Ο ΚΟΚΚΑΛΗΣ ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ ΓΙΑ ΤΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΗΣ ΠΑΙΑΝΙΑΣ

Η δολοφονία του νεαρού οπαδού του Παναθηναϊκού Μιχάλη Φιλόπουλου από οργανωμένους φονιάδες του Ολυμπιακού είναι μια δολοφονία στην πραγματικότητα πολιτικού χαρακτήρα. Τη διέπραξαν μέλη ενός οργανωμένου φασιστικού στρατού που βρίσκεται στην υπηρεσία ενός σκοτεινού κρατικού ολιγάρχη, ο οποίος με τη σειρά του αποτελεί εξέχον στέλεχος ενός ανερχόμενου φασιστικού οικονομικοπολιτικού μπλοκ εξουσίας.
Πρώτος σκοπός της στρατιωτικής επίθεσης της περασμένης Παρασκευής, που κατέληξε στη δολοφονία αυτή και στο σοβαρό τραυματισμό πολλών άλλων οπαδών του Παναθηναϊκού, ήταν η τρομοκράτηση της αντίπαλης ομάδας, της οποίας οι ιδιοκτήτες δεν ανήκουν στο ανερχόμενο φασιστικό, αλλά σε ένα αντίπαλο, μη φασιστικό, μεγαλοαστικό μπλοκ. Δεύτερος στόχος ήταν η τρομοκράτηση των οπαδών όλων των άλλων ομάδων, για να μην τολμήσουν ποτέ να κλονίσουν την ηγεμονική θέση της ομάδας του κρατικο-ολιγάρχη. Αυτός χρειάζεται την τρομοκράτηση της κάθε αντίπαλης ομάδας, για να πετυχαίνει η δικιά του τις αθλητικές νίκες της, και έχει ζωτική ανάγκη από τις νίκες της, για να δημιουργεί το μπλοκ που εκπροσωπεί έναν όλο και πιο μαζικό δολοφονικό στρατό και ένα όλο και πιο μαζικό κοινό φιλάθλων που θα στηρίζει ή έστω θα ανέχεται αυτό το στρατό. Ο τρίτος στόχος της επίθεσης αυτής είναι σε βάθος χρόνου να δυναμώσει και μέσα στον Παναθηναϊκό ένας αντίπαλος δολοφονικός στρατός, που σαν τέτοιος δεν μπορεί παρά να είναι φασιστικός και ο οποίος θα σύρει τους φιλάθλους του Παναθηναϊκού ενάντια στη σχετικά μετριοπαθή ιδιοκτησία του, οπότε και την ίδια την ομάδα στο νέο φασιστικό μπλοκ εξουσίας. Ήδη ισχυροί πυρήνες των οργανωμένων οπαδών του Παναθηναϊκού λειτουργούν ως πράκτορες του Κόκκαλη και περιμένουν εναγώνια τις ήττες της ομάδας τους, για να καταγγείλουν τη σημερινή ιδιοχτησία της ότι δεν εξασφαλίζει νίκες όπως ο κρατικο-ολιγάρχης και να την οδηγήσουν τελικά με ένα μαζικό κίνημα οπαδών στην απομόνωση και την αποχώρηση. Αυτό το κάνουν αντίστοιχοι σοσιαλφασιστικοί πυρήνες σε όλες σχεδόν τις ομάδες της χώρας, και πιο πολύ στον ακόμα ανυπότακτο ΠΑΟΚ.
Ότι πρόκειται για ένα ολόκληρο πολιτικό μπλοκ εξουσίας που βρίσκεται πίσω από το δολοφονικό απόσπασμα του Ολυμπιακού αποδεικνύεται από το ότι ΜΜΕ, κόμματα και «ειδικοί» ερμηνεύουν αυτό που έγινε στην Παιανία ως πάλη μεταξύ δύο εξίσου διεφθαρμένων ποδοσφαιρικών συμμοριών δυτικού τύπου, ή ως συνηθισμένο χουλιγκανισμό, ενώ οι πιο βρώμικοι βγαίνουν με αριστερές κοινωνιολογικές αναλύσεις του τύπου «έτσι περιθωριοποιεί ο καπιταλισμός τη νεολαία» και ζητούν τη διάλυση των ίδιων των ομάδων (ανακοινώσεις των ψευτοΚΚΕ και ΣΥΝ για τα επεισόδια).
