Πρόκειται για την κατάρα που τοακολουθεί και το σημαδεύει ως τα σήμερα και πουροσδιορίζει κάθε του καθυστέρηση και κάθεαχρειότητα. Πρόκειται για τη μεγάλη αμαρτία πουζητάει την κάθαρση κατ’ αρχήν μέσα από τηναναγνώρισή της.
Και αυτή η αναγνώριση δεν θα μπορούσενα γίνει παρά τώρα που το γέρικο κράτος βρίσκεταιμπροστά στον ίδιο εχθρό που το χάλασε πάνω στηγέννα του, δηλαδή μπροστά στην εκλεπτυσμένηρώσικη κτηνωδία.
Σε αυτό το κεφάλαιο παρουσιάζεται ησυστηματική γενοκτονία σε βάρος του άμαχουτούρκικου και γενικά μουσουλμανικού πληθυσμούτης Ελλάδας, δηλαδή η πρώτη μεγάλη βαλκανικήεθνοκάθαρση στα νέα χρόνια, η μάνα όλων τωνκατοπινών εθνοκαθάρσεων. Ο δόλιος και φρικαλέοςαρακτήρας αυτής της πράξης αποκαλύπτει τηφυσιογνωμία των δραστών της. Δηλαδή των ηγετώνκαι στελεχών του ρώσικου κόμματος που τηνκαθοδήγησαν και την διέπραξαν, εκείνων που όλη ηελληνική ιστοριογραφία κατατάσσει στουςανώτερους ήρωες του ’21. Κι όμως αυτοί βρίσκονταιστη βάση της κατοπινής κακοδαιμονίας τουνεοελληνικού κράτους, αφού είναι εκείνοι που απότην αρχή το ηγεμόνευσαν.
Το ’21 που σχεδιάστηκε από τον τσάροΑλέξανδρο Α΄ και το ρώσο υπουργό ΕξωτερικώνΙωάννη Καποδίστρια, πρoέβλεπε στο πρώτο μέρος τηςεξέγερσης τη μαζική εξόντωση των τούρκων καιαλβανών μουσουλμάνων της Ελλάδας. Μόνο μιατέτοια μαζική σφαγή θα ωθούσε αντανακλαστικά τομουσουλμανικό λαό της Αυτοκρατορίας να προβεί σεαιματηρές πράξεις αντεκδίκησης κατά ενόχων καιαθώων ορθοδόξων Ρωμιών και Αρβανιτών αδιακρίτως.Και αυτή η ισλαμική αντεκδίκηση ήταν ο ικανός καιαναγκαίος όρος για την ευαισθητοποίηση τηςευρωπαϊκής κοινής γνώμης υπέρ των σφαγιασθέντωνριστιανών και τη συγκρότηση ενός φιλελληνικούκινήματος που θα εξανάγκαζε τις δυτικέςκυβερνήσεις να νομιμοποιήσουν τουςεξεγερμένους, χαρακτηρίζοντάς τους επαναστάτες.
Αυτός ο “επαναστατημένος”ριστιανικός λαός, και μάλιστα ο “απόγονοςλαός των αρχαίων Ελλήνων” (όπως η ρομαντικήευρωπαϊκή διανόηση έβλεπε εξ αποστάσεως μέσα απότους παραμορφωτικούς φακούς της τουςεξεγερμένους), ο λαός που οι διακηρύξεις τουσυγκινούσαν τα προοδευτικά πνεύματα της εποχήςγια τα δημοκρατικά ιδεώδη τους (ιδεώδη που κανείςαπό τους εξεγερμένους δεν καταλάβαινε, εκτός απότους ελαχίστους Φιλικούς συντάκτες αυτών τωνδιακηρύξεων που και αυτοί γνώριζαν μόνο τηνροπαγανδιστική δύναμη της λέξης “δημοκρατία”και των παραγώγων της) θα βρισκόταν σύντομααντιμέτωπος με υπέρτερες στρατιωτικές δυνάμεις.
