Επίσημη σελίδα ΟΑΚΚΕ

 Χαλκοκονδύλη 35, τηλ-φαξ: 2105232553 email: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

ΜΙΑ ΣΗΜΑΝΤΙΚΗ ΝΙΚΗ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΜΕΤΑΛΛΩΡΥΧΟΥΣ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΖΩΤΙΚΗ ΑΝΑΓΚΗ ΓΙΑ ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΤΟΥΣ ΠΑΛΗΣ

 

Ο βρώμικος πόλεμος από ΣΥΡΙΖΑ-Σκουρλέτη και η υπονόμευση από τον Μπόμπολα

Μό­λις την Πα­ρα­σκευ­ή στις 2 Ο­κτώ­βρη το α­πό­γευ­μα, λί­γο με­τά το τέ­λος της εκ­δί­κα­σης της προ­σφυ­γής της ε­ται­ρεί­ας και των ερ­γα­ζο­μέ­νων στο ΣτΕ κα­τά της α­πό­φα­σης του Σκουρ­λέ­τη να δια­κό­ψει τις ερ­γα­σί­ες των με­ταλ­λεί­ων, βγή­κε η α­πό­φα­ση των α­σφα­λι­στι­κών μέ­τρων κα­τά της ί­διας α­πό­φα­σης.

 

Η από­φα­ση των α­σφα­λι­στι­κών δι­καί­ω­σε τους ερ­γα­ζό­με­νους που με­τά α­πό πα­ρα­τετα­μέ­νες κι­νη­το­ποι­ή­σεις α­πό αύ­ριο ξα­να­πιά­νουν δου­λειά στα με­ταλ­λεί­α και βγαί­νουν προς το πα­ρόν α­πό την κα­τά­στα­ση της δια­θε­σι­μό­τη­τας που ση­μαί­νει αρ­γί­α, μι­σά λε­φτά και πο­λύ α­γω­νί­α. Α­πό πο­λι­τι­κή ά­πο­ψη η α­πό­φα­ση αυ­τή ήταν μια δι­καί­ω­ση των ερ­γα­ζό­με­νων μπρο­στά στην κοι­νή γνώ­μη που με ό­λο και πιο με­γά­λο εν­δια­φέ­ρον πα­ρα­κο­λου­θεί την υ­πό­θε­σή τους και α­κό­μα πε­ρισ­σό­τερο ή­ταν έ­να με­γά­λο ρά­πι­σμα στην κυ­βέρ­νη­ση Τσί­πρα και στο θρασύ τρα­μπού­κο υ­πουρ­γό της το Σκουρ­λέ­τη που νο­μί­ζουν ό­τι μπο­ρούν να κά­νουν ό­τι θέ­λουν σ’ αυ­τή τη χώ­ρα α­κό­μα και σε βά­ρος χι­λιά­δων αν­θρώ­πων που δου­λεύ­ουν σκλη­ρά για το ψω­μί τους. 

 

Ό­μως πα­ρά τη νί­κη αυ­τή υ­πάρ­χουν δύ­ο προ­βλή­μα­τα. Το έ­να εί­ναι νο­μικό. Η α­πό­φα­ση για τα α­σφα­λι­στι­κά μέ­τρα δεν προ­δι­κά­ζει αυ­τό­μα­τα το α­πο­τέλε­σμα της τε­λι­κής προ­σφυ­γής που θα βγει, σύμ­φω­να με τις ε­κτι­μή­σεις των δικη­γό­ρων, ως το τέ­λος του Ο­κτώ­βρη. Αν δη­λα­δή αυτή η α­πό­φα­ση εί­ναι αρ­νη­τική, αυ­τή εί­ναι που θα με­τρή­σει τε­λι­κά. Πρέ­πει ω­στό­σο να επι­ση­μά­νου­με ό­τι στις 11 ως τώ­ρα προ­σφυ­γές κα­τά της ε­πέν­δυ­σης που έ­χουν εκ­δι­κα­στεί ό­λες έ­χουν α­πορ­ρι­φθεί α­πό το ΣτΕ. Ε­μείς ω­στό­σο που έ­χου­με δει το ΣτΕ να γκρε­μί­ζει τη μι­σή ελ­λη­νι­κή βιο­μη­χα­νί­α, δεν έ­χου­με κα­νέ­να λό­γο να ε­φη­συ­χά­ζου­με πό­σο μάλ­λον που ο Σκουρλέ­της α­πο­μά­κρυ­νε α­πό τα πό­στα τους ό­λους τους ε­μπειρο­γνώ­μο­νες του υ­πουρ­γεί­ου που εί­ναι υ­πέρ της ε­πέν­δυ­σης για να το­πο­θε­τή­σει τους ορ­κι­σμέ­νους ε­χθρούς της . Το άλ­λο πρό­βλη­μα εί­ναι πο­λι­τι­κό και εί­ναι το πιο βα­σι­κό. Πο­λι­τι­κό ση­μαί­νει ό­τι η κυ­βέρ­νη­ση Τσί­πρα περισ­σό­τε­ρο α­πό κά­θε άλ­λη ελ­λη­νι­κή κυ­βέρ­νη­ση γρά­φει στα πα­λιά της τα πα­πού­τσια καίριες α­πο­φά­σεις των α­νώ­τα­των δι­κα­στη­ρί­ων (δες πε­ρί­πτω­ση μη μεί­ω­σης α­ντι­κει­με­νι­κών τι­μών στον ΕΝ­ΦΙΑ) ε­νώ α­πό την άλ­λη, ό­πως έ­χει α­πο­δεί­ξει με τους Λαφα­ζά­νη και Σκουρ­λέ­τη,  εί­ναι σε θέ­ση να α­να­κα­λύ­πτει διαρ­κώς νέ­α α­νύ­παρ­κτα προ­βλή­μα­τα με τα ο­ποί­α μπο­ρεί να στα­μα­τά τις ερ­γα­σί­ες στις Σκου­ριές και έ­τσι να ε­ξα­ντλεί οι­κο­νο­μι­κά τον κε­φα­λαιού­χο ώ­στε να τον α­να­γκά­σει τελι­κά να κλεί­σει για τα κα­λά τα με­ταλ­λεί­α και να φύ­γει.

Αυ­τή η δεύ­τε­ρη απει­λή, η κα­θα­ρά πο­λι­τι­κή, εί­ναι αυ­τή που μας α­νησυ­χεί πε­ρισ­σό­τε­ρο και αυ­τή μπο­ρεί να α­ντι­με­τω­πι­στεί κύ­ρια με πο­λι­τι­κά και ό­χι τό­σο με νο­μι­κά μέ­σα. Για την α­κρί­βεια τα νο­μι­κά μέ­σα βο­η­θούν τα πο­λιτι­κά μέ­σα, δη­λα­δή μια θε­τι­κή α­πό­φα­ση α­πό το ΣτΕ βο­η­θά­ει την πο­λι­τι­κή πάλη για την ε­πι­βί­ω­ση των με­ταλ­λεί­ων, βο­η­θά­ει την προ­πα­γάν­δα  των ερ­γα­ζο­μένων στο λα­ό υ­πέρ της ε­πέν­δυ­σης αλ­λά δεν φτά­νει για μια πο­λι­τι­κή νί­κη, δεν φτά­νει δη­λα­δή για να κό­ψει το χέ­ρι της κυ­βέρ­νη­σης των σα­μπο­τα­ρι­στών να μαχαι­ρώ­νουν κάθε τό­σο την ε­πένδυ­ση. Αν η κυ­βέρ­νη­ση δεν α­πο­δει­χτεί και στο ε­σω­τε­ρι­κό της χώ­ρας αλ­λά και στο ε­ξω­τε­ρι­κό σαν κα­κό­βου­λη, α­να­ξιό­πι­στη και α­ναί­τια ε­χθρι­κή στην ε­πέν­δυ­ση,  τό­τε το ε­γκλη­μα­τι­κό χέ­ρι της δεν θα κοπεί. 

