“ΑΓΑΝΑΚΤΙΣΜΕΝΟΙ”: ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ; Ή ΚΑΘΕΣΤΩΤΙΚΗ ΦΑΣΙΣΤΙΚΗ ΠΑΓΙΔΑ;

Επί ένα χρόνο μετά την ακήρυχτη ελληνική χρεωκοπία το ανατολικό διακομματικό μπλοκ κορυφής που κυβερνάει τη χώρα μας χρησιμοποιούσε τα κλασσικά πολιτικά και συνδικαλιστικά του εργαλεία,  βασικά τη ΓΣΕΕ, το ΠΑΜΕ το ψευτοΚΚΕ, τον ΣΥΝ και τον εξωκοινοβουλευτικό συρφετό τους για να παρατάξει απέναντι στην υπόλοιπη ΕΕ έναν πολιτικά ελεγχόμενο από τον ίδιο εξεγερμένο λαό. 

Αυτό το λαό τον χρειαζόταν σαν διαπραγματευτικό χαρτί όχι για να περιορίσει τα σκληρά μισθολογικά και φορολογικά μέτρα των δανειστών (σε αυτά ο πρωθυπουργός του καθεστώτος πλειοδοτούσε) αλλά για να πετύχει έναν στρατηγικά για τα ανατολικά αφεντικά του πολιτικό στόχο: Να φέρει σε πολιτικό αδιέξοδο και αποσύνθεση  την ΕΕ καθώς ζητούσε και ζητάει διαρκώς από αυτήν νέα δάνεια ενώ συνεχίζει δραστήρια και υποχθόνια το βιομηχανικό σαμποτάζ και την γραφειοκρατική διαφθορά της χώρας μας, δηλαδή δυναμώνει την κρίση, οδηγεί σε ολοένα και πιο αφόρητη ανεργία το λαό μας και κάνει την αποπληρωμή του δανείου αδύνατη. Κάθε φορά λοιπόν αυτός ο μικρός σε όγκο εκβιαστής στην υπηρεσία της πιο πολιτικής υπερδύναμης στον κόσμο ερχόταν και απειλούσε τον οικονομικό αυτόν γίγαντα και πολιτικό νάνο που είναι η ΕΕ ότι η Ελλάδα θα χρεωκοπήσει αν η ΕΕ δεν της δώσει νέα λεφτά. Και εκείνη του έδινε έντρομη ότι μπορεί να υπάρξει επέκταση των χρεωκοπιών στην Ευρωζώνη. Αλλά με κάθε δόσιμο δανείου κάτω από αυτές τις συνθήκες δυνάμωνε και δυναμώνει στο έπακρο η εσωτερική σύγκρουση στην Ευρωζώνη και στην ΕΕ, μια σύγκρουση που όλο και περισσότερο  την παραλύει. Σε όλο αυτό το διάστημα το ελληνικό πολιτικό καθεστώς έκανε τους δανειστές κύριους υπόλογους στα μάτια του ελληνικού λαού για την αυξανόμενη πείνα του ενώ οι κύριοι υπόλογοι αυτής της πείνας έπρεπε να είναι οι ίδιοι οι σαμποταριστές, δηλαδή οι Παπανδρεο-μπιρμπίληδες, η αντιβιομηχανική ψευτοαριστερά και τα αντιβιομηχανικά κρατικά όργανα ΣτΕ, Πολεοδομίες, Δασαρχεία κλπ. Ο Παπανδρέου δεν διαπραγματεύτηκε ποτέ ουσιαστικά για να περιορίσει τα αντιμισθολογικά και φορολογικά μέτρα που ήθελαν οι δανειστές ακριβώς γιατί αυτά σε συνδυασμό με το σαμποτάζ στράγγιζαν την αγορά και μείωναν παραπέρα τις επενδύσεις. Για τον ίδιο λόγο δεν εφάρμοσε ποτέ τις θετικές αναπτυξιακές πλευρές του μνημόνιου. (Δες άρθρα για την οικονομία στην www.oakke.gr)

Γιατί το καθεστώς έχει ανάγκη μιας ειδικής ελληνικής «αντιιμπεριαλιστικής» Ταχρίρ

Για κακή τύχη όμως του προβοκάτορα, και γενικότερα του ρωσόφιλου διακομματικού μπλοκ που τον στηρίζει, ο πλατύς κόσμος όλο και λιγότερο κατέβαινε στις καθεστωτικές πορείες. Γιατί δεν τους εξασφάλιζαν κάποιες ελαφρύνσεις από τους δανειστές. Έτσι το καθεστώς για να κάνει θόρυβο στο εξωτερικό και να ενισχύσει τον Παπανδρέου διαπραγματευτικά, έφτασε να  χρησιμοποιεί κυρίως τη βία των προστατευόμενων από τα κομματικά μπλοκ, ιδιαίτερα από τον ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ, δήθεν παρείσακτων εμπρηστών και σπασιματιών που έδιναν την εικόνα της επαναστατημένης χώρας αλλά ήταν πολύ μισητοί στο λαό. Επίσης χρησιμοποίησε και τη βία των ταγμάτων εφόδου του ψευτοΚΚΕ στα λιμάνια, την ακρόπολη και αλλού, πράγμα που δημιουργούσαν κάποιο δέος στο εξωτερικό και σαμπόταραν και την παραγωγή αλλά ήταν και αυτά αντιπαθητικά στην Ελλάδα. Έτσι  απoμαζικοποιήθηκαν παραπέρα οι αντι-ΕΕ διαδηλώσεις και ο ξένος τύπος διαπίστωνε ότι το ο ελληνικός λαός κουράστηκε. Στην πραγματικότητα ο κόσμος δεν κατέβαινε στις πορείες όχι μόνο λόγω αυτής της βίας αλλά και λόγω της κούφιας, ρουτινιάρικης και πολιτικά στείρας αγωνιστικής τελετουργίας δεκαετιών και στο βάθος γιατί οι εργαζόμενες μάζες δεν συμπαθούν εδώ και πολλά χρόνια αυτά τα κόμματα γιατί τα έχουν ζήσει σαν ξένα ή και εχθρικά στους χώρους δουλειάς τους ιδιαίτερα στον ιδιωτικό τομέα. 

