Σύσσωμο σχεδόν το έθνος έχει παραταχθεί με τη φασιστική Χεζμπολάχ ενάντια στο Ισραήλ, όπως ακριβώς πριν λίγα χρόνια παρατάχθηκε με τους Σέρβους εθνοεκκαθαριστές ενάντια στους λαούς της Γιουγκοσλαβίας. Και τότε και σήμερα επικεφαλής της «εθνικής γραμμής» είναι οι ψευτοαριστεροί, οι ακροδεξιοί και οι νεοναζιστές. Ο καθένας τους έχει τα δικά του επιχειρήματα αλλά όλοι συμφωνούν μεταξύ τους στο ότι αφού οι ΗΠΑ είναι με κάποιον αυτοί πρέπει να είναι εναντίον του. Κυρίως όμως χρησιμοποιούν τον παλαιστινιακό απελευθερωτικό αγώνα για να δαιμονοποιήσουν το κράτος του Ισραήλ. Αλλά όπως και το κάθε τι, έτσι και το Ισραήλ έχει δύο πλευρές.
Η μία, η κύρια, είναι ότι αυτό το κράτος γεννήθηκε σαν καταφύγιο των εβραίων απέναντι στα τσαρικά πογκρόμ και στη μεγάλη ναζιστική γενοκτονία. Γι αυτό αναγνωρίστηκε βασικά από το αντιφασιστικό στρατόπεδο του β΄ παγκόσμιου πολέμου και ενάντια στην αραβική αντίδραση με την επιμονή της τότε σοσιαλιστικής ΕΣΣΔ. Μόνο όταν οι μεγαλορώσοι αντισημίτες Σουσλόφ, Χρουστσόφ και Μπρέζνιεφ πήραν την εξουσία και μετέτρεψαν την ΕΣΣΔ σε ιμπεριαλιστική-φασιστική χώρα, αυτή συμμάχησε με τους άραβες σοβινιστές και τους πανισλαμιστές και δηλητηρίασε τα εργατικά και αντι-ιμπεριαλιστικά κινήματα με ένα νέο αντισημιτισμό που τον εμφάνισε σαν «αντισιωνισμό». Από τότε ανοιχτά ή καλυμμένα και οι κλασσικοί και οι ψευτοαριστεροί αντισημίτες επιδιώκουν την καταστροφή του ισραηλινού κράτους.
Από την άλλη όμως πλευρά του το Ισραήλ από κράτος ενός καταπιεσμένου λαού έγινε και το ίδιο καταπιεστής όπως σχεδόν κάθε αστικό κράτος στην πρώτη φάση της διαμόρφωσής του. Έτσι η πιο σοβινιστική του τάση ακολούθησε μια πολιτική επέκτασης και τοπικού ηγεμονισμού κυρίως σε βάρος των Παλαιστινίων, πολιτική που σύντομα μπήκε στην υπηρεσία του ανερχόμενου τότε ιμπεριαλισμού των ΗΠΑ. Αυτή την πολιτική την αξιοποίησαν τα φασιστικά καθεστώτα της Συρίας και του Ιράν κάτω από την κάλυψη του Κρεμλίνου για να στήσουν μέσα στο παλαιστινιακό και το λιβανέζικο ανεξαρτησιακό κίνημα τις πρακτόρικες οργανώσεις τους Χαμάς και Χεζμπολάχ που έχουν σα διακηρυγμένο στόχο τον αφανισμό των εβραίων του Ισραήλ. Αυτές οι οργανώσεις απέκτησαν μαζικότητα χάρη στο ιρανικό πετρελαϊκό χρήμα με το οποίο δωροδόκησαν τη φτωχολογιά μέσα από «φιλανθρωπικά» δίκτυα. Στη συνέχεια Ρωσία-Συρία συνδύασαν τα πυρά τους με εκείνα των ισραηλινών σοβινιστών και των σε κάθοδο πλέον ιμπεριαλιστών των ΗΠΑ, για να διώξουν από την ηγεσία του παλαιστινιακού αγώνα την εθνική αστική τάξη της Παλαιστίνης (Φατάχ-Αραφάτ) και να φέρουν στην εξουσία τη Χαμάς. Στο Λίβανο αξιοποιώντας πάλι τη στρατιωτική επέμβαση του Ισραήλ (1978-2000), αλλά και τα λάθη της Φατάχ, πέτυχαν να αποκτήσουν την πολιτική και στρατιωτική ηγεμονία σε όλη τη χώρα μέσω της Χεζμπολάχ.

