ΝΑ ΜΗΝ ΠΕΡΑΣΕΙ ΤΟ ΠΝΙΞΙΜΟ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΚΗΣ ΔΙΚΗΣ
ΝΑ ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΤΕΙ Ο ΝΑΖΙΣΤΗΣ ΠΛΕΥΡΗΣ

Η δίκη κατά του ναζιστή Πλεύρη αποκάλυψε το τέρας. Δεν εννοούμε τον ίδιο το ναζιστή. Αυτόν ο πολιτικοποιημένος κόσμος τον ήξερε από παλιά. Η δίκη κατά του ναζιστή αποκάλυψε πόσο βαθιά έχει προχωρήσει ο νεοχιτλερισμός και ο αντισημιτσιμός μέσα στο πολιτικό σύστημα και στο κράτος. Αυτό που έχει συμβεί τους δύο τελευταίους μήνες ήταν ένα σοκ για όσους δημοκράτες είχαν την ευκαιρία να το ζήσουν.
Στην πρώτη φάση της δίκης στις 11 του Σεπτέμβρη, που έγινε με άλλη σύνθεση από εκείνη της β΄ φάσης, οι λίγοι δημοκράτες που την παρακολούθησαν είχαν την ευκαιρία να δουν έναν εισαγγελέα, τον Λ. Λαζαράκο να στέκεται με φανατισμό στο πλευρό του ναζιστή, τόσο ώστε να αποκαλέσει το βιβλίο του που είναι ύμνος στο Γ΄ Ράιχ και στην εξόντωση των εβραίων, «επιστημονικό σύγγραμμα». Είδαν προηγούμενα αυτόν τον εισαγγελέα και σύσσωμο το δικαστήριο να διώχνουν από την αίθουσα την πολιτική αγωγή, δηλαδή τους δικηγόρους των εβραίων. Μετά είδαν τις πρώτες μάρτυρες κατηγορίας, τις συντρόφους μας της Αντιναζιστικής Πρωτοβουλίας, Άννα Στάη και Ρένα Κούτελου, χωρίς υπεράσπιση να δέχονται απειλές σύλληψης από τον εισαγγελέα, να διακόπτονται και να λοιδωρούνται από τον ίδιο και την Πρόεδρο του δικαστηρίου κάτω από τα χειροκροτήματα και τους χλευασμούς του ναζιστικού κοινού. Οι δύο συντρόφισσές μας φέρθηκαν με μεγάλο σθένος και αντιστάθηκαν πετυχημένα σε αυτήν την επίθεση ενώ λίγες βδομάδες αργότερα κατέθεσαν αναφορά στην προϊστάμενη αρχή του Εφετείου Αθηνών σε βάρος του Εισαγγελέα και της Προέδρου.
Στη δεύτερη φάση η σύνθεση είχε αλλάξει, κάποιοι δημοκράτες δημοσιογράφοι έγραψαν ρεπορτάζ για τη δίκη (Ιός, Καμπύλης, Μουστάκα), η Αντιναζιστική έκανε πλατειά καμπάνια και ένας πολύ πλατύτερος δημοκρατικός κόσμος είχε αρχίσει να συζητάει το ζήτημα, ιδιαίτερα μέσα από τα μπλογκ. Περιμέναμε ότι δεν θα ξαναεκδηλωνόταν ο φιλοναζισμός στην έδρα. Λάθος. Ήταν απλά πιο συγκρατημένος. Στη δεύτερη φάση, στις 3 του Δεκέμβρη και η νέα σύνθεση της έδρας πέταξε από την αίθουσα την πολιτική αγωγή, ενώ και η νέα εισαγγελέας και η πάρεδρος δικαστίνα έκαναν συγκρατημένες στο ύφος αλλά σαφείς στην ουσία παρεμβάσεις υπέρ του βασικού ισχυρισμού του ναζιστή ότι δηλαδή το Ταλμούδ είναι «ρατσιστικό».
Η μόνη διαφορά από την πρώτη φάση ήταν ότι ο Πρόεδρος της νέας σύνθεσης είχε μια σαφώς δημοκρατική στάση στην τήρηση της διαδικασίας.
