στη Νέα Ανατολή την 1η Αυγούστου 1997 στο φύλλο αρ. 286.
Από τότε ως τα σήμερα έχει σημειωθεί μια ποιοτική αλλαγή. Αυτή βρίσκεται στον πολύ μεγαλύτερο εσωτερικό ρόλο που παίζουν σε σχέση με τους έλληνες σοβινιστές οι πράκτορες της ρώσικης υπερδύναμης τόσο στην Κύπρο όσο και στην Ελλάδα. Το πιο βασικό αποτέλεσμα αυτού του ποιοτικά αυξημένου ρόλου είναι η οικονομική καταστροφή της Κύπρου και η βαθύτερη εξάρτησή της από τη νεοναζιστική υπερδύναμη.

23 χρόνια από το πραξικόπημα και την εισβολή
ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΚΑΙ ΜΥΘΟΙ ΤΟΥ ΚΥΠΡΙΑΚΟΥ

Ό­πως κά­θε χρό­νο έ­τσι και φέ­τος τον Ιού­λη ο ελ­λη­νι­κός σο­βι­νι­σμός κάνει θό­ρυ­βο για την Κύ­προ. Θό­ρυ­βο κά­νουν πά­ντα και οι ρω­σό­φι­λοι. Οι πρώ­τοι κατη­γο­ρούν τους Τούρ­κους και την ει­σβο­λή. Οι δεύ­τε­ροι τους Α­με­ρι­κά­νους, λιγό­τε­ρο τους Τούρ­κους και πιο λί­γο τους σο­βι­νι­στές για το πρα­ξι­κό­πη­μα Σαμψών. 

Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα ο Ιού­λης του ’74 συ­μπύ­κνω­σε τις α­μαρ­τί­ες ό­λων των πα­ραγό­ντων της μα­κριάς κυ­πρια­κής κρί­σης, αλ­λά η α­λή­θεια που βγαίνει από τα γεγονότα εί­ναι πο­λύ­πλο­κη και α­κό­μα δεν έ­χει α­πλω­θεί πλα­τειά μπρο­στά στον ελ­λη­νι­κό λα­ό. Σ’ αυ­τό ε­δώ το σύντομο ση­μεί­ω­μα μό­νο να τη συ­μπυ­κνώ­σου­με μπο­ρού­με αυ­τή την α­λή­θεια, α­ναιρώ­ντας ό­πως γί­νε­ται πά­ντα με την α­λή­θεια τους α­ντί­στοι­χους κυ­ρί­αρ­χους μύ­θους.

Τον Ιού­λη του ’74 έ­χου­με το πρα­ξι­κό­πη­μα Ιω­αν­νί­δη για την α­να­τρο­πή του Μα­κάριου και την ουσιαστική κή­ρυ­ξη της Έ­νω­σης με την Ελλάδα.
Η Έ­νω­ση εί­ναι το ι­στο­ρι­κό α­λυ­τρω­τι­κό αί­τη­μα του ελ­λη­νι­κού σο­βι­νι­σμού, αλ­λά ό­χι το δί­καιο αί­τη­μα που α­ντι­στοι­χού­σε στο νέ­ο κυ­πρια­κό κρά­τος. Η Κύ­προς α­νή­κει στους Κύ­πριους και ό­χι στην Ελ­λά­δα. Υ­πάρ­χει έ­να μι­κρό κυ­πρια­κό έ­θνος που έ­χει συ­γκρο­τη­θεί ξε­χω­ρι­στά α­πό το ελ­λη­νι­κό έθνος, στο οι­κο­νο­μικό κυ­ρί­ως ε­πί­πε­δο. Ε­σω­τε­ρι­κός φο­ρέ­ας της γραμ­μής της Έ­νω­σης εί­ναι ο α­ντιδρα­στι­κός κυ­πρια­κός κλή­ρος που γί­νε­ται το ι­στο­ρι­κό όρ­γα­νο του ελ­λη­νι­κού σο­βι­νι­σμού.
Η Έ­νω­ση προ­ϋ­πο­θέ­τει κα­τα­πί­ε­ση της τούρ­κι­κης ε­θνι­κής μειο­νό­τη­τας της Κύπρου.
