Πολλοί αναλυτές της αιγυπτιακής πολιτικής κρίσης έχουν επισημάνει τον κίνδυνο ανάδυσης ενός νέου μπλοκ εξουσίας που θα μπορούσε να καταστρέψει ό,τι θετικό υπάρχει στο ως χθες πολιτικό καθεστώς της Αιγύπτου – απόγονο μιας παλαιότερης αντιιμπεριαλιστικής επανάστασης. Στο παραπάνω μπλοκ συμμετέχουν στην παρούσα φάση ισλαμοφασίστες και σοσιαλφασίστες παρέα με κάποιους αυτοαποκαλούμενους φιλελεύθερους. Όμως ο ρόλος της κάθε τάσης εκεί μέσα δεν έχει κατανεμηθεί ισότιμα και πολύς κόσμος αγνοεί το γεγονός ότι, στην πραγματικότητα, την πολιτική και οργανωτική καθοδήγηση της εξέγερσης ενάντια στο καθεστώς Μουμπάρακ έχει αναλάβει απευθείας ο κλασικός σοσιαλφασισμός. Αυτήν την εκτίμηση είχαμε κάνει και στο πρώτο άρθρο μας για το αιγυπτιακό κίνημα αλλά τώρα έρχονται περισσότερα στοιχεία που την επιβεβαιώνουν.

Ξέρουμε τώρα- πάντα βέβαια με τα στοιχεία της πολιτικής ανάλυσης- ότι ο σοσιαλιμπεριαλσιμός έχει καθοδηγήσει το λεγόμενο «νεολαιίστικο κίνημα της 6^ης Απρίλη», που βρέθηκε ξαφνικά και παταγωδώς και με μαζική και μάλιστα με παγκόσμια αναγνώριση στην εμπροσθοφυλακή της αντι-Μουμπάρακ εξέγερσης με τον ίδιο τρόπο που το αντίστοιχο κίνημα στη Σερβία είχε βρεθεί επικεφαλής της ρώσικης αντι-Μιλόσεβιτς εξέγερσης στα 2000.

Πολλοί κάνουν λόγο για δημοκρατικό κίνημα και πιο πολύ οι ίδιοι οι σοσιαλ- και ισλαμο-φασίστες που το οργάνωσαν. Λίγοι όμως ξέρουν πως η πρώτη μεγάλη πολιτική πράξη του «κινήματος της 6^ης Απρίλη» (μέχρι τότε αυτή είχε εμφανιστεί σε κρατικουπαλληλικές απεργίες διεκδικήσεις) ήταν μία διαδήλωση υπέρ της Χαμάς πριν από δύο χρόνια. Δηλαδή οι νεολαίοι αυτοί είχαν κατέβει στο δρόμο κατηγορώντας το πρόεδρο της χώρας ότι δεν επενέβαινε στο πλευρό των επίδοξων γενοκτόνων της Χαμάς στον πόλεμο με το Ισραήλ, πόλεμο που οι ίδιοι είχαν προκαλέσει με τις προβοκατόρικες και απρόκλητες εκτοξεύσεις πυραύλων ενάντια στους ισραηλινούς άμαχους. Σήμερα μπορεί κανείς να δει στους δρόμους του Καϊρου και να «θαυμάσει» ένα πλήθος αντισημιτικών συνθημάτων που όλα τους συγκλίνουν στη διαπίστωση ότι ο Μουμπάρακ έχει από πίσω του (…ποιον άλλον;) τον σιωνισμό, δηλαδή τους σατανάδες Εβραίους.

