Πως η ψευτοαριστερά προετοίμασε επικεφαλής όλης της αστικής αντίδρασης το πολιτικο-ιδεολογικό έδαφος για το χρυσαυγιτισμό

Και δεν τη βο­η­θά­νε μό­νο τώ­ρα τε­λευ­ταί­α πάνω στην κρί­ση, τη βο­η­θά­νε ε­δώ και δε­κα­ε­τί­ες και ό­χι τό­σο με τη συμ­φω­νί­α τους στη νο­μι­μό­τη­τά της ό­σο με την ί­δια την πο­λι­τι­κή τους γραμ­μή. Η συμ­μο­ρία βρί­σκει τώ­ρα αυ­ξα­νό­με­νη πο­λι­τι­κή υ­πο­στή­ρι­ξη στις μά­ζες ό­χι τόσο και ό­χι κυ­ρί­ως για­τί εξαι­τί­ας της κρί­σης κα­ταρ­ρέ­ει ο πα­λιός πο­λι­τι­κός κόσμος, αλ­λά για­τί αυ­τός ο κό­σμος έ­χει εν­στα­λά­ξει για τα κα­λά τη φα­σι­στι­κή πολι­τι­κή αλ­λά σε με­γά­λο βαθ­μό και τη φα­σι­στι­κή  ι­δε­ο­λο­γί­α μέ­σα στις μάζες. Βέ­βαια αυ­τός ο κό­σμος δεν εί­ναι εξί­σου υ­πεύ­θυ­νος για τον εκ­φα­σι­σμό της πο­λι­τι­κής και ι­δε­ο­λο­γι­κής ζω­ής της χώ­ρας. Κά­ποιοι α­νή­κουν στον πιο ενερ­γη­τι­κό πυ­ρή­να αυ­τού του εκ­φα­σι­σμού και κά­ποιοι στην πρό­θυ­μη ή στην παθη­τι­κή του πο­λι­τι­κή μά­ζα. Ο πιο ε­νερ­γη­τι­κός πυ­ρή­νας του εκ­φα­σι­σμού είναι η ψευ­το­α­ρι­στε­ρά, δη­λα­δή το ψευ­τοΚ­ΚΕ και το με­τω­πι­κό κόμ­μα ε­ξου­σί­ας του ψευ­τοΚ­ΚΕ, ο ΣΥΝ. Αυ­τόν τον πυ­ρή­να ο­νο­μά­ζου­με σο­σιαλ­φα­σι­σμό. Στον ε­νερ­γητι­κό αυ­τό πυ­ρή­να α­νή­κουν και οι κά­ποιες πο­λύ στε­νές αλ­λά η­γε­τι­κές φρά­ξιες του ΠΑ­ΣΟΚ αρ­χί­ζο­ντας α­πό τον Α. Πα­παν­δρέ­ου, κα­θώς και της ΝΔ α­πό τον Κα­ρα­μαν­λή τον Β΄ και πέ­ρα. Ό­μως αυ­τές οι φρά­ξιες ε­φάρ­μο­ζαν στην ου­σί­α την πο­λι­τι­κή των ψευ­τοΚ­ΚΕ-ΣΥΝ. Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα η κυ­ρί­αρ­χη ε­ξω­τε­ρι­κή και ε­σω­τε­ρι­κή πο­λι­τι­κή στη χώ­ρα μας ή­ταν η πο­λι­τική αυ­τής της ψευ­το­α­ριστε­ράς που πά­ντα συν­δυα­ζό­ταν με την α­φύ­πνι­ση του κλα­σι­κού α­κρο­δε­ξιού φασι­σμού.