Οι Φιλικοί εφαρμόζοντας το ρώσικοσχέδιο της ολοκληρωτικής γενοκτονίας τωνμουσουλμάνων ενοχοποιούσαν συνολικά τοριστιανικό πληθυσμό της Ελλάδας και τονεξέθεταν στην αναμενόμενη ισλαμική αντεκδίκησηαίματος. Αυτό ήταν το προτελευταίο μέρος τουρώσικου σχεδίου. Από εκείνη τη στιγμή και μετά ορόνος θα δούλευε για το μεγάλο ρώσο ορθόδοξοαδελφό. Οι ευρωπαϊκές κυβερνήσειςεξαναγκασμένες από τους λαούς τους θα απέσυραντην υποστήριξή τους προς την Πύλη και θαεπέτρεπαν στα ρώσικα όπλα να ακρωτηριάσουν τηνωμανική Αυτοκρατορία.
Η γενοκτονία των μουσουλμάνων, κάτωαπό την καθοδήγηση των Φιλικών, υπήρξεσυστηματική και απόλυτη. Ας τηναρακολουθήσουμε.
Οι πρώτες σφαγές πραγματοποιούνταιστη Μολδοβλαχία, υπό την καθοδήγηση τουΑλέξανδρου Υψηλάντη, και αποτελούν το προοίμιοτων όσων θα ακολουθήσουν στην Ελλάδα.Πρωταγωνιστής στο μακελειό βρίσκεται ο Φιλικόςλαρχηγός Βασίλης Καραβιάς, αρχηγός ως τότε τηςωροφυλακής στο Γαλάτσι.
Στις 21 Φεβρουαρίου, παραμονή τηςεισόδου του Υψηλάντη στις ηγεμονίες, ο Καραβιάςσφάζει με τους μισθοφόρους του την οθωμανικήφρουρά και όλους τους άμαχους τούρκους εμπόρουςκαι ναυτικούς που βρίσκονται στο Γαλάτσι καιλιατσικολογεί τα εμπορικά τουρκικάκαταστήματα. Λίγες μέρες αργότερα παρουσία τουδιου του Υψηλάντη ο Καραβιάς διατάζει τη σφαγήτης εκεί οθωμανικής φρουράς που είχε παραδοθείκαι όλων των τούρκων εμπόρων. Ο Υψηλάντηςγνωστοποιεί τις προθέσεις του, χαρακτηρίζονταςμε προκήρυξη τις σφαγές των αιχμαλώτωνστρατιωτών και των αμάχων εμπόρων και τολιάτσικο της περιουσίας τους, ως “ηρωικάκατορθώματα”.
Η εξέγερση στο Μοριά αρχίζει από ταΚαλάβρυτα στις 21 Μαρτίου. Πρωτοστατούν οιΦιλικοί Σωτήρης Χαραλάμπης, Ασημάκης Φωτήλας,Βασίλης Πετμεζάς, Σωτήρης Θεοχαρόπουλος καικος Σολιώτης. Οι τριακόσιοι περίπου τούρκοικάτοικοι της κωμόπολης μετά από μικρή αντίστασηαραδίδονται με συνθήκη η οποία αμέσωςκαταπατάται από τους νικητές. Οι άντρεςαιχμάλωτοι σφαγιάζονται και τα γυναικόπαιδαγίνονται δούλοι στα σπίτια των ισχυρότερωνωμιών της περιοχής, σύμφωνα με τη μαρτυρία τουγάλλου αξιωματικού Μαξίμ Ρεϊμπό.
Ακολουθεί η Πάτρα στις 23 Μαρτίου.ικεφαλής βρίσκονται οι Φιλικοί Παλαιών Πατρώνερμανός, Ιωάννης Βλασσόπουλος (ρώσος πρόξενος),Ανδρέας Ζαΐμης, Ανδρέας Λόντος και ΙωάννηςΠαπαδιαμαντόπουλος. Οι μουσουλμάνοι κλείνονταιστο κάστρο.
Ο γάλλος πρόξενος Χ. Πουκεβίλ γράφειστο ημερολόγιο του: “Δεν πίστευα πως θα ξαναδώτο φως ύστερα από αυτή την τρομερή νύχτα…Κραυγές ασυνάρτητες, μια πόλη είκοσι χιλιάδωνκατοίκων χάνεται…Οι Έλληνες πυρπολούν τημουσουλμανική συνοικία. Οι δρόμοι γεμάτοιτώματα. Ο αρχιεπίσκοπος Γερμανός φορτώθηκεμεγάλη ευθύνη…Οι Έλληνες φθάνουν από τα χωριάκραυγάζοντας “θάνατος στους Τούρκους”…Ησημαία του Σταυρού κυματίζει πάνω στα τζαμιά. Οιαπάδες βαπτίζουν πολλά τουρκόπουλα…Μπαίνουνστην πόλη οι προεστοί της Βοστίτσας. Μπροστάγαίνουν άνθρωποί τους που έχουν μπηγμένα επάνωσε κοντάρια πέντε τουρκικά κεφάλια ”.
