|
Ξαφνικά κανάλια, ΓΣΕΕ, κυβέρνηση και “αριστερά” άρχισαν να κάνουν
μεγάλο θόρυβο για το κλείσιμο της Πάλκο. Δεν είναι ότι τους πήρε
ο πόνος για τους εργάτες της Πάλκο και τον αγώνα τους. Γιατί όλοι
αυτοί έχουν φιμώσει τους 400 απολυμένους των Λιπασμάτων Δραπετσώνας
και έχουν θάψει στη σιωπή τον τετράχρονο μεγαλειώδη αγώνα τους.
Πέρυσι έκρυψαν εντελώς το κλείσιμο του εργοστασίου “Φοίβος” στην
Καλλιθέα και πριν δυο μήνες αποσιώπησαν την πορεία των 1000 εργαζομένων
της TVΧ και των συγγενών τους στην Αθήνα. Γιατί σε αυτές τις περιπτώσεις
συμπεριφέρθηκαν διαφορετικά;
Γιατί τα Λιπάσματα, τον Φοίβο και
την ΤVΧ τα έχουν κλείσει αυτοί οι ίδιοι, ενώ την Πάλκο την έκλει-σε
ο βιομήχανος. Αλλά επειδή οι ίδιοι έχουν κλείσει τα περισσότερα
και τα μεγαλύτερα εργοστάσια πιάνονται τώρα από την Πάλκο για να
πουν στο λαό ότι για την αποβιομηχάνιση στην Ελλάδα φταίνε οι βιομήχανοι,
κυρίως το διεθνές κεφάλαιο που φεύγει επειδή προτιμάει χώρες με
φτηνά εργατικά.
Πρόκειται για αισχρή απάτη. Ασφαλώς
πάντα οι καπιταλιστές πάνε όπου τους συμφέρει. Αλλά οι πιο πολλές
βιομηχανικές επενδύσεις στον πλανήτη γίνονται στις ανεπτυγμένες
χώρες που έχουν μεροκάματα διπλάσια από τα ελληνικά και όχι στις
χώρες με τα φτηνά μεροκάματα. Στις ανεπτυγμένες χώρες δεν γίνονται
επενδύσεις σε βιομηχανίες με πολλά χέρια (σε σχέση με τα μηχανήματα),
αλλά γίνονται επενδύσεις σε βιομηχανίες με πολλά μηχανήματα (σε
σχέση με τα χέρια) και ψηλή τεχνολογία. Έτσι όταν σε τέτοιες χώρες
φεύγουν οι βιομηχανίες ένδυσης για να πάνε στις χώρες με φτηνά εργατικά,
στη θέση τους στήνονται άλλες πιο βαριές.
Μόνο στην Ελλάδα υπάρχει απόλυτη
αποβιομηχάνιση γιατί εδώ σκοτώνουν κυρίως τη βαριά βιομηχανία, συντρίβουν
την τεχνολογία και κάνουν τη χώρα ανίκανη να σταθεί στον καπιταλιστικό
ανταγωνισμό. Αυτή είναι η διαφορά της ελληνικής οικονομικής κρίσης
από την ευρωπαϊκή. Εδώ έχουμε κρίση αποβιομη-χάνισης, κρίση παραγωγικών
δυνάμεων, εκεί κρίση καπιταλιστικών παραγωγικών σχέσεων. Αυτό εκφράζεται
στο ότι εδώ οι εξαγωγές έχουν καταποντιστεί στο 7%, ενώ εκεί βρίσκονται
στο 30-40% του ΑΕΠ. Εδώ έχουμε κρίση εξ αιτίας ενός αντιβιομηχανικού
και αντιαναπτυξιακού πολέμου 25 ετών. Αυτόν τον πόλεμο τον διεξάγει
ένα πολιτικό σύμπλεγμα που έχει κλείσει εκατοντάδες εργοστάσια και