Αλλά τώρα το σκάνδαλο είχε αποκαλύψει τις βαθύτερες διαστάσεις του. Γιατί οι αναθυμιάσεις δεν έρχονται πια μόνο από τη δικαιοσύνη. Το πρόβλημα είναι ότι δύο μήνες από τότε που άρχισε η δίκη κανένα μα κανένα πολιτικό κόμμα και κανένα πολιτικό ρεύμα με εξαίρεση την ΟΑΚΚΕ και τους αυτόνομους του «Τέρμιναλ 119» δεν έχει πάρει θέση υπέρ της καταδίκης του Πλεύρη και δεν έχει κάνει πολιτικό ζήτημα τη στάση των δικαστών. Και όχι μόνο δεν έχει κάνει θέμα τη στάση των δικαστών αλλά ούτε το πολύ πιο άμεσα πολιτικό ζήτημα ότι δύο βουλευτές του ελληνικού κοινοβουλίου είναι ανοιχτοί υπερασπιστές του ναζιστή και του βιβλίου του. Ο ένας είναι ο συνήγορός του στη δίκη και γιος του κατηγορούμενου Θ. Πλεύρης, και ο άλλος ο Α. Γεωργιάδης ο οποίος διαφήμιζε το βιβλίο σαν το αγαπημένο του. Ο επίσημος πολιτικός κόσμος έχει φτάσει σε τέτοιο σιχαμερό εμπάργκο σχετικά με τη δίκη ώστε δεν έχει ακόμα επιτρέψει να διαρρεύσει τίποτα στις πλατιές μάζες, δηλαδή στην τηλεόραση. Δεν υπάρχει δηλαδή καν η είδηση ενώ είναι ελαχιστότατες οι αναφορές για τη δίκη στα FM. Το σκάνδαλο αυτής της «φραγής» στα μαζικότερα ΜΜΕ γίνεται ακόμα πιο χτυπητό από το γεγονός ότι το εμπάργκο των ειδήσεων έχει πια σπάσει στον τύπο.
Το ότι πρόκειται για μια φραγή με πολιτικά καθεστωτικά χαρακτηριστικά αποδεικνύεται από το ότι για όλα αυτά δεν μιλάει ούτε η λεγόμενη εξωκοινοβουλευτική αριστερά, ούτε οι συνήθως δραστήριοι σε αντιναζιστικές διακηρύξεις Δίκτυο και ΥRΕ, ούτε οι αναρχικοί και αντιεξουσιαστές. Με τη στάση τους αυτή συμμετέχουν στο εμπάργκο. Όμως αρνούνται με τον γνωστό ασύλληπτο οπορτουνισμό τους να πάρουν ανοιχτά θέση αν θέλουν την καταδίκη ή την αθώωση του Πλεύρη, αν πρέπει ή δεν πρέπει να έρθουν στο δικαστήριο, αν πρέπει ή όχι να στηρίξουν τους μάρτυρες, εβραίους και μη απέναντι στους ναζιστές, αν το αποτέλεσμα αυτής της δίκης έχει ή δεν έχει σημασία για αυτούς. Περιμένουν βασικά μια καταδικαστική απόφαση κατά του Πλεύρη για να μπορέσουν να πουν ότι το περιμένανε και ότι καλώς δεν παίξανε το αστοδημοκρατικό και αστοφιλελεύθερο παιχνίδι συμμαχώντας τάχα με την κρατική βία. Αλλά με αυτή τη στάση τους αντικειμενικά παρατάσσονται με τους ναζιστές. Γιατί όποιο και να είναι το αποτέλεσμα της δίκης αυτή θα κρίνει μόνο το ποινικό και όχι το πολιτικό ζήτημα που είναι η σχέση του καθένα με τον αναβιωμένο χιτλερικό γενοκτονικό αντισημιτισμό, με τον αναβιωμένο ρατσισμό, που με στόχο τους μετανάστες διαρκώς δυναμώνει, με την αστυνομική αποκτήνωση, και πάνω απ’ όλα με το ξέπλυμα και την προώθηση από όλο το πολιτικό σύστημα του κρυφοναζιστικού ΛΑΟΣ.