Ο πρόξενος της Σουηδίας στην Πάτρα καιμέλος της Φιλικής Λουδοβίκος Στράνης, σημειώνεισε επιστολή του (26/3) προς τον σουηδό πρέσβη στηνΚωνσταντινούπολη: “ Όλα σχεδόν τα τούρκικασπίτια καταστράφηκαν και λεηλατήθηκαν.Πυρπολήθηκαν επίσης πολλά”. Τα ίδια παρατηρείκαι ο άγγλος πρόξενος Φίλιπ Γκριν: “Στην πόληεπικρατούσε σύγχυση και λεηλασία, τα σπίτια τωνΤούρκων ανοίχτηκαν και λεηλατήθηκαν. Τα τζαμιάυρπολήθηκαν ή γκρεμίστηκαν”.
Στις 23 Μαρτίου μπαίνουν στην Καλαμάται εξεγερμένοι με αρχηγούς τους Φιλικούς ΘόδωροΚολοκοτρώνη, Αναγνώστη Παπαγεωργίου(Αναγνωσταρά), Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη και ΝικήταΤουρκολέκα (που σύντομα λαμβάνει τα παρατσούκλιαικηταράς ο τουρκοφάγος ή Νικηταρού).
Οι τούρκοι κάτοικοι παραδίδονταιαίρνοντας όρκους προστασίας της ζωής και τηςτιμής τους. Οι αιχμάλωτοι μοιράζονται δούλοι.Τους περισσότερους από αυτούς, με εξαίρεση ταόμορφα κορίτσια, σύντομα τους “έφαγε τοσκοτάδι”, σύμφωνα με την έκφραση του ΦιλικούΑμβρόσιου Φραντζή.
Στις 24 Μαρτίου ο αρματολός και μέλοςτης Φιλικής Ξηροδημήτρης Πανουργιάς μαζί με τονξάδελφό του οπλαρχηγό Γιάννη Γκούρα ηγούνταιεπίθεσης στα Σάλωνα (Άμφισσα). Οι μουσουλμάνοικάτοικοι, μαζί με εκείνους που έχουν περάσει σταάλωνα από τη Βοστίτσα, κλείνονται στο κάστρο. Οιλιορκημένοι παραδίδονται με όρους, λόγω δίψας.ι περισσότεροι από αυτούς σφάζονται. Όσοιγλίτωσαν γίνονται δούλοι.
Τη Λιβαδειά κτυπά ο αρματολός ΦιλικόςΘανάσης Διάκος στις 30 Μαρτίου. Τούρκοι καιΑλβανοί μουσουλμάνοι καταφεύγουν στο κάστρο καιαμύνονται μέχρι τις 25 Απριλίου. Παραδίδονται καισφάζονται όλοι χωρίς διάκριση.
Το Μεσολόγγι πέφτει την 1η Ιουνίου. Οιμουσουλμάνοι κάτοικοι του σφάζονται ήμοιράζονται δούλοι.
Ακολουθεί το Βραχώρι (Αγρίνιο) στις 9Ιουνίου. Εδώ μακελεύονται 500 μουσουλμανικέςικογένειες που είχαν παραδώσει με συνθήκη ταόπλα και το σύνολο του εβραϊκού πληθυσμού τηςόλης (200 κάτοικοι). Την ίδια τύχη έχουν και οιμουσουλμάνοι στο Ζαπάντι. Πρωταγωνιστής στιςσφαγές στη δυτική Ρούμελη ήταν ο αρματολόςιωργάκης Νικολού ή Βαρνακιώτης ο οποίοςαργότερα προσέφερε τις υπηρεσίες του στουςωμανούς κατά των εξεγερμένων συμπατριωτών τουκαι τελικά ξαναπέρασε στο ελληνικό στρατόπεδομετά την έλευση του Καποδίστρια.
