Ένας από τους πιο θερμούς φίλους της Ρωσίας στην Ευρώπη είναι ο Γερμανός καγκελάριος Σρέντερ. Πριν ένα μήνα περίπου η γερμανική εφημερίδα Die Zeit στηλίτευσε αυτή την απεριόριστη φιλία Σρέντερ και Πούτιν με αφορμή τη σφαγή στην Οσσετία. Πρόκειται για ένα εξαιρετικό άρθρο που δείχνει τις ζυμώσεις και την ανησυχία που επικρατεί σε μεγάλα τμήματα της γερμανικής αστικής τάξης για την ενεργειακή και επόμενα πολιτική εξάρτηση της χώρα τους από τη Ρωσία. Αναδημοσιεύτηκε στην Αυγή στις 11 Σεπτέμβρη στο πλαίσιο της ανασκόπησης του διεθνούς τύπου.

<< Γκέρχαρντ (Σρέντερ) και Βλάντιμιρ (Πούτιν): Τι σημασία έχει η Τσετσενία μπροστά στη σιγουριά που παρέχει το ρωσικό φυσικό αέριο;

Ο Γκέρχαρντ Σρέντερ εκπλήσσει το ακροατήριό του συνήθως όταν μιλά χαμηλόφωνα. Για τις στημένες εκλογές στην Τσετσενία πριν από το δράμα του Μπεσλάν; Ο καγκελάριος δεν ήταν σε θέση να ανακαλύψει "σημαντικά προβλήματα" στην εκλογική διαδικασία. Για την καταστροφική επέμβαση των ρωσικών δυνάμεων ασφαλείας στο σχολείο; Ο Σρέντερ δεν θέλει να "μοιράσει συμβουλές". Πολλοί άλλοι Γερμανοί πολιτικοί, ακόμα και ο πρόεδρος της δημοκρατίας, δηλώνουν για την Τσετσενία αυτά που δεν ξεστομίζει ο καγκελάριος: ότι μια πολιτική λύση που θα παίρνει υπόψη και τα συμφέροντα των Τσετσένων είναι ώριμη από καιρό.
Η μονόπλευρη στάση του Σρέντερ δεν είναι αποτέλεσμα αδιαφορίας. Αντίθετα, η Ρωσία τον ενδιαφέρει ιδιαίτερα, περισσότερο ίσως και από όσο ενδιέφερε τον Χέλμουτ Κολ που διατηρούσε στενές σχέσεις με τον Γέλτσιν. Ο καγκελάριος συναντάται με τον Πούτιν σε τόπους σύμβολα, οι υψηλοί –με την καλή έννοια- τόνοι είναι καλοδεχούμενοι στις σχέσεις μεταξύ των δύο ανδρών. Στα γενέθλια του Σρέντερ ο Πούτιν του έστειλε μια μπάντα κοζάκων να του παίξει έξω από το σπίτι του στο Ανόβερο, ο καγκελάριος φρόντισε να περάσει τα Χριστούγεννα με ψαλμωδίες στην αγαπημένη εκκλησία του Πούτιν στη Μόσχα.
Η μόνη χασμωδία στη σχέση των δύο ήταν η ματαίωση της επίσκεψης Πούτιν στο Αμβούργο αυτές τις μέρες. Αλλά σύντομα θα ξαναβρεθούν".
Η αιτία της αναβολής αποκαλύφθηκε από τη ρωσίδα δημοσιογράφο Γεβγένια Αλμπάτς σε άρθρο της στους Moscow Times στις 16 Αυγούστου. Το Πανεπιστήμιο του Αμβούργου αποφάσισε να μην βραβεύσει τον Πούτιν με ένα τιμητικό διδακτορικό στα οικονομικά όπως είχε αρχικά προγραμματιστεί για τις 10 Σεπτέμβρη, στο πλαίσιο μιας συνόδου με τον Σρέντερ. Η επίσημη δικαιολογία που προβλήθηκε ήταν ότι το Πανεπιστήμιο δεν πρόλαβε να συμπληρώσει την αναγκαία γραφειοκρατική εργασία. Στην πραγματικότητα επρόκειτο για μια σπουδαία εξέγερση που ξέσπασε στους κόλπους του Πανεπιστημίου και μια γερμανική εφημερίδα χαρακτήρισε σαν "διπλωματική καταστροφή". Γύρω στους 50 καθηγητές μαζί με πάνω από 1400 φοιτητές δεν δέχτηκαν να συνδεθεί ο Πούτιν με το Πανεπιστήμιο εξαιτίας "της παραβίασης του διεθνούς δικαίου στην Τσετσενία και την κατάπνιξη των ανεξάρτητων μέσων ενημέρωσης και των οργανώσεων για τα ανθρώπινα δικαιώματα στη Ρωσία". Το Πανεπιστήμιο αποφάσισε ότι το "μητρώο" του Πούτιν τους τελευταίους μήνες μπορεί να κηλιδώσει την ακαδημαϊκή φήμη του ιδρύματος. Ακόμα και το γερμανικό υπουργείο των Εξωτερικών δεν στάθηκε δυνατό να κάμψει αυτή την εξέγερση παρά την πίεση που άσκησε.

