Επίσημη σελίδα ΟΑΚΚΕ

 Χαλκοκονδύλη 35, τηλ-φαξ: 2105232553 email: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

ΟΙ ΚΡΥΦΟΠΟΥΤΙΝΙΚΟΙ ΠΡΟΒΟΚΑΤΟΡΕΣ ΣΤΗΝ ΗΓΕΣΙΑ ΤΗΣ ΟΥΚΡΑΝΙΑΣ ΞΑΝΑΧΤΥΠΑΝΕ

 

Δεν εί­ναι η πρώ­τη φο­ρά που στη Νέ­α Α­να­το­λή α­να­φε­ρό­μα­στε στον βρώμι­κο ρό­λο του προ­έ­δρου της Ου­κρα­νί­ας Πο­ρο­σέν­κο και μιας στε­νής αλ­λά ι­σχυρής δια­κομ­μα­τι­κής η­γε­τι­κής φρά­ξιας ρω­σό­φι­λων προ­βο­κα­τό­ρων μέ­σα στην κυ­βέρ­νη­ση της μι­σο­κα­τε­χό­με­νης α­πό τη Ρω­σί­α Ου­κρα­νί­ας.

Αυ­τή τη φο­ρά αυτή η συμ­μο­ρί­α ξε­πέ­ρα­σε κά­θε ό­ριο, κα­θώς με την πο­λι­τι­κή που ε­φαρ­μό­ζει στη σύ­γκρου­ση της Ου­κρα­νί­ας με τη Ρω­σί­α στέλ­νει τους συ­μπα­τριώ­τες της στα ανα­το­λι­κά κα­τευ­θεί­αν στην α­γκα­λιά του Πού­τιν.

 

Ας γί­νου­με συ­γκε­κρι­μέ­νοι. Σύμ­φω­να με πρό­σφα­τη έκ­θε­ση του Ο­Η­Ε, από τον Α­πρί­λη μέ­χρι το Νο­έμ­βρη του 2014 την ε­μπό­λε­μη ζώ­νη στην Ου­κρα­νί­α ε­γκατέ­λει­ψαν 454.000 ά­το­μα, α­πό τα ο­ποί­α οι 387.000 πή­γαν στη Ρω­σί­α. Θα μπο­ρού­σε να πει κα­νείς ό­τι αυ­τό το νού­με­ρο εί­ναι λο­γι­κό, α­φού οι πε­ρισ­σό­τε­ροι απ’ αυ­τούς που έ­φυγαν ή­ταν ρω­σό­φω­νοι α­πό τα α­να­το­λι­κά. Το ε­ρώ­τη­μα ό­μως πα­ρα­μέ­νει: Τι εί­ναι αυ­τό που κά­νει τους ρω­σό­φω­νους Ου­κρα­νούς, που ως πριν α­πό έ­να χρό­νο δεν υ­πο­στή­ρι­ζαν κα­θό­λου την α­πό­σχι­ση α­πό την Ου­κρα­νί­α, ού­τε τους που­τι­νικούς α­πο­σχι­στές και ει­σβο­λείς, να πέ­φτουν σή­με­ρα στην α­γκα­λιά του Πούτιν και να υ­πο­στη­ρί­ζει τώ­ρα, έ­στω και σιω­πη­ρά, τους αυ­το­νο­μι­στές και τη Ρωσί­α, πα­ρό­τι αυ­τή ε­πι­τέ­θη­κε στη χώ­ρα τους και τη δια­μέ­λι­σε αρ­πά­ζο­ντας την Κρι­μαί­α;

Δύ­ο πρό­σφα­τα γε­γο­νό­τα θα μπο­ρού­σαν να μας δια­φω­τί­σουν στο να δώσου­με τη σω­στή α­πά­ντη­ση.
Το έ­να εί­ναι ό­τι το Νο­έμ­βρη του 2014 ο Πο­ρο­σέν­κο και η κυ­βέρ­νη­ση της Ου­κρα­νί­ας α­πο­φά­σι­σαν να πα­γώ­σουν τις κρα­τι­κές συ­ντά­ξεις και ταυ­τό­χρονα διέ­κο­ψαν τη χρη­μα­το­δό­τη­ση των σχο­λεί­ων και των νο­σο­κο­μεί­ων στις α­να­τολι­κές ε­παρ­χί­ες του Ντο­νέ­τσκ και του Λου­γκάν­σκ, κα­τα­δι­κά­ζο­ντας έ­τσι τους συ­ντα­ξιού­χους στη λι­μο­κτο­νί­α και τους α­σθε­νείς σε θά­να­το. Σε ποιον ήταν ε­πό­με­νο να στρα­φούν αυ­τοί για να μην πε­θά­νουν της πεί­νας, αν ό­χι στους πρά­κτο­ρες αυ­το­νο­μι­στές και στον Πού­τιν; Μα, θα μπο­ρού­σε να α­ντι­τεί­νει κανείς, αυ­τό το έ­κα­νε η η­γε­σί­α της Ου­κρα­νί­ας για να α­πο­κό­ψει τους αυ­το­νο­μιστές α­πό πι­θα­νές πη­γές χρη­μα­το­δό­τη­σής τους. Εί­ναι ό­μως γνω­στό ό­τι αυ­τοί οι τύ­ποι δε στη­ρί­ζο­νται, οι­κο­νο­μι­κά, στις συ­ντά­ξεις, των ντό­πιων, αλ­λά στα ρώ­σι­κα ρού­βλια και στα ρώ­σι­κα ό­πλα. Ά­ρα τι δια­φο­ρε­τι­κό κα­τά­φε­ραν οι κυβερ­νή­τες της Ου­κρα­νί­ας με το συ­γκε­κρι­μέ­νο μέ­τρο πέ­ρα α­πό το να α­λεί­ψουν με βού­τυ­ρο το ψω­μί του Πού­τιν;

