Logo
Εκτύπωση αυτής της σελίδας

Ο σοσιαλφασισμός ανησυχεί - Βγάζει στο φως τη βρώμικη πολεμική του κατά της ΟΑΚΚΕ

  • Κυριακή, 31 Μαρτίου 2013
Ο σοσιαλφασισμός ανησυχεί - Βγάζει στο φως τη βρώμικη πολεμική του κατά της ΟΑΚΚΕ
Η ό­λο και ευ­ρύ­τε­ρη α­πο­δο­χή και α­πή­χη­ση των θέ­σε­ων της Ο­ΑΚ­ΚΕ μέ­σα στους α­ρι­στε­ρούς και ευ­ρύ­τε­ρα στους δη­μο­κρα­τι­κούς αν­θρώ­πους, προ­ϊ­όν με­τα­ξύ άλ­λων της ρα­γδαί­ας ε­πέ­λα­σης του ρώ­σι­κου και κι­νέ­ζι­κου κρα­τι­κο­μο­νο­πώ­λιου στη χώ­ρα μας,
με α­φορ­μή τις “ι­διω­τι­κο­ποι­ή­σεις” του Σα­μα­ρά, α­να­γκά­ζει ο­λό­κλη­ρο το κα­θε­στω­τι­κό συ­νε­χές να πά­ρει τα μέ­τρα του.
Α­πό το 2007 και τις γλοιώ­δεις α­βά­ντες του Κα­ρα­μαν­λή του Β’ στον Πού­τιν η θε­ω­ρί­α πε­ρί “τρε­λών” της Ο­ΑΚ­ΚΕ εί­χε αρ­χί­σει να σπά­ει τα βρώ­μι­κα μού­τρα της. Σή­με­ρα πλέ­ον εί­ναι ε­ντε­λώς στα α­ζή­τη­τα και πιά­νει μό­νο σε έ­να μέ­ρος της πιο κα­θυ­στε­ρη­μέ­νης, α­πό πο­λι­τι­κή ά­πο­ψη, βά­σης της ψευ­το­α­ρι­στε­ράς και του λε­γό­με­νου α­ναρ­χι­σμού.
 
Το κα­θε­στω­τι­κό συ­νε­χές, λοι­πόν, το ο­ποί­ο ξε­κι­νά α­πό τους κα­νί­βα­λους να­ζι­στές της Χρυ­σής Αυ­γής, περ­νά­ει α­πό τις α­ναρ­χο­φα­σι­στι­κές (α­ναρ­χι­κές στη μορ­φή, φα­σι­στι­κές στην ου­σί­α) ορ­γα­νώ­σεις του “έ­νο­πλου” και τις η­γε­σί­ες της ψευ­το­α­ρι­στε­ράς και κα­τα­λή­γει στους αρχη­γούς των υ­πο­τι­θέ­με­νων αστι­κο­δη­μο­κρα­τι­κών κομ­μά­των, εί­χε έ­τοι­μες τις ε­φε­δρεί­ες του.
Έ­τσι, στις 18 Ια­νουα­ρί­ου του 2013, στην ι­στο­σε­λί­δα της ο­μά­δας Α­θή­νας “για την Πε­ριε­κτι­κή Δη­μο­κρα­τί­α” έ­κα­νε την εμ­φά­νι­σή του έ­να πό­νη­μα το ο­ποί­ο με α­φορ­μή, υ­πο­τί­θε­ται, μια κι­νη­το­ποί­η­ση του κα­θε­στω­τι­κού “α­ντι­ρα­τσι­σμού” του τύ­που ΣΕΚ-Α­ΝΤΑΡ­ΣΥΑ, α­σχο­λεί­ται σχεδόν α­πο­κλει­στι­κά με την Ο­ΑΚ­ΚΕ και την Α­ντι­να­ζι­στι­κή Πρω­το­βου­λί­α.
Η συ­γκε­κρι­μέ­νη ο­μά­δα α­πο­τε­λεί την πιο α­νοι­χτά α­ντι­ση­μι­τι­κή, α­κρο­δε­ξιά στην ου­σί­α της α­πό­φυ­ση του σο­σιαλ­φα­σι­σμού, αν και εμ­φα­νί­ζε­ται με “ε­λευ­θε­ρια­κό - α­με­σο­δη­μο­κρα­τι­κό” μαν­δύ­α. Εί­ναι ου­σιαστι­κά χω­ρίς κύ­ρος, ακό­μη και στον α­ντι­δρα­στι­κό αυ­το­α­πο­κα­λού­με­νο “χώ­ρο του κι­νή­μα­τος” και κανο­νι­κά δε θα ά­ξι­ζε να σπα­τα­λά κα­νείς χώ­ρο και χρό­νο σε ό,τι α­φο­ρά τις ε­πι­θέσεις της. Τα “ε­πι­χει­ρή­μα­τα” ω­στό­σο που χρη­σι­μο­ποιού­νται στο συ­γκε­κρι­μέ­νο άρ­θρο εί­ναι μια σύ­νο­ψη της δια­στρε­βλω­τι­κής πο­λι­τι­κής συ­κο­φά­ντη­σης της Ο­ΑΚ­ΚΕ που ό­λος ο σο­σιαλ­φα­σι­σμός του ψευ­τοΚ­ΚΕ και του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ δεν την βγάζει α­νοι­χτά, αλ­λά την ψι­θυ­ρί­ζει στα μέ­λη και στους φί­λους του. Αυ­τό το κά­νει α­πό τό­τε που η Ο­ΑΚ­ΚΕ βγή­κε α­πό το γκέ­το της “κλι­νι­κής απο­μό­νω­σης” που της εί­χε ε­πι­βά­λει το κα­θε­στώς, για ό­σο και­ρό η Ρω­σί­α εμ­φα­νι­ζό­ταν σαν δή­θεν “φτω­χή συγ­γε­νής” και “α­κό­λου­θος των μο­νο­κρα­τό­ρων Α­με­ρι­κά­νων”, ό­λη δη­λα­δή την πε­ρί­ο­δο του ψό­φιου κο­ριού με­τά την πε­ρε­στρό­ι­κα. Η δια­στρέ­βλω­ση και συ­κο­φά­ντη­ση των θέ­σε­ων της Ο­ΑΚ­ΚΕ εί­ναι το βα­σι­κό μέ­σο με το ο­ποί­ο ως τώ­ρα ο σο­σιαλ­φα­σι­σμός υ­ψώ­νει τεί­χη α­νά­με­σα σε αυ­τήν και σε α­ρι­στε­ρούς αν­θρώπους της ψη­φο­φο­ρι­κής και κα­μιά φο­ρά και της ορ­γα­νω­μέ­νης βά­σης του, οι ο­ποίοι μυ­ρί­ζο­νται, ψά­χνουν και ρω­τούν γι’ αυ­τήν, έ­χο­ντας έρ­θει σε ε­πα­φή με την ορ­γά­νω­ση μας εί­τε μέ­σω του Δια­δι­κτύ­ου, εί­τε μέ­σω της α­φί­σας και της Νέ­ας Α­να­το­λής, εί­τε μέ­σω των ε­ξορ­μή­σε­ών μας στην Α­θή­να και τον Πει­ραιά. Γι΄ αυτό κι έ­χει μια ση­μα­σί­α, τώ­ρα που έρ­χο­νται στο φως α­νοι­χτά, αυ­τά τα “ε­πι­χειρή­μα­τα” να μη μεί­νουν α­να­πά­ντη­τα.
 
Κύριος εχθρός ο “νεοφιλελευθερισμός” - το κύριο μετωπικό σύνθημα των ανοιχτών και κρυφών φασιστών και ναζιστών
 
Το άρ­θρο της Π.Δ. αρ­χί­ζει α­να­φε­ρό­με­νο στην “α­ντι­ρα­τσι­στι­κή” κι­νητο­ποί­η­ση των ΣΕΚ/Α­ΝΤΑΡ­ΣΥΑ/ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και σί­α της 19ης του Γε­νά­ρη, ωστό­σο γρή­γορα α­πο­κα­λύ­πτε­ται ό­τι στό­χος του εί­ναι η πραγ­μα­τι­κά α­ντι­να­ζι­στι­κή και αντι­ρα­τσι­στι­κή εκ­δή­λω­ση του EGAM στην Α­θή­να στις 15 του Δε­κέμ­βρη, την ο­ποί­α χτυπά και κα­ταγ­γέλ­λει σαν “α­στι­κή” με πρω­τό­φα­ντη λύσ­σα, με α­φορ­μή και τη συμ­μετο­χή και στή­ρι­ξη της Ο­ΑΚ­ΚΕ σε αυ­τήν.
Οι σο­σιαλ­φα­σί­στες της Π.Δ. α­ντι­πα­ρα­θέ­τουν “τους α­γώ­νες των ερ­γαζο­μέ­νων, των α­νέρ­γων, των α­γρο­τών, των μι­κρο­ε­παγ­γελ­μα­τιών και ό­λων των κοινω­νι­κών ο­μά­δων” γε­νι­κά στην α­ντι­να­ζι­στι­κή και α­ντι­ρα­τσι­στι­κή δρά­ση με τη βρώ­μι­κη θε­ω­ρί­α πως η δεύ­τε­ρη απο­τε­λεί <<“α­γώ­να κομ­μέ­νο και ραμ­μέ­νο στα συμ­φέ­ρο­ντα του πραγ­μα­τι­κού ση­με­ρι­νού φα­σι­σμού, αυ­τού της νε­ο­φι­λε­λεύ­θερης πα­γκο­σμιο­ποί­η­σης και των “α­ρι­στε­ρών” της “κλώ­νων”>>.  Κά­νουν ε­πί­σης λό­γο για τη Χρυ­σή Αυ­γή που παί­ζει, κατ’ αυ­τούς, το χρή­σι­μο ρό­λο του “φα­σι­στικού μπα­μπού­λα”, χω­ρίς να τη χα­ρα­κτη­ρί­ζουν ού­τε κα­τά διά­νοια να­ζι­στι­κή και δολο­φο­νι­κή συμ­μο­ρί­α, ό­πως εί­ναι στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα. Άλ­λω­στε η λέ­ξη μπα­μπούλας ση­μαί­νει α­κρι­βώς ό­τι δεν την θε­ω­ρούν κα­θό­λου ε­πι­κίν­δυ­νη και γι’ αυ­τούς βέ­βαια δεν εί­ναι.
Η θε­ω­ρί­α εί­ναι γνω­στή και συ­νο­δεύ­ει το σο­σιαλ­φα­σι­σμό α­πό τα γεννο­φά­σκια του, στις αρ­χές της δε­κα­ε­τί­ας του ’50 στη Ρω­σί­α και γι αυ­τό θα μείνου­με λί­γο πε­ρισ­σό­τε­ρο στο ξε­σκέ­πα­σμά της. Ο φα­σι­σμός, κα­τά τους υ­πε­ρα­ντιδρα­στι­κούς αυ­τούς, δεν α­πο­τε­λεί ού­τε αυ­θύ­παρ­κτη ο­ντό­τη­τα και έκ­φρα­ση της πο­λι­τι­κής των πιο λυσ­σα­σμέ­νων κύ­κλων του κρα­τι­κο­μο­νο­πω­λια­κού κε­φάλαιου και του ι­μπε­ρια­λι­σμού για πα­γκό­σμια ε­πέ­χτα­ση, ού­τε τον κύ­ριο ε­χθρό λα­ών και ε­θνών, ε­νά­ντια στον ο­ποί­ο πρέ­πει οι ε­πα­να­στά­τες να συ­σπει­ρώ­νουν ο­λό­κλη­ρη τη δη­μο­κρα­τί­α, α­κό­μα και τα τμή­μα­τα της α­στι­κής τά­ξης που εί­ναι έ­τοι­μα να του α­ντι­στα­θούν ή τα­λα­ντεύ­ο­νται.
Για τους “πε­ριε­κτι­κούς δη­μο­κρά­τες” και  ό­λους τε­λι­κά τους ψευ­το­αρι­στε­ρούς μι­κρο­α­στούς ή και πρά­κτο­ρες του σο­σιαλ-ι­μπε­ρια­λι­σμού , ο κύ­ριος ε­χθρός, ο πυ­ρή­νας της πα­γκό­σμιας α­ντί­δρα­σης δεν εί­ναι ο φα­σι­σμός ή αλ­λιώς ο φα­σι­στι­κού τύ­που ι­μπε­ρια­λι­σμός, ό­πως ή­ταν πά­ντα για την πραγ­μα­τική α­ρι­στε­ρά με­τά την εμ­φά­νι­ση του χι­τλε­ρι­κού φαι­νό­με­νου, αλ­λά ο δυ­τι­κού τύ­που, δη­μο­κρα­τι­κός στη μορ­φή του κα­πι­τα­λι­σμός, η αλ­λιώς η (με κε­φα­λαί­α) Νε­οφι­λε­λεύ­θε­ρη Πα­γκο­σμιο­ποί­η­ση. Η κα­πι­τα­λι­στι­κή πα­γκο­σμιο­ποί­η­ση γε­νικά, δη­λα­δή α­ντι­κει­με­νι­κά-ι­στο­ρι­κά, α­πο­τε­λεί μια προ­ο­δευ­τι­κή δια­δι­κα­σί­α που ο­δη­γεί στην ό­λο και στε­νό­τε­ρη αλ­λη­λο­σύν­δε­ση κρα­τών, ε­θνών και λα­ών, την ο­ποί­α το κε­φά­λαιο πραγ­μα­το­ποιεί α­ντι­κει­με­νικά, ξέ­χω­ρα α­πό τη θέ­λη­σή του, σπά­ζο­ντας μέ­σα α­πό την πα­ρα­γω­γι­κή διε­θνο­ποί­η­ση τα ε­θνι­κά σύ­νο­ρα, δια­δι­κα­σί­α που α­πο­τε­λεί, ε­πί­σης α­ντι­κει­με­νι­κά, μέ­σο προ­σέγ­γι­σης στο σο­σιαλι­στι­κή ε­πα­νά­στα­ση και στο α­τα­ξι­κό μέλ­λον, ό­πως τό­νι­ζε πά­ντα ο Λέ­νιν, αλ­λά και οι Μαρ­ξ - Έν­γκελ­ς. Α­πό γε­νι­κή ι­δε­ο­λο­γι­κή ά­πο­ψη οι α­ντι-πα­γκο­σμιοποι­η­τές το­πο­θε­τού­νται στην ί­δια πλευ­ρά του ι­στο­ρι­κού ο­δο­φράγ­μα­τος με τους α­να­το­λι­κούς ρω­σο­κι­νέ­ζους μο­νο­πω­λι­στές και βέ­βαια με τους α­νά τον κόσμο νε­ο­να­ζι­στές και ε­δώ με τους χρυ­σαυ­γί­τες, που εί­ναι οι πρώ­τοι και βα­θύτε­ροι πο­λέ­μιοι της “ε­θνο­κτό­νου πα­γκο­σμιο­ποι­ή­σε­ως” των “ε­βραιο­φι­λε­λεύ­θερων”.
 
