Επίσημη σελίδα ΟΑΚΚΕ

 Χαλκοκονδύλη 35, τηλ-φαξ: 2105232553 email: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

ΟΙ ΝΕΟΙ ΤΣΑΜΠΕΡΛΑΙΝ ΚΑΙ ΝΤΑΛΑΝΤΙΕ ΠΑΡΑΛΥΟΥΝ ΤΗΝ ΑΜΥΝΑ ΤΗΣ ΟΥΚΡΑΝΙΑΣ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟΝ ΝΕΟ ΧΙΤΛΕΡ ΠΟΥΤΙΝ

 

Οι τε­λευ­ταί­ες ε­ξε­λί­ξεις στο ου­κρα­νι­κό κα­τα­δει­κνύ­ουν, αν μη τι άλλο, τον ά­θλιο χα­ρα­κτή­ρα της ευ­ρω­πα­ϊ­κής μο­νο­πω­λια­κής α­στι­κής τά­ξης - και ι­διαί­τε­ρα της δια­βρω­μέ­νης στην η­γε­σί­α α­πό το ρω­σι­κό σο­σια­λι­μπε­ρια­λι­σμό γερ­μα­νό-γαλ­λι­κής δι­πλω­μα­τί­ας - σε σχέ­ση με τη ρωσική σε ε­ξέ­λι­ξη ει­σβο­λή στην Ου­κρα­νί­α.

 

 Αυ­τές οι δυ­νά­μεις προ­σποιού­με­νες το φί­λο του ου­κρα­νικού λα­ού και προ­τάσ­σο­ντας το χαρ­τί της “πο­λι­τι­κής ε­πί­λυ­σης” του προ­βλή­ματος ε­πι­τρέ­πουν στους ει­σβο­λείς να προ­ε­λαύ­νουν α­νε­νό­χλη­τοι στο έ­δα­φος της δια­με­λι­σμέ­νης χώ­ρας. Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, οι ση­με­ρι­νοί α­πό­γο­νοι των Τσά­μπερ­λαιν και Ντα­λα­ντιέ δεί­χνουν μπρο­στά στην α­πει­λή των νέ­ων χί­τλερ να μη θέ­λουν να πα­ρα­δειγ­μα­τι­στούν α­πό τις ο­λέ­θριες συ­νέ­πειες που ά­φη­σε για τους λα­ούς της Ευ­ρώ­πης η κα­τευ­να­στι­κή α­πέ­να­ντι στο Χί­τλερ στάση των πο­λι­τι­κών τους προ­γό­νων. Δεί­χνουν να ξε­χνούν ό­τι ο Χί­τλερ αρ­νεί­ται πάντα να σε­βα­στεί τις συμ­φω­νί­ες που υ­πο­γρά­φει με τους ε­χθρούς του.   

