Αντίθετα, αυτή η γραμμή είναι υπολογισμένη για να μην του δώσει την κεντρική εξουσία αλλά τη θέση μιας παραπλανητικής ψευδο-αντιπολίτευσης. Δηλαδή εκείνο το οποίο θα άξιζε να διερευνήσουμε σε αυτή τη φάση είναι το σε τι θα μπορούσε μια τέτοια επιχείρηση να διευκολύνει τα ρωσικά καθεστωτικά και από όσο φαίνεται τα συγκεκριμένα πουτινικά σχέδια.
Αυτή τη στιγμή και με κάθε επιφύλαξη δίνουμε τις δυο πιο πιθανές κατά τη γνώμη μας αλληλοσυμπληρούμενες χρήσεις αυτής της «ανταρσίας» από τη ρωσική ηγεσία που και οι δύο απευθύνονται στη Δύση κι αυτή είναι πρόθυμη στο να τις καταναλώνει γιατί είναι ως το λαιμό βυθισμένη στην ιδεαλιστική μεταφυσική που συνδυάζεται με την αδυναμία κάθε ιμπεριαλισμού σε πτώση να ελπίζει ότι ο αντίπαλος του είναι νεκρός ώστε να μην χρειαστεί να τον αντιμετωπίσει. Εννοείται ότι ακόμα είμαστε στο στάδιο των εύλογων υποθέσεων που είχαμε αρχίσει να τις κάνουμε τους δυο τελευταίους μήνες όταν ο Πριγκόζιν άρχισε τις λεκτικές επιθέσεις του όχι τόσο ενάντια στον μόνιμα υπό εκκαθάριση υπουργό άμυνας Σοϊγκού όσο στο πιο ιερό πρόσωπο της ρωσικής στρατιωτικής ιεραρχίας, το θεωρητικό του ρωσικού επιθετικού πολέμου, του λεγόμενου υβριδικού, που είναι ο Γκερασίμοφ.
Η πρώτη, πιο συγκεκριμένη αλλά και σχετικά πιο περιορισμένη κατά τη γνώμη μας διπλωματική χρήση της «ανταρσίας» Πριγκόζιν αφορά το κεντρικό σημείο στόχευσης του ρωσικού πολέμου στην Ουκρανία, που είναι ακόμα η περικύκλωση και διάσπαση της Ευρώπης. Σε αυτό το επίπεδο ο Πριγκόζιν και η ρωσική στρατιωτική ομάδα Βάγκνερ της οποίας ηγείται είναι το σημαντικότερο πολιτικοστρατιωτικό εργαλείο διείσδυσης και κυριαρχίας των ρώσων νεοχιτλερικών στο ενεργειακό υπογάστριο της Ευρώπης που είναι το κομμάτι της Αφρικής που ξεκινάει από το Σαχέλ (Μαυριτανία, Μαλί, Μπουργκίνα Φάσο, Νίγηρας, Τσάντ) και φτάνει στη Μεσόγειο και επιδρά άμεσα και στην κυριαρχία στο μεσανατολικό χώρο. Σ' αυτή την περιοχή η Ρωσία μέσω του Πριγκόζιν και της Βάγκνερ καταπίνει τη μια χώρα μετά την άλλη ή τη διασπάει πολιτικά (Μπουργκίνα Φάσο, Μαλί, Κεντροαφρικανική Δημοκρατία, Σουδάν, Τσαντ, Λιβύη) συμμαχώντας με τους πιο αδίστακτους τυχοδιώκτες. Τελευταία η πετυχημένη αυτή πορεία έχει αιφνιδιάσει τη Δύση, ειδικά τη Γαλλία η οποία έχει χάσει το έδαφος κάτω από τα πόδια της και ανησυχεί ιδιαίτερα για το ότι η χώρα που της εξασφαλίζει το ουράνιο για τους πυρηνικούς της αντιδραστήρες, ο Νίγηρας, είναι περικυκλωμένος από τη Βάγκνερ. Ετσι τελευταία ενεπλάκη η αμερικάνικη υπερδύναμη κυρίως σε έναν πολιτικό πόλεμο με τη Βάγκνερ και έχτισε εναντίον της ένα αντίπαλο μέτωπο με όλες τις πολιτικές εξουσίες της περιοχής κυρίως με μοίρασμα των κατασκοπευτικών δεδομένων που διαθέτει σχετικά με τη διείσδυση της Βάγκνερ. Αυτή η απάντηση δημιούργησε προβλήματα κυρίως στα κομμάτια των ντόπιων αρχουσών τάξεων που ήθελαν να συνεργαστούν με τη Ρωσία χωρίς να πολυεκτεθούν στην Δύση. Έχουμε κάθε λόγο να πιστεύουμε ότι η μεταμφίεση του Πριγκόζιν σε έναν φιλοδυτικό Ρώσο