Ο κορυφαίος ιστορικός του ’21 ΤζορτζΦίνλεϋ, γράφει για τις σφαγές των πρώτων ημερώνστη Ρούμελη: “Σε όλη την έκταση, από τοακρωτήριο Σούνιο ως την κοιλάδα του Σπερχειού, οιμουσουλμανικές οικογένειες, σε εκατοντάδεςωριά, εξοντώθηκαν και τα πτώματά τους – ανδρών,γυναικών και παιδιών – πετάχτηκαν σε κάποιοσπίτι, στην άκρη του χωριού, που του έβαλαν φωτιά.Κι αυτό γιατί κανένας χριστιανός δεν επέτρεπεστον εαυτό του τον εξευτελισμό να σκάψει λάκκογια να θάψει ενός απίστου το πτώμα”.
Παρόμοια γεγονότα συνέβησαν σύμφωναμε τον Φίνλεϋ και στο Μοριά: “Σε κάθε περιοχήτης χερσονήσου, το χριστιανικό στοιχείο είχεξεσηκωθεί και θανάτωνε τους μουσουλμάνους.Πυρπόλησαν τους πύργους και τις αγροικίες τουςκαι κατέστρεψαν ολότελα τις περιουσίες τους,έτσι που να κάνουν εκείνους που είχαν καταφύγειστα κάστρα, να χάσουν κάθε ελπίδα επανόδου.λογίζεται πως, από τις 26 Μαρτίου ως τηνΚυριακή του Πάσχα, που τη χρονιά εκείνη έπεσεστις 22 Απριλίου, θανατώθηκαν ανελέητα δέκα ωςδεκαπέντε χιλιάδες περίπου ψυχές καιεξολοθρεύτηκαν τρεις χιλιάδες πάνω κάτωτουρκικές αγροικίες και νοικοκυριά”. Καισυνεχίζει ο Φίνλεϋ, παρατηρώντας εύστοχα: “Ηεξόντωση των Τούρκων από τους Έλληνες έγινεσύμφωνα με προμελετημένο σχέδιο. Και ήταναποτέλεσμα περισσότερο των εκδικητικώνροτροπών των Εταιριστών και των ανθρώπων τωνγραμμάτων”.
Ο Δημήτρης Υψηλάντης που βρίσκεται στοριά από τις 19 Ιουνίου ως πληρεξούσιος τουαδελφού του Αλέξανδρου και αρχηγός της Φιλικήςστην Ελλάδα προβαίνει σε μία πράξηανατριχιαστική. Επικηρύσσει το σύνολο τουαντρικού μουσουλμανικού πληθυσμού. Για κάθεκομμένο κεφάλι Τούρκου που του φέρνουν πληρώνειτρία γρόσια. Τόσα ήταν τα πεταμένα κεφάλια γύρωαπό την σκηνή του Υψηλάντη στο στρατόπεδο τηςΤριπολιτσάς (κατά τη διάρκεια της πολιορκίας)ώστε ήταν αδύνατον να μπεις μέσα χωρίς νασκοντάψεις πάνω τους.
Δύο ευρωπαίοι αξιωματικοί, οροαναφερόμενος γάλλος Ρειμπό και ο άγγλοςυίλιαμ Χάμπφρεϋ περιγράφουν με φρίκη δύοανομοιότυπα περιστατικά που έζησαν και αφορούνεριπτώσεις άφιξης κεφαλοκυνηγών στο Δημήτρηλάντη για παράδοση των τρόπαιων και είσπραξηςτης αμοιβής. Και στα δυο περιστατικά οι ρωμιοίδολοφόνοι έχουν κυνηγήσει και αιχμαλωτίσειτρεις πεινασμένους άοπλους νεαρούςμουσουλμάνους που αναζητούσαν απελπισμένοιτροφή στην ύπαιθρο χώρα. Σκοτώνουν τους δύο απόαυτούς, κόβουν τα κεφάλια τους και τα δίνουν στοντρίτο να τα μεταφέρει στον Υψηλάντη, έτσι ώστε οιύτες να γλιτώσουν τον κόπο της μεταφοράς. Τομεταφορέα αιχμάλωτο σκοπεύουν να απαλλάξουν απότο βάρος της κεφαλής του στο τέλος της διαδρομής,γεγονός που στις συγκεκριμένες περιπτώσειςαποφεύχθηκε εξ αιτίας της παρουσίας των δύοξένων αξιωματικών.
Ανάμεσα στις μαζικές σφαγές τωνμουσουλμάνων, το μακελειό στο Νεόκαστρο ήαβαρίνο (Πύλο) υπερβαίνει όσα μπορεί να χωρέσειανθρώπινος νους. Η εδώ θηριωδία συντελείται σεδύο πράξεις.