Η θέση «Κάτω όλοι οι χούλιγκαν» και η θέση «Κάτω όλες οι ΠΑΕ» είναι θέσεις που συγκαλύπτουν στη χώρα μας συνειδητά ή ασυνείδητα το φασισμό, γιατί εξισώνουν τον κεντρικά και πολιτικά οργανωμένο δολοφονικό στρατό του φασισμού με τους στρατούς των βίαιων ποδοσφαιρικών φανατικών που καθοδηγούνται από περιφερειακά οικονομικά ή πολιτικά κέντρα. Αυτή τη θέση υιοθετεί ο ίδιος ο Κόκκαλης στη δοσμένη περίπτωση. Κάνει αυτοκριτική για το ότι υπάρχουν τέτοια εγκληματικά στοιχεία μέσα στον Ολυμπιακό, όπως υπάρχουν και στις άλλες ομάδες, καλεί τη δικαιοσύνη να τους τιμωρήσει και ζητάει από όλους μαζί τους ιδιοκτήτες των ΠΑΕ και όλες τις αρχές, ακόμα και υπουργεία σαν το Παιδείας, να ενώσουν τις προσπάθειές τους για να παταχθεί το φαινόμενο κτλ. κτλ., το οποίο φαινόμενο βέβαια είναι στη βάση του κοινωνικό και δεν έχει καμιά σχέση με τον ίδιο, με την ΠΑΕ του κτλ. Αν τον ακούσει κανείς και τον πάρει τοις μετρητοίς, είναι έτοιμος να κλάψει από συγκίνηση.
Μα δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο καπιταλισμός περιθωριοποιεί τη νεολαία, ότι ευθύνεται για το στρατό των ανέργων, που εύκολα γίνεται λούμπεν-στρατός και εγκληματικός στρατός, ούτε ότι όλες οι ποδοσφαιρικές ομάδες, αλλά και οι εθνικές ομάδες, λειτουργούν ως υποκατάστατα της ταξικής οργάνωσης των μαζών και χρησιμεύουν για την οργάνωση οπαδικών στρατών των διαφορετικών μερίδων του κεφαλαίου και των διαφορετικών εθνικών και ιμπεριαλιστικών κρατών. Ούτε υπάρχει αμφιβολία ότι αυτοί οι στρατοί οπαδών χρειάζονται ένα φασιστικό κεφάλαιο ή μια φασιστική χώρα, για να μεταβληθούν ταχύτατα σε δολοφονικούς στρατούς σαδιστών. Το ζήτημα είναι ποιος τολμάει και ποιος μπορεί να κάνει τη μετάλλαξη από το στρατό των βίαιων φανατικών που υπηρετούν μια φανέλα και έναν καπιταλιστή σε ένα στρατό φασιστών. Ποιος δηλαδή μετατρέπει πολιτικά καθυστερημένους ανθρώπους, που δεν έχουν καμιά άλλη κοινωνική μορφή ύπαρξης με την οποία μπορούν να ταυτιστούν από το να ταυτιστούν με μια ομάδα, σε στρατό δολοφόνων με ιδεολογία κυρίαρχων τιμωρών. Αυτή τη μετάλλαξη στην Ελλάδα την έχει κάνει το κεφάλαιο Κόκκαλη με τη στήριξη, τη διαρκή και συνεχιζόμενη στήριξη όλου του ηγετικού πολιτικού συστήματος.
