Ο αποκλεισμός-ψευτοαπεργία της ΠΝΟ-ΠΑΜΕ νικιέται από τους αγροτοπαραγωγούς της Κρήτης

Η απεργία της ΠΝΟ έληξε με την ήττα της φασιστικής και σοσιαλφασιστικής ηγεσίας της ΠΝΟ που διασώθηκε την τελευταία στιγμή, ειδικά από τους εξαγριωμένους αγρότες της Κρήτης, μόνο χάρη στην επιστράτευση που κήρυξε ο προβοκάτορας Παπανδρέου.

Οι παραγωγοί των κηπευτικών της Κρήτης έχοντας αποκομίσει πικρή πείρα από το παρελθόν πριν ακόμα εφορμήσει το τραμπούκικο ΠΑΜΕ επικεφαλής της ΠΝΟ πάνω στους αγρότες και σε όλη τη νησιωτική χώρα για να αρπάξει ομήρους κινήθηκαν για να την αντιμετωπίσουν πιο οργανωμένα από κάθε άλλη φορά. Συγκάλεσαν λοιπόν λαϊκές συνελεύσεις όπως αυτή του νομού Λασιθίου στο Γυμνάσιο Ιεράπετρας με τα εξής ζητήματα: 1) Οργάνωση αντιμετώπισης των «απεργιακών» κινητοποιήσεων της Π.Ν.Ο-ΠΑΜΕ και 2) Δημιουργία μηχανισμού και σχεδίου αντίδρασης για την προστασία των αγροτικών τους προϊόντων.

Οι παραγωγοί βρίσκονταν λοιπόν καθημερινά μπροστά στις μπουκαπόρτες που φρουρούσε το ΠΑΜΕ για να μην  αφήνει τα πλοία να φύγουν, γιατί η ψευτοαπεργία δεν είχε παρά ελάχιστη συμμετοχή. Έτσι κάθε πλοίο χωρίς το ΠΑΜΕ στις μπουκαπόρτες θα μπορούσε να ταξιδέψει. Τελικά οι αγρότες πέτυχαν να φύγουν τρία πλοία για τον Πειραιά από τα Χανιά και το Ηράκλειο με πάνω από 5.000 τόνους προϊόντα χωρίς καμιά επίσημη διαπραγμάτευση με το ΠΑΜΕ την ΠΝΟ και την κυβέρνηση. Απλά μπροστά στην απειλή κατάληψης της περιφέρειας Κρήτης, στις επανειλημμένες πορείες των αγροτών από τα χωριά τους στις πόλεις, και στις καταλήψεις της εθνικής οδού, το ρωσόδουλο καθεστώς φοβισμένο κατάλαβε ότι το τραμπούκικο παρακράτος του ΠΑΜΕ θα συντριβεί από τη μάζα των χιλιάδων αγροτών στις μπουκαπόρτες. Για να διαφυλάξει λοιπόν τον παρακρατικό αυτό στρατό του από την πολιτική και λαϊκή-«στρατιωτική» διάλυσή του, άφησε σιωπηρά τα πλοία να φύγουν από το Ηράκλειο και τα Χανιά με εκατοντάδες φορτηγά κηπευτικά. Αν δεν το έκανε θα έχανε όχι μόνο τον μεγαλύτερο τραμπούκο του αλλά θα έχανε και τον ψευτοαριστερό μανδύα που χρησιμοποιεί αυτός για να νομιμοποιεί τη βία του. Το ότι τα πλοία απέπλευσαν χωρίς λήξη της απεργίας είναι η απόδειξη ότι δεν υπήρχε απεργία αλλά κατάληψη των πλοίων και πολιορκία των νησιών από εξω-ναυτεργατικούς τραμπούκους.  Δεν είναι τυχαίο ότι η ΠΝΟ και το ψευτοΚΚΕ δεν δίνουν ποτέ ποσοστά συμμετοχής σ’ αυτές τις ψευτοαπεργίες. Θυμίζουμε το περασμένο καλοκαίρι στην «απεργία» για το καμποτάζ που μια μέρα μέχρι το μεσημέρι έφυγαν 13 καράβια από το Πειραιά, όταν ο Χρυσοχοίδης έκλεισε τις πόρτες του λιμανιού για το ΠΑΜΕ, ενώ δεν απέπλευσε κανένα από το μεσημέρι και μετά που σκόπιμα πήγε και τις άνοιξε! Εκτός όμως από το ΠΑΜΕ που κρατάει τα πλοία στα λιμάνια με τους τραμπούκους του αυτή τη φορά αποδείχτηκε ότι η ΠΝΟ δεν έκανε πραγματική απεργία και από το γεγονός ότι αυτή «απεργούσε» και στα πλοία του Βγενόπουλου και των Minoan Lines που είχαν δώσει αναδρομικές αυξήσεις 2% με τις οποίες ο συνασπισμαίος πρόεδρος των ναυτεργατών δήλωσε ότι είναι ικανοποιημένος.  