Δεν θα υ­πήρ­χαν λοι­πόν τό­σο πλα­τιές πρό­θυμες μά­ζες να α­κο­λου­θή­σουν ή να α­νε­χτούν σή­με­ρα πο­λι­τι­κά τη «Χρυ­σή Αυ­γή»  χω­ρίς μια παν- «ε­θνι­κή πο­λι­τι­κή» που α­πο­θέω­νε σαν «α­ντι­ι­μπε­ρια­λι­στές»  και σαν α­δελ­φούς ορ­θό­δο­ξους χρι­στια­νούς τους πρώ­τους ε­θνο­εκ­κα­θα­ριστές γε­νο­κτό­νους της με­τα­πο­λε­μι­κής Ευ­ρώ­πης, τους σέρ­βους τσέτ­νικ, ού­τε κυρί­ως, μια πο­λι­τι­κή που α­πό ε­θνι­κή υ­πε­ρη­φά­νεια για την «ψη­λή πο­λι­τι­στι­κή κα­τα­γω­γή μας» ήθε­λε με το ζό­ρι να αλ­λά­ξει το ό­νο­μα μιας γει­το­νι­κής χώρας και να κα­ταρ­γή­σει την ε­θνι­κή υ­πό­στα­ση του λα­ού της. Ού­τε θα υ­πήρ­χε τό­σο πλα­τύ σχε­δόν πα­νε­θνι­κό μί­σος στον α­στι­κό κοι­νο­βου­λευ­τι­σμό, αν σύσ­σω­μες οι πο­λι­τι­κές η­γε­σί­ες α­πό το 1989 ως τα σή­με­ρα δεν κα­ταρ­γούσαν την α­νοιχτή πο­λι­τι­κή δια­πά­λη  πά­νω σε θέ­σεις και γραμ­μές και δεν την α­ντι­κα­θι­στού­σαν με την ε­ξό­ντω­ση των α­ντί­πα­λων πο­λι­τι­κών τά­σε­ων μέ­σα α­πό την α­να­κά­λυψη ή και ε­φεύ­ρε­ση σκαν­δά­λων δια­φθο­ράς ή α­νη­θι­κό­τη­τας των βα­σι­κών εκ­φραστών τους. Ε­πί­σης δεν θα έ­φτανε η οι­κο­νο­μί­στι­κη, τα­ξι­κά κτη­νώ­δης και πολι­τι­κά τυ­φλή πο­λι­τι­κή των ευ­ρω­παί­ων και ι­διαί­τε­ρα των γερ­μα­νών μο­νο­πωλι­στών που πή­ραν πά­νω τους με τα μνη­μό­νια την ευ­θύ­νη της ε­ξα­θλί­ω­σης του ελλη­νι­κού λα­ού και της κα­τα­στρο­φής της μι­κρο­με­σαί­ας α­στι­κής τά­ξης για να γί­νει το έ­θνος σε ε­λά­χι­στο χρό­νο α­ντι­γερ­μα­νι­κό και α­ντα­να­κλαστι­κά φι­λο­ρώ­σι­κο, δη­λα­δή φι­λο-φα­σι­στι­κό στην ε­ξω­τε­ρι­κή πο­λι­τι­κή. Το έ­δαφος για αυ­τή τη στρο­φή εί­χε ε­τοι­μα­στεί για χρό­νια α­πό τον πο­λι­τι­στι­κό και πα­ρα­γω­γι­κό α­ντι­δυ­τι­κι­σμό, δη­λα­δή α­πό τον α­ντι­δη­μο­κρα­τι­σμό και τον α­ντι­βιο­μη­χα­νι­σμό των μι­κρο­α­στών και των πα­πά­δων που ό­μως έ­γι­νε κρα­τική ι­δε­ο­λο­γί­α α­πό την ψευ­το­α­ρι­στε­ρά  που ή­θε­λε να  με­τα­τρέ­ψει τη βιο­μη­χα­νικά α­νε­πτυγ­μέ­νη Ελ­λά­δα σε α­ποι­κί­α της ρώ­σι­κης υ­περ­δύ­να­μης.

