Επίσημη σελίδα ΟΑΚΚΕ

 Χαλκοκονδύλη 35, τηλ-φαξ: 2105232553 email: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

41 χρόνια από τη δολοφονία του ήρωα Νίκου Ζαχαριάδη γενικού γραμματέα του ΚΚΕ

Να αρνηθούμε τους δολοφόνους του για να χτίσουμε το νέο κομμουνιστικό κόμμα στα χνάρια του παλιού Να ανοίξουν τα αρχεία της δολοφονίας του Ρώσοι και ψευτοΚΚΕ (αναδημοσιεύουμε άρθρο που δημοσιεύτηκε στο φ. 469 της Νέας Ανατολής, Ιούλης 2011)
 
Την 1η Αυ­γού­στου κλεί­νουν 38 χρό­νια α­πό την δο­λο­φο­νί­α του γραμ­μα­τέα του ΚΚΕ, Ν. Ζα­χα­ριά­δη α­πό το ρώ­σι­κο σο­σια­λι­μπε­ρια­λι­σμό και τους λα­κέ­δες του, τους πο­λι­τι­κούς πρό­γο­νους του ψευ­τοΚ­ΚΕ και του ΣΥΝ. Η δο­λο­φο­νί­α του ήρω­α της ελ­λη­νι­κής προ­λε­τα­ρια­κής ε­πα­νά­στασης ή­ταν μια κί­νη­ση υ­πο­χρε­ωτι­κή για το ρώ­σι­κο σο­σια­λι­μπε­ρια­λι­σμό και για τα σχέ­δια της η­γε­μο­νί­ας του στην Ελ­λά­δα. Αν με την ε­πι­κεί­με­νη πτώ­ση της κλο­νι­ζό­με­νης τό­τε χού­ντας ο Ζα­χα­ριά­δης κα­τέ­βαι­νε στην Ελ­λά­δα, θα έ­δι­νε έ­να τε­ρά­στιο χτύ­πη­μα α­πό το οποί­ο δεν θα συ­νερ­χό­ταν πο­τέ το κάλ­πι­κο ΚΚΕ, το βα­σι­κό πο­λι­τι­κό πρα­κτο­ρείο της Ρω­σί­ας στη Ελ­λά­δα. Ποιος θα α­κο­λου­θού­σε το μι­κρό τό­τε κόμ­μα του Φλωρά­κη, του Τσο­λά­κη, του Κα­λού­δη και Σί­α ό­ταν θα υ­πήρ­χε ζω­ντα­νός ο θρύ­λος, ο Ζα­χα­ριά­δης, με την τε­ρά­στια α­κτι­νο­βο­λί­α, το κύ­ρος, τη βα­θύ­τα­τη μαρ­ξι­στι­κή του κα­ταρ­τι­ση και το κο­φτε­ρό πο­λι­τι­κό μυα­λό του. Ποιος θα τολ­μού­σε να σταθεί α­πέ­να­ντί του και να α­πα­ντή­σει στα ε­ρω­τή­μα­τα που θα έ­βα­ζαν οι μά­ζες της κομ­μου­νι­στι­κής και δη­μο­κρα­τικής α­ρι­στε­ράς. Ποιος, το κυ­ριό­τε­ρο ε­κτός α­πό αυ­τόν θα μπο­ρού­σε να κοι­τά­ξει στα μά­τια τη με­γά­λη μά­ζα των μα­χη­τών του ΔΣΕ που θα κα­τέ­βαι­ναν μα­ζί του. Ό­λα τό­τε θα ή­ταν δια­φο­ρε­τι­κά. Τα στρα­τηγι­κά σχέ­δια του ρώ­σι­κου σο­σια­λι­μπε­ρια­λι­σμού για την Ελ­λά­δα θα εί­χαν κυριο­λε­κτι­κά τι­να­χτεί στον α­έ­ρα. 
 
Ο Ζα­χα­ριά­δης αρ­χι­κά ε­μπο­δί­στη­κε με φα­σι­στι­κή βί­α να συμ­με­τέ­χει στην πο­λι­τι­κή ζω­ή του κόμ­μα­τός του του ΚΚΕ και στη συ­νέ­χεια το ί­διο το κόμμα του δια­λύ­θη­κε με φα­σι­στι­κές διώ­ξεις των συ­νε­πέ­στε­ρων  ε­πα­να­στα­τι­κών στοι­χεί­ων του, που ή­ταν πρό­σφυ­γες στην ΕΣ­ΣΔ μα­χη­τές του ΔΣΕ. Αυ­τά έ­γι­ναν με τις πιο ύ­που­λες, πρω­το­φα­νείς, πα­ρά­νο­μες και πρα­ξι­κο­πη­μα­τι­κές δια­δι­κασί­ες που μό­νο έ­μπει­ροι προ­δό­τες διε­θνούς ε­πι­πέ­δου μπο­ρού­σαν να ορ­γα­νώσουν. Τέ­τοιοι ή­ταν οι σφε­τε­ρι­στές της η­γε­σί­ας του λε­νι­νιστι­κού και σταλι­νι­κού ως τό­τε ΚΚΣΕ, οι προ­δό­τες του ρώ­σι­κου και του πα­γκό­σμιου προ­λε­ταριά­του Σου­σλόφ και Χρου­στσόφ. Στη συ­νέ­χεια αυ­τοί χρη­σι­μο­ποί­η­σαν κά­ποια σι­χα­με­ρά τσι­ρά­κια τους