αποστάτη δίνει ικανοποιητικά προσχήματα σε αυτούς να συνεργάζονται μαζί του αρκεί η Δύση να ταλαντευτεί ως προς το ότι ο Πριγκόζιν είναι πραγματικός εχθρός της ρώσικης πουτινικής ηγεσίας. Ήδη πάντως ο παλιός κυνηγημένος από τον Πούτιν Ρώσος αντικαθεστωτικός αστο-φιλελεύθερος Χοντορκόφσκι δάγκωσε με ενθουσιασμό το δόλωμα και κάλεσε τη Δύση να βοηθήσει τον Πριγκόζιν να ανατρέψει τον Πούτιν. Το αν αυτή η υπόθεση μας σε ότι αφορά το πολιτικο-στρατιωτικό παιχνίδι στην Αφρική στέκει θα φανεί σχετικά σύντομα από τον αν η Βάγκνερ επιβιώσει στην Αφρική σαν μια δύναμη σχετικά ανεξάρτητη στη μορφή από το κεντρικό ρωσικό κράτος.
Η δεύτερη πιθανή υπόθεση που αφορά μια πολύ ευρύτερη και στρατηγικού χαρακτήρα στόχευση της «ανταρσίας» Πριγκόζιν είναι το να καθησυχάσει σε βάθος τη Δύση ότι η ρώσικη υπερδύναμη είναι στρατιωτικά εντελώς αδύναμη, οπότε έχει πραγματικά διασπαστεί σε ηγετικό επίπεδο και μάλιστα έχει διασπαστεί πάνω σε μια γραμμή στρατηγικής ταλάντευσης απέναντι στη Δύση (δηλαδή ότι το ΝΑΤΟ δεν είχε επιθετικές διαθέσεις στην Ουκρανία) οπότε είναι τάχα έτοιμη να συνθηκολογήσει αρκεί υποτίθεται να μην θελήσει η Δύση να την ξεφτιλίσει, δηλαδή να μην επιμείνει να παραδώσει στην Ουκρανία όλα τα εδάφη που έχει καταλάβει. Αυτή είναι στην ουσία η γραμμή του παλιού φασίστα Ναβάλνυ που εδώ και χρόνια έγινε αρχηγός της δημοκρατικής αντιπολίτευσης (αφού ο Πούτιν δολοφόνησε τον αληθινό δημοκράτη Νεμτσόφ) και τον οποίο Ναβάλνυ σύσσωμη η Δύση λατρεύει. Ο Ναβάλνυ ακριβώς όπως ο Πριγκόζιν και μάλιστα πολύ πριν από αυτόν εμφανίζεται ανοιχτά με φιλοδυτική τακτική γραμμή και καλεί σε έναν συμβιβασμό της Ρωσίας με τη Δύση για να τελειώσει τάχα ο πόλεμος. Χρειάζεται βεβαια να τονίσουμε ότι την εικόνα της στρατιωτικής ανημποριάς την οργάνωσε η ίδια η πουτινική ηγεσία από την πρώτη στιγμή του πολέμου με το να μην τον προετοιμάσει πολιτικά, δηλαδή να μην προετοιμάσει ούτε τη ρώσικη ούτε την παγκόσμια κοινή γνώμη, κυρίως τους «κόκκινους» αλλά και τους φαιούς και συντηρητικούς φίλους της για την εισβολή. Αυτός είναι ο λόγος που ο Πούτιν όχι μόνο τον κρατάει στη ζωή, αν και τον έχει έγκλειστο, αλλά τον αφήνει πάνω στον πόλεμο να κάνει δηλώσεις και να καθοδηγεί όχι μόνο το κόμμα του αλλά και τους δυτικούς φιλελεύθερους σε ότι αφορά τη στρατηγική τους απέναντι στον Πούτιν και στη ρώσικη μεγαλοαστική τάξη (όπως πχ την έκταση των κυρώσεων ενάντια στη ρώσικη ολιγαρχία κλπ). Σε ότι αφορά τη χρησιμότητα του να φαίνεται η Ρωσία πολύ αδύναμη στρατιωτικά στα μάτια της Δύσης, ειδικά της Ευρώπης έχουμε γράψει κατ’ επανάληψη και σχετικά πιο πρόσφατα* εδώ. Βέβαια στην πραγματικότητα ούτε με την πρόσφατη αντεπίθεση της Ουκρανίας πέρα από τις κατάρες του ίδιου του Πριγκόζιν δεν υπάρχει καμία στρατιωτική συντριβή του ρώσικου στρατού ούτε ακόμα περισσότερο οποιοδήποτε σοβαρό πολιτικό στρίμωγμα του Πούτιν στο εσωτερικό που να δικαιολογεί τέτοιας έντασης πολιτική σύγκρουση πόσο μάλλον έναν εμφύλιο πόλεμο στη Ρωσία.
