Αυτό από μόνο του είναι ένα αρκετά σοβαρό ζήτημα. Το ότι δηλαδή στη χώρα μας υπάρχουν νέοι άνθρωποι, αθλητές οι οποίοι θεωρούν τους συνανθρώπους τους με μαύρο δέρμα απλή «τροφή για τα κουνούπια του Νείλου». Το ηλίθιο αυτό ανέκδοτο βρωμάει φυλετισμό από τρεις πλευρές.

Υπονοεί πως οι μαύροι στην Ελλάδα είναι τόσοι πολλοί που «αλλοιώνουν τη φυσιογνωμία του έθνους μας», και άρα χρήζουν ειδικής και άμεσης αντιμετώπισης για να μην συνεχίσουν την «αλλοίωση». Από την άλλη, τους εμφανίζει σαν αντικείμενα, σαν μια μάζα κατάλληλη μόνο για γεύμα εντόμων και όχι σαν δρώντα κοινωνικά υποκείμενα. Και τρίτο, σε μια περίοδο που η κουβέντα για τον ιό του Νείλου είναι συχνή στα ΜΜΕ (πρόσφατα ο ιός κόστισε τη ζωή σε έναν άνθρωπο στη χώρα μας), τα μολυσμένα κουνούπια παρουσιάζονται έμμεσα ως «λύση» στο πρόβλημα του «μαύρου υπερπληθυσμού» στην Ελλάδα.

Τόση ανάλυση για ένα ανέκδοτο; Ναι, γιατί η κατάτμηση της εσωτερικής λογικής του αντανακλάει σε ποιο βάθος έχει φτάσει η πολιτική – ιδεολογική αποκτήνωση τμημάτων αυτού του λαού, με ευθύνη του διακομματικού ανατολικόφιλου καθεστώτος. Κι εδώ βρίσκεται το αληθινά σημαντικό σε αυτή την ιστορία.

Η Ελληνική Ολυμπιακή Επιτροπή (ΕΟΕ), με επικεφαλής τον Ισίδωρο Κούβελο, άντρα της Ντ. Μπακογιάννη, αποφάσισε σχετικά άμεσα, μετά το σάλο που προκάλεσε το σχόλιο της ρατσίστριας, τον αποκλεισμό της από την ελληνική αποστολή για το Λονδίνο. Πίσω από την απόφαση αυτή στοιχίστηκε, δήθεν με «μεγάλο πάθος» η ΔΗΜΑΡ, και με μικρότερο το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΡΙΖΑ. Δε θα ήταν υπερβολή να πει κανείς πως το βάρος της δήθεν «υπεράσπισης» του αποκλεισμού το καθεστώς το επιμέρισε κυρίως στον Κουβέλη-ΔΗΜΑΡ.

Από την άλλη, δημιουργήθηκε το μέτωπο του «έθνους», δηλαδή των ανοιχτών και κρυφών ζηλωτών του φαιού φασισμού που στρουγγίστηκαν ο ένας πίσω από τον άλλο στην υπεράσπιση της Παπαχρήστου: πρώτα οι ναζήδες της Χρυσής Αυγής, ακολουθούμενοι από τους φασίστες του ΛΑΟΣ που την έχρισαν μάλιστα «ολυμπιονίκη στις καρδιές μας». Καπάκι οι ΑΝΕΛ του Καμμένου, σε μέτωπο συμμαχίας με το συρφετό που ενέταξε στις γραμμές της ΝΔ ο Σαμαράς τον τελευταίο χρόνο.

Γιατί όλοι τους έχουν αποδεχτεί τον μονόμπαντα αντι-«κόκκινο» αγώνα του Σαμαρά, που είναι φυσικά ψευδεπίγραφος, αλλά αθωώνει μια χαρά τη βία των κλασσικών φαιών ναζήδων. Δηλαδή, ο Σαμαράς δίνει όλη του την έμφαση -στα λόγια- στον δήθεν «πόλεμο» του με τους καψιματίες του αναρχισμού και του αναρχοφασισμού και με το ΣΥΡΙΖΑ ή με το ψευτοΚΚΕ και το συνδικαλιστικό στρατό του. Ταυτόχρονα, κάνει εντελώς μόκο για την ακόμη χειρότερη φυλετική – κανιβαλική βία των χρυσαυγιτών ναζιστών.