Έτσι το βαθύ καθεστώς άρχισε να σκαρώνει ένα νέο μεγάλο κόλπο, το κόλπο «ελληνική πλατεία Ταχρίρ». Αυτό συνίσταται βασικά στο πολιτικά ανώνυμο κάλεσμα των μαζών σε διαδηλώσεις που γίνεται με τέτοιο τρόπο ώστε οι πραγματικοί διοργανωτές να κρύβονται πολιτικά. Αυτή η μέθοδος διευκόλυνε στην Αίγυπτο και προηγούμενα στην Τυνησία τους όχι και πολύ αποδεκτούς από το λαό και κυρίως από την διεθνή κοινή γνώμη Αδελφούς Μουσουλμάνους να κρυφτούν πίσω από ένα πολύ ευρύτερο πλήθος πολιτών δυσαρεστημένων με το καθεστώς Μπεν Αλί και μετά Μουμπάρακ.  Δηλαδή οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι κάνανε μια μεγάλη καμπάνια στο Facebook για συγκέντρωση στην πλατεία Ταχρίρ. Όμως οι ίδιοι μείνανε πίσω τις πρώτες μέρες αφήνοντας στην αρχή κάποιους συμμάχους τους βασικά τροτσκιστές για να κινήσουν τα πλήθη στις πλατείες χωρίς κομματικά πανό ώστε οι μάζες να νοιώθουν το κίνημα σαν πολιτικά δικό τους. Μετά όταν το κίνημα φούντωσε κατέβηκαν και αυτοί στην πλατεία παριστάνοντας ότι δήθεν παρασύρθηκαν από το υπέροχο αυθόρμητο του λαού. Όμως πάντα χωρίς πανό και κομματικά διακριτικά. Ακόμα και το Αλλάχ ου Ακμπάρ (ο θεός είναι μεγάλος) το εξαφάνισαν σε μια πρώτη περίοδο. Όταν όμως αυτό το κίνημα σε συμμαχία με τις ΗΠΑ, το στρατό και κυρίως με τη Ρωσία και το Ιράν  έριξε τον Μουμπάρακ κατάπληκτη η Αίγυπτος διαπίστωσε μετά από ένα δημοψήφισμα ότι ο μεγάλος νικητής ήταν οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι που άρχισαν να κυνηγάνε τους «άπιστους» αρχίζοντας από τους χριστιανούς κόπτες. Τώρα όλο και περισσότεροι οι δημοκράτες, ιδιαίτερα οι γυναίκες έχουν μετανιώσει για την ευπιστία τους και στην Αίγυπτο και στην Τυνησία. Που να φανταστούν ότι πίσω από το δυτικό facebook κρυβόταν το αξύριστο πρόσωπο του ισλαμοφασιστικού μεσαίωνα και των σοσιαλφασιστών τροτσκιστών φίλων τους,

Στην περίπτωση της «ελληνικής Ταχρίρ» την κύρια δουλειά για λογαριασμό όλου του ρωσόδουλου μπλοκ την ανέλαβε ο πιο επιδέξιος χαμαιλέοντας της ελληνικής πολιτικής ζωής, ο ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ και πιο ειδικά ο σκηνοθέτης των άπειρων μεταμφιέσεων του και αρχηγός πασών των «επαναστατικών φραξιών του» Αλ. Αλαβάνος. Ήταν αυτός που σε συνεργασία με το νεοφασιστικό ανοιχτά ρωσόδουλο μόρφωμα που ονομάζεται Σπίθα κάλεσε στο τέλος της αποτυχημένης διακομματικής πορείας της 23 Φλεβάρη σε μιαν «ελληνική Ταχρίρ» που όμως απέτυχε γιατί εμφανίστηκε σαν συνέχεια μιας συνηθισμένης κομματικής πορείας.

Βεβαίως η μέθοδος Ταχρίρ δεν ενέπνευσε μόνο τους έλληνες αλλά κάθε πολιτικό απατεώνα στον κόσμο. Την πρώτη εφαρμογή σε ευρωπαϊκό έδαφος την έκαναν οι ισπανοί σοσιαλφασίστες  που κατέβασαν αρκετό κόσμο στο κίνημα τους με το όνομα «Πραγματική Δημοκρατία Τώρα» για να επηρεάσουν τις ισπανικές τοπικές εκλογές αλλά δεν είχαν την λαϊκή έκρηξη που περίμεναν. Ο λόγος είναι απλός. Η αληθινή Ταχρίρ είχε στον πυρήνα της εκτός από την συνεργασία των δύο υπερδυνάμεων και ένα χειροπιαστό μαζικό πολιτικό αίτημα, το «Κάτω ο Μουμπάρακ» που  ένωνε τη γενική λαϊκή δυσαρέσκεια για τους άθλιους όρους ζωής της με τον πυρετό που δίνει το ρίσκο των βασανιστηρίων και του θανάτου σε κάθε αγώνα ενάντια σε ένα αυταρχικό καθεστώς. Σε σύγκριση με την δραματική Ταχρίρ το κίνημα της μαδριλένικης Πλατείας του Ήλιου ήταν η συνηθισμένη δυτικοευρωπαϊκή φάρσα στην οποία ένα χαλαρός αστυνομικά υπερασφαλής περίπατος μικροαστών με τα κλασικά κρατικοφασιστικά συνθήματα κατά του ιδιωτικού κεφάλαιου, των τραπεζιτών, της φιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης καμώνεται το πρωτότυπο επαναστατικό κίνημα.

Ο ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ έπιασε τον άνεμο της Μαδρίτης στο λεπτό και πρώτοι οι Τσίπρας και Αλαβάνος χαιρέτησαν το ισπανικό κίνημα προαναγγέλλοντας το και για την Ελλάδα. Λίγο μετά άρχισε να δουλεύει η «αυθόρμητη» ιντερνετική μηχανή του ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ που είχε πρωτοδοκιμαστεί με επιτυχία στους πολιτικούς  εμπρησμούς της Πάρνηθας το 2007 όταν πολλοί πραγματικοί φίλοι των δασών κατέβηκαν τότε στο Σύνταγμα σε ένα πλαίσιο που ενίσχυε αντικειμενικά την τότε πολιτική του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΝ.

