Επίσημη σελίδα ΟΑΚΚΕ

 Χαλκοκονδύλη 35, τηλ-φαξ: 2105232553 email: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

ΕΛΛΗΝΟ-ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΚΑΙ ΣΤΟ ΒΑΘΟΣ ΕΝΤΑΞΗ ΚΑΙ ΤΗΣ ΓΕΙΤΟΝΙΚΗΣ ΧΩΡΑΣ ΣΤΟ ΦΑΣΙΣΤΙΚΟ «ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΤΟΞΟ»

  Ξαφ­νι­κά, ο πά­γος στις σχέ­σεις με­τα­ξύ Ελ­λά­δας και Δη­μο­κρα­τί­ας της Μα­κε­δο­νί­ας αρ­χί­ζει να λιώ­νει. Για πρώ­τη φο­ρά μέ­σα σε 15 χρό­νια ε­πί­ση­μος αξιω­μα­τού­χος της γει­το­νι­κής χώ­ρας, και μά­λι­στα ο υ­πουρ­γός της των ε­ξω­τε­ρικών, ε­πι­σκέ­πτε­ται τη χώ­ρα μας, κα­τό­πιν φι­λι­κής πρό­σκλη­σης του έλ­λη­να ο­μο­λό­γου του. 
Ε­πί­ση­μα χεί­λη ε­πι­βε­βαιώ­νουν ξαφ­νι­κά τη θέ­λη­σή τους το ζή­τημα του ο­νό­μα­τος «να μην α­πο­τε­λέ­σει (…) ε­μπό­διο στην κα­λή συ­νερ­γα­σί­α των δύο χω­ρών σε πολ­λούς το­μείς, καλ­λιερ­γώ­ντας και ε­νι­σχύ­ο­ντας το κλί­μα ε­μπι­στο­σύ­νης στις διμε­ρείς τους σχέ­σεις» (capital.gr, 17/12). Τώ­ρα πια η α­ντι-μα­κε­δο­νι­κή υστε­ρί­α στα ΜΜΕ έ­χει αρ­χί­σει να δί­νει τη θέ­ση της σε μια στά­ση «κα­τα­νό­η­σης» των ε­πι­χει­ρη­μά­των και της άλ­λης πλευ­ράς.  
Πώς ε­ξη­γεί­ται αυ­τή η ξαφ­νι­κή με­τα­στρο­φή; Μή­πως οι κυ­βερ­νή­σεις ΣΥ­ΡΙ­ΖΑΝΕΛ εί­ναι πιο δη­μο­κρα­τι­κές στις διε­θνείς σχέ­σεις α­πό τις προ­η­γούμε­νες και ξέ­ρουν να σέ­βο­νται την κυ­ριαρ­χί­α των άλ­λων κρα­τών, κυ­ριαρ­χί­α, που στην προ­κει­μέ­νη πε­ρί­πτω­ση κρί­νε­ται και στο δι­καί­ωμα του κρά­τους αυτού να έ­χει το δι­κό του ε­θνι­κό χα­ρα­κτή­ρα, με ε­θνι­κή γλώσ­σα και δι­κής του επι­λο­γής ε­θνι­κή και κρα­τι­κή ο­νο­μα­σί­α; 
Σε κα­μί­α πε­ρί­πτω­ση, ό­πως έ­δει­ξαν με τη στά­ση τους στο ου­κρα­νι­κό, και στις σχέ­σεις τους με την Ε­Ε κτλ! Αυ­τό που συ­νέ­βη στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα είναι η στρο­φή της πο­λι­τι­κής η­γε­σί­ας της Δημ. της Μα­κε­δονί­ας προς τη Ρω­σί­α, δηλ. η έ­ντα­ξή της στο βαλ­κα­νι­κό «ορ­θό­δο­ξο» πο­λι­τι­κό ά­ξο­να στον ο­ποί­ο η Α­θή­να δεν πρό­κει­ται φυ­σι­κά να θέ­σει κα­νέ­να βέ­το με πρό­σχη­μα το ό­νο­μα, ό­πως ου­δέ­πο­τε δια­μαρ­τυ­ρή­θη­κε για τη σχε­δόν εξ αρ­χής α­να­γνώ­ρι­ση της χώ­ρας αυτής α­πό Μό­σχα και Πε­κί­νο με σκέ­το το ό­νο­μα Μα­κε­δο­νί­α.    
