους αυτής της αδιανόητης πράξης. Αυτή η εξαπάτηση και αυτός ο καθησυχασμός των καταθετών ήταν αποκλειστικά ευθύνη της Κεντρικής τράπεζας της Κύπρου, και της κυβέρνησης Χριστόφια. Άρα όχι μόνο οι άλλες τράπεζες και οι άλλοι οι καταθέτες θα έπρεπε να πληρώσουν, εφόσον αποφάσισε η ΕΖ να πληρώσουν γενικά και οι καταθέτες για την κυπριακή χρεωκοπία, αλλά έπρεπε να πληρώσει πάνω απ όλους το κυπριακό κράτος. Στη συνέχεια έπρεπε να πληρώσουν και όλα τα κράτη της ΕΖ που δέχτηκαν το PSI, ιδιαίτερα μάλιστα έπρεπε να πάρει τις ευθύνες της και η ΕΚΤ που δεν μπορεί να μην γνώριζε την κατάσταση των κυπριακών τραπεζών και που ως τότε μοίραζε σαν στραγάλια τα δις των Ευρώ σε όλες τις τράπεζες της ΕΖ.
Αλλά αυτή η απόφαση ήταν μακροπρόθεσμα πολιτικά και οικονομικά πιο καταστροφική από κάθε άλλη και για την ΕΖ γενικά. Γιατί ένα κούρεμα 15% μπορεί να γίνει οριακά αποδεκτό από τους ευρωπαίους και διεθνείς μεγάλους καταθέτες που βλέπουν τις ευρωπαϊκές καταθέσεις αρκετά ασφαλείς, αλλά το να εξαφανίζονται ή να μισοεξαφανίζονται οι μεγαλύτερες καταθέσεις στις δύο μεγαλύτερες τράπεζες ενός κράτους, δηλαδή σε σχετικά συστημικές τράπεζες αυτού του κράτους, είναι ένα βαθύ και ανεπούλωτο τραύμα στη συνολική αξιοπιστία του ευρωπαϊκού τραπεζικού συστήματος και γενικότερα του Ευρώ και θα φανεί σε λίγο που η Κύπρος θα σφαδάζει μέσα στη μεγαλύτερη πτώση βιοτικού επίπεδου που θα έχει γνωρίσει ευρωπαϊκή χώρα σε μη εμπόλεμες συνθήκες. Πως λοιπόν πέρασε αυτό; Καλά η Μέρκελ πυροβόλησε για μια ακόμα φορά και μονίμως πυροβολεί από την αρχή της ελληνικής ακήρυχτης χρεωκοπίας τα μακροπρόθεσμα συμφέροντα της τάξης της για να κερδίσει τις εκλογές, ενώ το SPD όντας στην ηγεσία του διαβρωμένο από τη ρώσικη μεγαλοαστική τάξη είναι ανίκανο να υπηρετήσει τη γερμανική αστική τάξη που τόσο καλά υπηρετούσε επί έναν αιώνα, δηλαδή από τότε που πρόδωσε τη γερμανική εργατική τάξη. Όμως υπάρχει το ερώτημα πως αυτό το έγκλημα πέρασε συνολικά σε όλη τη γερμανική αστική τάξη, και παραπέρα πως πέρασε ομόφωνα σε όλη την ΕΖ, και έτσι έγινε αποδεκτή η καταστροφική επίπτωση αυτής της χρεωκοπίας στην κυπριακή οικονομία που από δω και μπρος θα είναι διασωληνωμένη και θα συντηρείται με διαρκείς μεταγγίσεις από την ΕΖ, αλλά και με νέα μέτρα πείνας, ενώ όλοι οι λαοί της Ευρώπης θα βρίζουν αυτούς που υπέγραψαν τη συμφωνία αυτή; Είναι γνωστό ότι είναι τυφλή η ευρωπαϊκή μεγαλοαστική τάξη, αλλά είναι τόσο πολύ;
Η Τρίτη και «τελική λύση» ήταν μια ρώσικη απαίτηση
 
Για μας είναι πια φανερό από τα ίδια τα πολιτικά στοιχεία που υπάρχουν ότι η τρίτη και «τελική λύση» ήταν πάνω απ’ όλα μια σαφής ρώσικη απαίτηση, που η Ρωσία σαν υπερδύναμη, ιδιαίτερα σαν διπλωματική υπερδύναμη ήταν σε θέση και να τη στηρίξει πολιτικά και να την επιβάλλει. Είναι γεγονός ότι αυτήν την απαίτηση την ικανοποίησε η ευρωπαϊκή αστική τάξη χωρίς καμιά μεγάλη δυσαρέσκεια γιατί ήταν στη σκέψη όλων των οικονομολόγων της ότι το κυπριακό οικονομικό μοντέλο ήταν άρρωστο. Μόνο που αυτοί μαζί με τη αρρώστια σκότωσαν και τον άρρωστο.