Πράξη πρώτη, στις 14 Ιουλίου. Μια ομάδα350 περίπου μουσουλμάνων, που αποτελείται απόεινασμένα γυναικόπαιδα και γέροντες,αραδίδεται στους πολιορκητές. Από αυτούς 16άνδρες ηλικίας κάτω των εξήντα ετών μεταφέρονταιστο κάστρο της Αρκαδιάς (Κυπαρισσίας) καιγκρεμίζονται από τα τείχη. Οι υπόλοιποιμεταφέρονται με βάρκες και εγκαταλείπονται ναεθάνουν από την πείνα στο ερημονήσι Χελωνάκικοντά στη Σφακτηρία. Ο ιστοριογράφοςρωτοσύγκελος Αμβρόσιος Φραντζής, που ήταναρόν, περιγράφει το τέλος τους: “Δεν εξήρκειεις τους δυστυχείς αυτούς ότι πεινώντεςκατέτρωγον τα των θνησιμαίων πτωμάτων των άλλωνμοίων αυτοίς ανθρώπων κρέατα αλλά και μηέχοντες πώς να αποβώσιν εις την ξηράν ελάμβανοντα πτώματα των τεθνεώτων, και μετεχειρίζοντοαυτά ως είδος λέμβου κωπηλατούντες δια των ιδίωνειρών των αλλά και κατά τούτο απετύγχανον διότιι Έλληνες δεν τους άφηνον να πλησιάσωσιν εις τηνξηράν, ή φονεύοντες αυτούς ή και εμποδίζοντεςαντοιοτρόπως την εις την ξηράν αποβίβασίν των,έως ότου κατελύθησαν άπαντες με τοιούτοντραγικόν τέλος”.
Πράξη δεύτερη, στις 7 Αυγούστου. Οιλιορκημένοι μουσουλμάνοι στο Ναβαρίνοαραδίδονται με όρους σεβασμού της ζωής και τηςτιμής τους. Η συμφωνία προβλέπει την παράδοση τηςεριουσίας τους και μεταφορά τους με καράβιαστην Αίγυπτο. Τα όσα διαπράττουν στη συνέχεια οινικητές με αρχηγό τον επίσκοπο Μεθώνης Γρηγόριο,μόνο ως πράξεις ανθρωπόμορφων τεράτων μπορούν νααρακτηριστούν. Η μαρτυρία του Φραντζή τοιστοποιεί:
“Τοιαύτη σφαγή τραγική και φόνος δενεφάνησαν εις κανενός αιώνος ιστορίαν, καθότιόσοι εθανατώνοντο από βολήν πυροβόλου πάραυταελυτρούντο, αλλά όσοι επληγώντο, γυναίκες καιάνδρες, έτρεχον εις την θάλασσαν ημιθανείς, τουςυς, πλέοντας εις την θάλασσαν δι’αλλεπαλλήλων πυροβολισμών εθανάτωναν. Άλλοι δεάλιν βλέποντες άλλους να θανατώνονται ανηλεώς,δειλιώντες τον θάνατον, μάλιστα αι γυναίκες με ταβρέφη εις τας αγκάλας, ερρίπτοντο εις τηνάλασσαν ολόγυμνοι (καθότι τους εξέδυονλογύμνους), οι δε Έλληνες και εν τη θαλάσσηεπυροβόλουν κατ’ αυτών, ώστε τα ύδατα τηςαλάσσης κατεφοινίσσοντο (κοκκίνισαν) από ταεκχεόμενα αίματα των δυστυχών αυτών ανθρώπων.Πολλοί δε πάλιν Έλληνες ήρπαζον εις χείρας των ταβρέφη και τους τριετείς και πενταετείς παίδας,και άλλα μεν έρριπτον κατά των πετρών και ταεθανάτωναν, άλλα δε ρίπτοντες ζώντα εις ηνάλλασσαν, επυροβόλουν κατ’ αυτών εντός τουύδατος ώστε τα δυστυχή πλάσματα και πνιγόμεναακόμη υπό των θαλασσίων υδάτων, επυροβολούντο”.