Ο αγ­γλι­κός ι­μπε­ρια­λι­σμός πα­τά­ει στην Έ­νω­ση και στην τούρ­κι­κη ε­θνι­κή μειο­νό­τη­τα και ε­μπο­δί­ζει την α­ντια­ποι­κια­κή α­νε­ξαρ­τη­σί­α της Κύ­πρου. Ταυ­τόχρο­να γεν­νά­ει στην τούρ­κι­κη α­στι­κή τά­ξη το πρώ­το με­τα­κε­μα­λι­κό ό­νει­ρο τούρκι­κης ε­δα­φι­κής ε­πέ­χτα­σης. Ο α­ντια­ποι­κια­κός α­γώ­νας της Κύ­πρου διε­ξά­γεται κά­τω α­πό την η­γε­σί­α της φε­ου­δαρ­χι­κής εκ­κλη­σί­ας και έ­χει ε­πι­κε­φα­λής του τον φι­λο­να­ζι­στή έλ­λη­να σο­βι­νι­στή Γρί­βα. Πρό­κει­ται για έ­ναν α­ντι­δρα­στικό α­ντια­ποι­κια­κό α­γώ­να α­πό τους ε­λά­χι­στους στον με­τα­πο­λε­μι­κό κό­σμο.
Ο κυ­πρια­κός α­ντια­ποι­κια­κός α­γώ­νας εί­ναι τμή­μα του πα­γκό­σμιου α­ντε­πα­να­στα­τι­κού α­ντι­κομ­μου­νι­στι­κού στρα­το­πέ­δου του ελ­λη­νι­κού με­τεμ­φυ­λια­κού κα­θε­στώ­τος και ό­χι τμή­μα του πα­γκό­σμιου α­ντι­ϊ­μπε­ρια­λι­στι­κού στρα­το­πέ­δου.

Γι’αυ­τό η Κύ­προς δεν γί­νε­ται ποτέ α­νε­ξάρ­τη­τη αλ­λά υ­πάρ­χει σαν ε­πι­τη­ρού­μενη α­πό τον αγ­γλι­κό ι­μπε­ρια­λι­σμό, τον ελ­λη­νι­κό και τον τούρ­κι­κο σο­βι­νι­σμό. Α­νά­με­σα σ’αυ­τές τις δυ­νά­μεις α­να­πτύσ­σο­νται α­δύ­να­μες, οπ­πορ­του­νι­στι­κές και α­ντι­φα­τι­κές οι δυ­νά­μεις της κυ­πρια­κής α­στι­κής τά­ξης που έ­χουν σαν εκφρα­στή τους έ­ναν και­ρο­σκό­πο μι­σο-φε­ου­δάρ­χη και μι­σο-α­στό, τον Μα­κά­ριο.
Σαν μι­σο-φε­ου­δάρ­χης πα­πάς ο Μα­κά­ριος εί­ναι έλ­λη­νας σο­βι­νι­στής και τουρ­κο­φά­γος και κά­νει ε­θνι­κή εκ­κα­θά­ρι­ση σε βά­ρος της τούρ­κι­κης μειο­νό­τη­τας στην Κύ­προ. Η πρώ­τη ε­θνο­εκ­κα­θά­ρι­ση με σφα­γές και η πρώ­τη δι­χο­τό­μη­ση στην Κύ­προ δεν γί­νε­ται α­πό τους Τούρ­κους αλ­λά α­πό τους Ελ­λη­νο­κύ­πριους στα 1964. Με αυ­τό τον τρό­πο ο μοι­ραί­ος Μα­κά­ριος κα­ταρ­γεί α­πό τα δε­ξιά το συμ­βι­βα­σμό της Ζυ­ρί­χης.