Η επιβολή αυτής της «λύσης» ήταν ο στόχος της ξαφνικής υστερικής επίθεσης που εξαπέλυσε η ρώσικη ηγεσία ενάντια στην ΕΖ, αλλά ακόμα και ενάντια στην Κύπρο αμέσως μετά τις 15 του Μάρτη για να ματαιώσει τη μέτρια συμφωνία της δεύτερης πρότασης και να φέρει την Τρίτη καταστροφική. Σε αυτή τη λύση στόχευε βέβαια, όπως αποδείχτηκε και το «όχι» για το οποίο ξεσπάθωσε το ΑΚΕΛ, το ΔΗΚΟ και η ΕΔΕΚ στην Κύπρο, ο ΣΥΡΙΖΑ, οι ναζί και οι Καμμένοι, δηλαδή όλοι οι ρωσόφιλοι και ρωσόδουλοι στην Ελλάδα. Όλοι αυτοί ακολουθούσαν το μεγάλο αφεντικό που με εκφραστή τον Μεντβέντεφ κραύγαζε έξαλλο ενάντια στη ληστεία τάχα που επιχειρούσε η Ευρώπη ενάντια στις ρώσικες καταθέσεις και απειλούσε την ΕΖ με οικονομικό πόλεμο , ακόμα και με πούλημα των συναλλαγματικών της αποθεμάτων σε Ευρώ, ενώ απειλούσε και την Κύπρο με αποχώρηση των τραπεζών της από αυτήν. Η Ρωσία ήξερε βέβαια από μήνες πριν τη συζήτηση που γινόταν στην Γερμανία για κούρεμα των κυπριακών καταθέσεων αλλά δεν έβγαζε μιλιά. Τώρα είναι φανερό γιατί. Αν διαφωνούσε από καιρό θα αναγκαζόταν να κάνει κάποια στιγμή τη διευκρίνηση ότι ήθελε μόνο κούρεμα των μεγάλων καταθέσεων των δύο κυπριακών τραπεζών. Αλλά έτσι θα ήταν σαν να κήρυττε πόλεμο στην Κύπρο. Γι αυτό περίμενε να κάνει το λάθος η ΕΖ να κουρέψει όλες τις καταθέσεις και κάτω από τα 100.000 Ευρώ και μετά μέσα στη γενική κατακραυγή και την αναμπουμπούλα και την αποτυχία της πρώτης συμφωνίας να επιβάλει παρασκηνιακά τη δικιά της γραμμή!!!
Ο πολύς κόσμος έβλεπε δηλαδή σε εκείνες τις κραυγές την καταδίκη κάθε κουρέματος οποιασδήποτε ρώσικης κατάθεσης στην Κύπρο. Μόνο όποιος πρόσεχε πολύ τις ρώσικες ανακοινώσεις θα διαπίστωνε ότι η υπερδύναμη διαμαρτυρόταν ουσιαστικά σε αυτό το διάστημα για τις ρώσικες καταθέσεις στις ρώσικες τράπεζες, δηλαδή ότι ζητούσε την προστασία όχι των ρώσικων καταθέσεων γενικά, αλλά των καταθέσεων των ρώσικων τραπεζών στην Κύπρο, που είναι δύο και είναι και οι δύο κρατικοί γίγαντες, η Sberbank και η VTB. Αυτή η απαίτηση δεν διατυπώθηκε εντελώς ωμά από ίδια την επίσημη ρωσική πολιτική ηγεσία για ευνόητους λόγους, δηλαδή για να μην καταλάβουν οι Κύπριοι ποιος είναι ο φταίχτης για την καταστροφή των δύο κυπριακών τραπεζών και κυρίως για την καταστροφή των μεγάλων καταθέσεων και καταθετών αυτών των τραπεζών που είναι στη μεγάλη πλειοψηφία τους κύπριοι επιχειρηματίες. Όμως αυτή η απαίτηση διατυπώθηκε από τον διευθυντή της VTB Αντρέι Κοστίν που δήλωσε ότι στην Κύπρο «υπάρχουν δύο τράπεζες που βρίσκονται σε κρίσιμη κατάσταση και έχουν ανάγκη εξυγίανσης» και ότι η δικιά του Τράπεζα θα σταματήσει τη δραστηριότητά της και «απλά και καθαρά θα εγκαταλείψει την κυπριακή αγορά», στην περίπτωση που «υπάρξουν αποφάσεις που καταπατούν το δίκαιο και υπαγορεύονται από την πολιτική». (Νεζαβιζίγιαμα Γκαζέτα, της 22 του Μάρτη, οι υπογραμμίσεις με μαύρα δικιές μας). Αυτή η δήλωση σημαίνει ότι για τον κρατικό αρχιτραπεζίτη είναι λογικό να «εξυγιανθούν», δηλαδή να υποστούν τις συνέπειες της «κρίσιμης κατάστασής τους» οι δύο κυπριακές τράπεζες, αλλά όχι να πληρώσουν οτιδήποτε οι ρώσικες με αποφάσεις «που υπαγορεύονται από την πολιτική». Τι σημαίνει ότι «υπαγορεύονται από την πολιτική»; Σημαίνει ακριβώς ότι δεν υπαγορεύονται από την οικονομία. Που σημαίνει ότι δεν υπάρχει καμιά οικονομική σκοπιμότητα να σωθούν οι δύο μεγαλύτερες τράπεζες μιας μικρής χώρας, προκειμένου να μην πάθουν τίποτα τα παραρτήματα δύο γιγαντιαίων τραπεζών μιας υπερδύναμης, που έκανε την Κύπρο πλυντήριο και βάση κάθε βρωμοδουλειάς της στη Μεσόγειο και τη Μέση Ανατολή και στην ίδια τη Ρωσίας. Αλλά πιο καλυμμένα αυτό το είπε και ο μαινόμενος Μεντβέντεφ: «έχουμε εδώ τους λόγους μας και τα εθνικά μας συμφέροντα: Δύο τράπεζες και ένα μεγάλο αριθμό ρώσων επιχειρηματιών που φυλάνε τα κεφάλαια τους εκεί» (Φωνή της Ρωσίας, 20 Μάρτη). Δηλαδή ο Μεντβέντεφ αυτές τις δύο ρώσικες τράπεζες υπερασπίζει και τις καταθέσεις σε αυτές και καμιά άλλη τράπεζα και τις ρώσικες καταθέσεις σε αυτή.
