ΠΡΟΚΗΡΥΞΗ ΤΗΣ ΟΑΚΚΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ

ΝΑ ΔΙΑΧΩΡΙΣΟΥΜΕ ΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ

ΑΠΟ ΤΟ ΦΑΙΟΚΟΚΚΙΝΟ

Για να ενώσουμε ξανά την εργατική τάξη

Για να αντισταθούμε στα νέα αφεντικά της χώρας και

στο φασισμό που ετοιμάζουν

Γιορτάζουμε κάθε χρόνο την εργατική πρωτομαγιά αλλά σε γενικές γραμμές η εργατική τάξη δεν συμμετέχει στο γιορτασμό. Συμμετέχουν ασφαλώς κάποιοι εργάτες ή κάποιοι φίλοι της εργατικής τάξης, όμως πιο πολύ συμμετέχουν οι θεωρούμενοι συνδικαλιστικοί εκπρόσωποι των εργατών που οι εργάτες συνήθως δεν εκτιμάνε, συμμετέχουν τα εργατικά κόμματα που οι εργάτες γενικά δεν εμπιστεύονται και συμμετέχουν και τα διάφορα επαναστατικά κόμματα που οι εργάτες τα θεωρούν ξένα τους.

Αυτό δεν είναι μόνο ένα ελληνικό, αλλά ένα παγκόσμιο φαινόμενο και έχει την εξήγησή του. Η εργατική πρωτομαγιά έπαψε να ηλεκτρίζει τους εργαζόμενους από την ώρα που τον γιορτασμό της ανέλαβε να τον διοργανώνει η αστική τάξη.

Την τέχνη αυτή της μεταμφίεσης και του σφετερισμού, δηλαδή τη γνώση ότι το κάστρο παίρνεται πιο εύκολα από μέσα παρά απ’ έξω, η αστική τάξη δεν την έμαθε μονομιάς αλλά μετά από πολλά παθήματα και δοκιμές. Τελικά έμαθε όχι μόνο να σηκώνει την εργατική σημαία στα συνδικάτα, αλλά και να αποκτά την ηγεσία εργατικών κομμάτων ακόμα και να φτιάχνει εργατικά κόμματα. Την τέχνη να σηκώνουν την εργατική σημαία τη δίδαξε στους μονοπωλιστές της Δύσης η πουλημένη εργατική αριστοκρατία, και ο πολιτικός της εκπρόσωπος η σοσιαλδημοκρατία πριν ένα αιώνα. Την ακόμα ανώτερη τέχνη να ηγούνται σε εργατικά κόμματα, ακόμα και να δημιουργούν εργατικά κόμματα την έχουν διδάξει στους κρατικομονοπωλιστές της Ανατολής οι ψευτοκομμουνιστές δηλαδή οι προδότες των δύο πρώτων μεγάλων προλεταριακών επαναστάσεων, εκείνων της ΕΣΣΔ και της Κίνας πριν μισό αιώνα. Οι ψευτοκομμουνιστές είναι ανώτεροι προδότες από τους σοσιαλδημοκράτες γιατί αυτοί έπνιξαν απλά τη σοσιαλιστική επανάσταση στις χώρες τους ενώ οι ψευτοκομμουνιστές κατάφεραν και έριξαν τις εργατικές εξουσίες στις δικές τους χώρες και παλινόρθωσαν τον καπιταλισμό. Γι αυτό και η ανταμοιβή τους υπήρξε τεράστια. Ενώ οι σοσιαλδημοκράτες ηγέτες έγιναν το πολύ ανώτατοι πολιτικοί υπάλληλοι των μονοπωλιστών της Δύσης, οι ψευτοκομμουνιστές ηγέτες στη Ρωσία και στην Κίνα πήραν στα χέρια τους όλη την εξουσία, πολιτική και οικονομική. Με πρωτοφανή δολιότητα και θράσος μετέτρεψαν τη δικτατορία του προλεταριάτου σε δικιά τους κρατικοφασιστική  δικτατορία και την ιδιοκτησία όλου του λαού σε δικιά τους συλλογική και τελικά ατομική ιδιοκτησία. Έτσι έγιναν σοσιαλφασίστες κρατικομονοπωλιστές. Μάλιστα γλυκάθηκαν τόσο πολύ από αυτόν το σφετερισμό οικονομικού πλούτου που τον πέτυχαν  χάρη στο σφετερισμό της πολιτικής εξουσίας που τώρα σχεδιάζουν να αποσπάσουν με έναν παγκόσμιο πόλεμο, δηλαδή με μια θερμή πολιτική επέλαση τον παγκόσμιο πλούτο από τους οικονομικά ισχυρότερους δυτικούς μονοπωλιστές.