Μόνο οι ίδιοι οι μεταλλωρύχοι μπορούν να σώσουν την επένδυση

Με δε­δο­μέ­νο ό­τι κα­νέ­να άλ­λο  κόμ­μα στη χώ­ρα με την ε­ξαί­ρε­ση της Ο­ΑΚΚΕ δεν θέ­λει να α­πο­κα­λύ­ψει πο­λι­τι­κά αυ­τήν την κυ­βέρ­νη­ση σαν σα­μπο­τα­ριστι­κή γε­νι­κά και ει­δι­κά λυσ­σα­σμέ­νη στο ζή­τη­μα των με­ταλ­λεί­ων της Χαλ­κι­δικής, το βά­ρος αυ­τής της α­πο­κά­λυ­ψης πέ­φτει στις πλά­τες των 2000 ερ­γα­ζο­μένων των με­ταλ­λεί­ων και των άλ­λων 3000 που ζουν α­πό αυ­τά.  Αυ­τό ση­μαί­νει ό­τι οι εργα­ζό­με­νοι πρέ­πει να έ­χουν έ­να δι­κό τους σχέ­διο, μια δι­κά τους στρα­τη­γική α­γώ­να σαν α­πά­ντη­ση στο στρα­τη­γι­κό σχέ­διο του ορ­κι­σμέ­νου ε­χθρού τους. Αν α­ντι­ταχθούν πει­στι­κά σε αυ­τό το σχέ­διο του ε­χθρού δεν χρειά­ζο­νται καμιά με­γά­λη πο­λι­τι­κή βο­ή­θεια α­πό τον κυ­ρί­αρ­χο πο­λι­τι­κό κό­σμο. Αυ­τός ε­κτός α­πό το ό­τι στην η­γε­σί­α του εί­ναι με τους σα­μπο­τα­ρι­στές, δεν έ­χει πια α­λη­θινό κύ­ρος μέ­σα στις μά­ζες για­τί εί­τε έ­χει πει α­τέ­λειω­τα ψέμ­μα­τα, εί­τε κάνει πως δεν κα­τα­λα­βαί­νει ό­τι η χώ­ρα αρ­γο­πε­θαί­νει α­πό το χτύ­πη­μα της πα­ραγω­γής. Ε­πί­σης οι με­ταλ­λω­ρύ­χοι δεν πρέ­πει να στη­ρί­ζο­νται για την ε­πι­βί­ω­ση της ε­πέν­δυ­σης στην πο­λι­τι­κή δύ­να­μη της ε­ται­ρεί­ας. Για­τί και οι ε­ται­ρεί­ες σαν εκ­μεταλ­λεύ­τριες ο­ντό­τη­τες δεν έ­χουν κύ­ρος στην κοι­νή γνώ­μη, κα­θώς λέ­νε πά­ντα ό­τι τις συμ­φέ­ρει, και ε­πί­σης για­τί γε­νι­κά δεν θέ­λουν να τα βά­ζουν με τις πο­λι­τι­κές ε­ξου­σί­ες στις ο­ποί­ες στη­ρί­ζο­νται για τα κέρ­δη τους.

Μέ­σα σε αυ­τές τις συν­θή­κες ό­λα θα κρι­θούν α­πό τους ί­διους τους με­ταλ­λω­ρύ­χους. Οι με­ταλ­λω­ρύ­χοι κο­ντο­λο­γής κρα­τά­νε στα χέ­ρια τους την επι­βί­ω­ση της ε­πέν­δυ­σης και τη δι­κιά τους. Ο κα­τα­βα­σα­νι­σμέ­νος λα­ός αυ­τής της χώ­ρας εί­ναι έ­τοι­μος να α­κού­σει τους με­ταλ­λω­ρύ­χους δη­λα­δή αν­θρώ­πους που εί­ναι έ­να κομ­μά­τι του λα­ού, που δου­λεύ­ουν σκλη­ρά και που πο­τέ δεν κο­ρόι­δε­ψαν και δεν εκ­με­ταλ­λεύ­τη­καν κα­νέ­να. Αν οι με­ταλ­λω­ρύ­χοι μι­λή­σουν και ξε­σκε­πά­σουν τα ψέμ­μα­τα των ε­χθρών τους εί­μα­στε σί­γου­ροι ό­τι θα νι­κή­σουν.

Αλ­λά ας προ­σπα­θή­σου­με να κα­τα­λά­βου­με τι σχε­διά­ζει η κυ­βέρ­νη­ση για τα με­ταλ­λεί­α της Χαλ­κι­δι­κής. Η κυ­βέρ­νη­ση αυ­τή α­πο­δει­κνύ­ε­ται σή­με­ρα ό­τι προ­χω­ρά­ει με έ­να πο­λύ­μορ­φο στρα­τη­γι­κό σχέ­διο ε­πί­θε­σης. Στό­χος αυ­τού του σχε­δί­ου εί­ναι να κλεί­σει το με­ταλ­λεί­ο υ­πο­χρε­ώνο­ντας τους κα­να­δούς να φύ­γουν χω­ρίς το ελ­λη­νι­κό πο­λι­τι­κό κα­θε­στώς να ε­κτε­θεί σε διε­θνές ε­πίπε­δο ό­τι ω­μά προ­κά­λε­σε τη φυ­γή τους, αλ­λά και χω­ρίς να α­πο­κα­λυ­φθεί στο ε­σωτε­ρι­κό α­πό έ­να κί­νη­μα με­ταλ­λω­ρύ­χων το ο­ποί­ο ή­δη έ­χει αρ­χί­σει να παίρ­νει μα­ζί του την κοι­νή γνώ­μη. Για να πε­τύ­χει αυ­τό το σχέ­διο πρέ­πει ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ να ο­δη­γή­σει σε α­σφυ­ξί­α την κα­να­δι­κή ε­ται­ρεί­α και να την α­πο­μο­νώ­σει διοικη­τι­κά και πο­λι­τι­κά, ι­διαί­τε­ρα πρέ­πει να σπά­σει το α­ντι­κει­με­νι­κό μέ­τω­πο που υ­πάρ­χει α­νά­με­σα σε αυ­τήν (που δεν θέ­λει να χά­σει τα ε­κα­το­ντά­δες ε­κα­τομμύ­ρια που έ­χει βά­λει σ’ αυ­τή τη δου­λειά), και τους χι­λιά­δες ερ­γα­ζό­με­νους της πε­ριο­χής που δεν θέ­λουν να χά­σουν τη δου­λειά τους σε μια χώ­ρα που βυθί­ζε­ται σε έ­ναν ω­κε­α­νό α­νερ­γί­ας.  Ό­ταν λέ­με α­ντι­κει­με­νι­κό μέ­τω­πο δεν εν­νο­ού­με ό­τι δεν υ­πάρ­χουν α­ντί­θε­τα συμ­φέ­ρο­ντα α­νά­με­σα στους ερ­γα­ζό­με­νους και στην ε­ται­ρεί­α, και ό­τι δεν πρέ­πει οι ερ­γα­ζό­με­νοι να διεκ­δι­κούν και σε αυ­τήν την πε­ρί­ο­δο αυ­τά που δι­καιού­νται, αλ­λά ό­τι οι α­ντι­θέ­σεις αυ­τές θα εί­ναι δευ­τε­ρεύ­ου­σες ό­σο εί­ναι κυ­ρί­αρ­χη και α­ντα­γω­νι­στι­κή η α­ντί­θε­ση α­νά­με­σα στο δυ­τι­κό κε­φά­λαιο των Κα­να­δών και το α­να­το­λι­κό κε­φάλαιο των Ρώ­σων κρα­τι­κο­κα­πι­τα­λι­στών που δεν θέ­λουν κα­μιά με­γά­λη δυ­τι­κή ή ντό­πια βιο­μη­χα­νί­α να στα­θεί σε μια χώ­ρα που θέ­λουν να την με­τα­τρέ­ψουν σε α­ποι­κί­α τους, ει­δι­κά δί­πλα στο Ά­γιο  Ό­ρος  που το θέ­λουν για θρη­σκευ­τι­κή τους βά­ση στους ορ­θό­δο­ξους πλη­θυ­σμούς του πλα­νή­τη.

Για να τσα­κί­σουν αυ­τή την ε­πέν­δυ­ση οι σα­μπο­τα­ρι­στές κα­θο­δή­γη­σαν το κο­μπο­γιαν­νί­τι­κο ψευ­το­ε­πι­στη­μο­νι­κό κί­νη­μα των α­ντι-γκολ­ντ που σταδια­κά το με­τέ­τρε­ψαν σε κοι­νω­νι­κό κί­νη­μα μιας μι­κρής πε­ριο­χής και με­τά σε κί­νη­μα βί­ας με κέ­ντρο αυ­τήν την πε­ριο­χή. Τώ­ρα με­τά τις ε­κλο­γές και με ση­μαί­α  αυ­τό το κί­νη­μα παίρ­νουν αλ­λε­πάλ­λη­λες θέ­σεις κλει­διά μέ­σα στο κράτος.