Σε ό,τι α­φο­ρά ει­δι­κό­τε­ρα τη νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη πα­γκο­σμιο­ποί­η­ση, ό­πως α­πο­κα­λούν την πα­γκο­σμιο­ποί­η­ση που πραγ­μα­το­ποιεί το δυ­τι­κό ι­μπε­ρια­λιστι­κό μο­νο­πω­λια­κό κε­φά­λαιο α­σκώ­ντας πο­λι­τι­κή, οι­κο­νο­μι­κή α­κό­μα και στρα­τιω­τι­κή ε­πέμ­βα­ση στις μη α­νε­πτυγ­μέ­νες ή α­δύ­να­μες χώ­ρες, αυ­τή μπο­ρεί να εί­ναι ο πιο με­γά­λος ε­χθρός των λα­ών μό­νο ό­ταν και μό­νο στο βαθ­μό που αυ­τή έ­χει α­πέ­να­ντί της κυ­ρί­ως την προ­λε­τα­ρια­κή πα­γκο­σμιο­ποί­η­ση που εί­ναι η επα­να­στα­τι­κή α­ντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή ε­νό­τη­τα των λα­ϊ­κών οι­κο­νο­μιών ή στο βαθμό που έ­χει α­πέ­να­ντί της γε­νι­κό­τε­ρα την α­ντι­ι­μπε­ρια­λι­στι­κή πα­γκο­σμιοποί­η­ση, δη­λα­δή την σχε­τι­κή ε­νο­ποί­η­ση των οι­κο­νο­μιών των λι­γό­τε­ρο κα­πι­ταλι­στι­κά α­νε­πτυγ­μέ­νων κρα­τών στη βά­ση των αρ­χών του α­μοι­βαί­ου ο­φέ­λους και της μη α­νά­μει­ξης των ι­σχυ­ρών και α­νε­πτυγ­μέ­νων χω­ρών στις ε­σω­τε­ρι­κές υ­πο­θέ­σεις τους.  Μια τέ­τοια πε­ρί­ο­δος φι­λε­λεύ­θε­ρης ι­μπε­ρια­λι­στι­κής α­ντί­δρα­σης ή­ταν αυ­τή με­τά τον Β’ πα­γκό­σμιο πό­λε­μο ό­που οι Η­ΠΑ, με νι­κη­μέ­νο το να­ζι­σμό, η­γή­θη­καν της πά­λης ε­νά­ντια στο σο­σια­λι­στι­κό στρα­τό­πε­δο και στους ε­θνο-α­νε­ξαρ­τη­σια­κούς και α­ντια­ποι­κια­κούς α­γώ­νες του Τρί­του Κό­σμου. 
Αυ­τή η προ­ο­δευ­τι­κού τύ­που πα­γκο­σμιο­ποί­η­ση εί­ναι α­ντί­θε­τη στην πα­γκο­σμιο­ποί­η­ση  των φι­λε­λεύ­θε­ρων ι­μπε­ρια­λι­στών που με την μο­νο­πω­λιακή τους συ­γκέ­ντρω­ση, την τε­χνο­λο­γι­κή και χρη­μα­τι­στι­κή τους ι­σχύ αλ­λά και με την πο­λι­τι­κή, α­κό­μα και τη στρα­τιω­τι­κή τους ε­πέμ­βα­ση, ε­πι­χει­ρούν να κυ­ριαρ­χή­σουν στις ε­σω­τε­ρι­κές α­γο­ρές  των κρα­τών που οι οι­κο­νο­μί­ες τους βρί­σκο­νται σε προ­μο­νο­πω­λια­κό στά­διο, ο­πό­τε τις ε­μπο­δί­ζουν α­ντι­κει­με­νικά να συ­γκε­ντρώ­νουν τις υ­λι­κο­τε­χνι­κές τους δυ­νά­μεις και το ζω­ντα­νό πα­ραγω­γι­κό τους δυ­να­μι­κό τους μέ­σα α­πό την προ­στα­σί­α -για έ­να με­γά­λο διά­στη­μα- της συσ­σώ­ρευ­σης και του εκ­συγ­χρο­νι­σμού του ντό­πιου πα­ρα­γω­γι­κού τους κεφά­λαιου. Μό­νο έτσι αυ­τές θα μπο­ρού­σαν να στα­θούν με ί­σους ό­ρους στον οι­κο­νο­μι­κό α­ντα­γω­νι­σμό του δυ­τι­κού μο­νο­πώ­λιου.
Ό­μως α­κό­μα και η φι­λε­λεύ­θε­ρη ι­μπε­ρια­λι­στι­κή πα­γκο­σμιο­ποί­η­ση μπο­ρεί να εί­ναι προ­ο­δευ­τι­κή σε ό­σο βαθ­μό α­ντι­πα­ρα­τί­θε­ται στην πα­γκο­σμιοποί­η­ση που ε­πι­χει­ρούν να πραγ­μα­το­ποι­ή­σουν με την ω­μή ε­ξω­οι­κο­νο­μι­κή βί­α οι μο­νο­πω­λι­στές α­να­το­λι­κού φα­σι­στι­κού τύ­που, δη­λα­δή οι ι­μπε­ρια­λι­στές ρώ­σι­κου και κι­νέ­ζι­κου τύ­που. Αυ­τοί συσ­σω­ρεύ­ουν πο­λι­τι­κο-δι­πλω­μα­τι­κή, στρα­τιω­τι­κή και οι­κο­νο­μι­κή ι­σχύ α­σκώ­ντας ω­μή βί­α στους λα­ούς τους και εξω­τε­ρι­κή βί­α σε άλ­λους υ­πο­τε­λείς τους λα­ούς και χώ­ρες, ε­πι­διώ­κο­ντας τε­λικά μια βί­αι­η α­να­δια­νο­μή του πα­γκό­σμιου πλού­του ε­ξα­πο­λύ­ο­ντας πό­λε­μο λη­στρι­κού, α­ποι­κιο­κρα­τι­κού α­κό­μα και δου­λο­κτη­τι­κού χι­τλε­ρι­κού τύ­που ε­νά­ντια και σε τρι­το­κο­σμι­κές, αλ­λά και σε άλ­λες ι­μπε­ρια­λι­στι­κές χώ­ρες. 
 
Για να υ­πο­νο­μεύ­σουν την πο­λι­τι­κή και οι­κο­νο­μι­κή ι­σχύ των α­ντι­πάλων τους φι­λε­λεύ­θε­ρων ι­μπε­ρια­λι­στών και για να κερ­δί­σουν στρα­τη­γι­κές θέ­σεις πα­ντού στον κό­σμο στα πλαί­σια της προ­ε­τοι­μα­σί­ας του με­γά­λου πο­λέμου τους, οι φα­σι­στι­κοί κρατι­κο­μο­νο­πω­λια­κοί κα­πι­τα­λι­σμοί συμ­μα­χούν με τις πιο ε­πι­θε­τι­κές, τις πιο σο­βι­νι­στι­κές με­ρί­δες των αρ­χου­σών τά­ξε­ων ό­λων των χω­ρών και υ­πο­θάλ­πουν τα πιο α­ντι­δρα­στι­κά “α­ντι­κα­πι­τα­λι­στι­κά” κι­νήμα­τα των μη κυ­ρί­αρ­χων τά­ξε­ων, κι­νή­μα­τα που θέ­λουν να γυ­ρί­σουν πί­σω τον τρο­χό της ι­στο­ρί­ας, ό­πως εί­ναι αυ­τά των πιο πα­ρα­γω­γι­κά κα­θυ­στε­ρη­μέ­νων τμημά­των της μι­κρο­α­στι­κής τά­ξης ή της πιο πα­ρα­σι­τι­κής κρα­τι­κής γρα­φειο­κρατί­ας ή ε­πί­σης αυ­τά των ο­πα­δών της φυ­σι­κής οι­κο­νο­μί­ας και της πα­τριαρ­χί­ας. 
Τέ­τοια εί­ναι η συμ­μα­χί­α των ρώ­σων κρα­τι­κο­ο­λι­γαρ­χών  με τις καθυ­στε­ρη­μέ­νες μι­κρο­α­στι­κές μά­ζες στις ο­ποί­ες δου­λεύ­ουν την ου­το­πί­α ό­τι μπο­ρούν να κα­τα­στρέ­ψουν τις σύγ­χρο­νες πα­ρα­γω­γι­κές δυ­νά­μεις. Στην πρά­ξη, βέ­βαια, κα­τα­στρέ­φουν μό­νο ε­κεί­νες, τις πιο σύγ­χρο­νες, των α­ντα­γω­νι­στών τους και αυ­τές μόνο εν μέ­ρει. Αυ­τά τα κι­νή­μα­τα οι α­να­το­λι­κοί κρα­τι­κο­φα­σίστες τα σέρ­νουν πί­σω α­πό τον δι­κό τους φα­σι­στι­κό κα­πι­τα­λι­σμό-ι­μπε­ρια­λι­σμό που, ε­κτός α­πό πιο κα­τα­πιε­στι­κός, εί­ναι πο­λύ πιο κα­θυ­στε­ρη­μέ­νος πα­ρα­γωγι­κά και γι’ αυ­τό κά­νει  πιο ε­πι­σφα­λή μια σο­σια­λι­στι­κή οικο­δό­μη­ση μετά α­πό την ε­πα­νά­στα­ση που θα τον α­να­τρέ­ψει. Α­πό την άλ­λη ό­μως, ε­ξαι­τί­ας της ω­μής βί­ας που α­σκεί στους λα­ούς πά­νω στους ο­ποί­ους κυ­ριαρ­χεί, ο φα­σι­στικός κα­πι­τα­λι­σμός ε­πι­τα­χύ­νει το ξέ­σπα­σμα μιας ε­πα­νά­στα­σης. Η α­ντί­φα­ση δηλα­δή εί­ναι ό­τι μια τέ­τοια επα­νά­στα­ση ό­σο πιο εύ­κο­λα ξε­σπά­ει τό­σο πιο δύσκο­λα μπο­ρεί να στα­θε­ρο­ποι­η­θεί λό­γω σχε­τι­κής κα­θυ­στέ­ρη­σης των πα­ρα­γω­γικών δυ­νά­με­ων, ό­πως θα μπο­ρού­σε σε μια κα­πι­τα­λι­στι­κά πιο α­νε­πτυγ­μέ­νη και πιο δη­μο­κρα­τι­κή χώ­ρα. 
 