Αλλά μπορούσε να συμπεράνει κανείς τις αληθινές προθέσεις της ρώσικης ηγεσίας σε αντιδιαστολή με αυτό που έκανε μετά την τελική συμφωνία ΕΖ-Κύπρου στις 24 του Μάρτη, όπου όχι μόνο έριξε αμέσως και κάθετα τους τόνους της, αλλά γλύκανε και αντάμειψε και την ΕΖ και την Κύπρο με την αναγγελία του Πούτιν ότι ξεκινάει αναδιάρθρωση του δανείου των 2, 5 δις Ευρώ, δηλαδή ότι προσφέρει στην Κύπρο κάτι από αυτό το λίγο που εκείνη γονυπετής ζητούσε ακριβώς στις κρίσιμες στιγμές της διαπραγμάτευσης με την ΕΖ για να μην αναγκαστεί να χάσει τα πάντα. Η ανακοίνωση έγινε επιδεικτικά αμέσως μετά την υπογραφή της απόφασης με τον εκπρόσωπο του Πούτιν Πεσκόφ να δηλώνει ότι ο Πούτιν «θεωρεί δυνατό να υποστηρίξει τις προσπάθειες... που αποσκοπούν στο να αποφευχθεί η κρίση στην οικονομία και στο τραπεζικό σύστημα αυτού του νησιωτικού κράτους» (Ελευθεροτυπία, 25 Μάρτη). Αυτή η πράξη και η υποκριτική, ουσιαστικά κυνική δήλωση περί «αποφυγής της κρίσης» που τη συνόδευε, σηματοδοτούσε την υποστήριξη της Μόσχας προς τη συμφωνία διάσωσης, παρά το ότι πολλοί ρώσοι καταθέτες στις δύο κυπριακές τράπεζες θα ζημιωνόντουσταν. Αυτή ήταν απόδειξη ότι η Ρωσία δεν νοιαζόταν γενικά για τους καταθέτες της αλλά για να λάμψουν ανέγγιχτες μετά την καταιγίδα οι τράπεζες της την ώρα που θα κείτονταν σε συντρίμια οι κυπριακές.
Λίγο μετά ο ρώσος υπουργός Σιλιουάνοφ δήλωνε ότι η αναδιάρθρωση θα γίνει δυνατή εάν το τραπεζικό σύστημα της Κύπρου «σταθεροποιηθεί», δηλαδή αν σταθεροποιηθούν τα ερείπια που προκάλεσε η συμφωνία.
 
Με το που σταμάτησε το αφεντικό, σταμάτησαν και τα τσιράκια σε Κύπρο και Ελλάδα να φωνάζουν. Και όχι μόνο σταμάτησαν. Συνέχισαν με θράσος να επιμένουν ότι η τελική απόφαση, που πρόκυψε από το «όχι» ήταν καλύτερη από τη δεύτερη που τραυμάτιζε αλλά δεν έβγαζε νοκ άουτ το κυπριακό τραπεζικό σύστημα και τους καταθέτες. Το επιχείρημα τους ήταν ότι τουλάχιστον αυτή διασφάλισε τους μικρομεσαίους καταθέτες. Αλλά πέρα από το ότι την εξασφάλιση την έκανε και η πρώτη πρόταση της ΕΖ με το κούρεμα των 15%-20%, ακόμα και οι απώλειες του 6,75% της δεύτερης λύσης ήταν χίλιες φορές προτιμότερες για τον κυπριακό λαό από την εξαφάνιση ή μισοεξαφάνιση των περισσότερων μεγάλων καταθέσεων. Τα περί προστασίας των μικροκαταθετών είναι μια τυπική εφαρμογή της τακτικής του σοσιαλφασισμού να χτυπάει το λαό έμμεσα και βαθιά μέσα από το χτύπημα του παραγωγικού κεφάλαιου και τον ίδιο να τον ελαφρώνει λίγο ατομικά, να του κόβει λίγο-λιγότερο πχ τον ελάχιστο μισθό αλλά να κλείνει όλες τις βιομηχανίες και να τον ρίχνει μαζικά στην ανεργία.