20 και πλέ­ον χρό­νια ελ­λη­νι­κού βέ­το ως προς την έ­ντα­ξη της Δημ. της Μα­κε­δο­νί­ας στο ΝΑ­ΤΟ και την Ε­Ε, ε­σω­τε­ρι­κά πρα­ξι­κο­πή­μα­τα ό­πως ή­ταν το σκάνδα­λο με τις πα­ρα­κο­λου­θή­σεις πο­λι­τι­κών προ­σώ­πων (βλ. Ν.Α., αρ. φ. 507) και λίγη ακό­μα βο­ή­θεια α­πό τον προ­βο­κα­τό­ρι­κο αλβα­νι­κό σο­βι­νι­σμό που α­πεί­λη­σε να δια­με­λί­σει τη χώ­ρα ή­ταν αρ­κε­τά για να καμ­φθούν οι α­ντι­στά­σεις της πε­ρικυ­κλω­μέ­νης και ε­γκα­τα­λε­λειμ­μέ­νης α­πό την Ε­Ε και τις Η­ΠΑ γει­το­νι­κής χώ­ρας,  στην α­πορ­ρό­φη­σή της στο ρώ­σι­κο «ορ­θό­δο­ξο τό­ξο» μα­ζί με τη Σερ­βί­α και την Ελ­λάδα. Δυ­στυ­χώς ε­πα­λη­θεύ­τη­κε στο α­κέ­ραιο η ε­κτί­μη­ση της Ο­ΑΚ­ΚΕ κιό­λας α­πό το 1992 ό­τι ο θό­ρυ­βος που ξε­σή­κω­σε με το ό­νο­μα «μα­κε­δο­νί­α» ο ε­ρε­βώ­δης προβο­κά­το­ρας Α. Πα­παν­δρέ­ου δεν ή­ταν πα­ρά η προ­σπά­θεια του ρώ­σι­κου νε­ο­χι­τλερισμού να α­πο­κό­ψει τη γει­το­νι­κή χώ­ρα α­πό την Ευ­ρώ­πη ώ­στε τε­λι­κά να την απορ­ρο­φή­σει ο ί­διος. Εν­νο­εί­ται μέ­ρος αυ­τής της δια­δι­κα­σί­ας α­πορ­ρό­φη­σης ήταν η ήτ­τα των φι­λο­ευ­ρω­πα­ϊ­κών τά­σε­ων της α­στι­κής τά­ξης μέ­σα στη Μα­κε­δο­νί­α και η ά­νο­δος στην ε­ξου­σί­α των μα­κε­δό­νων σο­βι­νι­στών, που ό­πως ό­λοι του εί­δους τους ό­σο πιο δυ­να­τά φω­νά­ζουν για την πα­τρί­δα τό­σο πιο εύ­κο­λα την ξεπου­λά­νε  για να την κά­νουν κο­λα­ού­ζο  στον κά­θε δυ­να­τό της ε­πο­χής. 
Έ­τσι συμ­βαί­νει σή­με­ρα η μα­κε­δο­νι­κή σο­βι­νι­στι­κή κυ­βέρ­νη­ση Γκρού­εφ­σκυ, κυ­βέρ­νη­ση μιας χώ­ρας που υ­πό­κει­ται σε κα­λυμ­μέ­νη ή α­νοι­χτή βί­α, να εί­ναι μια α­πό τις λί­γες κυ­βερ­νή­σεις στην Ευ­ρώ­πη που έ­χουν αρ­νη­θεί να τι­μω­ρή­σουν με οι­κο­νο­μι­κές κυ­ρώ­σεις τη Ρω­σί­α για τη χι­τλε­ρι­κή ει­σβο­λή και δια­με­λι­σμό της α­νε­ξάρ­τη­της Ου­κρα­νί­ας στα 2014. Ο πρό­ε­δρος της χώ­ρας βρέ­θη­κε μά­λι­στα στη Μό­σχα τον πε­ρα­σμέ­νο Μά­η για να συμ­με­τά­σχει στον ε­ορ­τα­σμό της η­μέ­ρας της νί­κης κα­τά του χι­τλε­ρι­σμού – μια ε­πέ­τειος που η υ­πό­λοι­πη Ευ­ρώ­πη προ­τί­μη­σε να τη γιορ­τά­σει χω­ρι­στά α­φού ο Πού­τιν χρη­σι­μο­ποιεί τον α­ντι­χι­τλε­ρι­κό α­γώ­να για να δυ­να­μώ­σει το με­γα­λο­ρώ­σι­κο ε­πε­κτα­τι­σμό – και να συ­νο­μι­λή­σει με το ρώ­σο πα­τριάρ­χη Κύ­ριλ­λο, έ­να «προ­νό­μιο» που απο­λαμ­βά­νουν μό­νο οι στε­νοί «ορ­θό­δο­ξοι» σύμ­μα­χοι της Μό­σχας. Έ­να άλ­λο ζή­τη­μα στο ο­ποί­ο εκ­δη­λώ­νε­ται η φι­λο­ρώ­σι­κη στρο­φή της Δη­μο­κρα­τί­ας της Μα­κε­δο­νί­ας εί­ναι το ε­νερ­γεια­κό, στο ο­ποί­ο η πο­λι­τι­κή η­γε­σί­α της χώ­ρας κι­νεί­ται υ­πο­νο­μευ­τι­κά α­πέ­να­ντι στις ό­ποιες προ­σπά­θειες της Ευ­ρώ­πης για α­πε­ξάρ­τη­ση α­πό το ρω­σι­κό φυ­σι­κό α­έ­ριο. Η μα­κε­δο­νι­κή η­γε­σί­α έ­χει τα­χθεί α­νοι­χτά υ­πέρ του ρω­σι­κού α­γω­γού Turkish Stream και της σύν­δε­σης της χώ­ρας με το ελ­λη­νι­κό ε­νερ­γεια­κό σύ­στη­μα. 
