Επίσημη σελίδα ΟΑΚΚΕ

 Χαλκοκονδύλη 35, τηλ-φαξ: 2105232553 email: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

 

Την ίδια ώρα που εντείνεται η χιτλερική επέμβαση των ρώσων σοσιαλιμπεριαλιστών στην ανατολική Ουκρανία, τα ελληνόφωνα φερέφωνά τους – που έχουν εδώ το μονοπώλιο της ενημέρωσης – προσπαθούν μάταια να μας πείσουν πως δεν υπάρχει καμία ρωσική εισβολή,ότι τα θύματα είναι αποτέλεσμα της «απροκάλυπτης επέμβασης των ΗΠΑ και της ΕΕ στη χώρα αυτή» (βλ. π.χ. ανακοίνωση ψευτοΚΚΕ, 29/8)

 

Σε μια ομιλία του σε ανώτερους στρατιωτικούς κύκλους το Φλεβάρη, ο Πούτιν ζήτησε από τις στρατιωτικές βιομηχανίες να εξαλείψουν το χάσμα ασφάλειας που χωρίζει τη Ρωσία από τις ΗΠΑ. «Η δυναμική των γεωπολιτικών εξελίξεων απαιτεί η απάντησή μας να είναι

Έχουμε αναφερθεί πολλές φορές στη θεωρία που διακινούν οι ευρασιατιστές - νεοναζιστές του Κρεμλίνου από τη δεκαετία του 1990 και εξής περί της υποτιθέμενης «περικύκλωσης της Ρωσίας από το ΝΑΤΟ», η οποία τάχα δικαιολογεί κάθε πολεμική εξόρμηση των Ρώσων νεοτσαρικών όχι μόνο ενάντια στις χώρες που βρίσκονται στην Ευρώπη αλλά οπουδήποτε στον πλανήτη, ιδιαίτερα στη Μέση Ανατολή και την Αφρική.

Το Κοινοβούλιο της Ουκρανίας ανακοίνωσε στις 14/4/2022 ότι υιοθέτησε Διακήρυξη με την οποία καταγγέλλει τη Γενοκτονία που διαπράττεται από τη Ρωσία στην Ουκρανία (1).Το κείμενο δημοσιεύεται στα Αγγλικά στην επίσημη σελίδα του Κοινοβουλίου (2). Τη διακήρυξη αυτή την ακολούθησαν και άλλες ανάλογες από κοινοβούλια δημοκρατικών χωρών όπως αυτά της Λετονίας, της Εσθονίας και πρόσφατα του Καναδά. Είχε προηγηθεί έκκληση της Βουλής της Λιθουανίας προς τη διεθνή κοινότητα να αναγνωρίσει τα εγκλήματα πολέμου της Ρωσίας ως γενοκτονία του ουκρανικού έθνους στις 12/4, ενώ παραμένει ανοιχτή η έρευνα του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου (ο γενικός εισαγγελέας του ΔΠΔ είχε δηλώσει μετά από επίσκεψη στην Μπούτσα στις 13/4 ότι η «Ουκρανία είναι σκηνή εγκλήματος»).

Μεγάλη συζήτηση άνοιξε πριν από λίγες μέρες στη χώρα μας (αλλά σε ένα βαθμό και σε άλλες χώρες της Ευρώπης) γύρω από το ψήφισμα του Ευρωκοινοβουλίου, με τίτλο «Η σημασία της ευρωπαϊκής μνήμης για το μέλλον της Ευρώπης». Το κείμενο αυτό εγκρίθηκε από το σύνολο των μισοδημοκρατικών ευρωπαϊκών πολιτικών ομάδων, δηλαδή από το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα, τους σοσιαλδημοκράτες, τους φιλελεύθερους και κεντρώους (στους οποίους συμμετέχει και το κόμμα του Μακρόν), τους συντηρητικούς (στους οποίους συμμετέχουν οι Βρετανοί Συντηρητικοί του Τζόνσον και το κυβερνών κόμμα του Κατσίνσκι της Πολωνίας) και τους Πράσινους, ενώ σε αυτό αντιτάχθηκαν (όχι τυχαία) οι εθνικοφασίστες της λεπενικής και σαλβινικής ακροδεξιάς και η ψευτοαριστερή ευρωομάδα στην οποία ανήκει ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΑΚΕΛ, το Podemos, καθώς και το ψευτοΚΚΕ, που έχει όμως αποχωρήσει από την τελευταία, κρίνοντάς την ως «πολύ φιλοευρωπαϊκή και ρεφορμιστική».

Αφιονισμένο το στίφος των ηγετών και των στελεχών της ψευτοαριστεράς, προκειμένου να αντισταθμίσει και να ανακόψει το κύμα συμπάθειας προς το μαρτυρικό λαό της Ουκρανίας, έχει ξεκινήσει από την αρχή του πολέμου τις σχετικοποιήσεις, προκειμένου να βγάλει λάδι τους δολοφόνους, βασανιστές και βιαστές του Κρεμλίνου, που είναι και τα αφεντικά του.