Η ΠΝΟ «απεργούσε» επομένως σ’ αυτές τι εταιρείες όχι για να τις εκβιάσει να δώσουν αυξήσεις, αφού είχαν ήδη δώσει, αλλά για να στερήσει τα νησιά από κάθε επικοινωνία με τον έξω κόσμο, για να εκβιάζει δηλαδή τον πληθυσμό των νησιών και να τον χρησιμοποιεί σαν όμηρο. Οι πραγματικές απεργίες είναι πίεση των εργαζομένων στην εργοδοσία με τη διακοπή της παραγωγικής τους δραστηριότητας. Αντίθετα στις σοσιαλφασιστικές «απεργίες» δεν χτυπιέται ο συγκεκριμένος εργοδότης-εδώ ο πλοιοκτήτης- με το να μην μπορεί να παράγει το προιόν του κεφαλαίου του που είναι η μεταφορά εμπορευμάτων και προσώπων. Χτυπιούνται οι καταναλωτές που δεν μπορούν να καταναλώσουν το προιόν μεταφορά, δηλαδή να μεταφερθούν οι ίδιοι σαν πρόσωπα και να μεταφερθούν τα εμπορεύματα που καταναλώνουν (καταναλωτές αγροτικών προιόντων της Κρήτης) ή κυρίως τα εμπορεύματα που παράγουν  (παραγωγοί αγροτικών προιόντων της Κρήτης). Δηλαδή μια πραγματική  απεργία ας πύμε σε ένα εργοστάστιο παραγωγής γάλακτος είναι να απεργήσουν οι εργάτες και να μην παράγει συσκευασμένο γάλα το συγκεριμένο εργοστάσιο ώστε να χάσει κέρδος, ακόμα και μέρος του κεφαλαίου του, (το γάλα σαν πρώτη ύλη) ο ιδιοκτήτης ώστε να αναγκαστεί σε μισθολογική υποχώρηση. Για την επιτυχία μιας τέτοιας απεργίας δεν είναι υποχρεωτικό να απεργούν όλοι οι εργάτες σε όλα τα εργοστάσια γαλακτοβιομηχανίας. Ίσα-ίσα πιο πολύ θίγεται ο συγεκριμένος γαλακτοβιομήχανος όταν τα άλλα εργοστάσια που παράγουν γάλα του παίρνουν την πελατεία. Αντίθετα μια σοσιαλφασιστική «απεργία» σε ένα εργοστάσιο γάλακτος  δεν έχει στόχο να βλαφτεί ο συγκεριμένος κεφαλαιοκράτης αλλά να μην μπορούν να καταναλώσουν γάλα οι πολίτες ή να μην μπορούν να στείλουν πρώτη ύλη στα εργοστάσια γάλακτος οι γαλακτοπαραγωγοί. Η σοσιαλφασιστική απεργία δηλαδή εκβιάζει κύρια τον πληθυσμό και βασικά το λαό και πολύ λιγότερο τον καπιταλιστή. Για να το πετύχει αυτό η σοσιαλφασιστική «απεργία» κάνει αποκλεισμό στην παροχή γάλακτος «απ έξω» στον καταναλωτή και στον προμηθευτή με τα δικά της τάγματα εφόδου και όχι με μπλοκάρισμα των παραγωγικών δυνάμεων από τα μέσα όπως κάνουν στις αληθινές απεργίες οι  παραγωγοί εργάτες.  Ακόμα και όταν θέλει να εκβιάσει μόνο έναν καπιταλιστή γάλακτος, όπως έκανε πρόσφατα στην ΦΑΓΕ το ΠΑΜΕ που ήθελε να εμποδίσει κάποιες απολύσεις, ο σοσιαλφασισμός δεν έκανε και δεν μπορούσε να κάνει απεργία από τα μέσα γιατί δεν είχε αληθινή δύναμη στους εργάτες. Έτσι έκανε αποκλεισμό από τα έξω. Αυτό το κάνει τελευταία σε πολλές βασικά μεγάλες επιχειρήσεις με τον εκβιασμό: ή κλείνεις ή δέχεσαι να σε ελέγχουμε με τους δικούς μας ανθρώπους μέσα στην επιχείρηση. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο δεν υπάρχουν πια απεργιακές συνελεύσεις με μυστικές ψηφοφορίες είτε πρόκειται για τις ελάχιστες απεργίες  σε ιδιωτικές επιχειρήσεις ή για τις αρκετές 24 ωρες ψευτοαπεργίες εκβιασμού του πληθυσμού στον ευρύτερο κρατικό τομέα.

Το ότι στις απεργίες των τελευταίων χρόνων δεν υπάρχουν απεργιακές συνελεύσεις με μυστικές ψηφοφορίες σε κάθε εργασιακό χώρο αλλά αποφάσεις ανώτερων οργάνων της κρατικοσυνδικαλιστικής γραφειοκρατίας είναι η πιο τρανή απόδειξη ότι δεν έχουμε «εσωτερικές απεργίες» δηλαδή πραγματικές απεργίες με τη θέληση και τη συμμετοχή των ίδιων των εργατών. Έχουμε μόνο «εξωτερικούς αποκλεισμούς» των ίδιων των εργατών και του ευρύτερου πληθυσμού από τους παρακρατικούς σοσιαλφασιστικούς στρατούς που δεν έχουν συχνά μέσα τους ούτε για πρόσχημα πραγματικούς εργάτες και υπαλλήλους απεργούς.

Τέτοιες είναι οι τελευταίες «απεργίες» της ΠΝΟ. Και ακριβώς επειδή είναι τέτοιες δεν έχουν λαίκή υποστήριξη, αλλά μόνο λαϊκή αντιπάθεια ή ακόμα και οργή. Μάλιστα αυτές οι απεργίες-αποκλεισμοί, ιδιαίτερα όταν κρατούν όμηρους τους πληθυσμούς και τους παραγωγούς ολόκληρων νησιών, προκαλούν πραγματικά λαικά κινήματα εναντίον τους. Αυτά είναι γενικά αυθόρμητα κινήματα χωρίς σταθερή πολιτική και συνδικαλιστική έκφραση και συνοχή. Αλλά σαν αυθόρμητα αντιφασιστικά κινήματα είναι αντικειμενικά δημοκρατικά. Γι αυτό οι παραγωγοί του Λασηθίου  που όπως είδαμε παραπάνω πήραν τις πιο προωθημένες αποφάσεις σε ότι αφορά την αντιμετώπιση του σοσιαλφασιστικού αποκλεισμού τις πήραν σε μαζική συνέλευση και κινητοποιήθηκαν δραστήρια οι ίδιοι την ώρα που από την πλευρά των ναυτεργατών δεν είδαμε καμιά απολύτως συνέλευση και καμιά ένδειξη δικιάς τους μαζικής συμμετοχής στον αποκλεισμό των πλοίων. Συμπέρασμα: Όλο και περισσότερο τα κάλπικά κινήματα του σοσιαλφασισμού θα αντιμετωπίζουν τα αυθόρμητα κινήματα των μαζών εννατίον τους. Αυτή είναι μια άτυπη εφαρμογή της αρχής κόκκινη σημαία ενάντια σε κόκκινη σημαία που θα σημαδέψει όλη την ιστορική περίοδο που διανύουμε. Πάντως το να είναι οι εμφανιζόμενοι σαν απεργοί η πολιτική αντίδραση και οι εμφανιζόμενοι σαν απεργοσπάστες η πολιτική πρόοδος αυτό είναι κάτι που θα μπορούσε να συμβεί προς το παρόν τόσο ακραία μόνο στην Ελλάδα. Αυτό γιατί εδώ τα σοσιαλφασιστικά κινήματα έχουν ζωή περίπου 30 χρόνων και έτσι έχουν γίνει μέρος της κατασταλλαγμένης αρνητικής πείρας των μαζών αντίθετα από άλλες χώρες όπου αυτά τα αντιδραστικά αυτά κινήματα έχουν ζωή λίγων χρόνων, όπως συμβαίνει στην Νότια Αφρική και στην περιοχή της ψευτοκομμουνιστικής εξουσίας στη Βομβάη της Ινδίας.

