ΚΑΤΩ ΟΙ ΥΠΟΔΟΥΛΩΤΙΚΕΣ ΣΥΜΦΩΝΙΕΣ ΤΟΥ ΚΑΡΑΜΑΝΛΗ ΜΕ ΤΗ ΦΑΣΙΣΤΙΚΗ ΡΩΣΙΑ

Ο έρωτας της ελληνικής πολιτικής ηγεσίας για τη Ρωσία του Πούτιν εκδηλώθηκε τόσο παθιασμένα και τόσο ανυπόκριτα, που έχει κεραυνοβολήσει τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις. Ταυτόχρονα σχεδόν με την επίσκεψη του Καραμανλή στη Μόσχα δημοσίευμα του Εκόνομιστ χαρακτήριζε την Ελλάδα δούρειο ίππο της Ρωσίας μέσα στην Ευρώπη, επαναλαμβάνοντας την ιστορική διαπίστωση του Ευρωπαϊκού Συμβούλιου Εξωτερικών Σχέσεων που σχολιάσαμε στο προηγούμενο φύλλο μας.
Αυτή η διαπίστωση ήταν προορισμένη να δώσει στην ελληνική αστική τάξη, αλλά και τη ρώσικη, την ειδοποίηση: «Προσέξτε. Καταλάβαμε την κρυφή σχέση σας». Όμως η ειδοποίηση αυτή ήρθε πολύ-πολύ αργά. Η κρυφή σχέση με την τελευταία επίσκεψη του Καραμανλή στη Μόσχα έχει πια γίνει γάμος. Το ζευγάρι δε φοβάται πια την απιστία της ελληνικής διπλωματίας στην ευρωπαϊκή πολιτική, στην οποία η πρώτη ισχυριζόταν για δεκαετίες ότι ανήκει. Δε φοβάται, γιατί οι έλληνες ρωσόδουλοι έχουν γραπωθεί αρκετά γερά στην εξουσία και η Ρωσία έχει παράλληλα αποφασίσει να ξεκινήσει τη μεγάλη διπλωματική και ενεργειακή της επίθεση ενάντια στην Ευρώπη δείχνοντας τα κοφτερά της πολεμικά εργαλεία.
Ο Καραμανλής πήγε στη Μόσχα για να εξαρτήσει τη χώρα μας και στρατιωτικά από τη νεοναζιστική υπερδύναμη, και μάλιστα ανοιχτά. Τίποτα από δω και μπρος δε θα είναι πια όπως πριν. Οι έλληνες ρωσόδουλοι θα προχωρήσουν γρήγορα για την απόλυτη εξουσία στο εσωτερικό της χώρας μας πριν οι φιλοευρωπαϊκές δυνάμεις προλάβουν να αντιδράσουν, αλλά και η Ρωσία δεν μπορεί να καλύψει τους ρωσόδουλους με την προστασία της, αν δεν έχει ήδη αποφασίσει να σταθεί ως απειλητική και πανίσχυρη δύναμη απέναντι στη διασπασμένη και αμήχανη ΕΕ.
Η περιφρόνηση της ευρωπαϊκής πολιτικής από την επίσημη ελληνική είχε προαναγγελθεί από τη στιγμή που ο έλληνας πρόεδρος της Δημοκρατίας, ο παλιός ρωσόδουλος Παπούλιας, είχε σταθεί δίπλα στον Πούτιν, όταν αυτός απειλούσε την Ευρώπη με πυρηνική επίθεση, αν αυτή κάλυπτε την εγκατάσταση της αντιπυραυλικής ασπίδας στην Πολωνία και την Τσεχία. Τώρα, λίγους μήνες μέρες αργότερα, καθώς θα επισκεπτόταν τη Μόσχα συνοδευόμενος από τους υπουργούς Εξωτερικών, Ανάπτυξης και Επικρατείας, ο Καραμανλής θα διακήρυττε στο πλάι του οικοδεσπότη του ρώσου προέδρου Πούτιν και κάτω από τα πορτρέτα των Ρομανώφ την πρόσδεση της χώρας μας στο ρώσικο άρμα. Έτσι δήλωνε: «Η Ελλάδα είναι ευρωπαϊκή χώρα, που κινείται πάντοτε μέσα στο πλαίσιο των ευρωπαϊκών πολιτικών, σε επίπεδο διμερών σχέσεων, όμως, αυτές αναπτύσσονται με βάση το εθνικό συμφέρον, το συμφέρον της χώρας…Οι, όντως, ιδιαίτερα καλές σχέσεις που έχουμε αναπτύξει με τη Ρωσία (…) τελικά είναι επ’ ωφελεία και της Ευρώπης» (Ελευθεροτυπία, 19/12). Το τελευταίο σήμαινε ότι όχι μόνο δεν είχε να φοβηθεί τίποτα η Ελλάδα που ταυτίστηκε με τη ρώσικη πολιτική, αλλά και η ΕΕ έχει συμφέρον να κάνει το ίδιο. Και για να μην έχει κανείς μφιβολία για το τι σήμαινε η παραπάνω δήλωση, ο Καραμανλής αποκάλεσε τον Πούτιν «φίλο και στρατηγικό σύμμαχο», τον συνεχάρη τρις για την εκλογική νίκη του κόμματός του στις εκλογές της νοθείας, που σύσσωμη η Ευρώπη καταδίκασε, και έσπασε το καθιερωμένο πρωτόκολλο της κατ’ ιδίαν συνάντησης που είχε μαζί του.
