ΝΙΚΗ ΤΟΥ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΥ ΜΠΛΟΚ ΗΤΤΑ ΤΗΣ ΧΕΖΜΠΟΛΑΧ ΣΤΟ ΛΙΒΑΝΟ

Ο Λίβανος δε θα γίνει προτεκτοράτο της Συρίας και του Ιράν. Αυτό ήταν το μήνυμα που έστειλε ο λιβανέζικος λαός προς τη Χεζμπολάχ και τους συμμάχους της στις εκλογές της 7ης Ιούνη για το εθνικό κοινοβούλιο. Σε μια εκλογική αναμέτρηση μεγάλης έντασης, όπου η συμμετοχή έφτασε στο ζενίθ, η δημοκρατική «Συμμαχία της 14ης Μάρτη» κέρδισε 71 από τις 128 έδρες του κοινοβουλίου, αφήνοντας μόνο 57 για την αντιπολίτευση, ένα μέτωπο αποτελούμενο από τους ισλαμοφασίστες του Νασράλα, τους φαλαγγίτες του Αούν, ψευτοκομμουνιστές, σύριους εθνικο-σοσιαλιστές και άλλες αντιδραστικές δυνάμεις.
Το ποσοστό αυτό ίσως να μην αποτρέψει την αντιπολίτευση απ’ το να παίξει ένα ανασχετικό ρόλο στις εξελίξεις λόγω του θεσμοποιημένου παραλυτικού βέτο που διαθέτει, ήταν όμως ένας άθλος για τις δημοκρατικές δυνάμεις που βγήκαν μέσα από την επανάσταση των κέδρων και που έπρεπε να διατηρήσουν την εξουσία τους απέναντι σε όλη τη βία, την πανουργία και την προβοκάτσια ενός πανίσχυρου αντιδραστικού μετώπου εδώ και τρία χρόνια. Έπρεπε να νικήσουν τον τεράστιο μηχανισμό προπαγάνδας της Χεζμπολάχ, τη θεσμική της ισχύ μέσα στο πολιτικό σύστημα και τη στήριξή της με διάφορους τρόπους από τα φασιστικά καθεστώτα της Δαμασκού και της Τεχεράνης, τους πακτωλούς χρημάτων που έρεαν στα ταμεία της και τον πόλεμο «φιλανθρωπικής εξαγοράς» που έχει κηρύξει ενάντια στη φτωχολογιά, τις πολιτικές δολοφονίες και την τρομοκρατία, την αποστασία του χριστιανού φαλαγγίτη στρατηγού Αούν προς την αντιπολίτευση, τις προβοκάτσιες του κρυφορωσόφιλου σουνίτη πρωθυπουργού Σινιόρα. Έπρεπε τέλος να αντιμετωπίσουν την όλο και πιο συμβιβαστική απέναντι στη Χεζμπολάχ αμερικανική και γαλλική στάση και, ακόμα περισσότερο, να αντισταθούν στην αήθη προπαγάνδα του νεοναζισμού που θέλησε να παρουσιάσει το προβοκαρισμένο και ουσιαστικά αμυνόμενο στον πόλεμο του 2006 Ισραήλ σαν κύριο εχθρό του Λιβάνου, και το δημοκρατικό μπλοκ σαν φερέφωνο αυτού.
Ο λαός του Λιβάνου δεν ξέχασε λοιπόν τα δύσκολα χρόνια της συριακής κατοχής, ούτε τη μεγάλη προβοκάτσια της Χεζμπολάχ κατά του Ισραήλ το 2006. Φρόντισαν να του υπενθυμίσουν αυτά τα χρόνια οι δολοφονίες πολιτικών προσώπων και η πραξικοπηματική παρεμπόδιση της κυβέρνησης να κυβερνήσει. Αυτές οι επιθέσεις ένωσαν τα μέλη διαφόρων θρησκευτικών κοινοτήτων ενάντια στους πραξικοπηματίες: ένωσαν τόσο τους σουνίτες μουσουλμάνους και τους δρούζους, όσο κι ένα τμήμα χριστιανών, ακόμα κι ένα τμήμα σιιτών μουσουλμάνων. Η απόφαση για τους σιίτες του νότου – τους απογοητευμένους από την αυταρχικότητα και ανικανότητα της Χεζμπολάχ – ήταν ακόμα δυσκολότερη, γιατί συν τοις άλλοις θα έπρεπε να δεχτούν και τον ψυχολογικό πόλεμο και τη φυσική βία των συμμοριών του Νασράλα. Σύμφωνα με το σιίτη ηγέτη του μικρού φιλοδυτικού κόμματος «Λιβανέζικη Επιλογή», Αχμάντ Αλ-Ασάαντ: «Το πρόβλημά μας δεν είναι να πείσουμε τους σιίτες του Λιβάνου να ασπαστούν τις ιδέες μας. Μετά τον πόλεμο του 2006, πολλοί άρχισαν να αντιλαμβάνονται τη Χεζμπολάχ σαν μία απειλή για την ασφάλειά τους και το οικονομικό τους μέλλον». «Το πρόβλημά μας είναι να καταπολεμήσουμε το φόβο τους. Οι σιίτες υποφέρουν έτσι όπως οι Ρώσοι υπέφεραν κατά τη σοβιετική εποχή. Αν δεν ταχθούν υπέρ της Χεζμπολάχ, καταγγέλλονται σαν προδότες, σιωνιστές και άπιστοι. Χρειάζεσαι μεγάλη δύναμη για να αντισταθείς ανοιχτά» (Μοντ, 5/6). Κι αυτό δεν είναι καθόλου υπερβολή αν αναλογιστεί κανείς τα δεκάδες καμένα αυτοκίνητα των οπαδών και την επίθεση με βόμβες-μολότοφ που δέχτηκαν προεκλογικά τα κεντρικά γραφεία του κόμματος αυτού.
Η νίκη της 7ης Ιούνη ήταν μια σημαντική στιγμή στην πάλη του λιβανέζικου λαού για ανεξαρτησία και δημοκρατία, κι αποτελεί έμπνευση για τους λαούς του πλανήτη στην πάλη τους ενάντια στο σοσιαλιμπεριαλισμό, τον ιμπεριαλισμό και όλους τους αντιδραστικούς.