Καταγραμμένες μαζικές σφαγές άμαχουισλαμικού πληθυσμού έχουμε επίσης στα Λαγκάδια,τη Μονεμβασία την Αταλάντη, το Βαθύ Σάμου. Σταεχώνια Μαγνησίας υπό την προτροπή του στελέχουςτης Φιλικής αρχιμανδρίτη Άνθιμου Γαζήαφανίζονται 600 άτομα, το σύνολο των κατοίκων. ΣτηνΑθήνα, μέσα σε δύο ώρες μακελεύονται άλλοι 600Τούρκοι.
Στον Ακροκόρινθο παραδίδονται οιμισοί από τους 1300 μουσουλμάνους που επέζησαν απότην πείνα και τις αρρώστιες. Τους μεταφέρουν στουτράκι όπου τα όμορφα αγόρια και κορίτσια ταμοιράζουν για να πουληθούν δούλοι. Από τουςυπόλοιπους άλλους σφάζουν και άλλους φορτώνουνσε δυο σκάφη. Με εντολή του Πανουργιά τα σκάφηβυθίζονται στον Κορινθιακό και οι αιχμάλωτοινίγονται.
Στη Νάξο, τις Σπέτσες και το Τσιρίγο(Κύθηρα) σφάζεται μεγάλος αριθμός μουσουλμάνωνυ είχε μεταφερθεί εκεί αιχμάλωτος.
Δύο υδραίικα μπρίκια, υπό τον Σαχτούρηκαι τον Πινότση κυριεύουν ένα καράβι πουεπιβαίνει ο ανώτατος θρησκευτικός αρχηγός τωνωμανών, ο Σέιχ Ουλ Ισλάμ, κάτι αντίστοιχο τουΠατριάρχη των ορθοδόξων. Στο σκάφος βρίσκονταικαι πολλές τουρκικές οικογένειες. Σύμφωνα με τοΦίνλεϋ, οι υδραίοι ναύτες τους σκοτώνουν όλους μελύ άγριο τρόπο: “Γέροι ανυπεράσπιστοι,αρχόντισσες, όμορφες σκλάβες, ακόμη και βρέφη,σφάχτηκαν πάνω στο κατάστρωμα σαν τραγιά”.
Όλα ωστόσο τα προαναφερόμενα, ακόμακαι το Ναβαρίνο, υστερούν σε κτηνωδία μπροστά σεόσα συνέβησαν στην άλωση της Τριπολιτσάς(Τρίπολης). Η λέξη Τριπολιτσά μπορεί ναεωρηθεί συνώνυμο της γενοκτονίας, ηρεμπένιτσα του 19ου αιώνα.
Στην οχυρωμένη Τριπολιτσά, πουαποτελούσε τη διοικητική πρωτεύουσα του Μοριά,είχε καταφύγει κυνηγημένος από τις πρώτες μέρεςτης εξέγερσης μεγάλος αριθμός μουσουλμάνων. Κατάτη διάρκεια της πολιορκίας, μέσα εις αυτήνεκατοίκουν, σύμφωνα με το Φωτάκο, “υπέρ τας35000 ψυχαί Τούρκοι, Χριστιανοί και Εβραίοι, καιείχον έλθει εκεί και έως 4000 Αλβανοί με τονΚεχαγιάμπεη. Ήλθον ακόμη μέσα έως 8000 ψυχαίαρδουνιώται, Μυστριώται, Φαναρίται,εονταρίται, Καρυτινοί και λοιποί (μουσουλμάνοι)”.ι περισσότεροι από τους 7000 χριστιανούς πουζούσαν εκεί πριν την εξέγερση είχαν εγκαταλείψειτην πόλη.
Αρχηγός των εξεγερμένων ήταν ομήτρης Υψηλάντης, επικεφαλής δε των τεσσάρωνδιοικήσεων οι Κολοκοτρώνης, Πετρόμμπεης,ιατράκος και Αναγνωσταράς. Κοντολογίς τα πάνταήταν στα χέρια της Εταιρείας των Φιλικών, δικότης επομένως αποκλειστικά έργο ήταν η γενοκτονίαυ ακολούθησε.
Λίγες μέρες πριν την άλωση της, η πείνακαι ο τύφος θερίζει τους πολιορκημένους. Ολάντης γνωρίζοντας το τι θα επακολουθήσει καιέλοντας να μην χρεωθεί στα μάτια της Ευρώπης τηνευθύνη του μακελειού, αναχωρεί με ένα μικρό σώμαγια να παρακολουθήσει από τις ακτές τις κινήσειςμιας τουρκικής ναυτικής μοίρας.