Τα όσα ειπώθηκαν, και πιο πολύ τα όσο συμφωνήθηκαν, στη Μόσχα αποτελούν σταθμό στην πορεία της πρόσδεσης της χώρας στο νεοναζιστικό άξονα Ρωσίας-Κίνας.
Αρκεί μια ανάλυση αυτών των συμφωνιών για να καταδειχθεί η ζημιά και ο κίνδυνος που αντιπροσωπεύουν τόσο για την Ελλάδα όσο και για το μέλλον της Ευρώπης. Πρόκειται για μια σειρά σοβαρές στρατιωτικές, ενεργειακές και πολιτιστικές συμφωνίες, που προϋποθέτουν, και με τη σειρά τους ενισχύουν, την ελληνορωσική πολιτική συμμαχία. Αφορούν κυρίως στην προμήθεια για τον ελληνικό στρατό 420 ρωσικών αρμάτων μάχης ΒΜΡ-3, την προώθηση του πετρελαιαγωγού Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολης με την υπογραφή πρωτοκόλλου για τη δημιουργία μιας ιδιοκτήτριας εταιρείας με έδρα το Ρότερνταμ, καθώς επίσης και την εισαγωγή της ρωσικής γλώσσας στην ελληνική δημόσια εκπαίδευση. Αλλά ας τις πάρουμε μία-μία κι ας ξεκινήσουμε με την προμήθεια των αρμάτων μάχης.

Τα ρωσικά άρματα

Υποστηρίζεται ότι η συγκεκριμένη προμήθεια αποφασίστηκε από το ΚΥΣΕΑ με πολιτικό στόχο το ξεμπλοκάρισμα από τους Ρώσους της κατασκευής του αγωγού Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη, που είχε φρακάρει. Και μόνος του αυτός ο στόχος δείχνει ότι η Μόσχα ήδη άρχισε να χρησιμοποιεί τον αγωγό της για να κάνει εκβιασμούς. Όμως για τους ίδιους τους ρωσόδουλους, που επέβαλαν την αγορά, ο ενεργειακός αγωγός είναι μόνο ένα πρόσχημα που αυτοί προβάλλουν στην ελληνική αστική τάξη, για να κρύψουν τη στρατηγική τους της πρόσδεσης της χώρας στο άρμα των κρατικο-μονοπωλιστών του Κρεμλίνου. Ο Καραμανλής –και μαζί μ’ αυτόν όλο το πεντακομματικό καθεστώς κορυφής που τον στήριξε στις συμφωνίες της Μόσχας– αποδεικνύεται πιστό τσιράκι της ανερχόμενης υπερδύναμης. Γιατί σε μια στιγμή που ο ρωσικός ιμπεριαλισμός ετοιμάζεται για την επίθεση και κόβει την ενέργεια σε όποια χώρα του κάνει κέφι (βλ. Ουκρανία, Λευκορωσία) ή αποσύρεται από διεθνείς στρατιωτικές συμφωνίες που έχει υπογράψει ή απειλεί την ΕΕ και κάνει επίδειξη δύναμης απέναντί της, κανένας ευρωπαίος ηγέτης δε θα προσπαθούσε να χώσει την υπερδύναμη αυτή μέσα στις ένοπλες δυνάμεις της χώρας του. Ούτε θα διάλεγε ο Πούτιν την κοινή δημόσια εμφάνιση με έναν αρχηγό ευρωπαϊκού κράτους που δε θα ήταν πράκτοράς του, για να διακηρύξει προς πάσα κατεύθυνση τις παγκόσμιες ηγεμονιστικές του φιλοδοξίες και να πει ότι: «Το σύστημα των διεθνών σχέσεων διανύει σήμερα μία φάση μετατροπής της αρχιτεκτονικής της παγκόσμιας ασφάλειας και ανάπτυξης» και ότι «το κρίσιμο ερώτημα που τίθεται είναι ποια παγκόσμια τάξη θα εγκατασταθεί για τις πολλές δεκαετίες που έχουμε μπροστά μας» (Καθημερινή, 19/12). Όπως σχολιάζουν διπλωματικοί κύκλοι, «Για τη Ρωσία η προμήθεια στρατιωτικού υλικού από μία παραδοσιακή χώρα-μέλος του ΝΑΤΟ αποτελεί μεγάλο άνοιγμα στη γεωπολιτική σκακιέρα και καταγράφεται σαν προσωπική επιτυχία του προέδρου Πούτιν, ενώ παράλληλα η κυβέρνηση Καραμανλή διαταράσσει την αντίληψη του “ανήκομεν εις την Δύσιν” σηματοδοτώντας νέες ισορροπίες στην παγκόσμια πολιτικοστρατιωτική σκηνή» (Ελευθεροτυπία, 6/12). Έτσι, την ίδια στιγμή που άλλες χώρες της ΕΕ ανησυχούν για την αναβίωση της στρατιωτικής απειλής από ένα φασισμό στη Ρωσία, η Ελλάδα προμηθεύεται ρωσικά άρματα και άλλα οπλικά συστήματα (βλ. S-300, που πρόσφατα πέρασαν στην κατοχή του ελληνικού κράτους), φέρνοντας σε αμηχανία τους υποτιθέμενους συμμάχους της στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ.
