Η ενότητα των χαλυβουργών Βόλου και Ασπρόπυργου είναι το κλειδί για την επιβίωση των εργατών και του εργοστασίου

Η συνδικαλιστική αλλά αντικειμενικά και πολιτική νίκη που πέτυχαν οι εργαζόμενοι στο εργοστάσιο του Βόλου της Χαλυβουργίας Ελλάδας μπαίνοντας μπροστά σε ένα πλατύ δημοκρατικό μέτωπο και απομονώντας το σοσιαλφασισμό του ψευτοΚΚΕ σε όλη τη Θεσσαλία δεν κλείνει το ζήτημα της μεγάλης μάχης για την επιβίωση του εργοστάσιου τόσο εκείνου στο Βόλο όσο και εκείνου στον Ασπρόπυργο. Το λέμε αυτό γιατί το ψευτοΚΚΕ δεν είναι μόνο του σε αυτή την υπόθεση αλλά έχει πίσω του όλο το βαθύ πολιτικό καθεστώς των σαμποταριστών που δεν χτυπάει τη βιομηχανία μόνο με ταξικά προσχήματα αλλά από όλες τις πλευρές ειδικά πάνω στη κρίση: φορολογική, πιστωτική, διοικητική-περιβαλοντική κλπ.

Από την ταξική διάσπαση στη σοσιαλφασιστική δικτατορία και στο φιάσκο του Βόλου

Και το βαθύ καθεστώς δεν αντιμετωπίζεται από μεμονωμένα εργατικά και επαγγελματικά σωματεία, συλλόγους, κάποια ΜΜΕ και κάποια τοπικά τμήματα της αστικής τάξης που ξεθαρρεύουν μόνο όταν ο λαός αλλάζει τους συσχετισμούς δύναμης. Το βαθύ καθεστώς αντιμετωπίζεται μόνο όταν δημιουργηθεί μια παλλαϊκή ενότητα. Στην προκειμένη περίπτωση ο πυρήνας της παλλαϊκής ενότητας βρίσκεται στην ταξική ενότητα των εργαζομένων στο Βόλο και στον Ασπρόπυργο της Χαλυβουργίας Ελλάδας. Αυτήν την ενότητα την χάλασε εξ αρχής το ΠΑΜΕ που με πολύ λίγα μέλη του μέσα στο ΔΣ και γενικά στο εργοστάσιο του Ασπροπύργου κατάφερε και πέρασε την απεργία εκεί χωρίς προηγούμενα να επιδιώξει συνεννοήσεις, συντονισμό και τελικά συναπόφαση με το σωματείο του Βόλου. Εκείνο που έκανε ήταν να αποσπάσει στα γρήγορα και με χίλια ψέμματα μια δια βοής κήρυξη απεργίας διαρκείας με απόρριψη ουσιαστικά από θέση αρχής μιας πρότασης για 4μηνη μείωση ωρών εργασίας και μισθού. Αυτή η πρόταση δεν ήταν η αρχική της εργοδοσίας Μάνεση που πρότεινε χειρότερους όρους αλλά, όπως μας είπανε οι εργαζόμενοι του Βόλου, διαμορφώθηκε κάτω από την πίεση του σωματείου και με το σκεπτικό να μη χαθεί καμία θέση εργασίας. Αλλά και αυτήν την πρόταση της 4μηνης μείωσης ωρών-μισθών την κατέβασε εντελώς διαστρεβλωμένη το ΠΑΜΕ στη βάση των εργαζομένων του Ασπροπύργου λέγοντας ότι αφορούσε μόνιμη μείωση μισθών, αφαίρεση ασφαλιστικών και συνταξιοδοτικών δικαιωμάτων και μια σειρά άλλα ψέμματα για την οικονομική κατάσταση της επιχείρησης. Μετά προσπάθησε να επιβάλει αυτήν την απόφαση του Ασπροπύργου στο ΔΣ του σωματείου του Βόλου κάνοντάς του ψυχολογικό και πολιτικο-συνδικαλιστικό πόλεμο. Δηλαδή από τη μια τους απείλησε ότι αν δεν απεργήσουν θα τους καταγγείλει σαν απεργοσπάστες και από την άλλη διαμόρφωσε ένα αρχικά πολύ επιβλητικό μέτωπο πίεσης από τον ΣΥΝ, την ΠΑΣΚΕ και κυρίως από τους ανθρώπους του Σαμαρά στη ΔΑΚΕ για να τους απομονώσει μέσα στο Εργατικό Κέντρο Βόλου. Η απάντηση του ΔΣ του σωματείου του Βόλου σε αυτές τις πιέσεις ήταν να καλέσει Γενική Συνέλευση που χωρίς τρίτους μέσα σε αυτήν αποφάσισε με πλειοψηφία 90% και μετά από μυστική ψηφοφορία, δηλαδή κάνοντας το αντίθετο από αυτό που έκανε το ΠΑΜΕ στον Ασπρόπυργο να αποδεχτεί την ως τότε πρόταση της εργοδοσίας. Όμως το ΔΣ του Βόλου δεν έκλεισε την πόρτα της ενότητας στο ΔΣ του Ασπροπύργου και μάλιστα το κάλεσε σε κοινή συνεδρίαση για την κατάκτηση μιας συναπόφασης. Το ΔΣ του Ασπροπύργου (στην ουσία το ΠΑΜΕ) δεν δέχτηκε αυτήν την πρόταση, όπως δεν δέχτηκε αργότερα και την πρόταση του ΔΣ του Βόλου για κοινή συνέντευξη τύπου όπου κάθε πλευρά θα διατύπωνε το σκεπτικό των προτάσεών της.