Ο αντισημιτισμός ένωσε στην ουσία ισλαμοφασίστες και σοσιαλφασίστες σε ένα πλατύ μέτωπο, το οποίο εκδηλώθηκε τόσο σε επίπεδο βάσης όσο και στην καθοδήγηση του αντιδραστικού αιγυπτιακού κινήματος. Εμείς δεν μιλάμε για επανάσταση όπως το κάνουν οι ιμπεριαλιστές ανατολής και δύσης καθώς δεν συνηθίζεται στις πραγματικές επαναστάσεις την εξουσία να την παίρνουν οι στρατηγοί και τότε οι επαναστάτες χαρούμενοι να σταματάνε την επανάστασή τους και να αδειάζουν τις πλατείες για χάρη τους. Επανάσταση σημαίνει βαθιά και επωδυνη σύγκρουση με τον βαθύτερο κρατικό μηχανισμό οπότε και με τον στρατό ενός πραγματικά αντιλαϊκού καθεστώτος. Αυτό που έγινε στην Αίγυπτο, όπως και στην Τυνησία ήταν ένα στρατιωτικό πραξικόπημα του σοσιαλιμπεριαλισμού με φόντο και εργαλείο ένα μαζικό κίνημα που ο ίδιος οργάνωσε και καθοδήγησε αξιοποίωντας την δυσαρέσκεια των μαζών απέναντι σε ένα καθεστώς που ανκαι εκμεταλλευτικό και καταπιεστικό για τη φτωχολογιά τουλάχιστον ήταν ειρηνόφιλο και όχι νεοναζιστικό, όπως το ιρανικό και το κινέζικο.

Στο αντιδραστικό αιγυπτιακό κίνημα φιγουράρανε, μεταξύ άλλων, και συνεργάζονταν μεταξύ τους ηγετικά στελέχη της φονταμενταλιστικής Μουσουλμανικής Αδελφότητας, και ψευτοαριστεροί συνήθως ριζοσπάστες μικροαστοί. Οι Τάιμς της Νέας Υόρκης που είναι το πιο ενθουσιασμένο με την αιγυπτιακή «επανάσταση» έντυπο του ιμπεριαλισμού που γνωρίζουμε γράφουν στο φύλλο τους της (10/2) γεμάτοι λατρεία για τους νεολαίους, άγνωστους ως χθες και στην ουσία κρυμένους από το λαό, ηγέτες της εξέγερσης:

«Πολλοί από τον κύκλο, στην πραγματικότητα, γνωρίστηκαν στα φοιτητικά τους χρόνια. Ο Ισλάμ Λότφι, ένας δικηγόρος που είναι αρχηγός της Νεολαίας της Μουσουλμανικής Αδελφότητας. Αυτός είπε ότι η ομάδα του ξεκίνησε να στρατολογεί άλλους από τα μικροσκοπικά αριστερά κόμματα για να στέκονται δίπλα τους στα καλέσματα για πολιτικές ελευθερίες, έτσι ώστε να κάνει τον αγώνα τους (των Αδελφών Μουσουλμάνων) να φαίνεται πιο καθολικός!!! (Η Υπογράμμιση είναι δική μας) Αρκετοί είναι τώρα σύμμαχοι στην εξέγερση, συμπεριλαμβανομένου του Ζιάντ ελ-Ελαϊμί, ενός 30χρονου δικηγόρου που ήταν τότε αρχηγός μιας κομμουνιστικής ομάδας». Αυτός ο τελευταίος σύμφωνα με το όδιο άρθρο εργάζεται σήμερα ως βοηθός του υπηρέτη της ρωσικής διπλωματίας για πολλά χρόνια επικεφαλής της Υπηρεσίας Ατομικής Ενέργειας, Μοχάμεντ Ελ Μπαραντέι, και η ομάδα του διατηρεί δεσμούς με άλλους οργανωτές, όπως είναι η ψευτοαριστερή ψυχίατρος Σάλλυ Μουρ που δε μπορεί να κρύψει τη συμπάθειά της για τη Μουσουλμανική Αδελφότητα (στο ίδιο). Ήταν αυτές οι δυνάμεις, κάτω από την ηγεμονία της ψευτοαριστεράς, που προετοίμασαν οργανωτικά το αντι-Μουμπάρακ αντεπανάσταση: «Μια νύχτα πριν τη διαδήλωση της «Παρασκευής της Οργής» που προγραμματίστηκε για τις 28 Γεν., η ομάδα συναντήθηκε στο σπίτι του κ. Ελάιμι ενώ ο κ. Λότφι διεξήγε μία «κατόπτευση του εδάφους» όπως την αποκάλεσε» γράφει η ίδια εφημερίδα. «Από τις 6 ως τις 8 μ.μ., αυτός μαζί με μια μικρή ομάδα φίλων περπατούσε τα στενά σοκάκια μιας εργατικής συνοικίας καλώντας τους περίοικους να διαμαρτυρηθούν, βασικά για να μετρήσει το βαθμό συμμετοχής και να υπολογίσει το βηματισμό μιας πορείας στους δρόμους».