Η αντίθεση με τη Δύση που κρύβει η συμφωνία αποδεικνύεται από τον τρόπο που δόθηκαν οι προμήθειες: Όχι με διεθνή διαγωνισμό, αλλά με απευθείας ανάθεση –όπως γίνεται κάθε φορά που το διακομματικό καθεστώς εξυπηρετεί τους ανατολικούς ολιγάρχες τύπου Κόκκαλη και σία– και με απευθείας συνομιλίες των εκπροσώπων της Γενικής Διεύθυνσης Εξοπλισμών του υπουργείου Εθνικής Άμυνας με τη ρωσική κυβέρνηση. Η εφημερίδα «Πρώτο Θέμα» σε ένα άρθρο της στις 11 του Δεκέμβρη, που δεν είναι άσχετο με όσα περνάει τώρα, γράφει: «Το ΚΥΣΕΑ θα έπρεπε ωστόσο να γνωρίζει ότι με την απόφασή του καταστρατηγεί το νόμο 3433 που ψήφισε η ίδια η Ν.Δ., καθώς και τον εθνικό αμυντικό σχεδιασμό: για την αγορά των ερπυστριοφόρων δεν υπάρχει αρχική εντολή προμήθειας και εισήγηση από τη Γενική Διεύθυνση Εξοπλισμών (ΓΔΑΕΕ) για τον καθορισμό του τρόπου αγοράς. Η απόφαση της κυβέρνησης είναι άγνωστο αν ελήφθη επί τη βάσει κάποιας εισήγησης (και ποιου) ή αν πρόκειται για ένα «απλό» πολιτικό δώρο στην κυβέρνηση του κ. Βλαντιμίρ Πούτιν».
Εντύπωση προκάλεσε, εξάλλου, η επιτυχής έκβαση του εγχειρήματος, όταν ο κανόνας είναι τίποτα να μην προχωράει στον εξοπλιστικό τομέα.
Οι ρωσόδουλοι παρουσιάζουν τη συμφωνία για τα τεθωρακισμένα ως «εθνική επιτυχία», επικαλούμενοι μεταξύ άλλων το χαμηλό τους κόστος, καθώς και τα αντισταθμιστικά οφέλη για την Ελλάδα, που είναι η ελληνοποίηση μέρους της παραγωγής των ηλεκτρονικών τους συστημάτων. Στην πραγματικότητα, το κόστος της προμήθειας υπερβαίνει κατά πολύ τα 1,2 δις ευρώ και είναι υπερδιπλάσιο εκείνου που είχε αρχικά υπολογιστεί. Το «Πρώτο Θέμα» γράφει:
«Παρά τα όσα διαφημίζονταν το προηγούμενο διάστημα από την ηγεσία του Πενταγώνου, η απόφαση ελήφθη χωρίς να συνυπολογιστεί το κόστος του κύκλου ζωής των BMP-3. Κυρίως όμως πολλές από τις προβλέψεις της προαναγγελθείσας αγοράς θεωρούνται «εκτός νόμου». Για παράδειγμα, η Ελληνική Προστιθέμενη Αξία (ΕΠΑ), δηλαδή οι συμπαραγωγές. Ο νόμος προβλέπει ότι το ποσοστό τους θα πρέπει να υπερβαίνει το 35%, ωστόσο, σύμφωνα με δηλώσεις του κ. Βαγγέλη Μεϊμαράκη, για τα BMP-3 θα κυμανθεί περίπου στο 25%. Οι ελληνικές βιομηχανίες αναμένεται να αναλάβουν υποκατασκευαστικό έργο για το «χτίσιμο» των ηλεκτρονικών, των συστημάτων επικοινωνίας και ίσως των πυροβόλων που φέρουν τα τεθωρακισμένα οχήματα μάχης. Αξιωματικοί που θεωρούν την αγορά των BMP-3 «σκανδαλώδη» επισημαίνουν ότι την ίδια στιγμή που ο κ. Καραμανλής έδωσε το «πράσινο φως» για την απόκτηση των ρωσικών ερπυστριοφόρων χωρίς διαδικασίες, η Ελλάδα τυπικά συμμετέχει στο διευρωπαϊκό πρόγραμμα για ανάπτυξη του νέου ΤΟΜΑ (τεθωρακισμένο όχημα μάχης), καταβάλλοντας ένα διόλου ευκαταφρόνητο ποσό σε ετήσια βάση». Παρακάτω στο ίδιο άρθρο σημειώνεται: «Στα ερωτήματα που τίθενται θα πρέπει να προστεθεί και το εξής: γιατί δεν ελήφθη υπ’ όψιν πρόσφατη απόφαση επιτροπής στρατιωτικών που είχε αξιολογήσει το ρωσικό BMP-3, αλλά και άλλα άρματα; Αξιωματικοί προειδοποιούν ότι τα ερπυστριοφόρα δεν θα μπορούν να χρησιμοποιούνται από τον ελληνικό στρατό σε διεθνείς ειρηνευτικές αποστολές, αφού τα ρωσικά συστήματα δεν «διαλειτουργούν» με τα υπόλοιπα ΝΑΤΟϊκά, ιδίως από τη στιγμή που για την αγορά των BMP-3 χρησιμοποιήθηκε το επιχείρημα ότι «θα χρησιμοποιούνται σε πολυεθνικές αποστολές».
