Η ΡΩΣΙΑ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ “ΚΑΘΑΡΣΗ”
Η εκκαθάριση Ειρηναίου και ο αντισημιτισμός

Είχαμε γράψει στο προηγούμενο φύλλο της Νέας Ανατολής ότι ο στόχος της κάθαρσης στην εκκλησία είναι διπλός. Ο πρώτος και πιο σημαντικός είναι το γκρέμισμα του Ειρηναίου από το πατριαρχείο Ιεροσολύμων για να ισχυροποιηθεί η παρουσία του πατριαρχείου της Μόσχας στη Μέση Ανατολή. Ο δεύτερος είναι η εξουδετέρωση του εθνικιστικού πυρήνα στην ιεραρχία και βασικά της ομάδας της "Χρυσοπηγής", που θα ανοίξει το δρόμο για την ανάπτυξη πιο στενών δεσμών της ελληνικής ορθόδοξης εκκλησίας με τη ρώσικη.

Το κρίσιμο πρόσωπο για την επιτυχία των δύο αυτών στόχων είναι ο Χριστόδουλος που όχι τυχαία στηρίζεται από το καθεστώς και παραμένει επικεφαλής της περίφημης “αυτοκάθαρσης”. Σε αυτό το άρθρο μας θα ασχοληθούμε με την υπόθεση Ειρηναίου.

Υπόθεση Ειρηναίου: Εξαγωγή σκανδάλων και αντισημιτισμός

Με την επίθεση ενάντια στον Ειρηναίο το καθεστώς έκανε ένα εντυπωσιακό άλμα. Η κάθαρση περνώντας μέσα από τις κασέτες του Τριανταφυλλόπουλου και του Καρατζαφέρη, και ύστερα από την αρθρογραφία της “Απογευματινής”, της “Ελευθεροτυπίας” και της “Αυριανής”, βγήκε από τα σύνορα και χτύπησε τις πόρτες του πατριαρχείου Ιεροσολύμων. Από το πουθενά ο Ειρηναίος βρέθηκε στην ίδια θέση που βρέθηκαν πριν από αυτόν ο Γιοσάκης, ο Παντελεήμων Αττικής, και τελευταία ο Καλλίνικος. Γιατί ο Ειρηναίος είχε κάνει ένα μοιραίο λάθος στη σύντομη διαδρομή του στο πατριαρχείο: συνεργάστηκε με έναν σκοτεινό και βαριά εκτεθειμένο πράκτορα και τυχοδιώκτη, τον Βαβύλη. Αυτός ο αεικίνητος ελαστικός λεκές χρησιμοποιήθηκε ενάντια στον Ειρηναίο αλλά αποδείχτηκε ανεπαρκής αφού ο Ειρηναίος αντιστάθηκε και ισχυρίστηκε ότι τον Βαβύλη του τον έστειλε ο Χριστόδουλος. Ο ισχυρισμός αυτός ήταν πειστικός γιατί ο Χριστόδουλος ήταν αυτός που αναμφισβήτητα γνώριζε τον Βαβύλη από τα πρώτα του βήματα και του είχε δώσει μάλιστα συστατική επιστολή. Ωστόσο η αποκάλυψη της σχέσης Ειρηναίου-Βαβύλη ήταν αρκετή για να ξεκινήσει η επιχείρηση αποκαθήλωσης του Ειρηναίου και προετοίμασε το δεύτερο χτύπημα που ήταν η κατηγορία ότι είχε πουλήσει ακίνητα του πατριαρχείου, κατηγορία που στήθηκε πάνω σε διαδόσεις και φήμες χωρίς κανένα στοιχείο πέρα από το ότι ο Ειρηναίος δεν παρουσιάζει στοιχεία ότι δεν έχει πουλήσει κάποιο ακίνητο, δηλαδή ότι δεν είναι ελέφαντας. Λειτούργησε και σ’ αυτή την περίπτωση το “τεκμήριο της ενοχής”.