Παράλληλα, με τα περί «ανακατάληψης των γειτονιών» και τις γενικά αντιμεταναστευτικές διακηρύξεις των Αδώνιδων και των Πλεύρηδων, φασιστικοποιεί γοργά έναν απλά συντηρητικό κόσμο που ακολουθεί παραδοσιακά τη ΝΔ. Από την άλλη, βέβαια, ο Σαμαράς δε χτυπάει στ’ αλήθεια ούτε την «κόκκινη» παρακρατική σοσιαλφασιστική βία, αντίθετα είναι κρυφοσύμμαχός της (βλ. συμμαχία του με τη φασιστική γραφειοκρατία του ΣΥΝ στα πανεπιστήμια και αλλαγή των νόμων Κουτσίκου και Διαμαντοπούλου σε φιλο-σοσιαλφασιστική κατεύθυνση, που ετοιμάζεται σε λίγες μέρες από το σαμαρικό υπουργό Παιδείας Αρβανιτόπουλο).

Οι δε φιλελεύθεροι, ποτισμένοι από το βαθύ και στρατηγικό αντικομμουνισμό τους, σε λίγα ψελλίσματα τους κατέκριναν τη ρατσίστρια και δέχτηκαν σαν ορθό τον αποκλεισμό της. Ωστόσο, γενικά, αρνούνται κι αυτοί να βάλουν σε κύριο πλάνο τη ναζιστική βία σαν κάτι ποιοτικά ανώτερο και διαφορετικό από εκείνη την ψευτοταξική των τραμπούκων του ψευτοΚΚΕ ή του ΣΥΡΙΖΑ. Έτσι, μένουν σε ένα υποκριτικό μοτίβο «ούτε χρυσαυγίτες – ούτε αριστερά» (την οποία, σημειωτέο, τη θεωρούνε πραγματική αριστερά), που τελικά αποτελεί νομιμοποιητική βάση για το στρογγυλοκάθισμα των ρατσιστών μαχαιροβγαλτών της Χρυσής Αυγής στη Βουλή και στα τηλεοπτικά τραπέζια.

Για να μη μιλήσουμε για τους δήθεν «δημοκράτες» της Μπακογιάννη-ΔΗΣΥ, που τάχα ενσωματώθηκαν «προσωρινά και μόνο για τις εκλογές» στη ΝΔ για να αντιμετωπιστεί ο «κίνδυνος Τσίπρα και δραχμής», αλλά από τις εκλογές και δώθε αποδεικνύουν ότι η προσχώρησή τους στον ακροδεξιό Σαμαρά και στο έκτρωμα που φτιάχνει μέρα με τη μέρα είναι αρκετά πιο μακροπρόθεσμη.

Απαράδεκτη ήταν και η ανακοίνωση της «Φιλελεύθερης Συμμαχίας» του Βαλιανάτου, που θέτει ζήτημα ελευθερίας της έκφρασης, παρά την καταδίκη του ρατσιστικού χαρακτήρα του σχολίου της Παπαχρήστου.

Ο δε ρωσόφιλος φασίστας και εισοδιστής στους φιλελεύθερους Τζήμερος – «Δημιουργία Ξανά» βρέθηκε ξανά σε μέτωπο συμμαχίας με τους φίλους του τους ναζιστές, ζητώντας ανάκληση της τιμωρίας της Παπαχρήστου, γιατί «οι αθλητές δεν κρίνονται με πολιτικά κριτήρια». Άλλωστε, μόνο αυτός έχει τολμήσει, πέρα από τους χρυσαυγίτες, να ζητήσει ουσιαστικά κάτεργα εργασίας για τους μετανάστες, ώστε να συμβάλουν έτσι στην «εθνική ανάπτυξη».