Το σχέδιο περικύκλωσης και η μουγκή Τριμερής δήθεν διαπραγμάτευση

Έ­τσι αρ­χι­κά, το Μά­η, ο Σύ­ρι­ζα προ­χώ­ρη­σε στην ε­γκα­τά­στα­ση σαν δημάρ­χου του Αρι­στο­τέ­λη ε­νός α­νοι­χτού ε­χθρού της ε­πέν­δυ­σης, του Ζου­μπά πα­ρα­με­ρί­ζο­ντας τον ως τό­τε ε­πί­σης φι­λο­συ­ρι­ζαί­ο αλ­λά ε­πί­τη­δες πιο με­σο­βέζο Μί­χο, που πή­ρε ύ­που­λα τη δη­μαρ­χί­α πα­ρι­στά­νο­ντας τον ου­δέ­τε­ρο. Νω­ρίτε­ρα, το Φλε­βά­ρη, έ­δω­σε έ­να πρώ­το χτύ­πη­μα στα­μα­τή­μα­τος των ερ­γα­σιών ο Λαφα­ζά­νης και πριν τις ε­κλο­γές χτύ­πη­σε ο Σκουρ­λέ­της, ο πιο προ­κλη­τι­κός α­πό όλους τους τρα­μπού­κους της κυ­βέρ­νη­σης. Αυ­τός στα­μά­τη­σε για τα κα­λά τις εργα­σί­ες α­φαι­ρώ­ντας τις ά­δειες λειτουρ­γί­ας. Το πρό­σχη­μα για αυ­τή την ε­νέργεια ή­ταν ό­τι η ε­ται­ρεί­α δεν έ­κα­νε έ­να πεί­ρα­μα για την ε­ξα­γω­γή του χρυσού με τη μέ­θο­δο της α­κα­ριαί­ας τή­ξης στην Ελ­λά­δα αλ­λά το έ­κα­νε με με­τάλ­λευμα της πε­ριο­χής στην έ­δρα της φιν­λαν­δι­κής ε­ται­ρεί­ας (Outotec) που εί­χε την πα­τέντα της πο­λύ ε­ξε­λιγ­μέ­νης και α­σφα­λούς αυ­τής με­θό­δου. Στην ου­σί­α για να γί­νει αυ­τό το πεί­ρα­μα στην Ελ­λά­δα θα έ­πρε­πε εί­τε να έ­χει προ­χω­ρή­σει η ε­γκατά­στα­ση των μη­χα­νη­μά­των της με­ταλ­λουρ­γί­ας χρυ­σού πράγ­μα που η ελ­λη­νι­κή πλευ­ρά με τα αλ­λε­πάλ­λη­λα ε­μπό­δια που βά­ζει ε­δώ και χρό­νια έ­κα­νε α­δύ­να­το, εί­τε θα έ­πρε­πε να ε­γκα­ταστήσει μη­χα­νή­μα­τα μό­νο για το πεί­ρα­μα α­ξί­ας πά­νω α­πό 15 ε­κα­τομ­μύ­ρια Ευ­ρώ, δη­λα­δή θα έ­δι­νε πολ­λά λε­φτά για πέ­τα­μα χω­ρίς να αλ­λά­ζει τί­πο­τα στην ου­σί­α. 

Την ί­δια στιγ­μή που έ­κλει­νε τα με­ταλ­λεί­α ο Σκουρ­λέ­της έ­δι­νε έ­να α­κό­μα πιο βα­θύ χτύ­πη­μα στην ε­πέν­δυ­ση: κα­θαί­ρε­σε, ό­πως εί­πα­με, και μά­λι­στα χω­ρίς ε­ξη­γή­σεις στην κοι­νή γνώ­μη ό­λους τους τε­χνι­κούς ε­μπει­ρο­γνώ­μο­νες του υ­πουρ­γεί­ου για τα πε­ρι­βαλ­λο­ντι­κά ζη­τή­μα­τα, που εί­χαν ε­γκρί­νει τις με­λέ­τες της ε­ται­ρεί­ας και έ­βα­λε στη θέ­ση τους λυσ­σα­σμέ­νους ε­χθρούς της ε­πέν­δυ­σης. Με αυ­τόν τον τρό­πο μπο­ρού­σε να πε­τύ­χει δύ­ο πράγ­μα­τα: να βρίσκει εύ­κο­λα διαρ­κώς νέ­α προ­σχή­μα­τα για να στα­μα­τά­ει τις ερ­γα­σί­ες και δεύτε­ρο να ε­τοι­μά­ζει πιο αρ­νη­τι­κές τε­χνι­κές γνω­μο­δο­τή­σεις α­πό πλευ­ρά δη­μοσί­ου στις δί­κες που γί­νο­νται στο ΣτΕ. Να ση­μειώ­σου­με ό­τι η κα­θαί­ρε­ση μό­νιμων ει­δι­κευ­μέ­νων τε­χνι­κών στε­λε­χών α­πό μια δη­μό­σια υ­πη­ρε­σί­α χω­ρίς να υπάρ­χει μια α­νοι­χτή και σα­φής αι­τιο­λό­γη­ση για την α­πο­μά­κρυν­σή τους εί­ναι μια ε­ντε­λώς α­συ­νή­θι­στη πρα­κτι­κή με φα­σι­στι­κή ο­σμή. 

Α­φού τα έ­κα­νε ό­λα αυ­τά το κα­θε­στώς ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, τό­τε και μό­νο τό­τε, δη­λα­δή με τα με­ταλ­λεί­α κλει­στά και ε­νώ η ε­ται­ρεί­α κα­θώς και οι ερ­γα­ζό­με­νοι εί­χαν προ­σφύ­γει στο ΣτΕ, ο Σκουρ­λέ­της κά­λε­σε την ε­ται­ρεί­α για πρώ­τη φο­ρά σε δια­πραγ­μα­τεύ­σεις. Στην ί­δια συ­νά­ντη­ση κά­λε­σε και τους ερ­γα­ζό­με­νους α­πό τους ο­ποί­ους ό­μως α­φαί­ρε­σε προ­η­γού­με­να το δι­καί­ω­μα του λό­γου,   δί­νο­ντας τους τη θέ­ση του πα­ρα­τη­ρη­τή ε­νώ τους εί­χε προ­σκα­λέ­σει για να συμ­με­τά­σχουν σε μια Τρι­με­ρή. Αυ­τή ή­ταν μια πρά­ξη που εί­χε στό­χο να τα­πει­νώ­σει τους ερ­γα­ζό­με­νους που εί­χαν ξε­κι­νή­σει έ­ναν α­γώ­να δια­μαρ­τυ­ρί­ας στις στο­ές των με­ταλ­λεί­ων σε ό­λη τη Χαλ­κι­δι­κή και τε­λι­κά στην Α­θή­να με κα­τα­σκή­νω­ση τους έ­ξω α­πό το υ­πουρ­γεί­ο του Υ­ΠΑ­ΠΕΝ.

Στη συ­νά­ντη­ση αυ­τή ο Σκουρ­λέ­της δεν έ­κα­νε κα­μιά α­πο­λύ­τως δια­πραγ­μά­τευ­ση ε­πί της ου­σί­ας α­φού ε­πέ­με­νε ό­τι πο­λύ κα­λά έ­κα­νε και έ­κλει­σε το ερ­γο­τά­ξιο ε­πει­δή τά­χα το πεί­ρα­μα της α­κα­ριαί­ας τή­ξης δεν έ­γι­νε στην Ελ­λά­δα ε­νώ το ό­ποιο α­πο­τέ­λε­σμα του πει­ρά­μα­τος α­φο­ρού­σε κά­τι το μελ­λο­ντι­κό που δεν ε­πι­δρού­σε κα­θό­λου στις ερ­γα­σί­ες που θα γί­νο­νται για πο­λύ και­ρό α­κό­μα στην πε­ριο­χή ώ­σπου να χτι­στεί το ερ­γο­στά­σιο. Ό­μως, ό­πως α­πο­δεί­χτη­κε στη συ­νέ­χεια, η βα­θύ­τε­ρη στό­χευ­ση του Σκουρ­λέ­τη σε αυ­τή την κα­τά το 1/3 μου­γκή τρι­με­ρή ή­ταν μί­α :  να βά­λει σφή­να α­νά­με­σα στους ερ­γα­ζό­με­νους και στην κα­να­δι­κή ε­ται­ρεί­α κα­λώ­ντας τη δεύ­τε­ρη να τους ε­πα­να­προ­σλά­βει ε­νώ της έ­χουν α­φαι­ρε­θεί οι ά­δειες και τους πρώ­τους να κα­τα­φύ­γουν στην ε­πι­θε­ώ­ρη­ση ερ­γα­σί­ας αν αυ­τήν δεν το κά­νει!!!  Δη­λα­δή ο  τρα­μπού­κος αυ­τός α­φού α­φαί­ρε­σε α­πό τους ερ­γα­ζό­με­νους το α­ντι­κεί­με­νο της δου­λειάς τους, τους κά­λε­σε να τα βά­λουν με την ε­ται­ρεί­α που έ­πα­ψε να τους α­πα­σχο­λεί! Συ­γκε­κρι­μέ­να μά­λι­στα ζή­τη­σε α­πό την ε­ται­ρεί­α να συ­νε­χί­σει τις ερ­γα­σί­ες της για την α­πο­κα­τά­στα­ση του πε­ρι­βάλ­λο­ντος χω­ρίς ό­μως να συ­νε­χί­σει τις βα­σι­κές ερ­γα­σί­ες της για την πα­ρα­γω­γή. 