Σαν μι­σο-α­στός όμως ο Μα­κά­ριος αρ­νεί­ται και την προ­σάρ­τη­ση της Κύ­πρου α­πό την Ελ­λά­δα. Αυ­τή εί­ναι η προ­ο­δευ­τι­κή του πλευ­ρά. Πέ­φτει α­πό το πρα­ξι­κό­πημα -ε­πέμ­βα­ση των ελ­λή­νων συ­νταγ­μα­ταρ­χών εξ αι­τί­ας αυ­τής του της πλευ­ράς, αλλά α­νοί­γει το δρό­μο στην τούρ­κι­κη ει­σβο­λή εξ αι­τί­ας της άλ­λης του πλευράς, δη­λα­δή της ά­γριας κα­τα­πί­ε­σης που ά­σκη­σε στην τούρ­κι­κη μειο­νό­τη­τα. Έτσι το νη­σί δι­χο­το­μεί­ται ε­πει­δή δεν υ­πήρ­ξε κα­νέ­να τμή­μα της κυπριακής α­στι­κής τά­ξης και κα­νέ­να λα­ϊ­κό κόμ­μα που να α­ντι­στα­θεί α­πό τη δη­μο­κρα­τι­κή α­ντι­ϊ­μπε­ριαλι­στι­κή πλευ­ρά στον εγ­γλέ­ζι­κο ι­μπε­ρια­λι­σμό, στον ελ­λη­νι­κό σο­βι­νι­σμό και στον τούρ­κι­κο σο­βι­νι­σμό.
Α­ντί­θε­τα αυ­τή η κυ­πρια­κή ά­θλια και δί­χως χα­ρα­κτή­ρα άρ­χου­σα τά­ξη έ­παι­ξε με ό­λους α­νε­ξαί­ρε­τα. Εί­ναι λί­γο γνω­στό στον κό­σμο ό­τι ο Μα­κά­ριος μόλις έ­πε­σε α­πό το ελ­λη­νι­κό πρα­ξι­κό­πη­μα Σαμ­ψών ζη­τού­σε την τούρ­κι­κη ε­πέμ­βα­ση στο νη­σί.

Κυ­ρί­ως ό­μως αυ­τήν η α­δύ­να­τη άρ­χου­σα τά­ξη έ­παι­ξε με τις δύ­ο υ­περ­δυ­νάμεις και πιο πο­λύ με τη Ρω­σί­α. Ό­πως προ­σπα­θού­σε να ζή­σει α­ντι­πα­ρα­θέ­το­ντας την Ελ­λά­δα στην Κύ­προ, έ­τσι α­ντι­πα­ρέ­θε­τε και τη μί­α στην άλ­λη υ­περ­δύ­ναμη.
Ο Μα­κά­ριος εκ­κα­θά­ρι­ζε τους τουρ­κο­κύ­πριους στη­ρι­ζό­με­νος πά­ντα στο ό­τι οι Η­ΠΑ δεν θα ά­φη­ναν τους Τούρ­κους να μπουν στο νη­σί ε­πει­δή θα φο­βό­ντου­σαν σ’ αυ­τή την πε­ρί­πτω­ση έ­ναν ελ­λη­νο­τουρ­κι­κό πό­λε­μο.
Ταυ­τό­χρο­να για να α­πο­φύ­γει την έ­νω­ση-α­πορ­ρό­φη­ση α­πό την Ελ­λά­δα στη­ρι­ζό­ταν πά­ντα στην Ρω­σί­α που ή­θε­λε μια α­νε­ξάρ­τη­τη Κύ­προ μό­νο και μό­νο για να την κα­τα­βρο­χθί­σει η ί­δια
Έ­τσι υ­πήρ­χε πά­ντα μια πο­λι­τι­κή των Η­ΠΑ για ελ­λη­νο­τουρ­κι­κή συ­νεν­νό­η­ση και ταυ­τό­χρο­νη τυ­πι­κή κα­τάρ­γη­ση της α­νε­ξαρ­τη­σί­ας της Κύ­πρου, δη­λα­δή κά­ποιες μορ­φές δι­πλής έ­νω­σης.