Οι αξιωματικοί που αναφέρονται στο τέλος του κειμένου προφανώς δε φαντάζονται ότι τα νέα ρώσικα τανκς δεν προορίζονται για να συνεργάζονται με το ΝΑΤΟ, αλλά για να πολεμήσουν ενάντια στο ΝΑΤΟ. Σε ό,τι αφορά, από την άλλη μεριά, τα αντισταθμιστικά οφέλη, και εκεί οι Ρώσοι έχουν γενικά αποδειχτεί αφερέγγυοι. Το σκάνδαλο που ξέσπασε πριν από μερικά χρόνια γύρω από την αγορά των συστημάτων TOR είχε σχέση ακριβώς με το ότι τα αντισταθμιστικά οφέλη –καμιά 70αριά εκ. δολάρια– «χάθηκαν» κάπου στο δρόμο (βλ. φ. 397-8 της Ν. Ανατολής). Τέλος, σχετικά με τη συμμετοχή επίσης των ελληνικών επιχειρήσεων στην κατασκευή αυτών των αρμάτων, ένα δημοσίευμα της Ελευθεροτυπίας της 9/12 υπήρξε ιδιαίτερα αποκαλυπτικό για το ποιες είναι αυτές:
«΄Οπως διευκρινίζουν κυβερνητικά στελέχη, τα 415 (ρώσικα άρματα) ΤΟΜΑ είναι συνοδευτικά των αρμάτων Leopard που είχαν αγοραστεί το 2002 και των οποίων μέρος των ηλεκτρονικών συστημάτων και επικοινωνίας είχε αναλάβει η Intracom Defense Electronics (IDC). Τα ρωσικά οχήματα, λοιπόν, υποχρεωτικά θα έχουν τα ίδια συστήματα επικοινωνίας με τα Leopard. Αυτά, όπως υποστηρίζουν στο υπουργείο Αμυνας, θα αναλάβει μεν μία κρατική εταιρεία (όπως π.χ. η ΕΑΒ), αλλά θα τα αναθέσει, στη συνέχεια, στην «αρμόδια» Intracom που έχει φτιάξει και εκείνα των Leopard». Έτσι η εταιρεία που στήθηκε από τον Κόκκαλη στην Ελλάδα με κεφάλαια της KGB για το πέρασμα δυτικής τεχνογνωσίας στο ανατολικό μπλοκ αναλαμβάνει τμήμα της κατασκευής των πρώτων ρωσικών αρμάτων σε παραδοσιακά νατοϊκό έδαφος με παραδοσιακά νατοϊκά υλικά. Κι αυτό μπορεί να το κάνει ελεύθερα, αφού η IDC «δεν έχει καμία συνεργασία με τη συνεργάτιδα της Intracom τη ρωσική Systema, ώστε να αποφευχθεί ΝΑΤΟϊκή απαγόρευση συμμετοχής στα έργα που αφορούν στρατιωτικές επικοινωνίες» (στο ίδιο). Έτσι εξηγείται που, ενώ όλη η υπόλοιπη Ιντρακόμ αγοράστηκε πρόπερσι από τη ρώσικη Sistema πάνω στο σκάνδαλο Ιντρακόμ, δεν αγοράστηκε το ηλεκτρονικό της κομμάτι, δηλαδή η IDC. Πόσο μακριά σχεδιάζουν οι καγκεμπίτες την πολιτική τους...
Εκτός από την κατασκευή, η παραγγελία περιλαμβάνει επίσης τη συντήρηση των αρμάτων, πράγμα που εξασφαλίζει στις εμπλεκόμενες εταιρείες έναν κύκλο εργασιών τουλάχιστο δέκα χρόνων. Γι’ αυτό αρκετές εταιρείες κατασκευής παρόμοιων συστημάτων συνωστίζονται τώρα γύρω από την Ιντρακόμ, για να διεκδικήσουν μια θέση υπεργολάβου. Αλλά ακόμα και αν η Ιντρακόμ παραχωρήσει σε όλους υπεργολαβίες και αναζωογονηθεί πρόσκαιρα ο τομέας αυτός της βιομηχανίας, αυτό δε θα οδηγήσει τελικά παρά στην με μαθηματική ακρίβεια εξάρτησή του από τους ρωσικούς εξοπλισμούς.