Εννοούμε ότι πέρα από το γεγονός ότι καταθέσεις ύψους 100.000 Ευρώ δεν χαρακτηρίζουν την πλειοψηφία του λαού, αλλά τη μικρή αστική και την εύπορη μικροαστική τάξη, το 6,75% των καταθέσεων που κέρδισαν οι τελευταίες χάρη στο «ακούρευτο» πλαφόν των 100.000 Ευρώ, θα το χάσουν και αυτές και όλος ο εργαζόμενος λαός πολλαπλάσια από την καταστροφή στην παραγωγή που θα προκαλέσει η εξαφάνιση και μισοεξαφάνιση των μεγαλύτερων καταθέσεων στη Λαϊκή και στην Τράπεζα Κύπρου, που θα χαθούν από 50% έως το 100%. Γιατί αυτές οι καταθέσεις είναι σε ένα μεγάλο μέρος τους παραγωγικό κεφάλαιο σε χρηματική μορφή ή μετατρέπεται σε παραγωγικό κεφάλαιο όπως πχ κεφάλαιο κίνησης, κεφάλαιο για αγορά παγίων κλπ. Αυτό χώρια από το γεγονός ότι σύντομα θα αφαιρεθεί και ένα άλλο μεγάλο μέρος του παραγωγικού κεφάλαιου λόγω της γενικότερης αναξιοπιστίας των κυπριακών τραπεζών. Δηλαδή σήμερα κάποιες εταιρείες έχουν δανειστεί κεφάλαια από τις δύο τράπεζες και τα έχουν βάλει στην παραγωγή, δηλαδή τα έχουν κάνει μηχανήματα, πρώτες ύλες, κτίρια κλπ. Αυτή η παραγωγή θα συνεχιστεί για ένα διάστημα αν και η εσωτερική ζήτηση θα βυθίζεται και η ζημιά των επιχειρήσεων θα είναι μεγάλη. Όμως σύντομα ούτε αυτές οι εταιρείες, ούτε άλλες θα μπορούν εύκολα να δανειστούν καινούργια κεφάλαια από τις κυπριακές τράπεζες γιατί αυτές θα είναι για πολλά χρόνια αναξιόπιστες και γι αυτό ανίκανες να συγκεντρώνουν καταθέσεις. Επίσης σε ότι αφορά τη Λαϊκή, όταν μια σύγχρονη τράπεζα κλείνει, καταργείται ένας έμπειρος και πολύπλοκος μηχανισμός που ειδικεύεται στο να κατευθύνει και να διανέμει τους κεφαλαιακούς πόρους στις ξεχωριστές επιχειρήσεις, γι αυτό τα πιο προοδευτικά ακόμα και τα πιο επαναστατικά καθεστώτα δεν αφήνουν τις τράπεζες να κλείσουν, αλλά τις παίρνουν στα χέρια τους. Στους πιο διεφθαρμένους καπιταλισμούς αυτός ο μηχανισμός είναι αντίστοιχα διεφθαρμένος, ενώ γενικά είναι ραντιέρικος και γι αυτό σε μεγάλο βαθμό παρασιτικός ο χαρακτήρας του τραπεζικού κεφάλαιου, όμως αυτό δεν καταργεί την αναγκαιότητα του στην καπιταλιστική παραγωγή. Σημειώνουμε ότι η παραγωγή με την καπιταλιστική έννοια περιλαμβάνει, εκτός από τις καθαρά παραγωγικές , και τις εμπορικές και τις τραπεζικές λειτουργίες του κεφάλαιου που είναι τόσο καίριες για την Κύπρο σε αυτή την περίοδο. Βέβαια το εξόχως παρασιτικό χρηματοπιστωτικό μοντέλο της Κύπρου πρέπει να αλλάξει, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να καταστραφεί από τη μια στιγμή στην άλλη χωρίς να έχουν ετοιμαστεί στοιχειωδώς οι παραγωγικές βάσεις για την αντικατάστασή του από το καινούργιο. Γιατί αν αυτό συμβεί οι άνθρωποι που το κινούν και ζουν από αυτό σήμερα θα περάσουν αφάνταστη δυστυχία. Αλλά εδώ δεν πρόκειται για πέρασμα τη Κύπρου από μια κατώτερη σε μια ανώτερη μορφή καπιταλιστικής παραγωγής, αλλά για την οπισθοχώρηση από έναν ραντιέρικο καπιταλισμό υπηρεσιών σε μια φασιστικού ιμπεριαλιστικού τύπου αποικιοκρατία. Αυτό σημαίνει ότι θα καταστραφούν χιλιάδες επιχειρήσεις μικρές και μεγάλες, θα απολυθούν δεκάδες και εκατοντάδες χιλιάδες εργαζομένων, οπότε θα πέσει τόσο πολύ η κατανάλωση του κυπριακού πληθυσμού που αυτό το νησί θα γίνει έρμαιο της υπερδύναμης που για δεκαετίες το διέφθειρε και τώρα το καταστρέφει.
 
Μεθοδευμένη διακομματική προδοσία υπέρ της Ρωσίας
 
Αυτή η καταστροφή, η άμεση και η έμμεση, ενός πελώριου μέρους του χρηματικού κεφάλαιου μιας χώρας αποτελεί τη μεγαλύτερη πράξη οικονομικού σαμποτάζ στην ιστορία της Ενωμένης Ευρώπης και οπωσδήποτε και στην ιστορία των δύο εξόχως υπονομευόμενων παραγωγικά εδώ και 30 χρόνια χωρών, της Ελλάδας και της Κύπρου. Μάλιστα με τη συγκεκριμένη οικονομική υπονόμευση της Κύπρου πλήττεται βαρειά και παραπέρα η ελληνική παραγωγή, γιατί η Κύπρος είναι ο τέταρτος εξαγωγικός προορισμός για την Ελλάδα που μόνος του απορροφά πάνω στην κρίση 1 δις εξαγωγών δηλαδή το 5 % των συνολικών εξαγωγών της Ελλάδας που είναι το μόνο φάρμακο για την έξοδο της από την οξυνόμενη κρίση χρέους. Αν χαθούν οι μισές από αυτές τις εξαγωγές θα χαθούν στην Ελλάδα μερικές ακόμα δεκάδες χιλιάδες θέσεις εργασίας.