Μέ­χρι ε­δώ θα μπο­ρού­σε έ­νας κα­λο­προ­αί­ρε­τος και α­νυ­πο­ψί­α­στος άν­θρω­πος να ι­σχυ­ρι­στεί ό­τι ε­πρό­κει­το για έ­να σο­βα­ρό­τα­το λά­θος τα­κτι­κής των Πο­ρο­σέν­κο και Σί­α. Βα­ρύ­τα­το μεν, αλ­λά λά­θος, ό­χι συ­νει­δη­τή προ­βο­κά­τσια.
Ε­κεί που α­πο­κα­λύ­πτε­ται κα­θα­ρά η προ­βο­κά­τσια εί­ναι στο δεύ­τε­ρο γε­γο­νός, στη δεύ­τε­ρη κί­νη­σή της ου­κρα­νι­κής η­γε­σί­ας. Α­νά­με­σα σ’ αυ­τούς που έστει­λε στην πε­ριο­χή να πο­λε­μή­σουν τους α­πο­σχι­στές και ει­σβο­λείς, ε­κτός από τους κα­λυμ­μέ­νους αλ­λά γνω­στούς φι­λο­να­ζι­στές εθε­λο­ντές του Δε­ξιού το­μέ­α , συ­μπε­ρι­λαμ­βά­νο­νται και 400, πε­ρί­που κα­θάρ­μα­τα του “Τάγ­μα­τος της Αζο­φι­κής”, μιας πα­ρα­στρα­τιω­τι­κής ο­μά­δας που χρη­σι­μο­ποιεί α­νοι­χτά και ξε­τσίπω­τα να­ζι­στι­κούς χαι­ρε­τι­σμούς και δια­κρι­τι­κά! Αν αυ­τό δεν εί­ναι μια χρυ­σή ευ­και­ρί­α στον Πού­τιν να προσ­δώ­σει στην χι­τλε­ρι­κής έ­μπνευ­σης δι­κιά του ε­πι­θε­τι­κό­τη­τά τον α­ντι­να­ζι­στι­κό μαν­δύ­α και χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά, τό­τε τι εί­ναι; Αν δη­λα­δή αυ­τή δεν εί­ναι μια κα­θα­ρή ρώσι­κη προ­βο­κά­τσια τό­τε τι είναι;
Αν κά­τι χα­ρα­κτη­ρί­ζει την ι­στο­ρί­α της α­να­το­λι­κής Ου­κρα­νί­ας, εί­ναι α­κρι­βώς οι φρι­κα­λε­ό­τη­τες που διέ­πρα­ξαν ε­κεί οι χι­τλε­ρι­κοί και οι ντό­πιοι συ­νερ­γά­τες τους. Στη μνή­μη ό­λων των Ου­κρα­νών, ι­διαί­τε­ρα των α­να­το­λι­κών και ρω­σό­φω­νων Ου­κρα­νών εί­ναι βα­θιά χα­ραγ­μέ­να τα μαρ­τύ­ρια που τρά­βηξαν οι γο­νείς ή οι παπ­πού­δες τους α­πό τους να­ζι­στές και τα ντό­πια τσι­ρά­κια τους στη διάρ­κεια του Β΄ πα­γκό­σμιου πο­λέ­μου. Ό­λες οι οι­κο­γέ­νειες ε­κεί -άλλος πε­ρισ­σό­τε­ρο άλ­λος λι­γό­τε­ρο- έ­χουν α­πό κά­ποιο συγ­γε­νή τους που να σκο­τώ­θη­κε, να τραυ­ματί­στη­κε, να βα­σα­νί­στη­κε, να ε­ξα­φα­νί­στη­κε κτλ. στον πόλε­μο. Πολ­λές α­πό τις πο­λυ­κα­τοι­κί­ες της πε­ριο­χής έ­χουν α­κό­μη στους ε­ξω­τε­ρικούς τους τοί­χους