"Από πού προέκυψε- συνεχίζει η Die Zeit- η στενή σχέση μεταξύ του Γερμανού καγκελάριου και του Ρώσου προέδρου; Σίγουρα δεν είναι έρωτας με το στανιό. Ο Σρέντερ είναι ο πρώτος καγκελάριος που δεν εξαρτάται από τα κέφια του Κρεμλίνου. Όλοι οι προκάτοχοί του, ακόμα και ο Κολ τα πρώτα χρόνια της θητείας του, δεν μπορούσαν να αρνηθούν την πραγματικότητα: ο ρωσικός στρατός ήταν στρατοπεδευμένος στον Έλβα και γύρω από το Βερολίνο.
Σήμερα, τα πράγματα άλλαξαν. Και ο Σρέντερ είναι για τον Πούτιν ο σημαντικότερος εταίρος στην Ευρώπη. Αντίστροφα και ο Σρέντερ δεν έχει με κανέναν δυτικό ηγέτη τόσο στενή σχέση εμπιστοσύνης όσο με τον Πούτιν. Μιλούν μεταξύ τους γερμανικά, η κόρη του Πούτιν πάει στο γερμανικό σχολείο της Μόσχας, οι Σρέντερ υιοθέτησαν ένα κοριτσάκι από τη Ρωσία. Όμως η σχέση του Σρέντερ με το Ρώσο πρόεδρο δεν είναι μόνο θέμα προσωπικής χημείας. Μια φορά σε στενό κύκλο, όταν του άσκησαν κριτική στην πολιτική του έναντι της Μόσχας, είπε: "δεν θα αφήσω να μου καταστρέψουν αυτή την επιτυχημένη ιστορία". Αυτή η ιστορία έχει σε μεγάλο βαθμό διαδραματιστεί μακριά από τους προβολείς της δημοσιότητας.
Πριν από δέκα μέρες στο Σότσι, στο θερινό θέρετρο της Μαύρης Θάλασσας, δυο βήματα από τις εστίες κρίσης του Καυκάσου, συναντήθηκαν ο Σρέντερ, ο Πούτιν και ο Γάλλος πρόεδρος Σιράκ. Το κύριο αντικείμενο της συζήτησής τους ήταν το Ιράν και οι Σρέντερ και Σιράκ προσπάθησαν να πείσουν τον Πούτιν να μην επιτρέψει στις ρωσικές εταιρείες να πουλήσουν στην Τεχεράνη τα χρειαζούμενα για να φτιάξει πυρηνικό οπλοστάσιο. Μίλησαν σαν φίλοι. Το αν πέτυχαν το σκοπό τους μένει να φανεί.