Αν όμως η στάση των φιλοευρωπαίων μέσα κι έξω απ’ τη ΝΔ είναι μία φορά αχαρακτήριστη, τι να πει κανείς για το στρατόπεδο των ψευτοδημοκρατών, που αποτελούν τον «αντίπαλο» τάχα στους φασίστες πόλο της «προόδου»;;

ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ ήταν τόσο τυπικοί και ψυχροί στην καταδίκη της ρατσίστριας, τόσο ανήσυχοι μην και ανοίξει ευρύτερο θέμα που να συνδέει την Παπαχρήστου και τις βρωμιές της με τη Χρυσή Αυγή και τη νομιμότητά της, που το έπνιξαν άρον άρον. Μονάχα η πρώτη ανακοίνωση της ΔΗΜΑΡ ήταν σε δήθεν οργίλο ύφος, για να πάρει ο Κουβέλης την ηγεμονία από το ΠΑΣΟΚ στο ενδοκυβερνητικό μέτωπο των «αντιρατσιστών», αλλά και για να μην υποχρώσει τον ίδιο το Σαμαρά να πάρει θέση. Κι εκεί όμως δεν υπήρχε καμία κριτική αρχών και δημοκρατική ανάδειξη του τι σηματοδοτεί για την ελληνική κοινωνία το περιστατικό αυτό.

Ουσιαστικά οι ψευτοδημοκράτες αυτοί παραχώρησαν την πλατιά μάζα στην πολύ πιο δραστήρια πολιτικά, όπως αποδείχτηκε, εθνορατσιστική γραμμή των Θ. Πλεύρη - Καμμένου - Καρατζαφέρη - ναζιστών.

Παράλληλα, τόσο το ΠΑΣΟΚ όσο και το εναλλακτικό απόσπασμα των ΣΥΡΙΖΑ – ΔΗΜΑΡ, οι Οικολόγοι Πράσινοι, έκαναν δεκτή την ψεύτικη «συγγνώμη» της Παπαχρήστου. Κι όχι μόνο αυτό.

Η ΔΗΜΑΡ και το ΠΑΣΟΚ δεν χτύπησαν ποτέ και πουθενά τη βρώμικη στάση του πρωθυπουργού που στηρίζουν, πιο σωστά την ένοχη σιωπή του για το θέμα.

Ουσιαστικά, ο φιλοχρυσαυγίτης Σαμαράς, που τον λέμε τέτοιο γιατί θεωρεί τους ναζήδες τμήμα της «εθνικής ενότητας» (όπως είχε πει μετά το ξύλο του Κασιδιάρη στην Κανέλλη, όταν ζητούσε «να μη διασαλευθεί η εθνική ενότητα»), έφτιασε με τη σιωπή του και με τους σωβινιστές Φαήλους του το μέτωπο αποκτήνωσης του λαού με τους Καμμένο-Καρατζαφέρηδες και τους ναζήδες.

Οι μάζες ουσιαστικά έμαθαν ότι η Παπαχρήστου ξωπετάχτηκε από τους Ολυμπιακούς από τον άντρα της «αμερικάνας» Ντόρας καπιταλιστή Κούβελο και από τους «θολοκουλτουριάρηδες απάτριδες μνημονιακούς που μας πεινάνε».

Κοινώς, έμαθαν ότι αντιρατσιστές είναι «οι εχθροί του έθνους και οι πλούσιοι», ενώ η θέση της φτωχολογιάς πρέπει να είναι με το «λαϊκό κορίτσι», δηλαδή με τη φιλοναζίστρια 23χρονη θαυμάστρια του Κασιδιάρη τριπλουνίστρια.

Εκεί έγκειται η βρωμιά των ηγεσιών ΠΑΣΟΚ – ΔΗΜΑΡ – ΣΥΡΙΖΑ. Επειδή είναι όλοι τους στρατηγικοί σύμμαχοι με το Σαμαρά και με τις ηγεσίες των κλασσικών φαιών εκτρωμάτων, δεν έκθεσαν τον σαλτιμπάγκο αυτό και δε τον ανάγκασαν, αυτόν και τη ΝΔ σαν κόμμα να πάρουν καθαρή θέση.

Αλλά και δεν έδωσαν καμία μάχη για το ζήτημα της -μέρα με τη μέρα- όλο και εντεινόμενης ρατσιστικοποίησης και κανιβαλοποίησης της ελληνικής κοινωνίας, ειδικά των χτυπημένων μικρομεσαίων αστών και των τσακισμένων καθώς και των πιο εξαθλιωμένων και9 πεταγμένων από την παραγωγική διαδικασία τμημάτων της εργατικής τάξης.