Θα πε­ρί­με­νε κα­νείς ό­τι η ε­ται­ρεί­α μπρο­στά σε έ­να τέ­τοιο θρά­σος  θα κα­τήγ­γει­λε  α­μέ­σως το υ­πουρ­γεί­ο και αυ­τές τις δια­πραγ­μα­τεύ­σεις που πραγ­μα­το­ποιού­νται κά­τω α­πό το κα­θε­στώς βί­ας, τε­τε­λε­σμέ­νων, πα­ρα­νο­μί­ας, και διοι­κη­τι­κών εκ­κα­θα­ρί­σε­ων. Ε­πί­σης και μό­νο η α­να­φο­ρά του Σκουρ­λέ­τη στις συ­νο­μι­λί­ες ό­τι κα­κώς η ε­ται­ρεί­α προ­σέ­φυ­γε στο ΣτΕ και ό­τι το ζή­τη­μα έ­πρε­πε να λυ­θεί σε πο­λι­τι­κό ε­πί­πε­δο δεί­χνει ό­τι οι συ­νο­μι­λί­ες α­πο­τε­λού­σαν α­νοι­χτή προ­σπά­θεια προ­κα­τα­βο­λι­κής α­χρή­στευ­σης των δι­κα­στι­κών α­πο­φά­σε­ων οι ο­ποί­ες ως τώ­ρα,  11 τον α­ριθ­μό, ή­ταν ό­λες κα­τά της κρα­τι­κής διοί­κη­σης χώ­ρια α­πό την τε­λευ­ταί­α των α­σφα­λι­στι­κών μέ­τρων που δεν εί­χε λη­φθεί όταν ο Σκουρ­λέ­της έ­κα­νε τις συ­να­ντή­σεις. Δη­λα­δή θα ή­ταν άλ­λο πράγ­μα αν η κυ­βέρ­νη­ση κα­λού­σε την ε­ται­ρεί­α και τους ερ­γα­ζό­με­νους σε δια­πραγ­μα­τεύ­σεις με τα με­ταλ­λεί­α α­νοι­χτά και χω­ρίς να στρέ­φε­ται κα­τά της δι­καιο­σύ­νης και άλ­λο να τα κλεί­νει και να προ­χω­ρά­ει σε δή­θεν δια­πραγ­μα­τεύ­σεις κό­ντρα σε εν­δε­χό­με­νες θε­τι­κές δι­κα­στι­κές α­πο­φά­σεις (που α­πο­δεί­χτη­κε  ό­τι ή­ταν κα­ταρ­χήν θε­τι­κές πράγ­μα που πι­θα­νά ο Σκουρ­λέ­της προ­ε­ξο­φλού­σε).

Κι ό­μως η ε­ται­ρεί­α με τον διευ­θύ­νο­ντα σύμ­βου­λο της Θε­ο­δω­ρα­κό­που­λο  δέ­χτη­κε α­πό την αρ­χή με χα­ρά και α­νε­πι­φύ­λα­κτα έ­να τέ­τοιο πλαί­σιο δια­πραγ­μά­τευ­σης και μά­λι­στα την θε­ώ­ρη­σε θε­τι­κή α­κό­μα και -με­τά την πραγ­μα­το­ποί­η­ση της πρώ­της συ­νά­ντη­σης ό­που εκ­δη­λώ­θη­κε η πλή­ρης α­διαλ­λα­ξί­α της κυ­βέρ­νη­σης, η ε­πί­θε­ση στο ΣτΕ και η προ­σπά­θεια της να δια­σπά­σει τους θι­γό­με­νους α­πό την α­πό­φα­ση της συ­νο­μι­λη­τές της. Για κά­ποιον που δεν ξέ­ρει την φύ­ση της ε­ται­ρεί­ας αυ­τής η στά­ση αυ­τή α­πο­τε­λεί ά­λυ­το αί­νιγ­μα κα­θώς με πρώ­τη μα­τιά εί­ναι αυ­το­κτο­νι­κή. 

Η διφυής αντιφατική «Ελληνικός Χρυσός» και το πανδοχείο του τρόμου

Για μας το αί­νιγ­μα δεν εί­ναι ά­λυ­το. Το κλει­δί της λύ­σης βρί­σκε­ται στο ό­τι η συ­γκε­κρι­μέ­νη ε­ται­ρεί­α εί­ναι στην πρά­ξη έ­να α­ντι­φα­τι­κό δι­κέ­φα­λο ον. Ε­ται­ρεί­α εί­ναι α­πό τη μια με­ριά ο κύ­ριος του κε­φα­λαί­ου της που εί­ναι η κα­να­δι­κή Ελ­ντο­ρά­ντο με πρό­ε­δρο τον Πολ Γουάιτ. Αυ­τή έ­χει σαν θυ­γα­τρι­κή της την «Ελ­λη­νι­κός Χρυ­σός» που έ­χει συ­γκε­κρι­μέ­να α­να­λά­βει την ε­ξό­ρυ­ξη και τη με­ταλ­λουρ­γί­α χρυ­σού. Η διεύ­θυν­ση της «Ελ­λη­νι­κός Χρυ­σός» εί­ναι στα χέ­ρια του Μπό­μπο­λα. Δεν εί­ναι κα­θό­λου α­συ­νή­θι­στο οι ξέ­νες ε­ται­ρί­ες να βά­ζουν σε θέ­σεις διεύ­θυν­σης ντό­πιους διευ­θυ­ντές που έ­χουν δε­σμούς με την πο­λι­τι­κή ε­ξου­σί­α για να τους α­νοί­γουν δρό­μους μέ­σα στην κρα­τι­κή, κομ­μα­τι­κή και κυ­βερ­νη­τι­κή μη­χα­νή στην ο­ποί­α αυ­τές δεν έ­χουν ά­με­ση πρό­σβα­ση αι ε­πί­σης  να δια­χει­ρί­ζο­νται τη ντό­πια κοι­νή γνώ­μη και τις σχέ­σεις με τον ντό­πιο πλη­θυ­σμό που οι ξέ­νοι ε­πί­σης δεν την ξέ­ρουν κα­θό­λου. Στην συ­γκε­κρι­μέ­νη πε­ρί­πτω­ση μά­λι­στα ο ντό­πιος πο­λι­τι­κός δια­χει­ρι­στής, ο Μπό­μπο­λας, εί­ναι και δια­χει­ρι­στής της ερ­γα­τι­κής δύ­να­μης, δη­λα­δή αυ­τός, που με τους διευ­θυ­ντές του, στρα­το­λο­γεί και διευ­θύ­νει το ερ­γα­τι­κό προ­σω­πι­κό, και έ­τσι μπο­ρεί έμ­με­σα και ε­πεμ­βαί­νει και σε συν­δι­κα­λι­στι­κά ζη­τή­μα­τα.

Ως ε­δώ ό­μως δεν υ­πάρ­χει κα­μιά θε­με­λιώ­δης α­ντί­φα­ση. Η α­ντί­φα­ση αρ­χί­ζει α­πό την ώ­ρα που ο ντό­πιος πο­λι­τι­κός δια­χει­ρι­στής της ε­πέν­δυ­σης και προ­σω­πάρ­χης δεν εί­ναι έ­νας α­πλός υ­πάλ­λη­λος των ξέ­νων κε­φα­λαιού­χων αλ­λά εί­ναι έ­νας κρα­τι­κός, δη­λα­δή έ­νας πα­νί­σχυ­ρος κα­θε­στω­τι­κός ο­λι­γάρ­χης που έ­γι­νε τέ­τοιος ε­πει­δή ή­ταν πά­ντα και εί­ναι το α­γα­πη­μέ­νο παι­δί των ρω­σό­δου­λων που δεν θέ­λουν την ε­πέν­δυ­ση. Δη­λα­δή εί­ναι φί­λος του ψευ­τοΚ­ΚΕ- που κυ­ριαρ­χεί συν­δι­κα­λι­στι­κά στον Ά­κτο­ρα, και του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ που κυ­ριαρ­χεί στο κρά­τος. Πά­ντα ση­μειώ­να­με ό­τι ο Μπό­μπο­λας πή­ρε σχε­δόν τζά­μπα για 11 ε­κα­τομ­μύ­ρια ευ­ρώ τα με­ταλ­λεί­α α­πό το κα­θε­στώς α­φού τα ε­γκα­τέ­λει­ψε, με­τά α­πό α­πό­φα­ση του ΣτΕ η ε­πί­σης κα­να­δι­κή TVX (που μά­λι­στα χρε­ω­κό­πη­σε γι αυ­τό το λό­γο). Ο Μπό­μπο­λας  κρά­τη­σε και δού­λε­ψε  για με­ρι­κά χρό­νια τα με­ταλ­λεί­α χω­ρίς να γί­νει κα­νέ­να ου­σια­στι­κό κί­νη­μα ε­να­ντί­ον του στη Χαλ­κι­δι­κή πράγ­μα που α­πο­δει­κνύ­ει πό­σο πο­λι­τι­κά ε­λεγ­χό­με­να α­πό τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ εί­ναι αυ­τά τα κι­νή­μα­τα. Αυ­τή η η­συ­χί­α υ­πέρ του Μπό­μπο­λα κο­ρυ­φώ­θη­κε ό­ταν η Αυ­γή, δη­λα­δή ο πο­λι­τι­κός η­γέ­της του α­ντι-γκολ­ντ, δη­λα­δή ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, έ­κα­νε δια­φή­μι­ση της «Ελ­λη­νι­κός Χρυ­σός». Χά­ρη σε αυ­τήν την ε­ξαι­ρε­τι­κή πα­ρά­στα­ση α­γά­πης του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ στα με­ταλ­λεί­α χρυ­σού ο Μπό­μπο­λας έ­πει­σε την κα­να­δι­κή Ελ­ντο­ρά­ντο να α­γο­ρά­σει τις με­το­χές του τσε­πώ­νο­ντας πε­ρί­που μι­σό δις Ευ­ρώ (μα­ζί με τις προ­η­γού­με­νες με­τα­βι­βά­σεις που έ­κα­νε στην European Goldfields). Έ­τσι η Ελ­ντο­ρά­ντο, πή­ρε τη θέ­ση της TVX στο ελ­λη­νι­κό παν­δο­χεί­ο του Τρό­μου, ό­που ο ε­πι­σκέ­πτης γί­νε­ται δε­κτός με μου­σι­κή μέ­σα στη φω­τι­σμέ­νη με­γά­λη σά­λα  του  ι­σο­γεί­ου και στα­δια­κά τε­μα­χί­ζε­ται και με­τα­τρέ­πε­ται σε γεύ­μα μέ­σα στα σκο­τει­νά του υ­πό­γεια.