Ένα άλλο σημείο που πέρασε σχεδόν απαρατήρητο ήταν η ιδιαίτερη έμφαση που προσέδωσαν οι Ρώσοι κατά τις διαπραγματεύσεις τους με την ελληνική Διεύθυνση Εξοπλισμών στο ζήτημα της προμήθειας ανταλλακτικών και της τεχνικής υποστήριξης των οπλικών συστημάτων. Όπως είπαν, «μέχρι τώρα η υποστήριξη για διάφορους λόγους δεν λειτούργησε κανονικά, με αποτέλεσμα πολλά από τα ρωσικά οπλικά συστήματα με την πάροδο του χρόνου να απαξιώνονται» (14/12). Αυτό που δε λένε οι ρώσοι σοσιαλιμπεριαλιστές και τα τσιράκια τους στον ελληνικό λαό είναι ότι το ζήτημα των ανταλλακτικών χρησιμεύει απλά ως πρόσχημα για να μπορούν να εκβιάζουν και να δένουν πιο σφιχτά στο άρμα τους τις χώρες που παίρνουν απ’ αυτούς στρατιωτική βοήθεια. Η πικρή πείρα από την προμήθεια των λειτουργικά ακατάλληλων TOR-M1, που υλοποιήθηκε μόνο και μόνο για να αποχτήσουν οι Ρώσοι πρόσβαση στις ελληνικές ένοπλες δυνάμεις και στη συνέχεια αχρηστεύτηκε εξαιτίας της άρνησής τους να στείλουν ανταλλακτικά, είναι σχετικά πρόσφατη.
Σε κάθε περίπτωση και σε αντίθεση με τις φιλάρεσκες δηλώσεις Καραμανλή, τα ρωσικά άρματα δεν εξυπηρετούν καθόλου το εθνικό συμφέρον. Αντίθετα, υπονομεύουν το ειρηνικό μέλλον και της Ελλάδας και της ευρωπαϊκής ηπείρου κι εξυπηρετούν τα επεκτατικά σχέδια του ρωσικού χιτλερικού ιμπεριαλισμού για την καταβρόχθισή της. Αυτός ο δρόμος είναι υποχρεωτικός για την πορεία του ρώσικου σοσιαλιμπεριαλισμού προς την παγκόσμια κυριαρχία. Τον ίδιο στόχο εξυπηρετεί και η πρόσδεση της χώρας στο ρωσικό ενεργειακό άρμα, που προωθείται σιγά-σιγά αλλά σταθερά από τους εκπροσώπους της σοσιαλιμπεριαλιστικής διπλωματίας.

Το ενεργειακό ζήτημα

Οι σοσιαλιμπεριαλιστές του Κρεμλίνου χρησιμοποιούν την ενέργεια ως όπλο για την καθυπόταξη των γειτόνων τους, και πάνω απ’ όλα για την καταβρόχθιση της πλούσιας δυτικής Ευρώπης, που αποτελεί τον πιο καίριο στρατηγικό σύμμαχο των αμερικανών ανταγωνιστών τους. Η παραπάνω επιδίωξη προϋποθέτει την περικύκλωση και ενεργειακή εξάρτηση της τελευταίας. Οι Ευρωπαίοι αυτό το έχουν καταλάβει και προσπαθούν να απεξαρτηθούν από το ρωσικό πετρέλαιο και αέριο, που ήδη καλύπτουν ένα εξόχως σημαντικό κομμάτι των ενεργειακών τους αναγκών. Οι σχετικές αποφάσεις της Κομισιόν κάνουν λόγο για εναλλακτικές πηγές ενέργειας π.χ. από το Αζερμπαϊτζάν, την Κ. Ασία κ.ά. Την ίδια ώρα το τσιράκι της ρωσικής διπλωματίας και πρωθυπουργός της Ελλάδας τολμά να δηλώνει με απίστευτο κυνισμό στο πρακτορείο ΙΤΑΡ-ΤΑΣΣ ότι οι προωθούμενοι ρωσικοί αγωγοί πετρελαίου Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη και αερίου South Stream αποτελούν «μια θετική εξέλιξη διαφοροποίησης των οδών προμήθειας πετρελαίου και φυσικού αερίου της Ευρώπης». Αυτό το επικροτεί και ο Ριζοσπάστης: «Είναι φυσικό και εύλογο το ενδιαφέρον της εξαρτημένης ενεργειακά Ευρωπαϊκής Ενωσης να εστιάζεται στον ασφαλή εφοδιασμό και τη διαφοροποίηση της εξάρτησής της από πηγές και οδούς διέλευσης. Στη λογική αυτή εντάσσονται μια σειρά από πρωτοβουλίες, με χαρακτηριστικότερη αυτή του ενεργειακού διαλόγου με τη Ρωσία» (Ριζοσπάστης, 18/12).