Πως στενεύει η αρχική πλατφόρμα ή πως μετατρέπονται οι καλές αυθόρμητες προθέσεις σε αντιδραστικό καθεστωτικό πολιτικό κίνημα

Το βασικό σε αυτό τον μηχανισμό απόκρυψης του πολιτικού κέντρου μιας κινητοποίησης ώστε να εμφανιστεί αυτή σαν αυθόρμητη είναι το πρώτο κείμενο που χρησιμοποιήθηκε για το κάλεσμα σε αυτήν. Εκ των υστέρων έγινε πλατιά γνωστό ότι αυτό αναρτήθηκε σε μια ιστοσελίδα με τίτλο «αγανακτισμένοι του Λευκού Πύργου». Αυτό το κείμενο είναι χαρακτηριστικό για ένα πράγμα: Δεν είχε κανένα πολιτικό αίτημα και καμιά πολιτική θέση ώστε οι πάντες να χωράνε μέσα του αρχικά. Το παραθέτουμε:

«Δηλώνουμε ειρηνικά την αγανάκτησή μας κατά της κρίσης. Κατά όλων αυτών που μας οδήγησαν σε αυτό το σημείο. Αυθόρμητα, χωρίς κόμματα, ομάδες και ιδεολογίες. Με αφορμή την απήχηση που είχε η εκδήλωση διαμαρτυρίας, πρέπει να μοιραστούμε κάποιες σκέψεις μας. Δεν είμαστε ομάδα, κόμμα, σύλλογος ή κάτι άλλο. Φτιάξαμε, πολύ απλά, μία εκδήλωση για να βρεθούμε ειρηνικά. Το “ΑΓΑΝΑΚΤΙΣΜΕΝΟΙ ΣΤΟΝ ΛΕΥΚΟ ΠΥΡΓΟ” το υιοθετήσαμε από την ελεύθερη μετάφραση των συμβατικών μέσων για την ισπανική λέξη του κινήματος Indignados. Η λέξη Αγανακτισμένοι δεν θέλει με τίποτα να υποκινήσει ή να υποδείξει τον τρόπο. Απεναντίας, δηλώσαμε από την αρχή ότι θέλουμε να βρεθούμε ειρηνικά και αυθόρμητα. Χωρίς σχέδιο και πλάνο. Μόνο να δηλώσουμε την ειρηνική διαμαρτυρία μας. Ο καθένας στην σελίδα της διαμαρτυρίας εκφράζει τον εαυτό του και μόνον αυτόν. Χωρίς επιτροπές και ψήφους. Άρα, καλούμε τον καθένα να είναι υπεύθυνος των λόγων και των πράξεων του. Αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα κάτι αρνητικό. Όμως, να μην δημιουργείται άλλη εντύπωση, από ότι ισχύει. Δηλαδή μια ειρηνική και αυθόρμητη σύναξη. Δικός μας αρχικός στόχος είναι να κατεβούμε με τα παιδιά μας, να γνωριστούμε με κάποιους, να συναντήσουμε φίλους και γνωστούς. Με αφορμή αυτό που όλοι ζούμε. Χωρίς σημαίες και πλακάτ, χωρίς κόμματα και οργανώσεις. Αυθόρμητα. Οι διαχειριστές της σελίδας δεν είναι οργανωτές της εκδήλωσης (Τι ψέμα). Ξεκίνησαν δύο και μετά για πρακτικούς λόγους (κυρίως διάδοσης) γίναν περισσότεροι. Όπως όλοι σας, είμαστε και εμείς αποκλειστικοί υπεύθυνοι των λόγων και πράξεών μας και εκφράζουμε μόνον τους εαυτούς μας». (Οι υπογραμμίσεις δικές μας).

Εδώ το μόνο που ξεκαθαρίζεται είναι ότι αποκλείονται από αυτόν τον αγώνα  τα κόμματα, και οι κομματικές και ιδεολογικές σημαίες τους.   Αυτό θα μπορούσε να σημαίνει μόνο την αδέξια  προσπάθεια  κάποιων ουτοπικών διοργανωτών να διαχωριστούν από τα συγκεκριμένα κόμματα των ως τώρα αγώνων σαν σφετεριστών αυτών των αγώνων και διασπαστών του λαού. Αλλά η συνέχεια έδειξε ότι υπάρχει και κάτι πολύ πιο επικίνδυνο σε αυτήν την υπόθεση αφού τελικά επετράπη μία και μόνο μια σημαία να εκφράζει τους αγανακτισμένους, η Ελληνική Σημαία. Δηλαδή η μόνη επιτρεπόμενη έκφραση συλλογικής  συνείδησης σε αυτόν τον αγώνα είναι η εθνική συνείδηση. Είναι φυσικό αφού στο βάθος της διοργάνωσης θα βρει κανείς το ανομολόγητο ακόμα μέτωπο των σοσιαλφασιστών τραμπούκων  του ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ με τη ΣΠΙΘΑ και άλλους εθνικοφασίστες που έχουν εγκατασταθεί στο Σύνταγμα, όπως τους «300 έλληνες». Αυτό το μέτωπο κρύβεται ανάμεσα σε άλλα άσχημα πράγματα πίσω από τις τρυφερές υποσχέσεις για μια ανάκτηση της χαμένης κοινωνικότητας του τύπου «να κατεβούμε με τα παιδιά μας, να γνωριστούμε με κάποιους, να συναντήσουμε φίλους και γνωστούς».