τρύ­πες α­πό τις σφαί­ρες των χι­τλε­ρι­κών.
Μα, μπο­ρεί να πει κα­νείς, οι νε­ο­να­ζί τους ο­ποί­ους στέλ­νουν οι Πορο­σέν­κο, Γιά­σε­νιουκ, Πα­ρου­μπί και Σια στην α­να­το­λι­κή Ου­κρα­νί­α να πο­λε­μήσουν τους αυ­το­νο­μι­στές εί­ναι μια μι­κρή μειο­ψη­φί­α στο σύ­νο­λο αυ­τών που πολε­μούν. Για­τί κρί­νε­τε α­πό τη μειο­ψη­φί­α και ό­χι από την πλειο­ψη­φί­α;
Α­πα­ντά­με: Για­τί έ­στω και έ­νας φα­νε­ρός νε­ο­να­ζι­στής να πά­ει ε­κεί να πο­λε­μή­σει, αυ­τό για τους Ου­κρα­νούς της Α­να­το­λής α­πο­τε­λεί casus belli, πρό­κλη­ση τε­ρά­στιων δια­στά­σε­ων, και τους στέλ­νει κα­τευ­θεί­αν στην α­γκα­λιά του Πούτιν, ο ο­ποί­ος κα­μώ­νε­ται ό­τι τους προ­σφέρει ψω­μί και α­σφά­λεια και ό­τι σέ­βε­ται τη γλώσ­σα, τον πο­λι­τι­σμό και τις α­ντι­να­ζι­στι­κές πα­ρα­δό­σεις τους. Τη­ρου­μέ­νων των α­να­λο­γιών, εί­ναι σαν να στέλ­νεις στο Δί­στο­μο και στα Κα­λάβρυ­τα χι­τλε­ρι­κούς με σβά­στι­κες για να ε­πι­βά­λουν την τά­ξη και την α­σφά­λεια.

Πέ­ρα ό­μως α­πό την το­πι­κή διά­στα­ση του ζη­τή­μα­τος, η υ­πό­θε­ση αυ­τή έ­χει και ευ­ρύ­τε­ρες δια­στά­σεις, κα­θώς ο Πο­ρο­σέν­κο και η ου­κρα­νι­κή κυ­βέρ­νη­ση υ­πό τον Γιά­σε­νιουκ εμ­φα­νί­ζο­νται ως τα α­γα­πη­μέ­να παι­διά της Δύ­σης. Και τι κά­νει η η­γε­σί­α των δυ­τι­κών α­στο­δη­μο­κρα­τιών στις κι­νή­σεις αυ­τές των προβο­κα­τό­ρων η­γε­τών μιας δια­με­λι­σμέ­νης μι­σο­κα­τε­χό­με­νης Ου­κρα­νί­ας που ο λα­ός της εί­ναι α­κό­μα βα­θιά δη­μο­κρα­τι­κός; Κα­νο­νι­κά, αν ή­ταν οι δυ­τι­κοί η­γέ­τες ή­ταν δη­μο­κρά­τες, θα έ­πρε­πε να α­παι­τή­σουν να ε­ξα­φα­νι­στεί ο­ποιοσ­δήπο­τε να­ζι­στής ή φι­λο­να­ζι­στής α­πό την α­να­το­λική, αλ­λά και α­πό τη δυ­τι­κή Ου­κρα­νί­α, σαν προ­ϋ­πό­θε­ση για ο­ποια­δή­πο­τε βο­ή­θεια στην Ου­κρα­νί­α. Ε­πί­σης θα έ­πρε­πε ε­δώ και και­ρό να έ­χουν α­παι­τή­σει να ξε­κου­μπι­στεί ο Πα­ρου­μπί, συνι­δρυ­τής του φι­λο­χι­τλε­ρι­κού Σβό­μπο­ντα, α­πό την καί­ρια για την ά­μυ­να της χώ­ρας θέ­ση του αρ­χη­γού της Ε­θνι­κής Α­σφά­λειας. Αυ­τοί ό­μως συ­νε­χί­ζουν να χα­ϊ­δο­λο­γά­νε ό­λους αυ­τούς που προ­βο­κά­ρουν τό­σο αι­σχρά τον α­γώ­να της Ουκρα­νί­ας για α­νε­ξαρ­τη­σί­α και ε­δα­φι­κή α­κε­ραιό­τη­τα. Φταί­με με­τά ε­μείς να χαρα­κτη­ρί­ζου­με τον Ο­μπά­μα, την Μέρ­κελ, τους Ρέ­τζι, Κά­με­ρον και με­ρι­κούς άλλους ό­χι α­πλά κα­τευ­να­στές α­πέ­να­ντι στον Πού­τιν, αλ­λά ρω­σό­δου­λους;