μέ­σα στο ως τό­τε ε­πα­να­στα­τι­κό ζα­χα­ρια­δι­κό ΚΚΕ τους Κο­λι­γιάν­νη, Παρ­τσα­λί­δη κλπ για να φτιά­ξουν έ­να άλ­λο ΚΚΕ, έ­να ο­μοί­ω­μα του πραγ­μα­τι­κού ΚΚΕ και έ­τσι να ε­ξα­πα­τή­σουν τους έλ­λη­νες κομ­μου­νι­στές. Αργό­τε­ρα η­γέ­τες αυ­τού του ψεύ­τι­κου ΚΚΕ έ­γι­ναν άλ­λοι προ­δό­τες και τσι­ρά­κια των σο­βιε­τι­κών ψευ­το­κομ­μου­νι­στών ό­πως ο Φλω­ρά­κης και με­τά α­πό αυ­τόν η Πα­πα­ρή­γα.  Ο Ν. Ζα­χα­ριά­δης έ­γι­νε αιχ­μά­λω­τος στη Ρω­σί­α των σο­βιε­τι­κών και στάλ­θη­κε σε ε­ξο­ρί­α στην πό­λη Μπο­ρο­βί­τσι α­πό το 1956 ως το 1962. Ε­κεί εί­χε κά­ποιο δι­καί­ω­μα ε­πι­κοι­νω­νί­ας με τον έ­ξω κό­σμο και το α­ξιο­ποί­η­σε για να ζη­τή­σει και α­πό τη ρώ­σι­κη και την ελλη­νι­κή κυ­βέρ­νη­ση να γυ­ρί­σει στην Ελ­λά­δα και να δι­κα­στεί. Η κυ­βέρ­νη­ση Κα­ρα­μαν­λή  και οι έλ­λη­νες ψευ­το­κομ­μου­νι­στές το αρ­νή­θη­καν. Το δε ΚΚΣΕ θύ­μω­σε και φο­βή­θη­κε τό­σο πο­λύ ώ­στε έ­στει­λε τον Ν. Ζα­χα­ριά­δη σε μια α­πάν­θρω­πη ε­ξο­ρί­α στους πά­γους της Σι­βη­ρί­ας, στο Σουργκούτ και τον κρά­τη­σαν ε­κεί σε α­πο­μό­νω­ση και φρου­ρού­με­νο διαρ­κώς α­πό τις δυ­νά­μεις α­σφα­λεί­ας με προ­βο­λείς έ­ξω α­πό την κά­μα­ρά του ώ­στε πο­τέ να μην απο­δρά­σει και σε κα­νέ­ναν έ­μπει­στο σύ­ντρο­φό του ή δη­μο­σιο­γρά­φο να μη μι­λήσει. Ε­κεί τον κρά­τη­σαν ε­πί 11 ο­λό­κληρα χρό­νια ώ­σπου τον κρέ­μα­σαν στα 1973 στο δω­μά­τιο του 3 μι­ση μή­νες πριν το Πο­λυ­τε­χνεί­ο.   Αρ­χι­κά οι αρ­χές εί­παν ε­πίση­μα ό­τι πέ­θα­νε  α­πό καρ­διά. Με­τά α­πό 18 χρό­νια μί­λη­σαν κά­ποι ρω­σοι μάρ­τυ­ρες που εί­παν για την κρε­μά­λα και με­τά άλ­λα­ξε η ε­πί­ση­μη εκ­δο­χή και έ­γινε ό­τι ο Ζα­χα­ριά­δης κρε­μά­στη­κε μό­νος του. Δη­λα­δή λέ­νε ό­τι έ­νας τέ­τοιος ή­ρω­ας αφού ά­ντε­ξε στο μαρ­τύ­ριο της μο­να­ξιάς ε­πί 11 χρό­νια κα­τά σύ­μπτω­ση αυ­το­κτό­νησε λί­γο με­τά την ε­ξέ­γερ­ση της Νο­μι­κής κα­τά της Χού­ντας και 3 μι­ση μή­νες πριν α­πό το Πο­λυ­τε­χνεί­ο. Αυ­τό λέ­ει και τώ­ρα το ψευ­τοΚ­ΚΕ που τώ­ρα πα­ρι­στάνει ό­τι τι­μά και α­πο­κα­θι­στά το Ζα­χα­ριά­δη. Οι ψεύ­τι­κοι αυ­τοί φί­λοι η κα­λύ­τερα οι η­θι­κοί συ­ναυ­τουρ­γοί της δο­λο­φο­νί­ας πά­νε τώ­ρα στα μνη­μό­συ­να του Ζαχα­ριά­δη. Ό­μως τους προ­δί­νει το ό­τι «ξέ­χα­σαν» να πά­νε  στην κη­δεί­α του το  1973 και πο­τέ ως τώ­ρα ού­τε τώ­ρα δεν ζη­τά­νε α­πό τη ρώ­σι­κη κυ­βέρ­νη­ση να α­νοί­ξουν τα αρ­χεί­α του ΚΚΣΕ και της Κα­γκε­μπε και να φέ­ρουν  στο φως τι λέ­νε γι αυ­τήν την ε­ξο­ρί­α, την φυ­λά­κι­στη την α­πο­μό­νω­ση, το θά­να­το του αρ­χη­γού ε­νός ελ­ληνι­κού πο­λι­τι­κού κόμ­μα­τος του πιο έν­δο­ξου και η­ρω­ι­κού α­πό κά­θε άλ­λο στη χώ­ρα τους.  Αυ­τό το α­παι­τού­με ε­μείς οι έλ­λη­νες κομ­μου­νι­στές και δεν θα αρ­γή­σει πο­λύ η στιγ­μή που θα το α­παι­τεί ό­λη η Ελ­λά­δα.