Η ηγεσία της πόλης διαπραγματεύεταιτους όρους για μια συνθήκη παράδοσης. Οιλαρχηγοί των πολιορκητών υπόσχονται χωριστάστις αρχοντικές οικογένειες των Τούρκωνροστασία με αντάλλαγμα τις περιουσίες τους.ιλιάδες χριστιανοί αγρότες έχουν αφήσει ταωριά τους και έχουν μαζευτεί για να πάρουν μέροςστο πλιάτσικο. Ο Κολοκοτρώνης πουλάει χωριστήσυμφωνία – άδεια διαφυγής στους τουρκαλβανούςστρατιώτες του Ελμάζ μπέη έναντι θησαυρού αξίαςτεσσάρων εκατομμυρίων γροσίων που τουαραδίδεται εντός 13 κιβωτίων (βάσει αυτής θαεράσουν στη Ρούμελη 800 άτομα). Η Μπουμπουλίναμπαίνει στην πόλη και μαζεύει τα κοσμήματα απότις απελπισμένες τουρκάλες αρχόντισσες.
Ο γάλλος Ρεϋμπό που παίρνει μέρος στηνλιορκία σαν αρχηγός του πυροβολικού, γράφειγια όσα συμβαίνουν αυτές τις τελευταίες μέρες: “Τότεάρχισαν εκείνες οι επαίσχυντες συναλλαγές, πουμέσα σε λίγες μέρες φόρτωσαν με αμύθητα πλούτητην Μπουμπουλίνα, τον Κολοκοτρώνη, τοναυρομιχάλη και άλλους…Τρέμοντας οι Τούρκοι καιι Εβραίοι για τη ζωή τους και τη ζωή των δικώντους, έτρεχαν να εξαγοράσουν με τεράστια ποσά ένακαταφύγιο στο τσαντίρι των εχθρών τους. Τααζάρια γίνονταν την ημέρα αλλά το τίμημα τουαίματος καταβαλλόταν τη νύχτα. Από το σούρουπο ωςτην αυγή, υποζύγια φορτωμένα με ασήμι καιλύτιμα αντικείμενα έβγαιναν από την πόλη καιτραβούσαν για τις τέντες των καπεταναίων”.
Η αποφράδα ημέρα ξημερώνει τηνΠαρασκευή 23 Ιουλίου. Η αντίσταση της πόληςκαταρρέει σε μια μικρή επίθεση και οιλιορκητές σαν πεινασμένοι λύκοι ξεχύνονταιστην πόλη.
“Αδύνατη η περιγραφή” των όσωνακολουθούν σημειώνει ο Ρεϋμπό. “Σε κάθε βήμαμας βλέπαμε να εκσφεδονίζωνται από τα παράθυραγυναίκες, κορίτσια, παιδιά. Παρθένες μεγαλωμένεςστη σκιά του μοναχικού χαρεμιού, αντίκριζανξαφνικά με τρόμο, φρίκη και παγωμένο αίμα τοματωμένο χέρι ενός άγριου στρατιώτη να τιςαρπάζει και να τις γκρεμίζει από ψηλά στοδρόμο…Οι στρατιώτες διεκδικούσαν με λύσσα τηνείσοδο στα πλουσιόσπιτα. Ολόκληροι τοίχοιγκρεμίζονταν καθώς χιμούσε ορμητικό απάνω τουςτο μανιακό πλήθος, λες και ήταν αρχαίος πολεμικόςκριός…Κόλαση φωτιάς και αίματος. Ο βρόντος τωνσπιτιών που σωριάζονταν συντρίμμια, το ατελείωτοτουφεκίδι, οι εκρήξεις των κανονιών, οι κραυγέςτων ετοιμοθάνατων και τα άγρια ξεφωνητά τωννικητών ανακατεύονταν, δημιουργώντας μιασυναυλία ανατριχιαστική. Οι Έλληνες βγάζουν μιαιδιαίτερη κραυγή όταν ορμούν στον εχθρό: έναύρλιασμα που τινάζεται από το λαρύγγι. Αλλά αυτήκραυγή γίνεται αλλιώτικη όταν υψώνουν τοστιλέτο ή το γιαταγάνι πάνω στο θύμα τους.Αδύνατο να το περιγράψω: η πικρή ειρωνεία τηςνίκης, η μανία για εκδίκηση, η απάνθρωπη δίψα τουαίματος, όλα μαζί εκφράζονται με αυτή την κραυγήυ συνοδεύεται συνήθως από ένα γέλιο σαρδόνιο,άγριο και τρομακτικό. Αυτή την κραυγή τουανθρώπου – τίγρη, του ανθρώπου που κατασπαράζειτον άνθρωπο”.