Πολλές ΠΑΕ έχουν αποσπάσματα τραμπούκων. Αλλά δεν υπάρχει άλλη ΠΑΕ από την ΠΑΕ Ολυμπιακός που να έχει ιδιοκτήτη που να καλεί σε βία τους οπαδούς του. Ποιος άλλος πρόεδρος αποκαλεί τους αντίπαλους παίχτες «κότες» πριν από ένα κρίσιμο ντέρμπι (όπως έκανε αυτός πριν τρία χρόνια); Ποιος είναι αυτός ο πρόεδρος που τολμάει δίχως να καταγγέλλεται από όλο τον πολιτικό κόσμο να δηλώνει, πριν από το παιχνίδι του Ολυμπιακού με την Ουκρανική Σαχτάρ πέρσι, ότι «πάση θυσία, ακόμη μπουνιές και κλωτσιές, αν χρειαστεί, να πάρουμε την νίκη»; Πώς μπορούμε να δεχτούμε ότι είναι σύμπτωση που βρίσκονται κάθε τόσο μαχαιρωμένοι δημοσιογράφοι που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο τα έβαλαν με τον ολιγάρχη και την ομάδα του σαν τον Συρίγο ή σαν το Στέλλα; Πώς γίνεται τους μεγαλύτερους μαζικούς τραμπουκισμούς και τις καταστροφές ανά την Ελλάδα να τις έχουν κάνει οι συμμορίες του Ολυμπιακού; Πώς γίνεται ναζιστές να έχουν έρθει από το εξωτερικό για να δείρουν ειδικά με τις συμμορίες του Ολυμπιακού, όπως έγινε με τα καθάρματα της ΤΣΣΚΑ και όχι με φανατικούς καμιάς άλλης ομάδας; Πώς γίνεται οι πιο προνομιακοί δεσμοί του Ολυμπιακού να είναι με ομάδες φασιστικών χωρών, σαν την ΤΣΣΚΑ Μόσχας και τον Ερυθρό Αστέρα Βελιγραδίου; Πώς γίνεται και ένας από τους καθοδηγητές της βίας της Παιανίας να καταγγέλλεται ότι έχει «τατουάζ στην εσωτερική γάμπα του δεξιού ποδιού, που απεικονίζει ένα Ρωμαίο πολεμιστή, με ακόντιο και ασπίδα και στην ασπίδα έχει το σήμα της ποδοσφαιρικής ομάδας Ρόμα»; Να, πάλι, η σχέση των φονιάδων με τους ναζιστές, αφού είναι γνωστό ότι στη Ρώμη υπάρχει ένα ναζιστικό ρεύμα μέσα στους οπαδούς της Ρόμα και της Λάτσιο. Και παρακάτω, πώς γίνεται οι «Ούλτρα» του Ολυμπιακού, το μαύρο αυτό απόσπασμα της «Θύρας 7», να καλεί ανοιχτά με πανό μέσα στο Καραϊσκάκη για «βαζελοκτονία» και αυτό το δολοφονικό σλόγκαν να έχει τυπωθεί και να κολλιέται παντού χωρίς ποτέ ο «πρόεδρος» να το καταγγείλει, ενώ το αφήνει να σηκώνεται ως πανό στο γήπεδο; Έχει ή δεν έχει σχέση αυτό το σύνθημα με την πρώτη συνειδητή και οργανωμένη «βαζελοκτονία» που έγινε στην Παιανία; Βγήκε ή δε βγήκε μέσα από την πολύχρονη ζύμωση αυτού του συνθήματος το «τέλειωσέ τον, ρε, τώρα, το βάζελο, μην τον αφήνεις!», που είπε ο καθοδηγητής σε έναν από τους φονιάδες, για να λιώσει το κεφάλι του Μιχάλη Φιλόπουλου; Είναι ή δεν είναι ο Κόκκαλης ο ηθικός αυτουργός αυτής της δολοφονίας και πρέπει ή δεν πρέπει να περάσει σε δίκη για το εμπρηστικό του κήρυγμα όλα αυτά τα χρόνια;
Αλλά, και για να έρθουμε στη συγκεκριμένη στρατιωτική εκστρατεία από το Καραϊσκάκη στην Παιανία.