Για­τί δεν πρό­κει­ται μό­νο για το θά­να­το του Ζα­χα­ριά­δη.Εί­ναι η ε­ξόντω­ση του πιο φω­τει­νού κόμ­μα­τος αυ­τής της χώ­ρας και α­κό­μα πε­ρισ­σό­τε­ρο είναι η πε­ρί­πτω­ση ό­που αυ­τοί που σκό­τω­σαν αυ­τό το κόμ­μα ντύ­θη­καν τη φο­ρε­σιά του σκο­τω­μέ­νου που α­ντί για φως σκορ­πά­ει το από­λυ­το σκο­τά­δι και με­τατρέ­πει σε δη­λη­τή­ριο κά­θε θρε­πτι­κό χυ­μό αυ­τού του κόμ­μα­τος και δια­στρέφει ο­ποια κα­λή ψυ­χή το πλη­σιά­ζει. Τον Ζα­χα­ριά­δη τον φυ­λά­κι­σαν και τον σκότω­σαν για να δια­λύ­σουν αρ­χι­κά το α­λη­θι­νό ΚΚΕ με τα πο­γκρόμ ε­να­ντί­ον των καλύ­τε­ρων με­λών και στε­λε­χών του, με τις φυ­λα­κές και τις ε­ξο­ρί­ες στην πα­γωμέ­νη Σι­βη­ρί­α, με τη στέ­ρη­ση της δου­λειάς και των ό­ρων ε­πι­βί­ω­σης τους, με την συ­ναλ­λα­γή τη δια­φθο­ρά και την α­φαί­ρε­ση και των πιο στοι­χειω­δών αν­θρωπί­νων δι­καιω­μά­των τους. Έ­φερ­ναν αυ­τά τα τέ­ρα­τα στο ση­μεί­ο πε­ρή­φα­νους μα­χητές και στε­λέ­χη του ΔΣΕ να τους ζη­τούν την ο­ποια­δή­πο­τε δου­λειά για να τα­ΐ­σουν τα πει­να­σμέ­να τους παι­διά.
 
 Το ε­πα­να­στα­τι­κό ΚΚΕ ή­ταν το έ­μπει­ρο και δο­κι­μα­σμέ­νο κόμ­μα του αντι­φα­σι­στι­κού α­γώ­να και της προ­λε­τα­ρια­κής ε­πα­νά­στα­σης, το μο­να­δι­κό κόμμα στον κό­σμο α­κό­μα και πριν το ΚΚ Κί­νας που με τον η­γέ­τη του τον Ν. Ζα­χα­ριάδη α­ντι­στά­θη­κε στο χρου­τσω­φι­κό α­ντι­στα­λι­νι­κό πρα­ξι­κό­πη­μα του 1956 και γι’ αυ­τό δεν ή­ταν εύ­κο­λο να το ε­λέγ­ξουν οι σο­σια­λι­μπε­ρια­λι­στές και τα τσιρά­κια τους. Δεν ή­ταν εύ­κο­λο να τσα­κί­σουν την ε­πα­να­στα­τι­κό­τη­τα, την μαρ­ξιστι­κή-λε­νι­νι­στι­κή του ι­δε­ο­λο­γί­α τις αρ­χές του, την πο­λι­τι­κή και την κομμα­τι­κό­τη­τά του, που κα­τα­χτή­θη­καν στους η­ρω­ι­κούς τα­ξι­κούς α­γώ­νες ως τα 1940 με­τά στον με­γά­λο α­ντι­φα­σι­στι­κό έ­νο­πλο α­γώ­να 1940-44 και στη συ­νέ­χεια  στην έ­νοπλη ε­πα­να­στα­τι­κή πά­λη για την ε­θνι­κή α­νε­ξαρ­τη­σί­α και την λα­ϊ­κή δη­μο­κρατί­α α­νά­μεσα στα 1945-1949. Αυ­τό το κόμ­μα δεν μπό­ρε­σε πο­τέ ο σο­σια­λι­μπε­ρια­λι­σμός να το με­τα­τρέ­ψει ει­ρη­νι­κά σε έ­να κόμ­μα σο­σιαλ­φα­σι­στι­κό, πρα­χτο­ρεί­ο της ρώ­σι­κης υ­περ­δύ­να­μης ή α­κό­μα να με­τα­τρέ­ψει σε έ­να α­στι­κό σο­σιαλ­δη­μο­κρατι­κό κόμ­μα ευ­ρω­κομ­μου­νι­στι­κού τύ­που και να το στρέ­ψει με ο­ποιον­δή­ποτε τρό­πο ε­νά­ντια στην ε­πα­νά­στα­ση στην ερ­γα­τι­κή τά­ξη και στο λα­ό. Γι’ αυ­τό και το σκό­τω­σαν, το δο­λο­φό­νη­σαν το διέ­λυ­σαν πρα­κτι­κά δια­γρά­φο­ντας την πλειο­ψη­φί­α των με­λών του, α­φού δεν μπό­ρε­σαν να το ε­λέγ­ξουν. Το σο­σιαλ­φα­σι­στι­κό πρα­κτο­ρεί­ο που κα­τα­σκεύ­α­σαν στη θέ­ση του, που φέρ­νει μέ­χρι σή­με­ρα το ό­νο­μα του ε­πα­να­στα­τι­κού ΚΚΕ, εί­ναι η πλή­ρης άρ­νη­σή του. Αυ­τό εί­ναι το κόμμα της άρ­νη­σης της ε­πα­νά­στα­σης, της άρ­νη­σης της ερ­γα­τι­κής τά­ξης και της άρνη­σης του λα­ού. 