Μόλις ο (Λόφτι) έδωσε την πληροφορία στην ομάδα, στο σπίτι του κ. Ελαϊμί, σχεδίασαν ένα λεπτομερές πλάνο ώστε οι διαδηλωτές να συγκεντρωθούν σε συγκεκριμένα τζαμιά και μετά να βαδίσουν σε κύριες λεωφόρους που οδηγούν στην πλατεία Ταχρίρ. Είπαν ακόμα στον κ. Ελ Μπαραντέι και σε ποιο τζαμί να περιμένει. Στη συνέχεια, ενημέρωσαν τον τύπο για το πού θα βρισκόταν αυτός, κι έτσι οι εικόνες του βραβευμένου με Νόμπελ καταβρεγμένου από τις μάνικες (σ.σ. Ελ Μπαραντέι) έκαναν το γύρο του κόσμου».

Έτσι ξετυλίγεται το κουβάρι που ενώνει ισλαμοφασίστες, μικροαστούς ριζοσπάστες και ψευτοκομμουνιστές σε μια πολύ καλά δασκαλεμένη στην κάλυψη και παραπλάνηση πολιτική ηγεσία. Με ελάχιστη πολιτική πείρα διακυβέρνησης και μοναδικά «προσόντα» τον αντισημιτισμό, τη διπροσωπία και τη δουλική αφοσίωση στα αφεντικά του, ο Μπαραντέι δέχτηκε ένα αίτημα για τη διεξαγωγή ενός «εποικοδομητικού διαλόγου» για την έξοδο της χώρας από την κρίση (βλ. Ελευθεροτυπία, 5/2). Με ένα τέτοιο στόχο συνέχισε για δύο βδομάδες τις κινητοποιήσεις του το μέτωπο σοσιαλφασιστών-ισλαμοφασιστών πετυχαίνοντας το στόχο βασικά χάρη στις πιέσεις ανοιχτές ή έμμεσες των δύο υπερδυνάμεων και χάρη στην πολιτική διάβρωση του στρατιωτικού επιτελείου της Αιγύπτου.

Είναι γεγονός ότι οι ισλαμοφασίστες Αδελφοί Μουσουλμάνοι που δεν είναι πολύ αγαπητοί στην Αίγυπτο και που είναι αρκετά μισητοί στο εξωτερικό σαν σφαγείς αντισημίτες δεν θέλανε να βγουν πολύ μπροστά στο κίνημα για να μην ανησυχήσουν τους συμμάχους τους μέσα και έξω από την Αίγυπτο.