Τίποτα λοιπόν περίεργο στο ότι ο παλιός φασίστας και όψιμος αρχιδημοκράτης Ναβάλνυ ταίριαξε τελευταία με τον ως χθες ανοιχτό φιλοναζί Πριγκόζιν (εξ ου και το όνομα Βάγκνερ του στρατού του) και υποστηρίζονται αμοιβαία. Ο Πριγκόζιν κάλεσε στις 23 του Μάη το ρωσικό κράτος να δώσει στον Ναβάλνυ σύνδεσή στο ίντερνετ για να συνεχίσει από εκεί την εκστρατεία του εναντίον της διαφθοράς Prigozhin suggests granting Navalny Internet access to pursue further investigations / The New Voice of Ukraine. Από την άλλη ο Ναβάλνυ υποστηριξε τον Πριγκόζιν σαν οπαδό του τερματισμού του πολέμου (https://twitter.com/sumlenny/status/1672538982633046018).
Μπορεί ως τόσο να τεθεί εδώ από τους αναγνώστες μας το ερώτημα μήπως θα πρέπει να περιλάβουμε στις υποθέσεις μας και το ενδεχόμενο το ρωσικό νεοχιτλερικό καθεστώς να φτάσει τον στρατηγικό του ελιγμό καθησυχασμού της Δύσης ως το σημείο να φέρει στην εξουσία τον ίδιο τον Ναβάλνυ στην θέση του Πούτιν, οπότε και τον φασιστοΠριγκόζιν στη θέση πχ του υπουργού του Άμυνας; Έναν τέτοιο στρατηγικό ελιγμό σε ότι αφορά μόνο τον Ναβάλνυ και μόνο από άποψη αρχής δεν τον έχουμε αποκλείσει σε ένα άρθρο μας στη ΝΑ του περασμένου Σεπτέμβρη. Όμως αυτόν τον θεωρούμε πια όλο και λιγότερο πιθανό όχι μόνο για τον Ναβάλνυ αλλά για κάθε υποψήφιο ηγέτη που έχει πάρει έστω και για λόγους τακτικής θέση υπέρ της Δύσης στον αιματηρό και ιδεολογικό διαμορφωτικό των παγκόσμιων πολιτικών στρατοπέδων πόλεμο της Ουκρανίας. Οι Ρώσοι έχουν κάνει χωρίς καμμιά αναστολή στο παρελθόν τέτοια χουνέρια στον παγκόσμιο κνίτη και τον έχουν ξεφτιλίσει με τις απότομες στρατηγικές στροφές τους, αλλά δεν βλέπουμε πως θα έκαναν κάτι τέτοιο σε βάρος της Κίνας του Σι, του μεγάλου εταίρου της νεοχιτλερικής συμμαχίας, που από την πρώτη στιγμή του πολέμου καταγγέλλει τις ΗΠΑ ως τον κύριο υπαίτιο και υποκινητή του πολέμου της Ουκρανίας. Μια τέτοια διαμόρφωση της συνείδησης του κινεζικού λαού και πολλών άλλων στον Τρίτο κόσμο, στον «παγκόσμιο Νότο» όπως τον ονομάζει η Κίνα, πολύ δύσκολα και με πελώριες ιδεολογικές αβαρίες γι’ αυτήν θα μπορούσε να ανατραπεί τακτικά και να επανέλθει αργότερα για την τελική σύγκρουση. Δηλαδή ενώ βολεύει άπειρα τον Πούτιν και γενικά τον