Γιατί όμως η τριπλέτα Βενιζέλου – Κουβέλη – Τσίπρα φορτώθηκε απάνω της την έστω και ψεύτικη υπεράσπιση μιας σήμερα όχι δημοφιλούς μέσα στις μάζες θέσης;; Μήπως από συνέπεια σε δημοκρατικές αρχές;; Αυτό θα ήταν αστείο και να το σκεφτεί ακόμα κανείς. Πρόκειται για τρεις πατενταρισμένους λακέδες του σοσιαλιμπεριαλισμού εδώ και χρόνια. Έχουν αποδείξει ότι δεν ορρωδούν μπροστά σε καμία ύπουλη πολιτική βία για να αδράξουν το κράτος και την εξουσία και να χωθούν σε κάθε πόρο τους.

Εδώ ο Κουβέλης πριν λίγες μέρες πριν, δήλωσε ότι χρυσαυγίτες και συριζο-ανταρσυακοί «αντιρατσιστές» είναι περίπου ένα και το αυτό, επειδή δήθεν οι μεν ασκούν βία κατά και οι δε «υπέρ» των μεταναστών. Ήταν μια εξίσωση στην οποία ο Τσίπρας δεν απάντησε, αφού είναι κρυφοσύντροφος με τον Κουβέλη. Η εξίσωση όμως ήταν ό,τι χρειαζόταν για να βγει λάδι η ναζιστική Χρυσή Αυγή, καθώς σχετικοποιήθηκε η βαρβαρότητά της. Ο ίδιος αυτός Κουβέλης από το 1990 μέχρι το 2010 σα στέλεχος του ΣΥΝ ξυφουλκούσε υπέρ των «ανοιχτών συνόρων για όλους» και του προβοκατόρικου «αντιρατσισμού», που ήταν ουσιαστικά υπεράσπιση του δουλεμπόριου.

Ωστόσο, επειδή το παιχνίδι της Ελλάδας «μέσα στην Ευρώπη ενάντια στην Ευρώπη», που το έχει ενορχηστρώσει με μαεστρία η ρώσικη υπερδύναμη εδώ και 30 χρόνια χρειάζεται εσωτερικό φασιστικό κανιβαλισμό και έξωθεν «καλή ευρωπαϊκή μαρτυρία», δε μπορούσε η Ελλάδα να μη δείξει και το «ευρωπαϊκό δημοκρατικό» της πρόσωπο.

Από αυτή την άποψη, τον σωστό αποκλεισμό της ρατσίστριας Παπαχρήστου από το ευρω-φιλελεύθερο Κούβελο, οι αντιευρωπαίοι πασόκοι και συριζοδημαρίτες ηγέτες τον χρησιμοποίησαν για να κάνουν επίδειξη δήθεν «δημοκρατικού» και «αντιρατσιστικού» πνεύματος και να καθησυχάσουν την Ευρώπη. Να δείξουν δηλαδή ότι στην Ελλάδα υπάρχουν δημοκρατικά και αντιρατσιστικά αντανακλαστικά. Επίσης, με αυτή του την κίνηση το καθεστώς καθησύχασε και τους λαούς όλου του Νότου, ιδιαίτερα τους λαούς της Αφρικής, που θα θύμωναν αν η Παπαχρήστου πήγαινε στην Ολυμπιάδα. Η ελληνική ρωσόδουλη διπλωματία δεν θα ήθελε να υποστεί τέτοιο πλήγμα σε ένα τέτοιο χώρο.

Το ότι κάνανε την «αντιρατσιστική» κίνησή τους για διπλωματικούς λόγους αποδεικνύεται από το ότι την ίδια ώρα ΟΛΟΙ ΤΟΥΣ κάνουν πλάτες στα μαχαίρια των χρυσαυγιτών, στη φασιστική αντιδυτική συνωμοσιολογία του Καμμένου, στη σιχαμερή ρωσόδουλη προπαγάνδα του Καρατζαφύρερ που ζητάει παράδοση του Αιγαίου στο ρώσικο ναυτικό κλπ.

Έτσι, η δουλειά συνεχίζεται περίφημα: οι κοντόφθαλμοι Ευρωπαίοι μονοπωλιστές κρατάνε τους ευρωπαϊκούς λαούς- και σε ένα βαθμό είναι κι οι ίδιοι στο σκοτάδι- για το γιγάντωμα του φασισμού και μάλιστα του κανιβαλικού ναζισμού στη χώρα μας. Την ίδια ώρα, οι Έλληνες ρωσόδουλοι λακέδες ηγέτες όλων των κομμάτων Βουλής και Ευρωβουλής συνεχίζουν ανενόχλητοι τον ιδεολογικό εκβαρβαρισμό του λαού και το οικονομικό ξεπάτωμα και τσάκισμα της χώρας και των παραγωγικών της δυνάμεων. Στόχος -κύρια- η εσωτερική αποσάθρωση του οικοδομήματος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και δευτερευόντως η μετατροπή της Ελλάδας σε τσακισμένο δούρειο ίππο – αποικία της Ρωσίας και της Κίνας για την οικονομική άλωση του ευρωπαϊκού δευτεροκοσμικού οικονομικού γίγαντα.