Εί­ναι ε­ξαι­ρε­τι­κά χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό πως στο μίσος ε­νά­ντια στην α­στι­κή δη­μο­κρα­τί­α και στη βιο­μη­χα­νι­κή α­νά­πτυ­ξη, ι­διαίτε­ρα αυ­τή της με­γά­λης βα­ριάς βιο­μη­χα­νί­ας ε­νώ­νε­ται η ψευ­το­α­ρι­στε­ρά και οι χρυ­σαυ­γί­τες. Αυ­τό εί­ναι το νό­η­μα της α­να­κή­ρυ­ξης σαν κύ­ριου ι­δε­ο­λογι­κό-πο­λι­τι­κού ε­χθρού του νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμού και ό­χι του φα­σι­σμού α­πό την α­ρι­στε­ρά. Μό­νο που οι χρυ­σαυ­γί­τες κρύ­βουν το μί­σος τους στη σύγ­χρο­νη με­γά­λη βιο­μη­χα­νί­α για να μη συλ­λη­φθούν σαν πρά­κτο­ρες μιας ξέ­νης δύνα­μης, της Ρω­σί­ας, α­πό τους α­νε­νη­μέ­ρω­τους για την α­λη­θι­νή γραμ­μή τους ε­θνι­κι­στές πε­λά­τες τους. Πρέ­πει ι­διαί­τε­ρα οι δη­μο­κρά­τες και οι πραγ­μα­τι­κά αρι­στε­ροί να προ­σέξουν με πό­ση έμ­φα­ση με πό­σο ξε­διά­ντρο­πο τρό­πο ο ΣΥ­ΡΙΖΑ και η «Χρυ­σή Αυ­γή» ε­νώ­νο­νται στην κα­ταγ­γε­λί­α σαν κύ­ριου ε­χθρού του κεντρι­κού και συμ­βο­λι­κού για κά­θε φα­σι­σμό κύ­ριου ε­χθρού του λα­ού, του τραπε­ζι­κού κε­φά­λαιου. Ο φα­σι­σμός ει­δι­κεύ­ε­ται στον ε­ντο­πι­σμό του τραπε­ζι­κού κε­φά­λαιου σαν κύ­ριου ε­χθρού για­τί αυ­τό εί­ναι το μό­νο τμή­μα του στο ο­ποί­ο τό­σο πο­λύ κρύ­βε­ται η πη­γή της τα­ξι­κής εκ­με­τάλ­λευ­σης, δη­λα­δή η από­σπα­ση υ­πε­ρα­ξί­ας α­πό τους ερ­γα­ζό­με­νους και που γιαυ­τό ε­νώ­νει ε­να­ντί­ον του, ό­χι τους ερ­γα­ζό­με­νους σε τα­ξική διεκ­δι­κη­τι­κή βά­ση, αλ­λά την πλα­τειά κοι­νω­νι­κή βά­ση του φα­σι­σμού που εί­ναι η κα­τε­στραμ­μέ­νη μι­κρή α­στι­κή και μι­κρο­α­στι­κή τά­ξη. Αυ­τό συμ­βαί­νει για­τί εί­ναι κυ­ρί­ως οι α­στοί και μι­κροα­στοί που νιώ­θουν ει­δι­κά το τρα­πε­ζι­κό κε­φά­λαιο να τους συ­ντρί­βει  και το θε­ωρούν ε­ντε­λώς πα­ρα­σι­τι­κό, για­τί α­δυ­να­τούν να συλ­λά­βουν τη συ­νολι­κή λει­τουρ­γί­α του κε­φα­λαί­ου. Ει­δι­κά ο να­ζι­σμός πά­ει α­μέ­σως α­πό το τραπε­ζι­κό κε­φά­λαιο, στον «ε­βραί­ο το­κο­γλύ­φο», α­πό ε­κεί στην «πα­γκό­σμια ε­βρα­ϊκή συ­νο­μω­σί­α» και