Η ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΠΑΠΟΥΛΙΑ ΣΤΗ ΡΩΣΙΑ

Δεν υπάρχει στον κόσμο πιο γλοιώδης, υποτακτική και θρασύδειλη αστική τάξη από την ελληνική. Οι παραπάνω ιδιότητες της ελληνικής αστικής τάξης έκαναν το γύρο του κόσμου στις 31/5, όταν ο Παπούλιας, που βρισκόταν στο Κρεμλίνο καλεσμένος του Πούτιν, και ο ρώσος οικοδεσπότης του έδιναν κοινή συνέντευξη Τύπου στα ΜΜΕ.
Ήταν η στιγμή που ο ρώσος πρόεδρος διάλεξε για να εξαπολύσει μύδρους ενάντια στη Δύση. Και ξαφνικά ο έλληνας ομόλογός του, αρχηγός ενός κράτους-μέλους του ΝΑΤΟ και της Ε.Ε., βρέθηκε να στηρίζει με την παρουσία του στο πλευρό του ρώσου ηγέτη το φιλοπόλεμο, αντιδυτικό, αυτοκρατορικό του παραλήρημα. Άκουσε ατάραχος τον Πούτιν να κατηγορεί την Αμερική για «δικτατορική» και «ιμπεριαλιστική» πολιτική, να την απειλεί με «ασύμμετρες απαντήσεις» –που στη μη τεχνική στρατιωτική γλώσσα σημαίνουν απροειδοποίητες πυραυλικές επιθέσεις – και να δικαιολογεί τις ενέργειές του αυτές με το πρόσχημα της «διατήρησης της ισορροπίας» δυνάμεων στον πλανήτη. Ήταν φανερό πως ο πρόεδρος της Ελλάδας και τζουτζές του Κρεμλίνου συμφωνούσε με όσα άκουγε. Άλλωστε αυτή η καθ’ όλα συμφωνία με τη Ρωσία ήταν το βαθύτερο νόημα της επίσκεψής του. Η παρουσία του δίπλα στον Πούτιν την ώρα που αυτός απειλούσε την Ευρώπη σήμαινε ότι έδινε στη Ρωσία το εξής επιχείρημα: «Ακούστε, Ευρωπαίοι, η Ελλάδα είναι δικιά μου, και μαζί της η Κύπρος. Ήδη έχω δύο δικούς μου μέσα σας».
Το τετραήμερο ταξίδι Παπούλια στη Ρωσία, απόκριση στην τελευταία επίσκεψη Πούτιν στη χώρα μας, αποτελεί σταθμό στην πορεία πρόσδεσής της στο ρωσικό άρμα. Τη σημασία της υποδηλώνουν εξάλλου τόσο η σύνθεση της διπλωματικής αποστολής όσο και το εύρος των επαφών που είχε με τους ιθύνοντες του ρωσικού κράτους (τον πατριάρχη Αλέξιο, τον πρωθυπουργό Φραντκόφ, υπουργούς, το δήμαρχο Μόσχας, την κυβερνήτη Αγ. Πετρούπολης κ.ά.).
Ο Παπούλιας, αυτή η παλιά καραβάνα της σοσιαλιμπεριαλιστικής διπλωματίας, συνοδευόταν στο ταξίδι από τους υπουργούς Εξωτερικών, Άμυνας, Πολιτισμού και Τουριστικής Ανάπτυξης, οι οποίοι έχουν αρχίσει πλέον να καταλαβαίνουν ότι το πολιτικό τους μέλλον μέσα στην κυβέρνηση εξαρτάται από το βαθμό φιλορωσισμού που επιδεικνύουν. Αυτό το κατάλαβε πρώτα και καλύτερα η κατά τα άλλα φιλοδυτική, αλλά γλοιώδης Ντ. Μπακογιάννη, που έχει μετατραπεί σε πρόθυμο υπερασπιστή των ρωσικών συμφερόντων. Έτσι βρέθηκε να συζητά σε άριστο κλίμα με το ρώσο ομόλογό της για μια σειρά θεμάτων, όπως εκείνο του Κοσόβου, το Μεσανατολικό, το Κυπριακό, το Μακεδονικό, ευρωπαϊκά και ευρω-ρωσικά ζητήματα, και να υπογράφει μαζί του –παρουσία των δύο αρχηγών κρατών– διετές σχέδιο κοινής δράσης. Πρόκειται για μια πράξη που αναγορεύει επισήμως τη χώρα μας σε εργαλείο της ρωσικής εξωτερικής πολιτικής.