Να για­τί σι­γά-σι­γά διο­χε­τεύ­ο­νται στον ελ­λη­νι­κό τύ­πο α­να­λύ­σεις που εμ­φα­νί­ζο­νται να «κα­τα­νο­ούν» τη στά­ση των γει­τό­νων στο ζή­τη­μα της ο­νομα­σί­ας, ό­πως εί­ναι το άρ­θρο με τί­τλο «Το Μα­κε­δο­νι­κό α­πό την πλευ­ρά της ΠΓΔΜ» της Κ. Καλ­λιο­ντζή (The Huffington Post, 19/12). Δια­βά­ζου­με λοι­πόν ε­κεί με­τα­ξύ άλ­λων τα εξής:   
«Η κυ­βέρ­νη­ση της ΠΓΔΜ έ­χει σο­βα­ρούς λό­γους να εμ­μέ­νει στη θέ­ση της ο­νο­μα­σί­ας του κρά­τους της, τους ο­ποί­ους λό­γους θα πρέ­πει να κα­τα­νο­ή­σου­με και να ε­ξε­τά­σου­με σε βά­θος για να βγού­με νι­κη­τές α­πό αυ­τήν τη δια­δικα­σί­α. Δεν α­φο­ρούν το δια­χω­ρι­σμό δί­καιου και ά­δι­κου αυ­τοί οι λό­γοι, υ­πα­γορεύ­ουν ό­μως συ­γκε­κρι­μέ­νη πο­λι­τι­κή και στά­ση. Δε δι­καιο­λο­γούν και πά­λι τις ε­κά­στο­τε ε­θνι­κι­στι­κές υ­στε­ρί­ες και το ε­θνι­κι­στι­κό κιτ­ς α­πό την πλευ­ρά των Σκο­πί­ων. Πρό­κει­ται, ό­μως για ζή­τη­μα ε­πι­βί­ω­σης για την ΠΓΔΜ. Α­πό την ί­δρυ­σή της α­κό­μα, ή μάλ­λον ορ­θό­τε­ρα πριν κι απ’ αυ­τήν η ΠΓΔΜ έ­χει στη­ρί­ξει τη σύ­στα­ση και την ύ­παρ­ξή της στη «μα­κε­δο­νι­κή» της ταυ­τό­τη­τα. Αν κά­νει πί­σω σ’ αυ­τό το ζή­τη­μα, τό­τε κά­νει στην ου­σί­α βή­μα­τα προς την α­πο­δό­μη­ση της εθνι­κής ταυ­τό­τη­τας που η ί­δια έ­χει κα­τα­σκευά­σει για τον ε­αυ­τό της. 