Ο Λέ­νιν σε έ­να πε­ρί­φη­μο γράμ­μα του στον Γκόρ­κυ στις 3 του Γε­νά­ρη του 1911 ή­δη ξε­κα­θά­ρι­ζε αυ­τά τα ζη­τή­μα­τα δια­κρί­νο­ντας α­νά­με­σα σε δύ­ο εί­δη κα­πι­τα­λι­σμών, τον μαυ­ρο-ε­κα­το­νταρ­χί­τι­κο και ο­κτω­βρί­στι­κο κα­πι­τα­λι­σμό, τον  κα­πι­τα­λι­σμό δη­λα­δή των μο­ναρ­χι­κών και των γαιο­κτη­μό­νων με­γά­λων βιομη­χά­νων, που ή­ταν από μια ά­πο­ψη το ι­στο­ρι­κό πρό­δρο­μο και α­νά­λο­γο του φα­σιστι­κού κα­πι­τα­λι­σμού, και τον να­ρό­ντνι­κο κα­πι­τα­λι­σμό, που εί­ναι το ι­στο­ρικό πρό­δρο­μο και α­νά­λο­γο του φι­λε­λεύ­θε­ρου κα­πι­τα­λι­σμού, που ο Λέ­νιν τον χα­ρα­κτη­ρί­ζει “δη­μο­κρα­τι­κό”. 
“Θα ή­ταν δον­κι­χω­τι­σμός και κλαψού­ρι­σμα”, έ­γρα­φε ο Λέ­νιν, “αν οι σοσιαλ­δη­μο­κρά­τες έ­λε­γαν στους ερ­γά­τες ό­τι θα μπο­ρού­σε να υ­πάρ­χει σω­τη­ρί­α κά­που ξέ­χω­ρα α­πό την α­νά­πτυ­ξη του κα­πι­τα­λι­σμού, και ό­χι μέ­σω της α­νά­πτυξης του κα­πι­τα­λι­σμού. Αλ­λά δεν λέ­με αυ­τό. Λέ­με το κε­φά­λαιο θα σας κα­τα­πιεί, θα κα­τα­πιεί τους Πέρ­σες, θα κα­τα­πιεί τους πά­ντες, και θα συ­νε­χί­σει να κατα­πί­νει ω­σό­του το α­να­τρέ­ψε­τε. Αυ­τή εί­ναι η α­λή­θεια. Και μην ξε­χά­σε­τε να προ­σθέ­σε­τε: Χω­ρίς την α­νά­πτυ­ξη του κα­πι­τα­λι­σμού δεν υ­πάρ­χει εγ­γύ­η­ση για νίκη πά­νω του.
Οι μαρ­ξι­στές δεν υ­πο­στη­ρί­ζουν ού­τε έ­να α­ντι­δρα­στι­κό μέ­τρο, όπως εί­ναι η α­πα­γό­ρευ­ση των τρά­στ, ο πε­ριο­ρι­σμός του ε­μπο­ρί­ου κλπ. Στον κα­θένα τα δι­κά του. Ας α­φή­σου­με τους Κο­μια­κόφ και Σια να χτί­ζουν σι­δη­ρο­δρό­μους δια­μέ­σου της Περ­σί­ας, ας τους στέλ­νου­με τους Λια­κόβ, ό­μως η δου­λειά των μαρ­ξι­στών εί­ναι να τους εκ­θέ­τουν στους ερ­γά­τες. Αν αυ­τό τρώ­ει τους ερ­γάτες λέ­νε οι μαρ­ξι­στές, ε­άν τους στραγ­γα­λί­ζει, α­ντα­πο­δώ­στε. 
Η α­ντί­στα­ση στην α­ποι­κια­κή πο­λι­τι­κή και στη διε­θνή λε­η­λα­σί­α μέσω της ορ­γά­νω­σης του προ­λε­τα­ριά­του, μέ­σω της υ­πε­ρά­σπι­σης της ελευ­θε­ρί­ας του προ­λε­τα­ρια­κού α­γώ­να δεν κα­θυ­στε­ρεί την α­νά­πτυ­ξη του κα­πι­τα­λι­σμού, αλ­λά την ε­πι­τα­χύ­νει, α­να­γκά­ζο­ντάς τον να κα­τα­φύ­γει σε πιο πο­λι­τι­σμέ­νες, τε­χνι­κά ψη­λό­τε­ρες κα­πι­τα­λι­στι­κές με­θό­δους. Υ­πάρ­χει κα­πι­τα­λι­σμός και κα­πι­τα­λι­σμός. Υ­πάρ­χει ο μαυ­ρο-­ε­κα­το­νταρ­χί­τι­κος ο­κτω­βρί­στι­κος κα­πι­ταλι­σμός και ο να­ρό­ντνι­κος (“ρε­α­λι­στι­κός, δη­μο­κρα­τι­κός”, σφύ­ζων α­πό “δρα­στη­ριό­τη­τα”) κα­πι­τα­λι­σμός. Ό­σο πε­ρισ­σό­τε­ρο εκ­θέ­του­με τον κα­πι­τα­λι­σμό μπρο­στά στους ερ­γά­τες για την “α­πλη­στί­α και την ω­μό­τη­τα του” τό­σο πιο δύ­σκο­λο εί­ναι για τον κα­πι­τα­λι­σμό του πρώ­του εί­δους να συ­νε­χί­ζε­ται, τό­σο πιο σί­γου­ρα υ­πο­χρε­ώ­νε­ται να περ­νά­ει στον κα­πι­τα­λι­σμό δεύ­τε­ρου εί­δους. Και αυ­τό ακρι­βώς μας βο­λεύ­ει, αυ­τό α­κρι­βώς βο­λεύ­ει το προ­λε­τα­ριά­το. 
Το διε­θνές προ­λε­τα­ριά­το πιέ­ζει τον κα­πι­τα­λι­σμό με δυο τρό­πους: α­πό τη μια με­τα­τρέ­πει τον ο­κτω­βρί­στι­κο κα­πι­τα­λι­σμό σε δη­μο­κρα­τι­κό κα­πιτα­λι­σμό και α­πό την άλ­λη ε­πει­δή διώ­χνει τον ο­κτω­βρί­στι­κο κα­πι­τα­λι­σμό μακρυά α­πό τον ε­αυ­τό του, με­τα­φέ­ρει αυ­τόν τον κα­πι­ταλι­σμό στους ά­γριους. Όμως αυ­τό διευ­ρύ­νει την βά­ση του κα­πι­τα­λισμού και φέρ­νει κο­ντύ­τε­ρα τον θά­να­τό του. Πρα­κτι­κά δεν υ­πάρ­χει ο­κτω­βρί­στι­κος κα­πι­τα­λι­σμός που να έ­χει μεί­νει στην Δυ­τι­κή Ευ­ρώ­πη, πρα­κτι­κά ό­λος ο κα­πι­τα­λι­σμός εί­ναι δη­μο­κρα­τικός. Ο ο­κτω­βρί­στι­κος κα­πι­τα­λι­σμός έ­χει φύ­γει α­πό την Βρε­τα­νί­α και την Γαλλί­α και έχει πά­ει στη Ρω­σί­α και στην Α­σί­α. Η ρώ­σι­κη ε­πα­νά­στα­ση και οι επα­να­στά­σεις στην Α­σί­α εί­ναι οι α­γώ­νες να διω­χτεί ο ο­κτω­βρί­στι­κος κα­πι­ταλι­σμός και να α­ντι­κα­τα­στα­θεί α­πό τον δη­μο­κρα­τι­κό κα­πι­τα­λι­σμό. Και ο δη­μοκρα­τι­κός κα­πι­τα­λι­σμός εί­ναι ο τε­λευ­ταί­ος του εί­δους του. Δεν έ­χει άλ­λο στά­διο να πά­ει. Το ε­πό­με­νο στά­διο εί­ναι ο θά­να­τός του”.
 
Αυ­τό που κά­νουν σή­με­ρα οι σο­σιαλ­φα­σί­στες στην Ελ­λά­δα και σε ό­λο τον κό­σμο, εί­τε εί­ναι πρά­κτο­ρες των νέ­ων τσά­ρων, εί­τε α­διόρ­θω­τοι μι­κρο­αστοί - α­ντι­δρα­στι­κοί, δεν εί­ναι να πα­λεύ­ουν για να α­να­τρέ­ψουν με ε­πα­νά­σταση τον δη­μο­κρα­τι­κό κα­πι­τα­λι­σμό, που εί­ναι πια πα­ρα­γω­γι­κά υ­πε­ρώ­ρι­μος, για να φέ­ρουν το σο­σια­λι­σμό, αλ­λά πα­λεύ­ουν για να α­ντι­κα­τα­στή­σουν τον “δη­μοκρα­τι­κό” κα­πι­τα­λι­σμό με τον φα­σι­στι­κό κα­πι­τα­λι­σμό ή πιο συ­γκε­κρι­μέ­να παλεύ­ουν να αντι­κα­τα­στή­σουν την φι­λε­λεύ­θε­ρη πα­γκο­σμιο­ποί­η­ση με την φασι­στι­κή πα­γκο­σμιο­ποί­η­ση. Θέ­λουν δη­λα­δή να κα­τα­στρέ­ψουν τις α­νώ­τε­ρες παρα­γω­γι­κές κα­πι­τα­λι­στι­κές σχέ­σεις, τις σχε­τι­κά πιο δη­μο­κρα­τι­κές κά­τω α­πό τις ο­ποί­ες α­να­πτύσ­σο­νται πα­ρα­πέ­ρα και πιο εύ­κο­λα οι πα­ρα­γωγι­κές δυ­νάμεις, κα­θώς και το βιο­τι­κό ε­πί­πε­δο και η πο­λι­τι­κο­συν­δι­κα­λι­στι­κή ορ­γά­νω­ση των προ­λε­τά­ριων. 
Με λί­γα λό­για θέ­λουν να γυ­ρί­σουν πί­σω τον τρο­χό της ι­στο­ρί­ας.  Και βέ­βαια σε αυ­τό δεν εί­ναι μό­νοι. Δεν υ­πάρ­χουν και δεν υ­πήρ­ξαν πο­τέ σι­νι­κά τεί­χη α­νά­με­σα στις δυο μορ­φές του ι­μπε­ρια­λι­σμού, ι­διαί­τε­ρα  ό­σο αυ­τός όντας στην πα­ρακ­μή περ­νά­ει στην σή­ψη και στη βαρ­βα­ρό­τη­τα. Ό­ταν οι δυ­τι­κοί φι­λε­λεύ­θε­ροι μο­νο­πω­λι­στές με­τα­φέ­ρουν το πα­ρα­γω­γι­κό τους κε­φά­λαιο στην Κί­να ή α­φή­νουν τους κι­νέ­ζους μο­νο­πω­λι­στές να α­γο­ρά­σουν επι­χει­ρή­σεις στη Δύ­ση δεν κά­νουν τί­πο­τα άλ­λο α­πό το να ε­νι­σχύ­ουν του κι­νέ­ζους κρα­τι­κοφα­σί­στες μο­νο­πω­λι­στές για να α­να­πτύ­ξουν τον δι­κό τους κα­πι­τα­λι­σμό της ωμής αρ­πα­γής και βί­ας, με­τα­τρέ­πο­ντας ό­χι μό­νο το ως χθες σο­σια­λι­στι­κό κι­νέζι­κο προ­λε­τα­ριά­το σε δου­λοπάροι­κους, αλ­λά και τους δυ­τι­κούς προ­λε­τάριους του δη­μο­κρα­τι­κού κα­πι­τα­λι­σμού σε υ­πο­χεί­ρια του φα­σι­στι­κού κα­πιτα­λι­σμού και θύ­μα­τα ε­νός νέ­ου πα­γκό­σμιου πο­λέ­μου.
Στο ί­διο υ­πε­ρα­ντι­δρα­στι­κό πλαί­σιο και μά­λι­στα στην ά­κρη του, κινού­νται και οι α­να­φο­ρές των σο­σιαλ­φα­σι­στών για “φα­σι­σμό της Ε­Ε/Ο­ΝΕ”, δη­λαδή της πλέ­ον προ­ο­δευ­τι­κής στην ι­στο­ρί­α του α­στι­σμού προ­σπά­θειας ε­θε­λο­ντι­κής, δη­λα­δή δη­μο­κρα­τι­κής οι­κο­νο­μι­κής και πο­λι­τικής ε­νο­ποί­η­σης α­στικών κρα­τών, την ο­ποί­α οι προ­βο­κά­το­ρες η­γέ­τες της Ελ­λά­δας υ­πο­νό­μευ­σαν στρατη­γι­κά με την ρω­σό­δου­λη πο­λι­τι­κή 30 ε­τών και τε­λι­κά την έ­ρι­ξαν στην ά­βυσσο με το “ε­θνι­κό κα­νό­νι” μιας ελ­λη­νι­κής χρε­ο­κο­πί­ας κατ’ ε­ντο­λή της Μό­σχας.
 
