Όταν στα 1983 επί πρωθυπουργίας Α. Παπανδρέου μπήκε για πρώτη φορά ζήτημα επιστροφής στην Ελλάδα των γλυπτών του Παρθενώνα, πολλοί ήταν εκείνοι που ξεγελάστηκαν ερμηνεύοντας το γεγονός σαν μια προσπάθεια της χώρας να συνδεθεί με το χαμένο της πολιτιστικό παρελθόν. Αργότερα, όταν επί Σαμαρά εγκαινιάστηκε το νέο μουσείο της Ακρόπολης, ελάχιστοι κατάλαβαν ότι ήταν το πρώτο μουσείο στην ανθρώπινη ιστορία που δεν δημιουργήθηκε για να παρουσιάσει κάποια εκθέματα αλλά για να τονίσει αυτά που λείπουν και βρίσκονται σε ένα άλλο μουσείο, το Βρετανικό.

Αποτελούσε πράγματι ένα αίνιγμα το γιατί ο - αποδεδειγμένα και από δημοσιογραφικού τύπου στοιχεία - σοσιαλφασίστας πράκτορας της Ρωσίας, αρχηγός των Εργατικών Κόρμπιν έδωσε στο φιλόδοξο αστό λαϊκιστή Τζόνσον τις πρόωρες εκλογές, ενώ μέχρι τις αρχές Νοεμβρίου του τις αρνιόταν.

Αντίθετα από τις επενδύσεις δυτικόφιλων κεφαλαίων που σαμποτάρονται συστηματικά και στο τέλος συνήθως ματαιώνονται, οι ρωσοκινέζικες επενδύσεις μπορούν και προχωρούν πολύ γρήγορα, όπως για παράδειγμα πρόκειται για την επένδυση της τάξεως των 600 εκατ. ευρώ, που προωθεί στην περιοχή της Ελούντας της Κρήτης, ο Ρώσος επενδυτής ακινήτων Βιτάλι Μπορίσοφ ο οποίος έχει αγοράσει 1000 στρέμματα που βρίσκονται δίπλα στη θάλασσα, όχι μόνο γιατί οι κρατικές υπηρεσίες τρέχουν να διεκπεραιώσουν τις εντολές των ρωσόφιλων κομμάτων που είναι ακριβώς αυτά που καθοδηγούν τους σαμποταριστές της παραγωγής, οπότε κανένας «οικολόγος» δεν υπάρχει εκεί για να διαμαρτυρηθεί ή να κάνει προσφυγή στο ΣτΕ.

Το ελληνικό κράτος με την ουσιαστική συμφωνία σύσσωμου του πολιτικού καθεστώτος υπέγραψε μία σειρά σημαντικές συμφωνίες με το σοσιαλφασιστικό καθεστώς της Κίνας κατά τη διάρκεια της επίσκεψης του προέδρου της Σι Τζινπίνγκ. Πρόκειται για συμφωνίες που ανοίγουν πλατιά το δρόμο στον εκφασισμό και στην αποικιακού τύπου οικονομική υποδούλωση της χώρας. Hβάση τους είναι ο έλεγχος της ενέργειας, των ενεργειακών, επικοινωνιακών και συγκοινωνιακών δικτύων της χώρας, ο έλεγχος του εφοπλιστικού και τραπεζικού κεφάλαιου και πάνω απ’ όλα ο έλεγχος του μεγαλύτερου λιμανιού της χώρας από τον νεοχιτλερικό ρωσοκινέζικο άξονα.

Κυβέρνηση και αντιπολίτευση υποδέχθηκαν τον πρόεδρο της φασιστικής Κίνας Σι Τζίνπινγκ στη χώρα, με δουλικά χαμόγελα, ανοιχτές αγκαλιές και μία σπάνια επίδειξη αγάπης και ενότητας μεταξύ τους μπροστά στα νέα αφεντικά. Με τον ίδιο δουλικό σεβασμό τον υποδέχτηκαν η κοινοβουλευτική και εξωκοινοβουλευτική ψευτοαριστερά, το ψευτοΚΚΕ και η αυλή του, που φρόντισαν να αδειάσουν εξίσου επιδεικτικά τους δρόμους και να αποσύρουν τις ντουντούκες κατά του ιμπεριαλισμού και του φασισμού, τάχα απασχολημένοι με το Πολυτεχνείο φάρσα που στήνουν σε καταμερισμό ρόλων με τον προβοκάτορα και σοσιαλφασίστα Χρυσοχοΐδη.

Σε αυτό εδώ το φύλλο της Νέας Ανατολής το μεγαλύτερο μέρος της ύλης καταλαμβάνει ένα άρθρο ανάλυσης για το παρατεταμένο κίνημα του Χονγκ Κονγκ ενάντια στους φασίστες του Πεκίνου.Ο βασικός λόγος για τον οποίο έχουμε αφιερώσει τόσο χώρο σε αυτήν την ανάλυση δεν είναι απλά για να

Οι τελευταίες κατακλυσμιαίου χαρακτήρα εξελίξεις τόσο όσον αφορά στο συριακό σφαγείο, όσο και συνολικά στη Μέση Ανατολή αποτελούν ουσιαστικά την ταφόπλακα μιας ανάλυσης που καταταλαιπώρησε το τσακισμένο σήμερα προοδευτικό κίνημα χοντρικά από το 1980, όταν και το τελευταίο κάστρο των προλεταριακών και αντιιμπεριαλιστικών επαναστάσεων, η Λαϊκή Κίνα, έπεσε στα χέρια της κινέζικης κρατικομονοπωλιακής αστικής τάξης νέου τύπου, που είχε για ηγέτη της τον σοσιαλφασίστα ρεβιζιονιστή Τενγκ Σιάο Πινγκ.