Χαλκοκονδύλη 35, τηλ-φαξ: 2105232553 email: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

Έχουμε σχολιάσει σε χωριστό άρθρο το χαρακτήρα της πρόσφατης σύγκρουσης του Μητσοτάκη με τον Σούνακ για τα Μάρμαρα του Παρθενώνα. Σε αυτό η εκτίμησή μας ήταν ότι Μητσοτάκης «δεν πήγε εκεί για να διεκδικήσει αλλά για να κατασκευάσει ένα πολιτικό ρήγμα με την πιο σταθερή απέναντι στην πουτινική Ρωσία μεγάλη ευρωπαϊκή χώρα. Άλλωστε αυτό το ρήγμα είναι ο λόγος για τον οποίο σκαρφίστηκε σαν ένα κεντρικό ζήτημα ελληνικής εξωτερικής πολιτικής την επιστροφή των γλυπτών  του Παρθενώνα στην Ελλάδα ως μιας τάχα κλεμμένης εθνικής ιδιοκτησίας,  και όχι σαν ένα αίτημα αισθητικό- εκπαιδευτικό ο μεγαλύτερος πράκτορας της Ρωσίας στη Δύση Ανδρέας Παπανδρέου».

Αυτή η τοποθέτηση επιβεβαιώνεται από το γεγονός ότι το Μαξίμου αποφεύγει μέχρι και σήμερα να απαντήσει στη σταθερή και επίμονη τοποθέτηση του Σούνακ ότι ο Μητσοτάκης δεν κράτησε το λόγο του αφού έδειξε ότι δεν ήθελε αυτή τη συνάντηση για να συζητήσει τα θέματα για τα οποία αυτή είχε προγραμματιστεί, δηλαδή για το μεταναστευτικό, την Ουκρανία, την κρίση στη Μέση Ανατολή, αλλά για να βάλει αυτό το οποίο είχε δεσμευτεί ότι δεν θα έβαζε: τα Μάρμαρα του Παρθενώνα.

Όσο μεγαλώνουν τα δημοσκοπικά ποσοστά του Μητσοτάκη τόσο χειρότερος αποδεικνύεται. Αυτό δεν είναι περίεργο για δύο λόγους. Ο ένας λόγος είναι ότι αυτό που κάνει ως τώρα είναι να μοιράζει παυσίπονα ισχυριζόμενος ότι αυτά θεραπεύουν και τον καρκίνο.

Ενώ το μακροχρόνιο όργιο αποβιομηχάνισης συνεχίζεται με μεγαλύτερη από ποτέ ένταση και από την κυβέρνηση Μητσοτάκη, αυτός προανάγγειλε πρόσφατα με περηφάνεια μία «εμβληματική», όπως τη χαρακτήρισε, επένδυση για την παραγωγή ηλεκτρικών αυτοκινήτων στη χώρα μας. Αυτή η ξαφνική στροφή της κυβέρνησης υπέρ της βιομηχανικής παραγωγής έχει σίγουρα μπερδέψει πολλούς ανθρώπους που έχουν δει τη μανία με την οποία αυτή η κυβέρνηση επιχειρεί να αποτελειώσει την ήδη ασθενική βιομηχανική βάση της εγχώριας οικονομίας, ειδικά στον τομέα της ηλεκτρικής ενέργειας με το απότομο κλείσιμο των λιγνιτικών.

Αρκετά ήταν τα σχόλια στη δημόσια συζήτηση για την «εντυπωσιακή» συγκέντρωση - «επίδειξη δύναμης» του ψευτοΚΚΕ στο Σύνταγμα, ανήμερα του εορτασμού της Εργατικής Πρωτομαγιάς.

Η συγκέντρωση πραγματοποιήθηκε τρεις ημέρες πριν την άρση των μέτρων περιορισμού, τα οποία το κράτος επέβαλε στους απλούς εργαζόμενους και πολίτες επί ποινή προστίμου (στην περίπτωση που είχαν την ατυχία να πέσουν σε κάποιον δειγματοληπτικό έλεγχο και δεν είχαν στείλει το κατάλληλο μήνυμα από το κινητό τους ή δεν είχαν το κατάλληλο χαρτί).