Με λίγα λόγια η Τρίτη και τελική «λύση» ήταν ό,τι χειρότερο μπορούσε να γίνει για την Κύπρο, και αυτό το χειρότερο όπως είδαμε μεθοδεύτηκε σχολαστικά. Τόσο σχολαστικά που οι προδότες, για να κρύψουν την υποστήριξη που έχουν δώσει σε αυτήν την καταστροφή, αποφάσισαν να περάσουν την τελική απόφαση χωρίς ψηφοφορία από την κυπριακή Βουλή. Δηλαδή ξέροντας χοντρικά το περιεχόμενο της τελικής συμφωνίας, είχαν ψηφίσει μετά το «όχι» τους να εξουσιοδοτήσουν την Κεντρική Τράπεζα της Κύπρου να κλείσει τους χρηματοπιστωτικούς όρους της συμφωνίας με την ΕΖ, ώστε η ιστορική βρωμοδουλειά να μην πέσει σε όλη την έκτασή της απευθείας πάνω τους. Πραγματικά τέτοια ξεδιαντροπιά δεν έχει ξαναγίνει. Τέτοια αστική τάξη σαν την κυπριακή δεν πρέπει να έχει ξαναγίνει. Ποιο κόμμα, ποιας τάξης που αγαπάει στοιχειωδώς τη χώρα της, που έχει δηλαδή έναν στοιχειώδη πατριωτισμό, θα είχε ψηφίσει να μην έχει λόγο για μια απόφαση που θα αφορούσε τα ζωτικά και ιστορικά συμφέροντα της χώρας του; Ποιο κόμμα θα προτιμούσε μια τέτοια απόφαση να περάσει χωρίς ψηφοφορία στη Βουλή για να μην πάρει ο καθένας που θα ψήφιζε υπέρ ή κατά τις ευθύνες του; Και τι παλιάνθρωποι είναι αυτοί οι τρομεροί σαμποταριστές τύπου ΑΚΕΛ που κάνουν κεντρικό ζήτημα αυτής της στιγμής το ποιος κύπριος αστός φυγάδεψε τα κεφάλαιά του στο εξωτερικό για να τα γλυτώσει από την εξάτμιση ή που μαζί με τους ομολόγους τους στην Ελλάδα συζητάνε το αν πρέπει να βγει η Κύπρος από το Ευρώ ενώ ξέρουν ότι η πιο μεγάλη ζημιά έχει ήδη γίνει και επίσης ξέρουν ότι σε αυτή τη φάση η χώρα τους θα μείνει μέσα στο Ευρώ. Αυτή η παραμονή βέβαια δεν γίνεται για να σωθούν, αλλά για να καταστραφούν καλύτερα και πιο εύκολα οι δυο χώρες για χάρη της πουτινικής Ρωσίας. Γιατί η Ρωσία τις έχει καταφάει από τα μέσα και τις έχει μετατρέψει σε ζόμπι που θα προκαλούν μια ακατάσχετη οικονομική αιμορραγία και μια ηθική και πολιτική αποσύνθεση όλης της Ευρωζώνης όσο μένουν μέσα της.
Βέβαια τώρα οι σαμποταριστές της Κύπρου, ουρλιάζουν και κάθε μέρα που περνάει θα ουρλιάζουν περισσότερο ότι αυτήν την καταστροφή την έφερε η Γερμανία για να τιμωρήσει τάχα την «ανυπότακτη» Κύπρο για τις προνομιακές σχέσεις της με τη Ρωσία και ταυτόχρονα να την υποδουλώσει, αφού δήθεν το νησί θα εξαρτιέται πια από τους εγκληματικούς όρους που θα του βάζουν οι γερμανοί δανειστές. Αυτά τα ίδια επαναλαμβάνουν ασταμάτητα οι ρωσόδουλοι και στην Ελλάδα από την πρώτη στιγμή της κρίσης εδώ και 3 χρόνια, και οι περισσότεροι τους πιστεύουν, αλλά η ζωή καθημερινά τους διαψεύδει καθώς «περιέργως» από την καταστροφή της Ελλάδας δεν επωφελούνται οι γερμανοί και γενικά οι ευρωπαίοι δανειστές αλλά η Ρωσία και οι σύμμαχοί της, κυρίως η Κίνα αλλά και το Κατάρ. Είναι αυτοί και όχι οι Γερμανοί που αγοράζουν ουσιαστικά χωρίς διαγωνισμούς ή με σάπιους διαγωνισμούς πάμφθηνα και ζωτικά νευρικά γάγγλια της οικονομίας της χώρας μας και τα ελέγχουν μονοπωλιακά.
Το ίδιο έργο θα δούμε οπωσδήποτε και στην Κύπρο. Οι πολιτικοί νεάντερνταλ ευρωπαίοι μονοπωλιστές θα βαράνε με μανία το κυπριακό καρύδι με το σφυρί για να το «αναδιαρθρώσουν», δηλαδή να το ισιώσουν, αυτό θα σπάει, και οι ρώσοι ολιγάρχες, ξεκαρδισμένοι στα γέλια, θα τρώνε την ψίχα. Βλέποντας δηλαδή το μέλλον της νεο-χρεωκοπημένης Κύπρου στην «πρωτοπόρα» χρεωκοπημένη Ελλάδα μπορεί να περιμένει κανείς ότι από τη μια θα χτυπάνε απ έξω οι δυτικοί τροϊκανοί με την επεμβατική ιμπεριαλιστική όσο και βλακώδη λογική τους και από μέσα οι κύπριοι σαμποταριστές θα υπερφορολογούν τις πιο υγιείς επιχειρήσεις, την ενέργεια και τα εισοδήματα των φτωχών κύπριων και των μη φιλικών τους αστών. Στα πλαίσια αυτά θα εξαπολύουν και ένα γενικότερο οικονομικό, ακόμα και ποινικό πογκρόμ ενάντια στη ντόπια κυπριακή εμποροτραπεζική αστική τάξη που θα την κατηγορούν σαν τον κύριο υπεύθυνο για τη χρεωκοπία. Ήδη κυνηγάνε αυτούς που πήγαν να βγάλουν έξω τα κεφάλαιά τους πριν αυτά εξατμιστούν, ενώ στήσανε σε χρόνο μηδέν adhoc δικαστικά όργανα, με πολιτικά προσδιορισμένες συνθέσεις που προφανώς η δουλειά τους θα είναι να αθωώνουν τους πραγματικούς σαμποταριστές, δηλαδή το μέτωπο των αντιευρωπαϊστών που βγαίνει πολιτικά ενισχυμένο από την καταστροφή και να κυνηγάνε τους εχθρούς αυτού του μετώπου. Όμως η ρώσικη διείσδυση μέσα στα ερείπια επίσης δεν θα κρύβεται.