Το απεργιακό μέτωπο των ΠΝΟ-ΠΑΜΕ κατευθυνόταν ενάντια στο σχετικά ανεξάρτητο από το κράτος ακτοπλοϊκό κεφάλαιο

Η «απεργία» της ΠΝΟ όχι μόνο στημορφή της αλλά ούτε και στην ουσία της δεν είχε καμιά σχέση με τα συμφέροντα των ναυτεργατών. Ήταν ένας πόλεμος του ψευτοΚΚΕ υπέρ του ανατολικού κρατικοολιγαρχικού κεφαλαίου, του Βγενόπουλου της Attica (με τακτικό σύμμαχο την Minoan Lines), για τον έλεγχο όλης της ακτοπλοΐας, επιβατικής εμπορικής και των πορθμείων που στην πλειοψηφία της εκφράζεται σήμερα από την Ένωση Επιχειρήσεων Ναυτιλίας (ΕΕΝ) με πρόεδρο τον Βεντούρη. Αυτή έχει μέσα της τον μεγάλο όγκο των ακτοπλόων και σαν κεντρική πολιτική και οικονομική συνιστώσα του την ΑΝΕΚ του παλιού, σχετικά ανεξάρτητου από το σοσιαλφασιστικό κράτος, κεφαλαίου Βαρδινογιάννη.  Το βασικό αίτημα της απεργίας που ήταν η υπογραφή συλλογικής σύμβασης είχε ικανοποιηθεί πριν την «απεργία» από τον Βγενόπουλο και την σύμμαχό του τώρα Μινόαν. Επίσης η Ένωση Ελλήνων Εφοπλιστών  (ΕΕΕ) στα ποντοπόρα πλοία, που γενικά δεν έχει έλληνες ναυτικούς οπότε δεν την πολυνοιάζουν αυτά τα ποσά και άλλωστε δεν μπορεί να εξαρτηθεί από το ανατολικό ελληνικό καθεστώς αφού δραστηριοποιείται σε διεθνή σφαίρα, είχε δώσει επίσης αυξήσεις πριν την απεργία 1,7% για να ικανοποιήσει τον Παπανδρέου. Αυτός στις αρχές Νοεμβρίου την επισκέφθηκε στα πλαίσια όπως φαίνεται της συμμετοχής του στην προετοιμασία της απεργίας της ΠΝΟ που θα περικύκλωνε την ΕΕΝ. Οι ακτοπλόοι της ΕΕΝ ήταν διατεθειμένοι, όπως λένε να δώσουν και πάνω από το 2% αλλά έβαζαν σαν όρο τη μείωση των φόρων υπέρ τρίτων στα εισιτήρια-3% επίναυλο για την πριμοδότηση των άγονων γραμμών και 6,5% πάνω σε ασφάλιστρα που ήδη πλήρωναν- καθώς και κατάργηση άλλων δοσιμάτων, όπως σε λεμβούχους (βαρκάρηδες), αφού δεν υπάρχουν πια βαρκάρηδες για βοήθεια στα πλοία. Επίσης ζητούσαν την ισχύ της ευρωπαϊκής νομοθεσίας στα πλοία, στην ουσία δηλαδή την κατάργηση του ελληνικού νόμου που απαιτεί ο ναυτικός στην ακτοπλοΐα να γνωρίζει ελληνικά.