Το ψευ­τοΚ­ΚΕ εί­ναι το κόμ­μα που ταυτί­ζε­ται σή­με­ρα στρα­τη­γι­κά με τους κλα­σι­κούς φα­σί­στες στην κοι­νή α­ντι­δυ­τι­κή και φι­λο­ρώ­σι­κη γραμ­μή και συ­γκρο­τεί μ’αυ­τούς στην πρά­ξη το φαιο­κόκ­κι­νο μέ­τω­πο. Αυ­τό η στρατη­γι­κή συ­νερ­γα­σί­α ση­μα­το­δο­τή­θη­κε στην οι­κου­με­νι­κή  89 ό­ταν το ψευ­τοΚ­ΚΕ μαζί με το  ΠΑ­ΣΟΚ του Α. Πα­παν­δρέ­ου και τη ΝΔ του Κα­ρα­μαν­λή έ­κα­ψαν στις υ­ψι­καμί­νους τους φα­κέ­λους της α­σφά­λειας για να ε­ξα­φα­νί­σουν τις ι­στο­ρι­κές ευθύ­νες του φα­σι­σμού αλ­λά και τις προ­δο­σί­ες των ψευ­το­α­ρι­στε­ρών. Αυ­τό το τρο­μα­κτι­κό έ­γκλη­μα ε­νά­ντια στην ι­στο­ρί­α του λα­ού και της χώρας την έ­κανε το ψευ­τοΚ­ΚΕ για να μπο­ρεί να ε­νω­θεί για πά­ντα με τους πα­λιούς φαιούς φασί­στες για να φέ­ρουν α­πό κοι­νού μια μέ­ρα τη νε­ο­τσα­ρι­κή δι­κτα­το­ρί­α στην Ελλά­δα. Έ­τσι οι δο­λο­φό­νοι του ΚΚΕ ε­ξα­φά­νι­σαν τις α­πο­δεί­ξεις κά­θε προ­δο­σί­ας και κά­λυ­ψαν κά­θε προ­δό­τη ε­θνι­κό ή τα­ξι­κό. 
Για τον ί­διο λό­γο ο  φά­κε­λος Ζα­χα­ριά­δη φυ­λάσ­σε­ται α­πό τη Ρω­σί­α, σαν μυ­στι­κό υ­ψί­στης κρα­τι­κής α­σφά­λειας. Οι διώ­ξεις και η ε­ξό­ντω­ση του δεν πρέ­πει πο­τε να σκιά­σουν τι ελ­λη­νο­ρω­σι­κές σχέ­σεις ή μάλ­λον να α­πο­κα­λύ­ψουν τις σχέ­σεις υ­πο­τέ­λειας της Ελ­λά­δας αλ­λά και του ψευ­τοΚ­ΚΕ προς τη Ρωσί­α. Το ψευ­τοΚ­ΚΕ δη­μο­σί­ευ­σε την ι­στο­ρί­α του ΚΚΕ τό­μος Β ό­που ε­κτός που α­ναγνω­ρί­ζει την αυ­το­κτο­νί­α σαν αι­τί­α θα­νά­του του Ζα­χα­ριά­δη και για τις συν­θήκες της τά­χα­τες αυ­το­κτο­νί­ας δη­λώ­νει ό­τι ο τό­μος δεν φτά­νει χρο­νο­λο­γικά σε αυ­τήν! Οι κα­γκε­μπί­τες «αυ­το­κτό­νη­σαν» τον Ζα­χα­ριά­δη ρί­χνο­ντας στον τά­φο του και μια σει­ρά α­πό πλα­στο­γρα­φή­μα­τα που τα εμ­φα­νί­ζουν σαν γράμ­μα­τά του ε­δώ και χρό­νια για να τον συ­κο­φα­ντή­σουν.Έ­τσι κα­τα­σκευά­ζουν στη θέ­ση ε­νός γί­γα­ντα έ­ναν “μι­κρό Ζα­χα­ριά­δη» που τον δέρ­νουν οι τύ­ψεις και οι συ­ναι­σθη­μα­τι­σμοί με τους διώ­κτες και δή­μιούς του, που  εκ­θειά­ζει τα κόμμα­τα που τον βα­σά­νι­ζαν ό­πως το ΚΚΣΕ και το ψευ­τοΚ­ΚΕ, και στα ο­ποί­α εκ­θειάζει αυ­τό το θλι­βε­ρό τσι­ρά­κι των σο­βιε­τι­κών και α­γα­πη­μέ­νη φι­γού­ρα  της ελ­λη­νι­κής αντί­δρα­σης Χαρ. Φλω­ρά­κη σαν: «ά­ξιο κου­κουέ, με στέ­ρε­ο κομ­μα­τικό έρ­μα, δο­κι­μα­σμέ­νο, με κα­τάρ­τι­ση και μυα­λό που θα του ε­πι­τρέ­ψουν, α­φτό το πι­στέ­βω, να τα βγά­λει πέ­ρα». Αν τά­λε­γε αυ­τά ο Ζα­χα­ριά­δης έ­στω και για έ­να δευ­τε­ρόλ­πε­το δεν θα τον εί­χαν στον πά­γο αλ­λά θα έ­κα­νε τις βόλ­τες τους στην  Μό­σχα και με­τά στην Α­θή­να. 