Ακόμα πιο άριστο ήταν το κλίμα της δίωρης συνομιλίας Πούτιν-Παπούλια, που αφορούσε ένα εύρος θεμάτων διμερούς -και όχι μόνο- ενδιαφέροντος και ξεπέρασε τον προκαθορισμένο χρόνο του πρωτοκόλλου. Ο Πούτιν παρατήρησε ότι «οι σχέσεις των δύο χωρών μας αναπτύσσονται με δυναμισμό στην οικονομία, τον ανθρωπιστικό τομέα, τη στρατιωτική και βιομηχανική συνεργασία» και ότι «παρά το γεγονός ότι η Ελλάδα ανήκει στο ΝΑΤΟ, έχουμε ανεπτυγμένες σχέσεις στον αρκετά ευαίσθητο χώρο της τεχνικής και στρατιωτικής συνεργασίας, που είναι τομέας όχι μόνο οικονομικής συνεργασίας, αλλά εμπιστοσύνης». Ο Παπούλιας έσπευσε να συμφωνήσει μαζί του λέγοντας ότι «μεταξύ των χωρών μας δεν υπάρχουν προβλήματα. Υπάρχει εγκάρδια συνεννόηση και θέληση οι σχέσεις να συνεχίσουν την ανοδική τους πορεία» (Καθημερινή, 1/6). Για όσους δε θυμούνται, «Εγκάρδια Συνεννόηση» ήταν και ο ένας από τους δύο ιμπεριαλιστικούς συνασπισμούς που ευθύνονται για τον α΄ παγκόσμιο πόλεμο. Ο Παπούλιας προσπαθεί να πει ότι, όπως στον α΄ παγκόσμιο πόλεμο η Ελλάδα πολέμησε στο πλευρό της Ρωσίας, έτσι θα κάνει και στον επόμενο πόλεμο. Ο συμβολισμός δεν είναι τυχαίος. Αλλά τότε η Ελλάδα πολέμησε στο πλευρό και της Αγγλίας και της Γαλλίας, ενώ τώρα θα βρεθεί, ήδη βρέθηκε, απέναντί τους, καθώς ο Πούτιν, δίπλα ακριβώς στον Παπούλια, απειλούσε την ΕΕ με πυρηνικό χτύπημα.
Στα πλαίσια αυτά ο υπουργός Άμυνας δεσμεύτηκε εκ μέρους της κυβέρνησης να ενθαρρύνει την προμήθεια για τις ελληνικές ένοπλες δυνάμεις νέων οπλικών συστημάτων, όπως ρωσικών πυραύλων και οχημάτων μεταφοράς προσωπικού. Την ίδια στιγμή ο Πούτιν εκθείαζε τις δυνατότητες ενός νέου πυραυλικού συστήματος «Ισκαντέρ», που δοκιμάστηκε με επιτυχία και μπορεί να διαπεράσει οποιαδήποτε αντιπυραυλική ασπίδα, καθώς διαθέτει πολλαπλές αποσπώμενες κεφαλές που μπορούν να έχουν και πυρηνική γόμωση (Ελευθεροτυπία, 2/6)! Κι ενώ κατηγορούσε το ΝΑΤΟ για επεκτατισμό, ο ίδιος καλούσε μια χώρα-μέλος του να αγοράσει τέτοιους πυραύλους, για να τους χρησιμοποιήσει κατά ενός άλλου μέλους, της Τουρκίας.