Το Σότσι απέχει μόλις δυο ώρες με το αεροπλάνο από το Ιράκ. Οι Σρέντερ, Πούτιν και Σιράκ ήταν περήφανοι που είχαν δίκαιο έναντι της υπερδύναμης Αμερικής, που ήταν από τη σωστή πλευρά σ' αυτόν τον πόλεμο, που δεν πίστεψαν τα παραμύθια για τα όπλα μαζικής καταστροφής. Ωστόσο, ο συμβολισμός του άξονα Παρίσι, Βερολίνο, Μόσχα ενάντια στην Ουάσιγκτον θυμίζει λίγο το επόμενο πρωί μετά από μια μοσχοβίτικη γιορτή με λίτρα βότκας. Όλα ξεκίνησαν τόσο ωραία, ήταν ανάγκη να τραβήξουν τόσο μακριά;
Από το Σότσι πηγαίνει κανείς στην Τσετσενία με αυτοκίνητο. Κι εκεί οι ρωσικές δυνάμεις πολεμούν σε τρία μέτωπα. Το πρώτο είναι η συνέχεια του αποικιακού πολέμου που είχαν ξεκινήσει οι τσάροι στον Καύκασο. Το δεύτερο είναι οι καθημερινές επιχειρήσεις εκκαθάρισης σε βάρος του άμαχου πληθυσμού. Και το τρίτο είναι το μέτωπο ενάντια στην ισλαμική τρομοκρατία, που την προσκάλεσε στον Καύκασο κυρίως ο Γέλτσιν και στη συνέχεια ο Πούτιν με την πολιτική τους.
Σήμερα ο Καύκασος είναι προνομιακός προορισμός για τους ισλαμιστές τρομοκράτες. Ο Σρέντερ το ξέρει και δεν θέλει να δώσει συμβουλές στον Πούτιν από τα μικρόφωνα. Όμως αυτή η συνωμοσία της σιωπής μεταξύ φίλων δεν είναι πειστική. Αν η Τσετσενία είναι ένα πεδίο του παγκόσμιου πολέμου ενάντια στην τρομοκρατία, γιατί ο Πούτιν πέταξε έξω από τη χώρα την αποστολή του ΟΑΣΕ; Γιατί οι στρατιώτες του λιπαίνουν το έδαφος με αίμα ώστε να σπέρνουν οι τρομοκράτες; Γιατί η υπόθεση της Τσετσενίας είναι "εσωτερική υπόθεση" της Ρωσίας; Όλες αυτές τις ερωτήσεις θα μπορούσε να τις θέσει ένας καλός φίλος στο Σότσι.
Υπάρχουν Ευρωπαίοι πολιτικοί που θίγουν αυτά τα ζητήματα. Όπως για παράδειγμα η ολλανδική προεδρία που μετά τη σφαγή του Μπεσλάν ρώτησε μετ' επιτάσεως "πώς συνέβη αυτή η τραγωδία", με αποτέλεσμα να "τα ακούσει" ο Ολλανδός πρέσβης στη Μόσχα. Αυτή η μοιρασιά των ρόλων δεν είναι τυχαία. Ο Σρέντερ δεν μιλά ποτέ για τα θέματα που θα μπορούσαν να χαλάσουν τις σχέσεις του με τον Πούτιν, αφήνει αυτή τη δουλειά στην Κομισιόν. Και ο Πούτιν με τη σειρά του αποφεύγει να μαλώνει για "λεπτομέρειες" με τον Σρέντερ. Οι δύο φίλοι μιλούν για το μέλλον, μιλούν για αγωγούς.
Το φυσικό αέριο είναι ένα πάθος το οποίο μοιράζονται οι δύο άνδρες. Η Γερμανία χρησιμοποιεί όλο και περισσότερο, η Ρωσία έχει από τα μεγαλύτερα αποθέματα του πλανήτη. Προφανώς το φυσικό αέριο είναι προνομιακό ζήτημα συζήτησης μεταξύ των δύο ηγετών, ενώ στο στενότερο περιβάλλον και των δυο ανήκουν πλέον οι σύμβουλοι σε θέματα ενέργειας.
Το σχέδιο του Πούτιν είναι να κάνει και πάλι τη Ρωσία υπερδύναμη, όχι χάρη στα ατομικά της όπλα αλλά χάρη στις εξαγωγές πετρελαίου και αερίου. Και σ' αυτό το σχέδιο συμμετέχουν γερμανικές εταιρείες υπό την αιγίδα των Σρέντερ και Πούτιν. Οι γερμανικοί όμιλοι επενδύουν στα σιβηρικά αποθέματα αερίου, συμμετέχουν στο όνειρο δημιουργίας ενός υποθαλάσσιου αγωγού στα βάθη της Βαλτικής. Σήμερα η Ρωσία καλύπτει το 35% των γερμανικών αναγκών σε αέριο, αύριο το ποσοστό θα ξεπεράσει το 50%. Οι γερμανικοί όμιλοι και η ομοσπονδιακή κυβέρνηση δεν ψάχνουν προμηθευτές εκτός Ρωσίας.