Όμως ο πολύς κόσμος, ιδιαίτερα ο νεολαιίστικος που ως χθες δεν συμμετείχε στην πολιτική ζωή και τις κυρίαρχες σε αυτήν κομματικές τελετές, δεν είδε τίποτα το ιδιαίτερα ύποπτο  στο κείμενο αυτό αλλά αντίθετα είδε την υπόσχεση ότι μπορεί να δείξει την αντίθεσή του στην καταστροφή της ζωής του και της χώρας δίχως να γίνει πολιτικό εργαλείο άλλων αλλά να είναι ο εαυτός του που παλεύει αυτόβουλα για το κοινό καλό. Με αυτήν την υπόσχεση μπόρεσαν οι κρυμμένοι διοργανωτές του ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ να πετύχουν την πρώτη κιόλας μέρα να μαζέψουν αρκετές δεκάδες χιλιάδες κόσμο σε διάφορες πόλεις της χώρας. Η αλήθεια είναι ότι με τόσο πλατύ το κάλεσμα και τόσο μεγάλο τον πόνο και την οργή και την απελπισία του λαού δεν μάζεψαν πάρα πολλούς ανθρώπους, αλλά πάντως έσπασαν το τείχος του δικού τους κομματικού αποκλεισμού τους εδώ και χρόνια από τις πλατειές μάζες και κατέβασαν στην πόλη ανήσυχους κοινωνικά ανθρώπους κάθε πολιτικής και ιδεολογικές απόχρωσης. Θεωρητικά θα μπορούσαν οι «ψαράδες» του ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ να συνεχίσουν έτσι για ένα διάστημα και να κρύβονται πίσω από τα υπερμαζικά και μισο-απολίτικα μηνύματα του αρχικού κειμένου για να μαζεύουν κόσμο. Όμως  τα ψάρια είναι για να καταναλώνονται και όχι για να επιδεικνύονται.  Έπρεπε οι νέες μάζες που κατέβηκαν στο δρόμο να γίνουν τουλάχιστον φορείς της γενικής εθνικής γραμμής όχι δηλαδή  ολόκληρης της γραμμής του ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ, αλλά της μίνιμουμ γραμμής του που είναι εκείνη όλου του καθεστωτικού διακομματικού μπλοκ. Η αρχική υπερπλατειά πλατφόρμα έπρεπε να στενέψει. Το δίχτυ έπρεπε μοιραία να μαζευτεί και να ανεβάσει την πρώτη «ψαριά»  στο σκληρό πολιτικό κατάστρωμα, δηλαδή στο χώρο όπου το κάθε αυθόρμητο αναγκαστικά πεθαίνει σαν τέτοιο. Το πρόβλημα που θα αντιμετωπίσει στο μέλλον ο ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι τελικά οι άνθρωποι δεν είναι ψάρια. Παγιδεύονται αλλά αντίθετα με τα ψάρια δεν δέχονται να πεθάνουν στο κατάστρωμα κανενός καϊκιού.

Το πρώτο στένεμα της πλατφόρμας επιχειρήθηκε στην πρώτη συγκέντρωση των «αγανακτισμένων» στις 25 του Μάη στο Σύνταγμα. Εκεί φωνάχτηκαν τα δύο πιο βασικά συνθήματα που έγιναν μετά άξονας της πολιτικής πλατφόρμας του κινήματος αφού με αυτά  το κίνημα προσδιορίζει τους βασικούς εχθρούς του .  Είναι γνωστό ότι οι άνθρωποι «που κατεβαίνουν με τα παιδιά τους, αυθόρμητα να γνωριστούνε με κάποιους, να συναντήσουνε φίλους και γνωστούς» και γενικά οι ανοργάνωτοι άνθρωποι  ποτέ δεν ρίχνουν συνθήματα και μάλιστα σε μια δίχως πελώριο πάθος πρώτη συγκέντρωση στο Σύνταγμα και μάλιστα όταν οι πλατιοί αυτοί άνθρωποι  πρωτοκατεβαίνουν εκεί διερευνητικά και τέλος όταν αυτοί που την κάλεσαν δεν προετοίμασαν κανέναν από αυτούς τους ανθρώπους να συνεισφέρει με  αυθόρμητα συνθήματα που θα δοκιμαστούν από το πλήθος. Τα συνθήματα τα ρίχνουν κάποιοι κάπως προετοιμασμένοι  και συνεννοημένοι  άνθρωποι για να τα εκφωνήσουν στοιχειωδώς όλοι μαζί κι έτσι να μπορούν να ακουστούν μέσα σε ένα μεγάλο πλήθος.

Το ποιοι ρίξανε αυτά τα πρώτα συνθήματα  μπορούμε αβίαστα να το συνάγουμε από τα ίδια που κοντολογής είναι τα κυρίαρχα συνθήματα του ελληνικού διακομματικού καθεστώτος και εκείνα που πιο έντονα φωνάζονται στις ως τώρα κομματικές πορείες διαμαρτυρίας υπό την κυριαρχία της ψευτοαριστεράς.

Αλλά το βασικό είναι ο τρόπος υιοθέτησής αυτών των συνθημάτων δηλαδή το πως έγινε το πρώτο, το αποφασιστικό βήμα για το στρατηγικό στένεμα της αρχικής υπερσυσπειρωτικής  πλατφόρμας, εκείνο δηλαδή που μετατρέπει μια αθώα κοινωνική σύναξη δυσαρεστημένων σε καθαρό πολιτικό κίνημα. Αυτό φανερώθηκε στο πλατύ κοινό με έναν πολύ αποκαλυπτικό τρόπο στο κανάλι ΜΕΓΑ  την επόμενη μέρα της πρώτης συγκέντρωσης, δηλαδή στις 26 Μάη. Ήταν στην πρωινή εκπομπή των Οικονομέα-Καμπουράκη όπου αυτοί εκθειάζοντας το νέο κίνημα σαν ακομμάτιστο και αυθόρμητο εμφάνισαν 3 «αγανακτισμένους» λέγοντας ότι τους διάλεξαν έτσι τυχαία από τη συγκέντρωση. Αυτοί έγνεψαν καταφατικά ότι όντως έτσι έγινε και μίλησαν για πολύ ώρα ακριβώς  σαν  μέρος  αυτού του αυθόρμητου και ακομμάτιστου κινήματος.  Επειδή εκτός από το facebook υπάρχει και το Google εύκολα μαθαίνει κανείς ότι οι 3 τυχαίοι «αγανακτισμένοι» που επιλέχτηκαν από το μεγαλύτερο κανάλι της χώρας και που λειτούργησαν αντικειμενικά σαν οι πρώτοι εκπρόσωποι του νέου κινήματος ήταν 3 έμπειρα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ! (η Μ. Μπρέστα, ο Δ. Οικονομίδης και ο Τ. Βαρούνης. Η πρώτη ήταν δεύτερη στο ευρωψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ το 2009).