Ο Βαβύλης δεν θα μπορούσε παρά να παρουσιαστεί σαν πράκτορας των σιωνιστών και της Μοσάντ όπως και έγινε. Το σκηνικό που στήθηκε ήταν το εξής: Ο υποτιθέμενος πράκτορας της Μοσάντ Βαβύλης στήριξε τον φίλο του Ισραήλ Ειρηναίο κατ ‘ εντολή της Μοσάντ. Ο υποτιθέμενος υποτακτικός στο κράτος του Ισραήλ Ειρηναίος, υπονόμευσε τα συμφέροντα της Ορθοδοξίας και κυρίως των συμμάχων της Ελλάδας Παλαιστινίων, και ξεπούλησε στο Ισραήλ τη γη του πατριαρχείου, τμήμα της οποίας βρίσκεται στο παλαιστινιακό έδαφος. “Προδοσία” φώναξαν οι Παλαιστίνιοι. Ο Αλαβάνος και η Παπαρρήγα ζήτησαν την παραίτηση Ειρηναίου. Οι Καραμανλής και Γ. Παπανδρέου δήλωσαν ότι δεν τον στηρίζουν πια.
Δεν υπάρχει κανένα στοιχείο το οποίο να δένει τον Βαβύλη με τη Μοσάντ, ενώ αντιθέτως οι αξιωματούχοι της ΕΥΠ δέχονται ότι για μία περίοδο είχε σχέσεις με την υπηρεσία τους. Ο φάκελος που περιέγραφε αυτή τη σχέση και τις δραστηριότητες του Βαβύλη σ’ αυτή την περίοδο εξαφανίστηκε από το αρχείο επί υπουργίας Χρυοχοίδη, γεγονός που αντιμετωπίστηκε με μία γενική απάθεια και αδιαφορία από το σύνολο του πολιτικού κόσμου. Μία τέτοια λαθροχειρία θα αποτελούσε σε ένα ευνομούμενο κράτος τεράστιο σκάνδαλο. Αντίθετα, εμφανίστηκε ένας πρώην αξιωματικός της ΕΥΠ, ο Γιώργος Χριστοφαρεΐζης ο οποίος είχε κατηγορηθεί στο παρελθόν για σειρά περιστατικών, μεταξύ άλλων για συμμετοχή σε μεταφυσικές τελετουργίες και ο οποίος βεβαίωσε ότι ο Βαβύλης ήταν της Μοσάντ, το οποίο γνώριζε καλά γιατί … του το είχε ομολογήσει ο ίδιος!
Είναι χαρακτηριστική για το αντισημιτικό παραλήρημα, η αναφορά του Ριζοσπάστη (11/3/05), σε ρεπορτάζ περιοδικού σύμφωνα με το οποίο “τη χρονική περίοδο που η Ελλάδα δεν εξέδωσε στη Ρωσία τον μεγιστάνα των ΜΜΕ Γ. Γκουσίνσκι, αλλά τον άφησε να γυρίσει στο Ισραήλ, το τελευταίο, εντελώς συμπτωματικά, αναγνώρισε τον Ειρηναίο ως πατριάρχη Ιεροσολύμων” (!!!) Σε πολιτική ανάλυση για την κρίση του Γ. Κακουλίδη επίσης στον Ριζοσπάστη (1/4/2005), διαβάζουμε ότι: “Οι σιωνιστές του Ισραήλ μας έπαιξαν παιχνίδι αποδεικνύοντας για μια ακόμη φορά πως μόνο το συμφέρον τους κοιτάζουν. Πρέπει ο υπουργός Εξωτερικών να ζητήσει δημόσια συγγνώμη από τον παλαιστινιακό λαό αποκαλύπτοντας πως ό,τι συνέβη αφορά ελάχιστους πουλημένους ρασοφόρους και άλλους τόσους πράκτορες της Μοσάντ. Πρέπει να ξεπεράσουμε από κοινού Έλληνες και Παλαιστίνιοι την αίσθηση της προδοσίας και να συνεχίσουμε τους αγώνες μας, όπως τόσα χρόνια, μαζί”. Να, λοιπόν και οι πουλημένοι στον “κοινό εχθρό” ελλήνων και παλαιστινίων ρασοφόροι. Ο Αλαβάνος με περισσότερο συναίσθημα και λιγότερη πολιτική θυμάται τον …Ιησού και πως οι “εβραίοι” μετέτρεψαν τον “οίκο του πατέρα του σε οίκο εμπορίου”. Από την Ελευθεροτυπία, 22/3/05: “Ο πρόεδρος του ΣΥΝ Αλέκος Αλαβάνος, αναφερόμενος στις εξελίξεις στα Ιεροσόλυμα, δήλωσε ότι “στο Πατριαρχείο Ιεροσολύμων έγινε ακριβώς αυτό που είπε ο Ιησούς με το ναό στα Ιεροσόλυμα. Ο ναός του Θεού έγινε οίκος εμπορίου” (όπου και το απαιτούμενο αντικαπιταλιστικό υπονοούμενο, αφού είναι γνωστό ότι η χριστιανική εκκλησία δεν έχει καμία σχέση με τον καπιταλισμό και το εμπόριο, στα οποία διαπρέπουν οι “αμαρτωλοί εβραίοι” …). Αυτός ο αντισημιτικός οχετός που ξέρασε το καθεστώς είναι δέκα φορές χειρότερος και πιο εφιαλτικός από οποιοδήποτε σκάνδαλο Βαβύλη.