Η ποινική δίκη του Πλεύρη είναι η πολιτική δίκη του ΛΑΟΣ. Γι αυτό σιωπούν όλοι τους. Και σιωπούν γιατί το ΛΑΟΣ είναι το τρίτο καθαρά και αμιγώς φιλορώσικο-πουτινικό κόμμα στη Ελλάδα μετά το ψευτοΚΚΕ και τον ΣΥΝ. Το ΛΑΟΣ είναι η ντροπή αλλά και το αναπόφευκτο αποτέλεσμα της νέας ανατολικής πολιτικής στην οποία ενώνονται εδώ και καιρό οι ηγεσίες των πέντε κοινοβουλευτικών κομμάτων και η πιο φασιστική ακροδεξιά. Ο αντισημιτισμός είναι το ιστορικό-ιδεολογικό τσιμέντο αυτής της πολιτικής. Παρ όλα όσα λένε οι ψευτοαριστεροί το κέντρο του σύγχρονου αντισημιτισμού δεν βρίσκεται στη Γερμανία, αλλά στη Ρωσία που με το στόμα 13 βουλευτών της Δούμας ζήτησε πρόσφατα το διώξιμο των Εβραίων από τη Ρωσία. Από την άλλη αυτού του είδους ο αντισημιτισμός είναι πανίσχυρος και στη χώρα μας πράγμα που οφείλεται στην ένωση τριών παραγόντων: στο ότι οι δοσίλογοι πήραν την εξουσία στην Ελλάδα μετά τον β΄ παγκόσμιο πόλεμο και όχι η αντιχιτλερική αντίσταση, στο ότι η αντιστασιακή αριστερά γρήγορα κυριαρχήθηκε από τους μπρεζνιεφικούς ρεβιζιονιστές που ήταν και είναι αντισημίτες και στο ότι η εκκλησία, με τον Χριστόδουλο, κυριαρχήθηκε από το χειρότερο αντισημιτισμό της ιστορίας της. Ο αντισημιτισμός είναι ο κοινός κρυφός δεσμός που ενώνει το ΛΑΟΣ με όλους του άλλους
Είναι για να προστατέψουν το ΛΑΟΣ και καταρχήν να του επιτρέψουν να μπει στη Βουλή ο βασικός λόγος για τον οποίο η κορυφή του πολιτικού διακομματικού καθεστώτος όχι μόνο έπνιξε αλλά και ανέλαβε να αναβάλει τη δίκη μετά τις εκλογές. Είδαμε και ζήσαμε το μαγείρεμα της αναβολής της δίκης και της αποπομπής της πολιτικής αγωγής.

Τώρα όμως είναι υποχρεωμένοι να βγάλουν μια απόφαση. Δεν ξέρουμε τι μαγειρεύουν με δαύτη. Αν η απόφαση αυτή αφορούσε αποκλειστικά το εσωτερικό της χώρας πιστεύουμε ότι θα αθώωναν τον Πλεύρη. Αλλά η δίκη έχει βγει από τα ελληνικά σύνορα καθώς έχουν γράψει γι αυτή τα διεθνή πρακτορεία ειδήσεων και το θέμα έχει πάρει διαστάσεις. Αν αθωώσουν τον Πλεύρη θα πρέπει να λογοδοτήσουν στην Ευρώπη και τότε δεν θα μπορεί ούτε η ρώσικη διπλωματία να τους καλύψει. Γιατί μια αθώωση θα σημαίνει κατάργηση του αντιρατσιστικού νόμου 927/79 που είναι μια χλωμή μεταφορά στο ελληνικό δίκαιο της διεθνούς αντιρατσιστικής νομοθεσίας. Το βιβλίο του Πλεύρη είναι κυριολεκτικά ο ορισμός του ρατσιστικού κειμένου που τιμωρείται και από τη διεθνή κι από την ελληνική νομοθεσία. Αν δεν ήξερε κανείς πόσο έχει μεγαλώσει το θράσος του νεοναζισμού στην Ελλάδα θα νόμιζε ότι το βιβλίο αυτό γράφτηκε για την εκπαίδευση στην αντιρατσιστική νομοθεσία άπειρων ασκούμενων δικηγόρων.