Όμως νομίζουμε ότι ούτε οι σοσιαλιμπεριαλιστές θέλουν να αφήσουν τους ισλαμοφασίστες να ισχυροποιηθούν πολύ, γιατί δεν τους ελέγχουν απόλυτα, επειδή αυτοί είναι σε μεγάλο βαθμό ντόπιοι αντιδραστικοί και υπήρξαν για πολλά χρόνια έντονα αντικομμουνιστές ακόμα και όταν σαν κομμουνιστές εμφανίζονταν οι σοβιετικοί αποστάτες. Φρόντισαν γι’ αυτό, με όχημα ένα τμήμα της ψευτοαριστεράς, ιδιαίτερα της τροτσκιστικής που είναι η πιο επιρεπης λόγω έλλειψης αρχών στον εισοδισμό, στην μεταμφίεση και στο πρακτοριλίκι, να προσεταιριστούν τους Αδελφούς Μουσουλμάνους – που μέχρι τότε κατήγγειλαν σαν αντιδραστικούς – και να τους κατευθύνουν σύμφωνα με τα δικά τους συμφέροντα. Αυτοί καθοδήγησαν τον ισλαμοφασισμό στις μορφές της μαζικής εξέγερσης και όχι το αντίθετο, όπως ίσως πολλοί πιστεύουν. Αρκετά διαφωτιστικό ως προς την προσέγγιση των δύο τάσεων είναι ένα κείμενο ενός από τα μέσα γνώστη της κατάστασης, του αιγυπτίου δημοσιογράφου Χοσάμ Ελ-Χαμαλάβι, που δημοσιεύεται στην ιστοσελίδα του ΜΕRIP (The Middle East Research & Information Project: http://www.merip.org/mer/mer242/hamalawy.html):

«Ξεκινώντας από τα τέλη της δεκαετίας του ’80, μικρές ομάδες αιγυπτίων φοιτητών, επηρεασμένων από τον τροτσκισμό, μαζεύτηκαν για μελέτη, για να εξελιχθούν τον Απρίλη του 1995 στην οργάνωση που ονομάστηκε Τάση Επαναστατών Σοσιαλιστών. Σε αντίθεση με τη σταλινική αριστερά (σ.σ. εννοεί τους μπρεζνιεφικούς σοσιαλφασίστες), αυτοί οι ακτιβιστές έριξαν το σύνθημα «Μερικές φορές με τους ισλαμιστές, ποτέ με το κράτος» στα κείμενα που διένειμαν στα πανεπιστήμια και αλλού. Στην πράξη, αυτό το σύνθημα μεταφράστηκε σαν υποστήριξη του αγώνα των φοιτητών της Μουσουλμανικής Αδελφότητας στα πανεπιστήμια για τυχόν «δημοκρατικά» ζητήματα, όπως όταν η κρατική ασφάλεια απαγόρευε σε ισλαμιστές υποψήφιους να πάρουν μέρος στις φοιτητικές εκλογές ή απέβαλε ισλαμιστές από τα σχολεία».

Η έντονη κινηματική δράση αυτής της ομάδας, σε αντιδιαστολή με την ύπνωση του ισλαμοφασισμού, συνέβαλε πολύ στην ανάπτυξή της.

«Από μια δράκα μελών στα 1995, οι Επαναστάτες Σοσιαλιστές ανέβηκαν σε καμιά διακοσαριά ακτιβιστές κατά τις παραμονές της δεύτερης παλαιστινιακής ιντιφάντα. Οι τάξεις τους διογκώθηκαν τότε χάρη στο ρόλο που έπαιξαν στο αιγυπτιακό κίνημα συμπαράστασης με τους Παλαιστίνιους, σε μια στιγμή που οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι απείχαν από τη δράση στους δρόμους».

Σιγά-σιγά οι δύσπιστοι και αντικομμουνιστές ισλαμοφασίστες δέχτηκαν σαν φίλους τους σοσιαλφασίστες τροτσκιστές-εισοδιστές. Λέει παρακάτω το ίδιο άρθρο

«Η αυξανόμενα ριζοσπαστικοποιημένη πολιτική σκηνή δημιούργησε ένα κενό επέμβασης για την αριστερά, αλλά προξένησε επίσης πίεση στην ηγεσία της Μουσουλμανικής Αδελφότητας από τα στελέχη της οργάνωσης. Αριστεροί ακτιβιστές που ήταν τότε στα πανεπιστήμια θυμούνται «να κατονομάζουν και να αποδοκιμάζουν» ακτιβιστές της Αδελφότητας επειδή δε συμμετείχαν στις μαζικές διαμαρτυρίες. Στις αρχές Απρίλη 2002, αμέσως μετά το ξέσπασμα των καθοδηγούμενων από την αριστερά, φιλο-παλαιστινιακών ταραχών στο Πανεπιστήμιο του Καίρου, μέλη των Αδερφών Μουσουλμάνων άρχισαν να συμμετέχουν σε γεγονότα που οργάνωνε η Αιγυπτιακή Λαϊκή Επιτροπή Συμπαράστασης στην Παλαιστινιακή Ιντιφάντα. “Αντιπρόσωποι των Αδελφών Μουσουλμάνων στα συνδικάτα άρχισαν να εμφανίζονται στις συναντήσεις μας”, λέει ο Αχμάντ Σάιφ, διευθυντής του Νομικού Κέντρου Χισάμ Μουμπάρακ, στο οποίο γίνονταν οι συναντήσεις».