Μα ποιον κοροϊδεύει ο Κόκκαλης; Είναι δυνατό να υπάρχει έστω και ένας λογικός άνθρωπος σ’ αυτή τη χώρα, ακόμα και ένας άνθρωπος που να μην έχει ιδέα από τα ποδοσφαιρικά, που να πιστεύει ότι συγκεντρώθηκαν ξαφνικά 400 άνθρωποι με μηχανές σε ένα γήπεδο του οποίου είναι ο ιδιοκτήτης, και μάλιστα στο γεμάτο ζωή κεντρικό γήπεδο της ομάδας του, χωρίς ο ίδιος να μάθει τίποτα, χωρίς να υπάρξει μέσα σ’ αυτούς τους 400, και κυρίως μέσα στους καθοδηγητές τους, μέσα στους επικεφαλής συνδέσμων που ήταν εκεί ούτε ένας για να τον ειδοποιήσει ότι υπάρχει μια τόσο μεγάλη συγκέντρωση τύπων με πολεμικά όπλα σε μια μέρα που δεν υπήρχε παρά μόνο ένα μικρό αθλητικό γεγονός, κάποιος αγώνας γυναικείου βόλεϊ κάπου στην Παιανία; Και δεν ήξερε ότι γι’ αυτό το μικρό γεγονός ο ίδιος ο ερασιτεχνικός Ολυμπιακός είχε διαθέσει ελάχιστα εισιτήρια, που σημαίνει ότι οι «φίλαθλοι» δεν πήγαιναν εκεί για να μπουν στο γήπεδο; Το να μην ξέρει για ένα δολοφονικό απόσπασμα κάποιος άλλος από τους μεγάλους ιδιοκτήτες θα μπορούσε να ισχύει μόνο γιατί σε όλες τις άλλες ΠΑΕ υπάρχουν οργανωμένοι που αντιπολιτεύονται δυναμικά την επίσημη διοίκηση. Αλλά για ένα τόσο μεγάλο στρατό; Πώς να μην το ξέρει αυτό ο μόνος ΠΑΕτζής που έχει κρατήσει επίσημα κάτω από την καθοδήγησή του όλους τους συνδέσμους των οπαδών, ενώ οι υπόλοιπες μεγάλες ΠΑΕ ελάχιστους αναγνωρίζουν επίσημα; Δεν καμαρώνει γι’ αυτήν την ιδιορρυθμία του Ολυμπιακού στα κανάλια ο Πέτρος Κόκκαλης λέγοντας ότι αυτό το κάνει η ΠΑΕ του γιατί δε θέλει να αφήσει τα παιδιά στη μοίρα τους, αλλά να τα επηρεάσει θετικά;
Εδώ έρχονται οι πληρωμένες πένες, μαζί και οι αφελείς, να βγάλουν από τη δύσκολη θέση τον Κόκκαλη. Λένε ότι ίσως να ήξερε για τους 400, αλλά θα ήξερε από την άλλη και ο Βαρδινογιάννης, που θα έμαθε ότι κάποιες εκατοντάδες δικοί του πήγαν από τη Λεωφόρο στην Παιανία. Και εδώ μπαίνει η θεωρία που όλα τα ΜΜΕ παπαγαλίζουν από την πρώτη στιγμή, ότι δηλαδή υπήρχε ραντεβού θανάτου στην Παιανία, ότι δηλαδή Ολυμπιακοί και Παναθηναϊκοί είχαν κανονίσει να δώσουν εκεί μια μάχη, κοντολογής ότι δεν αντιπαρατέθηκαν θύματα και θύτες, επιτιθέμενοι και αμυνόμενοι, αλλά συνυπεύθυνοι πολεμοχαρείς.
Τα γεγονότα διαψεύδουν αυτόν τον ισχυρισμό. Ακόμα και αν κάποιοι Παναθηναϊκοί έδωσαν ένα τέτοιο ραντεβού με τους δολοφόνους, δεν μπορεί παρά να είναι είτε αισχρή μειοψηφία, είτε προβοκάτορες, είτε δώσανε το πολύ ραντεβού για μπουνιές. Γιατί, αν υπήρχε ραντεβού για μάχη αίματος, τότε θα υπήρχαν δύο στρατοί και όχι ένας. Απόδειξη ότι οι Παναθηναϊκοί δεν είχαν ετοιμαστεί για μάχη είναι ότι, όσοι αντιστάθηκαν, μπήκαν σε μια οικοδομή για να πάρουν καδρόνια και πέτρες, την ώρα που ο στρατός από τον Πειραιά είχε μαζί του μολότοφ, σουγιάδες, σιδερογροθιές, βαριά ξύλινα ραβδιά και άλλα ειδικά εργαλεία που δεν βρίσκει κανείς τυχαία στο δρόμο. Απόδειξη κυρίως του ότι μόνο ο ένας στρατός ήταν έτοιμος για μάχη ήταν ότι μόνο ο άλλος είχε όλα τα θύματα. Απόδειξη επίσης ότι ο ένας είναι ο επιτιθέμενος και όχι δύο είναι και ο χώρος της μάχης. Δεν πήγαν οι Παναθηναϊκοί οργανωμένοι από την Αλεξάνδρας στου Ρέντη, αλλά οι Ολυμπιακοί από το Καραϊσκάκη στην Παιανία, δηλαδή στην έδρα του Παναθηναϊκού. Από παντού βγαίνει ποιος είναι αυτός που έκανε την επίθεση και τον αιφνιδιασμό. Από παντού βγαίνει ποιος έκανε τη δολοφονική κλιμάκωση στον ακήρυχτο εδώ και χρόνια ποδοσφαιρικό πόλεμο.