Πα­τώ­ντας λοι­πόν στα χνά­ρια των πα­λιών, οι νέ­οι χί­τλερ του Κρεμ­λίνου πα­ρα­βί­α­σαν α­πό την πρώ­τη στιγ­μή την ε­κε­χει­ρί­α που ε­πι­τεύ­χθη­κε το Σεπτέμ­βρη κά­τω α­πό την αι­γί­δα του Ο­Α­ΣΕ (πρω­τό­κολ­λο του Μιν­σκ). Κι ε­νώ στα τέ­λη Δε­κέμ­βρη ο ου­κρα­νός πρό­ε­δρος Πο­ρο­σέν­κο διαπίστω­νε “πρό­ο­δο” στην υ­λοποί­η­ση των δε­σμεύ­σε­ων του πρω­το­κόλ­λου α­πό τη Μό­σχα, η τε­λευ­ταί­α πέ­ρα­σε ξαφνι­κά το Γε­νά­ρη σε νέ­α ε­πί­θε­ση α­να­γκά­ζο­ντας τις έ­νο­πλες δυ­νά­μεις του Κιέ­βου να υ­πο­χω­ρή­σουν α­πό μια σει­ρά θέ­σεις του με­τώ­που. Αιχ­μή της ε­πι­χείρη­σης - που ξε­κί­νη­σε με ε­πί­θε­ση στο διε­θνές α­ε­ρο­δρό­μιο του Ντο­νέ­τσκ - ή­ταν ο βομ­βαρ­δι­σμός της Μα­ριού­πο­λης με πυ­ραύ­λους Γκρα­ντ και, κυ­ρί­ως, η ε­πί­θεση στο στρα­τη­γι­κό ο­δι­κό και σι­δη­ρο­δρο­μι­κό κόμ­βο του Ντε­μπάλ­τσε­βε που κατέ­λη­ξε στην κα­τά­λη­ψή του α­πό τις ρω­σι­κές δυ­νά­μεις κα­το­χής. Οι ε­νι­σχύ­σεις α­πό την άλ­λη πλευ­ρά των συ­νό­ρων έ­παι­ξαν κα­θο­ρι­στι­κό ρό­λο στην έκ­βα­ση της α­να­μέ­τρη­σης. Σύμ­φω­να με κα­ταγ­γε­λί­α της ου­κρα­νι­κής προ­ε­δρί­ας, η Μό­σχα έ­στει­λε στο ου­κρα­νι­κό μέ­τω­πο πε­ρισ­σό­τε­ρα στρα­τεύ­μα­τα α­πό κά­θε άλ­λη φορά, α­να­πτύσ­σο­ντας ε­κεί του­λά­χι­στον 9.000 στρα­τιώ­τες, 500 ταν­κς, πυ­ρο­βο­λι­κό και τε­θω­ρα­κι­σμέ­να ο­χή­μα­τα (βλ. The Daily Telegraph, 21/1). Ο ι­σχυρός α­ριθ­μη­τι­κά αλ­λά υ­λι­κο­τε­χνικά α­δύ­να­μος και με α­νί­κα­νη η­γε­σί­α ου­κρα­νι­κός τα­κτι­κός στρα­τός θα έ­πρε­πε του­λά­χι­στο να ε­νι­σχυ­θεί με τον α­να­γκαί­ο ο­πλι­σμό προ­κει­μέ­νου να α­ντι­μετω­πί­σει αυ­τή τη λαί­λα­πα. 

Η α­δυ­να­μί­α του σ’ αυ­τό το ε­πί­πε­δο εί­ναι μια απ’ τις αι­τί­ες που τρέφουν την α­ντί­στοι­χη υ­πε­ρο­χή στις πο­λε­μι­κές ε­πι­χει­ρή­σεις των δυ­νά­με­ων του ου­κρα­νι­κού υ­πουρ­γεί­ου ε­σω­τε­ρι­κών, που συ­μπε­ρι­λαμ­βά­νει στις τά­ξεις του μια σει­ρά πα­ρα­στρα­τιω­τι­κές ο­μά­δες κι­νού­με­νες γενι­κά μέ­σα στον α­κροδε­ξιό ή α­κό­μα και το νε­ο­να­ζι­στι­κό χώ­ρο. Οι ο­μά­δες αυ­τές λει­τουρ­γούν στο βά­θος υ­πέρ των ει­σβο­λέ­ων κα­θώς συμ­βάλ­λουν στο να κο­πούν οι ψυ­χι­κοί δε­σμοί που συν­δέ­ουν το ρω­σό­φω­νο πλη­θυ­σμό της α­να­το­λι­κής Ου­κρα­νί­ας, που έ­χει τρα­βή­ξει τα πάν­δει­να από το γερ­μα­νι­κό χι­τλε­ρι­σμό στο β΄ πα­γκό­σμιο πό­λεμο, με τους ο­μο­ε­θνείς του της δυ­τι­κής Ου­κρα­νί­ας. Ό­μως τέ­τοια ή­ταν η πο­λιτι­κή κα­τεύ­θυν­ση που έ­χει δώ­σει η νέ­α η­γε­σί­α του Κιέ­βου - στην πραγ­μα­τι­κό­τητα μί­α “πα­τριω­τι­κή” με­ταμ­φί­ε­ση της προ­η­γού­με­νης α­νοι­χτά φι­λο­ρώ­σι­κης η­γεσί­ας Για­νου­κό­βιτ­ς - που δε δι­στά­ζει να προ­βαί­νει σε τέ­τοια προ­βο­κα­τό­ρικα μέ­τρα ό­πως εί­ναι η μη κα­τα­βο­λή των συ­ντά­ξε­ων στους κα­τοί­κους της κα­τεχό­με­νης ζώ­νης ή οι πε­ριο­ρι­σμοί στη με­τα­κί­νη­ση των προ­σφύ­γων.    