Από τότε που οι σοσιαλδημοκράτες και οι σοσιαλφασίστες ηγεμόνευσαν στο εργατικό κίνημα και δηλητηρίασαν το επαναστατικό πνεύμα της εργατικής τάξης κάνοντας τον εργατικό συνδικαλισμό συνώνυμο με τον πιο παρασιτικό καριερισμό, με τη ρουφιανιά και με τη λούφα ή ακόμα χειρότερα όταν έκαναν  την εργατική επανάσταση να μοιάζει με το φασισμό, τον πραξικοπηματισμό και το μαφιόζικο συμμοριτισμό,  η εργατική πρωτοπορία και η επαναστατική διανόηση παντού στον κόσμο προσπαθούν να καταλάβουν, να οργανωθούν, να μαζέψουν τα συντρίμμια και να στήσουν τα νέα εργατικά κόμματα των νέων επαναστάσεων. Τα νέα κόμματα υποχρεωτικά θα στηθούν πρώτα και κύρια ενάντια στους υπονομευτές και τους προδότες της τάξης.

Στη χώρα μας η βασική μορφή της αντίδρασης με εργατικό πρόσωπο είναι σήμερα ο σοσιαλφασισμός. Αυτό συμβαίνει επειδή η ντόπια μεγαλοαστική τάξη είναι πολύ αδύναμη για να έχει δικά της σοσιαλδημοκρατικά κόμματα και κυρίως επειδή ένα κομμάτι της, το πιο φασιστικό και το πιο κομπραδόρικο, έχει τις τελευταίες δεκαετίες αποφασίσει να προσφέρει τις υπηρεσίες του στο ρωσικό κρατικοφασιστικό μονοπώλιο (δευτερευόντως και στο κινέζικο), και όχι στο αμερικάνικο όπως έκανε πριν αρκετές δεκαετίες, όταν αυτή η υπερδύναμη ήταν σε άνοδο και κυρίαρχη.  Το αποτέλεσμα είναι ότι σήμερα στη χώρα μας σημειώνεται μια παράξενη ενότητα: η επίσημη «αριστερά», ο κλασσικός φασισμός, μια νέα διεφθαρμένη κρατική και συνδικαλιστική γραφειοκρατία και μια νέα κρατικοδίαιτη ολιγαρχία συνιστούν ένα ηγεμονικό μπλοκ εξουσίας  μέσα στην αστική τάξη, ένα μπλοκ που ενοποιείται κάτω από τη σημαία ενός μονόπλευρου αντιδυτικού αντιιμπεριαλισμού και αντικαπιταλισμού. Αυτό είναι ένα νέο φαινόμενο που πρέπει να απασχολήσει πολύ τους δημοκράτες και τους επαναστάτες.

Ήδη τα τρία μικρά κόμματα και οι δύο ηγεσίες Καραμανλή και Παπανδρέου (όχι όμως όλη η ΝΔ και όλο το ΠΑΣΟΚ που στο στελεχικό κορμό τους παραμένουν φιλοευρωπαϊκά κόμματα) σχεδιάζουν από κοινού τη στρατηγική και την τακτική της πρόσδεσης της χώρας στο ρώσικο άρμα και έχουν μετατρέψει την «εθνική» πολιτική της Ελλάδας σε εργαλείο της ρώσικης διπλωματίας μέσα στην ΕΕ και στο ΝΑΤΟ. Όταν αρνούνται στη γειτονική χώρα το όνομα που θέλησε ο λαός της είναι γιατί αναζητούν ένα πρόσχημα για να την εμποδίσουν να μπει στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ ώστε να απορροφηθεί τελικά από το ρώσικο «ορθόδοξο τόξο» Σερβίας-Ελλάδας. Γι αυτό δεν ενοχλούνται ποτέ όταν η Ρωσία ή η Κίνα αναγνωρίζουν τη γειτονική χώρα με το συνταγματικό της όνομα αλλά θυμώνουν μόνο όταν αυτό το κάνουν οι δυτικοί. Γι αυτό το λόγο όξυναν για δεκαετίες τις σχέσεις της χώρας μας με την Τουρκία όταν σε αυτήν κυριαρχούσαν οι δυτικόφιλοι κεμαλιστές αλλά πριν λίγα χρόνια έγιναν συμπέθεροι με τον Ερντογάν και κήρυξαν την ελληνοτουρκική ειρήνη επειδή αυτός είναι ρωσόφιλος. Να πως συμβαίνει οι προδότες του μαρξισμού ηγέτες του ψευτοΚΚΕ και του ΣΥΝ, παλιοί πράκτορες της μπρεζνιεφικής και τώρα της πουτινικής Ρωσίας, να είναι ενωμένοι στην «εθνική» πολιτική με τους παλιούς αμερικανόφιλους φασίστες του ΛΑΟΣ και να χειροκροτούν τον Καραμανλή καθώς πηγαινοέρχεται στο Κρεμλίνο προσφέροντάς στους καγκεμπίτες ηγέτες, σε αυτούς τους ενεργειακούς εκβιαστές και μαζικούς σφαγείς αμάχων, αγωγούς υδρογονανθράκων με αποικιακούς όρους και στρατιωτικές βάσεις με όρους ηγεμονίας (χειρισμός του συστήματος αεράμυνας των S-300).