Αυξήσεις 2% σ’ αυτές τις συνθήκες της υπερ-κρίσης οι εργαζόμενοι που βρίσκονται κάτω από τη μόνιμη απειλή της απόλυσης και της γενικής πτώσης των μισθών δεν τις διεκδικούν με ιδιαίτερο πάθος όχι γιατί δεν τις δικαιούνται, αφού τέτοιες αυξήσεις σε συνθήκες πληθωρισμού δεν είναι καν αρκετές για να αποκαταστήσουν την όλο και πιο μειωμένη λόγω έμμεσης φορολογίας αγοραστική δύναμη των μισθών τους, αλλά γιατί αντικειμενικά αυτές οι αυξήσεις είναι αποτελεσματικές μόνο σε κλάδους που οι δουλειές πάνε καλά και όχι εκεί που οι πάντες απολύουν οπότε τα μεροκάματα πέφτουν στην πράξη με τις απλήρωτες υπερωρίες και την εντατικοποίηση ότι και να λένε οι συμβάσεις. Αυτό που θέλουν κυρίως οι εργαζόμενοι σε κλάδους που έχουν ανεργία, όπως συμβαίνει στην ακτοπλοΐα, είναι η διατήρηση των θέσεων εργασίας τους και οι ουσιαστικές επιδοτήσεις ανεργίας. Η απεργία όμως εδώ γινόταν όπως είπαμε όχι από τους ναυτικούς για να αυξήσουν τους μισθούς τους αλλά για να αδυνατίσει ακόμα περισσότερο οικονομικά και τελικά να υποταχτεί πολιτικά στο καθεστώς το σχετικά πιο αδύναμο κεφάλαιο που αντιπροσωπεύει η ΕΕΝ. Να γιατί ο υπουργός ναυτιλίας Διαμαντίδης, αν και δεν είναι ρωσόδουλος, επαναλάμβανε μονότονα στην ΕΕΝ το μοτίβο που προφανώς του υπαγόρευε ο προϊστάμενός του πρωθυπουργός: «πληρώστε για να τελειώσουμε». Δηλαδή αντί να πιέζουν οι ναυτεργάτες την εργοδοσία με μια πραγματική απεργία τους την πίεζε ο υπουργός μέσο του ναυτικού αποκλεισμού-ομηρίας από το ΠΑΜΕ. Αυτός μοίραζε ίσες ευθύνες στην ΕΕΝ και στο ΠΑΜΕ για να παρακάμψει την αντιμετώπιση του προβλήματος κι ας έμεναν τα λαχανικά στα λιμάνια να σαπίζουν και ας έμενε όλη η νησιωτική Ελλάδα αποκομμένη επί οχτώ μέρες από κάθε επικοινωνία! Το ότι τελικά δεν πλήρωσε η ΕΕΝ κάτω από αυτές τις συνθήκες της μη πραγματικής απεργίας αλλά του φασιστικού αποκλεισμού είναι αντικειμενικά πολιτική ήττα του καθεστώτος. Στο τέλος πάντως ο προβοκάτορας Παπανδρέου πρόσφερε και την «αγωνιστική» δικαίωση στην ΠΝΟ επιστρατεύοντάς τους ναυτεργατες, όταν αυτοί στην ουσία δεν συμμετείχαν στην «απεργία». Θα αρκούσε η κυβέρνηση, αν ήταν στοιχειωδώς δημοκρατική, να διώξει τους παρακρατικούς τραμπούκους από τους καταπέλτες για να φανεί στ αλήθεια αν οι ναυτεργάτες έκαναν δική τους απεργία οπότε και τελικά θα είχαν δικές τους απεργιακές φρουρές και όχι τους τραμπούκους του ΠΑΜΕ. Τότε ας έκανε καλά το ίδιο το ψευτοΚΚΕ και το ΠΑΜΕ όχι μόνο με τους εξαγριωμένους αγρότες αλλά και με τις βιοτεχνίες, τις βιομηχανίες και τους εμπόρους που στερούνταν πρώτες ύλες και εμπορεύματα και που παραβίαζαν άθελά τους συμβόλαια και ρήτρες με τις ξένες χώρες καθώς και με τους αποκλεισμένους επιβάτες στα λιμάνια!