Το θε­τι­κό ή­ταν ό­τι η νέ­α ρω­σι­κή προ­έ­λα­ση δη­μιούρ­γη­σε για πρώ­τη φο­ρά την προσ­δο­κί­α στην ου­κρα­νι­κή πλευ­ρά ό­τι το πά­γιο αί­τη­μά της πε­ρί προ­μή­θειας α­μυ­ντι­κών ό­πλων α­πό τις χώ­ρες της Δύ­σης θα ει­σα­κου­στεί. Σε Α­μερι­κή αλ­λά και Βρε­τα­νί­α για πρώ­τη φο­ρά υ­ψώ­θη­καν φω­νές θε­τι­κές α­πέ­να­ντι σ’ αυ­τό το αί­τη­μα. Η τά­ση αυ­τή εκ­φρά­στη­κε κα­θα­ρά στην 51η συν­διά­σκε­ψη για την α­σφά­λεια του Μο­νά­χου (6-8 Φλε­βά­ρη) και ήρ­θε σε κό­ντρα με τη γραμ­μή Μέρ­κελ-Ο­λάντ πε­ρί “πο­λι­τι­κής λύ­σης” και “οι­κο­νο­μι­κού” χα­ρα­κτή­ρα των κυ­ρώ­σε­ων α­πέ­ναντι στη Ρω­σί­α (με τη συ­γκα­τά­θε­ση και του ρω­σό­φι­λου Ο­μπά­μα). Σύμ­φω­να με τους Financial Times της 7/2: “Η κ. Μέρ­κελ ή­ταν α­με­τά­πει­στη στο ό­τι η Δύ­ση δεν πρέ­πει να α­ποστεί­λει ό­πλα, λέ­γο­ντας ό­τι “αυ­τή η κρί­ση δε μπο­ρεί να ε­πι­λυ­θεί με στρα­τιω­τικά μέ­σα”. Ό­μως α­ντι­με­τώ­πι­σε α­με­ρι­κα­νι­κές φω­νές υ­πέρ της στρα­τιω­τι­κής στήρι­ξης της Ου­κρα­νί­ας, με τον α­με­ρι­κα­νό [α­ντι]πρό­ε­δρο Τζο Μπά­ι­ντεν να υ­παινίσ­σε­ται ό­τι η Ουά­σι­γκτον ί­σως εί­ναι έ­τοι­μη να αυ­ξή­σει τη βο­ή­θειά της, πέρα α­πό το μη φο­νι­κό ε­ξο­πλι­σμό που έ­χει ή­δη πα­ρά­σχει, λέ­γο­ντας: “Πι­στεύ­ω α­κόμα ό­τι ο ου­κρα­νι­κός λα­ός έ­χει δι­καί­ω­μα να υ­πε­ρα­σπι­στεί τον ε­αυ­τό του”. Ο σκλη­ρο­πυ­ρη­νι­κός ρε­που­μπλι­κά­νος γε­ρου­σια­στής Λί­ντσε­ϋ Γκρά­χαμ υ­πήρ­ξε πο­λύ πε­ρισ­σό­τε­ρο ευ­θύς, λέ­γο­ντας ό­τι η κ. Μέρ­κελ κά­νει έ­να “με­γά­λο λά­θος. Δε μπο­ρεί να δει πώς ο έ­νο­πλος λα­ός που εί­ναι πρό­θυ­μος να πο­λε­μή­σει και να πε­θά­νει για την ε­λευ­θε­ρί­α του κα­λυ­τε­ρεύ­ει τα πράγ­μα­τα”. Η πί­ε­ση ή­ταν τό­σο με­γά­λη ώ­στε ε­κτός απ’ τον Μπά­ι­ντεν, και ο βρε­τα­νός Υ­ΠΕΞ, Φ. Χά­μο­ντ, α­να­γκά­στη­κε να ε­ξε­τά­σει την πι­θα­νό­τη­τα πώ­λη­σης ό­πλων στο Κί­ε­βο σε πε­ρί­πτω­ση που η κα­τά­στα­ση θα ε­πι­δει­νω­νό­ταν, ε­νώ ο γ.γ. του ΝΑ­ΤΟ Γεν­ς Στόλ­τεν­μπερ­γκ έ­δω­σε το πρά­σι­νο φως στα κρά­τη-μέ­λη για να α­πο­φα­σί­σουν τα ί­δια το εν­δε­χό­μενο ή ό­χι α­πο­στο­λής της α­να­γκαί­ας στρα­τιω­τι­κής βο­ή­θειας προς την Ου­κρα­νί­α.