Το κυρίαρχο σενάριο του καθεστώτος ωστόσο έχει μία βασική αντίφαση η οποία είναι η εξής: Αν η Μοσάντ έκλεξε τον Ειρηναίο δεν εξηγείται καθόλου το ότι επί τρία χρόνια το κράτος του Ισραήλ αρνιόταν να τον αναγνωρίσει. Ακόμα περισσότερο δεν εξηγείται γιατί το Ισραήλ δεν τον είχε αναγνωρίσει καν σαν υποψήφιο πριν την εκλογή και τον είχε διαγράψει από τον κατάλογο των υποψηφίων μαζί με τον ρωσόφιλο Τιμόθεο Βόστρων.

Ο καθοριστικός ρώσικος παράγοντας

Για το θρόνο του πατριαρχείου το 2001 μετά το θάνατο του μέχρι τότε πατριάρχη Διόδωρου, τρεις ήταν οι επικρατέστεροι, αυτοί δηλαδή που είχαν τη μεγαλύτερη επιρροή στην ιεραρχία και στη σύνοδο: ο Κορνήλιος Πέτρας τον οποίο ευνοούσε το Φανάρι και ήταν ο μόνος που το Ισραήλ έβλεπε με καλό μάτι, ο Ειρηναίος, που είχε δεσμούς με τους εθνικιστές της ελληνικής εκκλησίας και ο Τιμόθεος Βόστρων, ο εκλεκτός της Μόσχας. Είχαμε γράψει τότε για τη διαδοχή στο Πατριαρχείο στο φ. 369 (27.2.2001): <<Η Ρωσία έχει βάλει γερά το πόδι της στην περιοχή. Ο άνθρωπος της Βόστρων Τιμόθεος, αρχιγραμματέας μέχρι σήμερα της Ι. Συνόδου, ασκούσε επιρροή στον πεθαμένο Πατριάρχη Διόδωρο ο οποίος διατηρούσε καλές σχέσεις με τη Μόσχα. Είναι παλιό όνειρο της Ρωσίας η “κατάληψη” του συγκεκριμένου Πατριαρχείου, τόσο παλιό όσο και εκείνο της “Τρίτης Ρώμης”. “Για τον σκοπό αυτό, ήδη έχει εποικήσει περίπου 150 χιλιάδες Ρώσους ορθόδοξους στο Ισραήλ, τους έχει αποκαταστήσει οικονομικά, με στόχο να πραγματοποιήσει αυτό το όνειρο, χάρη και στην παρουσία αυτού του στοιχείου” (Καθημερινή, 31/12/00). Ο Τιμόθεος σπούδασε στο Λένιγκραντ το 1970 και από τότε είναι πράκτορας της Ρωσίας. Με το θάνατο του Διόδωρου ήταν εκείνος που απευθύνθηκε προσωπικά στον Αλέξιο και τη Ρώσικη Εκκλησία ενώ “συνετέλεσε ώστε επιχειρηματίας με στενή σχέση τόσο με την κυβέρνηση της Ρωσίας όσο και με το Πατριαρχείο της Μόσχας να αναλάβει την ανακαίνιση του Πατριαρχικού Μεγάρου, δαπάνης ύψους περίπου δυο δισεκατομμυρίων δολλαρίων”. Η σημασία που έχει η περιοχή για τη Ρωσία φάνηκε και πρόσφατα στο συνέδριο που διεξήχθη στη Μόσχα στις 10 Οκτώβρη 2000 με θέμα “Η Αγία Γη και οι Ρωσο-Παλαιστινιακές σχέσεις χθες, σήμερα και αύριο”. “Το συνέδριο οργανώθηκε από τη ρώσικη Ακαδημία Επιστημών της Μόσχας και την πρεσβεία της Παλαιστινιακής Διοίκησης στη Ρωσία και υποστηρίχθηκε από τη