Η αντισημιτική μπόχα δεν κρύβεται
 
Στη συ­νέ­χεια γί­νε­ται λό­γος για την Ο­ΑΚ­ΚΕ σαν “ορ­γά­νω­ση - φά­ντα­σμα”. Προ­φα­νώς οι ορ­γα­νώ­σεις “μη - φα­ντά­σμα­τα” εί­ναι ε­κεί­νες οι ο­ποί­ες μα­ζί με τους ρο­πα­λο­φό­ρους των ΚΝΑΤ και τους ι­δε­ο­λο­γι­κούς α­δελ­φούς τους του ΣΥ­ΡΙΖΑ και της Α­ΝΤΑΡ­ΣΥΑ συμ­με­τέ­χουν σε τε­λε­τές α­πο­τέ­φρω­σης ισ­ρα­η­λι­νών ση­μαιών με συν­θή­μα­τα υ­πέρ της Χα­μάς, κα­θώς και σε α­ντι-μερ­κε­λιά­δες με σύν­θημα “να κα­εί - να κα­εί - το μπ… η Βου­λή” πα­ρέ­α με τον χου­ντό­φι­λο Καμ­μέ­νο, τον Κα­ζάκη και τους “αυ­τό­νο­μους” να­ζι­φα­σί­στες στο Σύ­νταγ­μα. 
Στο ζή­τη­μα της συμ­με­το­χής ή μη στις κι­νη­το­ποι­ή­σεις του “κι­νή­ματος” του σο­σιαλ­φα­σι­σμού έ­χου­με το­πο­θε­τη­θεί πολ­λές φο­ρές διε­ξο­δι­κά. Α­πλά επα­να­λαμ­βά­νου­με ό­τι δεν υ­πάρ­χει ού­τε ί­χνος λα­ϊ­κού και ε­πα­να­στα­τι­κού κινή­μα­τος, ού­τε καν α­πλού φυ­σι­κού κιν­δύ­νου στις ά­πειρες με­τά τη δε­κα­ε­τί­α του ΄80 πλη­κτι­κά ε­πα­να­λαμ­βα­νό­με­νες τε­λε­τουρ­γι­κές δια­δη­λώ­σεις Ο­μό­νοια-Σύνταγ­μα-Προπύ­λαια που στην συ­ντρι­πτι­κή τους πλειο­ψη­φί­α υ­πη­ρε­τού­σαν και υ­πη­ρε­τούν ως τώ­ρα τα συμ­φέ­ρο­ντα του σο­σια­λι­μπε­ρια­λι­σμού και της ε­σω­τερι­κής κοι­νω­νι­κής του βά­σης, που εί­ναι η κρα­τι­κή ο­λι­γαρ­χί­α και τα πιο  τε­μπέ­λι­κα και διε­φθαρ­μέ­να τμή­μα­τα της κρα­τι­κής υ­παλ­λη­λί­ας και της μι­κρο­αστι­κής τά­ξης της υ­παί­θρου και της πό­λης.
Και ο τε­λευ­ταί­ος κά­πως προ­βλη­μα­τι­σμέ­νος, πο­λι­τι­κά προ­ο­δευ­τι­κός άν­θρω­πος θα έ­χει πα­ρα­τη­ρή­σει πό­σο ε­ξω­φρε­νι­κά κα­πε­λω­μέ­να εί­ναι τα κι­νήμα­τα στα ο­ποί­α η­γού­νται οι ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-ψευ­τοΚ­ΚΕ και τε­λευ­ταί­α και οι ε­θνικοφα­σί­στες, μο­νά­χα α­πό το γε­γο­νός ό­τι τώ­ρα που ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ε­τοι­μά­ζει την έ­φο­δο στην ε­ξου­σί­α, ως δια μα­γεί­ας έ­χουν κο­πεί για πά­νω α­πό έ­να χρό­νο οι μο­λό­τοφ και οι τε­λε­τές α­πο­τέ­φρω­σης στο κέ­ντρο της Α­θή­νας. Η συν­θη­μα­το­λο­γί­α, οι μέθο­δες και πρα­κτι­κές, η πλή­ρης έλλει­ψη γεί­ω­σης στην πραγ­μα­τι­κή ερ­γα­τική τά­ξη αλ­λά και γε­νι­κά στο λα­ό, η κα­θε­στω­τι­κή τους κά­λυ­ψη το­πο­θε­τούν τα συγκε­κρι­μέ­να “α­ντι­κα­πι­τα­λι­στι­κά” κι­νή­μα­τα -α­πό πο­λι­τι­κή ά­πο­ψη- στο χώ­ρο της ά­κρας δε­ξιάς της α­στι­κής τά­ξης, δε­ξιό­τε­ρα κι α­πό την ό­ντως α­ντι­λα­ϊ­κή “μνη­μο­νια­κή” πο­λι­τι­κή των πα­ρα­δο­σια­κών και ευ­ρω­παιό­φι­λων α­στών μέ­σα σε ΝΔ και ΠΑ­ΣΟΚ.
Ε­να­ντί­ον της Ο­ΑΚ­ΚΕ και της Α­ντι­να­ζι­στι­κής Πρω­το­βου­λί­ας ε­κτο­ξεύ­ε­ται, ω­στό­σο η βρώ­μι­κη κα­τη­γό­ρια ό­τι υ­πε­ρα­σπί­ζο­νται “κά­θε σφα­γή των Ισ­ρα­η­λι­νών κα­τά των Πα­λαι­στι­νί­ων”, ε­πει­δή α­πο­κα­λύ­πτουν τον σο­σιαλ­φα­σι­στικό α­ντι­ση­μι­τι­σμό ό­λης α­νε­ξαι­ρέ­τως της ψευ­το­α­ρι­στε­ράς, ο ο­ποί­ος έ­χει μπο­λιά­σει ε­σχά­τως, λό­γω ό­σμω­σης ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ - Ε­ξαρ­χεί­ων, και τις χει­ρό­τε­ρες πλευρές του α­ναρ­χι­σμού, ει­δι­κά τους φι­λο­να­ζι­στι­κούς “πυ­ρή­νες”
Η Ο­ΑΚ­ΚΕ α­πό την ί­δρυ­σή της, α­πό τα προ­γραμ­μα­τι­κά της ντο­κου­μέ­ντα, αλ­λά και α­πό την πα­ρά­δο­ση του κά­πο­τε ε­πα­να­στα­τι­κού μ-λ κι­νή­μα­τος, υ­πε­ρασπί­στη­κε πά­ντα το δι­καί­ω­μα του πα­λαι­στι­νια­κού έ­θνους σε μια πα­τρί­δα και ε­ξέ­φρα­ζε εμ­φα­τι­κά την αλ­λη­λεγ­γύ­η της στους α­ντι­ι­μπε­ρια­λι­στι­κούς του αγώ­νες, που εί­χαν γε­νι­κό αρ­χη­γό για δε­κα­ε­τί­ες το Γιά­σερ Α­ρα­φάτ. Εί­χε ε­πίσης πά­ντα α­πό θέ­ση αρ­χής χτυ­πή­σει τις σω­βι­νι­στι­κές, ε­πε­χτα­τι­κές τά­σεις της δε­ξιάς των σιω­νι­στών.
Ε­κεί­νο το ο­ποί­ο άλ­λα­ξε ου­σια­στι­κά με­τά το 1993-1994, εί­ναι η α­νά­δυ­ση σε ο­λό­κλη­ρο τον α­ρα­βι­κό και ευ­ρύ­τε­ρα ι­σλα­μι­κό κό­σμο μιας νέ­ας, “διε­θνι­στικής” έκ­δο­σης του ι­σλα­μο­φα­σι­σμού, δια­βρω­μέ­νου ως το με­δού­λι α­πό τη ρώ­σι­κη υ­περ­δύ­να­μη, η ο­ποί­α έ­ρι­ξε πα­ντού στις φτω­χές και ε­ξα­θλιω­μέ­νες μά­ζες το σύν­θη­μα της γε­νο­κτο­νι­κής α­ντιε­βρα­ϊ­κής και α­ντι­δυ­τι­κής ε­πί­θε­σης. Ε­νο­ποι­η­τι­κό στοι­χεί­ο στις ι­σλα­μο­φα­σι­στι­κές και σο­σιαλ­φα­σι­στι­κές θε­ω­ρί­ες, κλη­ρο­νο­μιά α­πό το χι­τλε­ρι­σμό, εί­ναι ο “διε­θνής Ε­βραί­ος” και πιο ει­δι­κά το υπο­τι­θέ­με­νο “μα­κρύ χέ­ρι της Δύ­σης” μέ­σα στον Τρί­το Κό­σμο, ο εβραί­ος σαν κρά­τος, δη­λα­δή το Ισ­ρα­ήλ.
Το Ισ­ρα­ήλ, ει­δι­κά με­τά τη δο­λο­φο­νί­α του ει­ρη­νό­φι­λου α­στού Γι­τζάκ Ρά­μπιν το 1996 α­πό την α­κρο­δε­ξιά του Ισ­ρα­ήλ, α­κο­λού­θη­σε μια πο­λι­τι­κή ε­ντελώς α­ντί­θε­τη α­πό ε­κεί­νη την ο­ποί­α υ­πο­στή­ρι­ζε α­νέ­κα­θεν η Ο­ΑΚ­ΚΕ για την ε­πίλυ­ση των α­ντι­θέ­σε­ων μέ­σα στον Τρί­το Κό­σμο.
Ει­δι­κά υ­πό τη σω­βι­νι­στι­κή Δε­ξιά του Λι­κού­ντ, το Ισ­ρα­ήλ αρ­νή­θη­κε στην πρά­ξη τη συμ­φω­νί­α για ί­δρυ­ση πα­λαι­στι­νια­κού κρά­τους, συ­νέ­χι­σε την εγκλη­μα­τι­κή πο­λι­τι­κή του ε­ποι­κι­σμού των κα­τε­χό­με­νων πα­λαι­στι­νια­κών ε­δαφών, έ­κα­νε έμ­με­σα τα γλυ­κά μά­τια στους ι­σλα­μο­φα­σί­στες κα­τά της πα­τριωτι­κής Φα­τάχ ώ­στε να έ­χει δι­καιο­λο­γί­α να αρ­νεί­ται την α­νε­ξάρ­τη­τη Πα­λαι­στίνη, α­δια­φό­ρη­σε ε­πα­νει­λημ­μέ­να για τη ζω­ή πα­λαι­στι­νί­ων α­μά­χων κα­τά τη διάρκεια των συ­γκρού­σε­ων του με τους προ­βο­κά­το­ρες της Χα­μάς.
Κυ­ρί­ως, το Ισ­ρα­ήλ βά­σι­σε την ά­μυ­νά του α­πέ­να­ντι στους ι­σλα­μο­ναζή­δες ό­χι στην παλ­λα­ϊ­κή κι­νη­το­ποί­η­ση του ισ­ρα­η­λι­νού λα­ού και στις ό­ποιες γέ­φυ­ρες μπο­ρού­σε να χτί­σει με ει­ρη­νό­φι­λους α­στούς και τους λα­ούς των α­ραβι­κών χω­ρών, αλ­λά στους προ­νο­μια­κούς δε­σμούς του με τον α­με­ρι­κά­νι­κο ιμπε­ρια­λι­σμό, προ­βο­κά­ρο­ντας τον ε­αυ­τό του.
 
Οι α­ντι­ση­μί­τες της ΠΔ, που υ­πε­ρα­σπί­ζο­νται κά­θε ι­σλα­μο­φα­σι­σμό σε πα­γκό­σμια κλί­μα­κα σαν “τρι­το­κο­σμι­κή α­ντί­στα­ση στην πα­γκο­σμιο­ποί­η­ση του κε­φά­λαιου”, έ­χουν το θρά­σος να χα­ρα­κτη­ρί­ζουν την Ο­ΑΚ­ΚΕ “σιω­να­ζι­στι­κή”. Ο εν λό­γω ε­με­τι­κός ό­ρος έ­χει ε­φευ­ρε­θεί α­πό το σο­σιαλ­φα­σι­σμό για να σχετι­κο­ποιεί το Ο­λο­καύ­τω­μα και με τη βρώ­μι­κη θε­ω­ρί­α της ε­ξί­σω­σης της γε­νο­κτονί­ας των 6.000.000 Ε­βραί­ων α­πό τους γερ­μα­νούς χι­τλε­ρι­κούς με την κα­τα­πί­ε­ση των Πα­λαι­στί­νιων α­πό το Ισρα­ήλ. Εί­ναι ο ρώ­σι­κος νε­ο­να­ζι­σμός που έ­χει βγά­ζει τη θε­ω­ρί­α ό­τι το Ισ­ρα­ήλ σή­με­ρα εί­ναι δή­θεν το κέ­ντρο της πα­γκό­σμιας α­ντί­δρα­σης και του “νέ­ου να­ζι­σμού”.
Κα­νέ­νας φυ­σι­κά α­πό ό­σους μι­λά­νε για “σιω­να­ζι­σμό”, δεν εί­χε μι­λή­σει για “ρω­σο­να­ζι­σμό” ή “σερ­βο­να­ζι­σμό”, ό­ταν οι η­γε­τι­κές κλί­κες αυ­τών των χωρών μα­κέ­λευαν πραγ­μα­τι­κά με να­ζι­στι­κό μέ­νος το Αφ­γα­νι­στάν, την Τσε­τσε­νί­α και τη Βο­σνί­α α­ντί­στοι­χα, βί­α­ζαν, ε­κτε­λού­σαν μα­ζι­κά, έ­κα­ναν ε­θνο­κά­θαρ­ση σε ευ­ρω­πα­ϊ­κό έ­δα­φος για πρώ­τη φο­ρά με­τά το Β’ Πα­γκό­σμιο Πό­λε­μο σε μια έ­κτα­ση και με τέ­τοια βαρ­βα­ρό­τη­τα που ού­τε ποιο­τι­κά ού­τε πο­σο­τι­κά μπο­ρεί, έστω και κατ’ ε­λά­χι­στο, να συ­γκρι­θεί με ε­κεί­νη των με­γά­λο-ισ­ρα­η­λι­νών σο­βινι­στών.
Ο α­ντι­ση­μι­τι­σμός δεν α­φο­ρά το Ισ­ρα­ήλ σαν τέ­τοιο. Α­πλού­στα­τα, ό­πως και για τον κλασ­σι­κό χι­τλε­ρι­σμό, έ­τσι και για το νέ­ο-ευ­ρα­σια­τι­σμό των Πού­τιν-Ντού­γκιν και για ό­λο το σο­σιαλ­φα­σι­σμό, ο “διε­θνής Ε­βραί­ος” και η κρα­τική του έκ­φρα­ση, το Ισ­ρα­ήλ, α­πο­τε­λούν το ενο­ποι­η­τι­κό στοι­χεί­ο, την προ­σωπο­ποί­η­ση του δυ­τι­κού τύ­που κε­φά­λαιου της α­γο­ράς, του προς ε­ξό­ντω­ση φι­λε­λεύ­θερου α­στού και τε­λι­κά, πιο βα­θιά, των ί­διων των δη­μο­κρα­τι­κών λα­ών και του κά­θε πραγ­μα­τι­κού διε­θνι­στή, πό­σο μάλ­λον των πραγ­μα­τι­κών κομ­μου­νι­στών, τους ο­ποί­ους πά­ντα οι κά­θε λο­γής φα­σί­στες κα­τη­γο­ρού­σαν για πιό­νια των “ε­βραί­ων”, για “ε­βραιο­μπολ­σε­βί­κους” κλπ. 
Το Ισ­ρα­ήλ, λοι­πόν, σαν ε­βρα­ϊ­κό κρά­τος, συμ­φέ­ρει τη Ρω­σί­α να βρί­σκεται σφη­νω­μέ­νο α­νά­με­σα στους γε­νο­κτό­νους ι­σλα­μο­φα­σί­στες που το πε­ρι­κυκλώ­νουν σι­γά σι­γά και ταυ­τό­χρο­να να δρα σο­βι­νι­στι­κά, ε­πε­χτα­τι­κά, η­λι­θιω­δώς και προ­βο­κα­τό­ρι­κα, ώ­στε να συ­σπει­ρώ­νει ε­να­ντί­ον του α­κό­μα πιο εύ­κολα την πα­γκό­σμια νε­ο­να­ζι­στι­κή α­ντί­δρα­ση, δη­λα­δή να λει­τουρ­γεί σε πλή­ρη αντί­θε­ση με τα ό­σα η Ο­ΑΚ­ΚΕ δια­τυ­πώ­νει σα δη­μο­κρα­τι­κή - α­ντι­ι­μπε­ρια­λι­στι­κή γραμ­μή για το πα­λαι­στι­νια­κό και τη Μέ­ση Α­να­το­λή γε­νι­κό­τε­ρα.
 