Το «ανέκδοτο» της κασιδιαρικιάς αθλήτριας έρχεται σε μια στιγμή που οι μετανάστες αντιμετωπίζουν καθημερινά τη βία των ταγμάτων εφόδου της ναζιστικής Χρυσής Αυγής, στον Πειραιά, στο κέντρο της Αθήνας, στην Ανατολική Αττική και -όλο και περισσότερο- στην επαρχία. Το ανέκδοτο έρχεται σε μια εποχή που η γροθιά, το ρόπαλο και το μαχαίρι των κανίβαλων δουλεύει σε καθημερινή βάση και που ο ψυχολογικός και σωματικός βιασμός των μεταναστών παίρνει τα πρώτα χαραχτηριστικά οργανωμένων πογκρόμ.

Οι ναζήδες έχουν αρχίσει και κάνουν «καταδρομικές» επισκέψεις σε εργοστάσια, όπου απειλούνε την εργοδοσία, ώστε αυτή να διώχνει μετανάστες εργάτες και να προσλαμβάνει Έλληνες. Επίσης επιτίθενται και σε μετανάστες που περιμένουν σε πιάτσες, μπας και κάνουν κανένα μεροκάματο σε μικροεργολάβους. Με όλα αυτά θέλουν να κερδίσουν τις πιο πολιτικά καθυστερημένες μάζες και να τις πάνε στο σφαγείο του φασισμού και του πολέμου.

Όχι μόνο λοιπόν οι σοσιαλφασίστες που ηγούνται στα τρία αυτά «δημοκρατικά» και «αριστερά» κόμματα, τα δύο εντός κυβέρνησης (ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ) και το άλλο στην αξιωματική αντιπολίτευση (ΣΥΡΙΖΑ) έχουν αποδεχτεί πλήρως το νόμιμο και μάλιστα «ισότιμο» κοινοβουλευτικό ρόλο της χιτλερικής συμμορίας. Έχουν κιόλας παραδώσει τις μάζες στην πολιτικο-ιδεολογική επιρροή των κλασσικών ναζήδων (άλλωστε, στα περισσότερα στρατηγικά ζητήματα δε λένε και κάτι διαφορετικό από τη ΧΑ, απλά τα λένε με άλλη φρασεολογία).

Οι σκληροί σοσιαλφασίστες του ψευτοΚΚΕ, σαν έμπειροι αντιδραστικοί, παίζουν το ρόλο του κέντρου ανάμεσα στους φαιούς ναζιφασίστες και στους «αριστερούς δημοκράτες». Πέρασαν, για μια ακόμη φορά όταν πρόκειται για θέματα δημοκρατισμού, το ζήτημα Παπαχρηστου στα ψιλά, αποδίδοντάς το (άκουσον άκουσον) στον γενικό «εθνικισμό» που καλλιεργείται στον αθλητισμό και στις «ολυμπιάδες του κέρδους και της εμπορευματοποίησης». Για τους υπεραντιδραστικούς αυτούς εχθρούς κάθε προόδου και κάθε δημοκρατίας, που έχουν το θράσος να σηκώνουν το σφυρί και το δρεπάνι, ο κανιβαλικός ρατσισμός και το 7% των ναζιστών δεν είναι λόγος για παλλαϊκό συναγερμό κάθε δημοκράτη, πατριώτη και πολιτισμένου ανθρώπου, με μπροστάρηδες τους εργάτες και τη φτωχολογιά, αλλά το πρόβλημα είναι γενικά με τον καπιταλισμό.