τε­λι­κά στην ε­βρα­ϊ­κή γε­νο­κτο­νί­α. Η επι­μο­νή του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ να κα­ταγ­γέλ­λει τους δα­νει­στές της χώ­ρας σαν το­κο­γλύ­φους - την ώ­ρα που έ­να βα­σι­κό χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό του ελ­λη­νι­κού δα­νει­σμού εί­ναι τα για πο­λι­τι­κούς λό­γους πο­λύ χα­μη­λά ε­πι­τό­κια με τα ο­ποί­α τα ευ­ρω­πα­ϊ­κά κρά­τη δα­νεί­ζουν τη χώ­ρα μας κα­θώς και το συ­ντρι­πτι­κό κα­νό­νι σε βά­ρος των ευ­ρω­παί­ων ιδιω­τών δα­νει­στών - μπο­ρεί να ε­ξη­γη­θεί μό­νο α­πό το ό­τι θέ­λει συ­νει­δη­τά να ρίχνει ι­δε­ο­λο­γι­κό και πο­λι­τι­κό νε­ρό στο μύ­λο του να­ζι­σμού.  Το­κο­γλυ­φι­κά κέρδη εί­χε μό­νο έ­να μι­κρό τμή­μα ι­διω­τών δα­νει­στών που α­γό­ρα­ζε α­πό τη δευτε­ρο­γε­νή α­γο­ρά φτη­νά ελ­λη­νι­κά ο­μό­λο­γα και μπό­ρε­σε να τα που­λή­σει α­κρι­βά, ι­διαί­τε­ρα αυ­τά που ή­ταν α­σφα­λι­σμέ­να στο βρε­τα­νι­κό δί­καιο. Στην πραγ­ματι­κό­τη­τα τό­σο ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ό­σο και το ψευ­τοΚ­ΚΕ δεν μπο­ρούν να κρύ­ψουν τον α­ντιση­μι­τι­σμό τους που κρύ­βε­ται συ­νή­θως πί­σω α­πό την αμ­φι­σβή­τη­ση του δι­καιώ­μα­τος ύ­παρ­ξης του ισ­ρα­η­λι­νού κρά­τους. Αυ­τός ο α­ντι­ση­μι­τι­σμός εκ­δη­λώ­νε­ται στη συμ­μα­χί­α τους με τη γε­νο­κτο­νι­κή νε­ο­να­ζι­στι­κή Χα­μάς.

Α­κό­μα πιο με­γά­λη ή­ταν η δια­κομ­μα­τι­κή προ­ε­τοι­μα­σί­α του λα­ού για το φα­σι­σμό στο ι­δε­ο­λο­γι­κό ε­πί­πε­δο. Ο φα­σι­σμός εί­ναι η α­πο­κο­ρύ­φω­ση της έλ­λει­ψης ε­μπι­στο­σύ­νης των μα­ζών στον ε­αυ­τό τους και είναι αυ­τή που κά­νει τις μά­ζες να α­να­ζη­τούν σω­τη­ρί­α σε κά­τι έ­ξω α­πό αυ­τές και α­πό τον έ­λεγ­χο τους, ό­πως εί­ναι το να­ζι­στι­κό κόμ­μα, το να­ζι­στι­κό κράτος και η συμπύ­κνω­ση του  που μπο­ρεί να έ­χει τη μορ­φή του υ­περ­φυ­σι­κού ανθρώ­που (Χί­τλερ) ή του τι­μω­ρού πο­λι­τι­κού θε­ού (Αλ­λάχ του ι­σλα­μι­σμού) και των ιε­ρα­τι­κών εκ­προ­σώ­πων του. Τί­πο­τα δεν προ­ε­τοί­μα­σε τό­σο κα­λά τον ελ­λη­νικό λα­ό να δε­χτεί σαν κά­τι το φυ­σιο­λο­γι­κό