Αρ­κεί να πα­ρα­κο­λου­θή­σει κα­νείς την τα­κτι­κή των στε­λε­χών της «Ελ­λη­νι­κός Χρυ­σός» για να κα­τα­λά­βει πως μα­ζί με την κυ­βερ­νη­τι­κή δρά­ση κα­τα­βρο­χθί­ζε­ται πο­λι­τι­κά η Ελ­ντο­ρά­ντο και μα­ζί της οι ερ­γα­ζό­με­νοι. 

Η διεύ­θυν­ση της “Eλλη­νι­κός Xρυ­σός” εί­ναι ο πιο βα­σι­κός πο­λι­τικός υ­πο­νο­μευ­τής αυ­τής της ε­πέν­δυ­σης, δη­λα­δή του κε­φα­λαιού­χου που υ­πο­τίθε­ται ό­τι εκ­προ­σω­πεί. Η τα­κτι­κή Μπό­μπο­λα δη­λα­δή η τα­κτι­κή της διεύ­θυν­σης της “Ελ­λη­νι­κός Χρυ­σός” συ­νί­στα­ται πά­νω απ’ ό­λα στο να μη ρί­χνει πυρά στους σα­μπο­τα­ρι­στές του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ αλ­λά να ζη­τά­ει πά­ντα μια συ­νεν­νό­η­ση μαζί τους  στη βά­ση της αλ­λη­λο­κα­τα­νό­η­σης, δη­λα­δή στη βά­ση της λύ­σης τά­χα μιας πα­ρε­ξή­γη­σης. Αυ­τό το έ­κα­νε και πριν ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ γί­νει κυ­βέρ­νη­ση και ό­ταν ή­ταν έ­να μι­κρό κόμ­μα και το έ­κα­νε και το κά­νει κυ­ρί­ως για να α­φο­πλί­σει πολι­τι­κά τον α­γώ­να των ερ­γα­ζο­μέ­νων ε­νά­ντια στον κύ­ριο ε­χθρό τους. Γι’ αυ­τό η διεύ­θυν­ση της «Ελ­λη­νι­κός Χρυ­σός» κρύ­βει ε­πί χρό­νια σχο­λα­στι­κά ό­τι ο ΣΥΡΙΖΑ εί­ναι ο κα­θο­δη­γη­τής και ο ά­με­σος ορ­γα­νω­τής του α­ντιε­πεν­δυ­τι­κού και τε­λι­κά φα­σι­στι­κού κι­νή­μα­τος της Ιε­ρισ­σού. Θα δια­πι­στώ­σει κα­νείς με έκπλη­ξη πως ο διευ­θύ­νων σύμ­βου­λος Θε­ο­δω­ρα­κό­που­λος αλ­λά και ο διευ­θυ­ντής πρώ­ην κνί­της Στρα­του­δά­κης φρο­ντί­ζουν πά­ντα στις το­πο­θε­τή­σεις τους να θε­ω­ρούν υ­πεύ­θυ­νους του κι­νή­μα­τος της Ιε­ρισ­σού ό­χι τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ αλ­λά κά­ποιους ξε­κάρ­φω­τους το­πι­κούς «οι­κο­λό­γους» που με πρω­το­βου­λί­α τους πα­ρα­πληρο­φο­ρούν τον πλη­θυ­σμό της Ιε­ρισ­σού και γε­νι­κά τον πλη­θυ­σμό της χώ­ρας, και ό­τι ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ προ­σπαθεί να ι­κα­νο­ποι­ή­σει πο­λι­τι­κά αυ­τόν τον πα­ρα­πληρο­φο­ρη­μέ­νο, δη­λα­δή ε­ξα­πα­τη­μέ­νο πλη­θυ­σμό και γε­νι­κά τις οι­κο­λο­γι­κές διαθέ­σεις των πα­νελ­λα­δι­κών ψη­φο­φό­ρων του.  Δη­λα­δή α­ντί η «Ελ­λη­νι­κός Χρυ­σός» να λέ­ει την α­λή­θεια ό­τι ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ δια­μορ­φώ­νει το κί­νη­μα της Ιε­ρισ­σού λέ­ει το τρο­με­ρό ψέμ­μα ό­τι το κί­νη­μα της Ιε­ρισ­σού δια­μορ­φώ­νει την πο­λι­τι­κή του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Αυ­τή η θέ­ση εμ­φα­νί­ζει την κυ­βέρ­νη­ση ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και κά­θε ελ­λη­νι­κή κυ­βέρ­νη­ση στην ου­σί­α σαν θύ­μα πιέ­σε­ων δύ­ο α­ντί­θε­των υ­παρ­κτών κι­νη­μά­των, του κι­νή­μα­τος της Ιε­ρισ­σού και του κινή­μα­τος των με­ταλ­λω­ρύ­χων. Αυ­τή η γραμ­μή ο­δη­γεί σή­με­ρα στη θέ­ση ό­τι οι δύ­ο πλευ­ρές πρέ­πει ο­πωσ­δή­πο­τε να τα βρουν αλ­λιώς η ε­πέν­δυ­ση εί­ναι κα­τα­δι­κα­σμέ­νη δη­λα­δή υ­πο­νο­εί ό­τι η α­λή­θεια εί­ναι τά­χα κά­που στη μέ­ση. Η α­λή­θεια και το δί­κιο ε­δώ δεν βρί­σκε­ται στη μέ­ση, αλ­λά στη μια πλευ­ρά, και το ά­δι­κο και το ψέμ­μα βρί­σκο­νται στην άλ­λη πλευ­ρά. Αυ­τή η ε­σκεμ­μέ­να ύ­που­λη και με­σο­βέ­ζι­κη γραμ­μή ο­δη­γεί στις ε­παί­σχυντες, χω­ρίς δη­μο­κρα­τι­κό πλαί­σιο, δια­πραγ­μα­τεύ­σεις Σκουρ­λέ­τη-Ε­ται­ρεί­ας, τά­χα για κοι­νά α­πο­δε­κτή λύ­ση. Να ποιο είναι το νό­η­μα της φρά­σης της ε­ται­ρί­ας : η κυ­βέρ­νη­ση προ­σπα­θεί να κα­τα­λά­βει τις θέ­σεις μας και ε­μείς τις θέσεις της κυ­βέρ­νη­σης. Λες και τώ­ρα τις πρω­τά­κου­σαν οι δύ­ο πλευ­ρές με­τά α­πό 20 χρό­νια ό­που τρα­βά­ει  στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα αυ­τή η τρο­μα­κτι­κά σα­φής και συχνά βί­αι­η σύ­γκρου­ση.