Σε κάποιο σημείο της συζήτησης οι 3 μίλησαν για τα πρώτα συνθήματα και είπαν πως αυτά έπεσαν αυθόρμητα και πως μετά επελέγησαν από τον κόσμο χωρίς να δώσουν καμιά εξήγηση για το πως έγινε αυτή η επιλογή. Όμως αν η πρώτη συγκέντρωση ήταν δημοκρατική και ήθελε να κάνει ένα τόσο μεγάλο πολιτικό άλμα, έστω και προσχηματικά, θα έπρεπε να ξεκινήσει μέσα από μια μαζική συνέλευση, να αποφασίσει έστω δύο βασικά σημεία πάλης και μετά να ρίξει ο κάθε αυθόρμητος το σύνθημα που πιστεύει ότι εκφράζει αυτή τη γραμμή και όχι το όποιο αυθόρμητο σύνθημα να δώσει πραξικοπηματικά τη βασική γραμμή σε ένα κίνημα που ως τότε δήλωνε πως δεν είχε καμιά γραμμή και δεν έδειχνε κανέναν εχθρό. Βεβαίως σε τέτοια   επιχειρήματα οι ταχυδακτυλουργοί του «αυθόρμητου» απαντάνε ότι αυτά είναι σχολαστικισμοί ή παγίδες της αστικής δημοκρατίας η οποία έχει καταστρέψει τον κόσμο.

Τα βασικά συνθήματα του Συντάγματος, συνθήματα του ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ, του φασισμού και του βαθιού κράτους

Όμως όσοι ξέρουν από πολιτική καταλαβαίνουν ότι δεν είναι ο αυθορμητισμός που καθοδηγεί την επιλογή του ΜΕΓΚΑ να υπερασπίζει με πάθος το «αυθόρμητο» και να καλεί τους «αυθόρμητους» του ΣΥΡΙΖΑ να το εκφράσουν και ότι δεν είναι σύμπτωση που το πρώτο μεγάλο και πιο «αυθόρμητο» κίνημα της ιστορίας υιοθετεί σαν τα δυο πρώτα και πιο βασικά του συνθήματα τα δύο εντελώς συνειδητά και εμβληματικά για τη φάση συνθήματα του ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ, του ελληνικού φασισμού και του βαθιού καθεστώτος και μέσα στο κυβερνητικό κόμμα.

Το πρώτο σύνθημα ήταν εκείνο που έδειχνε σαν βασικούς εσωτερικούς υπεύθυνους της χρεωκοπίας τους κλέφτες του δημόσιου, ιδιαίτερα τους πολιτικούς. Αυτή είναι η κεντρική προπαγάνδα του ΠΑΣΟΚ και του καθεστώτος γενικά όπου σαν κλέφτες πολιτικούς έχει δείξει πάντα τους δυτικόφιλους πολιτικούς και τη δυτική αστική τάξη  ενώ τα μεγαλύτερα σκάνδαλα τα έχουν κάνει οι ανατολικοί ολιγάρχες που τους καλύπτει προσεχτικά σύσσωμο το πολιτικό καθεστώς, ιδιαίτερα η ψευτοαριστερά. 

Το δεύτερο σύνθημα ήταν το κάτω το μνημόνιο.  Αυτό εκπροσωπεί την κεντρική εθνική καθεστωτική γραμμή, ενώνει την ψευτοαριστερά και την ακροδεξιά και  είναι το κεντρικό σύνθημα όλων των ως τώρα κομματικών πορειών, ιδιαίτερα των μπλοκ των ψευτοΚΚΕ και ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ.  Όμως αυτή είναι και η κεντρική γραμμή του βαθιού κρατικού ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, δηλαδή η γραμμή του καθεστώτος. Πρόκειται για το πιο βασικό ψέμα από την αρχή της μεγάλης κρίσης καθώς ρίχνει την κύρια ευθύνη της χρεωκοπίας, της πείνας και της ανεργίας του λαού στους δυτικούς, βασικά στους ευρωπαίους δανειστές και όχι στους  σαμποταριστές της βιομηχανίας και προστάτες της κρατικογραφειοκρατικής διαφθοράς και σπατάλης που είναι οι ρωσόδουλοι στις κυβερνήσεις και στην ψευτοαριστερά. Το μνημόνιο είναι αρνητικό γιατί οι μονοπωλιστές δανειστές και οι οικονομολόγοι τους βλέπουν σαν κύρια αιτία της υπερχρέωσης της Ελλάδας όχι το από εξω-οικονομικές πηγές χτύπημα οπότε και τη σχετική με άλλες χώρες μεγαλύτερη μείωση των παραγωγικών επενδύσεων σε όλους τους τομείς αλλά κυρίως τους ψηλούς μισθούς  τους οποίους χτυπάνε με κάθε τρόπο και στον δημόσιο (όπου πολλές φορές υπάρχει και μια βάση) και στον ιδιωτικό τομέα. Όμως ο κύριος λόγος που το μνημόνιο γίνεται ακόμα πιο αρνητικό στην πράξη είναι γιατί οι σαμποτέρ εφαρμόζουν από αυτό με υπερβάλλοντα ζήλο μόνο τις περικοπές των μισθών και την υπερφορολόγηση του λαού και των παραγωγικών επιχειρήσεων που μειώνουν την ατομική και παραγωγική κατανάλωση και βαθαίνουν την κρίση, αλλά καμιά από τις αρκετές θετικές πλευρές του μνημόνιου που αφορούν το παραγωγικό σαμποτάζ και τον κρατικογραφειοκρατικό και συντεχνιακό παρασιτισμό και διαφθορά. Οι κρυφοί καθοδηγητές του κινήματος των «αγανακτισμένων» αγανακτούν περισσότερο γι αυτές τις θετικές πλευρές.

Με αυτά τα δύο, δικά τους συνθήματα αρχής,  με τα οποία δάγκωσαν από την αρχή το κίνημα των «αγανακτισμένων», οι ρωσόφιλοι βρυκόλακες, βγάζουν την ευθύνη της καταστροφής της χώρας από τον εαυτό τους και τη ρίχνουν στους εχθρούς του.