το χρυσαυ­γί­τι­κο φα­σι­σμό α­πό όσο η με­τα­πο­λι­τευ­τι­κή υ­πο­νό­μευ­ση κά­θε μορ­φής συλ­λο­γι­κής ε­θε­λο­ντι­κής αυτο­ορ­γά­νω­σης, ι­δί­ως συν­δι­κα­λι­στι­κής και η α­ντι­κα­τά­στα­σή της α­πό  την κρατι­κή προ­στα­σί­α. Ό­λοι πε­ρί­με­ναν τη σω­τή­ρια ε­πέμ­βα­ση του κρά­τους α­πό τις ό­ποιες ε­χθρι­κές κοινωνι­κές ή α­κό­μα και α­πό τις φυ­σι­κές δυ­νά­μεις. Αυ­τή η με­τά­θε­ση της ευ­θύ­νης της σω­τη­ρί­ας του έ­θνους σε άλ­λους  εί­ναι μια πολύ πα­λιά νε­ο­ελ­λη­νι­κή αρ­ρώ­στια με ρί­ζες βυ­ζα­ντι­νές που πα­ρο­ξύν­θη­κε με την «α­πό τα  έ­ξω»  δη­μιουρ­γί­α του νε­ο­ελ­λη­νι­κού κρά­τους. Άλ­λω­στε μια μορ­φή της με­τά­θε­σης της ευ­θύ­νης της σω­τη­ρί­ας σε άλ­λους εί­ναι και η με­τά­θε­ση της α­πο­κλει­στι­κής ευ­θύ­νης του κα­κού σε κά­ποιους άλ­λους έ­ξω α­πό τη χώ­ρα (τώρα γερ­μα­νούς, πα­λιό­τε­ρα εγ­γλέ­ζους, α­με­ρι­κά­νους, ρώ­σους κλπ). Ο σο­σιαλ­φα­σισμός της ψευ­το­α­ρι­στε­ράς αλ­λά και το πα­παν­δρε­ϊ­κό ΠΑ­ΣΟΚ κα­το­χύ­ρω­σαν α­πό κοι­νού την κρα­τι­κή ε­ξάρ­τη­ση του νε­ο­έλ­λη­να δια­λύ­ο­ντας κά­θε ε­θε­λοντι­κή λα­ϊ­κή ορ­γά­νω­ση σε χώ­ρους δου­λειάς, σε γει­το­νιές, σε το­μείς κοι­νω­νικής δρά­σης οι­κο­δο­μώ­ντας πα­ντού έ­ναν  κρα­τι­κό συν­δι­κα­λι­σμό. Πρό­κει­ται για έ­να συν­δικα­λι­σμό στον ο­ποί­ο οι βα­σι­κές πχ οι­κο­νο­μι­κές διεκ­δι­κή­σεις της ερ­γα­τι­κής τά­ξης δεν ε­ξα­σφα­λί­ζο­νταν με την α­πό τα κά­τω ορ­γα­νω­μέ­νη πάλη των ερ­γα­ζο­μέ­νων α­πέ­να­ντι στην ό­ποια ι­διω­τι­κή και κρα­τι­κή ερ­γο­δο­σί­α αλλά ου­σια­στι­κά σαν κρα­τι­κή δω­ρε­ά. Αυ­τό έ­παιρ­νε  κυ­ρί­ως τη μορ­φή της κρα­τι­κής διαι­τη­σί­ας  και δευ­τε­ρευό­ντως του κλα­δι­κού σω­μα­τεί­ου - προ­στάτη. Αυ­τό ή­ταν στα χέ­ρια μιας κρα­τι­κής κομ­μα­τι­κής γρα­φειο­κρα­τί­ας (κυ­βερ­νητι­κής ή α­ντι­πο­λι­τευ­τι­κής) που μό­νι­μα πο­δο­πα­τού­σε, πε­ρι­θω­ριο­ποιού­σε και πρα­κτι­κά κα­ταρ­γού­σε με ε­ξα­γορά ή με βί­α ω­μή τα όρ­γα­να βά­σης που έ­λεγ­χε.

-Αυτό το άρθρο δημοσιεύτηκε στο φ. 489, Ιούλης 2013, της Νέας Ανατολής-