Σ’ αυτά τα πλαίσια λοιπόν Πούτιν και Καραμανλής συζήτησαν το ζήτημα του αεριαγωγού South Stream, καθώς και του Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη. Το ζήτημα είναι αν θα προλάβει η Ευρώπη να εξασφαλίσει μία σταθερή οδό παροχής ενέργειας μακριά από τον έλεγχο της Μόσχας ή αν η Μόσχα προλάβει να αχρηστεύσει αυτές τις διόδους και να επιβληθεί ως η αποκλειστική πηγή ενέργειας για την Ευρώπη. Σ’ αυτό τον αγώνα δρόμου η Ελλάδα παίζει σαφώς το ρόλο δούρειου ίππου μέσα στην ΕΕ προς όφελος των ρωσικών συμφερόντων.

Ο South Stream σχεδιάστηκε από τους Ρώσους ως απάντηση στην προσπάθεια της Ευρώπης να απεξαρτηθεί από το ρωσικό αέριο. Μια από αυτές τις προσπάθειες της ΕΕ έγκειται στα σχέδια για τη δημιουργία του αγωγού “Ναμπούκο”, που θα συνδέει το ευρωπαϊκό δίκτυο με τα κοιτάσματα της Κεντρικής Ασίας περνώντας μέσα από την Τουρκία, τη Βουλγαρία, τη Ρουμανία και την Ουγγαρία. Ο South Stream, που ξεκινώντας από ρωσικό έδαφος θα διακλαδώνεται στη Βουλγαρία προς Κ. Ευρώπη και προς Ελλάδα-Ιταλία, θα καθιστούσε ασύμφορο τον αγωγό αυτό. Ανήκει στην πανίσχυρη κοινοπραξία της Γκαζπρόμ και της ιταλικής ΕΝΙ. Όμως το ζήτημα της κατασκευής του βρίσκεται ακόμη στα πρώτα στάδια, γιατί εξαρτάται και από τις πολιτικές εξελίξεις στα Βαλκάνια (Κόσοβο, Μακεδονικό κτλ.). Έτσι ο Καραμανλής συζήτησε με τον Πούτιν για το θέμα του Κοσόβου, το Κυπριακό και τις ευρωρωσικές σχέσεις και διαπιστώθηκε η σύγκλιση των απόψεών τους. Στην πραγματικότητα πήρε εντολές για να τις εφαρμόσει στο εγγύς μέλλον, ενώ ο ρώσος πρόεδρος του σύστησε το διάδοχό του στην προεδρία και πρόεδρο του ενεργειακού κολοσσού Γκαζπρόμ, τον Ντ. Μεντβέντιεφ. Η ευχή που διατύπωσε ο έλληνας πρωθυπουργός σχετικά με τον South Stream μετά το πέρας της συζήτησης ήταν «στο σύντομο μέλλον να φτάσουμε σε συμφωνία, δηλαδή στη διακρατική συμφωνία και για το έργο αυτό».
Αν και στο ζήτημα του αγωγού φυσικού αερίου δεν ήταν δυνατό εκ των πραγμάτων να σημειωθεί ουσιαστική πρόοδος, το σχέδιο του αγωγού Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη μπήκε στην τελική ευθεία, αφού ξεπεράστηκαν τα όποια νομικά κωλύματα. Συγκεκριμένα, υπογράφτηκε το πρωτόκολλο για τη σύσταση μιας ιδιοκτήτριας Διεθνούς Εταιρείας Έργου (ΔΕΕ) με έδρα το Ρότερνταμ της Ολλανδίας. Από κει και πέρα προβλέπεται η ίδρυση της εταιρείας στις αρχές Γενάρη, η ολοκλήρωση της σχετικής τεχνικο-οικονομικής μελέτης και η έναρξη της κατασκευής ως τον Αύγουστο του 2008. Προηγουμένως είχε διασφαλισθεί ότι από τον αγωγό αυτό θα περνά αποκλειστικά ρωσικό πετρέλαιο. Ο αγωγός αυτός έχει μικρή σημασία από την άποψη των κερδών που θα αποφέρει στους ιδιοκτήτες του. Έχει όμως σημασία από την άποψη ότι θα είναι ο πρώτος πετρελαιαγωγός που θα περνάει μέσα από ευρωπαϊκό έδαφος και θα ελέγχεται από τους Ρώσους.