Μετά από αυτά τα δύο συνθήματα όλα όσο ακολούθησαν είναι και αυτά βασικά συνθήματα της ψευτοαριστεράς, της εθνικιστικής ακροδεξιάς και των φασιστών. Στην τελευταία τους συνέλευση παρωδία στις 28 του Μάη οι διοργανωτές τα μάζεψαν όλα σε δυο σειρές μέσα σε ένα ψήφισμα καπέλο: «Δεν θα φύγουμε από τις πλατείες, μέχρι να φύγουνε αυτοί που μας οδήγησαν εδώ: Κυβερνήσεις, Τρόικα, Τράπεζες, Μνημόνια και όλοι όσοι μας εκμεταλλεύονται. Τους διαμηνύουμε ότι το χρέος δεν είναι δικό μας». Εδώ προσδιορίζονται ακόμα πιο καθαρά οι εχθροί που είναι 1.οι κυβερνήσεις, δηλαδή μόνο το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ και όχι η ψευτοαριστερά και όχι οι φασίστες του ΛΑΟΣ, 2. η Τρόικα, δηλαδή πάλι οι δυτικοί δανειστές, 3. οι Τράπεζες, δηλαδή οι δυτικοί αστοί και όχι οι ανατολικοί κρατικο-ολιγάρχες εργολάβοι ληστές, 4. όλοι όσοι μας εκμεταλλεύονται, που υπονοείται ότι είναι η εμποροβιομηχανική αστική τάξη  και ποτέ η ανατολικού τύπου διεφθαρμένη κρατικο-γραφειοκρατική ακρίδα. Τέλος όλα κλείνουν με την πολεμική κραυγή του εθνικού μπαταχτσή: το χρέος δεν είναι δικό μας, που ισοδυναμεί με το «δεν πληρώνω» της ψευτοαριστερας. Γι αυτή την ψευτοαριστερά είναι μέρος του λαού, και γι’ αυτό δεν πρέπει να πληρώσει, ούτε η διεφθαρμένη και τεμπέλικη γραφειοκρατία ούτε η εκμεταλλευτική αγροτιά των κλεμμένων ή σπαταλημένων επιδοτήσεων ούτε και οι εκατοντάδες χιλιάδες μικρομεσαίοι ιδιώτες λαμόγια, φοροφυγάδες κλπ που έφαγαν αθροιστικά το πιο μεγάλο μέρος από τα δανεικά, που είναι στο βάθος τους μόχθος του ευρωπαϊκού και του τριτοκοσμικού προλεταριάτου.

 Γενικά δεν υπάρχει ως τα σήμερα ούτε ένα κεντρικό σύνθημα ή ένα κεντρικό πανό στο Σύνταγμα που να μην είναι του φαιοκόκκινου μετώπου και γενικότερα του ανατολικού βαθιού καθεστώτος. Πουθενά δεν υπάρχει η καταγγελία του χτυπήματος της σύγχρονης παραγωγής βιομηχανικής, γεωργικής , επιστημονικοτεχνικής. Πουθενά συνθήματα κατά της ψευτοαριστερής, ψευτοαναρχικής, και κυρίως της ρατσιστικής ναζιστικής και ακροδεξιάς βίας. Όλα τα συνθήματα είναι βασικά τα ψευτοαριστερά των πορειών του ψευτοΚΚΕ και του ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ πλαισιωμένα από τη γαλανόλευκη. Είναι χαρακτηριστικό το ειδικό χτύπημα στον Πάγκαλο που με όλα τα κακά του ήταν αυτός που κατήγγειλε με σθένος τη βία του ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ.

Όχι όλα αυτά δεν γίνονται αυθόρμητα. Καταλαβαίνουμε ότι αν σήμερα μια μάζα λαού ψηφίσει πολιτική ανάλυση και πολιτική γραμμή από πολλές που θα του προταθούν στα ζητήματα του μνημόνιου, των κλεφτών, των τραπεζών, της Τρόικας κλπ  θα ψηφίσει αυτά που ξέρει και ξέρει αυτά τα κυρίαρχα που του λέγονται εδώ και ενάμιση χρόνο από το καθεστώς, δηλαδή σχεδόν από όλους και κάθε στιγμή. Όμως θα ψήφιζε και αυτά που έχει ζήσει βαθιά εμπειρικά όπως είναι ενάντια στην αποβιομηχάνιση και υπέρ της ανάπτυξης, κατά της διεφθαρμένης και τεμπέλικης γραφειοκρατίας, κατά των κρατικών ολιγαρχών. Είναι χαρακτηριστικό ότι δεν υπάρχει σε καμιά πλατφόρμα ούτε έχει καταγραφεί στα πρακτικά της πρώτης συνέλευσης που δημοσιεύτηκαν ούτε μια παρατήρηση που να ενοχλεί τον ΣΥΝ ή τους εθνικοφασίστες.

Όλα αυτά λέγονται σχολαστική πολιτική επιλογή και αυτό γίνεται ειδικά σε ένα «αυθόρμητο» και «ακομμάτιστο» κίνημα μόνο όταν υπάρχει πάντα κρυμμένος από την πλατιά μάζα ένα βασικό κόμμα διοργανωτής. Αυτό είναι ο ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ που μάλιστα πραγματοποιεί προσεκτικά και εγκαινιάζει μαζικά στο Σύνταγμα το μέτωπο της ψευτοαριστεράς με τον εθνικισμό και το φαιό φασισμό  με πολιτική γέφυρα το φαιό ανοιχτά ρωσόδουλο έκτρωμα που λέγεται ΣΠΙΘΑ. Αυτό το αμαρτωλό κομματικό μέτωπο κρύβεται κάτω από τον αντικομματισμό  αλλά και καλλιεργείται πίσω από την εξής φασιστική ιδρυτική θέση και πράξη της «Ταχρίρ» του Συντάγματος: «Έξω τα κόμματα και οι κομματικές και ιδεολογικές σημαίες από τον αγώνα μας». Αν αυτό συνδυαστεί με το ότι όπως είπαμε υπάρχει μόνο μια ιδεολογική σημαία που επιτρέπεται στο Σύνταγμα, η γαλανόλευκη, καθώς και το πόσο  άφθονα και ελεύθερα είναι τα εθνοφασιστικά σχόλια στα μπλογκ του «κοινού αγώνα» μπορεί κανείς να καταλάβει γιατί το κίνημα της ελληνικής «πλατείας Ταχρίρ» είναι γεμάτο από φασίστες και λατρεύεται από όλα τα ρεύματά του φασισμού εκτός από τη Χρυσή Αυγή. Είμαστε σίγουροι ότι την Χρυσή  Αυγή την έχουν αφήσει επίτηδες απ έξω οι διοργανωτές, τουλάχιστον σε αυτή τη φάση  για ξεκάρφωμα, δηλαδή για να μην εκτεθεί το κίνημά των αγανακτισμένων στους δημοκράτες  που από άγνοια το αγκαλιάζουν, ότι έχει εντός του ανοιχτούς ναζιστές μαχαιροβγάλτες. Δεν ήταν άλλωστε ο ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ που πίσω από το κίνημα «δεν πληρώνω» των διοδίων πραγματοποίησε ανοιχτή ενότητα με τους ναζιστές χρυσαυγίτες στην Πιερία (http://www.oakke.gr/na461/nazi_syn461.htm); Στην ουσία όπως στην πλατεία Ταχρίρ δοκιμάστηκε στον Τρίτο κόσμο και πραγματοποιήθηκε για πρώτη φορά η επίσημη ενότητα της ψευτοαριστεράς και των αστοφιλελεύθερων με τους ισλαμοφασίστες, που σήμερα καταχτούν την εξουσία στην Αίγυπτο χάρη στην Ταχρίρ,  έτσι δοκιμάζεται στην Ευρώπη αρχίζοντας από την Ισπανία και βασικά την Ελλάδα το σοσιαλφασιστικό καπέλο που λέγεται «αληθινή δημοκρατία τώρα» που θα δώσει την κάλυψη στην επίσημη τερατογέννεση του φαιοκόκκινου μετώπου και θα επιχειρήσει να το φέρει στην εξουσία.