Τη βασική και κύρια ευθύνη την έχει και θα την έχει ο Κόκκαλης και το ρωσόδουλο πολιτικό μπλοκ κορυφής που τον στηρίζει. Αυτό δε σημαίνει ότι όλοι οι άλλοι δε θα έχουν ευθύνη, και πρώτοι απ’ όλους οι Βαρδινογιάννηδες, που έκρυψαν για μια ακόμα φορά το κεφάλι τους κάτω από την άμμο, για να μη χαλάσουν τη βλακώδη όσο και γλοιώδη προσπάθειά τους να κατευνάσουν τον Κόκκαλη και την κρατική-πολιτική ισχύ που ξέρουν ότι έχει πίσω του. Άλλωστε, δεν παύουν να συνεργάζονται μαζί του εναντίον των μεσαίων κεφαλαιούχων των ΠΑΕ και των μικρότερων ομάδων. Το δυτικόφιλο ελληνικό κεφάλαιο με αντιδημοκρατική παράδοση και με δειλό, καιροσκοπικό χαρακτήρα, καθώς ήταν πάντα έρμαιο του ιμπεριαλισμού, έχει αποδείξει ότι δεν μπορεί να αντισταθεί σοβαρά στο σοσιαλφασισμό. Στην προκειμένη περίπτωση δε δίστασε να θυσιάσει τον οπαδό του και τη στοιχειώδη πολιτική του άμυνα απέναντι στο τραμπούκο αντίπαλό του χάριν των άμεσων συναλλαγών του με αυτόν και με το κράτος. Γι’ αυτό δεν τον κατήγγειλε, τουλάχιστον για τις ηθικές του ευθύνες, για τη δολοφονική επίθεση των μηχανισμών του. Όμως έτσι αυτό το κεφάλαιο είναι καταδικασμένο να απομονωθεί παραπέρα στην ποδοσφαιρική πολιτική του βάση. Ο σοσιαλφασισμός δε χτύπησε τυχαία στην Παιανία. Χτύπησε επειδή οι Βαρδινογιάννηδες είναι αδυνατισμένοι στην εξέδρα του ΠΑΟ. Τους χτύπησε μάλιστα στο κέντρο του ποδοσφαιρικού τους βασιλείου, για να δείξει στη βάση τους πόσο τρωτοί είναι. Και τους χτύπησε ακριβώς επειδή ήξερε ότι δε θα απαντήσουν πολιτικά. Και ήξερε ότι τώρα δα όλη η δυτικόφιλη αστική τάξη έχει μουδιάσει από τη βία που όλες οι μορφές του σοσιαλφασισμού έχουν εξαπολύσει ταυτόχρονα εναντίον της, από τότε που το μεγάλο αφεντικό, ο Πούτιν, έκανε την Ελλάδα βάση της πολιτικής του επέκτασης στα Βαλκάνια.