Το ότι η απόφαση είναι στην ουσία της ενδιαφέροντος του υπουργείου εξωτερικών δεν σημαίνει ότι σε βάθος χρόνου δεν τους ενδιαφέρει για το εσωτερικό. Γι αυτό ετοιμάζονται να κάνουν αντιπαθητική στις μάζες μια ενδεχόμενη καταδικαστική απόφαση ώστε σε αυτήν την περίπτωση να κερδίσουν σε αντισημιτισμό αυτό που θα έχουν χάσει σε δυνάμωμα του αντιχιτλερικού αισθήματος μέσα στους δημοκράτες. Εννοείται ότι δεν μπορούμε με τίποτα να αποκλείσουμε μια αθωωτική ή μισοαθωωτική απόφαση.
Άλλωστε γι αυτό το λόγο μια σειρά αστοί και ψευτοπροοδευτικοί, «αναρχικοί» κλπ από την πρώτη στιγμή προπαγανδίζουν την αθώωση στο εσωτερικό υψώνοντας τη σημαία της ελευθερίας της έκφρασης, που σηκώνει ο φασισμός, ο σοσιαλφασισμός και η πιο μαύρη εκδοχή του φιλελευθερισμού. Ήδη υπέρ της αθώωσης του Πλεύρη έχει γράψει άρθρο στα Νέα ο πρόεδρος της «Εθνικής Επιτροπής για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα» (!!!!) Κώστας Παπαϊωάννου. Αυτός τσιτάροντας έναν άλλο «σοφό» είπε ότι μόνο αν κάποιος κρατάει ένα σχοινί μέσα σε ένα αγριεμένο πλήθος και δείχνει ένα μαύρο φωνάζοντας «κρεμάστε τον» πρέπει να καταδικαστεί για προτροπή σε βία!!! Βέβαια κανείς από τους δυο «σοφούς» δεν μας εξήγησε ποιος θα μπει μέσα στο αγριεμένο πλήθος για να συλλάβει τον τύπο με το σκοινί. Οι μεταφασιστικές μισοδημοκρατίες φτιάξανε αυτό το νόμο κάτω από την πίεση των λαών ακριβώς για να μην προκύψει ποτέ αυτό το αγριεμένο πλήθος, επειδή το τελευταίο που αντιμετώπισαν αποτελείτο από μερικά εκατομμύρια, προχωρούσε με το βάδισμα της χήνας και είχε δίπλα του δεκάδες χιλιάδες Πάντσερ, χιλιάδες Μέσερσμιτ και κάμποσες εκατοντάδες θωρηκτά και υποβρύχια που προστάτευαν το γνωστό λοχία με… το σκοινί. Αντίστοιχη έκκληση για αθώωση έκανε η εφημερίδα Βραδυνή της 9/12 με το δημοσιογράφο Γιάννη Λοβέρδο. Δυστυχώς μέχρι στιγμή καμιά από τις πένες της δημοκρατικής δημοσιογραφίας δεν έχει πάρει θέση υπέρ της καταδίκης με την εξαίρεση του Καρκαγιάννη της Καθημερινής, και του καθηγητή Ν. Παρασκευόπουλου στην Ελευθεροτυπία. Η Αυγή έχει δημοσιεύσει μόνο ένα άρθρο από το Δ. Γουσέτη υπέρ της καταδίκης του Πλεύρη, και ο Ριζοσπάστης έχει γράψει μια είδηση στα πολύ ψιλά χωρίς θέση.
