Γιαούρτια και Μέλι: Επιλεκτική επίθεση στη βιομηχανία τροφίμων

Ένα πρόβλημα που παρουσιάστηκε στα γιαούρτια της γαλακτοβιομηχανίας ΦΑΓΕ τον περασμένο μήνα στάθηκε η αφορμή για μια νέα επίθεση στη βιομηχανία τροφίμων της χώρας. Η ΦΑΓΕ θεωρείται από τις κορυφαίες ελληνικές εταιρείες εξαγωγής προϊόντων. Λίγο μετά και για να χτυπηθεί άλλο ένα προϊόν που θεωρείται εξαιρετικής ποιότητας παγκόσμια εμφανίστηκε πρόβλημα και με το μέλι. Ακολούθησαν σκηνές μεσαίωνα στα super market όπου ο τηλεθεατής έβλεπε με μιαν απίστευτη μανία να εξαφανίζονται από τα ράφια χιλιάδες συσκευασίες μελιού!
Το πρόβλημα στα γιαούρτια αφορούσε μιαν επιφανειακή μούχλα (η οποία λέγεται ευρωτίαση) που εμφανίστηκε σε αυτά πριν την ημερομηνία λήξης. Το πρόβλημα αυτό δημιουργήθηκε όταν στη γραμμή παραγωγής του προϊόντος, εξ αιτίας ενός τεχνικού προβλήματος, στις συσκευασίες έμπαινε αέρας ο οποίος ευνοεί την ανάπτυξη του εν λόγω μύκητα. Θα πρέπει να τονίσουμε ότι αυτή η μούχλα δεν είναι επικίνδυνη για την υγεία. Όταν το πρόβλημα έγινε αντιληπτό η εταιρεία απέσυρε από την παγκόσμια αγορά 717.000 γιαούρτια και αποκατέστησε το πρόβλημα στη γραμμή παραγωγής της, όπως διαπίστωσε και ο ΕΦΕΤ (ενιαίος φορέας ελέγχου τροφίμων-κρατικός φορέας) σε σχετικό έλεγχο.
Σε ότι αφορά το μέλι το πρόβλημα δημιουργήθηκε όταν ανιχνεύτηκε σε αυτό η ουσία 1,4 διχλωροβενζόλιο, η οποία είναι συστατικό της κηροσκωρίνης (μιας ουσίας που χρησιμοποιείται από τους μελισσοκόμους για να προστατεύονται οι κηρύθρες από τον κηρόσκωρο που τις καταστρέφει). Οι επιστήμονες είπαν γι αυτό: “Τα όρια των 10 ppb (μικρογραμμάρια ανά λίτρο) που έχουν οριστεί από την Ε.Ε. δίνονται ως όρια ανίχνευσης της συγκεκριμένης ουσίας και δεν εκφράζουν βαθμό επικινδυνότητας. Η επικινδυνότητα των υπολειμμάτων στο μέλι εκτιμάται από την ημερήσια αποδεκτή λήψη (ADI), δηλαδή τη συγκέντρωση εκείνη που μπορεί να λαμβάνει ένας οργανισμός χωρίς να επηρεάζεται η υγεία του. Για την συγκεκριμένη ουσία, η ποσότητα της κατανάλωσης των 10 γρ. μελιού ημερησίως επιβαρημένου με την ανώτερη συγκέντρωση των 40 ppb παραδιχλωροβενζολίου είναι 9.750 - 39.000 φορές μικρότερη της αποδεκτής λήψης” (ανακοίνωση του τμήματος Μελισσοκομίας - Σηροτροφίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης). Στις ΗΠΑ, ο Οργανισμός για την προστασία του περιβάλλοντος έχει ορίσει μέγιστο όριο τα 75 mg/lt (75 ppb) στο πόσιμο νερό, ενώ από τα μέχρι στιγμής αποτελέσματα της ελληνικής μελέτης η παρουσία του παραδιχλωροβενζόλιου δεν υπερβαίνει τα 40 ή 45 ppb”. Δηλαδή για να υπάρξει πρόβλημα στην υγεία θα πρέπει ένας άνθρωπος να καταναλώνει περίπου 40 κιλά μέλι την ημέρα!
