Η πρώτη πισώπλατη μαχαιριά που έδωσε στη χώρα ο Παπανδρέου ήταν τότε που προωθούσε κρυφά τη χρεωκοπία της χώρας –τον αποκάλυψε σ’ αυτό ο τότε επικεφαλής του ΔΝΤ Στρος Καν-, ενώ ταυτόχρονα δήλωνε στο εσωτερικό ότι υπάρχουν λεφτά και κέρδιζε στη συνέχεια τις εκλογές. Η δεύτερη μεγαλύτερη ωμή προδοσία που πρέπει να τη θυμάται αργότερα ο κάθε δημοκράτης είναι τώρα αυτή των Παπανδρέου-Βενιζέλου, που αμέσως μετά την παγίδευση όλης της ΕΕ στη σύνοδο κορυφής της 21^ης Ιουλίου για ένα δεύτερο τεράστιο πακέτο προς την Ελλάδα έδωσαν με παρασκηνιακές σε σχέση με την ΕΕ διαδικασίες και με  μεγάλη προθυμία τις χρηματικές εγγυήσεις που ζητούσε η Φινλανδία για τη συμμετοχή της στο νέο πακέτο διάσωσης της χώρας. Συγκεκριμένα, συμφώνησαν με τη Φινλανδία να της καταβάλουν σε χρήμα το 20% της εισφοράς της, αυτής του δεύτερου πακέτου ύψους 500 εκατ. Έτσι οι προβοκάτορες χρησιμοποιούν τα δανεικά για να αυξήσουν ακόμα περισσότερο το χρέος της χώρας! Η δικαιολογία του Βενιζέλου ότι μας πίεζε η Φινλανδία και απειλούσε ότι δε θα υπέγραφε, και έτσι το δεύτερο πακέτο θα τιναζόταν στον αέρα, είναι γκεμπελική προπαγάνδα. Την παροχή του πακέτου, άρα και την πίστη της ΕΕ και του ευρώ, δεν τη διαμορφώνει ο Βενιζέλος σε διαπραγμάτευση με κάθε χώρα ξεχωριστά, αλλά η σύνοδος της ΕΕ. Αυτός όφειλε να απευθυνθεί αμέσως στην ΕΕ και να ζητήσει για το συμφέρον της χώρας του και της ΕΕ τη συμμόρφωση της Φινλανδίας στις 21 του Ιούλη πριν υπογράψει στα κρυφά μαζί της και όχι μετά που βγήκε να κάνει τον ηθικολόγο.

 Με αυτή την απόλυτα ανήθικη προς την ΕΕ -όπως καταγγέλλει π.χ. η Monde-, αλλά και προδοτική προς τη χώρα μας πράξη τους, κατάργησαν το εθιμικό δίκαιο, παραβίασαν τη λογική και τη θεμελιώδη αυτονόητη ηθική και νομική αρχή της ισότητας των εγγυητριών στην Ελλάδα χωρών. Στόχος τους φυσικά δεν ήταν να καταργήσουν μια συμφωνία-παγίδα για την ΕΕ (έχουμε γράψει αναλυτικά γι’ αυτήν στο κεντρικό άρθρο της τελευταίας Ν.Α.), αλλά να διασπάσουν τις εγγυήτριες προς την Ελλάδα χώρες της ΕΖ, να αποσταθεροποιήσουν την πίστη της ΕΕ και του ευρώ και να μεγαλώσουν παραπέρα το πολιτικό και οικονομικό κόστος της ελληνικής «διάσωσης». Τελικά, να φέρουν ένα βήμα ακόμη πιο κοντά στην έκδοση ενός εντελώς κοινού για όλες τις χώρες -καταχρεωμένες ή μη- ευρωομολόγου, πράγμα που οδηγεί άμεσα στο δανεισμό και στην εξάρτηση της ΕΕ από το νεοναζιστικό άξονα.