Και υ­πήρ­χε πά­ντα μια πο­λι­τι­κή της Ρω­σί­ας για ελ­λη­νο­τουρ­κι­κή σύ­γκρου­ση και υ­πο­νό­μευ­ση α­πό τα μέ­σα της α­νε­ξαρ­τη­σί­ας της Κύ­πρου. Έ­τσι υ­πήρ­χε το ρώ­σι­κο κόμ­μα της κυ­πρια­κής α­στι­κής τά­ξης, το Α­ΚΕΛ, το δυ­τι­κό φι­λο­αγ­γλι­κό και φι­λο­α­με­ρι­κά­νι­κο κόμ­μα (το ΔΗ­ΣΥ του Κλη­ρί­δη) και το ε­θνι­κο- οπ­πορ­του­νι­στι­κό κόμ­μα ( το ΔΗ­ΚΟ) που σερ­νό­ταν πό­τε α­πό τον έ­να και πό­τε α­πό τον άλ­λο ι­μπε­ρια­λι­στι­κό πό­λο.
Η ει­σβο­λή της Τουρ­κί­ας στην Κύ­προ α­πο­σά­θρω­σε κι άλ­λο την κυ­πρια­κή αστι­κή τά­ξη και την έ­κα­νε τε­λεί­ως α­νί­κα­νη και δί­χως κύ­ρος. Στρα­τη­γι­κά την έ­κα­νε να γο­να­τί­σει μπρο­στά στη ρώ­σι­κη προ­στα­σί­α, ε­νώ έ­στρε­ψε και την Ελ­λά­δα για τα κα­λά στη ρώ­σι­κη τρο­χιά.
Ο μύ­θος λέ­ει ό­τι η Α­με­ρι­κή ή­θε­λε την ει­σβο­λή. Δεν υ­πάρ­χει με­γα­λύ­τε­ρο ψέμ­μα.
Η Α­με­ρι­κή ή­ταν η μό­νη που δεν εί­χε συμ­φέ­ρον α­πό την ει­σβο­λή. Για­τί η τούρ­κι­κη ει­σβο­λή σή­μαι­νε α­νε­πού­λω­το πλήγ­μα στον ελ­λη­νι­κό σο­βι­νι­σμό, μό­νιμο και εκ­δι­κη­τι­κό α­ντι­τουρ­κι­σμό και μό­νι­μο ρήγ­μα στη νο­τιο­α­να­το­λι­κή πτέ­ρυ­γα του ΝΑ­ΤΟ. Ε­κεί­νο που δεν ή­θε­λε η Α­με­ρι­κή ή­ταν μια μη να­το­ϊ­κή Κύ­προς, πράγ­μα που την έ­κα­νε πά­ντα να συ­νο­μω­τεί για να μοι­ρά­σει την Κύ­προ α­νά­μεσα στον ελ­λη­νι­κό και τον τούρ­κι­κο σο­βι­νι­σμό.
Γι’αυτό το λόγο, η Αμερική δεν ήθελε και το πραξικόπημα του Σαμψών. Το πραξικόπημα αυτό ήταν μονόπλευρο έργο του ακραίου ελληνικού σοβινισμού που εκφραζόταν από την φράξια Ιωαννίδη, φράξια που ήρθε σε σύγκρουση με την υπόλοιπη φιλονατοϊκή πλειοψηφική τάση Παπαδόπουλου της ίδιας σοβινιστικής χούντας.
Η κλίκα Ιωαννίδη έπαιξε πόκερ στηριγμένη στην εκτίμηση ότι οι ΗΠΑ θα πετύχαιναν να εμποδίσουν την Τουρκία να επέμβει, όπως ήδη είχαν κάνει προηγούμενα το 1964 και το 1967 όταν ο ελληνικός σοβινισμός και ο Μακάριος εθνοεκκαθάριζαν τους Τούρκους στο νησί και αναιρούσαν τη Ζυρίχη από τα δεξιά.

Σε αυτό το πόκερ η κλίκα αυτή συνετρίβη.
Το βασικό λάθος της έγκειται στο ότι οι ΗΠΑ ήταν πια το 1974 μια υπερδύναμη σε πτώση και δεν μπορούσε να εμποδίσει την Τουρκία να κάνει εισβολή. Πόσο μάλλον που η Τουρκία είχε τότε στο πλευρό της την ανερχόμενη υπερδύναμη που λέγεται Ρωσία.