Όμως, για να είναι αποτελεσματικός ένας επιθετικός πόλεμος ενάντια στην Ευρώπη, θα πρέπει η τελευταία, εκτός από αμυντική αδυναμία, να αισθανθεί και ενεργειακό έλλειμμα. Η χώρα μας θα παίξει το ρόλο της ως προς αυτό. Έτσι, την ώρα που η Ευρώπη απομακρύνεται από τη ρωσική ηγεμονική πολιτική και ζητά ενεργειακή ανεξαρτησία, η Ελλάδα κηρύσσει την ένταξή της στον ανατολικό συνασπισμό με τον Παπούλια να χαιρετίζει τη στρατηγική συμμαχία «με έναν από τους μεγαλύτερους παραγωγούς πετρελαίου στον κόσμο, τη Ρωσία» (31/5). Οι δύο ηγέτες εξήραν τη σημασία της ενεργειακής συνεργασίας τους –μάλιστα ο Πούτιν πρότεινε να επεκταθεί αυτή και στον τομέα της ηλεκτρικής ενέργειας– και η χώρα μας «αναβαθμίστηκε» σε «σημαντικό στρατηγικό εταίρο» της Ρωσίας στις βαλκανικές και ευρωπαϊκές υποθέσεις. Ο Παπούλιας εκτίμησε ότι μια Ευρώπη χωρίς τη Ρωσία δεν μπορεί παρά να αντιμετωπίζει ελλείμματα, ενώ δεν παρέλειψε να τονίσει ότι «η συμμετοχή της μεγάλης χώρας σας στο χειρισμό αυτών των προβλημάτων είναι κεφαλαιώδης και απαραίτητη» (Ελευθεροτυπία, 1/6).
Κατά την παραμονή του στη Μόσχα ο Παπούλιας παραβρέθηκε σε ελληνορωσικό επιχειρηματικό φόρουμ, όπου χαιρέτισε την ίδρυση κοινού ελληνο-ρωσικού επιχειρηματικού Συμβουλίου, σε μια προσπάθεια να υπονομευτούν οι δεσμοί του ντόπιου βιομηχανικού κεφαλαίου με τη Δύση και να ενισχυθούν οι επαφές του με την Ανατολή. Προτού αναχωρήσει για την Αθήνα, ο έλληνας πρόεδρος επισκέφτηκε την Αγ. Πετρούπολη, όπου είχε συνάντηση με την πρώην πρέσβειρα της Ρωσίας στην Ελλάδα Ματβιένκο. Ως γνήσιος πράκτορας της ρωσικής πολιτικής, ο αρχηγός του ελληνικού κράτους δεν ξέχασε να καταθέσει στεφάνι στον ανδριάντα του πολιτικού του προγόνου και πράκτορα του τσαρισμού Ι. Καποδίστρια, τον οποίο η νεοτσαρική Ρωσία τιμά ιδιαίτερα. Όπως εκείνος ανταμείφθηκε για τις υπηρεσίες του με το διορισμό του ως κυβερνήτη στο νεαρό τότε ελληνικό κράτος, έτσι κι ο απόγονός του ανταμείφθηκε με το διορισμό του από το σύνολο της ελληνικής Βουλής στο πόστο του προέδρου της χώρας.
Και οι τιμές που του επιφύλαξαν οι Ρώσοι κατά τη διάρκεια της παραμονής του εκεί ήταν ανάλογες των υπηρεσιών του. Ο δουλικός αρχηγός του ελληνικού κράτους δυο φορές ευχαρίστησε δημόσια «για μια ακόμα φορά τον πρόεδρο Πούτιν» για τη «θερμή υποδοχή και την εξαιρετική φιλοξενία».
Όμως, όσο πιο επίσημη είναι η υποδοχή του θεωρούμενου ηγέτη «όλων των Ελλήνων», τόσο πιο βαριές οι θυσίες που πέφτουν στους ώμους του ελληνικού λαού. Οι δημοκράτες δεν πρέπει να συμβιβαστούν με το γεγονός της πρόσδεσης της χώρας στον πολεμικό ρωσο-κινέζικο άξονα. Επίκειται μια δικτατορία κι ένας πόλεμος, που θα είναι σίγουρα καταστροφικός για όλη την Ανθρωπότητα.