Οι ρώσοι σοσιαλιμπεριαλιστές και τα τσιράκια τους βιάζονται να διεισδύσουν κι άλλο μέσα στην Ευρώπη. Όπως παραδέχτηκε ο έλληνας πρωθυπουργός, «η Ελλάδα είναι από τις χώρες που εργάζονται, που δραστηριοποιούνται ενεργά για τη στενότερη συνεργασία Ε.Ε. και Ρωσίας» (Ελευθεροτυπία, 19/12), και χαρακτήρισε για πρώτη φορά τη Ρωσία ως «το μεγαλύτερο στρατηγικό εταίρο της Ε.Ε.» (18/12). Ως δείγμα της ικανοποίησής τους από την πορεία της παραπάνω εξέλιξης οι Ρώσοι απένειμαν και παράσημο στους άμεσα εμπλεκόμενους. Η βράβευση του Δ. Σιούφα με το παράσημο του Τάγματος της Τιμής από τον πρόεδρο της Δημοκρατίας, για τη συμβολή του στην υλοποίηση του ρώσικου πετρελαιαγωγού, προβλήθηκε πολύ από τα ΜΜΕ.
Πέρα από τις πιο πάνω συμφωνίες, τα δύο μέρη δεσμεύτηκαν να εντείνουν την τουριστική και οικονομική συνεργασία τους, που θα περιλαμβάνει μεταξύ άλλων κοινές επιχειρηματικές εξορμήσεις στα Βαλκάνια, σε μια προσπάθεια να ενισχυθούν οι δεσμοί του ντόπιου δυτικόφιλου κεφαλαίου με την Ανατολή (δεσμοί που στηρίζονται στα πολύ φτηνά μεροκάματα και τη χαμηλή παραγωγικότητα της εργασίας), ενώ ο έλληνας πρωθυπουργός χαιρέτησε τη λειτουργία του πρώτου σε ελληνικό έδαφος υποκαταστήματος ρωσικής τράπεζας. Το επιστέγασμα όλων αυτών των συμφωνιών ήταν οι δεσμεύσεις στον πολιτιστικό τομέα.

Οι πολιτιστικές συμφωνίες

Ο Καραμανλής κήρυξε το έτος 2014 «έτος Ρωσίας» κι ο Πούτιν γι’ ανταμοιβή έκανε κάτι αντίστοιχο. Στη συνέχεια ο δουλικός πρωθυπουργός, που μπροστά στους υπουργούς του κορδώνεται σαν το παγώνι, εξήγγειλε την ίδρυση τμήματος σλαβικών σπουδών στο πανεπιστήμιο Αθήνας, μια υπόσχεση που είχε δώσει στον Πούτιν τρία χρόνια πριν, καθώς και την καθιέρωση των ρωσικών ως γλώσσας επιλογής σε ορισμένα σχολεία της μέσης εκπαίδευσης. Αυτό το έκανε, όπως είπε, επειδή: «Ο Πρόεδρος Πούτιν επιδεικνύει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τη διάδοση του ρωσικού πολιτισμού και έχει κηρύξει το 2007 ως «Έτος Ρωσικής Γλώσσας».
Δεν παρέλειψε, τέλος, να συναντηθεί με τον πατριάρχη της ρωσικής ορθόδοξης εκκλησίας Αλέξιο και να έχει μαζί του εγκάρδια συνομιλία. Αναφερόμενος στους «ισχυρούς και άρρηκτους πνευματικούς, θρησκευτικούς και ιστορικούς δεσμούς» μεταξύ των δύο λαών, χαρακτήρισε τον ορθόδοξο σκοταδισμό ως «την πιο δοκιμασμένη γέφυρα επικοινωνίας τόσο για τις δύο Εκκλησίες μας όσο και για τους δύο λαούς στην πορεία μας προς το μέλλον», ενώ ο προκαθήμενος της ρωσικής Εκκλησίας για πρώτη φορά αποκάλεσε το πατριαρχείο Κωνσταντινούπολης «Οικουμενικό», δίνοντας το μήνυμα στον γενικά αντιρώσο Βαρθολομαίο ότι, «αν τα πας καλά με την ελληνική κυβέρνηση, μπορεί και να σου αναγνωρίσουμε τελικά τα πρωτεία του ορθόδοξου κλήρου».

Η πολιτιστική συνεργασία με τους νέους τσάρους δεν αναδίδει κανένα άρωμα νεωτερισμού. Μυρίζει λιβάνι και φέρνει στο νου θρησκευτικό μεσαίωνα. Την ίδια ώρα και στις δύο χώρες ανεβαίνει το ρεύμα του αντισημιτισμού και του ρατσιστικού αντιαμερικανισμού. Η Ρωσία είναι σήμερα το κέντρο διάδοσης και ένωσης αυτών των ρευμάτων. Το αποτέλεσμα είναι η δημιουργία της σύγχρονης φαιοκόκκινης ναζιστικής ιδεολογίας, που ενώνει το σφυροδρέπανο της «κόκκινης» αστικής τάξης των Χρουστσώφ-Μπρέζνιεφ με το σταυρό του τσαρισμού και τον αγκυλωτό σταυρό.
