Χαλκοκονδύλη 35, τηλ-φαξ: 2105232553 email: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

Οι ιρανοί πρόσφυγες στην Ελλάδα δίνουν μαχητικά το δικό τους αγώνα για συμπαράσταση και αλληλεγγύη στη μεγάλη εξέγερση του ιρανικού λαού που αψηφά την αιματηρή καταστολή του φασιστικού ισλαμικού καθεστώτος. Μετά το κρέμασμα του πανό στην Ακρόπολη, καλούν σε συγκέντρωση αλληλεγγύης στον απελευθερωτικό αγώνα για το Ιράν με ανοιχτό κάλεσμα στήριξης σε πολίτες και πολιτικά κόμματα, την Παρασκευή 14/10 στις 12 το μεσημέρι έξω από την ιρανική πρεσβεία (Κάλλαρη 16, Ψυχικό).

Ταυτόχρονα, αδιάκοπα συνεχίζονται οι κινητοποιήσεις της ουκρανικής κοινότητας στην Ελλάδα ενάντια στην εισβολή της νεοχιτλερικής Ρωσίας που κλιμακώνει τις κτηνώδεις επιθέσεις της σε αστικές υποδομές και αμάχους, και αποκαλύπτει σε όλο τον πλανήτη το ναζιστικό χαρακτήρα του πολέμου που εξαπέλυσε.

Δέκα μήνες από την έναρξη της δεύτερης, ανοιχτής εισβολής τους στην Ουκρανία τα ρωσικά ναζιστικά στρατεύματα έχουν χάσει όχι λίγες από τις προηγούμενες θέσεις τους. Οι επιτυχίες αυτές του ουκρανικού στρατού οφείλονται σ’ ένα μεγάλο βαθμό στο παλλαϊκό κίνημα αντίστασης το οποίο αναπτύσσεται μέρα με τη μέρα στις κατεχόμενες από τα ρωσοχιτλερικά στρατεύματα περιοχές της χώρας. Πρόκειται για το πρώτο λαϊκό αντιφασιστικό αντάρτικο της Ευρώπης σε συνθήκες τρίτου παγκόσμιου πολέμου, ένα ηρωικό κίνημα που δείχνει στους ευρωπαϊκούς λαούς το δρόμο της αντίστασης στην επικείμενη επέλαση των νέων ρωσοκινέζων χίτλερ στις χώρες τους, ενώ ταυτόχρονα ξεσκεπάζει σα συνεργάτη των ναζί μια ψευτοαριστερά που με ύπουλο τρόπο επιχειρεί να σαμποτάρει την αντίσταση του ουκρανικού λαού και του ουκρανικού κράτους απέναντι στους δολοφόνους τους. Το παρακάτω ρεπορτάζ των Τάιμς της Νέας Υόρκης της 26/12, το οποίο δημοσιεύουμε εδώ σε δική μας μετάφραση, μας δίνει μια ζωντανή εικόνα του κινήματος αυτού μέσα από τις εμπειρίες των πρωταγωνιστών του που δραστηριοποιήθηκαν στη νυν απελευθερωμένη περιοχή της Χερσώνας (https://www.nytimes.com/2022/12/25/world/europe/ukraine-kherson-defiance-russia.html).

  Το σύ­νο­λο της ελλη­νι­κής ψευ­το­α­ρι­στε­ράς έ­χει στα­θεί με αυ­τα­πάρνη­ση στο πλευ­ρό του α­φε­ντι­κού της, Πού­τιν, στο δια­με­λι­σμό της Ου­κρα­νί­ας. Ό­ταν πιέ­ζο­νται, κνί­τες και συ­ρι­ζαί­οι δι­καιο­λο­γούν τη στά­ση τους με τη συμ­με­το­χή α­νοι­χτών φι­λο­να­ζι­στών και να­ζι­στών σε καί­ριες κρα­τι­κές θέ­σεις στη νέ­α ε­ξου­σί­α του Κιέ­βου.

 

Οι τε­λευ­ταί­ες ε­ξε­λί­ξεις στο ου­κρα­νι­κό κα­τα­δει­κνύ­ουν, αν μη τι άλλο, τον ά­θλιο χα­ρα­κτή­ρα της ευ­ρω­πα­ϊ­κής μο­νο­πω­λια­κής α­στι­κής τά­ξης - και ι­διαί­τε­ρα της δια­βρω­μέ­νης στην η­γε­σί­α α­πό το ρω­σι­κό σο­σια­λι­μπε­ρια­λι­σμό γερ­μα­νό-γαλ­λι­κής δι­πλω­μα­τί­ας - σε σχέ­ση με τη ρωσική σε ε­ξέ­λι­ξη ει­σβο­λή στην Ου­κρα­νί­α.