Αυτή την εικόνα της κόλασηςσυμπληρώνει ο Φιλήμονας: “Γυναίκες,σημειώνει, ων η λευκότης διεφιλονείκει και προςαυτήν την χιόνα, νεάνιδες, ων ουδ’ ο θάνατοςκατεμάρανε την χιόνα, βρέφη, τα μεν χειραπτάζοντατους μαστούς και βαβάζοντα, τα δε το στόμα έχονταεπί του μαστού μητρός αιμοφύρτου, νέοι, γέροντες,άνδρες, ανάμικτοι κατέκειντο θέαμαβαρυπενθές…Ιδίως δε η εκ της πύλης τωνΚαλαβρύτων μέχρι του σατραπείου λεωφόρος απόλιθοστρώτου μετεσχηματίσθη, ίν’ είπωμεν, ειςτωματόστρωτον, και ούθ’ ο πεζός, ούθ’ ο ίπποςεπάτει επί της γης, αλλ’ επί πτωμάτων”.
Γι’ αυτό το πτωματόστρωτο μιλάει οΚολοκοτρώνης στη “διήγηση” του όταν λέει: “τοάλογο μου από τα τείχη ως τα σαράγια δεν επάτησεγη”. Και συνεχίζει δηλώνοντας: “Τοασκέρι οπού ήταν μέσα το Ελληνικό έκοβε καιεσκότωνε από Παρασκευή έως Κυριακή, γυναίκες,αιδιά και άνδραις 32000, μια ώρα ολόγυρα τηςΤριπολιτζάς”.
Την ίδια τύχη με τους μουσουλμάνουςείχε και ο εβραϊκός πληθυσμός της πόλης.
Οι νικητές μη χορταίνοντας από τουςβιασμούς, το αίμα των χιλιάδων θυμάτων, τολιάτσικο των πάντων (ακόμα και τωνσκουριασμένων καρφιών από τους τοίχους) και τηναιχμαλωσία όμορφων παιδιών προς δουλεμπορία,καταφεύγουν στα ισλαμικά και ιουδαϊκάνεκροταφεία για να ανοίξουν τους τάφους και ναετάξουν έξω τους σκελετούς. Μετά αρχίζουν νατυπιούνται μεταξύ τους για να πάρει ο ένας ταλάφυρα από τον άλλο.Οι νικητές εγκαταλείπουντελικά την Τριπολιτσά και φορτωμένοι με λάφυρακαι δούλους γυρίζουν στα χωριά τους. Αφήνουν πίσωτους ερείπια και χιλιάδες άταφα πτώματα πουκατασπαράσσονται από πεινασμένες αγέλεςαδέσποτων σκύλων. Οι αρχηγοί τους κάνουν ταμείο.Κολοκοτρώνης αναγνωρίζεται ικανότερος έχονταςσυγκεντρώσει σαράντα εκατομμύρια γρόσια γι’αυτό και λαμβάνει το παρατσούκλι “λαφύρας”.ιατράκος με μια σκηνή λάφυρα υπολείπεται τουΠετρόμπεη που άρπαξε δύο εκατομμύρια γρόσια ενώαποστέλλει στη Μάνη δύο καμήλες και είκοσιμουλάρια φορτίο. Όσο δε για την Μπουμπουλίνα,καλά τα κατάφερε για γυναίκα: έβαλε στο κεμέριτης τέσσερα εκατομμύρια γρόσια.
Ο Υψηλάντης επιστρέφει στα χαλάσματατης Τριπολιτσάς και επιθεωρεί το καταστροφικόέργο της Φιλικής Εταιρείας του. Αυτής τηςταιρείας των δολοφόνων που πέτυχε να επιφέρειτην κατάρα του Ισλάμ εναντίον της Ρωμιοσύνης,κατόρθωσε δηλαδή να πραγματώσει το κρισιμότερομέρος του ρωσικού σχεδίου για το ’21.