Στερημένοι από ουσιαστικά επιχειρήματα, η Χεζμπολάχ και οι φίλοι της κατηγορούν τους ισραηλινούς σα χιτλερικούς που ασκούν πολιτική συλλογικής τιμωρίας βομβαρδίζοντας αμάχους. Δεν είναι πρώτη φορά που αντισημίτες χρησιμοποιούν τους νεκρούς αμάχους σα βασικό τους επιχείρημα. Εδώ και δεκαετίες οι φιλοναζιστές ιστορικοί καταγγέλλουν σαν πιο κτηνώδη από το χιτλερικό το συμμαχικό στρατό επειδή βομβάρδισε τις γερμανικές πόλεις. Από την άλλη κανείς από τους φίλους της Χεζμπολάχ δεν συγκινήθηκε ποτέ από τους 200.000 νεκρούς αμάχους της Βοσνίας που υπήρξαν θύματα στοχευμένης εθνοκάθαρσης, ούτε από τους 20.000 νεκρούς αμάχους του Γκρόζνυ από τους γενοκτονικούς ρώσικους βομβαρδισμούς, ούτε είπαν ποτέ λέξη ενάντια στον Άσαντ όταν αυτός ισοπέδωσε με βομβαρδισμούς την πόλη Χάμα της Συρίας το 1982 και κατέσφαξε 20.000 αμάχους για να εξοντώσει τους “Αδελφούς Μουσουλμάνους”.
Στην προκειμένη περίπτωση ο ισραηλινός στρατός δεν είχε λόγους να προκαλέσει τη διεθνή πολιτική του απομόνωση στοχεύοντας αμάχους. Αμάχους στοχεύει μόνο ο στρατός της Χεζμπολάχ όταν ρίχνει τις ρουκέτες του και θριαμβολογεί για τον αριθμό των νεκρών, όπως θριαμβολογεί και η Χαμάς για τους 1700 αμάχους που σκότωσαν οι αυτόχειρές της στο Ισραήλ. Στην πραγματικότητα οι περισσότεροι νεκροί στο Λίβανο είναι μέρος του προβοκατόρικου πολέμου που διεξάγει η Χεζμπολάχ. Αυτή εξαπολύει ρουκέτες στο Ισραήλ επίτηδες μέσα από πόλεις και χωριά και επίτηδες χρησιμοποιεί αστικά κτίρια ακόμα και νοσοκομεία για στρατιωτικά επιτελεία και χώρους αποθήκευσης πυρομαχικών. Στόχος της είναι να κερδίσει την παγκόσμια κοινή γνώμη μέσα από το μεγάλο αριθμό των θυμάτων. Οι φίλοι της Χεζμπολάχ λένε ότι μόνο φασιστικοί στρατοί βομβαρδίζουν οικισμούς από τους οποίους έρχονται πυρά ανταρτών. Αλλά εδώ δεν έχουμε πυρά ανταρτών ενάντια σε ένα στρατό κατοχής. Έχουμε απρόκλητη επίθεση με πυραύλους μέσα από πόλεις ενάντια σε άμαχους ενός γειτονικού κράτους.
Όπως και να το δει κανείς ο Χίτλερ είναι τώρα από τη μεριά του μετώπου Χεζμπολάχ-Χαμάς ή αλλιώς του μετώπου Συρίας-Ιράν-Ρωσίας. Αυτό θα φανεί περισσότερο όταν θα αποδειχτεί ότι η προβοκατόρικη επίθεση της Χεζμπολάχ θα έχει σαν αποτέλεσμα την ισχυροποίηση της νεοναζιστικής Ρωσίας του Πούτιν στη Μέση Ανατολή.

Αθήνα, 6/8/2006