Ιδιωτικοποιήσεις και “ιδιωτικοποιήσεις” - Το ψέμα έχει κοντά ποδάρια
 
Στον α­νερ­μά­τι­στο κα­τή­φο­ρό τους, οι κρυ­φο­κνί­τες “ε­λευ­θε­ρια­κοί” δεν μπο­ρούν να μην πε­ρά­σουν μια βόλ­τα α­πό το λα­λιω­τι­κό και κνί­τι­κο πε­ρι­βόλι της “υ­πε­ρά­σπι­σης της δη­μό­σιας πε­ριου­σί­ας” α­πέ­να­ντι στο “ξε­πού­λη­μα” στους δυτι­κούς ή ντό­πιους δυ­τι­κού τύ­που α­στούς. 
Πρό­κει­ται για μό­νι­μη ε­πω­δό του σο­σιαλ­φα­σι­σμού α­πέ­να­ντι στην Ο­ΑΚΚΕ, α­πό τό­τε που ε­κεί­νη, ε­πί της, σε γε­νι­κές γραμ­μές ευ­ρω­παιό­φι­λης, κυ­βέρ­νη­σης Μη­τσο­τά­κη - ΝΔ, την ο­ποί­α α­νέ­τρε­ψε α­πό τα δε­ξιά ο Σα­μα­ράς το 1993, εί­χε ταχθεί υ­πέρ της ι­διω­τι­κο­ποί­η­σης - συ­νε­ταιρι­στι­κο­ποί­η­σης των α­στι­κών λε­ωφο­ρεί­ων στην Α­θή­να. 
Ο μαρ­ξι­σμός - λε­νι­νι­σμός - μα­ο­ϊ­σμός δεν το­πο­θε­τεί το ζή­τη­μα του ιδιω­τι­κού ή κρα­τι­κού χα­ρα­κτή­ρα της κα­πι­τα­λι­στι­κής ι­διο­κτη­σί­ας στα ζη­τήμα­τα αρ­χής. Σε μια συ­γκε­κρι­μένη ι­στο­ρι­κή φά­ση και σε μια συ­γκε­κρι­μέ­νη χώρα, μπο­ρεί η κρα­τι­κο­κα­πι­τα­λι­στι­κή ι­διο­χτη­σί­α μιας πα­ρα­γω­γι­κής μο­νά­δας να εί­ναι προ­ο­δευ­τι­κό­τε­ρη της ι­διω­τι­κής, ό­πως αυ­τό συμ­βαί­νει με­τά α­πό μια δη­μο­κρα­τι­κή ή α­ντι­ι­μπε­ρια­λι­στι­κή ε­πα­νά­στα­ση ό­ταν ο ι­διω­τι­κός το­μέ­ας εί­ναι α­κό­μα α­δύ­να­μος για να πά­ρει στα χέ­ρια του με­γά­λες πα­ρα­γω­γι­κές δυ­νάμεις ή το κρά­τος πρέ­πει να πά­ρει την οι­κο­νο­μι­κή δια­χεί­ρι­ση α­πό τα χέ­ρια κο­μπρα­δό­ρων και α­ποι­κιο­κρα­τών ι­διω­τών.
Ή μπο­ρεί να συμ­βαί­νει και το ε­ντε­λώς α­νά­πο­δο, ό­ταν έ­χει σχε­τι­κά ανα­πτυ­χθεί το ι­διω­τι­κό κε­φά­λαιο και το κρα­τι­κό κε­φά­λαιο έ­χει αρ­χί­σει να σα­πί­ζει στα χέ­ρια μιας διε­φθαρ­μέ­νης ο­λι­γαρ­χί­ας ή γρα­φειο­κρα­τί­ας (μι­λάμε πά­ντα για την πε­ρί­ο­δο πριν την α­να­τρο­πή της α­στι­κής τά­ξης α­πό τη σο­σιαλι­στι­κή - α­ντι­ι­μπε­ρια­λι­στι­κή ε­πα­νά­στα­ση).
Σε γε­νι­κές γραμ­μές πά­ντως σή­με­ρα, η κρα­τι­κή κα­πι­τα­λι­στι­κή ι­διοχτη­σί­α, στην ε­πο­χή του σα­πί­σμα­τος και της πα­ρακ­μής του ι­μπε­ρια­λι­σμού, ειδι­κά του ι­μπε­ρια­λι­σμού κρα­τι­κο­μο­νο­πω­λια­κού-φα­σι­στι­κού τύ­που, βρί­σκε­ται πιο δε­ξιά α­πό την κλασ­σι­κή ι­διω­τι­κή η ο­ποί­α δια­χειρί­ζε­ται την πα­ρα­γωγή με ό­ρους α­γο­ράς και με­τριά­ζει χο­ντρι­κά τη σπα­τά­λη και τη ρε­μού­λα, κα­θαρά για λό­γους προ­στα­σί­ας της ευ­ρυθ­μί­ας της πα­ρα­γω­γής του κα­πι­τα­λι­στι­κού κέρ­δους και της ε­λα­χι­στο­ποί­η­σης των ά­σκο­πων α­πω­λειών.
Ω­στό­σο, το ε­ρώ­τη­μα χρειά­ζε­ται πά­ντα ΕΙ­ΔΙ­ΚΗ α­πά­ντη­ση. Για πα­ρά­δειγ­μα, η κρα­τι­κο­κα­πι­τα­λι­στι­κή, ΠΑ­ΣΟ­Κι­κού τύ­που, ε­θνι­κή γρα­φειο­κρα­τι­κή ιδιο­κτη­σί­α στον ΟΛ­Π εί­ναι δε­κά­δες φο­ρές πιο προ­ο­δευ­τι­κή α­πό τη φα­σι­στι­κή “ι­διω­τι­κή”, στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα κι­νέ­ζι­κη κρα­τι­κή, ι­διο­κτη­σί­α της COSCO στην προ­βλή­τα 2 του λι­μα­νιού του Πει­ραιά.
Στη ση­με­ρι­νή Κί­να ό­μως, η ι­διο­κτη­σί­α ε­νός κι­νέ­ζου ι­διώ­τη α­στού, οπα­δού σε πο­λι­τι­κό ε­πί­πε­δο της κλασ­σι­κής δυ­τι­κής α­στο­δη­μο­κρα­τί­ας, ε­πί­σης εκ­με­ταλ­λευ­τι­κής για το προ­λε­τα­ριά­το, εί­ναι πα­ρα­σάγ­γες α­ρι­στε­ρό­τε­ρη από την ι­διο­κτη­σί­α του κι­νέ­ζι­κου κρα­τι­κο­μο­νο­πώ­λιου. 
Κα­τά τον ί­διο τρό­πο, η κρα­τι­κή ι­διο­κτη­σί­α π.χ. στην τρι­το­κο­σμι­κή Αλγε­ρί­α ή στη δευ­τε­ρο­κο­σμι­κή Νορ­βη­γί­α εί­ναι προ­ο­δευ­τι­κό­τε­ρη α­πό την ε­κεί ι­διο­κτη­σί­α ε­νός ρώ­σου “ι­διώ­τη” ο­λι­γάρ­χη, φί­λου ή προ­στα­τευό­με­νου του Κρεμ­λί­νου.
Πά­ντως, έ­χο­ντας ξε­καθα­ρί­σει ό­τι πλέ­ον έ­χου­με πε­ρά­σει α­πό τη φάση των α­ντι­δρα­στι­κών κρα­τι­κο­ποι­ή­σε­ων ψευ­τοΚ­ΚΕ - ΠΑ­ΣΟΚ της δε­κα­ε­τί­ας του ’80, με στό­χο τη συ­ντρι­βή του ι­διω­τι­κού κε­φά­λαιου, στη φά­ση της ο­λι­γαρ­χι­κής “ι­διω­τι­κο­ποί­η­σης”, ό­που οι ρω­σο­φτιαγ­μέ­νοι ή ρω­σό­φι­λοι ο­λι­γάρ­χες τύ­που Κόκ­κα­λη, Μπό­μπο­λα, Κο­πε­λού­ζου, Μυ­τι­λη­ναί­ου, Βγε­νό­που­λου, Γερ­μα­νού, Κα­ραγκου­λέ ή α­κό­μη πε­ρισ­σό­τε­ροι οι ί­διοι οι Ρώ­σοι και οι Κι­νέ­ζοι μπαί­νουν πια ορ­μη­τι­κά στο παι­χνί­δι α­γο­ράς της χώ­ρας για έ­να κομ­μά­τι ψω­μί λό­γω της χρεο­κο­πί­ας που φτιά­σαν οι χα­φιέ­δες τους, η Ο­ΑΚ­ΚΕ στέ­κε­ται στην κύ­ρια πλευ­ρά ε­νά­ντια στις νέ­ου ρω­σο­κι­νέ­ζι­κου τύ­που “ι­διω­τι­κο­ποι­ή­σεις”.
Κι αυ­τό για­τί στην ου­σί­α πρό­κει­ται για κρα­τι­κο­ποι­ή­σεις α­πό ξέ­να φα­σι­στι­κά ι­μπε­ρια­λι­στι­κά κρά­τη πα­ρα­γω­γι­κών δυ­νά­με­ων και μο­νά­δων οι οποί­ες βρί­σκο­νται σε ελ­λη­νι­κό έ­δα­φος, με α­πώ­τε­ρο στό­χο την α­ποι­κιο­ποί­η­ση της χώ­ρας μας και τη χρή­ση της ως βά­ση για τον γε­νοκτο­νι­κό πό­λε­μο του σοσια­λι­μπε­ρια­λι­σμού κα­τά των λα­ών και των ε­θνών του μη φα­σι­στι­κού πλα­νή­τη και ι­διαί­τε­ρα της Ευ­ρώ­πης.
 
Εί­ναι πά­ντως αρ­κε­τά α­στεί­ο το κνι­το­λό­ι και οι κα­νι­βα­λι­κές α­ντιση­μι­τι­κές πα­ρα­φυά­δες του να κα­τη­γο­ρούν την Ο­ΑΚ­ΚΕ ό­τι εί­ναι υ­πέρ του ξε­πουλή­μα­τος των πλου­το­πα­ρα­γω­γι­κών πό­ρων της χώ­ρας μας. 
Η Ο­ΑΚ­ΚΕ εί­ναι η μό­νη ορ­γά­νω­ση η ο­ποί­α έ­χει το­νί­σει με τέ­τοια έμ­φαση ε­δώ και χρό­νια ό­τι η μη α­ξιο­ποί­η­ση του πλου­το­πα­ρα­γω­γι­κού πλού­του της χώ­ρας για δε­κα­ε­τί­ες α­πο­τε­λεί συ­νει­δη­τό έ­γκλη­μα του σο­σιαλ­φα­σι­σμού των μο­σχό­δου­λων η­γε­σιών ψευ­το­α­ρι­στε­ράς και ΠΑ­ΣΟΚ, εσχά­τως και ΝΔ και να­ζιφα­σι­στι­κής α­κρο­δε­ξιάς, με στό­χο, ό­ταν υ­πάρ­ξει εκ­με­τάλ­λευ­ση των ό­ποιων α­πο­θε­μά­των πε­τρε­λαί­ου και φυ­σι­κού α­ε­ρί­ου, αυ­τή να γί­νει με ό­ρους που να βο­λεύ­ουν τη Μό­σχα, το α­φε­ντι­κό ό­λου του δια­κομ­μα­τι­κού η­γε­τι­κού συ­νε­χούς.
Ε­κεί ε­δρά­ζε­ται η κοι­νή δια­κη­ρυγ­μέ­νη πε­ποί­θη­ση π.χ. της Χρυ­σής Αυγής και του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ για την α­νά­γκη η χώ­ρα μας να μην “α­νή­κει εις την Δύ­σιν”, όπως λέ­νε χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά και οι δύ­ο, αλ­λά να στρα­φεί προς τη Ρω­σί­α. Πα­ρα­πί­σω στην ί­δια γραμ­μή στέ­κουν οι φα­σί­στες Καμ­μέ­νος και Κα­ρα­τζα­φέ­ρης, οι στρα­τη­γι­κοί κυ­βερ­νη­τι­κοί πλα­σιέ της Μό­σχας Σαμα­ράς - Σ. Κε­δί­κο­γλου, οι Βε­νιζέ­λοι, Χρυ­σο­χο­ΐ­δη­δες, Αν­δρου­λά­κη­δες και Μα­νιά­τη­δες του ΠΑ­ΣΟΚ, σύσ­σω­μη η η­γε­σί­α του ψευ­τοΚ­ΚΕ, ο ε­ρα­στής της “α­να­δυό­με­νης νέ­ας δύ­να­μης” Ρω­σί­ας Κουβέ­λης, ο ρω­σο-φι­λε­λεύ­θε­ρος Τζή­με­ρος, τε­λι­κά Ο­ΛΕΣ οι κα­θε­στω­τι­κές η­γε­σί­ες.
 