ματαιώσει χιλιάδες επενδύσεις και αποτελείται από την ηγετική ομάδα
Σημίτη-Λαλιώτη-Γ.Παπανδρέου, (παλιότερα και από τον Α.Παπανδρέου),
το ψευτοΚΚΕ, τον ΣΥΝ και τελευταία μια ομάδα στελεχών στη ΝΔ με
επι-κεφαλής τον ίδιο τον Καραμανλή. Αυτοί κινούνται συντονισμένα
και κλείνουν τις βιομηχανίες με περι-βαλλοντικά και ταξικά προσχήματα
ως εξής:
ΠΩΣ ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ ΚΑΝΟΥΝ ΤΟ ΣΑΜΠΟΤΑΖ
Α) Το ψευτοΚΚΕ και ο ΣΥΝ σκαρώνουν “επιτροπές κατοίκων” εναντίον
της εγκατάστασης των βιομηχανιών. Αυτές οι επιτροπές καταφεύγουν
στους Δήμους και τις Νομαρχίες που με υπόδειξη Λαλιώτη-Καραμανλή
υιοθετούν το αίτημα τους. Τελικά όλοι μαζί, σαν “κίνημα” προσφεύγουν
στο διαβρωμένο από αντιβιομηχανιστές Συμβούλιο της Επικρατείας το
οποίο ακυρώνει τις επενδύσεις. Έτσι έκλεισαν τα Λιπάσματα Δραπετσώνας
και ακύρωσαν τεράστιες στρατηγικές επενδύσεις, όπως του χρυσού στη
Χαλκιδική (ΤVX) και στη Θράκη, της Πετρό-λα, του Πετροχημικού στο
Αγρίνιο, πολλά έργα της ΔΕΗκά.
Β) Με άλλοθι αυτά τα “κινήματα” οι
κυβερνήσεις Σημίτη- Α.Παπανδρέου φτιάξανε νόμους και διατάγματα
που απαγορεύουν τις νέες βιομηχανίες και τον εκσυγχρονισμό των παλιών
στην Αττική, δηλαδή στο κέντρο της βιομηχανικής παραγωγής στην Ελλάδα
(Νόμοι 84/84 και 2965/2001). Επίσης έδωσαν κίνητρα για να φύγουν
τα εργοστάσια μακριά από το βιομηχανικό κέντρο της χώρας μέχρι και
να μεταφερθούν στο εξωτερικό!
Γ) Αλλά χρησιμοποιούνε και πιο “ταξικά”
μέσα. Πχ κατέστρεψαν τη φαρμακοβιομηχανία υποχρεώνοντας την να πουλάει
διατιμημένα τα φάρμακά της στο όνομα του “φτηνού λαϊκού φάρμακου”
(Χρυσοχοϊδης). Με ειδικούς δασμούς κατέστρεψαν την πρώτη αυτο-κινητοβιομηχανία
(Νισσάν στο Βόλο). Επιβάλανε σε εργοστάσια σε κρίση το απεργιακό
αίτημα “καμιά απόλυση” ή το επέβαλαν διοικητικά (έτσι έκλεισε η
Πιρέλλι και η Ιζόλα), ή γέμιζαν τα κρατικοποιημένα εργοστάσια με
υπεράριθμους διορισμένους και ταυτόχρονα δεν τους ανέθεταν έργα
του Δημόσιου (Πειραϊκή-Πατραϊκή, ΠΥΡΚΑΛ, Σκαραμαγκάς κλπ).
Δ) Το μεγαλύτερο τους όπλο είναι
οι πολύχρονες καθυστερήσεις από τα υπουργεία στις άδειες εγκαταστάσεων
ή στις άδειες για νέα προϊόντα ή στις άδειες εξαγωγών που τις εμφανίζουν
οι ίδιοι σαν “γραφειοκρατική δυσκαμψία”, ενώ πρόκειται για σαμποτάζ.