Η αεροπειρατεία και η απαγωγή του λευκορώσου αντιφρονούντα Προτάσεβιτς ουσιαστικά από το έδαφος δύο χωρών της ΕΕ, της Ελλάδας και της Λιθουανίας, και, συνακόλουθα η κακοποίηση και η απόσπαση από αυτόν «ομολογιών» σε παγκόσμια κοινή θέα σηματοδοτεί μια νέα φάση στην πολιτικοστρατιωτική επίθεση που οργανώνουν εδώ και πολλές δεκαετίες οι ρώσοι νεοχιτλερικοί ενάντια στην Ευρώπη. Μιλάμε για μια νέα φάση γιατί αυτοί διεκδικούν πια το δικαίωμα της απαγωγής υπηκόων τους από τρίτες χώρες και ειδικά το δικαίωμα στην κρατική αεροπειρατεία, δηλαδή το αξίωμα ότι οι διεθνείς ουρανοί ανήκουν στους φασίστες που βρίσκονται από κάτω τους απ όπου μπορούν να κατεβάζουν με τα καταδιωκτικά τους όποια αεροπλάνα θέλουν σαν μπεκάτσες.

Το τεχνικό πρόβλημα που διέκοψε τη διαδικασία εκλογής αρχηγού της ΝΔ μέχρι στιγμής φαίνεται ότι διευκολύνει τη λύση ενός μεγάλου πολιτικού προβλήματος για τις ως τώρα ηγετικές δυνάμεις αυτού του κόμματος αλλά και όλου του πολιτικού καθεστώτος.

Με τον τρόπο που έκανε το διάγγελμα του για καθολική απαγόρευση κυκλοφορίας, ο Μητσοτάκης είναι σαν να διάβασε ένα εγχειρίδιο φασιστικής δικτατορίας.

Μια δημοκρατική κυβέρνηση έχει δικαίωμα και πρέπει να επιβάλει τέτοια μέτρα καραντίνας προκειμένου μια θανατηφόρα επιδημία να μην σκοτώσει δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους. Εκείνο που δεν εχει δικαίωμα να κάνει είναι να αναγγείλει απαγορεύσεις όχι σαν εκπρόσωπος μιας δημοκρατικής κυβέρνησης αλλά σαν δικτάτορας. Είπε λοιπόν «εγώ αποφάσισα αυτά τα μέτρα» και όχι η κυβέρνηση, ή ένα υπουργικό όργανο, ή μια θεσμοθετημένη κρατική αρχή. Είπε ότι αφού αποφάσισε αυτός, ότι αποφάσισε οι πολίτες σαν άτομα πρέπει να υποταχθούν χωρίς καμιά αντίρρηση και καμιά διαφωνία, γιατί αυτό είναι το νόημα της ρητής απαίτησης του στο διάγγελμά του για υποταγή του ατόμου στο σύνολο, δηλαδή στην κοινωνία. Εδώ δηλαδή κοινωνία δεν είναι τα συλλογικά τυπικά ή και άτυπα όργανα της πολιτικής δημοκρατίας, όπως η κυβέρνηση, ή τα αναγκαστικά συλλογικά κρατικά όργανα της πολιτικής προστασίας, ή τα κόμματα, ή τα συνδικάτα, ή οι δημοτικές εξουσίες, ή οι όποιες ανεξάρτητες αρχές, ή ο τύπος από τα οποία δεν ανέφερε κανένα στην ομιλία του, αλλά το κράτος σαν ενσάρκωση της κοινωνίας αλλά και αυτό σαν αφαίρεση αφού γίνεται συγκεκριμένο μόνο σαν ο εαυτός του.

Αφού πήρε τα εύσημα όλης της οικουμένης για τη λαμπρή αντιμετώπιση της πρώτης φάσης του κορονοϊού, που στην πραγματικότητα οφείλονταν στον επαρχιώτικο-βαλκανικό χαρακτήρα της ελληνικής οικονομίας, δηλαδή στη μικρή κίνηση ταξιδιωτών από το εξωτερικό το χειμώνα, ο Μητσοτάκης εν μία νυχτί κατάργησε πρακτικά κάθε μέτρο προστασίας, αφήνοντας τον ελληνικό λαό στο έλεος της πανδημίας και μιας νέας οικονομικής καταστροφής. 

Η κυβέρνηση, μέσω του διακομματικού ΕΣΡ αυτή τη φορά, και όχι μόνη της και αυτοπροσώπως όπως προηγουμένως, που είχε φάει την κατραπακιά από το Συμβούλιο της Επικρατείας, προχωράει ολοταχώς στην τελική υποταγή του συνόλου του τηλεοπτικού τοπίου της χώρας μας στη φιλορώσικη κρατικο-ολιγαρχία. Ήδη με διάφορους τρόπους έχει καταφέρει να ελέγξει ένα μεγάλο ποσοστό του Τύπου, του ραδιοφώνου και της τηλεόρασης. Τώρα όμως πρόκειται για την τελική επίθεση.