Ρώσικη Ορθόδοξη Εκκλησία… Στο τελικό κείμενο του Συνεδρίου τονίζεται ότι η παρουσία της Ρώσικης Ορθόδοξης Εκκλησίας πήρε συγκεκριμένη μορφή πριν από 150 χρόνια με την ίδρυση Ρώσικης Εκκλησιαστικής Αποστολής και ότι “η Ρώσικη Εκκλησία, οι Ρώσοι Διανοούμενοι και πολλές κοινωνικές δυνάμεις στη Ρωσία είναι έτοιμες να πράξουν το παν το δυνατό ώστε να ενδυναμώσουν τις παραδοσιακά καλές σχέσεις της Ρωσίας με τους Αγίους Τόπους”. Σημειώνεται ότι στο τελικό κείμενο δεν γίνεται καμιά αναφορά στο Ελληνορθόδοξο Πατριαρχείο, το οποίο έχει την πλήρη εκκλησιαστική δικαιοδοσία επί των Αγίων Τόπων, κάτι για το οποίο η κυβέρνηση και η Εκκλησία της Μόσχας δείχνουν να αδιαφορούν. Μάλιστα στο ανακοινωθέν προστίθεται ότι “η Ρώσικη Ορθόδοξη Εκκλησία διαθέτει πολλά ακίνητα και εγκαταστάσεις στην Παλαιστίνη…Από τότε που η Παλαιστινιακή Διοίκηση ανέλαβε τον έλεγχο στα παλαιστινιακά εδάφη, ορισμένες κτηματικές εκτάσεις επεστράφησαν στη ρώσικη κυβέρνηση και στη ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία. Η συνεργασία στον τομέα αυτό της Παλαιστινιακής Αρχής και της Ρωσικής Εκκλησίας συνεχίζεται” (από το ένθετο Ορθοδοξία & Ελληνισμός στον Ελεύθερο Τύπο της Κυριακής,14/1/2001)>>. Πέρα από την πολιτική σημασία που μπορεί να έχει ο πατριαρχικός θρόνος στην περιοχή των Ιεροσολύμων (δες άλλο άρθρο μας στο ίδιο φύλλο για την ιστορία των ρώσικων βλέψεων στην περιοχή), υπάρχουν τα σημαντικά εδάφη που ανήκουν στο πατριαρχείο και βρίσκονται τόσο στο Ισραήλ όσο και στην Παλαιστίνη και τα οποία θέλει για τον εαυτό της η Ρωσία.
Αυτά τα εδάφη φαίνεται ότι θέλησε να περιχαρακώσει ο Ειρηναίος γεγονός το οποίο αποτέλεσε έναν από τους κύριους λόγους της ψυχρότητας του με το Ισραήλ. Διαβάζουμε από τον Ριζοσπάστη, σε άρθρο που δημοσιεύτηκε την 15/1/2002, τότε που οι ρωσόφιλοι νόμιζαν ότι θα μπορούσαν να προσεταιριστούν τον Ειρηναίο, με τίτλο “Δεν αναγνωρίζει τον Ειρηναίο η ισραηλινή κυβέρνηση”: “Αρνείται η ισραηλινή κυβέρνηση να αναγνωρίσει το νέο πατριάρχη Ιεροσολύμων της Ελληνορθόδοξης Εκκλησίας, Ειρηναίο. Σύμφωνα με τα εκτενή άρθρα που φιλοξένησε την Κυριακή ο ισραηλινός Τύπος, η ισραηλινή ηγεσία εκτιμά ακόμη και ως “κίνδυνο για την εθνική ασφάλεια” το νέο πατριάρχη. Αφορμή της στάσης αυτής φαίνεται να είναι το ίδιο θέμα που έχει αιματοκυλήσει την περιοχή ολόκληρη: Η κατοχή γης.