Ε) Όταν παρόλα αυτά μια βιομηχανία
επέμενε να υπάρχει, ειδικά μια βαριά, αναλάμβανε η ιδεολογικά και
πολιτικά προστατευμένη από αυτούς “17Ν” να δώσει το έσχατο των χτυπημάτων
στερώντας από το φορέα του κεφάλαιου ακόμα και την φυσική του ύπαρξη.
Η βαθύτερη αιτία αυτού του σαμποτάζ
είναι πολιτική. Πρόκειται για το ότι ένα τμήμα της άρχουσας τάξης
έχει αποφασίσει να δέσει την πορεία της Ελλάδας όχι με τη δυτική
Ευρώπη, αλλά με τον διεθνή άξονα Ρωσίας-Κίνας-Ιράν για τον οποίο
θέλει να γίνει ένας ενδιάμεσος σταθμός γεωπολιτικής ισχύος μέσα
στην Ευρώπη και μέσα στα Βαλκάνια. Αυτή είναι η στρατηγική της τριάδας
Σημίτη-Λαλιώτη-Γ. Παπανδρέου που θέλει να αλυσσοδέσει το ΠΑΣΟΚ στον
ΣΥΝ, τη φιλελεύθερη μεταμφίεση του “Κ”ΚΕ . Το αντίστοιχο κάνει ο
Καραμανλής με τη ΝΔ την οποία πασχίζει να την ταυτίσει πολιτικά
με το “Κ”ΚΕ. Αυτός είναι ο λόγος που όλοι οι παραπάνω σε ενότητα
κορυφής στηρίζουν και γιγαντώνουν με παρανομίες και σκάνδαλα τον
άνθρωπο της Ρωσίας Κόκκαλη, ενώ συντρίβουν τις βιομηχανίες που κινούνται
μέσα στον σύγχρονο ανταγωνισμό και με όρους διεθνούς αγοράς, επειδή
φέρνουν την Ελλάδα κοντά στη Δύση. Γενικά αυτοί θέλουν να κάνουν
κυρίαρχο το κεφάλαιο που στηρίζεται στην “απ’ ευθείας ανάθεση”,
που αναπτύσσεται δηλαδή χάρη στο μονοπώλιο της πολιτικής εξουσίας
και τελικά χάρη στη ληστεία του δημοσίου: Κόκκαλης, Μπόμπολας, Γερμανός,
κλπ. Για τον ίδιο λόγο ευνοούν και το κρατικό βιομηχανικό μονοπώλιο,
πχ ΟΤΕ, ΔΕΗ.
Οι παραπάνω πολιτικές δυνάμεις εκτός
από τις μεγαλοβδέλλες και τις κρατικές εταιρείες, χρειάζονται και
έναν μεγάλο κοινωνικό στρατό για να πάρουν στα χέρια τους το κράτος.
Ο στρατός αυτός είναι το διεφθαρμένο και τεμπέλικο τμήμα της γραφειοκρατίας
των υπουργείων, των Δήμων, και των συνδικάτων που ζει σαν παράσιτο
από το σώμα του λαού και όλου του παραγωγικού έθ-νους. Αυτό το κομμάτι
σήμερα κυριαρχεί σταδιακά στο Δημόσιο με αποτέλεσμα την κατασπατάληση
των πόρων, την καταστροφή των υποδομών στις οποίες περιλαμβάνονται
η εκπαίδευση και η έρευ-να, την επιβάρυνση του δημόσιου χρέους και
τελικά την υπερφορολόγηση των πάντων. Αποτέλεσμα μια όλο και μικρότερη
βιομηχανία βαστάει πάνω της τα έξοδα και τις σπατάλες μιας ολόκληρης
κοινωνίας. Να γιατί αργοσβήνει η βιομηχανία, να γιατί δυναμώνει
η γενική κρίση και η ανεργία.
Αθήνα 31/05/2003 |