Όπως ήταν φυσικό, αμέσως μετά την ανακοίνωση της συμφωνίας Ελλάδας-Φινλανδίας στις 16 Αυγούστου από τη Φινλανδία, μια σειρά κυβερνήσεις, όπως της Ολλανδίας, της Αυστρίας και της Σλοβακίας, είπαν -και σωστά- ότι, αν αυτή η συμφωνία ισχύσει για μια χώρα, πρέπει να ισχύσει για όλες τις χώρες της Ευρωζώνης, οπότε και για τις ίδιες. Αν δεν τηρούσαν αυτή τη στάση, θα κατηγορούνταν από την αντιπολίτευση και τους πολίτες τους ότι δε διασφαλίζουν τα χρήματα που δίνουν στην Ελλάδα, όπως έκανε η Φινλανδία. Να σημειωθεί ότι οι χώρες αυτές δεν αμφισβήτησαν την υπογραφή τους στην απόφαση της συνόδου του Ιουλίου, όπως προπαγανδίζει το καθεστώς και τα ΜΜΕ. Αντίθετα, κατήγγειλαν την αρχή της παραβίασης της ισότητας των εγγυητών, την παρανομία δηλαδή να δώσει η Ελλάδα μονομερείς εγγυήσεις και να διασπάσει έτσι το σύνολο των εγγυητών.

Και μόνο το άνοιγμα της οποιασδήποτε συζήτησης για ξεχωριστές εγγυήσεις στη Φινλανδία, πόσο μάλλον μια συμφωνία, αποσταθεροποιεί αυτόματα την ευαίσθητη συμφωνία του Ιουλίου, που δε στηρίζεται παρά μόνο στην υπόσχεση εγγυήσεων, στη δήλωση δηλαδή που υπέγραψαν τα κράτη ότι θα τιμήσουν την υπογραφή τους. Ότι δηλαδή, παρά το ότι δεν υπέγραψαν ακόμα καμιά επίσημη κρατική συμφωνία, δεσμεύονται να πείσουν τα κοινοβούλιά τους να ψηφίσουν το νέο πακέτο διάσωσης της Ελλάδας, αλλά και ταυτόχρονα να πείσουν τις τράπεζες και τα ασφαλιστικά ταμεία που διαθέτουν ελληνικά ομόλογα να τα επαναγοράσουν φτηνότερα, δηλαδή να χάσουν σημαντικό μέρος της αξίας τους.

Επαναγορά ομολόγων από τις τράπεζες και τα ταμεία με μείωση των αξιών των ομολόγων, από τη μια, και από την άλλη μια Ελλάδα που δίνει εγγυήσεις -και μάλιστα ξεχωριστές- στη Φινλανδία, και μάλιστα με το δανεικό χρήμα που παίρνει από τους υπόλοιπους εγγυητές, εκτός από προβοκάτσια, είναι και όργιο παλιανθρωπιάς και ασυνέπειας και -το χειρότερο- κραυγαλέα επιβεβαίωση της αναξιοπιστίας για την οποία παγκόσμια κατηγορείται και πληρώνει ακριβά η χώρα μας. Από δω και μπρος μπορούν οι  πάντες να ζητούν πρόσθετες εγγυήσεις από την Ελλάδα, γεγονός που σημαίνει ότι οι διακρατικές εγγυήσεις της συνόδου της ΕΕ του Ιουλίου για το δεύτερο πακέτο διάσωσης συνολικά υποτιμούνται, και μαζί μ’ αυτές και η συνολική ευρωπαϊκή πίστη και το ευρώ!

Η παράγραφος 7 της συμφωνίας της 21^ης Ιουλίου υπογραμμίζει ξεκάθαρα ότι οι κρατικές υπογραφές πρέπει να τιμηθούν, γιατί συνιστούν «ουσιαστικό στοιχείο για την εξασφάλιση χρηματοοικονομικής σταθερότητας στο σύνολο της ευρωζώνης».

H παράγραφος 7 είναι η εξής: «Όλες οι άλλες χώρες της ευρωζώνης επαναλαμβάνουν επισήμως την ακράδαντη αποφασιστικότητά τους να τιμήσουν πλήρως την οικεία κρατική υπογραφή τους, καθώς και όλες τις δεσμεύσεις τους για βιώσιμες δημοσιονομικές συνθήκες και διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις. Οι αρχηγοί κρατών και κυβερνήσεων της ζώνης του ευρώ υποστηρίζουν πλήρως την αποφασιστικότητα αυτή, καθώς η αξιοπιστία όλων των κρατικών υπογραφών τους συνιστά ουσιαστικό στοιχείο για την εξασφάλιση χρηματοοικονομικής σταθερότητας στο σύνολο της ευρωζώνης».

Η Γερμανία, εξοργισμένη από την προκλητική προβοκάτσια των Παπανδρέου-Βενιζέλου,  προσπαθεί να ανατρέψει την εικόνα της ανασφάλειας με δηλώσεις των διαφόρων κυβερνήσεων υπέρ της υποστήριξης της Ελλάδας χωρίς εγγυήσεις. Ταυτόχρονα επιχειρεί να πείσει τη Φινλανδία να αποσύρει τις απαιτήσεις της για ξεχωριστές εγγυήσεις, για να αφαιρέσει το πρόσχημα της επίθεσης των Παπανδρέου-Βενιζέλου στην ΕΕ, αλλά και στην Ελλάδα.