Στη συνέχεια το ΠΑΜΕ έκανε τους απεργούς του Ασπροπύργου ομήρους της αρχικής τους απόφασης για απεργία. Δηλαδή μια απεργία που είναι μια από τις τακτικές πριν ή στη διάρκεια μιας σημαντικής διαπραγμάτευσης, την έκαναν απεργία διαρκείας «μέχρις εσχάτων» για να εμποδίσουν στην ουσία κάθε διαπραγμάτευση με την εργοδοσία κάνοντας απόλυτο το αίτημα καμιά απόλυση. Το «καμιά απόλυση ποτέ» δεν είναι σύνθημα του προλεταριάτου που πουλάει κάθε τόσο την εργατική του δύναμη στην τάξη των καπιταλιστών και όχι στον κάθε ξεχωριστό καπιταλιστή αλλά αίτημα της δημόσιας υπαλληλίας για εύνοια και ελεημοσύνη από το κράτος των καπιταλιστών. Το καμιά απόλυση είναι σωστό σαν μέρος της πάλης ενάντια στην εντατικοποίηση της δουλειάς από τον καπιταλιστή που απολύει. Αντίθετα σε μια εποχή μείωσης του παραγόμενου προϊόντος η απόλυτη εφαρμογή του σημαίνει συντριβή του ελάχιστα καταναλούμενου σταθερού κεφάλαιου (φθορά μηχανών-κτιρίων-κατανάλωση πρώτων υλών) κάτω από το βάρος του σχετικά πολύ ψηλού μεταβλητού κεφάλαιου (μισθών) δηλαδή τελικά το κλείσιμο μιας επιχείρησης, ιδιαίτερα αν έχει αυτή έχει μεγάλες ζημιές για μια μεγάλη περίοδο. Αδιαπραγμάτευτα «καμιά απόλυση» ή «καμιά μείωση του χρόνου εργασίας- μείωση μισθού» σημαίνει στις σημερινές συνθήκες της τσακισμένης οικοδομής και της ελάχιστα καταναλούμενης μπετόβεργας ακριβώς το θάνατο της χαλυβουργίας, της καρδιάς της βαριάς βιομηχανίας ή ίσως και το πούλημά της για λίγες δεκάρες στους ρωσοκινέζους καπιταλιστές και τους φίλους τους τύπου Μυτιληναίου.

Να γιατί όταν κάποιοι εργαζόμενοι του Ασπροπύργου τις επόμενες εβδομάδες αδιεξόδου αποτόλμησαν να ζητήσουν κανονική απεργιακή συνέλευση, δηλαδή συνέλευση χωρίς συμπαραστάτες και με μυστική ψηφοφορία, ένας όχλος «συμπαραστατών» τους αποδοκίμαζε σαν εργοδοτικούς απεργοσπάστες και τους απειλούσε με ξυλοδαρμό ενώ κάποιοι «καλοί τους φίλοι» του ΠΑΜΕ τους προστάτευαν με τον όρο να μην πολυφωνάζουν. Έτσι από τα τέλη του περασμένου Δεκέμβρη το ψευτοΚΚΕ εξουδετέρωσε κάθε αντιπολίτευση ανάμεσα στους εργάτες που δεν είχαν οποιουσδήποτε μηχανισμούς οργάνωσης. Όμως έτσι το ψευτοΚΚΕ έχασε ψυχικά τους εργάτες του Ασπροπύργου και γι αυτό δεν μπόρεσε να τους κατεβάζει μαζικά ούτε σε πορείες στην Αθήνα όπως έκανε στην αρχή ούτε ακόμα περισσότερο να τους ανεβάζει στο Βόλο για επίθεση στους συναδέλφους τους σαν τάχα απεργοσπάστες. Χάρη στην αδυναμία του αυτή έχασε και κάθε πολιτικό πάτημα για να καταλάβει την πύλη του Βόλου και να την κλείσει, με δεδομένη πάντα την αντίσταση των εργατών εκεί και όλου του Βόλου. Έτσι επίσης κατέρευσε το επιχείρημα του ΠΑΜΕ στους εργάτες του Ασπροπύργου ότι πρέπει να περιμένουν γιατί σε λίγο ο Βόλος θα περνούσε με τον Ασπρόπυργο γιατί τάχα οι εργαζόμενοι του Βόλου στη βάση τους δεν είναι με τη γραμμή του ΔΣ του εκεί σωματείου.