Για να κάνουν τους αντιφασίστες, οι κνίτες το γυρνάνε στην παπαδίστικη νεοφεουδαρχική, απατεωνίστικη θέση ότι ο «εμπορευματικός χαρακτήρας που παίρνει κάθε πράγμα στον καπιταλισμό» είναι σήμερα ο κύριος παράγοντας που γεννοβολάει το σωβινισμό και το ρατσισμό. Δε μπορούνε βέβαια σαν αντιμαρξιστές σοσιαλφασίστες να παραδεχτούνε ότι είναι η χώρα των αφεντικών τους, η Ρωσία, και ο υπερσυγκεντρωμένος κρατικοφασιστικός ιμπεριαλισμός της που είναι η μήτρα του χειρότερου ιδεολογικού κανιβαλισμού και ρατσισμού στο σύγχρονο κόσμο.

Βέβαια, και ο δυτικός χρηματιστικού τύπου ιμπεριαλισμός έχει μέσα του τον αποικιοκρατικό ρατσισμό σαν μια πλευρά του, αλλά αυτή δεν είναι η κύρια, στο βαθμό που δεν είναι η κτηνώδης βία που αποτελεί την προϋπόθεση της ύπαρξης και της κυριαρχίας του.

Ο σοσιαλφασιστικός ιμπεριαλισμός ρωσοκινέζικου τύπου καταργεί την εμπορευματική παραγωγή από τα δεξιά, από την πλευρά των παραγωγικών σχέσεων κρατικομοπωλιακού φασιστικού τύπου, που από πολλές πλευρές είναι επιστροφή σε πιο καθυστερημένες μορφές σχέσεων κι από εκείνες του προμονοπωλιακού καπιταλισμού. Φτάνει δηλαδή αυτός ο καπιταλισμός να «δανείζεται» στοιχεία από τη φεουδαρχία, τη δουλοχτησία, ακόμα και την ανοιχτή βαρβαρότητα, όπως έκανε παλιότερα και το χιτλερικό μονοπώλιο. Τέτοιας κοπής είναι και η κριτική του Περισσού στο «εμπόρευμα», ωστόσο εδώ όλη η δουλειά είναι να μην ανοίξει κουβέντα για ναζισμό και Χρυσή Αυγή, κοινώς οι σοσιαλφασίστες να κάνουν πλάτες στους εξίσου ερωτευμένους με τη Ρωσία ναζιστές.

Οι κνίτες φασίστες βλέπουν λοιπόν την αιτία του ρατσισμού της Παπαχρήστου, που οι ίδιοι τον αποκαλούν «εθνικισμό», στο «δυτικό εμπορευματικό προϊόν» που λέγεται Ολυμπιακοί Αγώνες, και προς τα εκεί στρέφουν τα μάτια των μελών και των επιρροών τους. Το ίδιο, όταν οι χουντοφασίστες της Σχολής Ευελπίδων κάνανε φασιστικές φιέστες ανήμερα 17 του Νοέμβρη, το ψευτοΚΚΕ κατάγγελλε το… ΝΑΤΟ και τη Δύση, ενώ είναι γνωστό ότι όλοι οι φασίστες, ακόμα και οι παλιοί αμερικανόφιλοι ή αμερικανόδουλοι, έχουν γίνει πια φανατικοί πουτινικοί και αντιδυτικοί από τα δεξιά.

Το διακομματικό καθεστώς, που ζέχνει υποκρισία απ’ όλους τους πόρους του, προχώρησε επιπλέον και σε μια νέα απερίγραπτη προβοκάτσια, για να φουσκώσει τα πανιά του εθνορατσισμού και του φασιστικού αντιδυτικισμού.

Δηλαδή, τα ίδια καθάρματα που με τη χαφιέδικη πολιτική του παραγωγικού σαμποτάζ, της χρεοκοπίας της χώρας και με τη μπαταχτσίδικη γραμμή τους κατάντησαν την πατρίδα μας δαχτυλοδειχτούμενη σε όλο τον πλανήτη, έχουν το θράσος να φτιάνουν παραμύθια για να εξερεθίζουν το αίσθημα αξιοπρέπειας του λαού μας. Έτσι, τον καναλιζάρουν σούμπιτο στον αντιδραστικό αντιευρωπαϊσμό και στον σχεδόν ρατσιστικό αντιγερμανισμό και του δείχνουν για λύση το στρούγγισμα πίσω από τη ρώσικη υπερδύναμη των «ορθόδοξων αδερφών μας».