Τέτοιας κλίμακας προβοκάτσια δεν μπορούσε, φυσικά, να γίνει μόνο από ένα Βενιζέλο χωρίς υποστήριξη τουλάχιστον από το φινλανδό επίτροπο οικονομικών Όλι Ρεν, αλλά και από τον Γιουνκέρ, τους δύο ρωσόφιλους οπαδούς του ευρωομολόγου.

Ο Βενιζέλος, που αδυνατίζει τις εγγυήσεις των δανειστών μας, οι οποίες κλείνουν το δρόμο στην ανοιχτή χρεωκοπία και κρατούν τη χώρα στην ΕΕ, και που διασπά τη χρηματοοικονομική σταθερότητα στην ΕΖ, με μια απίστευτης χυδαιότητας υποτιμητική επιστολή στη νοημοσύνη των κυβερνήσεων, των οργάνων της ΕΕ και των λαών που πληρώνουν την ελληνική χρεωκοπία, απευθύνεται προς τον πρόεδρο του Eurogroup Ζαν Κλοντ Γιουνκέρ, τα μέλη του Eurogroup, τον αρμόδιο επίτροπο ΄Ολι Ρεν και τον πρόεδρο της ΕΚΤ Ζαν Κλοντ Τρισέ και δίνει μαθήματα «νομιμότητας και συνέπειας». Γράφει: «Η Ελλάδα, λαμβάνοντας υπόψη τα στοιχεία που επέτρεψαν να ληφθούν οι ομόφωνες αποφάσεις της Συνόδου Κορυφής μέσα στην Ευρωζώνη -που πρέπει να παρακολουθεί 17 διαφορετικούς εσωτερικούς πολιτικούς κύκλους- έχει επιδείξει τη μέγιστη δυνατή καλοπιστία και ευελιξία, προκειμένου να επιτευχθεί η άμεση και πλήρης εφαρμογή των αποφάσεων της 21ης Ιουλίου». Επίσης ο προβοκάτορας ζητάει να μαζέψουν οι Ευρωπαίοι όσους ζητούν τάχα εγγυήσεις. Ο κλέφτης δηλαδή φωνάζει «πιάστε τον κλέφτη». Και συνεχίζει ο θρασύς: «Τεχνικές λύσεις είναι εύκολο να βρεθούν, υπό την προϋπόθεση ότι δεν θα θίγεται η αξιοπιστία και η αποτελεσματικότητα του προγράμματος. Το ζήτημα όμως είναι κατεξοχήν πολιτικό και ως τέτοιο πρέπει να αντιμετωπιστεί, ώστε να στέλνονται πάντοτε καθαρά και θετικά μηνύματα τόσο προς τις διεθνείς αγορές όσο και προς τις ευρωπαϊκές κοινωνίες» (...) «οι αποφάσεις δεν αφορούν μόνο ή κυρίως την Ελλάδα, αλλά ευρύτερα και συνολικά την ικανότητα και την ετοιμότητα της Ευρωζώνης να διαχειριστεί την παρούσα οξύτατη φάση της διεθνούς οικονομικής κρίσης. Ζήτημα που υπερβαίνει κατά πολύ τα προγράμματα της Ελλάδας, της Ιρλανδίας και της Πορτογαλίας και αφορά χώρες με πολύ μεγάλα οικονομικά μεγέθη και την Ευρωζώνη».

Ο Σαμαράς υποστηρίζει ουσιαστικά την προβοκάτσια Παπανδρέου-Βενιζέλου, όταν το μόνο που βλέπει ο εκπρόσωπος της ΝΔ σε όλα αυτά δεν είναι παρά «ανικανότητα» και «ερασιτεχνικούς χειρισμούς»!

Σε κάθε περίπτωση το προβοκατόρικο ντουέτο Παπανδρέου-Βενιζέλου με τη συμφωνία όλης της αντιπολίτευσης κρατά τη χώρα αιχμάλωτη και την αιμορραγεί για να διασπά την ΕΕ. Το βασικό μέσο που χρησιμοποιούν οι προβοκάτορες για να αιμορραγούν τη χώρα είναι το παραγωγικό σαμποτάζ, που συντηρεί και δυναμώνει τη χρεωκοπία της χώρας.