Η Κύπρος έχει δει ήδη μια ρώσικη διείσδυση, αλλά την έχει δει πριν τη χρεωκοπία σαν κάτι το θετικό. Μόνο μέσα από την πικρή πείρα του το κυπριακό έθνος θα δει αυτή τη διείσδυση σαν υποδούλωση και τότε θα καταλάβει ότι η σημερινή χρεωκοπία έρχεται γάντι στη Ρωσία και ότι μόνο αυτή θα μπορούσε να την έχει προκαλέσει, γιατί μόνο αυτή είχε τα εσωτερικά πολιτικά στηρίγματα για να πουν τα διάφορα καταστροφικά «όχι» και, κυρίως, για να κάνουν τη μακρόχρονη προεργασία που έφερε την κυπριακή αποβιομηχάνιση, τη δανεική και παρασιτική υπερκατανάλωση, και τελικά την προβοκατόρικη αγορά των ήδη τοξικών ελληνικών ομολόγων.
Άλλωστε σε λίγο θα φαίνεται ακόμα πιο καθαρά τι έγινε με το κυπριακό «όχι» : Ενώ καταστράφηκε σε πελώριο βαθμό η χρηματιστική δύναμη της κυπριακής αστικής τάξης ταυτόχρονα βγήκαν εντελώς άθικτες και με πλήρες οικονομικό και κυρίως με πολιτικό-ηθικό κύρος οι δύο κρατικές ρώσικες τράπεζες. Αυτή η διπλή επιτυχία της Ρωσίας, εννοούμε πάντα αυτής των ρώσων κρατικο-ολιγαρχών που τη διαφεντεύουν, να καταστραφούν οι κύπριοι αστοί και να λάμψει η δικιά τους δύναμη, σε συνδυασμό με τους άφθονους πολιτικούς και οικονομικούς κύπριους πράκτορες της και με τους 50. 000 ρώσους κατοίκους της χώρας, εκ των οποίων οι 10000 με υπηκοότητα, θα την κάνει κυρίαρχη από εδώ και μπρος σε όλα τα επίπεδα. Με την οικονομική καταστροφή του νησιού η Ρωσία θα μπορεί να αγοράζει κυπριακή γη, φυσικούς πόρους και υπηρεσίες με τα μισά λεφτά από όσα χρειαζόταν ως τώρα και σε λίγο με ακόμα λιγότερα γιατί στην Κύπρο το σαμποτάζ θα ξεκινάει από χαμηλότερη παραγωγική εσωτερική βάση.
Αλλά δεν ήταν μόνο αυτό το κέρδος για τους ρώσους κρατικο-ολιγάρχες. Μέσα στην αναμπουμπούλα άρπαξαν στα χέρια τους από την εμβρόντητη Κύπρο και κυρίως από τις δύο ακρωτηριασμένες τράπεζες με μισό μόνο δις Ευρώ όλα τα παραρτήματα τους στην Ελλάδα και με άθικτες τις καταθέσεις τους (Κύπρου, Λαϊκής, Ελληνικής), δηλαδή ότι πολυτιμότερο είχαν τη δοσμένη στιγμή. Λέγοντας «άρπαξαν» εννοούμε ότι τα άρπαξε κάτω από τον έλεγχο του ο πουτινικός κρατικοολιγάρχης Νέσις που μόνος του αυτός ελέγχει από το 2011 το μεγαλύτερο και καίριο, σύμφωνα με την κομμένη και ραμένη στα μέτρα του νέα νομοθεσία για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, ποσοστό του 10% της Τράπεζας Πειραιώς. Έτσι η Πειραιώς - αυτή η ως το 2011 πιο χρεωκοπημένη από όλες τις μεγάλες ελληνικές τράπεζες, που με τη γενική διακομματική αποσιώπηση πέρασε σε ρώσικο πολιτικό έλεγχο πάνω στην κρίση - έγινε σε ελάχιστο χρόνο η δεύτερη στη χώρα ρουφώντας τη μια μετά την άλλη μια σειρά ντόπιες και ευρωπαϊκές τράπεζες με πιο σημαντική οικονομικοπολιτικά αυτήν της αγροτικής παραγωγής, την ΑΤΕ. Είναι χαρακτηριστικό πόσο κανείς δεν έβγαλε κιχ για αυτό το ξαφνικό πέρασμα μιας πελώριας κυπριακής περιουσίας μέσα σε λίγες ώρες και μετά από μια καταστροφή σε μια ελληνική ιδιωτική τράπεζα χωρίς κανένα απολύτως είδος, έστω άτυπου, ανοιχτού διαγωνισμού ή έστω μιας ανοιχτής διαδικασίας. Γιατί στην ουσία του αυτό είναι πέρασμα της περιουσίας μιας κυπριακής τράπεζας στο ελληνικό κράτος και από το ελληνικό κράτος σε μια ιδιωτική τράπεζα, γιατί είναι το ελληνικό κράτος που εξασφάλισε μέσω ΕΖ την εγγύηση των καταθέσεων των κυπριακών τραπεζών στην Ελλάδα και γενικά τους όρους όλης αυτής της μεταβίβασης. Επίσης αυτοί οι ψευτοφίλοι των εργαζομένων ψευτοΚΚΕ-ΣΥΝ κρύβουν ότι η Πειραιώς μεγαλώνει με τόσα πολλά παραρτήματα, 1600, μετά την τελευταία εξαγορά, που τα μισά από αυτά της είναι άχρηστα και θα κλείσουν, οπότε χιλιάδες εργαζόμενοι θα απολυθούν.