Δυόμιση μήνες μετά τις 24 του Φλεβάρη οπότε ξεκίνησε η μεγαλύτερη και πιο ωμή εισβολή σε μια ευρωπαϊκή χώρα από μια άλλη μετά τον β παγκόσμιο πόλεμο αρχίζουν να διακρίνονται αχνά, κυρίως μέσα από τα γεγονότα και λιγότερο μέσα από τις δικές της διακηρύξεις, οι ευρύτερες στοχεύσεις της πουτινικής Ρωσίας, που η ίδια θέλει να συσκοτίζει και να πνίγει στην αμφιβολία. Παίρνοντας υπόψη μας το μακροπρόθεσμο, καλά μελετημένο, γεμάτο θεαματικές προσποιήσεις και κυρίως παγκόσμιο τρόπο με τον οποίο δρα πάντα αυτή η πιο πολιτική από τις δύο υπερδυνάμεις, εκτιμάμε ότι η κτηνώδης εισβολή της στην Ουκρανία ενώ αποτελεί την αρχή του προετοιμαζόμενου κατακτητικού της πολέμου ενάντια στην Ευρώπη, είναι ταυτόχρονα και ένα μέσο, ένας πρόσχημα, για την επιτάχυνση του μεσοπρόθεσμου πολιτικού στόχου της που είναι το κλείσιμο των στροφίγγων του φυσικού αέριου, οπότε η ενεργειακή πολιορκία και η πολιτική διάσπαση της Ευρώπης.

Έπρεπε τα ρωσικά στρατεύματα να εισβάλουν μαζικά στην Ουκρανία και να πολιορκήσουν με μεσαιωνικό τρόπο όλες σχεδόν τις μεγάλες πόλεις της για να συνειδητοποιήσει η ευρωπαϊκή φιλελεύθερη αστική τάξη τον κίνδυνο που αντιπροσωπεύει για τις ευρωπαϊκές δημοκρατίες η ενεργειακή εξάρτησή τους από το μεγαλορώσο εισβολέα.

Αύριο Τετάρτη 24 Αυγούστου είναι η ημέρα γιορτασμού της Εθνικής Ανεξαρτησίας της Ουκρανίας. Αυτή τη μέρα γίνονται συγκεντρώσεις σε όλη την Ευρώπη σε υποστήριξη του ηρωικού αγώνα του ουκρανικού λαού ενάντια στη ρώσικη νεοχιτλερική εισβολή και κατοχή. Στην Αθήνα η συγκέντρωση θα γίνει στην Πλατεία Συντάγματος στις επτά το απόγευμα. Η ΟΑΚΚΕ ανταποκρινόμενη στο ανοιχτό κάλεσμα της ουκρανικής κοινότητας στηρίζει αυτή τη συγκέντρωση και θα συμμετέχει. Αυτή τη στιγμή έχει πελώρια σημασία να δοθεί όχι μόνο ένας χαιρετισμός στο λαό που υπερασπίζεται με το αίμα του τις πύλες της Ευρώπης από τους νεοχιτλερικούς, αλλά και μια απάντηση στον ενεργειακό στραγγαλισμό που αυτοί επιβάλλουν στις ευρωπαϊκές δημοκρατίες για να αδυνατίσουν τη συμπαράσταση των λαών τους στον ουκρανικό αγώνα ρίχνοντας τους στη φτώχεια, στην ανεργία και στην πολιτική διάσπαση μέσω των φασιστών και σοσιαλφασιστών φίλων τους σε κάθε χώρα.

Αφιονισμένο το στίφος των ηγετών και των στελεχών της ψευτοαριστεράς, προκειμένου να αντισταθμίσει και να ανακόψει το κύμα συμπάθειας προς το μαρτυρικό λαό της Ουκρανίας, έχει ξεκινήσει από την αρχή του πολέμου τις σχετικοποιήσεις, προκειμένου να βγάλει λάδι τους δολοφόνους, βασανιστές και βιαστές του Κρεμλίνου, που είναι και τα αφεντικά του.