 
Πρέ­πει να δού­με τι ση­μαί­νει το ό­τι ο Ζα­χα­ριά­δης πα­ρου­σιά­στηκε το 1962 στην ελ­λη­νι­κή πρε­σβεί­α στη Μό­σχα για να δι­κα­στεί στην Ελ­λά­δα. Με αυτή του και μό­νο την κί­νη­ση ο Ζα­χα­ριά­δης έ­δει­ξε στην πρά­ξη, για άλ­λη μια φορά, ό­τι δεν α­να­γνώ­ρι­ζε το ρώ­σι­κο κρά­τος και το ΚΚΣΕ σαν τον φυ­σι­κό δι­κα­στή του ού­τε βέ­βαια σαν συ­ντρό­φους του κομ­μουνι­σ­τές, και  ζή­τη­σε ως έλ­λη­νας πο­λί­της και ως κομ­μου­νι­στής να δι­κα­στεί α­πό την ελ­λη­νι­κή δι­καιο­σύ­νη. Να απο­λο­γη­θεί στην ερ­γα­τική του τά­ξη και στο λα­ό του σε α­ντί­θε­ση με τους δολο­φό­νους που α­πο­λο­γού­νται στο Κρεμ­λί­νο. Μια τέ­τοια δί­κη θα ή­ταν κα­τα­στροφι­κή και για το ψευ­τοΚ­ΚΕ και για τους α­ντι­κομ­μου­νι­στές και τους φα­σί­στες. Η σύ­μπτω­ση αυ­τή φα­σι­σμού και σο­σιαλ­φα­σι­σμού για την α­πό κοινού α­ντι­μετώ­πι­ση του γε­νι­κού γραμ­μα­τέ­α του ΚΚΕ εί­ναι και η πρώ­τη χα­ρα­κτη­ρι­στι­κή πρά­ξη συ­γκρό­τη­σης του φαιο­κόκ­κι­νου με­τώ­που. Α­πό ε­κεί και πέ­ρα μό­νο η πα­ραμο­νή του Ζα­χα­ριά­δη στον πά­γο που ση­μαί­νει την άρ­νη­σή του να κά­νει ο­ποια­δήπο­τε θε­τι­κή το­πο­θέ­τη­ση στον τύπο για το ΚΚΣΕ και το ψευ­τοΚ­ΚΕ δεί­χνει πό­σο βα­θιά τους κα­τα­φρο­νού­σε και τους μι­σού­σε πο­λι­τι­κά. Αυ­τή η στά­ση και μό­νο αυ­τή μι­λά­ει α­πό μό­νη της ό­σο 100 τό­μοι κα­ταγ­γε­λιών. 
Ε­πει­δή στη βα­σα­νι­στι­κή α­πο­μό­νω­ση του Σουρ­γκούτ ο Ζα­χα­ριά­δης αφή­νει νέ­ες υ­πο­θή­κες στο πα­γκό­σμιο και ελ­λη­νι­κό ε­πα­να­στα­τι­κό κί­νη­μα με την πλή­ρη α­πόρ­ρι­ψη κά­θε πρό­τα­σης α­να­γνώ­ρι­σης του σο­σια­λι­μπε­ρια­λι­σμού και του ψευ­τοΚ­ΚΕ αυ­τοί  με τις δή­θεν ε­πι­στο­λές του κα­τασκευά­σα­νε τό­τε έ­ναν φα­ντα­στι­κό Ζα­χα­ριά­δη ο­μο­ϊ­δε­ά­τη τους. 
 
Αυ­τή τη συ­κο­φα­ντι­κή α­ντι­στρο­φή του Ζα­χα­ριά­δη τη συ­νε­χί­ζουν σή­με­ρα και μά­λι­στα την δυ­να­μώ­νουν με την «α­πο­κα­τά­στα­ση»  του.  Το ψευ­τοΚ­ΚΕ, αλ­λά και ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και σε έ­να βαθ­μό ό­λο το φαιο­κόκ­κι­νο κα­θε­στώς ο­λο­κλη­ρώνει τώ­ρα τον πλα­στό Ζα­χα­ριά­δη και τον κά­νει πο­λι­τι­κό πρό­γο­νο του ρω­σο­κι­νέζικου ά­ξο­να, με τον ο­ποί­ο θα συμ­φω­νού­σε ο κά­θε ση­με­ρι­νός α­κρο­δε­ξιός. Η κα­θε­στω­τι­κή αυ­τή «α­πο­κα­τά­στα­ση» ε­πι­κυ­ρώ­νει ό­λες τις χαλ­κευ­μέ­νες ε­πί χρό­νια κα­τη­γο­ρί­ες ε­να­ντί­ον του Ν. Ζα­χα­ριά­δη. Να τι λέ­ει α­πό­σπα­σμα α­πό το κείμε­νο του Β τό­μου. «Στα πρω­το­πό­ρα στοι­χεί­α της σκέ­ψης και των ε­πι­λο­γών του Ζα­χα­ριά­δη πε­ρι­λαμ­βά­νε­ται και η ά­πο­ψη του για το ρό­λο του εγ­γλέ­ζι­κου ι­μπε­ρια­λι­σμού, τον ο­ποί­ο θε­ω­ρού­σε πιο ι­σχυ­ρό και ά­ρα πιο ε­πι­κίν­δυ­νο από τον γερ­μα­νι­κό, α­κό­μα και τό­τε που βρι­σκό­ταν στο Ντα­χά­ου. Α­νά­λο­γα πρω­τοπό­ρα