Γιατί δεν φτάνει η ήττα του σοσιαλφασισμού στο Βόλο για να πάρουν οι εργάτες του Ασπρόπυργου τη μοίρα τους στα χέρια τους

Η ήττα του ψευτοΚΚΕ-ΠΑΜΕ στο Βόλο δυνάμωσε τις αντιθέσεις των εργατών του Ασπροπύργου ενάντια στην γραμμή του που τη συλλαμβάνουν πια σαν τουλάχιστον τυχοδιωκτική και καταστροφική. Γι αυτό 16 απο αυτούς τόλμησαν στην πρώτη συνέλευση μετά το Βόλο μπροστά σε εκατοντάδες τραμπούκους «συμπαραστάτες» να ζητήσουν και να ψηφίσουν υπέρ του να παίρνονται οι απόφασεις για την απεργία με μυστική ψηφοφορία. Ωστόσο δεν εκδηλώθηκε ακόμα μαζικά ένα κίνημα των εργατών του Ασπροπύργου κατά της καταπιεστικής ομηρείας από το ψευτοΚΚΕ και για μια διαπραγμάτευση με την εργοδοσία. Αυτό οφείλεται κατα τη γνώμη μας σε δυο λόγους. Ο ένας λόγος είναι η οργανωμένη ψυχολογική και φυσική τρομοκρατία, δηλαδή η τρομερή ταμπέλα του απεργοσπάστη που απευθύνει το ΠΑΜΕ και οι εξωκοινοβουλευτικοί «συμπαραστάτες» του σε όσους διαφωνούν με την καταστροφική γραμμή του και η διαρκής απειλή βίας που έχει γίνει και χειροδικία σε αμάθητους σε τέτοια συμπεριφορά ανοργάνωτους εργάτες. Οι εργάτες, όπως έχει δείξει και η αντίστοιχη τρομοκρατία στη Ζώνη Περάματος, δεν ζουν στον μικρό τους εργασιακό χώρο. Έχουν πείρα σαν πολίτες και καταλαβαίνουν ότι η βία του ΠΑΜΕ-ψευτοΚΚΕ δεν είναι απλά η βία μιας μειοψηφίας στο σωματείο τους αλλά εκείνη ενός πολύ πιο πολυάριθμου και κυρίως με παρακρατικά, δηλαδή βαθιά καθεστωτικά χαρακτηριστικά μηχανισμού. Αυτό το νιώθουν καλά όταν το ΠΑΜΕ φέρνει απ έξω τους τραμπούκους του στις συνελεύσεις. Όλοι ξέρουν τι σημαίνει όλοι οι υπουργοί Δημόσιας Τάξης να αφήνουν 100 άτομα να μπουκάρουν στα υπουργεία και να διώχνουν τους υπουργούς, να μπουκάρουν σε διαπραγματεύσεις εθνικού και διεθνούς ενδιαφέροντος και να τις διακόπτουν βρίζοντας, να κόβουν τις συγκοινωνίες στο Αιγαίο, να αιχμαλωτίζουν τα κρουαζιερόπλοια, να καταλαμβάνουν και να κλείνουν την Ακρόπολη, και τελικά να διατάσουν την αστυνομία να εξαφανιστεί για να ξυλοκοπήσουν εκείνοι τους αναρχικούς με τους ροπαλοφόρους τους και να αστυνομεύσουν εκείνοι το χώρο της Βουλής.