Μπαίνει εδώ τελικά άλλο ένα ερώτημα: Γιατί να μην κάνουν τακτική συμμαχία οι ναυτεργάτες με τον Βγενόπουλο και την Μινόαν ενάντια στην ΕΕΝ του Βεντούρη και του Βαρδινογιάννη αξιοποιώντας υπέρ τους σε οικονομικό επίπεδο την αντίθεση ανάμεσα στα δύο κεφάλαια; Είναι γενικά αποδεκτό ότι κανένα από τα δυο κεφάλαια δεν έχει κάποια φιλεργατική ιστορία, ιδιαίτερα το πιο καθυστερημένο της ΕΕΝ γι αυτό γενικά μιλώντας αυτή η εκμετάλλευση των αντιθέσεων δεν είναι κακό πράγμα. Η εργατική τάξη δεν έχει καλύτερο εφεδρικό σύμμαχο από τις ενδοαστικές αντιθέσεις. Όμως το να το κάνουν αυτό στη συγκεριμένη περίπτωση οι ναυτεργάτες είναι καθαρός οικονομισμός και όχι εργατική πολιτική. Στην καλύτερη περίπτωση είναι κοντόθωρη πολιτική. Ο Βγενόπουλος δεν δίνει το 2 % παραπάνω από την ΕΕΝ όχι γιατί έχει πιο ψηλή οργάνωση της εργασίας και πιο σύγχρονο στόλο ή ακόμα λιγότερο γιατί είναι φίλος του λαού, όπως διατείνεται. Το δίνει γιατί σαν κρατικός ολιγάρχης που είναι, έχει ένα ειδικό υπερκέρδος από την γενική ληστεία του δημοσίου το οποίο το χρησιμοποιεί για την συντριβή των ανταγωνιστών του που είναι  οι καπιταλιστές του σχετικά ελεύθερου ανταγωνισμού. Μόλις τους βγάλει από τη μέση, αυτός και το κρατικοφασιστικό κεφάλαιο που υπηρετεί θα φέρουν σε κάθε κλάδο εργασιακό καθεστώς γαλέρας οπότε και στην ακτοπλοΐα. Το είδαμε αυτό με τις απεργίες των λιμενεργατών του Πειραιά. Αυτοί έπαιρναν τεράστιες αυξήσεις  με εργοδότες-αντιπάλους τους τον ΟΛΠ και έμμεσα την MSC και στο τέλος τους έδιωξαν. Όμως έτσι έφεραν στο λιμάνι τους δουλοκτήτες της COSCO. Αν τώρα οι ναυτεργάτες της ακτοπλοΐας ακολουθήσουν τον Βγενόπουλο και το ΠΑΜΕ θα κερδίσουν κάτι λίγο τώρα δα για να το χάσουν πολλαπλάσιο και σε λεφτά και σε πολιτικές και συνδικαλιστικές ελευθερίες αργότερα. Ήδη αυτοί που δουλεύουν στη τράπεζα του Βγενόπουλου, τη Μαρφίν ξέρουν πολύ καλά τι βάσανα περνάνε με τις απλήρωτες υπερωρίες και την υπερεντατικοποίηση της δουλειάς τους. Σήμερα ο σοσιαλφασίστας αυτός δεν μπορεί να κάνει ντάμπιγκ στις άλλες τράπεζες «με εργασιακή γενναιοδωρία» γιατί αυτές είναι πολύ ισχυρές και σε όγκο κεφαλαίων και σε εκσυγχρονισμό, οπότε τις αντιμετωπίζει με τα κλασικά σκληρά μέτρα ενάντια στους εργαζόμενους της Μαρφίν.