Το Ελληνορθόδοξο Πατριαρχείο κατέχει σημαντικότατες εκτάσεις γης, τόσο στα παλαιστινιακά, όσο και στα ισραηλινά εδάφη. Μάλιστα, ολόκληρη η περιοχή γύρω από το ισραηλινό Κοινοβούλιο, στην Ιερουσαλήμ, ανήκει στο Πατριαρχείο, όπως και ο θύλακας, όπου κατοικούν εβραίοι, στην ανατολική Ιερουσαλήμ υπό δρακόντεια μέτρα ασφαλείας ανάμεσα σε Παλαιστινίους. Σύμφωνα με τον Ισραηλινό αρθρογράφο Ντάνι Ρουμπινστάιν, της ισραηλινής “Χααρέτζ”, αυτό που σήμανε συναγερμό για την ισραηλινή ηγεσία ήταν η πρώτη κίνηση του νέου πατριάρχη, που δεν ήταν άλλη από την πραγματοποίηση ελέγχου στη γη του Πατριαρχείου.
“Η ισραηλινή ηγεσία θεωρεί ότι είναι πολύ ανεξάρτητος, πρόθυμος να έχει στενή φιλία ακόμη και τον Αραφάτ, ενώ δεν έχει κρύψει τη συμπάθεια και την κατανόησή του για το παλαιστινιακό ζήτημα”, τονίζει ο αρθρογράφος, καταλήγοντας ότι “οι ισραηλινοί φόβοι εστιάζονται στο ενδεχόμενο η συμπάθεια αυτή να επηρεάσει την οποιαδήποτε απόφασή του σχετικά με την εκμετάλλευση και την τύχη της γης του Πατριαρχείου προς όφελος των Παλαιστινίων”.
Βέβαια τελικά αποδείχτηκε ότι η ανεξαρτησία του Ειρηναίου ήταν και απέναντι στη Ρωσία. Έτσι ο Ειρηναίος βρέθηκε με την πλάτη στον τοίχο γιατί άνοιξε δύο μέτωπα: το ένα απέναντι στη Δύση και το Ισραήλ, γιατί στήριξε τους παλαιστινίους, και το δεύτερο απέναντι στους παλαιστίνιους και τη Ρωσία γιατί δεν τους παραχώρησε τη γη που ζητούσαν. Έτσι απομονώθηκε πολιτικά και βρέθηκε στη δεινή θέση που βρίσκεται σήμερα.
Ο άνθρωπός των Ρώσων Τιμόθεος Βόστρων που δεν δέχθηκε ποτέ την εκλογή Ειρηναίου προσπάθησε να την ακυρώσει με καταγγελίες για συκοφαντική δυσφήμηση του κατά την προεκλογική εκστρατεία, καταγγελίες που στήριξε με μαρτυρικές του καταθέσεις ο Βαβύλης, ο υποτιθέμενος άνθρωπος του Ειρηναίου. Ο πόλεμος του Βόστρων κατά του Ειρηναίου έφτασε μέχρι την απόπειρα δολοφονίας του δεύτερου που την έχει ομολογήσει ο παλαιστίνιος δράστης.
Ο Χριστόδουλος και το ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών το 2001 είχαν αναλώσει όλη την ενέργεια τους στο να απορριφθεί ο κύριος υποψήφιος του Βαρθολομαίου Δαμασκηνός Ελβετίας και τα κατάφεραν. Στη συνέχεια στήριξαν τον Ειρηναίο ενάντια στον δεύτερο υποψήφιο που υποστήριξε το Φανάρι τον Κορνήλιο. Βεβαίως δεν μπορούσαν να υποστηρίξουν ανοιχτά τον εκλεκτό της Ρωσίας για να μην οξύνουν τη σχέση τους με το Φανάρι, το Ισραήλ και τη Δύση και κυρίως να μην εκτεθούν στην ελληνική εκκλησία. Φαίνεται όμως ότι υπονόμευσαν όσο μπορούσαν τον Ειρηναίο στέλνοντας του τον καταλερωμένο Βαβύλη ο οποίος σε ρόλο προβοκάτορα μεταξύ άλλων επιμελήθηκε την αποστολή μίας αντισημιτικής επιστολής προς τον Αραφάτ της οποίας συγγραφέας εμφανιζόταν ο Ειρηναίος και η οποία διατάραξε ακόμα περισσότερο τις κακές σχέσεις του Ειρηναίου με το Ισραήλ που καθυστέρησε για τρία χρόνια την αναγνώρισή του. Ο Βαβύλης επιπλέον και πάλι λειτουργώντας σαν προβοκάτορας ήταν ο υπεύθυνος για μία εκστρατεία λάσπης κατά των δύο άλλων υποψηφίων με φωτογραφίες που τους εμφάνιζαν σε ερωτικές περιπτύξεις. Η κυκλοφορία αυτών των φωτογραφιών στην προεκλογική περίοδο παρουσιάστηκε στα ισραηλινά δικαστήρια από ορθόδοξους άραβες με στόχο την ακύρωση της εκλογής του πατριάρχη με μάρτυρα κατηγορίας, πρώτο και καλύτερο τον ίδιο τον Βαβύλη.