Η σπέκουλα περί “ιδιωτικοποίησης της Παιδείας”
 
Α­ντι­γρά­φο­ντας φρά­ση φρά­ση τις α­δια­ντρο­πιές του κλασ­σι­κού σο­σιαλ­φα­σι­σμού, οι ψευ­το­ε­λευ­θε­ρια­κοί φί­λοι του ρω­σό­φι­λου και σά­πιου κρα­τικού μο­νο­πώ­λιου στην εκ­παί­δευ­ση ε­κτο­ξεύ­ουν ε­νά­ντια στην Ο­ΑΚ­ΚΕ με­τα­ξύ άλ­λων και την κα­τη­γο­ρί­α ό­τι θέ­λει να δει ι­διω­τι­κο­ποι­η­μέ­νη την κρα­τι­κή παιδεί­α. Αυ­τό πο­τέ και που­θε­νά δεν το εί­πε και δεν το έ­γρα­ψε η Ο­ΑΚ­ΚΕ, και κυ­ρί­ως κα­θό­λου δεν το θέ­λει. 
Η Ο­ΑΚ­ΚΕ νοιά­ζε­ται και πα­λεύ­ει, ό­πως οι πε­ρισ­σό­τε­ροι προ­ο­δευ­τι­κοί άν­θρω­ποι, να γί­νει τε­χνι­κά α­πο­τε­λε­σμα­τι­κή και μορ­φω­τι­κά προ­ο­δευ­τι­κή η εκ­παί­δευ­ση για το λα­ό, η ο­ποί­α και στη χώ­ρα μας και αλ­λού εί­ναι βα­σι­κά η κρα­τι­κή. Α­πλά ε­κεί­νο που λέ­ει, σε α­ντί­θε­ση με τους σο­σιαλ­φα­σί­στες, εί­ναι ότι δεν έ­χει το δι­καί­ω­μα το ελ­λη­νι­κό κρά­τος να α­πα­γο­ρεύ­ει την ι­διω­τική ανώ­τα­τη εκ­παί­δευ­ση σε α­ντί­θε­ση με κά­θε άλ­λη δη­μο­κρα­τι­κή χώ­ρα, και ό­τι αυτή η α­πα­γό­ρευ­ση ο­φεί­λε­ται στο ό­τι το ελ­λη­νι­κό κρά­τος εί­ναι στα χέ­ρια μιας φα­σι­στι­κής πο­λι­τι­κής ε­ξου­σί­ας που θέ­λει τα πα­νε­πι­στή­μια και το μο­νο­πώλιο της γνώ­σης -ή μάλ­λον το σκο­τά­δι- να βρί­σκο­νται στα χέ­ρια της και στα χέρια των πιο βρώ­μι­κων, των πιο α­μόρ­φω­των και πιο σκο­τα­δι­στι­κών με­ρί­δων της κρα­τι­κής εκ­παι­δευ­τι­κής γρα­φειο­κρα­τί­ας. 
Στην ου­σί­α συμ­βαί­νει το α­ντί­στρο­φο. Εί­ναι ί­διον της ψευ­το­α­ρι­στεράς να α­πο­δί­δει στους ε­χθρούς της και ει­δικά στους πραγ­μα­τι­κούς κομ­μου­νι­στές τα δι­κά της ε­γκλή­μα­τα. Για­τί ποιος άλ­λος, αν ό­χι η κνι­το­συ­να­σπι­σμαί­ι­κη και λα­λιω­τι­κή ΠΑ­ΣΟ­Κι­κή γρα­φειο­κρα­τί­α, ι­διω­τι­κο­ποί­η­σε τό­σο πο­λύ την έ­στω ι­σχνή κρα­τι­κή παι­δεί­α, κά­νο­ντάς την ι­διω­τι­κή ι­διο­χτη­σί­α της, α­νεξέ­λε­γκτο φέ­ουδό της και τε­λι­κά δια­λύ­ο­ντάς την α­πό τα μέ­σα;
Το δη­μό­σιο σχο­λειό, το έ­τσι κι αλ­λιώς α­πό πα­λιά ά­ντρο πα­πα­γα­λί­ας και α­ντι­πα­ρα­γω­γι­κού α­φιο­νιού, έ­γι­νε με­τά το 1982 μια μί­ξη κλασ­σι­κού σω­βι­νισμού και σο­σιαλ­φα­σι­στι­κής α­ντι­δρα­στι­κό­τη­τας σε ό,τι α­φο­ρά το πρό­γραμ­μα δι­δα­σκα­λί­ας, συ­νώ­νυ­μο της κα­θυ­στέ­ρη­σης και της α­νου­σιό­τη­τας κι έ­στει­λε τους μα­θη­τές στην ι­διω­τι­κή παι­δεί­α του φρο­ντι­στη­ρί­ου μα­ζι­κό­τε­ρα α­πό κάθε άλ­λη ε­πο­χή (μέ­χρι την προ­βο­κα­τό­ρι­κη χρε­ο­κο­πί­α του Πα­παν­δρέ­ου του Γ’ του­λά­χι­στο, για­τί τώ­ρα πια ο κό­σμος δυ­σκολεύ­ε­ται να στεί­λει τα παι­διά του σε ι­διω­τι­κά σχο­λεί­α για οι­κο­νο­μι­κούς λό­γους).
Το κνι­το­συ­να­σπι­σμαί­ι­κο συ­νε­χές, μα­ζί με τους νε­ό­κο­πους “φί­λους του λα­ού” της ΠΑ­ΣΚΕ και της ΔΑ­ΚΕ μέ­σα στις ΟΛ­ΜΕ τις ΔΟ­Ε και τις ΠΟΣ­ΔΕΠ, κα­θώς και με την ου­ρά τους των ΝΑΡ, Διαρ­ρηκτών (“ΜΛΚΚΕ”) και σί­α, δεν έ­κα­νε τί­ποτε άλ­λο πα­ρά να ζη­τά­ει πε­ρισ­σό­τε­ρα λε­φτά α­πό το κρά­τος για να μα­σου­λά­νε οι γρα­φειο­κρά­τες τους και να λου­φά­ρουν στα δευ­τε­ρο­βάθ­μια γρα­φεί­α και στα σχο­λειά, πέ­ρα και έ­ξω α­πό κά­θε πραγ­μα­τι­κή εκ­παι­δευ­τι­κή α­νά­γκη για τα παιδιά του λα­ού γε­νι­κά και της φτω­χο­λο­γιάς ει­δι­κό­τε­ρα.
Ει­δι­κό­τε­ρα δε με τη γραμ­μή του ε­ντε­λώς πα­πα­γα­λί­στι­κου 12χρο­νου “υπο­χρε­ω­τι­κού σχο­λειού”, οι πα­πά­δες αυ­τοί, που τους λεί­πουν μο­νά­χα τα άμ­φια για να ε­νω­θούν με την κλασ­σι­κή ρα­σο­φό­ρα α­ντί­δρα­ση, έ­δω­σαν έ­να συ­ντρι­πτι­κό χτύ­πη­μα στην τε­χνι­κή εκ­παί­δευ­ση, τη δη­μό­σια μά­λι­στα, για την ο­ποί­α δήθεν κό­πτο­νται, ε­νώ κοί­τα­ξαν να κα­ταρ­γή­σουν ή και κα­τάρ­γη­σαν τε­λι­κά και κά­θε άλ­λη μι­σο­κρα­τι­κή τε­χνι­κή εκ­παί­δευ­ση (σχο­λές Ο­Α­ΕΔ, σχο­λές που υ­πά­γο­νται σε άλ­λα υ­πουρ­γεί­α και ό­χι στο Παι­δεί­ας κλπ.). Τσά­κι­σαν δη­λα­δή και α­παξί­ω­σαν τα κατ’ ε­ξο­χήν σχο­λειά της νέ­ας βάρ­διας της ερ­γα­τι­κής τά­ξης, την ί­δια ώ­ρα που μι­λάν δή­θεν στο ό­νο­μά της!
 
Α­πό την κλασ­σι­κή θέ­ση την ο­ποί­α δια­τυ­πώ­νει ο Μαρ­ξ στην “Κρι­τι­κή του Προ­γράμ­μα­τος της Γκό­τα” στα 1875, ότι δη­λα­δή οι κομ­μου­νι­στές δε μπο­ρούν να α­παι­τούν α­πό την α­στι­κή τά­ξη να μορ­φώ­νει τα παι­διά της στα υ­πο­τυ­πώ­δη κρα­τι­κά σχο­λειά της φτω­χο­λο­γιάς, κα­θώς έ­να τέ­τοιο αί­τη­μα εί­ναι ου­το­πι­κό, α­ντι­δρα­στι­κό και η­λί­θιο, βγαί­νει πε­ντα­κά­θα­ρα η ορ­θό­τη­τα της θέ­σης για τον α­ντι­δρα­στι­κό χα­ρα­κτή­ρα που έ­χει το σύν­θη­μα για “α­πα­γό­ρευ­ση της ι­διωτι­κής παι­δεί­ας” σε ό­λες τις βαθ­μί­δες, κι α­κό­μα πε­ρισ­σό­τε­ρο στην τρι­το­βάθ­μια πα­νε­πι­στη­μια­κή. Το κρά­τος άλ­λω­στε, σα συλ­λο­γι­κός κα­πι­τα­λι­στής, δεν είναι λι­γό­τε­ρο α­κα­τάλ­λη­λο σαν εκ­παι­δευ­τής του λα­ού και της νε­ο­λαί­ας, αλλά εί­ναι μάλ­λον χει­ρό­τε­ρος και πιο α­ντι­δρα­στι­κός α­πό τον με­μο­νω­μέ­νο α­στο­φι­λε­λεύ­θε­ρο.
Αυ­τό που ση­μειώ­νει ω­στό­σο η Ο­ΑΚ­ΚΕ εί­ναι πως οι συν­δι­κα­λι­στι­κοί α­γώ­νες εκ­παι­δευ­τι­κών, φοι­τη­τών και μα­θη­τών στα δη­μό­σια πα­νε­πι­στή­μια και σχο­λειά πρέ­πει να έ­χουν στη ση­μαί­α τους τη σύν­δε­ση θε­ω­ρί­ας και πρά­ξης, το πο­λυ­τε­χνι­κό σχο­λειό, τη βα­θιά σύν­δε­ση παι­δεί­ας και πα­ρα­γω­γής, το χτύπη­μα του σκο­τα­δι­σμού, του σο­βι­νι­σμού, της αρ­χαιο­πλη­ξί­ας και της α­ντι­πα­ραγω­γι­κής θε­ω­ρη­τι­κό­λο­γης σα­πί­λας, και ταυ­τό­χρο­να τη δωρε­άν πρό­σβα­ση των παι­διών της φτω­χο­λο­γιάς, Ελ­λή­νων και με­τα­να­στών, σε ό­λες τις εκ­παι­δευ­τικές βαθ­μί­δες.
Η διεκ­δί­κη­ση ψη­λό­τε­ρων δα­πα­νών α­πό το α­στι­κό κρά­τος για την παιδεί­α δεν εί­ναι α­πό μό­νη της α­πό­δει­ξη προ­ο­δευ­τι­κού πο­λι­τι­κού πνεύ­μα­τος, αν δε συ­νο­δεύ­ε­ται α­πό συν­θή­μα­τα συ­ντρι­βής της ε­σω­τε­ρι­κής πα­νού­κλας του νε­ο­ελ­λη­νι­κού σχο­λεί­ου - ε­κτρώ­μα­τος, με την πο­λι­τική ήτ­τα της σο­σιαλ­φα­σιστι­κής γρα­φειο­κρα­τί­ας α­πό τη δη­μο­κρα­τι­κή πλειο­ψη­φί­α εκ­παι­δευ­τών και εκπαι­δευό­με­νων.
Α­πό κει και πέ­ρα, η πλή­ρης α­πο­ε­μπο­ρευ­μα­το­ποί­η­ση της παι­δεί­ας μέ­σα στον κα­πι­τα­λι­σμό α­πο­τε­λεί άλ­λη μια μι­κρο­α­στι­κή φε­νά­κη, κα­θώς τα κρατι­κά πτυ­χί­α και τί­τλοι εί­ναι ε­ξί­σου ε­μπο­ρευ­μα­το­ποι­η­μέ­νοι μέ­σα στην α­γορά ερ­γα­σί­ας, κρα­τι­κή και ι­διω­τι­κή, ό­σο και οι ι­διω­τι­κοί τί­τλοι που πα­ρέ­χουν τα διά­φο­ρα μη κρα­τι­κά ιδρύ­μα­τα και κολ­λέ­για των κλασ­σι­κών α­στών.
Σε ό,τι α­φο­ρά τα τρα­μπού­κι­κα τάγ­μα­τα ε­φό­δου της Ε­Α­ΑΚ - Α­ΝΤΑΡ­ΣΥΑ, τα ο­ποί­α ξυ­λο­φορ­τώ­νουν με τις πλά­τες της Α­ΡΕΝ - ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και με την α­ρω­γή ε­νί­οτε και των ΚΝΑΤ δη­μο­κρά­τες κα­θη­γη­τές ή και α­πλούς φοι­τη­τές στα πα­νε­πι­στήμια, α­πλώ­νο­ντας τη σα­πί­λα της α­πο­σύν­δε­σης του πα­νε­πι­στή­μιου α­πό την παρα­γω­γή και α­πο­σπώ­ντας νέ­ες θέ­σεις και νέ­α κο­ντύ­λια στο πλαί­σιο της α­κα­δημα­ϊ­κής γρα­φειο­κρα­τί­ας (κο­ντύ­λια προ­ερ­χό­με­να α­πό τη “νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη Ε­Ε”, τε­λι­κά α­πό τους ευ­ρω­πα­ϊ­κούς λα­ούς), κι ε­δώ η Ο­ΑΚ­ΚΕ έ­χει τη θέ­ση της συ­ντρι­βής τους α­πό έ­να μέ­τω­πο παι­δεί­ας για δη­μο­κρα­τί­α και α­νά­πτυ­ξη κι ό­χι α­πλώς με διοι­κη­τι­κές μέ­θο­δες, ε­ρή­μην της πλα­τιάς μά­ζας της εκ­παι­δευ­τι­κής κοι­νό­τη­τας.
 