Κλασικότερο των επιχειρημάτων του στίφους αυτού είναι ότι η τωρινή πάνδημη συγκίνηση και κινητοποίηση των λαών (και σε κάποιο βαθμό και κυβερνήσεων) πολλών δημοκρατικών χωρών για την Ουκρανία είναι υποκριτική, αφού οι σημερινοί υπερασπιστές των Ουκρανών έδειξαν τάχα μικρότερη ή καθόλου ευαισθησία για τους πολέμους και το αίμα που χύνεται άφθονο σε άλλα σημεία του πλανήτη. Μολονότι πολλές φορές οι ψευτοαριστεροί, με αρχηγούς τους κνίτες του Περισσού, ξεκινούν μια μακρόσυρτη λίστα των μεταπολεμικών επεμβάσεων και εγκλημάτων του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού από την Κορέα του 1950 και δώθε, συχνά -και προκειμένου να μοιάζουν πιο πειστικοί- μιλούν πολύ για σχετικά πιο πρόσφατες συγκρούσεις (ή παλιότερες που συνεχίζονται και στο σήμερα).

Αναφέρονται έτσι εκείνες σε Υεμένη και Παλαιστίνη, ενώ θυμούνται συχνά και τη «Γιουγκοσλαβία». Με τη λέξη αυτή δεν εννοούν την πολυεθνική Γιουγκοσλαβία του 1945-1991, αλλά το σέρβικο έκτρωμα της «μικρής Γιουγκοσλαβίας», δηλαδή εκείνης των Σερβίας - Μαυροβουνίου (από την οποία οι Μαυροβούνιοι απέδρασαν αμέσως μόλις τους δόθηκε η ευκαιρία, το 2006) που βομβαρδίστηκε από το ΝΑΤΟ το 1999.

ΠΡΟΕΚΛΟΓΙΚΟ ΣΠΟΤ "ΟΙ ΕΥΡΩΕΚΛΟΓΕΣ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ-ΝΑ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΟΥΚΡΑΝΙΑ''

 

Η αλλαγή η οποία έχει συντελεστεί στην πολιτική ζωή και στο δημόσιο λόγο στην Ευρώπη και σε κάποιο βαθμό και στις υπόλοιπες δημοκρατικές χώρες του πλανήτη μετά τις 24/2, όταν ο Πούτιν ξεκίνησε το νεοχιτλερικό του γιουρούσι στην ανεξάρτητη, ηρωική Ουκρανία είναι εντυπωσιακή. Ξαφνικά εκατοντάδες δημοσιολόγοι, διανοούμενοι, δημοσιογράφοι και άλλοι ιδεολογικοί εκπρόσωποι - στην κύρια πλευρά - της δυτικού τύπου, φιλελεύθερης αστικής τάξης ξύπνησαν από μια οικονομίστικη χαύνωση δεκαετιών και αντίκρισαν το πρόσωπο του νέου Χίτλερ στο πρόσωπο του μέχρι χτες «προέδρου της Ρωσικής Ομοσπονδίας κυρίου Βλάντιμιρ Πούτιν», όπως τον αποκαλούσαν με όλο τον «προσήκοντα» σεβασμό.

 

Η χιτλερική εισβολή της Μόσχας στην Ουκρανία και η προσάρτηση της Κριμαίας σ’ αυτήν στα 2014 είχε το θετικό ότι επέτρεψε στoυς λαούς της Ευρώπης να συνειδητοποιήσουν για πρώτη φορά μετά τον ψυχρό πόλεμο το θανάσιμο κίνδυνο που αντιπροσωπεύει για αυτούς η ρωσική ανερχόμενη υπερδύναμη. Ετσι μια σειρά δυτικών κρατών και διακρατικών οργανισμών επέβαλαν τότε στον επιθετιστή οικονομικές και πολιτικές κυρώσεις. Ανάμεσά τους, η κοινοβουλευτική συνέλευση του Συμβουλίου της Ευρώπης (PACE) είχε αναστείλει τη δυνατότητα ψηφοφορίας και ανάληψης ανώτερων θέσεων από τη Ρωσία.

Γερμανία, 20 Φλεβάρη του 1938: Ο Χίτλερ στον λόγο του που εκφωνεί εκείνη τη μέρα στο Ράιχσταγκ τόνιζε μεταξύ άλλων ότι είναι ανάγκη να προστατευθούν 10 εκατομμύρια Γερμανοί που βρίσκονταν στα σύνορα του Ράιχ, υπονοώντας τα σύνορα Αυστρίας και Τσεχοσλοβακίας (Σουδητία). Προχωρώντας γρήγορα στα σχέδιά του, στις 12 Μάρτη ο γερμανικός στρατός εισβάλλει χωρίς μάχη στην Αυστρία.