Ο Τιμόθεος Βόστρων ήταν ο πρώτος που έσπευσε να αξιοποιήσει το “σκάνδαλο” κατά του Ειρηναίου που ξέσπασε στην Ελλάδα. Εμφανιζόταν κατήγορος του Ειρηναίου στα τηλεοπτικά παράθυρα είτε ο ίδιος είτε μέσω του δικηγόρου του. Η παρέμβαση της Μόσχας δεν σταμάτησε εκεί. Ήδη επισκέφθηκε τα Ιεροσόλυμα επιτροπή της Ρωσικής Εκκλησίας, ενώ ο Β. Πούτιν θα επισκεφθεί το Ισραήλ τις επόμενες εβδομάδες (Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, 3/4/2005).

Τα τέσσερα κόμματα και οι …Παλαιστίνιοι συντονίζουν τα πυρά τους

Μόλις ξέσπασε το σκάνδαλο Βαβύλη, οι Παλαιστίνιοι που η ηγεσία τους βρίσκεται πλέον στα χέρια του ρωσόδουλου Αμπάς κινήθηκαν αστραπιαία για να ζητήσουν αλλαγή του καθεστώτος της ελληνικής διοίκησης στο Πατριαρχείο και συμμετοχή των αράβων σε αυτό. Μετά από τις αλλαγές στην παλαιστινιακή ηγεσία, ένας άραβας πατριάρχης δεν θα μπορούσε παρά να βρίσκεται στη ρώσικη σφαίρα επιρροής στην κατ’ εξοχήν αντιαμερικάνικη Μέση Ανατολή. Η άμεση επιδίωξη ωστόσο της ρώσικης πολιτικής είναι να φύγει ο Ειρηναίος και να μπει στη θέση του καταρχήν ένας έλληνας μεταβατικός και φιλορώσος πατριάρχης, και φαίνεται ότι έχουν βρει ένα τέτοιο πρόσωπο, τον αρχιεπίσκοπο Αρίσταρχο που θερμά υποστηρίζει ο ΣΥΝ.
Η ελληνική κυβέρνηση μόλις εκδηλώθηκε αυτή η κίνηση εμφανίστηκε να στηρίζει τον πατριάρχη με ταξίδι του υφυπουργού Εξωτερικών Σκανδαλάκη. Ανάλογη κίνηση με πιο έντιμες προθέσεις έκανε και ο Βαρθολομαίος την ίδια περίοδο που απεύθυνε έκκληση να μην αλλάξει το καθεστώς των αγίων τόπων στα Ιεροσόλυμα.