Να γιατί έχει γίνει πλέον κυρίαρχη ιδεολογία στη χώρα μας ένας νέος εθνικιστικός αντιαμερικανισμός. Πρόκειται για έναν αντιαμερικανισμό από την πλευρά της Ρωσίας και όχι από την πλευρά του λαού.  Είναι τόσο κάλπικος όσο και ο νέος αντιφιλελεύθερος αντικαπιταλισμός που υψώνεται από την πλευρά της ανατολικού τύπου κρατικής γραφειοκρατίας και από την πλευρά των νέων ανατολικών κρατικο-ολιγαρχών Κόκκαλη, Μπόμπολα, Μυτιληναίου και όχι από την πλευρά του επαναστατικού προλεταριάτου. Οι ρωσόδουλοι χρησιμοποιούν επιλεκτικά τον «αντικαπιταλισμό» του καθαρού περιβάλλοντος, της προστασίας των δασών, της αρχαίας κληρονομιάς και των εργατικών διεκδικήσεων για να εμποδίζουν κάθε μεγάλη βιομηχανική επένδυση που δεν ελέγχουν διεξάγοντας ένα πρωτοφανές παραγωγικό σαμποτάζ. Επίσης χρησιμοποιούν αυτόν τον αντικαπιταλισμό τάχα «ενάντια στη εντατικοποίηση στην εκπαίδευση» για να μην ελέγχεται από κανέναν και έτσι να γίνει κυρίαρχη η δικιά τους κρατική διεφθαρμένη γραφειοκρατία που η ναυαρχίδα της βρίσκεται στα Πανεπιστήμια. Έτσι έχουν τσακίσει και την εκπαίδευση και την έρευνα. Το τέχνασμά του σοσιαλφασισμού είναι να ταυτίζει τις παραγωγικές δυνάμεις και την επιστήμη με τις σχέσεις παραγωγής και να συντρίβει τις πρώτες όποτε δεν τις ελέγχει. 