νέο-χιτλερικό Άξονα μια Ρωσία δήθεν στρατιωτικά αδύναμη και δήθεν πολιτικά διασπασμένη από την υποτιθέμενη επίθεση μιας δήθεν πανίσχυρης Δύσης δεν την συμφέρει μια Ρωσία και μια Κίνα πολιτικά εξευτελισμένες αν αποδεχτούν έστω για τις ανάγκες μιας τακτικής αναδίπλωσης ότι δεν ήταν το ΝΑΤΟ αλλά η Ρωσία που προκάλεσε τον πόλεμο στην Ουκρανία. Αντίθετα το να γίνουν αυτοί οι δύο αχρείοι οι ήρωες και η ελπίδα της Δύσης για κάποιο διάστημα σαν φιλοδυτική αντιπολίτευση στον Πουτιν αλλά χωρίς να είναι στην εξουσία είναι ότι το καλύτερο για τη Ρωσία. Γιατί έτσι μπορεί η Δύση να καταπιεί αυτές τις δύο βόμβες που θα ανατιναχθούν την κατάλληλη στιγμή μέσα στα σωθικά της πράγμα εξαιρετικό για τον Άξονα. Θεωρούμε γι’ αυτό το λόγο πολύ χαρακτηριστικό ότι το ψευτοΚΚΕ καλεί τα μέλη του να ανεχτούν, ακόμα και να συμπαθήσουν τον Πριγκόζιν και γι’ αυτό αναδημοσιεύει άρον άρον μια εκτεταμένη συνέντευξη του που πρωτοδημοσίευσε ο Ριζοσπάστης στις 28/29 του Μάη. Κατά τη γνώμη μας το ψευτοΚΚΕ δεν θέλει να απομακρύνει πολύ τα μέλη του από το γενικά «αριστερό» στρατόπεδο στην Ευρώπη, πράγμα που έχει κάνει με την γραμμη του «ούτε-ούτε» και με την αρκετά έντονη κριτική του στο ΚΚ της Ρώσικης Ομοσπονδίας. Γιατί το ψευτοΚΚΕ θέλει να είναι με τον Πούτιν αλλά να μην εκτίθεται σαν πρακτορικό κόμμα της Ρωσίας.
Χωρίς να κλείνουμε το χώρο για άλλες εκτιμήσεις, εκτός από εκείνην την εντελώς ανόητη που λέει ότι η Ρωσία κινδυνεύει με κατάρρευση και στρατηγική ήττα σήμερα χωρίς να έχει δοκιμάσει καν να κάνει τον μεγάλο πόλεμο για τον οποίο ετοιμάζεται 70 ολόκληρα χρόνια, αυτή που περιγράψαμε είναι η εκδοχή που θεωρούμε σαν την πιο εύλογη για τις εξελίξεις στη Ρωσία και που συνοψίζεται στη εξής θέση μας: Η ρωσική νέο-χιτλερική υπερδύναμη είναι αυτή τη στιγμή πιο ισχυρή και πιο επικίνδυνη από ποτέ πριν, ενώ και η διάσπαση της Ευρώπης και ο πόλεμος εναντίον της είναι πιο κοντά από ποτέ. Δεν κάναμε αυτό το λάθος να την υποτιμήσουμε όταν η Ρωσία φαινόταν να πεθαίνει απομονωμένη σαν ΕΣΣΔ στα 1991 και προφανώς δεν θα το κάνουμε τώρα που ολοκληρώνει την στρατηγική περικύκλωση μιας Ευρώπης που ματώνει στα σύνορά της και ολοένα ασφυκτιά και αδυνατίζει οικονομικά και πολιτικά στο εσωτερικό της.