Τα δάση κι η Ν/Ε Ζώνη
 
Η βα­ρε­τή σο­σιαλ­φα­σι­στι­κή πα­ρά­θε­ση κα­τη­γο­ριών συ­νε­χί­ζε­ται με την υ­πε­ρά­σπι­ση α­πό τους α­ντι­νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρους “α­ντιε­ξου­σια­στές” της κακιάς ώ­ρας του βιο­μη­χα­νο­κτό­νου άρ­θρου 24 του συ­ντάγ­μα­τος.
Πρό­κει­ται για άρ­θρο - έ­γκλη­μα κα­τά της α­νά­πτυ­ξης αυ­τού του τό­που και της ευ­η­με­ρί­ας αυ­τού του λα­ού, το ο­ποί­ο με νο­μι­κί­στι­κες α­κρο­βα­σί­ες χαρα­κτη­ρί­ζει δα­σι­κές ε­κτά­σεις τα χορ­το­λί­βα­δα, ε­κτά­σεις με πουρ­νά­ρια κλπ., οι ο­ποί­ες δε συ­νι­στούν κα­τά κα­μί­α έν­νοια δά­σος. Σε συν­δυα­σμό με την έλ­λει­ψη ρυθ­μι­στι­κών χω­ρο­τα­ξι­κών σχε­δί­ων (τε­λευ­ταί­ο πα­ρά­δειγ­μα το σα­μπο­τάρι­σμα του σχε­δί­ου Σουφλιά στην Ατ­τι­κή το 2009 α­πό τη συ­να­σπι­σμαί­α υ­πουρ­γό του Πα­παν­δρέ­ου, Μπιρ­μπί­λη), η Ελ­λά­δα της πλή­ρους πα­ρα­γω­γι­κής υ­πο­βάθ­μι­σης, η ο­ποί­α ε­ξα­θλιώ­νει και πει­νά­ει το λα­ό της, πα­ρι­στά­νει υ­πο­κρι­τι­κά τη με­γάλη υ­πε­ρα­σπί­στρια του πε­ρι­βάλ­λο­ντος.
Λες και υ­πάρ­χει άν­θρω­πος ζω­ντα­νός και σύγ­χρο­νος που να μπο­ρεί να χα­ρεί το πε­ρι­βάλ­λον ό­ταν δεν έ­χει να θρέ­ψει και να στη­ρί­ξει τον ε­αυ­τό του και τα παι­διά του. Ή λες και υ­πάρ­χει σύγ­χρο­νη πε­ρι­βαλ­λο­ντο­λο­γί­α και α­ντιρ­ρύ­παν­ση η ο­ποί­α να μην προ­χω­ρά­ει χέ­ρι-χέ­ρι με την α­νά­πτυ­ξη της τε­χνο­λο­γί­ας και της βιο­μη­χα­νί­ας. Πα­ρα­γω­γή και α­ντιρ­ρυ­πα­ντι­κή τε­χνο­λο­γί­α απο­τε­λούν δια­λε­κτι­κό δί­πο­λο και κι­νού­νται αλ­λη­λο-­ω­θού­με­νες προς τα μπροστά, με τη βο­ή­θεια πά­ντα και της προ­ο­δευ­τι­κής λα­ϊ­κής δρά­σης για να α­να­γκάζε­ται το κε­φά­λαιο να πλη­ρώ­νει ό­σο πε­ρισ­σότε­ρο γί­νε­ται για να μην κα­τα­στρέ­φε­ται η υ­γεί­α του λα­ού.
Εί­ναι πλέ­ον φα­νε­ρό, πε­ντέ­μι­σι χρό­νια με­τά, ό­τι σε α­ντί­θε­ση με τα όσα ι­σχυ­ρί­ζο­νται οι υ­πε­ρα­σπι­στές της Χα­μάς και των α­να­τι­νά­ξε­ων γυ­ναι­κόπαι­δων στους α­ντι-Ο­ΑΚ­ΚΕ λι­βέ­λους τους, οι δο­λο­φο­νι­κές φω­τιές της Πε­λο­ποννή­σου του 2007, που σκό­τω­σαν δε­κά­δες αν­θρώ­πους, ό­πως και ε­κεί­νες της Ατ­τι­κής του 2009, δεν ο­δή­γη­σαν σε “μα­ζι­κές δυ­τι­κές ε­πεν­δύ­σεις” των “οι­κο­πε­δο­φά­γων” του κλασ­σι­κού κε­φά­λαιου, οι ο­ποί­οι υ­πο­τί­θε­ται έ­και­γαν τις ο­μορ­φιές και τα δά­ση στα ο­ποί­α θα βά­σιζαν τις του­ρι­στι­κές τους ε­πεν­δύ­σεις, ό­πως έ­λε­γαν οι ψευ­το­α­ρι­στε­ροί! Α­ντί­θε­τα, ο­δή­γη­σαν στο θά­να­το κά­θε προ­ο­πτι­κής α­νά­πτυξης των του­ρι­στι­κών υ­πο­δο­μών, ει­δι­κά στην Η­λεί­α.
Αν ε­ξαι­ρέ­σει κα­νείς την ε­πέν­δυ­ση του ε­φο­πλι­στή Κων­στα­ντα­κό­πουλου στη Μεσ­ση­νί­α, που ε­πετρά­πη μό­νο ό­ταν αυ­τός α­νέ­πτυ­ξε οι­κο­νο­μι­κούς δε­σμούς με την Κί­να και στην ο­ποί­α τα κτί­ρια τα έ­χτι­σε ο Μπό­μπο­λας, κα­μί­α άλλη με­γά­λη του­ρι­στι­κή ε­πέν­δυ­ση δεν προ­χώ­ρη­σε στην Πε­λο­πόν­νη­σο. Φρό­ντι­σαν γι΄ αυ­τό οι ρω­σό­δου­λοι των κυ­βερ­νή­σε­ων Κα­ρα­μαν­λή του Β’ και Πα­πανδρέ­ου του Γ’, κα­θώς οι σο­σιαλ­φα­σι­στι­κές κλί­κες των η­γε­σιών ψευ­τοΚ­ΚΕ - ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ μαζί με το φα­σί­στα Κα­ρα­τζα­φέ­ρη, που α­πο­τε­λού­σαν τό­τε τη σύν­θε­ση της Βου­λής.
Ε­κεί δε που οι “ε­λευ­θε­ρια­κοί” σο­σιαλ­να­ζή­δες δί­νουν τα ρέ­στα τους, εί­ναι ό­ταν κα­τη­γο­ρούν τους κομ­μου­νι­στές ερ­γά­τες της Ο­ΑΚ­ΚΕ και του ΕΡ­ΓΑΣ στη Ναυ­πη­γο­ε­πι­σκευα­στι­κή Ζώ­νη στο Πέ­ρα­μα ό­τι προ­ω­θούν ε­κεί τα συμ­φέ­ροντα των “ε­φο­πλι­στών”, τσι­τά­ρο­ντας μά­λι­στα και άρθρο α­πό τον ψευ­το­Ρι­ζοσπά­στη της Πα­πα­ρή­γα, προ­φα­νώς για ε­νί­σχυ­ση των λε­γο­μέ­νων τους, κα­τά το ρητό “ρώ­τα και το μπάρ­μπα μου τον ψεύ­τη”!!
Την α­πά­ντη­ση δί­νουν δη­μο­σιεύ­μα­τα του οι­κο­νο­μι­κού Τύ­που της 4ης Μαρ­τί­ου 2013. Δια­βά­ζου­με στη Ναυ­τε­μπο­ρι­κή: “Αλ­λά και στη Ναυ­πη­γο­ε­πι­σκευα­στι­κή Ζώ­νη Πε­ρά­μα­τος, ό­πως α­να­φέ­ρουν και ε­πι­χει­ρη­μα­τί­ες του κλά­δου, δεν “πατά­ει πλοί­ο” για ε­πι­σκευές. Η ΝΕΖ, η ο­ποί­α εξαρ­τά­ται ά­με­σα α­πό τη τύ­χη των δύ­ο με­γά­λων ναυ­πη­γεί­ων, α­φού ε­κτός των άλ­λων, δεν δια­θέ­τει με­γά­λες δε­ξα­μενές, α­ντι­με­τω­πί­ζει και σειρά α­πό πα­θο­γέ­νειες, οι ο­ποί­ες την ο­δή­γη­σαν στο πε­ρι­θώ­ριο μό­λις “έ­σκα­σε” η με­γά­λη κρί­ση στη ναυ­τι­λί­α, α­πό τα τέ­λη του 2008.
Λύ­ση -του­λά­χι­στον εν μέ­ρει- στα προ­βλή­μα­τα αυ­τά έρ­χε­ται να δώ­σει ο κι­νε­ζι­κός ό­μι­λος. Η Cosco, σε πε­ρί­πτω­ση που που­λη­θεί το πλειο­ψη­φι­κό πα­κέ­το του ΟΛ­Π και πλειο­δο­τή­σει, έ­χει δε­σμευ­τεί ό­τι θα πραγ­μα­το­ποι­ή­σει σει­ρά ε­πενδύ­σε­ων στη ΝΕΖ, οι ο­ποί­ες πε­ρι­λαμ­βά­νουν σε πρώ­τη φά­ση μια με­γά­λη νέ­α δεξα­με­νή στη Κυ­νό­σου­ρα, την ε­πι­σκευ­ή των δύ­ο μι­κρό­τε­ρων υ­παρ­χου­σών, αλ­λά και να ε­γκα­τα­στή­σει ό­λες τις απα­ραί­τη­τες υ­πο­δο­μές για τη λει­τουρ­γί­α της.
Ω­στό­σο, το ση­μεί­ο-κλει­δί της πρό­τα­σης της Cosco εί­ναι το marketing. Οι Κι­νέ­ζοι δε­σμεύ­ο­νται να α­να­πτύ­ξουν συ­γκρο­τη­μέ­νες πο­λι­τι­κές προ­σέλ­κυ­σης πλοί­ων για ε­πι­σκευές στη ΝΕΖ, κά­τι που στη χώ­ρα μας δεν έ­χει συμ­βεί πο­τέ στο παρελ­θόν.
Ε­πί­σης, σύμ­φω­να με τις πλη­ρο­φο­ρί­ες της “Ν”, η κι­νε­ζι­κή ε­ται­ρεί­α, σε πε­ρί­πτω­ση που ευο­δω­θούν τα πλά­να της, σκο­πεύ­ει να συ­νερ­γα­στεί με τις υ­περγο­λα­βι­κές ε­πι­χει­ρή­σεις της ΝΕΖ στις ε­πι­σκευές πλοί­ων”.
Η Ο­ΑΚ­ΚΕ ε­δώ και πα­ρα­πά­νω α­πό 20 χρό­νια, α­πό τό­τε που δια­μόρ­φω­σε την α­ντί­λη­ψή της για τον τρό­πο που οι ρω­σό­δου­λοι πραγ­μα­το­ποιούν το πα­ρα­γωγι­κό σα­μπο­τάζ στη χώ­ρα μας, φώ­να­ζε ό­τι η κνί­τι­κη συν­δι­κα­λι­στι­κή δι­κτα­το­ρία στη Ζώ­νη εί­χε σα σκο­πό την πα­ρα­γω­γι­κή α­πο­σά­θρω­ση, το τσά­κι­σμά της στο όνο­μα δή­θεν της πά­λης “κα­τά των ε­φο­πλι­στών”, που στη Ζώ­νη εί­ναι πε­λά­τες και ό­χι ά­με­σοι ερ­γο­δό­τες. Και τε­λι­κά, το ξε­πού­λη­μά της, ό­πως και ο­λό­κλη­ρης της χώ­ρας, στο α­να­το­λι­κό κε­φά­λαιο στα πλαί­σια της α­ποι­κιο­ποί­η­σης της χώ­ρας μας α­πό το σο­σια­λι­μπε­ρια­λι­σμό. 
Οι κνί­τες πά­λι, παρέ­α με ό­λους τους μι­κρο­α­στούς που υ­πο­δύ­ο­νται τα “σκλη­ρά α­ντι­κα­πι­τα­λι­στι­κά α­πο­σπά­σμα­τα” της ερ­γα­τι­κής τά­ξης, κα­τη­γο­ρού­σαν τη γραμ­μή της Ο­ΑΚ­ΚΕ σα γραμ­μή “υ­πο­τα­γής στον ε­φο­πλι­σμό”, μο­λο­νό­τι ο ΕΡΓΑΣ ή­ταν πά­ντα η πλέ­ον μα­χη­τι­κή δύ­να­μη διεκ­δί­κη­σης του με­ρο­κά­ματου όταν δεν πλή­ρω­ναν τα α­φε­ντι­κά και της τή­ρη­σης των συμ­βά­σε­ων, δύ­να­μη τα­ξι­κής ε­νό­τη­τας και ερ­γα­τι­κής δη­μο­κρα­τί­ας μέ­σα στη Ζώ­νη ε­νά­ντια στη δι­χτα­τορί­α των τρα­μπού­κων μα­τσου­κο­φό­ρων των συμ­μο­ριών του ψευ­τοΚ­ΚΕ.
Η ί­δια η ζω­ή, λοι­πόν, μί­λη­σε με τη στε­ντό­ρεια φωνή της ό­πως φαί­νεται α­πό το πα­ρα­πά­νω ρε­πορ­τάζ, και δι­καί­ω­σε την πραγ­μα­τι­κά α­ντι­κα­πι­τα­λιστι­κή Ο­ΑΚ­ΚΕ και ό­χι τους μο­νό­φθαλ­μους “α­ντι­κα­πι­τα­λι­στές” ψευ­το­ε­πα­να­στάτες. Α­πο­δεί­χθη­κε τε­λι­κά ό­τι δεν ή­ταν οι κομ­μου­νι­στές της Ο­ΑΚ­ΚΕ “υ­πάλ­λη­λοι των ε­φο­πλι­στών”, οι ο­ποίοι έ­χουν λα­κί­σει α­πό το Πέ­ρα­μα ε­δώ και χρό­νια σαν πε­λά­τες, αλ­λά ό­τι, α­ντί­θε­τα, οι σο­σιαλ­φα­σί­στες του ψευ­τοΚ­ΚΕ και οι μι­κροα­στοί α­ντι­δρα­στι­κοί στην ου­ρά του ή­ταν συ­νει­δη­τοί, κα­νο­νι­κό­τα­τοι υ­πάλ­λη­λοι του σο­σια­λι­μπε­ρια­λι­στι­κού μο­νο­πώ­λιου της Α­να­το­λής, ό­πως για χρό­νια τους κα­τάγ­γελ­λαν η Ο­ΑΚ­ΚΕ κι ο ΕΡ­ΓΑΣ!
Η ε­ντε­λώς α­πο­κα­μω­μέ­νη α­πό το σα­μπο­τάζ, την  κρί­ση και τη δι­κτα­τορί­α των κνι­τών Ζώ­νη, με κα­μιά δυο συ­γκρου­σού­λες για τα μά­τια με γε­νι­κή προβο­κα­τό­ρι­κη “α­ντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή” ρη­το­ρεί­α α­πό τους κνί­τες (“ό­λα τα κε­φά­λαια εί­ναι ί­δια, ά­ρα δεν έ­χει νό­η­μα να μι­λά­με ειδι­κά κα­τά της Cosco”), θα πα­ρα­δο­θεί ή­συ­χα - ή­συ­χα στα α­φε­ντι­κά τους για να γί­νει γκέ­το δου­λεί­ας και τα­πεί­νω­σης των ερ­γα­τών α­πό τους κι­νέ­ζους φα­σί­στες. 
Τό­τε το “τα­ξι­κό” ΠΑ­ΜΕ και οι τρα­μπού­κοι του εί­τε θα κά­νουν τους προ­σω­πάρ­χες στους Κι­νέ­ζους εί­τε -το πι­θα­νό­τε­ρο- θα πά­ρουν πό­δι, α­φού θα έ­χουν ο­λο­κλη­ρώ­σει το έ­γκλη­μά τους.
 