ε­πα­να­στα­τική ή­ταν η θέ­ση του για την α­νά­γκη ορ­γά­νω­σης των Γερ­μα­νών και Αυ­στρια­κών κομ­μου­νι­στών σε ε­πα­να­στα­τι­κή κα­τεύ­θυν­ση. Ο Ν. Ζα­χα­ριά­δης πα­ρέ­μει­νε α­φο­σιω­μέ­νος στη σο­σια­λι­στι­κή οι­κο­δό­μη­ση στην ΕΣ­ΣΔ και στον προ­λε­τα­ρια­κό διε­θνι­σμό. Η σύ­γκρου­σή του  με το ΚΚΣΕ δεν ταυτι­ζό­ταν με την πο­λε­μι­κή του ΚΚ Κί­νας. Εί­ναι χα­ρα­κτη­ρι­στι­κή η το­πο­θέ­τη­ση  του Ν. Ζα­χαριά­δη σε γράμ­μα του προς την Κομ­μα­τι­κή Ορ­γά­νω­ση (μ.λ.) στην Τα­σκέν­δη, με τί­τλο «Σκέ­ψεις και προ­τά­σεις για μια κου­κουέ­δι­κη γραμ­μή στην Ελ­λά­δα», στις 23 Μα­ΐ­ου 1967». Σημ. δι­κιά μας αν εί­ναι δυ­να­τό να υ­πήρ­ξε αυ­θε­ντι­κό α­νοι­χτό «γράμμα α­πό το Σορ­γκούτ». Αν ή­ταν έ­τσι τό­τε για­τί δεν τον α­φή­σα­νε να πά­ει να τα πει ό ί­διος;
Το κα­τά­πτυ­στο αυ­τό κεί­με­νο του ψευ­τοΚ­ΚΕ πα­ρου­σιά­ζει τον Ζα­χα­ριά­δη που έ­γρα­ψε το 1940 το πε­ρί­φη­μο πρω­το­πό­ρο γράμμα του για την παλ­λα­ϊ­κή και πα­νε­θνι­κή συ­στρά­τευ­ση ε­νά­ντια στον ι­τα­λι­κό φα­σι­σμό σε συμ­μα­χί­α με την αγ­γλό­φι­λη κυ­βέρ­νη­ση Με­τα­ξά, ως πρό­δρο­μο της γραμ­μής της α­πό θέ­ση αρ­χής κα­τα­στρο­φής κα­τά προ­τε­ραιό­τη­τα της κα­πι­τα­λι­στι­κής Δύ­σης που την προ­ω­θεί σή­με­ρα  ο ρω­σοκι­νέ­ζι­κος ά­ξο­νας. Αν εί­ναι δυ­να­τό αυ­τός ο Ζα­χα­ριά­δης να ή­ταν έ­νας κοι­νός φι­λο­χι­τλε­ρι­κός α­φού δεν έ­βλε­πε σαν αιχ­μά­λω­τος μέ­σα στο Ντα­χά­ου τον χι­τλε­ρι­κό να­ζι­σμό σαν τον κύ­ριο ε­χθρό της αν­θρω­πό­τη­τας αλ­λά τον εγ­γλέ­ζι­κο ι­μπε­ρια­λι­σμό! Στο ί­διο α­πό­σπα­σμα α­να­φέ­ρεται η πλα­στή επι­στο­λή του Ζα­χα­ριά­δη για την κα­τα­δί­κη του μα­οι­σμού, του ΚΚ Κί­νας και η χωρίς ό­ρους α­να­γνώ­ρι­ση των διω­κτών του­του ΚΚΣΕ ό­ταν οι πι­στό­τε­ροι Ζα­χα­ριαδι­κοί εί­χαν προ­σχω­ρή­σει στον μα­οι­σμό και γι’ αυ­τό τους ε­πι­βλή­θη­κε και η με­γα­λύ­τε­ρη τι­μω­ρί­α, η ε­ξο­ρία στην Σι­βη­ρί­α. Ο ί­διος ο Ζα­χα­ριά­δης εί­χε συγκρου­στεί με την η­γε­σί­α του ΚΚΣΕ και ψευ­τοΚ­ΚΕ α­πό τις ί­διες ι­δε­ο­λο­γι­κές βά­σεις με τις ο­ποί­ες αρ­γό­τε­ρα συ­γκρού­στη­κε και το ΚΚΚί­νας. Α­ντι­μα­οι­κός Ζα­χα­ριά­δης, ό­πως τον πα­ρου­σιά­ζει η KGB,  ση­μαί­νει φι­λο- χρου­τσω­φι­κός Ζα­χα­ριά­δης!. Αν ο Ζα­χα­ριά­δης ή­ταν πράγ­μα­τι ε­να­ντί­ον του Μά­ο στα 1967 δη­λα­δή πάνω στην μά­ξι­μουμ σύ­γκρου­ση ΚΚΣΕ-ΚΚΚί­νας ό­που ο Σου­σλοφ κι ο Μπρέζ­νιεφ κρί­να­νε πά­νω σε αυ­την την α­ντί­θε­ση τους ε­χθρούς και τους φί­λους τους, τό­τε ο Ζα­χα­ριά­δης θα ή­ταν ο­πωσ­δή­πο­τε γραμ­μα­τέ­ας του ΚΚΕ και ψη­λό στέ­λε­χος της ρώ­σι­κης νο­μεν­κλα­τού­ρας, για­τί τέ­τοιοι θρυ­λι­κοί κομ­μου­νι­στές ε­πα­να­στά­τες δεν ή­ταν πολ­λοί στον κό­σμο και το που θα έ­ρι­χνε το βά­ρος του ο Ζα­χα­ριάδης ή­ταν πε­λώ­ριας προ­πα­γαν­δι­στι­κής ση­μα­σί­ας.