Νομίζουμε ότι αυτό που πρέπει να έχει ανησυχήσει το καθεστώς, αυτό που έχει ξεφύγει από τον αρχικό σχεδιασμό του είναι ένα πράγμα: Η έκρηξη των δημοκρατών μπλόγκερ. Αυτοί ξεπέρασαν το έντεχνο θάψιμο της ζύμωσης. Άρχισαν να συζητάνε προβάλλοντας τη γραμμή της καταδίκης του ναζιστή. Εκεί εκφράστηκε και η αντίθετη θέση αλλά σύντομα έχασε την μάχη σε όλες αυτές τις συζητήσεις. Διαβάσαμε στα μπλογκ πολιτικά κείμενα για το θέμα αυτό που έχουν ψηλό πολιτικό ακόμα και λογοτεχνικό επίπεδο. Αυτό είναι το πιο αισιόδοξο μήνυμα σε όλη αυτή τη μάχη με τους ναζιστές. Εκατοντάδες τοποθετήσεις που διαβάζονται από χιλιάδες και δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους, κυρίως νεολαίους διαμορφώνουν μια πολιτική αντίληψη αντίθετη από εκείνη που επιχειρεί το καθεστώς στην κορυφή. Είναι πρώτη φορά που το βλέπουμε αυτό να συμβαίνει: Δηλαδή ένα ρεύμα που να είναι αντίθετο με το κυρίαρχο να μπορεί να διαμορφώνει συνειδήσεις και τελικά να επηρεάζει τις πολιτικές εξελίξεις. Είναι βέβαια ρεύμα σε ένα επί μέρους πολιτικό ζήτημα, αλλά σε ένα ζήτημα ιδεολογικού στρατοπέδου. Μπορεί να είναι οι ίδιοι άνθρωποι που πήγαν με τη γραμμή του ΣΥΝ στις πυρκαγιές το καλοκαίρι, αλλά είναι δημοκράτες και αριστεροί μέσα τους. Έτσι εξηγείται το μίσος των σοσιαλφασισμών στο Ίντερνετ παντού στον κόσμο.
Οι μπλόγκερ ήταν το ένα απροσδόκητο για μας καλό αυτής της μάχης και το άλλο ήταν η μαζική προσέλευση των απλών εβραίων στο δικαστήριο στη β΄ φάση. Είναι σε αυτή τη φάση που αντιστράφηκε ο συσχετισμός μέσα στην αίθουσα όπου στην πρώτη φάση κυριαρχούσαν οι ναζιστές.
Αυτό που κατάφεραν τελικά οι φαιοκόκκινοι με τη σιωπηλή ή ανοιχτή στήριξη στον Πλεύρη, με τους Λαζαράκους και με το ειδησεογραφικό και «κινηματικό» εμπάργκο ήταν να διαμορφώσουν ένα μικρό αλλά βαθύ κίνημα, να προκαλέσουν μια αφύπνιση, μια ακόμα δειλή κινητοποίηση και άπειρα νέα ερωτηματικά για το που πάει αυτή η χώρα. Η μήνυση του ΚΙΣ και η πολιτική επιλογή της Αντιναζιστικής Πρωτοβουλίας να καταθέσει το υπόμνημα το οποίο έκανε δυνατή αυτή τη δίωξη όλο και περισσότερο δικαιώνονται. Αυτοί που ανησυχούν ότι η δίκη αυτή θα δυναμώσει τον αντισημιστισμό κάνουν ένα μεγάλο λάθος. Ο αντισημιτισιμός έχει ήδη γιγαντωθεί δουλεμένος χρόνια πίσω από τις πλάτες των δημοκρατών ακριβώς επειδή κανείς ποτέ δεν τον αποκάλυψε σαν εκδήλωση του ναζισμού. Αυτό που θα κάνει η δίκη αυτή είναι να φτιάξει ένα νέου τύπου δημοκρατικό, ένα αντιναζιστικό και τελικά αντιφαιοκόκκινο στρατόπεδο. Αυτό που χρειάζεται αυτό το στρατόπεδο είναι καταρχήν μια καταδικαστική απόφαση για το ναζιστή και σε κάθε περίπτωση μια αντιναζιστική συσπείρωση. Πρέπει όσοι καταλαβαίνουν το νόημα μιας τέτοιας συσπείρωσης να βρίσκονται στο Εφετείο στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας στον β΄ όροφο στις 13 Δεκέμβρη.