Η Ρωσία, αντίθετα από το μύθο, ήταν η μόνη μεγάλη δύναμη που έδωσε πράσινο φως και υποστήριξε ανοιχτά και ρητά την τούρκικη εισβολή. Εκείνο που δεν ήθελε καθόλου η Ρωσία ήταν το πραξικόπημα του Σαμψών, δηλαδή τη βίαιη ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα, οπότε και την απώλεια του νησιού για την ίδια.
Η Ρω­σί­α ή­θε­λε την τούρ­κι­κη ε­πέμ­βα­ση για τρείς λό­γους: Ο έ­νας ή­ταν για να τσα­κι­στεί το ελ­λη­νι­κό πρα­ξι­κό­πη­μα Σαμ­ψών. Ο δεύ­τε­ρος ή­ταν για να βα­θύνει το δια­λυ­τι­κό για τη Ν. Α­να­το­λι­κή πτέ­ρυ­γα του ΝΑ­ΤΟ ελ­λη­νο­τουρ­κι­κό ρήγμα. Ο τρί­τος για­τί α­πό το 1971 και πέ­ρα η Ρω­σί­α ύ­φαι­νε πο­λι­τι­κο­στρα­τιω­τι­κή συμμα­χί­α με τον τούρ­κι­κο σο­βι­νι­σμό και τη γραμ­μή Ε­τσε­βίτ , που ση­μαί­νει ό­τι έ­πρε­πε να προ­σφέ­ρει στον τούρ­κι­κο σο­βι­νι­σμό α­νταλ­λάγ­μα­τα προ­κει­μέ­νου τα δι­κά της πο­λε­μι­κά πλοί­α να περ­νά­νε α­πό τα τούρ­κι­κα Στε­νά.
Σε αυ­τούς τους τρείς λό­γους χρω­στά­με την κρυμ­μέ­νη σή­με­ρα α­πό τους έλλη­νες σο­βι­νι­στές πα­ρα­κά­τω α­να­κοί­νω­ση του σο­βιε­τι­κού πρα­χτο­ρεί­ου ΤΑΣΣ της 21. 9. 1974.
“Την 20ή Ιου­λί­ου η Τουρ­κί­α απε­βί­βα­σε τα στρα­τεύ­μα­τά της στην Κύπρο. Έ­νο­πλες συ­γκρού­σεις άρ­χι­σαν με­τα­ξύ των τούρ­κι­κων στρα­τευ­μά­των και ομά­δων πρα­ξι­κο­πη­μα­τιών. Η τούρ­κι­κη κυ­βέρ­νη­ση εί­χε σαν κί­νη­τρα αυ­τού του μέ­τρου την α­νά­γκη να προ­στα­τεύ­σει την τούρ­κι­κη κοι­νό­τη­τα στη νή­σο και δη­λώ­νει ό­τι έ­χει προ­χω­ρή­σει σ ’αυ­τό το βή­μα α­φού βε­βαιώ­θη­κε ό­τι ό­λοι οι ει­ρη­νι­κοί τρό­ποι για τη διευ­θέ­τη­ση της σύ­γκρου­σης εί­χαν ε­ξα­ντλη­θεί. ”
Αν α­να­ρω­τιέ­ται κα­νείς για­τί αυ­τή η τρο­μα­χτι­κή δή­λω­ση εί­ναι πνιγ­μένη πρέ­πει να α­να­ζη­τή­σει τους λό­γους που κά­νουν την Ελ­λά­δα σή­με­ρα πι­στό κολα­ού­ζο της Ρω­σί­ας.