Κρύ­βουν για πα­ρά­δειγ­μα συ­στη­μα­τι­κά οι εκ­πρό­σω­ποι του Μπό­μπο­λα, που εί­ναι ντε φά­κτο και εκ­πρό­σω­ποι των κα­να­δών, ό­τι οι δή­θεν ε­πι­στη­μο­νικές ε­πι­τρο­πές του ΤΕ­Ε Κε­ντρι­κής Μα­κε­δο­νί­ας και του ΑΠ­Θ κα­τά της ε­πέν­δυ­σης δεν εί­χαν κα­μιά σχέ­ση με τις ε­πίση­μες, ε­κλεγ­μέ­νες ε­πι­στη­μο­νι­κές  ε­πι­τρο­πές του κε­ντρι­κού ΤΕ­Ε αλ­λά ή­ταν, εί­τε ε­πι­τρο­πές στη­μέ­νες α­πό αν­θρώ­πους του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ (αυ­τό συμ­βαί­νει με την σχε­τι­κή ad Hoc ε­πι­τρο­πή του το­πι­κού ΤΕ­Ε Κ. Μακε­δο­νί­ας), εί­τε οι γνω­μο­δο­τή­σεις τους δεν ή­ταν ψη­φι­σμέ­νες α­πό το αντί­στοι­χο τμή­μα (τμή­μα δα­σο­λο­γί­ας του ΑΠ­Θ) και γι αυ­τό ά­κυ­ρες. Κρύ­βουν κυ­ρί­ως ότι εί­ναι η βί­α που παί­ζει τον α­πο­φα­σι­στι­κό ρό­λο στη δια­μόρ­φω­ση των δύ­ο στρα­το­πέ­δων στη Χαλ­κι­δι­κή, δη­λα­δή ό­τι δεν πρό­κει­ται α­πλά για δύ­ο στρα­τό­πε­δα γνώ­μης το έ­να κα­τά, το άλ­λο υπέρ της ε­πέν­δυ­σης, αλ­λά δύ­ο στρα­τό­πε­δα ό­που το έ­να ε­πι­βάλ­λει τη θέ­ση του με τη βί­α και το άλ­λο α­μύ­νε­ται στη βί­α. Κρύ­βουν δη­λα­δή ό­τι τα ψευ­το­α­ναρ­χι­κά α­ντερ­γα­τι­κά τάγ­μα­τα ε­φό­δου ε­πε­λαύ­νουν κά­θε τό­σο στην πε­ριο­χή ε­πει­δή κα­λύ­πτο­νται πο­λι­τι­κά α­πό τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, ό­πως  κρύ­βουν ό­τι ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και πα­νελ­λα­δι­κά και το­πι­κά κα­λύ­πτει τη φα­σι­στι­κή ψυχο­λο­γι­κή και υ­λι­κή βί­α κα­τά των με­ταλ­λω­ρύ­χων που ζουν στην Ιε­ρισ­σό και μά­λι­στα κρύ­βουν το χι­τλε­ρι­κού τύ­που στιγ­μα­τι­σμό και α­πο­μό­νω­ση των παι­διών τους στα σχο­λεί­α, και τε­λι­κά τον εξανα­γκα­σμό πολ­λών α­πό αυ­τές τις οι­κο­γέ­νειες σε ξε­ρι­ζω­μό α­πό τον τό­πο τους. Για τους υ­πεύ­θυ­νους ε­πι­κοι­νω­νίας του Μπό­μπο­λα ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ εί­ναι το ί­διο α­ντί­θε­τος με ό­λα τα άλ­λα κόμ­μα­τα απέ­να­ντι στην ε­πέν­δυ­ση (πρό­σφα­τη δή­λω­ση Θε­ο­δω­ρα­κό­που­λου ) και κραυ­γά­ζουν διαρ­κώς πως δεν θέ­λουν σαν ε­ται­ρεί­α κα­μιά ε­μπλο­κή στην πο­λι­τι­κή και κομμα­τι­κή α­ντι­πα­ρά­θε­ση την ώ­ρα που έ­να και μό­νο έ­να κόμ­μα ε­μπο­δί­ζει με πο­λιτι­κή, διοι­κη­τι­κή και πα­ρα­κρα­τι­κή βί­α την ε­πέν­δυ­σή τους. Μά­λι­στα ό­σοι παρα­κο­λου­θούν έ­στω και λί­γο την πο­λι­τι­κή του Μπό­μπολα στη Χαλ­κι­δι­κή έ­χουν δια­πι­στώ­σει ό­τι στη βά­ση της γραμ­μής των  «ί­σων α­πο­στά­σε­ων» και της «πα­ρε­ξή­γη­σης» βο­ή­θη­σε στην α­νά­δει­ξη του Μί­χου στη δη­μαρ­χί­α του Α­ρι­στο­τέλη, ε­νώ ε­ξα­πέ­λυ­σε πό­λε­μο ε­να­ντί­ον του Πά­χτα, που θέ­λει την ε­πέν­δυ­ση και που το με­γά­λο του έ­γκλημα ή­ταν α­κρι­βώς ό­τι χά­ρι­σε τα με­ταλ­λεί­α στον Μπό­μπολα ό­ταν έ­φυ­γε η TVX.

Το κλειδί της νίκης είναι η συντριβή της κομπογιαννίτικης δημαγωγίας περί μόλυνσης

Τα πα­ρα­πά­νω α­πο­δει­κνύ­ουν ό­τι εί­ναι ε­σκεμ­μέ­νη η μό­νι­μη άρ­νη­ση της «Ελ­λη­νι­κός Χρυ­σός» να κά­νει κεντρι­κό το ζή­τη­μα της μη μό­λυν­σης του περι­βάλ­λο­ντος α­πό τη συ­γκε­κρι­μέ­νη ε­πέν­δυ­ση. Γ ι αυ­τό δεν ορ­γά­νω­σε πο­τέ ούτε μια με­γά­λη συ­ζή­τη­ση στα τη­λε­ο­πτι­κά ΜΜΕ (που το ση­μα­ντι­κό­τε­ρο α­πό αυ­τά το ΜΕ­ΓΚΑ, το ε­λέγ­χει σε με­γά­λο βαθ­μό) ώ­στε  μπρο­στά στο ελ­λη­νι­κό κοι­νό, να αντι­πα­ρα­τε­θούν οι ντό­πιοι και διε­θνείς ει­δι­κοί της με­ταλ­λουρ­γί­ας ή της δα­σο­λο­γί­ας ή οι πε­ρι­βαλ­λο­ντο­λό­γοι με τους α­ντί­στοι­χους υ­πο­τι­θέ­με­νους ει­δι­κούς του στρα­το­πέ­δου της α­ντιε­ξό­ρυ­ξης, τους α­ντι-γκολ­ντ, ό­που σί­γου­ρα με την α­σχε­το­σύ­νη τους θα γε­λοιο­ποιού­νταν. Χω­ρίς αυ­τήν την α­ντι­πα­ράθε­ση, το να μι­λά­ει για χρό­νια ο ί­διος  ο διευ­θύ­νων σύμ­βου­λος της ε­ται­ρεί­ας στα κα­νά­λια ή, κα­μιά φο­ρά,  οι τε­χνι­κοί της ε­ται­ρεί­ας για τη μη μό­λυν­ση δεν εί­ναι κα­θό­λου πει­στι­κό  στη χώ­ρα του ψέμ­μα­τος, ι­διαί­τε­ρα ό­ταν πρό­κει­ται για ανθρώ­πους του πιο γνω­στού για τις σκαν­δα­λώ­δεις α­να­θέ­σεις του δη­μοσί­ου κρα­τι­κο-ο­λι­γάρ­χη. Ε­πί­σης δεν εί­ναι πει­στι­κό α­πό μό­νο του το ε­πι­χεί­ρημα που προ­βά­λει και η ε­ται­ρεί­α σχε­τι­κά με την α­πώ­λεια θέ­σε­ων ερ­γα­σί­ας, αλλά και οι ί­διοι οι ερ­γα­ζό­με­νοι ό­τι έ­χουν δί­κιο επει­δή δεν πρέ­πει να χάσουν τη δου­λειά τους. Ό­μως το δι­καί­ω­μα να έ­χουν τη δου­λειά τους έρ­χε­ται μετά α­πό ε­κεί­νο του υ­πό­λοι­που πλη­θυ­σμού να μην χά­σει την υ­γεί­α του και τη δικιά του δου­λειά. Οι με­ταλ­λω­ρύ­χοι έ­χουν δί­κιο ό­χι για­τί δεν πρέ­πει να χά­σουν τη δου­λειά τους αλ­λά για­τί υ­πάρ­χουν ό­λα τα ε­πι­στη­μο­νι­κά στοι­χεί­α και ό­λες οι το­πο­θε­τή­σεις των ει­δι­κών που α­πο­δει­κνύ­ουν ό­τι τα δύ­ο αυ­τά δι­καιώ­μα­τα, το δι­καί­ω­μα στη δου­λειά, και το δι­καί­ω­μα στο κα­θα­ρό πε­ρι­βάλ­λον, στη συ­γκε­κρι­μέ­νη πε­ρί­πτω­ση δεν έρ­χο­νται σε σύ­γκρου­ση. Η δου­λειά ε­νός πραγ­μα­τι­κά τα­ξι­κού σω­μα­τεί­ου εί­ναι να φέ­ρει σε  γνώ­ση του κοι­νού τα σχε­τικά στοι­χεί­α.