Όμως στη χώρα όπου κυριαρχεί το κυνήγι των μαγισσών που εξαπολύουν κάθε τόσο οι ηγεσίες των 4 κομμάτων, το τι λένε οι αρμόδιοι επιστήμονες είναι ψιλά γράμματα. Αυτό που ενδιαφέρει είναι να χτυπηθεί η παραγωγή. Μάλιστα αυτό ντύνεται με αριστερή αντικαπιταλιστική φρασεολογία. Ας δούμε τι λέει το ψευτοΚΚΕ, το κατεξοχήν κόμμα της νεομεσαιωνικής βαρβαρότητας: “Τα σκάνδαλα που έρχονται στο φως, όπως του καρκινογόνου μελιού και των μουχλιασμένων γιαουρτιών, αποτελούν συνέχεια των μεγάλων σκανδάλων των τρελών αγελάδων, των διοξινούχων κοτόπουλων και των μεταλλαγμένων. Και δείχνουν, ότι από τη στιγμή που το καπιταλιστικό κέρδος αποτελεί στόχο και κριτήριο της παραγωγής των προϊόντων και των τροφίμων, παρόμοια φαινόμενα, που υπονομεύουν τη δημόσια υγεία και το περιβάλλον, θα αποτελούν τον κανόνα και όχι την εξαίρεση…” (Ανακοίνωση του Γραφείου Τύπου, 5-4). Σε άλλο σημείο της ανακοίνωσης εγκαλεί διάφορες οργανώσεις διότι εστιάζουν το πρόβλημα στον έλεγχο και όχι στο κέρδος!
Τι και αν η επιστήμη για όλα όσα αναφέρονται στην παραπάνω ανακοίνωση έχουν δώσει απαντήσεις τεκμηριωμένες. Το πρόβλημα είναι πάνω από όλα να χτυπηθεί η μεγάλη και καλά οργανωμένη βιομηχανική παραγωγή τροφίμων. Η βιομηχανία τροφίμων είναι ο πιο βασικός κλάδος της ελαφριάς βιομηχανίας που με τη σειρά της είναι η μόνη που κατάφερε να επιβιώσει στην Ελλάδα. Είναι χαρακτηριστικό ότι οι αγοραίοι “υπερασπιστές της υγείας του λαού” και “πολέμιοι του κέρδους” χτυπάνε κατά προτίμηση όποια μόλυνση είναι δεμένη με τη σύγχρονη βιομηχανική παραγωγή, ενώ ποτέ δεν κάνανε θέμα την πραγματικά πελώρια διατροφική μόλυνση που έχει την πηγή της στη μικρή αγροτική παραγωγή, γεωργική ή κτηνοτροφική, αλλά και στη μικροβιοτεχνική παραγωγή τροφίμων. Ούτε καν μιλάνε για τη δηλητηρίαση των ποταμών, της θάλασσας και των υπόγειων νερών από την αντιεπιστημονική και ανεξέλεγκτη χρήση των φυτοφαρμάκων για την οποία ο κύριος υπεύθυνος είναι η μικρή παραγωγή. Είναι επίσης φανερό και στον πιο άσχετο ότι η κάθε μεγάλη βιομηχανία τροφίμων που λειτουργεί μέσα σε μια άγρια ανταγωνιστική μη μονοπωλιακή αγορά κινδυνεύει με την απόλυτη συντριβή της και τη συντριβή του πελώριου όγκου του πάγιου κεφαλαίου της αν παίξει με τα επίσημα υγειονομικά στάνταρ, ρίσκο που όμως πολύ πιο εύκολα μπορεί να αναλάβει η μικρή παραγωγή η οποία επιπλέον είναι στη χώρα μας ανεξέλεγκτη.
Ακόμα και σε ότι αφορά την ατμοσφαιρική ρύπανση οι αντιβιομηχανιστές κρύβουν ότι στις πόλεις την κύρια ευθύνη της ρύπανσης έχει το αυτοκίνητο και οι κακοσυντηρημένες μικροβιοτεχνικές μονάδες παρά η μεγάλη βιομηχανία.
Σε αυτήν τη σκανδαλώδη σκόπιμη επιλεκτικότητα των χτυπημάτων μπορεί να βρει κανείς τη εξήγηση του γιατί σύσσωμα τα κανάλια οργιάζουν για τα μικρογραμμάρια στο βιομηχανικό μέλι και τη μούχλα σε μια παρτίδα γιαουρτιών, ενώ δε λένε κουβέντα για τη σταδιακή υποβάθμιση ή και δηλητηρίαση των τροφών από τον ωκεανό της μικροπαραγωγής. Ακόμα και στην υπόθεση του μελιού το ελάχιστα αρνητικό της υπόθεσης ήταν πολύ περισσότερο δεμένο με την πρωτογενή μελισσοκομική μικροπαραγωγή παρά με την κατοπινή διαδικασία της επεξεργασίας και τυποποίησης του από τις βιομηχανικές μονάδες.