Ωστόσο, η κατάσταση άλλαξε ραγδαία όταν εμφανίστηκε η κατηγορία της πώλησης ακινήτων σε Ισραηλινούς οπότε ο ΣΥΝ και το ψευτοΚΚΕ σήκωσαν θύελλα διαμαρτυριών και υιοθέτησαν τη θέση των Παλαιστινίων που μιλούσαν για “προδοσία του πατριάρχη”. Τότε βγήκε και η Χαμάς και ζήτησε να φύγει ο πατριάρχης, ενώ ταυτόχρονα ο εκπρόσωπος της δήλωσε ότι δεν …αναλαμβάνει δράση, δηλαδή δεν δολοφονεί τους “προδότες”, γιατί παρακολουθεί τι θα κάνει η παλαιστινιακή αρχή που βέβαια ικανοποιεί απολύτως τη Χαμάς από τη στιγμή που στην ηγεσία της βρέθηκε ο Αμπάς. Πρώτος ο Αλαβάνος και στη συνέχεια η Παπαρρήγα ζήτησαν από τον Ειρηναίο να παραιτηθεί, ενώ ο Γ. Παπανδρέου στήριξε αυτή την απαίτηση λέγοντας ότι η υποστήριξη του πατριαρχείου δεν σημαίνει αυτόματα και υποστήριξη του πατριάρχη. Οι φωνές όμως που ακούγονταν από την παλαιστινιακή πλευρά για αραβοποίηση του πατριαρχείου θορύβησαν τους εθνικιστές στην Ελλάδα που δεν ήθελαν καθόλου αυτή την εξέλιξη και επιπλέον έβλεπαν και την απειλή του πατριαρχείου της Μόσχας. Για να καθησυχάσει αυτούς τους φόβους, εκπρόσωπος της παλαιστινιακής αρχής συναντήθηκε με τον Παπαθεμελή και τον διαβεβαίωσε ότι δεν υπάρχει περίπτωση αραβοποίησης του πατριαρχείου. Αυτή η δήλωση των παλαιστινιών αποδέσμευσε την κυβέρνηση του Καραμανλή που άρχισε να κινείται δραστήρια εναντίον του Ειρηναίου με τον Σκανδαλάκη να πηγαίνει τώρα στον Βαρθολομαίο για να του ζητήσει να συγκαλέσει σύνοδο όλων των ορθόδοξων πατριαρχείων (τη λεγόμενη μείζονα και υπερτελή) με θέμα την αποπομπή του Ειρηναίου.
Είναι εντυπωσιακό πως τελικά σύρθηκαν πίσω από τον ΣΥΝ και το ψευτοΚΚΕ από τη μία η ΝΔ κάτω από την ηγεσία του Καραμανλή που έλαβε πρόσφατα συγχαρητήρια από τον Αλέξιο για το πώς χειρίζεται τα προβλήματα της ορθόδοξης εκκλησίας (!) κατά την επίσκεψη του στη Μόσχα, και από την άλλη το ΠΑΣΟΚ κάτω από την ηγεσία του Γ. Παπανδρέου του συνεχιστή της εξωτερικής πολιτικής του επίσης ρωσόδουλου πατέρα του Ανδρέα Παπανδρέου.
Ο Ειρηναίος όμως άντεξε στην αφόρητη ελληνική πίεση, ενώ ο Βαρθολομαίος αρνήθηκε να ικανοποιήσει τις ορέξεις του τετρακομματικού συντονιστικού της Ελλάδας και δήλωσε ότι η παραμονή του Ειρηναίου είναι μία υπόθεση που αφορά τη σύνοδο των ιεραρχών του πατριαρχείου Ιεροσολύμων που στη συντριπτική πλειοψηφία της στηρίζει τον πατριάρχη. Στο μεταξύ ο Ειρηναίος επεδίωξε τη στήριξη της Ιορδανίας, κράτους που έχει ισχυρό λόγο στο πατριαρχείο, γιατί στην Ιορδανία ζει ένα τμήμα του ορθόδοξου ποίμνιου στο οποίο το πατριαρχείο έχει δικαιοδοσία, ενώ ο πατριάρχης έχει ορθόδοξο διαβατήριο. Κατάφερε τελικά να κερδίσει τη στήριξη της Ιορδανίας δίνοντας της κάποια ανταλλάγματα σε επιρροή και θέσεις στη διοίκηση του πατριαρχείου. Με τον Βαρθολομαίο να τον στηρίζει έμμεσα και την Ιορδανία και το Ισραήλ σε στάση ανοχής φαίνεται ότι ο Ειρηναίος κατόρθωσε να αποκρούσει την πρώτη θυελλώδη συντονισμένη επίθεση της Μόσχας και της Αθήνας και έχει κερδίσει καταρχήν κάποιο πολύτιμο χρόνο. Μπορούμε ωστόσο να πούμε ότι η ρώσικη διπλωματία και τα πάσης φύσεως τσιράκια της, από την παλαιστινιακή ηγεσία, μέχρι το ελληνικό τετρακομματικό συντονιστικό, και μέχρι τους ρωσο-ορθόδοξους του Ισραήλ δεν θα σταματήσουν να στήνουν καινούργιες προβοκάτσιες μέχρι να πετύχουν την πτώση του Ειρηναίου.