Η ε­ξή­γη­ση βρί­σκε­ται στο βά­θος της στο στρα­τη­γι­κό ρήγ­μα που έ­φε­ρε στο ΝΑΤΟ ε­κεί­νη η ει­σβο­λή. Αλ­λά η ι­στο­ρί­α ε­ξε­λί­χθη­κε πρα­χτι­κά ως ε­ξής:
Α­πό το 1974 ως το 1980 η Ρω­σί­α έ­παι­ξε με την Τουρ­κί­α των Ε­τσε­βίτ - Ερ­μπα­κάν. Στα 1980 έ­να α­με­ρι­κα­νό­φι­λο πρα­ξι­κό­πη­μα των τούρ­κων στρα­τη­γών έ­φε­ρε την Τουρ­κί­α πά­λι στο να­το­ϊ­κό στρα­τό­πε­δο. Έ­να χρό­νο με­τά ήρ­θε στην Ελ­λά­δα η ρω­σό­φιλη φρά­ξια της ελ­λη­νι­κής α­στι­κής τά­ξης με ε­πι­κε­φα­λής τον Πα­παν­δρέ­ου που αξιο­ποί­η­σε τη δυ­τι­κή στρο­φή της τούρ­κι­κης α­στι­κής τά­ξης για να κά­νει η ελ­λη­νι­κή τη φι­λο­ρώ­σι­κη δι­κή της στρο­φή. Η με­τα­τρο­πή της υ­πο­τι­θέ­με­νης κόκ­κι­νης ΕΣ­ΣΔ σε “ορ­θό­δο­ξη” Ρω­σί­α, και το υ­πο­τι­θέ­με­νο τέ­λος του ψυ­χρού πο­λέ­μου έ­δω­σαν την δυ­να­τό­τη­τα στο σύ­νολο της ελ­λη­νι­κής α­ντί­δρα­σης, α­ντι­κομ­μου­νι­στές, ψευ­το­κομ­μου­νι­στές, σο­βινι­στές, και ό­λη την πα­λιά βρώ­μι­κη συμ­μο­ρί­α να στρα­φεί προς το Κρεμ­λί­νο για να βρει το δί­κιο του α­πέ­να­ντι στον “τούρ­κι­κο κίν­δυ­νο” και να πά­ρει την εκ­δί­κη­σή του για την α­πώ­λεια της Κύ­πρου. Γι’ αυ­τό δεν μι­λά­ει κα­νείς για την α­να­κοί­νω­ση του ΤΑΣ. Ο ελ­λη­νι­κός σο­βι­νι­σμός, ο τούρ­κι­κος σο­βι­νι­σμός, η ά­θλια κυ­πρια­κή άρ­χουσα τά­ξη και οι υ­περ­δυ­νά­μεις συ­νε­χί­ζουν το μα­κά­βριο παι­χνί­δι τους σε βά­ρος της ει­ρή­νης στην α­να­το­λι­κή Με­σό­γειο. Εδώ πάντως και μερικά χρόνια έχουμε μπεί στην εποχή όπου το πρώτο βιολί του πολέμου τον το σέρνει στο κυπριακό το μέτωπο του “ορθόδοξου τόξου”. Το μέτωπο αυτό δεν θέλει καθόλου λύση του κυπριακού δηλαδή ανεξαρτησία για το νησί, αποχώρηση των τούρκικων στρατευμάτων και ασφάλεια για την τούρκικη μειονότητα. Εκείνο που θέλει είναι μόνιμη κρίση, μόνιμη κατάσταση “ούτε πολέμου ούτε ειρήνης”, για να εγκαταστήσει τους πυραύλους της, τις επιχειρήσεις της και τη μαφία της στο στρατηγικής σημασίας αυτό νησί.
Όμως η Ρωσία είναι ο εξωτερικός παράγοντας της κυπριακής τραγωδίας, παρ’ όλη την ύπαρξη του πρακτόρικου ΑΚΕΛ, όπως εξωτερικός παράγοντας είναι στο βάθος και ο τούρκικος σοβινισμός παρ’ όλη την ύπαρξη της τούρκικης μειονότητας,. Το αληθινό εσωτερικό πρόβλημα για την Κύπρο παραμένει ακόμα ο ελληνικός σοβινισμός.
Αυτόν πρέπει να μην ξεχνάμε πάνω απ’ όλα κάθε Ιούλη του 1974.

Δίχως πάλη ενάντια σ’ αυτόν δεν θα μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε το ρώσικο σοσιαλιμπεριαλισμό, ούτε να βάλουμε στην σωστή του διάσταση το ζήτημα της τούρκικης εισβολής και κατοχής.