Έτσι οι ψευτοαριστεροί λειτουργώντας με την κάλυψη των ηγεσιών των ΠΑΣΟΚ και ΝΔ και σε συνεργασία με τους όποιους σοσιαλδημοκράτες συνδικαλιστές του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ που είναι επίσης πουλημένοι αλλά λιγότερο καταστροφικοί και αυταρχικοί, έχουν χτυπήσει βαθιά και τη βιομηχανία και τη βιομηχανική εργατική τάξη, και την έρευνα και την επαναστατική διανόηση. Παντού απ όπου περάσουν τα αντιδραστικά τους «κινήματα» αφήνουν ερείπια, πείνα, ανεργία και ένα παχύ στρώμα από υποκρισία και σήψη, ενώ πίσω τους σέρνουν όλη την αστική τάξη δυτική και ανατολική γιατί της προσφέρουν ένα μεγάλο δώρο: πάμφθηνα μεροκάματα. Αυτό το έχουν πετύχει με το να πουλάνε συνδικαλιστικά τους εργαζόμενους στους όποιους εργοδότες και κυρίως με το να εισάγουν διαρκώς σε όλους τους κλάδους μια νέα πάμφθηνη μεταναστευτική εργατική δύναμη όσο ακριβαίνει η παλιά μεταναστευτική, φωνάζοντας πάντα υποκριτικά: «έλληνες και ξένοι εργάτες ενωμένοι». Αν αυτοί οι κάλπικοι διεθνιστές ήταν πραγματικά εκπρόσωποι των εργατών  και όχι των αφεντικών θα διατηρούσαν ψηλά τα μεροκάματα ενώνοντας όλους τους εργαζόμενους στα συνδικάτα και τους χώρους δουλειάς, ντόπιους και ξένους, νέους και παλιότερους, προβάλλοντας το μόνο σύνθημα που μπορεί να ενώσει εργαζόμενους και συνδικάτα: «ίσο μεροκάματο για ίση δουλειά», ενώ ταυτόχρονα θα φρόντιζαν να εξασφαλίσουν πραγματικά μόνιμη παραμονή  και υπηκοότητα για τους εγκατεστημένους μετανάστες (Αν τελευταία αυτοί οι δήθεν κόκκινοι συνδικαλιστές οργάνωσαν μια ταξική μάχη μεταναστών, όπως εκείνη των εργατών γης στην Μανωλάδα, ήταν πάλι επιλεκτικά, επειδή τους ενόχλησε ότι τα συγκεκριμένα αφεντικά αγρότες-καπιταλιστές έστησαν ένα σύγχρονο παραγωγικό συνεταιρισμό για εξαγωγές φράουλας και όχι γιατί ήταν πιο δουλοκτήτες από πολλούς άλλους στην ύπαιθρο).  Εννοείται ότι μια ειλικρινής πολιτική για την αύξηση του μεροκάματου και των συντάξεων, (που ο όγκος τους είναι στην ουσία του ένα τμήμα του συνολικού όγκου των μεροκάματων), θα ήταν μια πάλη που στην προμετωπίδα της θα είχε την πάλη ενάντια στην υπονόμευση της μεγάλης παραγωγής και της έρευνας. Είναι η υπονόμευση της σύγχρονης παραγωγής μεγάλης κλίμακας που υποχρεώνει τους ρωσόδουλους -που θέλουν να μένουν μέσα στην ΕΕ για να υπονομεύουν τη δημοκρατική εθελοντική ενότητα των κρατών της υπέρ της Ρωσίας-  να ρίξουν το βάρος τους στην επέκταση της μικρής παραγωγής η οποία με τη σειρά της μπορεί να  ζήσει μόνο με τη διαρκή συντριβή του μεροκάματου και αντίστοιχα των συντάξεων.

Το ότι στη χώρα μας οι φαινομενικοί εκπρόσωποι των εργατών, συνδικαλιστές και πολιτικοί γίνονται διαχειριστές της εργατικής δύναμης και ταυτόχρονα λειτουργούν σαν ηγεμονικό τμήμα της αστικής τάξης έχει μέσα του κάτι το εξαιρετικά θετικό. Γιατί έτσι αυτόματα ανοίγει ο δρόμος για τη νέα πολιτική και συνδικαλιστική συγκρότηση της εργατικής τάξης. Από δω και μπρος δεν μπορεί να είναι μια πολιτική και συνδικαλιστική δύναμη ταξικά συνεπής αν δεν συγκρουστεί με τον τελευταίο μεγάλο στυλοβάτη και πολιτικό ηγεμόνα όλης της παλιάς κοινωνίας που είναι ο σοσιαλφασισμός. Αφού αυτός είναι μια ψεύτικη αριστερά τότε κάθε συνεπής εργατική δύναμη οφείλει υποχρεωτικά να  συγκροτείται σε μια αληθινή αριστερά. Απέναντι στους ψεύτικους κήρυκες της αταξικής κοινωνίας μπορούν να σταθούν μόνο αληθινοί υπερασπιστές της αταξικής κοινωνίας. Απέναντι σε ψεύτικους επαναστάτες που ισχυρίζονται ότι θέλουν να καταλάβουν το κράτος για να απελευθερώσουν τάχα τις μάζες μπορούν να σταθούν μόνο εκείνοι που πιστεύουν ότι μόνο οι ίδιες οι μάζες μπορούν να απελευθερώσουν τον εαυτό τους και μάλιστα μόνο συντρίβοντας τον παλιό κρατικό μηχανισμό. Αν δεν γίνει έτσι απλώς οι καταπιεσμένοι θα αλλάξουν δυνάστη. Στην πραγματικότητα θα φέρουν στην εξουσία έναν χειρότερο δυνάστη αν αντί για την σημερινή εναλλαγή των αστικών κομμάτων στην εξουσία φέρουν στην εξουσία «κόμματα» σωτήρες που θα εγκατασταθούν εκεί για να οικοδομήσουν ερήμην τους ένα δήθεν «κράτος όλου του λαού» στη θέση του σημερινού μισοδημοκρατικού «κράτους όλων των πολιτών».  