 
Το καλό είναι ότι ο κύριος εχθρός δεν μπορεί να κρύβεται εμφανιζόμενος σαν φίλος όπως πριν
 
Πάντως ήδη αυτές οι τραγικές μέρες έδωσαν πολλά μαθήματα στον κυπριακό λαό καθώς του άνοιξαν ένα παράθυρο να δει και τη ρώσικη ευθύνη στην χρεωκοπία. Γιατί ήταν μέρες πολιτικά τόσο συμπυκνωμένες και οι κυπριακές μάζες ήταν τόσο κυριολεκτικά πεσμένες πάνω στην πολιτική και στην οικονομία ώστε η Ρωσία για πρώτη φορά δεν μπόρεσε να κρυφτεί εντελώς. Η γνώση καταχτιέται με άλματα και αυτά με τη σειρά τους οφείλονται στα άλματα της ίδιας της ζωής. Βέβαια όταν λέμε ότι ο κυπριακός λαός μπορεί τώρα να δει τη Ρωσία, δεν εννοούμε ότι φτάνει να δει μόνο τη Ρωσία σαν εχθρό του για να σωθεί. Για να σωθεί πρέπει να δει την άρχουσα τάξη του που τον έκανε έρμαιο της Ρωσίας, πρέπει να δει τη φύση και την ιστορία της, πρέπει πάνω απ όλα σε αυτές τις μεγάλες στιγμές κρίσης να δει και τον ίδιο του τον εαυτό, δηλαδή και τα δικά του λάθη και αδυναμίες και να τα διορθώσει. Απλά θεωρούμε ότι ένας λαός δεν μπορεί να δει ούτε τον εαυτό του ούτε καν τη δικιά του άρχουσα τάξη αν δεν δει τον αληθινό κύριο εξωτερικό του εχθρό, που στην περίπτωση της Ρωσίας λειτουργεί με τους πράκτορές του και σαν κύριος εσωτερικός εχθρός του κυπριακού λαού, και πιο συγκεκριμένα σαν οργανωτής των εθνικών του ελαττωμάτων.
Λοιπόν η ζωή δίδαξε πια τον κυπριακό λαό ότι η Ρωσία μπορούσε να ελαφρώσει το τραπεζικό χρέος της Κύπρου παρατείνοντας έστω για λίγα χρόνια την αποπληρωμή του δανείου των 2, 5 δις Ευρώ και μειώνοντας το επιτόκιο δανεισμού πριν την καταστροφική «διάσωση» από την ΕΖ και όχι μετά που η ζημιά είχε γίνει. Άλλωστε, ακόμα και όψιμα, η εξαγγελία της αναδιάρθρωσης αυτού του χρέους δεν γίνεται για να εξευμενίσει ο Πούτιν τον κυπριακό λαό για την προδοσία του, αλλά για να τον εκμεταλλευτεί παραπέρα. Και δεν εννοούμε τόσο ότι αυτά τα 2,5 δις ο Πούτιν θα τα χρησιμοποιεί σαν δόλωμα και σαν εκβιασμό απέναντι στην Κύπρο, όπως το έχει κάνει ήδη. Εννοούμε ότι θα τα χρησιμοποιεί για να γίνει επίσημος όπως είπαμε αρχικά συν-αναδόχος με τη Γερμανία, και γενικότερα με την Ευρωζώνη, της κυπριακής διάσωσης. Αυτό είναι το βαθύτερο νόημα της διαβεβαίωσης του Σόιμπλε στον Πούτιν μετά την υπογραφή της συμφωνίας ότι η τρόικα θα «βρίσκεται σε στενή επαφή με τη Ρωσία, εταίρο καιπιστωτή της Κύπρου». Αυτό το είχαμε τονίσει στο προηγούμενο άρθρο μας για την Κύπρο, μόνο που αυτή η ρώσικη επέμβαση που πιθανολογήσαμε ότι θα γινόταν με δανεισμό της Κύπρου και από τη Ρωσία πριν τη συμφωνία ΕΖ-Κύπρου, γίνεται μετά τη συμφωνία αυτή. Η Ρωσία με λίγα λόγια έκανε τελικά εκείνο που κάνει πάντα. Άφησε, για την ακρίβεια έσπρωξε, τη Γερμανία να δώσει το μεγάλο «διαρθρωτικό» χτύπημα της στην Κύπρο και μετά έσπευσε η ίδια να γίνει ένας μεσολαβητής απαραίτητος στην τσακισμένη οικονομικά Κύπρο και στην πολιτικά τραυματισμένη Γερμανία. Αυτός είναι και ο λόγος που ο Πούτιν άφησε τον Μεντβέντεφ να βγει μπροστά και να κάνει τη βρωμοδουλειά, δηλαδή να βρίζει τη Γερμανία, αλλά και την Κύπρο για ληστεία των ρωσικών καταθέσεων και ο ίδιος αυτός ο υβριδικός Τσάρος- Φύρερ έμεινε πιο πίσω σε πιο «ευγενική» θέση απέναντι και στις δυο χώρες.