Από κει και πέρα καταλαβαίνει κανείς ότι δε θα υπήρχε από πουθενά κάποια καταγγελία του ηθικού-πολιτικού υπεύθυνου της δολοφονίας. Ποιος αστός, χωρίς να διαθέτει ΜΜΕ, θα τολμούσε κάτι τέτοιο, ποιος βουλευτής και ποιος δημοσιογράφος χωρίς κεντρική πολιτική στήριξη θα τα έβαζε με τον πιο ισχυρό ολιγάρχη του καθεστώτος; Έτσι έμειναν ανοχύρωτοι φίλαθλοι, λαός και δημοκράτες μπροστά στο τέρας που αναπόφευκτα θα δυναμώσει, αν δεν πάρει μια απάντηση σ’ αυτό το μεγάλο του άλμα. Και μιλάμε πάντα για μια πολιτική απάντηση, γιατί κάθε άλλη θα είναι υπέρ του Κόκκαλη, που ένα αίμα Ολυμπιακών θα τον βοηθήσει να πνίξει το αίμα της Παιανίας και να κλιμακώσει την επίθεσή του χωρίς πρόβλημα. Γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι τα μεγαλύτερα θύματα του Κόκκαλη είναι οι ίδιοι οι οπαδοί του Ολυμπιακού, που στην πλειοψηφία τους είναι λαϊκοί και δημοκρατικοί άνθρωποι που όλο και περισσότερο βρίσκονται στην εξέδρα όμηροι καθαρμάτων και φασιστών που απεχθάνονται, και που όλο και πιο συχνά βρίσκονται υπόλογοι μιας βίας που τους φέρνει σε αντίθεση με τον υπόλοιπο λαό. Άρα το χτύπημα του δολοφονικού στρατού που ήδη έχει στηθεί στη χώρα με σημαία του μια ποδοσφαιρική σημαία είναι μια γενικότερη δημοκρατική υπόθεση που πρέπει να φύγει οριστικά από τις αθλητικές στήλες και να μπει στο κέντρο της πολιτικής. Γιατί δεν υπάρχει άλλος δολοφονικός στρατός που να είναι τόσο μαζικός, που να έχει τόσο πλατιά πολιτική κάλυψη, που να έχει πίσω του ένα πολύ μεγάλο κεφάλαιο που μπορεί να τον οργανώνει και να τον χρηματοδοτεί. Οι υπόλοιποι καθαυτό πολιτικοί στρατοί βίας του σοσιαλφασισμού, με εξαίρεση τα 17νοεμβρίτικα αποσπάσματα, ωχριούν μπροστά στον ποδοσφαιρικό δολοφονικό στρατό που χτίζεται στον Πειραιά. Ήδη η ΟΑΚΚΕ δέχτηκε αυτή τη βία σε «μετρημένη κλίμακα», όταν οι τραμπούκοι αυτοί φωνάζοντας «κάτω τα χέρια από τον Ολυμπιακό και τον Κόκκαλη» σκίσανε μία-μία όλες μας τις αφίσες στο Κερατσίνι που καλούσαν σε καταψήφιση του Σαλαλέ στις δημοτικές του 2006. Ένας από αυτούς τότε, μισότρελος από μίσος, μας δήλωσε ότι ευχαρίστως θα μας ξεκοίλιαζε αν του το ζητούσε το αφεντικό του που του έδινε ψωμί, ο Κόκκαλης. Η ΟΑΚΚΕ αντιμετώπισε τότε τους τραμπούκους με το γνωστό τρόπο της ανοιχτής καταγγελίας μέσα στο λαό του Κερατσινιού με ντουντούκα και προκήρυξη και στη βάση της γραμμής του ενιαίου αντιφασιστικού μετώπου. Έτσι κόπηκε το χέρι τους και οι Κόκκαλης-Σαλαλές έχασαν για λίγο τη δημαρχία του Κερατσινιού.
Αυτό πρέπει να γίνει σε γενικότερη βάση με το νέο δολοφονικό στρατό. Όχι βέβαια μόνο από την ΟΑΚΚΕ, αλλά από ένα πολύ ευρύτερο κίνημα διαφώτισης, πρώτα, και ενεργητικής καταγγελίας, στη συνέχεια. Απλά πρέπει να γίνει αντιληπτό ένα πράγμα: ότι η σοσιαλφασιστική βία, όπως άλλωστε κάθε πολιτική βία, δεν αντιμετωπίζεται με αστυνομικά και άλλα διοικητικά μέτρα, όπως κάθε φορά καμώνεται πως θέλει να κάνει το καθεστώς όταν στριμώχνεται. Αντιμετωπίζεται πρώτα με πολιτικά μέσα και μετά με αστυνομικά, και το πρώτο πολιτικό μέτρο είναι η αποκάλυψη του πολιτικού και ηθικού υπαίτιου της βίας. Δίχως αυτή την αποκάλυψη δεν εξαρθρώνεται κανένας πολιτικός μηχανισμός βίας. Και αν ο μηχανισμός βίας του Κόκκαλη -και του διακομματικού συντονιστικού κορυφής που τον στηρίζει- εξαρθρωθεί, τότε η εξάρθρωση και των υπόλοιπων αδύναμων και μη κεντρικών ποδοσφαιρικών μηχανισμών βίας θα είναι μια απλή υπόθεση. Γιατί ο δολοφονικός στρατός του Πειραιά είναι το κέντρο, η «πηγή έμπνευσης» και το άλλοθι όλων των άλλων περιφερειακών και δίχως ισχυρό καθοδηγητικό κέντρο συμμοριών.