Αυτή την πηγή της εργασιακής «γενναιοδωρίας» του Βγενόπουλου την έχουν πάντως καταλάβει οι ακτοπλόοι της ΕΕΝ. Ήδη ο εκπρόσωπός τους και πρόεδρος της ένωσής τους Βεντούρης κατηγορεί τον Βγενόπουλο ότι οι ακτοπλόοι δεν μπορούν να πληρώνουν σαν αυτόν μισθούς με προθυμία ενώ αυτός θα αποζημιωθεί από την κρατική ανοχή για τα υπερκέρδη σε άλλες επιχειρήσεις και δραστηρίότητές του. Τον κατηγορεί συγκεκριμένα για απάτες στην επένδυση στον Κορασίδη, στην πώληση του κλάδου άρτου της Vivartia και στην χειραγώγηση των μετοχών της τελευταίας από την MIG. (Στην διεύθυνση online-pressblog.blogspot.com υπάρχει πλήρες κείμενο της συνέντευξης του Βεντούρη).

Εκείνο το στοιχείο πάντως που αποκαλύπτει καλύτερα από το καθετί ότι πίσω από την «απεργία» του ΠΑΜΕ δεν υπήρχε εργατική τάξη είναι ότι έκανε «απεργία»-αποκλεισμό και στα καράβια του Βγενόπουλου (Αττικα) και των Μινωικών παρά το 2% που είχαν εξασφαλίσει εκεί οι ναυτεργάτες. Αν υπήρχε απεργία για τα μισθολογικά τότε όλη την επικοινωνία με τα μεγάλα νησιά θα την έπαιρναν η Άττικα και οι Μινωικές που θα είχαν δώσει το 2%, οπότε αν η απεργία τράβαγε μακρυά η θέση της ΕΕΝ θα αδυνάτιζε πολύ και αυτή θα υποχωρούσε. Όμως αν γινόταν αυτό θα έσπαγε από την αρχή ο αποκλεισμός των νησιών, οπότε το ΠΑΜΕ θα έχανε την πολιτική και συνδικαλιστική νομιμοποίηση για να χρησιμοποιεί το βασικό του αυτό εργαλείο οικονομικού και πολιτικού εκβιασμού του σε βάρος της χώρας και όλου του λαού. Δηλαδή από εξωτερικός προς τις επιχειρήσεις και τα σωματεία στρατός κατοχής το ψευτοΚΚΕ θα γινόταν το πολύ τραμπούκος συνδικαλιστής όπως ήταν παλιά. Αλλά κανείς φασισμός δεν παραιτείται από το πιο πολύτιμο όπλο του που είναι η καθαρή βία και μάλιστα αυτή που έχει αρχίσει να έχει αποδεκτά θεσμικά χαρακτηριστικά, ουσιαστικά κρατικά χαρακτηριστικά χάρη στις ρωσόδουλες κυβερνήσεις των Παπανδρέου, Σημίτη, καραμανλή και ΣΙΑ που επιτρέπουν και μάλιστα ανταμοίβουν τη χρήση αυτού του εργαλείου από το ψευτοΚΚΕ. Το ψευτοΚΚΕ με λίγα λόγια δεν ενδιαφέρθηκε να σπάσει την ΕΕΝ στην αύξηση του 2% όσο να διαφυλάξει το κύρος του φασιστικού του εργαλείου. Προτίμησε δηλαδή να σπάσει το ίδιο τον στρατιωτικό αποκλεισμό που είχε επιβάλλει παρά να ανοίξει το δρόμο σε λογικές πραγματικής απεργίας, δηλαδή σε λογικές απλής άρνησης δουλειάς από τους εργάτες και όχι αποκλεισμού των καταναλωτών και άλλων παραγωγών .