Η διπλή χρησιμότητα της φαινομενικής εξαφάνισης των κομμάτων από το Σύνταγμα. Να ξεσκεπάσουμε τους κρυφούς καθοδηγητές και τους στόχους τους.

Το ότι τα κόμματα χάνονται σήμερα στην Ταχρίρ- Σύνταγμα  είναι μια τακτική του σοσιαλφασισμού με δυο χρήσεις: Η μία χρήση, η πιο άμεση πολιτικά, αφορά την προσέλκυση των ριζοσπαστικών μαζών που υποφέρουν από την κρίση και εξοργίζονται με το πολιτικό σύστημα γενικά αλλά δεν συμμετείχαν ως τώρα στις όποιες διαμαρτυρίες γιατί έχουν σιχαθεί κυρίως από θετική πλευρά γενικά τα κυρίαρχα  κόμματά και τις κομματικές παρατάξεις που τις οργανώνουν, δηλαδή από την πλευρά της χειραγώγησης  και από την πλευρά της βίας. Η άλλη χρήση, η πιο στρατηγική, είναι να μπει μια αυλαία στις πολιτικές κομματικές συμμαχίες εντός αυτού του κινήματος- ώστε από πίσω να πραγματοποιηθεί η συνεύρεση του φασισμού με την ψευτοαριστερά και να γεννηθεί από αυτήν το φαιοκόκκινο τέρας που σημαίνει να εξαγνιστεί ο φασισμός χωρίς οι πραγματικοί αριστεροί και δημοκράτες  να το καταλάβουν έγκαιρα.

 Σε ότι αφορά το πιο πολιτικά καίριο από τα δύο, την πολιτική προσέλκυση των πλατιών μαζών: Η Ταχρίρ-Σύνταγμα του ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ κάνει το εξής: κατεβάζει  όλες τις κομματικές σημαίες και εγκαταλείπει για λίγο τις Μολότωφ, τα παλούκια και τις μπούκες στα υπουργεία, όμως κρατάει απόλυτα κυρίαρχη όλη την πολιτική γραμμή της ψευτοαριστεράς και του φασισμού. Οι μάζες των ανεξάρτητων, δεν καταλαβαίνουν προς το παρόν αυτό το τέχνασμα  και πάνε στο Σύνταγμα χωρίς να πολυ-νοιαστούν για το ότι την «αφύπνιση»  και την «εξέγερσή» τους ενάντια στο καθεστώς τη διαφημίζουν και την επαινούν από το πρωί ως το βράδυ σχεδόν με υστερία όλα τα ΜΜΕ, δηλαδή το πραγματικό καθεστώς. Μάλιστα πολλοί που είναι μικροαστοί και απολίτικοι καμαρώνουν που επιτέλους η επίσημη κοινωνία τους αναγνωρίζει σαν δύναμη. Αυτοί οι τελευταίοι εύκολα μπορούν να γίνουν λεία του πραγματικά φασιστικού ρεύματος που θέλει να καταργήσει τα κόμματα ξεκινώντας από το να τα απαγορεύει να εμφανίζονται σαν  τέτοια  στα κινήματα και στα συνδικάτα.