Η Ρωσία για να καλυφθεί απέναντι στην Κύπρο καμώθηκε ότι δεν τη βοήθησε για να μην τα χαλάσει με τη Γερμανία. Αυτό ήταν το νόημα της τοποθέτησης του Πούτιν ότι πρώτα έπρεπε η Κύπρος να συμφωνήσει με την ΕΖ και μετά θα τη βοηθούσε η Ρωσία. Εκείνο που πραγματικά δεν ήθελε η Γερμανία ήταν η Ρωσία να δώσει ένα νέο δάνειο στην Κύπρο, επειδή αυτό ναι μεν θα ανακούφιζε την Κύπρο από την ευρωπαϊκή πίεση αλλά θα αύξαινε το συνολικό κυπριακό χρέος τόσο ώστε αυτό να μην είναι βιώσιμο, πράγμα που θα υποχρέωνε την ΕΖ, αργά η γρήγορα, να κουρέψει κάποια από τα δάνεια της προς την Κύπρο. Όμως αν η Ρωσία πρόσφερε λεφτά στη Κύπρο πχ αναδιαρθρώνοντας τα 2,5 δις, δηλαδή χαρίζοντας τοκοχρεωλυτικά κάποιο μέρος τους η Γερμανία δεν θα μπορούσε να προβάλει διαφωνία. Γι αυτό άλλωστε ο Σόιμπλε «Ερωτηθείς σχετικά με το ενδεχόμενο η Λευκωσία να λάβει βοήθεια από την Μόσχα, σημείωσε ότι το αντιμετωπίζει "με μεγάλη χαλαρότητα" και ευχήθηκε στον Κύπριο ομόλογό του πουβρίσκεται στην Ρωσία, "καλή επιτυχία" (inews, 20 Μάρτη).Αλλά και μόνο το ότι η Γερμανία δεν έβαλε στην πρώτη πρόταση της, ούτε στη δεύτερη, σαν όρο της διάσωσης, την «αναδιάρθρωση» των δύο τραπεζών της Κύπρου δείχνει ότι αυτή δεν ήταν μια ισχυρή γερμανική απαίτηση. Η διάθεση της Γερμανίας να διεκδικήσει μια τέτοια «αναδιάρθρωση» φούντωσε εκ των υστέρων μετά το όχι της Κύπρου και μάλιστα αφού επί μέρες η Ρωσία έφτυνε και έβριζε για τη λεηλασία, όπως είπαμε, των καταθέσεων των ρωσικών τραπεζών.
Η Ρωσία αποκαλύφθηκε ακόμα περισσότερο σαν μη φίλος της Κύπρου όταν εκτός από τη μη αναδιάρθρωση των 2,5 δις υπονόμευσε το ταμείο εγγύησης που προσπάθησε να φτιάξει η κυπριακή αστική τάξη όταν πανικόβλητη ακολούθησε τους ρωσόφιλους στο «όχι» πιστεύοντας ότι θα τη βοηθούσε η Ρωσία. Αρνήθηκε δηλαδή να τους βοηθήσει να συμπληρώσουν το κεφάλαιο των 5,8 δις που τους έλειπε με το να αγοράσει συμμετοχή στα κυπριακά κοιτάσματα υδρογονανθράκων. Αλλά γιατί να αγοράσει η Ρωσία οποιαδήποτε ποσοστά για να εμποδίσει μια καταστροφή και να μην τα αγοράσει μετά την καταστροφή αυτή;
Όμως η Ρωσία αποκαλύφθηκε και σαν εχθρός γιατί ενώ αρνήθηκε να αγοράσει αυτά τα δικαιώματα, είπε την τρομερή κουβέντα, την εντελώςκαταστροφική στρατηγικά για το οικονομικό απόθεμα της Κύπρου σε υδρογονάνθρακες και ακόμα πιο καταστροφική σε ώρα χρεωκοπίας, ότι η Κύπρος δεν έχει τάχα δικαίωμα ουσιαστικής πρόσβασης σε αυτούς τους υδρογονάνθρακες χωρίς την έγκριση της Τουρκίας. Πέρα από την άμεση και καίρια οικονομική ζημιά που έκανε στην Κύπρο αυτή η τοποθέτηση αποτελεί υποστήριξη στην τουρκική κατοχή και διαμελισμό της Κύπρου και με αυτή την έννοια.
Και πείνα λοιπόν και διαμελισμός, αυτά δίνει σήμερα το τέρας που τόσο διεστραμμένα λατρεύει τόσες δεκαετίες η κυπριακή άρχουσα τάξη. Ήρθε ο καιρός ο κυπριακός λαός να σταματήσει να ακολουθεί αυτό το βίτσιο της γερασμένης αστικής του τάξης. Αρκετά με τα καμώματα και αυτηνής και της καθόλου ανιδιοτελούς μεγαλύτερης ελληνικής αδελφής της που από παράδοση την εκπορνεύει.