Όμως μόνη της η βία του ΠΑΜΕ και η ανοργανωσία των εργατών δεν θα μπορούσε σήμερα να εμποδίσει τους τελευταίους να εξεγερθούν για να σώσουν τη ζωή τους και τη ζωή των παιδιών τους. Ο άλλος πολύ ουσιαστικός λόγος που επιτρέπει στους τραμπούκους να κρατάνε την εξουσία στον Ασπρόπυργο και μετά την ήττα τους στο Βόλο είναι ότι πιάνονται από τη στάση της εργοδοσίας που τώρα πια επιμένει στις πάνω από 60 απολύσεις εκεί. Έτσι προβάλουν σαν μόνη λύση την αδιαπραγμάτευτη συνέχιση της απεργίας, δηλαδή το ΠΑΜΕ-ψευτοΚΚΕ πάλι αρχηγό. Υποθέτουμε ότι η εργοδοσία θέλει να μετατρέψει την ήττα του ΠΑΜΕ από τους εργάτες και το λαό του Βόλου σε δική της νίκη ενάντια γενικά στους εργάτες του Ασπροπύργου και να τους υποχρεώσει να μπουν μέσα και να δεχτούν μια κατάσταση πολύ χειρότερη από εκείνη που είχε προτείνει αρχικά και στα δύο εργοστάσια. Αν η εργοδοσία κινηθεί με αυτό τον τρόπο θα σηκώσει μια πέτρα που θα πέσει στα πόδια της καθώς θα προσφέρει στους σαμποταριστές για πρώτη φορά μια αρκετά πλατειά εργατική συσπείρωση που ποτέ δεν είχαν.

Η δημοκρατική και ταξική συνδικαλιστική ενότητα ανάμεσα σε Βόλο και Ασπρόπυργο είναι το κλειδί για τη σωτηρία του εργοστασίου και των δικαιωμάτων των εργατών

Κατά τη γνώμη μας η μεγαλύτερη ευθύνη αλλά και η δυνατότητα για την επιβίωση των δύο εργοστασίων με όρους εργατικού κινήματος πέφτει αυτή τη στιγμή στις πλάτες του σωματείου του Βόλου. Γιατί είναι αυτό που δεν είναι υπό φασιστική συνδικαλιστική κατοχή και μάλιστα αντιστάθηκε νικηφόρα σε αυτήν. Αυτό λοιπόν και μόνο – όσο δεν γίνεται μια αντιφασιστική εξέγερση των εργατών στον Ασπρόπυργο- μπορεί να πάρει την πρωτοβουλία να καλέσει τους συναδέλφους του εγκλωβισμένους εργάτες του Ασπρόπυργου σε ενότητα ενάντια σε κάθε μορφής συνδικαλιστική αντιδημοκρατία και για κοινή στάση απέναντι στην εργοδοσία στη βάση των κοινών συμφερόντων των εργατών της ίδιας επιχείρησης που παράγουν το ίδιο προϊόν. Έτσι μπορεί να υπάρξει κοινή γενική συνέλευση των δύο εργοστασίων ακόμα και συνδικαλιστική ενοποίηση. Επειδή όμως αυτό δεν φαίνεται άμεσα δυνατό δίχως να υπάρχει πατημένη αμοιβαία εμπιστοσύνη μπορεί να υπάρξει μια μεταβατική φάση όπου οι διοικήσεις ή τα όποια αντιπροσωπευτικά όργανα πάλης των δύο σωματείων θα μπορούν να μιλήσουν στις ξεχωριστές γενικές συνελεύσεις των εργατών των δύο εργοστασίων που θα μπορούν να θεωρούνται τέτοιες μόνο αν γίνουν με δημοκρατικές διαδικασίες: όχι τρίτοι στη συνέλευση, όχι γιούχες και τραμπουκισμοί, μυστική ψηφοφορία πάνω στις όποιες προτάσεις. Αν υπάρξουν με αυτόν τον τρόπο κοινές αποφάσεις για κοινή στάση απέναντι στην εργοδοσία στα επίμαχα σημεία τότε είναι εύκολος ο συντονισμός των δύο αντιπροσωπιών για μια από κοινού διαπραγμάτευση με την εργοδοσία ώστε να ανοίξει ο δρόμος κάποια στιγμή για πιο βαθιά ενοποίηση των δύο σωματείων.