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
* Γραφαμε στο σχετικό μας άρθρο: «Ο ρώσικος σοσιαλιμπεριαλισμός έχει επί ποινή θανάτου την υποχρέωση, να πάει στον Γ’ Παγκόσμιο Πόλεμο για την παγκόσμια κυριαρχία του Άξονά του με την Κίνα όχι ως ανίκητη και αδιαμφισβήτητη υπερδύναμη αλλά σαν μια μέτρια στρατιωτικά δύναμη. Αυτό γιατί το αντίθετο, πέρα από το ότι όπως είπαμε παραπάνω θα αφύπνιζε εντελώς την Ευρώπη για το θανάσιμο κίνδυνο που την απειλεί, θα φόβιζε και θα δημιουργούσε έντονες επιφυλάξεις στο μέτωπο των ισχυρών μεσαίων δυνάμεων του Τρίτου Κόσμου που θέλει να τις σύρει ξοπίσω του σε ένα αντιδυτικό μέτωπο (την Ινδία του φασίστα Μόντι, που πλησιάζει όλο και περισσότερο να μπει στον Άξονα, την Τουρκία, τη Βραζιλία, τη Νότια Αφρική, την Ινδονησία, τη Σαουδική Αραβία, την Αίγυπτο, την Αλγερία). Θέλει δηλαδή να εμφανίζεται κι εκείνος ως ένας απλός «BRICS», δηλαδή ως μια «ευγενής» μεσαία δύναμη του μετώπου κατά της «μονοπολικής κυριαρχίας της Δύσης» και βασικά κατά του μετώπου ΗΠΑ - Βρετανίας, το οποίο κατηγορεί ως την απόλυτη ενσάρκωση της δυτικής ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας (στη γραμμή του νεοναζί εθνικο-«μπολσεβίκου» Ντούγκιν για προσεταιρισμό της ηπειρωτικής Ευρώπης και βασικά Γαλλίας - Γερμανίας κατά των «Αγγλοσαξόνων»). Γι αυτό ο θερμός πόλεμος που διεξάγει η Ρωσία στην Ουκρανία πρέπει να είναι τόσο κτηνώδης και τόσο αδίστακτος ώστε να στέλνει σε όλες αυτές τις δυνάμεις το σύνθημα ότι η Ρωσία μπορεί να ηγηθεί σε έναν κατακτητικό πόλεμο ενάντια στη Δύση αλλά μόνη της είναι πολύ αδύναμη να μπορέσει να τη νικήσει χωρίς τη βοήθεια των μεσαίων δυνάμεων με τις οποίες θα μοιραστεί τη λεία της κατάκτησης και τις οποίες ούτε σκοπεύει ούτε μπορεί να υποτάξει.
Η εικόνα λοιπόν μιας «μη ανίκητης» Ρωσίας είναι πολύ χρήσιμη για τη διάσπαση του πλατιού αντισοσιαλιμπεριαλιστικού μετώπου της Δύσης, η οποία προς το παρόν έχει αποτύχει πλήρως να εντάξει σε αυτό έστω ορισμένες μεγάλες δυνάμεις του Τρίτου Κόσμου, που στέκονται ακόμα μεταξύ ουδετερότητας και - πρακτικά - μισοϋποστήριξης της Μόσχας.
Ο ρώσικος νεοχιτλερισμός, με την αντιδραστική «μεταμοντέρνα» ναζιστική φυσιογνωμία της διατήρησης μιας επίφασης «αστικής δημοκρατίας», κοινοβουλίου, πολιτικών ρευμάτων (που όλα τους όμως είναι «χωριά Ποτέμκιν», δηλαδή κάλπικα-χάρτινα, απολύτως ελεγχόμενα από το κρατικοφασιστικό χιτλερικό μονοπώλιο, που έχει πολιτικό και οικονομικό πυρήνα την κρατικοολιγαρχική κλίκα του Κρεμλίνου), ασφαλώς και δεν θα μπορούσε να μην αφήσει να εκδηλωθούν κάποιου τύπου αντιδράσεις στην πρόσφατη «μερική» επιστράτευση. Έχει σημασία ωστόσο ο σχεδόν «βαρετός» και ράθυμος τρόπος με τον οποίο επιλέγει να τις καταστείλει, ειδικά σε μια περίοδο «πολέμου ζωής ή θανάτου για το Ντονμπάς». Είναι κι αυτή μια μεγάλη υπηρεσία που προσφέρει ο Πούτιν στους ναζιφασίστες και κνίτες υπαλλήλους του στη Δύση, ώστε οι τελευταίοι να φωνάζουν: «Πεινάμε και κρυώνουμε για να αντιπαρατίθεστε με μια Ρωσία που ούτε να κατακτήσει την αδύναμη Ουκρανία δεν μπορεί! Αυτός είναι ο μεγάλος και επικίνδυνος εχθρός σας, κύριοι φιλελεύθεροι αστοί, εχθροί της φτωχολογιάς;».