Για τους πα­ρα­πά­νω λό­γους η Ο­ΑΚ­ΚΕ σε αλ­λε­πάλ­λη­λες α­να­κοι­νώ­σεις, ε­φη­με­ρί­δες τοί­χου και προ­κη­ρύ­ξεις της και κυ­ρί­ως στις ζω­ντα­νές ε­πα­φές με τους με­ταλ­λω­ρύ­χους έ­χει ε­πι­μεί­νει στο ό­τι το κε­ντρι­κό ζή­τη­μα της πά­λης τους για την ε­πέν­δυ­ση, για τη δια­τή­ρη­ση της δουλειάς τους και για την ευη­με­ρί­α της χώ­ρας, εί­ναι η υ­πο­στή­ρι­ξη κυ­ρί­ως α­πό την πλευ­ρά τους της θέ­σης ό­τι η με­ταλ­λουρ­γί­α χρυ­σού  δεν μο­λύ­νει. Αυ­τή η έλ­λει­ψη είναι φα­νε­ρή στη συν­θη­μα­το­λο­γί­α αυ­τού του κι­νή­μα­τος ό­που δεν προ­βάλ­λε­ται η θέ­ση ό­τι η ε­πένδυ­ση δεν μο­λύ­νει. Αυ­τή η στά­ση ε­ξυ­πη­ρε­τεί τη γραμ­μή Μπό­μπο­λα και του ΣΥΡΙ­ΖΑ  να μέ­νουν οι ερ­γα­ζό­με­νοι σαν κί­νη­μα έ­ξω α­πό το κα­τε­ξο­χήν ε­πί­μα­χο και πο­λι­τι­κά ζω­τι­κό ζή­τη­μα της μό­λυν­σης του πε­ρι­βάλ­λο­ντος σαν έ­να τά­χα τεχνι­κό ζή­τη­μα που εί­ναι για την ερ­γο­δο­σί­α και ό­χι για τους ερ­γά­τες. Μια τέτοια στά­ση, ε­κτός α­πό το ό­τι ευ­νο­εί σή­με­ρα συ­γκε­κρι­μέ­να τους σα­μπο­τα­ρι­στές και σκο­τώ­νει τους ερ­γά­τες, εί­ναι η γε­νι­κή ι­δε­ο­λο­γι­κή στά­ση του οι­κονο­μι­σμού, η τό­σο χα­ρα­κτη­ρι­στι­κή του σο­σιαλ­φα­σι­στι­κού συν­δι­κα­λι­σμού, τύπου ΠΑ­ΜΕ.  Σύμ­φω­να με αυ­τήν οι ερ­γα­ζό­με­νοι πρέ­πει να α­σχο­λού­νται με τις αμοι­βές τους και τη δια­τή­ρη­ση της δου­λειάς τους και ό­τι τα τε­χνι­κά ζη­τή­ματα της πα­ρα­γω­γής εί­ναι δου­λειά των ει­δι­κών που σαν τέ­τοιοι εί­ναι στην υπη­ρε­σί­α του κε­φά­λαιου. Αυ­τή η στά­ση  ε­μπο­δί­ζει τους ερ­γά­τες να υ­ψω­θούν σαν τά­ξη πέ­ρα α­πό τη μι­σθω­τή τους σχέ­ση και να α­πο­κτή­σουν τη γε­νι­κή ει­κό­να της δια­δι­κα­σί­ας πα­ρα­γω­γής, δη­λα­δή να α­ντι­λη­φθούν την πα­ρα­γω­γή σαν δι­κή τους σχέ­ση με τη φύ­ση, και τε­λι­κά τις πα­ρα­γω­γι­κές δυ­νά­μεις σαν δι­κές τους κοι­νω­νι­κές δυ­νά­μεις οι ο­ποί­ες μπο­ρούν να βρουν την ο­λο­κλή­ρω­ση τους σαν τέ­τοιες μό­νο ό­ταν οι ερ­γα­ζό­με­νοι θα γί­νουν ι­διο­κτή­τες  αυ­τών των μέ­σων παρα­γω­γής. 

Ει­δι­κά λοι­πόν σή­με­ρα ό­που η διεύ­θυν­ση Μπό­μπο­λα σέρ­νο­ντας πί­σω της και την κα­να­δι­κή ερ­γο­δο­σί­α, που θέ­λει α­πό την τα­ξι­κή φύ­ση της να βο­λευτεί με την ό­ποια πο­λι­τι­κή ε­ξου­σί­α ό­πως μπο­ρεί, α­φή­νει την κοι­νή γνώ­μη έκ­θετη στα ψέμ­μα­τα των σκο­τα­δι­στών του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, οι ερ­γα­ζό­με­νοι εί­ναι υ­πο­χρεω­μέ­νοι να α­να­λά­βουν ε­κεί­νοι την υ­πε­ρά­σπι­ση της ε­πέν­δυ­σης α­πό την κα­θαρά πα­ρα­γω­γι­κή της πλευ­ρά. Αυ­τό μπο­ρούν να το κά­νουν χρη­σι­μο­ποιώ­ντας τους ει­δι­κούς τε­χνι­κούς της ερ­γο­δο­σί­ας και τους ει­δι­κούς ε­πι­στή­μο­νες α­κριβώς ό­πως θα το έ­κα­νε το ε­πί­σης ει­δι­κό στην ε­πι­στή­μη κε­φά­λαιο που τους α­πασχο­λεί. Δη­λα­δή θα έ­πρε­πε οι με­ταλ­λω­ρύ­χοι οι ί­διοι να ορ­γα­νώ­σουν με τα συνδι­κα­λι­στι­κά τους όρ­γα­να και τους τε­χνι­κούς συ­να­δέλ­φους τους αυ­τές τις αντι­πα­ρα­θέ­σεις με τους σκο­τα­δι­στές του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ στα ΜΜΕ  που η δι­κέ­φα­λη ε­ται­ρί­α δεν θέ­λει ή είναι α­νί­κα­νη να ορ­γα­νώ­σει. Αυ­τή η στά­ση ό­χι μό­νο δεν θα έ­κα­νε τους ερ­γά­τες λι­γό­τε­ρο τα­ξι­κούς, αλ­λά θα α­πο­κά­λυ­πτε πως η συ­γκε­κρι­μέ­νη ερ­γο­δο­σί­α ει­δι­κά και η ερ­γο­δο­σί­α γε­νι­κό­τε­ρα δεν εί­ναι σε θέ­ση να υπε­ρα­σπί­σουν τις ί­διες τις πα­ρα­γω­γι­κές δυ­νά­μεις που κα­τέ­χουν και θέ­λουν να βά­λουν σε κί­νη­ση, και ό­τι το κε­νό μπο­ρεί να το κα­τα­λά­βει ε­κεί­νη η τά­ξη που εί­ναι α­ντι­κεί­με­νο της εκ­με­τάλ­λευ­σης και γι αυ­τό μπο­ρεί να συ­γκρου­στεί και με το κρά­τος και με την ε­ται­ρί­α ό­ταν χρεια­στεί. Για­τί ε­ιδι­κά στις δοσμέ­νες συν­θή­κες με την καταστρο­φή της ε­πέν­δυ­σης ε­νώ το κε­φά­λαιο θα χάσει τα κέρ­δη του και έ­να μέ­ρος α­πό την α­ξί­α του, οι ερ­γά­τες θα χά­σουν έ­να μεγά­λο μέ­ρος α­πό την ί­δια τους την ύ­παρ­ξη ί­σως κά­ποιοι και ό­λη τους την ύ­παρ­ξη μέ­σα στις δο­σμέ­νες συν­θή­κες α­νερ­γί­ας και πεί­νας. Ά­ρα η θα μεί­νουν στον οι­κο­νο­μι­σμό ό­πως θέ­λει ο δή­μιος τους Σκουρ­λέ­της και οι σο­σιαλ­φα­σί­στες του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και του ΠΑ­ΜΕ και  θα ζη­τά­νε α­νύ­παρ­κτες α­πο­ζη­μιώ­σεις α­πό την φευγά­τη ε­ται­ρί­α και το χρε­ω­κο­πη­μέ­νο κρά­τος ή θα υ­ψω­θούν σε τά­ξη που αλ­λά­ζει τις πο­λι­τι­κές σχέ­σεις στη χώρα, ε­πι­βάλ­λο­ντας το έρ­γο σε μια σά­πια άρ­χου­σα τά­ξη που έ­χει πια ε­κτε­θεί και ε­σω­τε­ρι­κά και διε­θνώς. Αν εί­ναι οι με­ταλλω­ρύ­χοι που θα ε­πι­βά­λουν την πο­λι­τι­κή λύ­ση, α­ξιο­ποιώ­ντας κά­θε νο­μι­κό όπλο και τις ε­σω­τε­ρι­κές και διε­θνείς α­ντι­θέ­σεις, μοι­ραί­α θα έ­χουν α­πο­κτήσει α­φά­ντα­στη γνώ­ση και δύ­να­μη στο μέλ­λον, αν η ε­πέν­δυ­ση ζή­σει, για να ε­πιβά­λουν τους ευ­νο­ϊ­κό­τε­ρους ό­ρους ερ­γα­σί­ας και ό­ρους συν­δι­κα­λι­στι­κού ε­λέγχου α­πέ­να­ντι στην ό­ποια ερ­γο­δο­σί­α.