Δεν υπάρχει νομίζουμε τίποτα καλύτερο από μια τέτοια ενότητα. Το ψευτοΚΚΕ μπόρεσε και έκανε τέτοια ζημιά στους εργαζόμενους στον Ασπρόπυργο επειδή υπήρχαν τα δύο σωματεία σαν ξένα μεταξύ τους οπότε όπως είπαμε αυτό ξεκίνησε την απεργία μόνο στο Ασπρόπυργο χωρίς να έχει διαβουλευτεί με το Βόλο δηλαδή ξεκίνησε κάνοντας διάσπαση. Ούτε οι εργαζόμενοι του Βόλου θα έχουν ασφάλεια όσο μένει άλυτο το πρόβλημα των συναδέλφων τους στον Ασπρόπυργο.

Αν πιο συγκεκριμένα η κατάσταση στον Ασπρόπυργο σαπίσει και μένει εκεί για καιρό να κάνει κουμάντο το ψευτοΚΚΕ με τους εργάτες άνεργους και σε απελπισία στο τέλος αυτοί μπορεί να μετατραπούν από αιχμάλωτοι σε ενεργητική εφεδρεία αυτού του φασιστικού στρατού. Αν αυτό συμβεί το εργοστάσιο του Βόλου δεν θα ησυχάσει για καιρό καθώς η λειτουργία του, παραγωγική, μεταφορική, εμπορική, πιστωτική θα είναι πάντα μέσα στην επικράτεια ενός κράτους σαμποταριστών που θα κρατάνε στην κατοχή τους τη μισή επιχείρηση. Προχθές μάθαμε ότι ήταν να περάσει σιδηροδρομική γραμμή μέσα από το εργοστάσιο με έξοδα της εταιρείας και τη ματαίωσαν οι σαμποταριστές του ΣΥΝ. Είναι επίσης πολύ χαρακτηριστική η προσπάθεια που κάνανε παράλληλα με την επίθεση στο Βόλο οι «δεν πληρώνω» του ΣΥΝ για να κάνουν μαζικές διαμαρτυρίες ενάντια σε κάποια καταστήματα της τράπεζας Άλφα για «συμπαράσταση» στους χαλυβουργούς. Αυτό επειδή εκεί είναι μέτοχος ο Μάνεσης. Δεν πήγαν καλά, γιατί με αυτά που κάνουν δεν πείθουν το λαό, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορούν να ξαναδοκιμάσουν αν έχουν καλύτερα προσχήματα στα χέρια τους εξ αιτίας μιας επιθετικής στάσης της εργοδοσίας. Στο σημείο αυτό πρέπει να σημειώσουμε το γεγονός ότι αυτή τη στιγμή ο πιο ισχυρός αλλά όχι ακόμα παντοδύναμος μέτοχος της Άλφα είναι το ρωσόφιλο Κατάρ. Δεν μπορεί λοιπόν να αποκλειστεί ότι εκτός από το να χάσει τη χαλυβουργία ένας άλλος στόχος των σοσιαλφασιστών είναι να χάσει ο Μάνεσης τις μετοχές του εκεί υπέρ κάποιων του καθεστωτικού μπλοκ.

Από την άλλη μεριά αν υποθέσουμε, πράγμα που δεν θεωρούμε το πιθανότερο, ότι οι σοσιαλφασίστες θα χάσουν τη μάχη στον Ασπρόπυργο, αλλά θα την χάσουν από την εργοδοσία και όχι από τους εργάτες, δηλαδή αν αυτοί γυρίσουν στη δουλειά άνευ όρων και τσακισμένοι τότε και αυτό θα το πληρώσουν αργά ή γρήγορα και οι εργάτες του Βόλου. Ποτέ οι εργαζόμενοι δεν πέρασαν καλά με μια διάσπαση στους εργασιακούς όρους στην ίδια επιχείρηση. Κάθε διάσπαση στο εργασιακό καθεστώς μεταφράζεται σε συνδικαλιστική διάσπαση και κάθε συνδικαλιστική διάσπαση δουλεύει ντε φάκτο υπέρ της εργοδοσίας. Και είτε η εργοδοσία θα είναι ο Μάνεσης είτε το ρωσοκινέζικο μπλοκ και οι κομπραδόροι του, το γεγονός θα είναι ένα: ότι σε συνθήκες μαζικής αποβιομηχάνισης η επιβίωση και η αξιοπρέπεια των εργαζομένων σε μια τέτοια περίπτωση θα μπουν σε βαθιά δοκιμασία. Μετά από μια σημαντική αντιφασιστική και εργατική νίκη στο Βόλο κάτι τέτοιο πρέπει οπωσδήποτε και μπορεί να αποτραπεί.

Οι εργάτες του Ασπροπύργου πρέπει να είναι ελεύθεροι για να είναι ελεύθεροι και οι εργάτες του Βόλου.