Θο­ρυ­βη­μέ­νοι α­πό τις φω­νές δια­μαρ­τυ­ρί­ας, οι ρω­σό­φι­λοι αν ό­χι ρωσό­δου­λοι Μέρ­κελ-Ο­λά­ντ βιά­στη­καν να εκ­πο­νή­σουν έ­να “ει­ρη­νευ­τι­κό σχέ­διο” που σε χρό­νο μη­δέν ο­δή­γη­σε στη συμ­φω­νί­α της 12 Φλε­βά­ρη με Πού­τιν και Πο­ρο­σέν­κο (το λε­γό­με­νο Μιν­σκ 2). Αυ­τή η ε­κε­χει­ρί­α, όπως και η προ­η­γού­με­νη προ­βλέπει με­τα­ξύ άλ­λων ά­νευ ό­ρων κα­τά­παυ­ση του πυ­ρός, α­μοι­βαί­α α­πο­μά­κρυν­ση των βα­ρέ­ων ό­πλων α­πό μια ζώ­νη ασφα­λεί­ας 50-70χλμ, α­να­γνώ­ρι­ση α­πό το κοι­νο­βού­λιο του “ει­δι­κού χα­ρα­κτή­ρα” των ρω­σο­κρα­τού­με­νων πε­ριο­χών, συ­νταγ­μα­τι­κές αλλα­γές στην κα­τεύ­θυν­ση της “α­πο­κέ­ντρω­σης” των ε­ξου­σιών (ό­λα αυ­τά σε συ­νεν­νό­η­ση με τους δια­με­λι­στές), ε­ντα­τι­κο­ποί­η­ση της τρι­με­ρούς ο­μά­δας επα­φής. Το και­νούρ­γιο που λαν­σά­ρει ε­δώ η συμ­φω­νί­α εί­ναι ό­τι α­να­γνω­ρί­ζει ου­σια­στι­κά τα ε­δα­φι­κά κέρ­δη που α­πέ­σπα­σαν οι ρώ­σοι ε­πεμ­βα­τι­στές κα­τά την τε­λευταί­α τους ε­πί­θε­ση. Και για να μην υ­πάρ­ξει κα­μί­α αμ­φι­βο­λί­α για το ποιος εί­ναι πραγ­μα­τι­κά ο κερ­δι­σμέ­νος α­πό την “πο­λι­τι­κή λύ­ση” Μέρ­κελ-Ο­λά­ντ, οι ρώσοι δια­με­λι­στές πα­ρα­βί­α­σαν α­μέ­σως και αυ­τή τη συμ­φω­νί­α κα­τα­λαμ­βά­νο­ντας με σφο­δρή μά­χη τη στρα­τη­γι­κής ση­μα­σί­ας πό­λη Ντε­μπάλ­τσε­βε και α­να­γκά­ζοντας τις ου­κρα­νι­κές δυ­νά­μεις να α­πο­χω­ρή­σουν α­πό κει στις 18/2. 

Η Μέρ­κελ, ο Ο­λά­ντ, ο Ο­μπά­μα και οι λοι­ποί ρω­σό­δου­λοι και ρω­σό­φι­λοι ηγέ­τες της δυ­τι­κής μο­νο­πω­λια­κής α­στι­κής τά­ξης εί­ναι θα­νά­σι­μοι ε­χθροί του ου­κρα­νι­κού λα­ού και αρ­γά ή γρή­γο­ρα θα τύ­χουν της τι­μω­ρί­ας που τους α­ξί­ζει α­πό τις δη­μο­κρα­τι­κές και πα­τριω­τι­κές δυ­νάμεις των ευ­ρω­παϊ­κών και ό­χι μό­νο χω­ρών που θα κλη­θούν να α­ντι­με­τω­πί­σουν το ρω­σι­κό νε­ο­χι­τλε­ρι­κό τέ­ρας.