Πάντως οι ξεσκολισμένες στο καπέλωμα παλιοκαραβάνες της «επανάστασης-πραξικόπημα» έχουν ετοιμάσει και για τους δημοκράτες «αγανακτισμένους»   όλη την αυταπάτη της «συμμετοχής στην δημιουργία της ιστορίας» που τόσο ποθούν οι παραμερισμένες από την πολιτική ζωή μάζες. Αυτή η αυταπάτη προσφέρεται συνήθως στις συνελεύσεις όπου είναι υποτίθεται ελεύθερη η συμμετοχή και ελεύθερος ο λόγος. Λέμε υποτίθεται γιατί η φασιστική λογική που εξοβελίζει την ανοιχτή παρουσία των κομμάτων σε έναν αγώνα τελικά  μπορεί να εξοβελίσει κάθε αναφορά σε αυτά, δηλαδή να απαγορέψει την ανοιχτή πολιτική, δηλαδή την δημοκρατία. (Δες  ένα επεισόδιο στη συνέλευση των «αγανακτισμένων της Κορίνθου» που είδαμε στο www.activepropaganda.blogspot.com  ). Επίσης ένα ποσοστό και πάντα εναλλασσόμενο συμμετέχει σε αυτές από το μεγάλο πλήθος χωρίς να γίνεται ουσιαστική συζήτηση αλλά μια παρέλαση παρά πολλών γενικών τοποθετήσεων.  Αν λογαριαστεί ότι αυτές οι διαδικασίες είναι μακρόσυρτες  και ότι ο πιο πλατύς κόσμος κουράζεται και αποχωρεί πριν από τις όποιες  αποφάσεις που παίρνονται αργά το βράδυ και όπου τελικά κατεβαίνει ένα συνολικό ψήφισμα, όπως αυτό που είδαμε παραπάνω, δηλαδή ένα καπέλο που κανένας δεν εξουσιοδοτήθηκε με ψήφο να γράψει και το οποίο ειδικά στο Σύνταγμα βγάζει όλη την πολιτική γραμμή του κινήματος, καταλαβαίνει κανείς για ποιες συνελεύσεις μιλάμε. Αλλά και αν τα πράγματα γίνουν πιο σωστά, δηλαδή αν υπάρξουν συζητήσεις για ένα-ένα θέμα που θα προταθεί από κάτω και υπάρξει «κίνδυνος» να περάσει κάτι «εκτός γραμμής» οι πολιτικά οργανωμένοι μπορούν να ειδοποιηθούν και πανεύκολα να αποκτήσουν πλειοψηφία ώστε να το πνίξουν. Η δημοκρατία δεν μπορεί να υπάρξει έξω από κάποια συγκεκριμένα σώματα που να έχουν συγκροτηθεί αρχικά πάνω σε κάποιους συγκεκριμένους στόχους και να μπορούν να εκλέγουν αντιπροσώπους για να εφαρμόζουν τις όποιες αποφάσεις παίρνει με κανονική ψηφοφορία αυτό το σώμα. Όλα τα άλλα είναι σκηνοθετημένα απατεωνίστικα στιγμιότυπα, επιφάσεις δημοκρατίας και επιφάσεις συμμετοχής στα κοινά. Τέτοια  είναι και η δυνατότητα της οργανωμένης συμμετοχής σε πρακτικές δουλειές, πχ στην καθαριότητα, στην τροφοδοσία , στην εγκατάσταση καταυλισμών, που τις αναλαμβάνουν  συνήθως οι πιο ευγενικές και αλληλέγγυες ψυχές αλλά μέσα στις οποίες ελάχιστα κυκλοφορεί η πραγματική εξουσία.

Δεν μπορούμε προς το παρόν να εκτιμήσουμε πόσο πολύ και για πόσο χρόνο αυτοί οι πολιτικοί χαμαιλέοντες που κινούν τις ελληνικές Ταχρίρ θα μπορούν να παραπλανούν τις μάζες, να ξεπερνάνε τις αντιστάσεις τους  και να λύνουν τις αντιθέσεις ανάμεσα στα ξεχωριστά πολιτικά ρεύματα που τις αποτελούν. Πάντως οι φιλοδοξίες τους είναι τρελές και ήδη έχουν αρχίσει να μιλάνε με έπαρση. Γιατί σύσσωμα τα κανάλια και με όλο και πιο τρελό πάθος, δηλαδή το καθεστώς είναι μαζί τους.  Είναι φανερό ότι θέλουν να χρησιμοποιήσουν τις νεοαποχτημένες αυτές δυνάμεις  σαν στρατό για να στηρίζει το βαθύ ρωσόφιλο καθεστώς κορυφής και στο εξωτερικό και στο εσωτερικό πολιτικό μέτωπο για την σταδιακή εκκαθάριση του ό,τι είναι σχετικά δημοκρατικό, πατριωτικό και παραγωγικό μέσα στην αστική τάξη και κυρίως του ό,τι είναι πραγματικά επαναστατικό και αριστερό μέσα στο λαό.

Αν οι φαιοκόκκινοι δεν αναχαιτιστούν και δεν ξεσκεπαστούν στην πλατειά μάζα που συμμετέχει ή δεν συμμετέχει στις «Ταχρίρ» θα δυναμώσουν οι φασιστικές πρακτικές. Δηλαδή θα υποδεικνύεται στο πλήθος ο επόμενος εχθρός, θα υιοθετείται σαν τέτοιος μέσα από τις διαδικασίες που περιγράψαμε, και μετά θα απαιτείται η πολιτική του εξόντωση.

Είναι γι’ αυτό βασικό καθήκον της πραγματικά κομμουνιστικής, της αριστερής και της δημοκρατικής πρωτοπορίας να ξεσκεπάσει τους σκοτεινούς διαχειριστές της ελληνικής Ταχρίρ και τους αντιδραστικούς τους πολιτικούς στόχους. Στην πραγματικότητα η αληθινή απάντηση σε αυτούς είναι να συνεχίσουμε τη διαφώτιση του λαού και του λαού της βάσης του κινήματος των «αγανακτισμένων» και να τους δείξουμε τους πραγματικά πιο μεγάλους εχθρούς του και έτσι να ανοίξουμε το δρόμο για τη συγκρότηση ενός πλατιού δημοκρατικού και πατριωτικού μετώπου  εναντίον αυτών των εχθρών. Το κύριο βάρος αυτού του καθήκοντος πέφτει σήμερα στις πλάτες της ΟΑΚΚΕ.

Καλούμε τους φίλους μας να έρθουν και να σταθούν δίπλα μας, να συμμετέχουν στον αγώνα μας, και να οργανωθούν στην ΟΑΚΚΕ για να την δυναμώσουν. Ειδικά είναι επείγον και ζωτικό αυτό το τελευταίο καθήκον από την ώρα που το καθοδηγητικό και σκληρό κέντρο του φαιοκόκκινου μετώπου, το ψευτοΚΚΕ, εμφανίζεται σαν κομμουνιστικό κόμμα και μάλιστα τελευταία και σαν ζαχαριαδικό για να εξαπατήσει και να συσπειρώσει μέσα στο φαιοκόκκινο μέτωπο τις εργαζόμενες μάζες που ολοένα θα ριζοσπαστικοποιούνται μέσα από την κρίση. Είναι γι αυτό βαθειά ταξική αλλά και δημοκρατική υποχρέωση της ΟΑΚΚΕ να αποδείξει ότι αυτό το ψευτοΚΚΕ είναι η απόλυτη άρνηση του παλιού πραγματικού ΚΚΕ και μάλιστα ο ηθικός αυτουργός της δολοφονίας του σπουδαίου ηγέτη του και ήρωα Ν. Ζαχαριάδη.