Ο Ζα­χα­ριά­δης δεν εί­χε να υ­πηρε­τή­σει α­φε­ντι­κά. Ή­ταν ο άν­θρω­πος που έ­δει­χνε ο Στά­λιν σαν το πρό­σω­πο που μπο­ρού­σε να α­νά­ψει τον ε­πα­να­στα­τικό πό­λε­μο στην Ευ­ρώ­πη και ή­ταν και α­πό τους λί­γους που έ­βα­ζα α­νοι­χτά και θα­ρα­λέ­α τις δια­φω­νί­ες του σε αυ­τόν α­κρι­βώς για­τί εί­χε α­νε­ξάρ­τη­τη και θα­ραλέ­α σκέ­ψη. Ο  Ζα­χα­ριά­δης ταυ­τό­χρο­να πά­λευε πά­ντα για την πιο πλα­τειά ε­νότη­τα του λα­ού και δεν τον έ­πια­νε α­πό το αυ­τί να τον πά­ει ό­που αυ­τός ή­θε­λε. Έκα­νε δη­λα­δή ό­τι έ­κα­νε ο Λέ­νιν. Ζύ­μω­νε στο λα­ό τις θέ­σεις του αλ­λά δεν έ­σερ­νε πο­τέ το σε συ­γκρό­υ­σεις πριν αυ­τός κα­τα­νο­ή­σει μέ­σα α­πό την πεί­ρα του αυ­τές τις θέ­σεις. Δη­λα­δή έ­κα­νε το α­ντί­θε­το α­πό αυ­τό που κά­νουν τώ­ρα το ψευ­τοΚ­ΚΕ και ο ΣΥΝ και φτιά­νουν πρα­ξι­κο­πη­μα­τι­κές μειο­ψη­φί­ες που α­σκούν βί­α στο ό­νο­μα του λα­ού και ε­να­ντί­ον της με­γά­λης μά­ζας του λα­ού που την κατη­γο­ρούν ό­τι εί­ναι υ­πο­ταγ­μέ­νη στην α­ντί­δρα­ση. 
Γι αυ­τό ο Ζα­χα­ριά­δης θέ­λη­σε να α­πο­φύ­γει τα σε­χτα­ρι­στι­κά λά­θη που έ­γι­ναν α­πό το ΚΚΕ στο Α α­ντάρ­τι­κο και στο Δε­κέμ­βρη. Έ­τσι μό­λις ήρ­θε α­πό το Ντα­χά­ου α­ντι­τά­χθη­κε στον υ­πο­νο­μευ­τή του ε­νιαί­ου α­ντι­φα­σι­στι­κού με­τώπου, που αρ­γό­τε­ρα ε­πι­χεί­ρη­σε να δια­σπά­σει και το ΚΚΕ, Ά­ρη Βε­λου­χιώ­τη και τον διέ­γρα­ψε. Αυ­τό πο­τέ δεν του το συγ­χω­ρούν οι ση­με­ρι­νοί σο­σιαλ­φα­σί­στες που έ­χουν ίν­δαλ­μά τους το Βε­λου­χιώ­τη. Δεν εί­ναι τυ­χαί­ο ό­τι ο Ν.Ζ ει­ση­γούνταν στο 7ο συ­νέ­δριο του 1945 την ε­νό­τη­τα του λα­ού, την ει­ρή­νη, τη συ­νερ­γα­σί­α, την η­συ­χί­α, την δη­μο­κρα­τί­α και την α­νοι­κο­δό­μη­ση της χώ­ρας. Για την α­πο­φυγή του εμ­φυ­λί­ου δια­τύ­πω­σε τη θε­ω­ρί­α των δύ­ο πό­λων, την στή­ρι­ξη της λαι­κο­δημο­κρα­τι­κής Ελ­λά­δας προς βορ­ρά στις βαλ­κα­νι­κές χώ­ρες και στη Σ.Ε και στο Αι­γαί­ο και στα νη­σιά κα­το­χύ­ρω­νε τα των αγ­γλι­κά συμ­φέ­ρο­ντα σε ό­τι α­φο­ρού­σε τις συ­γκοι­νω­νί­ες τους προς την Α­να­το­λι­κή Με­σό­γειο. Με την πο­λι­τι­κή αυ­τή που βέ­βαια εί­χε νό­η­μα την ε­πο­χή που δια­τυ­πω­θη­κε δη­λα­δή πριν α­πό τον ψυ­χρό πό­λε­μο, το ΚΚΕ πά­λευ­σε για μια λαι­κο­δη­μοκρα­τι­κή Ελ­λά­δα που θα στηρί­ζε­ται στην Σο­βιε­τι­κή Έ­νω­ση και στην Αγ­γλί­α αλ­λά και στη Γαλ­λί­α και στις Η­ΠΑ,  δεν δια­φώ­νη­σε πο­τέ ο Στά­λιν και το ΚΚΣΕ.. Α­ντί­θε­τα με αυ­τήν την γραμ­μή δια­φώ­νη­σαν εκ των υ­στέ­ρων οι Σου­σλόφ- Χρου­στσόφ και με αυ­τήν τον έ­βγα­λαν α­ντι­σοβιετι­κό. Η με­γά­λη βρω­μιά τους εί­ναι που τον χτύ­πη­σαν ό­πως πά­ντα κά­νουν οι σο­σιαλ­φα­σί­στες σαν δε­ξιό ε­νώ ή­ταν ο Ζα­χα­ριά­δης που πά­ντα και πρώ­τα απ ό­λα δί­δα­ξε την πιο α­νει­ρη­νευ­τη πά­λη με τον δε­ξιό οπ­πορ­του­νι­σμό που στην ά­κρη του εί­ναι ο σο­σιαλ­φα­σι­σμός και χτύ­πησε την τα­ξι­κή α­τολ­μί­α, την τα­λά­ντευ­ση και τα μι­σό­λο­γα. Έ­κα­νε τα πά­ντα για να α­πο­φύ­γει έ­ναν πο­λεμο αλ­λά ό­ταν ο ε­χθρός τον ξε­κι­νού­σε με την δι­κή του ευ­θύ­νη ο Ν.