Απέναντι στο  δημοκρατικό και στο επαναστατικό κίνημα και στη χώρα αλλά σε λίγο και παγκόσμια θα βρίσκεται όλο και περισσότερο ο φασισμός με αριστερό μανδύα, ο ιμπεριαλισμός με το αντιιμπεριαλιστικό κάλεσμα, το κρατικοφασιστικό μονοπώλιο με την αντικαπιταλιστική φρασεολογία, ενωμένος παντού με τους κλασικούς φαιούς  φασίστες και σοβινιστές. Αυτή θα είναι μια θαυμάσια ευκαιρία να τελειώνουμε με κάθε φασισμό, με κάθε ιμπεριαλισμό, με κάθε μορφής καπιταλισμό και με κάθε προσποίηση. Γιατί αν οι λαοί συγκρουστούν με τους «αντιιμπεριαλιστικούς» φασισμούς της Ανατολής και τους συντρίψουν  δεν θα έχουν πια μπροστά τους κανέναν ψευτοαριστερό για να σώσει τους «φιλελεύθερους» ιμπεριαλισμούς της Δύσης από την διεθνή κατακραυγή που ήδη φέρνει η πελώρια  οικονομική και κοινωνική ανισότητα που σπέρνουν στο διάβα τους και η πολιτική διαρκούς ωμής στρατιωτικής και οικονομικής επέμβασης που ασκούν.

Το κυριότερο είναι ότι μέσα από την πικρή εμπειρία των παλινορθώσεων στην ΕΣΣΔ και στην Κίνα και την πείρα από τις νέες μάχες που έρχονται ενάντια στους φαιοκόκκινους φασισμούς τα νέα εργατικά επαναστατικά κόμματα θα έχουν πλέον μια μεγάλη εντολή από τον κόσμο που θα τα επανδρώνει και θα τα πιστεύει: Να μην γίνουν  οι νέοι μεγάλοι δυνάστες της κοινωνίας και τα στελέχη τους και τα μέλη τους να μη γίνουν οι νέοι εκμεταλλευτές. Αυτό σημαίνει ότι από τώρα ακόμα και τα πιο μικρά νέα εργατικά κόμματα και οι πιο μικροί εργατικοί επαναστατικοί πυρήνες θα πρέπει να εφαρμόζουν δυο τρεις βασικές αρχές: να μην απελευθερώνουν ποτέ τις μάζες ενάντια στη θέλησή τους αλλά να σέβονται τις δικές τους διαθέσεις, να μην επιτρέπουν ποτέ στα μέλη τους να μετατρέπουν τη γνώση τους και τους προηγούμενους αγώνες τους σε αυταρχισμό, έπαρση και υλικά προνόμια αλλά να μπαίνουν πάντα κάτω από την κριτική των μαζών και να ζουν όπως εκείνες, να μην διασπούν τους εργαζόμενους σε «δικούς μας» και σε «όχι δικούς μας» αλλά να τους ενώνουν κάνοντας ανοιχτή και ειλικρινή πολιτική ακόμα και κόντρα στο ρεύμα και όχι λέγοντας στον καθένα αυτό που του αρέσει, και πάνω απ όλα να μην βάζουν ποτέ τα όποια ειδικά ταξικά συμφέροντα πάνω από τα γενικά ταξικά συμφέροντα και τα εθνικά συμφέροντα πάνω από τα παγκόσμια συμφέροντα της εργατικής τάξης.

Νέες πρωτομαγιές θα έρθουν πολλές. Το ζήτημα είναι οι όποιες εργατικές και επαναστατικές πρωτοπορίες να μάθουν από τα παθήματα και να οικοδομήσουν νέες σχέσεις με την τάξη που θέλουν να εκπροσωπήσουν. Αν αυτές οι πρωτοπορίες ανοίξουν το δρόμο η εργατική τάξη θα ξανακατεβεί μαζικά στις πρωτομαγιές της. Ποιος θέλει να  αφήνει τη διοργάνωση της γιορτής του στους εχθρούς του;  

Η ΟΑΚΚΕ καλεί τους συνειδητούς εργάτες και τους επαναστάτες να έρθουν και να δυναμώσουν τις γραμμές της. Αυτό είναι ζήτημα ζωτικό όχι μόνο για την συγκρότηση της επαναστατικής εργατικής πρωτοπορίας αλλά για την υπεράσπιση της όποιας πολιτικής δημοκρατίας από τον επελαύνοντα φαιοκόκκινο ιμπεριαλισμό και φασισμό. 

Αθήνα 1.5. 2008

ΟΑΚΚΕ-Οργάνωση για την Ανασυγκρότηση του ΚΚΕ

Γραφεία: Χαλκοκονδύλη 35, 5^ος ορ, τηλ-φαξ 2105232553,

info@oakke.gr, www.oakke.gr