Μ’ ένα σμπάρο, δυο τρυγόνια. Από τη μια, κλασσικός ιμπεριαλιστικού τύπου ρατσισμός του λευκού Έλληνα και χτύπημα των ξωμάχων της μεταναστευτικής φτωχολογιάς στο εσωτερικό, που τους έφεραν οι προβοκάτορες «αντιρατσιστές» με τα «ανοιχτά σύνορα για όλους» για να εκτινάξουν το ρατσιμό. Πρωταγωνιστές σ’ αυτού του τύπου το ρατσισμό οι μαχαιροβγάλτες δολοφόνοι της Χρυσής Αυγής.

Από την άλλη, ρατσισμός του «καταπιεσμένου ευρωπαϊκού Νότου» κατά του «αναπτυγμένου ιμπεριαλιστικού Βορρά» των πλούσιων λαών και κυβερνήσεων ειδικά της Γερμανίας, που δήθεν με δική της ευθύνη και επίτηδες πεινάει το λαό μας για να τον αγοράσει φτηνά σαν δούλο (την ώρα που μόνο τα ρωσοκινέζικα αφεντικά αγοράζουν τζάμπα και τη χώρα και το λαό). Επικεφαλής εδώ είναι ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Καμμένος-ΑΝΕΛ, παραπίσω οι χρυσαυγίτες με τους κνίτες, και τέλος οι τρεις κυβερνητικοί σαμποταριστές, στην ουσία εξίσου αντιευρωπαίοι με τους προηγούμενους, Σαμαράς – Βενιζέλος – Κουβέλης.

Στην πραγματικότητα ο σημερινός «νότιος» αντιγερμανικός ρατσισμός είναι η κλιμάκωση του «βόρειου-λευκού» αντι-σλαβομακεδονικού ρατσισμού του 1992, του αντιμουσουλμανικού αντι-βοσνιακού ρατσισμού του 1995, και του αντιτουρκικού υπεραιωνόβιου ρατσισμού. Ο τελευταίος, που σήμερα σκεπάζεται από την κρατική φιλία με τον ρωσόδουλο Ερντογάν, είναι ο ιδρυτικός κάθε άλλου, γιατί είναι ο μόνος που μεταφράστηκε σε απόλυτη γενοκτονική εξόντωση του άμαχου τούρκικου πληθυσμού της χώρας μας στα 1821 και έγινε ο οδηγός για την εθνική καταπίεση των Τούρκων της Θράκης και την έμμεση εθνοκάθαρση της εθνικής μακεδονικής μειονότητας. Όλα αυτά τα κρυμένα εγκλήματα εξέθρεψαν ιδεολογικά και άντρωσαν το σημερινό καθεστωτικό ναζιστικό τέρας στη χώρα μας. Η Χρυσή Αυγή είναι το αληθινό πρόσωπο των Σαμαρά, Βενιζέλου, Κουβέλη, Τσίπρα, Παπαρήγα, Καμμένου, Καρατζαφέρη.

Εμείς το ξαναλέμε καθαρά: ήταν στοιχειώδης δημοκρατική και δίκαιη πράξη το πέταγμά της Παπαχρήστου από την ελληνική αποστολή για τους αγώνες του Λονδίνου.

Μάλιστα, στο βαθμό που όλο και περισσότερο αποδεικνύεται ότι είναι συνειδητή φιλοναζίστρια, πρέπει η «αθώα» αυτή 23χρονη αθλήτρια να πεταχτεί όξω με τις κλοτσιές από συλλόγους, αθλητικές συναντήσεις, γενικά από κάθε συλλογική αθλητική δραστηριότητα. Οι υπερασπιστές της φυλετικής ανωτερότητας και θαυμαστές μαχαιροβγαλτών δεν έχουνε καμιά δουλειά σε οποιαδήποτε συλλογική δραστηριότητα του λαού και της νεολαίας. Αυτό πρέπει να γίνει κτήμα κάθε πατριώτη και δημοκράτη, και να αποτελεί άξονα για ενιαίο δημοκρατικό μέτωπο βάσης μέσα στους μαζικούς χώρους.

Ωστόσο, το επίκεντρο της δημοκρατικής πάλης σ’ αυτό τον τόπο συμπυκνώνεται σήμερα στην αντιμετώπιση της ναζιστικής βίας και γενικά στην πάλη για να πεταχτεί ο καρκίνος του ναζιστικού συμμοριτισμού έξω από το κοινωνικό σώμα.