Ζ ορ­μού­σε σαν λιο­ντά­ρι για τη νί­κη με γεν­ναιό­τη­τα, σύ­νε­ση και ως το τέ­λος με σε­βα­σμό στις δια­θέ­σεις του λα­ού και με την ε­φαρ­μο­γή της τα­κτι­κής του ε­νιαί­ου μετώ­που. Τέ­τοιον πό­λε­μο αυ­το­θυ­σί­ας, πεί­σμα­τος, γεν­ναιό­τη­τας, μα­χη­τι­κής διάρκειας δεν ξα­νά­δει­ξε πο­τέ ελ­λη­νι­κός στρα­τός στην νε­ο­ελ­λη­νι­κή ι­στο­ρί­α. Οι λαί­κοί  μα­χη­τές του ΔΣΕ ε­μπνεύ­σα­νε το Ζα­χα­ριά­δη αλ­λά και αυ­τός τους ε­νέπνευ­σε βα­θιά. Γι αυ­τό τον α­κο­λού­θη­σαν κό­ντρα στο πα­ντο­δύ­να­μο τό­τε ΚΚΣΕ στο στό­μα του λύ­κου με τέ­τοιο πά­θος και για τό­σα χρό­νια .
Η ζω­ή του Ν. Ζα­χα­ριά­δη εί­ναι η πιο συ­μπυ­κνω­μέ­νη ε­μπει­ρί­α της τα­ξικής πά­λης του ελ­λη­νι­κού προ­λε­τα­ριά­του και του λα­ού. Το α­ντι­φα­σι­στι­κό μέ­τω­πο που έ­μπρα­κτα δί­δα­ξε εί­ναι το ερ­γα­λεί­ο για την συ­γκρό­τη­ση του α­ντισο­σια­λι­μπε­ρια­λι­στι­κού πα­τριω­τι­κού και δη­μο­κρα­τι­κού με­τώ­που, για την αντι­με­τώ­πι­ση του πο­λέ­μου και της δι­κτα­το­ρί­ας που προ­ω­θούν οι ε­πί­γο­νοι των ε­χθρών του, τα δύο σο­σιαλ­φα­σι­στι­κά τέ­ρα­τα ψευ­τοΚ­ΚΕ-ΣΥΝ και οι φαιοί ναζι­φα­σί­στες. Το πιο με­γά­λο του μά­θη­μα εί­ναι αυ­τό που έ­δω­σε μέ­σα α­πό την η­ρω­ική υ­πο­χρε­ω­τι­κή σιω­πή του στο Σορ­γκούτ. Τι βα­θιά πί­στη πρέ­πει να εί­χε στην ε­πα­νά­στα­ση και στον μαρ­ξι­σμό τι α­σύλ­λη­πτη αι­σιο­δο­ξί­α και τι διο­ρα­τικό­τη­τα για να νοιώ­θει α­πό τό­τε ό­τι η σιω­πή του αυ­τή μι­λού­σε στο μέλ­λον και ό­τι κά­πο­τε θα α­κου­γό­ταν πο­λύ δυ­να­τά.
Σε μας που ό­λο και πε­ρισ­σό­τε­ρο κα­τα­λα­βαί­νου­με την α­ξί­α του Ζα­χαριά­δη  μέ­σα και α­πό τις δι­κές μας πε­ρι­πλα­νή­σεις και ε­μπει­ρί­ες στην τα­ξική πά­λη πέ­φτει το βα­ρύ αλ­λά τι­μη­τι­κό κα­θή­κον να κά­νου­με πρά­ξη το μή­νυ­μά του. Πι­στεύ­ου­με ό­τι αυ­τό το μή­νυ­μα εί­ναι ου­σια­στικά το κά­λε­σμα για έ­να νέ­ο ΚΚΕ που θα εί­ναι η α­πό­λυ­τη άρ­νη­ση και στη θε­ω­ρί­α και στη πρά­ξη των αρ­νη­τών του κόμ­μα­τος στο ο­ποί­ο αυ­τός η­γή­θη­κε και ο­δή­γη­σε στην ω­ρι­μό­τη­τα.
Γι αυ­τό το σκο­πό πρέ­πει να πα­λέ­ψου­με πιο δρα­στή­ρια και πιο α­πο­φα­σιστι­κά. Το κομ­μου­νι­στι­κό κόμ­μα εί­ναι η ψυ­χή της ερ­γα­τι­κής τά­ξης και αυ­τή πρέ­πει να ξα­να­ζή­σει σαν τέ­τοια και για τον ε­αυ­τό της αλ­λά και για να σύ­ρει πίσω της στην α­πε­λευ­θέ­ρω­ση και στην α­να­γέννη­ση ό­λο το λα­ό και τη χώ­ρα.