Έ­να κρά­τος ό­μως, στη ση­με­ρι­νή πα­γκό­σμια πραγ­μα­τι­κό­τη­τα της κυ­ριαρ­χί­ας του έ­θνους κρά­τους, με α­πο­δο­μη­μέ­νη ή α­κό­μα και τραυ­μα­τι­σμέ­νη ε­θνική ταυ­τό­τη­τα, δυ­σκο­λεύ­ε­ται α­κό­μα και να ε­πι­ζή­σει. Ό­σο κι αν γνω­ρί­ζου­με το πλα­στό του χα­ρα­κτή­ρα της «μα­κε­δο­νι­κής» ε­θνι­κής ταυ­τό­τη­τας, πρέ­πει να προ­σπα­θή­σου­με να κα­τα­νο­ή­σου­με το σκε­πτι­κό και την «ε­θνι­κή ψυ­χο­σύν­θεση» αυ­τού του κρά­τους με το ο­ποί­ο βρισκό­μα­στε α­πέ­να­ντι στη συ­γκε­κρι­μένη συ­γκυ­ρί­α. Τι θα έ­χουν να πουν οι προ­ε­ξάρ­χο­ντες της ΠΓΔΜ στις γε­νιές που έχουν γα­λου­χη­θεί με τις α­λυ­τρω­τι­κές ρη­το­ρεί­ες και τις έ­χουν γνω­ρί­σει, α­πό το εκ­παι­δευ­τι­κό τους σύ­στη­μα, σαν α­να­πό­σπα­στο κομ­μά­τι της ε­θνι­κής τους ταυτό­τη­τας;» 
 
Οι κω­λο­τού­μπες στις ο­ποί­ες έ­χει ο­δη­γή­σει το ελ­λη­νι­κό πο­λι­τι­κό κα­θε­στώς η δου­λι­κή προ­σή­λω­ση στην υ­πε­ρά­σπι­ση των ρω­σι­κών η­γε­μο­νι­κών συμφε­ρό­ντων εί­ναι πραγ­μα­τι­κά α­μί­μη­τες! Ό­ταν η Δημ. της Μα­κε­δο­νί­ας α­κο­λου­θούσε δυ­τι­κό­φι­λη πο­λι­τι­κή «μας έ­κλε­βε την ψυ­χή» και «απει­λού­σε την ε­θνική μας κυ­ριαρ­χί­α». Τώ­ρα που έ­γι­νε ρω­σό­φι­λη «μας α­πει­λεί μεν αλ­λά την κα­τανο­ού­με για­τί κι αυ­τή κιν­δυ­νεύ­ει με διά­λυ­ση αν υ­πο­χω­ρή­σει». Μέ­σα σ’ αυ­τές τις λί­γες γραμ­μές κρύ­βε­ται ό­λη η υ­πο­κρι­σί­α, η ξε­νο­δου­λεί­α και ο και­ρο­σκο­πι­σμός της ελ­λη­νι­κής άρ­χου­σας τά­ξης. Για­τί σ’ έ­να τέ­τοιο ζή­τη­μα δύ­ο μο­νο­μά­χων το δί­κιο θα εί­ναι εί­τε με τον έ­να εί­τε με τον άλ­λο. Εί­τε δηλ. η θέ­ση της γει­το­νι­κής χώ­ρας για το ό­νο­μα εί­ναι «α­λυ­τρω­τι­κή» και α­πει­λεί τη χώ­ρα μας εί­τε οι ελ­λη­νι­κές α­ξιώ­σεις α­πει­λούν την εθνι­κή υ­πό­στα­ση, α­νε­ξαρ­τησί­α και κρα­τι­κή κυ­ριαρ­χί­α της Δη­μο­κρα­τί­ας της Μα­κε­δο­νί­ας. Δε γί­νε­ται να συμ­βαί­νουν και τα δύ­ο στον ί­διο βαθ­μό, ό­πως μά­ταια προ­σπα­θεί να μας πεί­σει το πιο πά­νω κεί­με­νο. Η ελ­λη­νι­κή ε­πί­ση­μη στά­ση για το ό­νο­μα α­πο­δει­κνύ­ε­ται για α­κό­μα μία φο­ρά σα­θρή.   
Ό­σο τρα­γι­κή κι αν εί­ναι για τα Βαλ­κά­νια και την Ευ­ρώ­πη η ό­ψι­μη ρω­σοκί­νη­τη ελ­λη­νο-μα­κε­δο­νι­κή προ­σέγ­γι­ση εί­ναι έ­να γε­ρό χα­στού­κι στο πρό­σω­πο του ελ­λη­νι­κού σο­βι­νι­σμού, που νό­μι­ζε ό­τι ε­ξυ­πη­ρε­τού­σε τα συμ­φέ­ρο­ντα του έ­θνους αλ­λά ήρ­θε η νε­ο­τσα­ρική υ­περ­δύ­να­μη για να του υ­πεν­θυ­μί­σει ποιος εί­ναι το α­φε­ντι­κό…