Κλασικότερο των επιχειρημάτων του στίφους αυτού είναι ότι η τωρινή πάνδημη συγκίνηση και κινητοποίηση των λαών (και σε κάποιο βαθμό και κυβερνήσεων) πολλών δημοκρατικών χωρών για την Ουκρανία είναι υποκριτική, αφού οι σημερινοί υπερασπιστές των Ουκρανών έδειξαν τάχα μικρότερη ή καθόλου ευαισθησία για τους πολέμους και το αίμα που χύνεται άφθονο σε άλλα σημεία του πλανήτη. Μολονότι πολλές φορές οι ψευτοαριστεροί, με αρχηγούς τους κνίτες του Περισσού, ξεκινούν μια μακρόσυρτη λίστα των μεταπολεμικών επεμβάσεων και εγκλημάτων του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού από την Κορέα του 1950 και δώθε, συχνά -και προκειμένου να μοιάζουν πιο πειστικοί- μιλούν πολύ για σχετικά πιο πρόσφατες συγκρούσεις (ή παλιότερες που συνεχίζονται και στο σήμερα).

Αναφέρονται έτσι εκείνες σε Υεμένη και Παλαιστίνη, ενώ θυμούνται συχνά και τη «Γιουγκοσλαβία». Με τη λέξη αυτή δεν εννοούν την πολυεθνική Γιουγκοσλαβία του 1945-1991, αλλά το σέρβικο έκτρωμα της «μικρής Γιουγκοσλαβίας», δηλαδή εκείνης των Σερβίας - Μαυροβουνίου (από την οποία οι Μαυροβούνιοι απέδρασαν αμέσως μόλις τους δόθηκε η ευκαιρία, το 2006) που βομβαρδίστηκε από το ΝΑΤΟ το 1999.

 

Ευχόμαστε μια νέα χρονιά με αισιοδοξία και αντοχή για όλο το λαό, για όλους τους δημοκρατικούς ανθρώπους, για όλους τους επαναστάτες που θέλουν ένα κόσμο δίχως καταπίεση και εκμετάλλευση. 

Αυτή η χρονιά όλα δείχνουν ότι θα είναι μία από τις πιο δραματικές, ίσως και η πιο δραματική μετά το τέλος του Δεύτερου Παγκόσμιου Πόλεμου.

Το Κρεμλίνο χρησιμοποιεί την τρομοκρατική επίθεση στη Μόσχα για να κλιμακώσει την επίθεση της στην Ουκρανία και σε όλη την Ευρώπη δείχνοντας την πρώτη σαν υπεύθυνη για αιματοκύλισμα και τη δολοφονία αμάχων. 

Το μεγάλο ζήτημα ποιος έχει διατάξει τελικά μια μαζική σφαγή αμάχων η οποία με τα σημερινά τεχνικά μέσα γίνεται μπροστά στα μάτια όλης της ανθρωπότητας και γι αυτό είναι ότι το πιο πολιτικά αποκρουστικό έχει υπάρξει στην ανθρώπινη ιστορία, ο καλύτερος οδηγός δεν είναι η αστυνομική ανάλυση αλλά η πολιτική. Δηλαδή το ερώτημα που πρέπει να τίθεται είναι ποιος έχει το πολιτικό συμφέρον να δώσει ένα τέτοιο χτύπημα, ποιος έχει την αστυνομική δυνατότητα να το δώσει πολιτικά ατιμώρητα και ποιος έχει αποδείξει στο παρελθόν ότι δεν έχει καμιά ηθική αναστολή στο να δίνει τέτοια μαζικά χτυπήματα κατά αμάχων. Ο μόνος παγκόσμιος παράγοντας που συγκεντρώνει όλα αυτά τα χαρακτηριστικά είναι το ρώσικο πουτινικό κράτος και κανένας άλλος. Είναι αυτό που για να αιτιολογήσει την ισοπέδωση της πρωτεύουσας Γκρόζνυ της Τσετσενίας, τη μαζική σφαγή των κατοίκων του και στη συνέχεια την υποδούλωση της ηρωικής Τσετσενίας αλλά και του γειτονικού της δημοκρατικού Νταγκεστάν οργάνωσε δύο προβοκατόρικες σφαγές των ίδιων των ρώσων πολιτών του. Η πρώτη ήταν η ανατίναξη τεσσάρων πολυκατοικιών της Μόσχας το 1999 με 300 νεκρούς και 1000 τραυματίες, που την είχαν καταγγείλει σαν οργανωμένη από την FSB δύο ηρωικοί ρώσοι δημοκράτες: ο Λιτβινένκο και η Πολιτκόφσκαγια και πλήρωσαν με τη ζωή τους γι αυτό, η δεύτερη ήταν η σφαγή εκατοντάδων θεατών στο θέατρο της Μόσχας το 2002 που την οργάνωσαν ισλαμοφασίστες αποστάτες της δημοκρατικής και πατριωτικής ηγεσίας Μασκάντοφ του τσετσένικου εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα που πέτυχαν με αυτόν τον τρόπο να τον εκθέσουν και να τον απομονώσουν διεθνώς.