Ακόμη μια φορά για τον αντισημιτισμό
 
Οι λυσ­σα­σμέ­νοι ε­χθροί κά­θε δη­μο­κρα­τί­ας και προ­ό­δου, α­πό τη λύσ­σα τους να ε­πι­τε­θούν στην Ο­ΑΚ­ΚΕ, φτιά­νουν μια ά­τσα­λη δο­μή η ο­ποί­α πη­δά­ει από το έ­να θέ­μα στο άλ­λο χω­ρίς ειρ­μό. Ω­στό­σο, τε­λι­κώς, η έμ­φα­σή τους, σαν φι­λονα­ζι­στές που εί­ναι, πέ­φτει και πά­λι στο ζήτη­μα του α­ντι­ση­μι­τι­σμού.
Κα­τη­γο­ρεί­ται λοι­πόν η Ο­ΑΚ­ΚΕ και πιο ει­δι­κά η Α­ντι­να­ζι­στι­κή Πρωτο­βου­λί­α ό­τι προκά­λε­σε “τε­χνη­έ­ντως” ζή­τη­μα α­ντι­ση­μι­τι­σμού “κατ’ ε­ντο­λήν” φυ­σι­κά των πα­ντο­δύ­να­μων “σιω­νι­στών”, α­να­σύ­ρο­ντας τον “πε­ρι­θω­ρια­κό” τά­χα να­ζι­στή Κώ­στα Πλεύ­ρη και το να­ζι­στι­κό πό­νη­μά του “Ε­βραί­οι - Ό­λη η Α­λή­θεια” το 2007 και ο­δη­γώ­ντας τον σε δί­κη.
Το κα­τά πό­σο οι α­πό­ψεις Πλεύ­ρη και ο κίν­δυ­νος που συ­νι­στούν για τη χώ­ρα, το λα­ό μας και ο­λό­κλη­ρη την αν­θρω­πό­τη­τα εί­ναι “πε­ρι­θώ­ριο” της πο­λιτι­κής ζω­ής, φά­νη­κε α­πό την τε­λι­κή α­θώ­ω­ση του να­ζι­στή α­πό την ελ­λη­νι­κή δι­καιο­σύ­νη με το ε­ξω­φρε­νι­κό για δη­μο­κρα­τι­κή χώρα σκε­πτι­κό ό­τι εφ΄ ό­σον οι “ε­βραί­οι” συ­νω­μο­τούν τά­χα για την πα­γκό­σμια κυ­ριαρ­χί­α, νο­μι­μο­ποιεί­ται κά­ποιος να ζη­τά την ε­ξό­ντω­σή τους.
Φά­νη­κε ό­μως α­κό­μη πε­ρισ­σό­τε­ρο α­πό τη γι­γά­ντω­ση των πο­σο­στών της να­ζι­στι­κής συμ­μο­ρί­ας των μα­χαι­ρο­βγαλ­τών δο­λο­φό­νων της Χρυ­σής Αυ­γής, η οποί­α, κα­τά τους “α­με­σο­δη­μο­κρά­τες” της ΠΔ και τα κνι­το­ει­δή κά­θε εί­δους, εί­ναι “α­πλώς” μπα­μπού­λας των νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρων.
Η δε γε­λοί­α κα­τη­γο­ρί­α ό­τι η δί­κη Πλεύ­ρη προ­βλή­θη­κε α­πό τα μα­ζι­κά μέ­σα ε­νη­μέ­ρω­σης α­πο­τε­λεί γκε­μπε­λί­στι­κη α­θλιό­τη­τα η ο­ποί­α α­να­τρέ­πε­ται στο λε­φτό. Πέ­ρα α­πό τον Ιό της τό­τε Ε­λευ­θε­ρο­τυ­πί­ας, ο ο­ποί­ος εί­χε στα­θεί πο­λύ κα­λά στο ζή­τη­μα της δί­κης του κα­νι­βα­λι­κού α­ντι­ση­μί­τη, το μό­νο κα­νάλι το ο­ποί­ο εί­χε α­να­φερ­θεί στη δί­κη ή­ταν ο ALPHA μέ­σω του ε­πί­ση­μου γε­λω­το­ποιού του κα­θε­στώ­τος Λα­ζό­που­λου, ο ο­ποί­ος εί­χε ε­πι­τε­θεί σφο­δρά σε ο­ποια­δή­ποτε δι­κα­στι­κή κί­νη­ση κα­τά του ε­με­τι­κού πο­νή­μα­τος, κα­τη­γο­ρώ­ντας, χω­ρίς να την κα­το­νο­μά­σει, την Α­ντι­να­ζι­στι­κή Πρω­το­βου­λί­α ό­τι “θέ­λει να α­πα­γο­ρεύ­ει βι­βλί­α”. Ο συ­να­σπι­σμαί­ος αυ­τός εί­χε δη­λα­δή βγει στη συ­γκε­κρι­μέ­νη πε­ρί­πτωση σαν α­κραί­ος δή­θεν πο­λι­τι­κά φι­λε­λεύ­θε­ρος, που αρ­νεί­ται την ά­σκη­ση δι­χτα­το­ρί­ας α­κό­μα και πά­νω στους να­ζι­στές, στην ου­σί­α ό­μως έ­κα­νε α­πευ­θεί­ας πλά­τες στον α­ντι­ση­μι­τι­σμό.
Δεν θα πε­ρί­με­νε κα­νείς βέ­βαια κά­τι κα­λύ­τε­ρο α­πό έ­ναν φί­λο του Λαλιώ­τη και θαυ­μα­στή των ε­πί­σης ρω­σό­δου­λων Α­ντρέ­α Πα­πα­ντρέ­ου και Κα­ρα­μανλή του α­νι­ψιού.
 
Η προετοιμασία για την εποχή της βίας ενάντια στους πραγματικούς κομμουνιστές
 
Η ου­σί­α της εφ’ ό­λης της ύ­λης ε­πί­θε­σης ό­χι στην πραγ­μα­τι­κή γραμ­μή αλ­λά στο φά­ντα­σμα μιας α­νύ­παρ­κτης “α­ντι­δρα­στι­κής - δεξιάς” Ο­ΑΚ­ΚΕ, ό­πως την έ­χει ζω­γρα­φι­σμέ­νη για τα μά­τια της βά­σης του ο σο­σιαλ­φα­σι­σμός, εί­ναι το πέ­ρα­σμα στην ε­πο­χή της βί­ας. 
Πλέ­ον, ο μπολ­σε­βί­κος ο­ακ­κί­της, στο βαθ­μό που Ρω­σί­α και Κί­να μπαίνουν ορ­μη­τι­κά στη χώ­ρα και οι πρά­κτο­ρές του, κνί­τες του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, πλη­σιά­ζουν στην εξ ε­φό­δου πλή­ρη κα­τά­λη­ψη του α­στι­κού κρά­τους, δεν μπο­ρεί να α­ντι­μετω­πι­στεί με τη γραμ­μή της α­πα­ξί­ω­σης του “τρελού” ή του “πα­ρα­δο­ξο­λό­γου”, γιατί οι “τρε­λοί” α­πο­δεί­χτη­καν γνω­στι­κοί, α­φού εί­χαν α­πό και­ρό προ­δια­γρά­ψει το προς τα πού τρα­βού­σαν οι παγκό­σμιες αλ­λά και οι ντό­πιες πο­λι­τι­κές εξε­λί­ξεις, ε­νώ οι “γνω­στι­κοί” που τους κα­τη­γο­ρού­σαν α­πο­δεί­χτη­καν α­πό η­λί­θιοι ως φί­λοι της χει­ρό­τε­ρης α­ντί­δρα­σης.
Σή­με­ρα, ο ο­ακ­κί­της πρέ­πει να πε­ρι­γρα­φεί α­πό τη νε­ο­φα­σι­στι­κή αντί­δρα­ση ως ο α­πό­λυ­τος ε­χθρός, ό­χι πια α­πλώς ως “α­στός” και “δε­ξιός”, ού­τε καν σαν πρά­κτο­ρας του δυ­τι­κού κε­φά­λαιου και ι­μπε­ρια­λι­σμού μες στην α­ρι­στερά, αλ­λά τε­λι­κά σαν πρά­κτο­ρας του αρ­νη­τι­κά ενο­ποι­η­τι­κού στοι­χεί­ου ό­λων των φα­σι­στών και να­ζι­στών α­νά την υ­φή­λιο, του “διε­θνούς Ε­βραί­ου”, που, ό­πως εί­πα­με, χρειά­στη­κε στο να­ζι­σμό και χρειά­ζε­ται τώ­ρα στο ρώ­σι­κο σο­σια­λιμπε­ρια­λι­σμό σαν μπα­μπού­λας για να συ­σπει­ρώ­σει το στρα­τό­πε­δό του για τον πό­λε­μο ε­νά­ντια στο δυ­τι­κό ι­μπε­ρια­λι­στι­κό στρα­τό­πε­δο, ε­νά­ντια τε­λι­κά στους λα­ούς, τα έ­θνη και τα μη φα­σι­στι­κά κρά­τη του πλα­νή­τη. 
Πρέ­πει να α­νοί­ξει ο δρό­μος για την ά­σκη­ση βί­ας κα­τά της Ο­ΑΚ­ΚΕ και α­πό “τ’ α­ρι­στε­ρά”, μιας και οι κλασ­σι­κοί να­ζή­δες της Χρυ­σής Αυ­γής έ­χουν ή­δη α­σκή­σει ε­να­ντί­ον της βί­α, με το ε­πι­χεί­ρη­μα ό­τι η Ο­ΑΚ­ΚΕ εί­ναι “προ­δο­τι­κή σκο­πια­νή” και κομ­μου­νι­στι­κή.
Ω­στό­σο οι α­ντι­δρα­στι­κοί αυ­τοί ό­λο και λι­γό­τε­ρο πεί­θουν τη βά­ση τους για τον “α­σφα­λι­τι­σμό” - “σιω­να­ζι­σμό” και το “δε­ξιό” χα­ρα­κτή­ρα της Ο­ΑΚ­ΚΕ και ό­λο πιο α­νυ­πό­λη­πτοι α­πο­δει­κνύ­ο­νται, ό­σο οι α­να­λύ­σεις της ε­πι­βε­βαιώ­νονται κι ό­σο οι ί­διοι α­πο­κα­λύ­πτο­νται σαν α­δίστα­χτοι οπ­πορ­του­νι­στές και ψεύ­τες, με πρώ­το τον άν­θρω­πο της ο­βι­δια­κής με­τα­μόρ­φω­σης α­νά 12 ώ­ρες, αρ­χηγό του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και “ελ­πί­δα” του σο­σιαλ­φα­σι­σμού Τσί­πρα.
Άρ­χι­σαν αρ­γά και ά­γαρ­μπα και θα φά­νε στα σί­γου­ρα τα μού­τρα τους, γιατί η λά­σπη δεν πιά­νει στον α­νο­ξεί­δω­το χά­λυ­βα και ο ευ­θύς, προ­λε­τα­ρια­κός και διε­θνι­στι­κός χα­ρα­κτή­ρας της Ο­ΑΚ­ΚΕ έ­χει α­τσα­λω­θεί μέ­σα σε πο­λύ­χρο­νες συν­θή­κες σκλη­ρής πο­λι­τι­κής ξη­ρα­σί­ας. Η α­πο­τυ­χί­α των σο­σιαλ­φα­σι­στών θα εί­ναι πα­τα­γώ­δης, α­νά­λο­γη μο­νά­χα της βα­θιάς α­ντι­δρα­στι­κό­τη­τας και α­ντιλα­ϊκό­τη­τάς τους. Το αυ­ξα­νό­με­νο κύ­ρος και την αρ­γά αλ­λά στα­θε­ρά α­νο­δι­κή πο­ρεί­α της Ο­ΑΚ­ΚΕ κα­νείς δεν θα μπο­ρέ­σει να τα α­να­κό­ψει. Α­ντί­θε­τα τα βρώ­μικα χτυ­πή­μα­τα θα τρο­φο­δο­τούν την α­κτι­νο­βο­λί­α της Ο­ΑΚ­ΚΕ.
Σοσιαλφασισμός
Ετικέτες

Σχετικά Άρθρα

© OAKKE