Πι­στεύ­ου­με ό­τι αυ­τός εί­ναι ο μό­νο δρό­μος για τη νί­κη των με­ταλ­λωρύ­χων α­πέ­ναντι στους σα­μπο­τα­ρι­στές του κα­θε­στώ­τος, ο μό­νος με τον ο­ποίο μπο­ρούν να πά­ρουν μα­ζί τους την κου­ρα­σμέ­νη α­πό τους  πο­λι­τι­κούς α­πα­τε­ώνες και σα­μπο­τα­ρι­στές κοι­νή γνώ­μη.

Ο συν­δι­κα­λι­σμός που προ­τεί­νει η Ο­ΑΚ­ΚΕ δεν βγαί­νει α­πό το κε­φά­λι της αλ­λά  α­πό τις α­νά­γκες της ζω­ής. Ε­μείς συ­μπα­ρα­στε­κό­μα­στε α­νοι­χτά και με έ­ντα­ση σε αυ­τόν τον α­γώ­να και θα συ­νε­χί­σου­με να το κά­νου­με. Αλ­λά η δι­κά μας συ­μπα­ρά­στα­ση έ­χει δυο χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά: πρώ­τον δεν θέ­λει να ε­πι­βά­λει με το ζό­ρι τη γραμ­μή της αλ­λά να τη βά­λει στην κρί­ση των ερ­γα­τών και αυ­τοί να την κρί­νουν μέ­σα α­πό τη ζω­ντα­νή τους πεί­ρα και δεύ­τε­ρον δεν κρύ­βει τις θέ­σεις και τις προ­τά­σεις της α­κό­μα και ό­που αυ­τές εί­ναι σε σύ­γκρου­ση με ε­κεί­νες μιας πλειο­ψη­φί­ας ή της η­γε­σί­ας ε­νός α­γώ­να. Η α­ντί­λη­ψή μας εί­ναι ότι οι ερ­γα­ζό­με­νοι πρέ­πει να μα­θαί­νουν α­πό την πεί­ρα τους και να βα­δί­ζουν σύμ­φω­να με τις δι­κές τους δη­μο­κρα­τι­κά παρ­μέ­νες α­πο­φά­σεις αλ­λά ό­τι κα­νείς δεν μπο­ρεί να κρύ­βει α­πό αυ­τούς ό­ποια δε­δο­μέ­να, α­να­λύ­σεις και προ­τά­σεις έ­χει στη διά­θε­ση του. Με γνώ­μο­να αυ­τή τη στά­ση ο­φεί­λου­με να εκφρά­σου­με τη δια­φω­νί­α μας με τη θέ­ση που δια­τυ­πώ­θη­κε α­πό εκ­προ­σώ­πους των δύ­ο σωμα­τεί­ων με­τά την πρώ­τη δια­πραγ­μά­τευ­ση  με το Σκουρ­λέ­τη ό­τι «υ­πάρ­χει η αρχή ε­νός δια­λό­γου και έ­νας δρό­μος που ο­δη­γεί στο να συ­νε­χι­στεί η με­ταλ­λευτι­κή δρα­στη­ριό­τη­τα» και ό­τι φταί­ει για το ό­τι δεν βρέ­θη­κε λύ­ση «και το υπουρ­γεί­ο και η  ε­ται­ρεί­α».

Νο­μί­ζου­με ό­τι α­πο­δεί­ξα­με ό­τι μια τέ­τοια δια­δι­κα­σί­α δεν α­πο­τε­λεί  διά­λο­γο και δεν μπο­ρεί α­πό τη φύ­ση της να ο­δη­γή­σει σε συ­νέ­χι­ση της με­ταλλευ­τι­κής δρα­στη­ριό­τη­τας αλ­λά ό­τι α­ντί­θε­τα χρειά­ζε­ται  σύ­γκρου­ση με αυτήν την πο­λι­τι­κή η­γε­σί­α και αυ­τή τη δια­δι­κα­σί­α, και α­πό την άλ­λη ό­τι εί­ναι λά­θος να μπαί­νει αυ­τή τη στιγ­μή στο ί­διο τσου­βά­λι η ε­ται­ρεί­α και το υ­πουργεί­ο και έ­τσι να ε­λα­φρύ­νε­ται η συ­ντρι­πτι­κά κύ­ρια ευ­θύ­νη του δεύ­τε­ρου για την ό­ποια αρ­γί­α των ερ­γα­ζο­μέ­νων και για το μό­νι­μο κίν­δυ­νο που θα συ­νε­χίσει να κρέ­με­ται πά­νω α­πό το κε­φά­λι τους ό­ποια και να εί­ναι η ε­πό­με­νη α­πό­φαση του ΣτΕ.

Κα­τά τη γνώ­μη μας οι ερ­γα­ζό­με­νοι δεν πρέ­πει να ε­πα­φί­ε­νται σε μια α­πό­φα­ση του ΣτΕ ε­φό­σον ο Σκουρ­λέ­της προ­χώ­ρη­σε σε εκ­καθα­ρί­σεις των ειδι­κών του υ­πουρ­γεί­ου πριν τη δί­κη στο ΣτΕ και το­πο­θέ­τη­σε α­ντί­πα­λους της επέν­δυ­σης. Το κυ­ριό­τε­ρο ό­μως, ό­πως εί­πα­με, εί­ναι μό­νο έ­να πο­λι­τι­κό κί­νη­μα κα­ταγ­γε­λί­ας των ψεμ­μά­των γύ­ρω α­πό την ε­πέν­δυ­ση και του ί­διου του Σκουρ­λέτη μπο­ρεί να ε­μπο­δί­σει τον τε­λευ­ταί­ο να κλεί­νει κά­θε τό­σο το ερ­γο­τά­ξιο. 

Κλεί­νου­με αυ­τό το ση­μεί­ω­μα μας με την πα­ρα­τή­ρη­ση ό­τι η κυ­βέρ­νηση και γε­νι­κά οι ε­χθροί της ε­πέν­δυ­σης έ­χουν ή­δη αρ­χί­σει να χά­νουν πό­ντους στη μά­χη της μό­λυν­σης , γι αυ­τό αρ­χί­ζουν να με­τα­το­πί­ζουν την ε­πι­χει­ρηματο­λο­γί­α τους στο ό­τι η ε­πέν­δυ­ση εί­ναι α­ποι­κια­κού χα­ρα­κτή­ρα δη­λα­δή ό­τι το κρά­τος χά­νει λε­φτά α­πό αυ­τήν. Βέ­βαια και μό­νο αυ­τή η με­τα­τό­πι­ση του ζη­τήμα­τος α­πο­κα­λύ­πτει ό­τι τα πε­ρί μό­λυν­σης εί­ναι προ­σχη­μα­τι­κά. Για­τί εί­τε παίρνει πε­ρισ­σό­τε­ρα εί­τε λι­γό­τε­ρα λε­φτά το κρά­τος α­πό την ε­ξό­ρυ­ξη του χρυσού, αυ­τό δεν μειώ­νει τους υ­πο­τι­θέ­με­νους νε­κρούς και αρ­ρώ­στους που αυ­τή προ­κα­λεί ού­τε τις κα­τα­στρο­φές σε άλ­λους πα­ρα­γω­γούς.

Σε κά­θε πε­ρί­πτω­ση πά­ντως οι ερ­γα­ζό­με­νοι πρέ­πει να με­λε­τά­νε κά­θε επι­χεί­ρη­μα των α­ντι­πά­λων τους, να μα­ζεύ­ουν συ­γκε­κρι­μέ­να στοι­χεί­α, ι­διαίτε­ρα συ­γκρι­τι­κά στοι­χεί­α για το ό­τι συμ­βαί­νει σε α­νε­ξάρ­τη­τες και δη­μο­κρα­τι­κές χώ­ρες με α­νά­λο­γες ε­ξο­ρυ­κτι­κές εκ­με­ταλ­λεύ­σεις. Η ερ­γα­τι­κή τά­ξη πρέ­πει να ξέ­ρει. Αυ­τό έ­χει α­πο­δει­χτεί ό­τι εί­ναι πο­λύ καί­ριο για να με­τα­τραπεί α­πό τά­ξη καθ ε­αυ­τή, ό­πως λέ­ει ο Μαρ­ξ,  σε τά­ξη για τον ε­αυ­τό της, δη­λα­δή σε ε­πα­να­στα­τι­κή τά­ξη ή αλ­λιώς σε ι­διο­κτή­τρια τά­ξη πριν κα­ταρ­γή­σει τον ε­αυτό της σαν τά­ξη και ό­λες τις τά­ξεις για πά­ντα.