Στην Ελλάδα η φαιοκόκκινη ιδεολογία εκδηλώνεται από το διακομματικό καθεστώς πρώτα-πρώτα στη σιωπηρή ή μη σιωπηρή επιδοκιμασία των παραπάνω διεργασιών. Δεξιοί κι «αριστεροί», ολόκληρος ο πολιτικός κόσμος χαιρέτισε ή κατάπιε την υποδούλωση της χώρας στα νέα αφεντικά. Το φασιστικό ΛΑΟΣ δε δίστασε μάλιστα, με αφορμή μία διαμαρτυρία του τουρκικού επιτελείου στρατού σχετικά με τις μονομερείς εξοπλιστικές κινήσεις της ελληνικής ηγεσίας, να βγάλει ανακοίνωση με ημερομηνία 21/12 και να πει πως το σημαντικό σ’ αυτή τη διαμαρτυρία είναι ότι: «Αυτό έγινε ακριβώς -και σίγουρα ως απειλητική σε ανταποδοτική πίεση- τη στιγμή που ο Καραμανλής βρίσκεται στη Μόσχα, προσπαθώντας να ανοίξει ένα δρόμο σχετικής ανεξαρτησίας της Ελλάδας από το σύνηθες “ανήκομεν εις την Δύσιν” στα ενεργειακά, οικονομικά, πολιτιστικά, αλλά και (το πιο ενοχλητικό...) στρατιωτικά θέματα». Το δε σχετικό άρθρο του Ριζοσπάστη εξέφραζε, μεταξύ άλλων, την απογοήτευση του Περισσού που ο Καραμαλής δεν ήταν αρκετά δουλικός, καθώς δε θίχτηκαν «ζητήματα αιχμής για τη Ρωσία, όπως η “αντιπυραυλική ασπίδα” των ΗΠΑ και η ανεξαρτησία του Κοσσυφοπεδίου». Βέβαια, το φερέφωνο του Περισσού, για να κρυφτεί από τα μέλη του και ταυτόχρονα να καθησυχάσει τους έλληνες δυτικόφιλους αστούς, υποβαθμίζει τη σημασία της επίσκεψης Καραμανλή με την παρατήρηση ότι «το μόνο χειροπιαστό αποτέλεσμα» ήταν η υπογραφή του πρωτοκόλλου για τη ΔΕΕ. «Είναι βέβαιο», γράφει ο Ριζοσπάστης αναφερόμενος στην ελληνορωσική προσέγγιση, «ότι απ’ αυτή την προσέγγιση θα προκύψουν κέρδη, όμως δε θα τα εισπράξει ο λαός, αλλά ένα τμήμα της πλουτοκρατίας, που άλλωστε αποτελούν τους μόνιμους συνοδούς του πρωθυπουργού στα ταξίδια με τέτοιες αποστολές» (21/12). Δηλαδή, σύμφωνα με το ψευτοΚΚΕ, η συμμαχία με τους ρώσους σοσιαλιμπεριαλιστές δεν είναι επιζήμια για τη χώρα ούτε άδικη, αρκεί τα κέρδη που θα προκύψουν απ’ αυτή να τα καρπωθεί «ο λαός» (δηλ. το κόμμα). Στην πραγματικότητα με αυτόν τον τρόπο θέλει να ενθαρρύνει τους δυτικόφιλους έλληνες αστούς να παίξουν και αυτοί με το ρώσικο κεφάλαιο. Η ομοψυχία των κομμάτων στο ζήτημα των διεθνών σχέσεων έγκειται και στις επαφές που είχαν αυτά το τελευταίο διάστημα με διάφορους ξένους κρατικούς παράγοντες. Για παράδειγμα, το ΛΑΟΣ είχε συνάντηση με τον ιρανό πρέσβη, εκφράζοντας την πολιτική του στήριξη στο φιλορώσικο ισλαμοφασιστικό καθεστώς της Τεχεράνης, η Παπαρήγα έδινε κοινή συνέντευξη με κάποιον εκπρόσωπο του «Κ»Κ Βενεζουέλας κι ο Τσίπρας από τον ΣΥΝ προηγούμενα είχε επισκεφθεί τον Τσάβες για να του ζητήσει φτηνό πετρέλαιο.

Είναι ντροπή και αίσχος για ολόκληρο τον πολιτικό κόσμο που ανέχτηκε, αν δεν επικρότησε ανοιχτά, όλα αυτά τα εγκλήματα. Πάντως, καθώς ένας νέος παγκόσμιος πόλεμος θα πλησιάζει και οι αντιθέσεις ανάμεσα στο σοσιαλιμπεριαλισμό και τους λαούς μοιραία θα οξύνονται, ο ελληνικός λαός θα ανακαλύψει και θα μισήσει τα νέα αφεντικά. Δεν μπορεί να μην επιδιώξει να ενωθεί με όλους τους λαούς που θέλουν τη δημοκρατία και την αληθινή κοινωνική επανάσταση, για να ρίξει πρώτα τους ανατολικούς ιμπεριαλιστές και μετά τους δυτικούς, μαζί με τα τσιράκια τους, στα σκουπίδια της ιστορίας.