Ο Σρέντερ και ο Πούτιν αλλάζουν τη μορφή των γερμανορωσικών σχέσεων πολύ περισσότερο απ' ό,τι φαίνεται. Πιθανόν να πρόκειται πράγματι για μια επιτυχημένη ιστορία, τουλάχιστον βραχυπρόθεσμα. Και ο Σρέντερ μιλά επί ίσοις όροις με τον Πούτιν, αλλά μάλλον θα είναι ο τελευταίος. Ο επόμενος καγκελάριος δεν θα απολαμβάνει αυτό το ιστορικό προνόμιο. Θα εξαρτάται και πάλι από τη Ρωσία, αυτή φορά ενεργειακά". (Σημ. οι υπογραμμίσεις στο άρθρο είναι δικές μας)
Το παραπάνω συμπέρασμα της γερμανικής εφημερίδας δείχνει πόσο βαθιά έχει διεισδύσει η Ρωσία σε μια χώρα κλειδί της Ευρώπης όπως είναι η Γερμανία και τη ζημιά που έχει κάνει το δίδυμο Σρέντερ-Φίσερ που έπαιξε το χαρτί του αντιδραστικού αντιαμερικανισμού για να εκλεγεί ακολουθώντας τα χνάρια του μεγαλύτερου πριν από αυτούς τους δύο πράκτορα της Ρωσίας στη Δύση, του Α. Παπανδρέου. Αυτό το χαρτί δεν ήταν μόνο δελεαστικό για το γερμανικό λαό αλλά και την αστική τάξη που της έδωσε παιχνίδι και κέρδη για να φουσκώσει επενδύοντας στην ενέργεια. Tώρα ένα κομμάτι της που εκφράζει η Die Zeit ξυπνάει μέσα σ’ ένα πραγματικό εφιάλτη και αναφωνεί τρομαγμένη: "Όλα ξεκίνησαν τόσο ωραία, ήταν ανάγκη να τραβήξουν τόσο μακριά";
Το ίδιο παιχνίδι κάνει ένας άλλος πιστός φίλος του Πούτιν, ο προβοκάτορας Μπλερ με τα αγγλικά μονοπώλια του πετρέλαιου ( πχ.BP), ο απλά φιλορώσος από αντιαμερικανισμό αλλά όχι λιγότερο μοιραίος Σιράκ με την Totalfina και ασφαλώς αυτό θα κάνει ο καθ’ όλες τις ενδείξεις ρωσόδουλος ισπανός Θαπατέρο που ανέβηκε στην εξουσία χάρη στις βόμβες της Αλ Κάιντα. Προφανώς το παραμύθι που τους σερβίρουν είναι τα πλούτη που θα αποκομίσουν από τον ανταγωνισμό με τα αμερικάνικα μονοπώλια. Έτσι δουλεύει η Ρωσία τη διάσπαση Ευρώπης-ΗΠΑ για να φάει στο τέλος όχι τις ΗΠΑ αλλά την ίδια την Ευρώπη αφού η τελευταία θα έχει παραδώσει στον τσάρο Πούτιν και τους επιγόνους του "τους φτωχούς συγγενείς" όπως τη Βοσνία προηγούμενα, την Τσετσενία εδώ και καιρό και γενικά μια σειρά καταραμένες χώρες του Τρίτου Κόσμου. Μοιραία ωστόσο αυτή η ευρω-ρωσική προσέγγιση προκαλεί και θα προκαλέσει ακόμα περισσότερο διάσπαση μέσα στην ίδια την Ευρώπη. Εκεί θα ξεχωρίσουν δυο στρατόπεδα. Δείγματα μόνο αυτής της πάλης είναι η εξέγερση στο Πανεπιστήμιο του Αμβούργου, το παραπάνω άρθρο, και η υποστήριξη στη βασανισμένη Τσετσενία που όλο ξεσπάει από αρκετές πλευρές. Ούτε οι τυφλωμένες από τις μπίζνες με τα πετρέλαια ευρωπαϊκές αστικές τάξεις ούτε ακόμα περισσότερο οι λαοί θα δεχτούν μια ρώσικη κηδεμονία πάνω στην ΕΕ τόσο εύκολα.