Στα 2004 το «αντιπολεμικό» κίνημα αποτελούνταν από δύο χωριστές οργανώσεις: την Κιφάγια (Αιγυπτιακό Κίνημα για την Αλλαγή), μια συμμαχία κυρίως νασερικών, φιλελεύθερων και ψευτοκομμουνιστών, και τη Λαϊκή Καμπάνια για την Αλλαγή, που περιλάμβανε τους Επαναστάτες Σοσιαλιστές, «αριστερούς» ακτιβιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και άλλους ριζοσπάστες μικροαστούς. Οι δύο οργανώσεις γρήγορα συγχωνεύτηκαν.

Η προσέγγιση ανάμεσα στους ισλαμιστές και στην αριστερά συνεχίστηκε όταν φοιτητές της Τάσης Επαναστατών Σοσιαλιστών, Μουσουλμάνοι Αδελφοί και ορισμένοι ανεξάρτητοι σχημάτισαν την Ελεύθερη Φοιτητική Ένωση (FSU) το Νοέμβρη του 2005, με στόχο τη δράση σαν παράλληλη οργάνωση στις ελεγχόμενες από την κυβέρνηση φοιτητικές ενώσεις. (…) Ο Αμπντ αλ-Αζίζ Μουγκαχίντ, ακτιβιστής της Αδελφότητας και πρόεδρος της FSU στο Πανεπιστήμιο της Χελβάν, μιλά ενθουσιασμένος για το «αδελφικό πνεύμα» στο πανεπιστήμιο. “Οι σοσιαλιστές επενέβαιναν για να μας βοηθήσουν στις διαδηλώσεις συμπαράστασης στις αδερφές μας που αποβάλλονταν από τις εστίες επειδή φορούσαν τη νικάμπ, και στάθηκαν δίπλα μας όταν η διεύθυνση απέβαλε πάνω από 400 φοιτητές για λόγους ασφαλείας. Αυτές οι κοινές δραστηριότητες δεν ήταν συχνές παλιότερα”». Αυτό το τελευταίο μας θυμίζει εδώ πολύ τους τροτσκιστές του ΣΕΚ και τώρα του ΑΝΤΑΡΣΥΑ που τόσο πρόθυμα αγκάλιασαν τους ισλαμοφασίστες φίλους της Χαμάς σε κοινές αντιΙσραήλ, στην ουσία αντισημιτικές διαδηλώσεις της Αθήνας.

Μετά από όλα αυτά τα στοιχεία κανείς δε μπορεί πια να μιλάει για αυθόρμητη λαϊκή εξέγερση όταν αναφέρεται στο πρόσφατο αιγυπτιακό κίνημα που τέτοιο μόνο ο ανώτερος πολιτικά ιμπεριαλισμός μπορεί να σχεδιάζει. Πρόκειται για ένα ακόμα πραξικόπημα του σοσιαλιμπεριαλισμού που έχει πάρει τη μορφή λαϊκής και επανάστασης. Στην εμπροσθοφυλακή αυτού του πραξικοπήματος βρίσκονται οι πιο αντιδραστικές δυνάμεις της χώρας και πριν απ’ όλες η ψευτοαριστερά.

η εικόνα αυτή αναρτήθηκε στο φιλο-εξεγερσιακό φόρουμ Hashem Studios Board από το thread “The Egyptian Revolution”.